Tajniki uwodzenia - ebook

Rozdział pierwszy

Londyn, kwiecień 1830 roku

– Chyba postradałeś zmysły!

Edwin Barlow, lord Blakeborough, uświadomił sobie, jak głośno wypowiedział te słowa, gdy wszyscy obecni w sali Klubu Świętego Jerzego odwrócili się, by na niego spojrzeć.

Pomieszczenie było bardziej zatłoczone niż zwykle, powoli zapadał bowiem wieczór, a panowie spragnieni byli paru drinków, zanim zanurzą się w wir sezonu balowego.

Edwin obrzucił uspokajającym spojrzeniem ciekawskich gapiów, każąc im zająć się swoimi sprawami, sam zaś skoncentrował się na swoim rozmówcy, Warrenie Corrym, markizie Knightford.

– Ten plan nie może się powieść.

– Ależ może.

Warren był najbliższym przyjacielem Edwina. A właściwie jedynym przyjacielem, jeśli nie liczyć jego szwagra, Jeremy’ego Keane’a. Edwin niełatwo nawiązywał przyjaźnie, pewnie dlatego, że nie trawił głupców. A w londyńskiej śmietance towarzyskiej aż się od nich roiło.

Z tego właśnie powodu Edwin, Keane i Warren założyli ten klub – żeby móc odseparować durniów od przyzwoitych mężczyzn. Żeby chronić bliskie im kobiety przed łowcami posagów, nałogowymi graczami w karty, rozpustnikami i wszelkiego rodzaju łajdakami.

W ciągu kilku miesięcy klub rozrósł się z trzech do trzydziestu członków, uczciwych mężczyzn, chcących podzielić się informacjami o tym, którzy z ich znajomych nie zasługują na zaufanie. Do tego czasu Edwin nie zdawał sobie sprawy, jak wiele dam potrzebuje ochrony przed mniej lub bardziej podstępnymi zamachami na ich cnotę… i majątki.

Warren wyraźnie podchodził do tej misji bardzo poważnie. Może zbyt poważnie.

– Clarissa nigdy się nie zgodzi – powiedział Edwin.

– Nie ma wyboru.

Edwin spojrzał na Warrena, mrużąc oczy.

– Naprawdę uważasz, że uda ci się przekonać swoją wygadaną kuzynkę, żebym towarzyszył jej w mieście podczas sezonu balowego?

– Tylko do mojego powrotu. A dlaczego nie? – odparł Warren, upijając duży łyk brandy, jakby chciał wzmocnić się przed bitwą. – Przecież cię nie nienawidzi.

– Oczywiście – rzucił z sarkazmem Edwin. – Tylko komentuje każdą moją uwagę, ignoruje moje rady i bezustannie usiłuje utrzeć mi nosa. Kiedy widziałem ją ostatnio, nazwała mnie Niedźwiedziem Blakeborough i stwierdziła, że pasuję do menażerii przy Tower of London, gdzie zwykli ludzie nie będą musieli wysłuchiwać moich pomruków.

Warren wybuchnął śmiechem. Kiedy Edwin uniósł brwi, śmiech Warrena zamienił się w atak kaszlu.

– Przepraszam, staruszku. Ale sam musisz przyznać, że to było zabawne.

– Zabawniejsze będzie obserwowanie, jak usiłujesz ją do tego przekonać – wycedził Edwin, wygodniej rozsiadając się na krześle.

Ta uwaga jednak, zamiast usadzić Warrena, skłoniła cholernego bałwana do zapytania:

– Czy oznacza to, że będziesz jej towarzyszył?

– To bez znaczenia. Ona się na to nie zgodzi.

– Nie bądź taki pewny. Nie powinieneś traktować jej docinków wobec siebie jako czegoś więcej niż zwykłych figli. Pozwalasz, żeby jej uwagi zachodziły ci za skórę, co tylko skłania ją do dalszego znęcania się nad tobą. Powinieneś po prostu ją ignorować, gdy cię prowokuje.

