Trzewiczki Matki Boskiej

I kto tu ma rację? Racjonalny mąż, który wierzy w przypadki, czy jego jeszcze bardziej racjonalna żona, która wierzy w to co widzi? 

Trzewiczki Matki Boskiej to znakomity debiut Joanny Sokolińskiej, felietonistki i reporterki Wysokich Obcasów. Autorka błyskotliwych i dowcipnych felietonów napisała opowieść o młodym małżeństwie z Żoliborza. Dorota Sadowska jest arabistką, specjalistką od szyitów i od półtora roku poszukuje pracy.  Gdy w końcu ją znajduje okazuje się, że nie może jej przyjąć. Jest córką niepraktykującego złodzieja kieszonkowego, miłośniczką drogiego chablis, sklepów z używaną odzieżą i amerykańskich seriali kryminalnych klasy B. Z kolei jej mąż Filip jest filozofem akademickim i na co dzień prowadzi wykłady dla niezbyt rozgarniętej grupy studentów. Po godzinach z jakiegoś powodu dorabia w zakładzie pogrzebowym, gdzie coraz częściej trafiają ciała ofiar zagadkowych wypadków. Pewnego razu Dorota zostaje świadkiem próby zabójstwa, jedynym świadkiem nie licząc dziwnie wyglądającego psa. Kobieta szuka zabójcy, w istnienie którego nikt oprócz niej nie wierzy. Filip szuka sposobu, żeby wybić żonie z głowy całą tę historię z morderstwami. Tymczasem trzy tajemnicze panie snują się po Żoliborzu i knują w niewiadomych sprawach, chętnie używając tytułowych trzewiczków (czyli trującego ziółka niewinnie zwanego mordownikiem), by pozbyć się niewygodnych osób.

(…) Pierwszy cud wydarzył się we wtorek o godzinie dziewiątej dwadzieścia. Dorota była właśnie w połowie snu o lataniu żabką nad Żoliborzem, gdy zadzwoniła miła pani z Ministerstwa Spraw Zagranicznych, żeby z przyjemnością ją powiadomić, że to właśnie ona, Sadowska Dorota, lat trzydzieści dwa, urodzona w Warszawie, córka Romana i Ewy, dostała pracę i może, a nawet powinna, zacząć od siódmego stycznia.
Dorota usiadła na łóżku, przegoniła czarne kropki, które pod wpływem nagłej zmiany ciśnienia zaczęły przysłaniać jej obraz, półprzytomna odpowiedziała na kilka pytań, potwierdziła gotowość do pracy, odłożyła słuchawkę i jak nastolatka, a nie dorosła, i to zamężna kobieta, zaczęła tak głośno krzyczeć ze szczęścia, że aż skacowana sąsiadka z dołu walnęła szczotką w sufit, bo radość nie radość, ale to niepodobna, żeby taka smarkula zakłócała wszystkim mir domowy (…)