Ignorować Clarissę? Niemożliwe! Przez kilka ostatnich lat próbował bezskutecznie zgłębić zagadkę, jaką stanowiła lady Clarissa Lindsey. Poruszał go jej cięty dowcip, jej prowokacyjny uśmiech go rozpalał, a jej przymglone spojrzenie dręczyło go we śnie. Nie potrafił jej ignorować, tak jak nie potrafiłby zignorować tęczy o zachodzie słońca… albo szalonej burzy.

Od trzech miesięcy mieszkała odcięta od świata w Hatton Hall, wiejskiej posiadłości Warrena, i Edwin odczuwał każdą sekundę jej nieobecności. Dlatego też pomysł, żeby spędzać czas w jej towarzystwie, sprawił, że krew zadudniła mu w żyłach.

Nie w oczekiwaniu. Z pewnością nie. To było niemożliwe.

– I co, przyjacielu? – Warren spojrzał Edwinowi prosto w oczy. – Potrzebuję cię. Ona cię potrzebuje.

Edwin zignorował gwałtowną zmianę pulsu. Clarissa nie potrzebowała nikogo, a już z pewnością nie jego. Dzięki majątkowi, pozostawionemu przez jej zmarłego ojca, hrabiego Margrave’a, nie musiała wychodzić za mąż ani z miłości, ani z jakiegokolwiek innego powodu. Ta kobieta miała głupie przekonanie, że lepiej jej będzie bez męża. Od czasu swojego towarzyskiego debiutu na salonach niejednokrotnie dała temu wyraz, odmawiając kilkunastu konkurentom do jej ręki.

Ale to nie jej fortuna sprawiała, że mężczyźni prześcigali się, żeby tylko wpaść jej w oko. Zawdzięczała to swojej błyskotliwej inteligencji i barwnej osobowości, zdolności jednoczesnego przyciągania i odpychania mężczyzn. I swojej wyjątkowej urodzie. Z jasnymi włosami, zielonymi oczami i porcelanową cerą była ulubienicą salonów, i z pewnością dobrze o tym wiedziała.

Z tego też powodu cieszyła go perspektywa obserwowania Warrena próbującego przekonać ją do pokazywania się w towarzystwie takiego mruka jak on.

– Zakładając, że i ona, i ja zgodzimy się na to wariactwo, to jak długo będę ją miał pod swoimi skrzydłami?

– Moja nieobecność nie powinna trwać dłużej niż jakiś miesiąc. Tyle czasu zabierze mi załatwienie sprawy z jej bratem w Portugalii. Nie mogę pozostawić Nialla uwięzionego na kontynencie, kiedy tutaj zrobiło się tak niespokojnie.

– Podejrzewam, że Clarissa już wie, dlaczego wyjeżdżasz.

– Otóż nie. Nie ma nawet pojęcia o jego liście, który czekał na mnie, gdy przybyłem ze Shropshire na sezon balowy do Londynu. Chciałem być pewien, że zgodzisz się nią zaopiekować, zanim jej o wszystkim powiem. Ale gdy się dowie, że sprawa dotyczy Nialla, na pewno będzie chciała, żebym wyruszył w tę podróż, i zrozumie, że nie uczynię tego, dopóki nie będę przekonany, że nic jej nie grozi.

– Ze strony tego Duranda.

Istniał jednak konkretny powód, dla którego Warren proponował całą tę farsę.

Warren zacisnął zęby.

– Tak, ze strony hrabiego Gerauda Duranda.

Edwin oparł się na krześle i zaczął bębnić palcami po udzie.

– Jeśli mam to zrobić, powinieneś chyba powiedzieć mi wszystko, co wiesz o tym Francuzie.

– Nie poznałeś go?

Edwin uniósł brew.

– Och, tak. Nie twoje kręgi. Ale z pewnością o nim słyszałeś.

– Jest sługusem ambasadora Francji.

– Gdyby był tylko sługusem, nie byłoby problemu. Ale ten człowiek jest pierwszym sekretarzem ambasadora. A ponieważ zaraz po Bożym Narodzeniu ambasador musiał wrócić do Francji, Durand kieruje teraz ambasadą jako chargé d’affaires. Ta pozycja daje mu sporą władzę.

– Ale czego chce od Clarissy?

– Chce, żeby została jego żoną. Parę miesięcy temu, w Bath, poprosił ją o rękę.

Ta informacja zdumiała Edwina. Wcześniej Warren opisywał Duranda jako wielbiciela prześladującego dziewczynę.

Fakt, że ktoś może pragnąć Clarissy do szaleństwa, nie był dla Edwina zaskoczeniem. Ale mężczyźni z kręgów dyplomatycznych woleli, żeby ich żony… jak by to powiedzieć… nie miały skłonności do otwartego mówienia, co myślą, i do skandalicznego flirtowania.

– Odmówiła mu – ciągnął Warren. – Dlatego właśnie musieliśmy wrócić do Londynu. Niestety, przyjechał tu za nami. Odnosi się wrażenie, że postawił sobie za cel zdobycie jej bez względu na wszystko. Był obecny na każdym publicznym wydarzeniu, na którym się pojawiliśmy. Dwukrotnie próbował ją zaczepić na ulicy.

– Zaczepić ją? Czy to twoje określenie, czy Clarissy? Bo nawet ty przyznałeś, że ma skłonności do przesady.

– Nie była to żadna przesada. – Warren zacisnął usta w wąską linię. – Ten łajdak tak ją wystraszył, że zaczęła unikać wychodzenia z domu, a wiesz sam, że to do niej zupełnie niepodobne. Toteż po świętach, które spędziliśmy u twojego szwagra, wywiozłem ją i jej matkę do Shropshire. Miałem pewność, że Durand nie będzie jej tam ścigać, bo zaczął już wówczas pełnić obowiązki chargé d’affaires, w Londynie. Miałem nadzieję, że nasza nieobecność ostudzi jego zapały.

– I ostudziła?

– Nie wiem. Dopiero co wróciliśmy i nie zdążyłem jeszcze ocenić sytuacji. Ale nie mam zamiaru ryzykować. Ktoś musi jej strzec, gdy ja będę próbował uporządkować sytuację Nialla.

Edwin obrzucił go uważnym spojrzeniem.

– Nie zamierzasz chyba przywieźć go do Anglii, prawda? Gdy tylko postawi stopę na angielskiej ziemi, aresztują go pod zarzutem morderstwa.

– Wiem. Cholerny idiota, pojedynkować się o jakąś kobietę… Powinien mieć więcej rozumu. – Sfrustrowany Warren zmarszczył czoło. – Jeśli mam być szczery, to sam nie wiem, co z nim zrobić. Ale muszę coś wymyślić. Nie może bez końca przebywać za granicą. Ja zaś nie mogę stale zarządzać i swoimi włościami, i jego, nawet z pomocą Clarissy.

– Z pomocą Clarissy? – prychnął Edwin.

– Potrafi więcej, niż przypuszczasz.

Lecz Edwin doskonale zdawał sobie z tego sprawę. To prawda, nie podejrzewał jej o umiejętność zarządzania majątkiem, ale pomimo jej skandalicznych manier czasem potrafił dostrzec w niej jakąś powagę, która przypominała mu jego własną.

A może miała okresowe napady złego humoru. Clarissa pozostawała wieczną zagadką, była absolutnie nieprzewidywalna. Dlatego zawsze wyprowadzała go z równowagi.

Warren skinął na lokaja i zamówił kolejną brandy.

– Naprawdę, towarzyszenie jej nie będzie tak męczące, jak myślisz. Zresztą czy i tak nie musisz pokazać się na salonach podczas tego sezonu balowego? Czy nie zamierzasz się ożenić?

– Owszem. – Zamierzał spłodzić dziedzica, co wymagało poślubienia kogoś. Chociaż Bóg jeden wie, kto to mógłby być.

– Widzisz? Świetnie się składa. Ty musisz zaistnieć na rynku małżeńskim. Clarissa chce się bawić na balach, a ja pragnę, żeby znalazła sobie męża. To idealna sytuacja.

– Skoro tak mówisz.

Trudno było sobie wyobrazić, żeby mógł z sukcesem starać się o kogoś, mając u boku Clarissę. Być może jednak mógłby poprawić swój surowy wizerunek, zjawiając się na balach pod ramię z otwartą, spontaniczną kobietą. Oczywiście zakładając, że w ogóle się zgodzi przyjąć jego ramię. W przypadku Clarissy wcale nie było to takie pewne.

– Po tym, jak w minionym sezonie porzuciła cię Jane, w końcu zacząłeś dochodzić do siebie, będzie to więc dla ciebie pierwsza szansa na znalezienie żony. Czy masz upatrzoną jakąś konkretną damę?

– Nie. Wiem, czego chcę. Ale Bóg jedyny wie, czy znajdę kogoś spełniającego moje oczekiwania. Nie zaangażowałem się poważnie w poszukiwania żony, bo miałem pełne ręce roboty z Samuelem i Yvette. A potem była ta nieszczęśliwa próba z Jane. – Edwin westchnął. – Chyba jednak będę musiał rozpocząć poszukiwania.

– A jakie masz oczekiwania wobec żony poza tym, jak mniemam, żeby była w wieku rozrodczym?

Edwin, zirytowany trafną uwagą Knightforda, spojrzał w okno wychodzące na Pall Mall.

– Wolałbym mieć do czynienia z kobietą odpowiedzialną i niezbyt skomplikowaną.

– To znaczy taką jak twoja matka.

Nie chciał kłamać, więc nie odpowiedział. Jego matka wcale nie była taka nieskomplikowana, ale wiedzieli o tym tylko on i jego brat Samuel. Nawet ich siostra Yvette nie miała pojęcia, jak złożoną osobowość miała ich rodzicielka… i co ją tak ukształtowało. Edwin zadał sobie wiele trudu, żeby ochronić Yvette przed tą wiedzą.

– Pragnę kobiety spokojnej i rozsądnej – dodał Edwin.

– Innymi słowy kogoś, kogo będziesz mógł zdominować. Tak jak twój ojciec zrobił z twoją mamą.

Przypływ bolesnych wspomnień sprawił, że mężczyzna poczuł w gardle palącą gorycz.

– Ojciec nie trzymał jej pod butem; po prostu ją ignorował. – Z powodów, które Edwin miał nieszczęście znać i których nie potrafił zaakceptować. – Nigdy nie zrobię tego swojej żonie.

– Zrobisz, jeśli będzie taka nudna, jak ją opisujesz. – Warren rozsiadł się wygodniej na krześle. – Kiedy dojdę do wniosku, że potrzebna mi żona, będę szukać pełnej życia młodej dziewczyny, która będzie mnie zabawiać. Chyba wiesz, co mam na myśli. – Mrugnął porozumiewawczo.

Edwin uniósł wzrok do nieba.

– Przypomnij mi jeszcze raz, dlaczego zaprosiliśmy cię do Klubu Świętego Jerzego? Jesteś równie okropny jak ci faceci, przed którymi strzeżemy nasze kobiety.

– Ale ja nie wykorzystuję niewinnych ludzi. Wszystkie kobiety, które lądują w moim łóżku, wskakują do niego z własnej, nieprzymuszonej woli. I śmiem twierdzić, że to samo tyczy się wielu członków klubu.

Prawdopodobnie tak właśnie było. Nawet Edwin, gdy miał dwadzieścia parę lat i czuł się nieznośnie samotny, a liczne problemy z własną rodziną nie pozwalały mu rozglądać się za żoną, wziął sobie kochankę. Nie było to jednak zbyt satysfakcjonujące rozwiązanie. Świadomość, że kobieta była z nim jedynie dla jego pozycji i majątku, tylko potęgowała poczucie osamotnienia.

Musiał jednak przyznać, że po ślubie Yvette i wyprowadzeniu się siostry z domu samotne życie zaczynało mu doskwierać. Dlatego znów postanowił rozejrzeć się za żoną, co zawsze było nieprzyjemnym doświadczeniem. Kobiety oczekiwały, że mężczyzna będzie wylewnie opowiadał o swojej miłości, a on po prostu nie mógł tego zrobić. Miłość była sztucznym zjawiskiem, wymyślonym przez pisarzy. Małżeństwo jego rodziców było tego najlepszym dowodem.

Przedstawienie kobiecie takiej filozofii nie należało oczywiście do rozsądnych posunięć. Ale nie potrafił oszukiwać w tej sprawie. Nie był podobny do swojego brata łajdaka, który właśnie odbywał karę za porwanie. Edwin nie potrafił wymyślać zręcznych historyjek czy ukrywać swoich prawdziwych opinii pod płaszczykiem pustych słów.

Niestety, większość kobiet zdawała się woleć czcze komplementy niż zuchwałą prawdę. Zresztą niektórzy mężczyźni również podzielali to zdanie. Z tego też względu Edwin nie narzekał na nadmiar prawdziwych przyjaciół i miał trudności ze znalezieniem odpowiedniej żony.

– Kiedy poruszysz tę sprawę z Clarissą?

Warren zerknął na swój zegarek kieszonkowy.

– Przy obiedzie, który powinien się rozpocząć… och… za jakieś pół godziny. Miałem nadzieję, że ze mną pójdziesz.

– Teraz?

– Czemu nie? Lepiej mieć to już z głowy, prawda? A poza tym rano wyjeżdżam do Portugalii.

Niech to diabli wezmą! Edwin wolałby mieć nieco więcej czasu, żeby się przygotować. Nie był spontanicznym człowiekiem.

– Chciałeś, żebyśmy połączyli nasze siły przeciwko niej, prawda?

– Początkowo nie to było moim zamiarem. – Warren upił duży łyk brandy. – Kiedy wyruszaliśmy z Hatton Hall do Londynu, miałem nadzieję, że Yvette i Keane wrócą z Ameryki i wezmą ją pod swoje skrzydła. Yvette potrafi przekonać Clarissę niemal do wszystkiego.

Edwin się uśmiechnął. Jego siostra umiała nakłonić do wszystkiego każdego, nawet swego brata.

– Ale rozumiem, że nadal pozostają za granicą – dodał Warren.

– Mogą wrócić dopiero za kilka tygodni. Przykro mi.

– Cóż, nic na to nie poradzimy. Na miejscu jest przynajmniej moja ciotka, która pomoże mi ją przekonać.

Edwin stłumił uśmiech. Matka Clarissy, lady Margrave, była lekkomyślną niewiastą, rzadko udzielającą rozsądnych rad, z których jej córka korzystała zresztą sporadycznie. Wątpił, żeby tym razem było inaczej.

Warren rozejrzał się po sali.

– Wiesz, zrobiło się tu całkiem przytulnie. Może nie jest to tak wyrafinowany lokal jak niektóre kluby, ale jest tu wygodnie. Ty i Keane powinniście być z siebie zadowoleni. Dzięki artystycznemu zmysłowi Keane’a i twoim zdolnościom technicznym to miejsce zupełnie nie kojarzy się z dawną tawerną.

– W kwestii wystroju pomogły nam Yvette i jej teściowa.

– To tłumaczy obecność odświeżających, kobiecych akcentów – stwierdził Warren. – Mam na myśli to, że ciemne drewno i skóra stwarzają tu męski klimat, ale trzeba też docenić choćby te piękne zasłony. Kotary w klubie White wyglądają, jakby pochodziły z uroczystości pogrzebowych.

– Cieszę się, że ci się podoba.

Warren przeniósł wzrok na przyjaciela.

– Przykro mi, że nie mogłem być obecny, kiedy trzeba było pomóc. I że muszę ponownie wyjechać. – Wstał. – No to idziesz czy nie?

Napięcie na twarzy Warrena zadawało kłam jego swobodnemu tonowi.

Obaj wiedzieli, że Edwin jeszcze nie przystał na plan Warrena. Wciąż uważał, że spędzenie paru tygodni w towarzystwie Clarissy przyprawi go o szaleństwo.

Ale nie miało to znaczenia. Warren był jego przyjacielem, który nie wahałby się ani chwili, gdyby ich role się odwróciły. Toteż Edwin również się nie wahał.

Wstał.

– Idę.

* * *

Gdy tylko drzwi od sypialni Clarissy zamknęły się za służącym, który przyniósł wiadomość dla jej matki, starzejąca się wdowa w panice zwróciła się do córki:

– Nie mogę uwierzyć, że twój kuzyn to zrobił! – Ciężko oparła się na swojej lasce. – Warren powinien wiedzieć, że nie należy zapraszać wolnego kawalera na obiad bez uprzedzenia. Co on sobie myśli?

Patrząc na odbicie matki w lustrze, Clarissa uniosła brwi.

– Myśli, że to tylko Edwin, którego znamy od wieków. I który nieraz przychodził do nas na obiad.

– Nie wiem, czy potrawka z gołębi jest odpowiednia dla gości – ciągnęła matka, jakby Clarissa nic nie powiedziała. – A do tego właśnie skończyła nam się madera! Wiesz przecież, że Edwin uwielbia maderę.

– Mamo…

– A marynowane cebulki, które jadłyśmy ostatnio, były bardzo kwaśne. Myślałam, żeby je podać jeszcze dzisiaj, ale skoro przychodzi Edwin…

– Mamo, uspokój się! Nie spodziewamy się na obiedzie rosyjskiego cara. – Clarissa uśmiechnęła się do lustra. – Chociaż z Edwina byłby świetny car. Wystarczyłoby, żeby był sobą i zachowywał się despotycznie i autorytarnie.

Na szczęście ta uwaga zaintrygowała matkę.

– I nieźle by się prezentował, prawda? Z tymi swoimi ciemnymi włosami i mocno zarysowaną szczęką.

I z szerokimi barami, władczą postawą i fiołkowo-szarymi oczami o zimnej urodzie, jak pełne gwiazd rosyjskie niebo.

Clarissa zrugała się w myślach. Chyba zupełnie zgłupiała, żeby tak poetycko myśleć o Edwinie. Chociaż musiała przyznać, że był nieprzyzwoicie przystojny. W taki gburowaty sposób. I nie widziała go od wieków. Nieobecność sprawia, że człowiekowi serce mięknie, i tyle.

– Wyobrażam go sobie w gronostajowym płaszczu i takiej wysokiej futrzanej czapce – powiedziała mama.

Clarissa się roześmiała.

– Edwin założyłby taki pretensjonalny strój wyłącznie na ceremonię koronacyjną, i to tylko wówczas, gdyby absolutnie musiał.

Zawsze ubierał się bardzo poprawnie i w stonowany sposób.

Nie to co ona. Zerknęła na swoją suknię i się uśmiechnęła. Edwin prawdopodobnie surowo oceniłby tę masę koronek i lawendowych kokardek. Prawdę mówiąc, nie była to jej ulubiona kreacja, jak na jej gust zbyt przeładowana ozdobami. Spodziewała się jednak, że zje obiad tylko z Warrenem i mamą, zarzuciła więc na siebie pierwszą rzecz, na jaką natrafiła w szafie.

No cóż. Nie było już czasu, żeby się przebrać, a poza tym i tak nigdy nie zmieniałaby sukni dla Edwina. Niech sobie patrzy tym swoim krytycznym wzrokiem; nie da mu się zastraszyć.

A to wcześniejsze szczypanie się w policzki, żeby się ładnie zaróżowiły, było jej stałym zwyczajem. Wcale nie chodziło jej o to, żeby ładnie wyglądać dla Edwina. Absolutnie nie.

– Wiesz, kochanie, gdybyś była odrobinę milsza dla tego człowieka, pewnie w kilka tygodni owinęłabyś go sobie wokół palca – zauważyła jej mama.

– Och, wątpię. Edwin jest zbyt sztywny, żeby owinąć się wokół czegokolwiek. A szkoda. – Clarissa chętnie zobaczyłaby kobietę, której udałaby się taka sztuka.

Ale to nie będzie ona. Edwin nigdy nie zaakceptowałby jej takiej, jaką jest, zwłaszcza gdyby poznał pełny obraz jej młodzieńczych błędów. A obsesyjne zaloty hrabiego Duranda, przed którymi ledwo zdołała umknąć przed paroma miesiącami, tylko umocniły jej postanowienie, żeby nie dopasowywać się do wyobrażeń żadnego mężczyzny.

Nigdy przede mną nie uciekniesz, moja najdroższa Clarisso.

Przeszył ją dreszcz na wspomnienie ostatnich słów hrabiego, które zepchnęła w głąb swojej pamięci. To była teatralna kwestia, którą, jak sądzili mężczyźni, chciałaby usłyszeć każda kobieta. Ale, o ile się dobrze orientowała, przestał ją ścigać. Od przybycia do miasta nie wystawał pod domem Warrena. Na pewno przeniósł swoje zainteresowanie na jakąś ślicznotkę.

A jeśli nie?

Wówczas będzie musiała odmówić jeszcze bardziej stanowczo. Kiedyś pozwoliła się zastraszyć mężczyźnie i to zniszczyło jej życie.

Nigdy więcej.

Przywołała na usta promienny uśmiech i odwróciła się do matki.

– Czy mamy już zejść na dół?

– Jeszcze nie, skarbie. Służąca powiedziała, że panowie już przybyli, więc musimy kazać im na siebie poczekać. Nigdy nie możesz pozwolić, żeby mężczyzna był ciebie zbyt pewny.

– Ależ to jest Edwin, mamo – rzuciła ostro. – Zawsze będzie pewny wszystkich i wszystkiego, bez względu na to, co zrobię.

Z przymilnym uśmiechem podała ramię lady Margrave. Gdy ta miała czterdzieści parę lat, złamała nogę w biodrze, która źle się zrosła, powodując kłopoty z poruszaniem się po schodach.

– Chodźmy już, wiem, że marzysz o lampce wina. Podobnie jak ja.

– No dobrze. – Starsza pani oparła się na ramieniu Clarissy i pozwoliła się poprowadzić ku drzwiom. – Ale musisz obiecać, że będziesz mu prawić komplementy. Mężczyźni to lubią.

– Aha – wymijająco mruknęła Clarissa.

– I nie zaprzeczaj mu przez cały czas. Mężczyźni nie znoszą zgryźliwych kobiet.

– Aha.

– I nie zalewaj go nieprzerwanym potokiem dowcipnych powiedzonek. To bardziej wypada mężczyznom. Że już nie wspomnę…

Gdy wolno schodziły po schodach, Clarissa pozwoliła matce rozprawiać, puszczając mimo uszu większość uwag na temat drobnych sztuczek, mających ułatwić złowienie mężczyzny. Cała ta litania mogłaby zapewnić matce tytuł specjalistki od polowania na męża, ale dla jej córki miała posmak oszustwa.

Jeśli mężczyzna nie mógł polubić prawdziwej Clarissy, to po co tyle zachodu? Kobieta z trudem ukrywała swoją prawdziwą opinię przed matką. Jak miała ją ukrywać przed mężem?

Nie miała zamiaru wychodzić za mąż. Owszem, marzyło jej się posiadanie dzieci, ale wymagało to wzięcia do łóżka mężczyzny. A na samą myśl o tym zaczynały jej się pocić ręce i coś ściskało ją w gardle.

Nie. Małżeństwo nie jest dla niej.

– …i nie zapomnij zachować największego kawałka ciasta dla Edwina – powiedziała mama, gdy dotarły na sam dół schodów.

– Bzdura! Nie zamierzam nic zachowywać dla Edwina.

– Bardzo słusznie – gdzieś z cienia na prawo od schodów odezwał się Edwin, cedząc słowa. – Ja też nic dla ciebie nie zostawiam.

Zatrzymała się, z trudem kryjąc zaskoczenie, gdy wyłonił się z mroku.

– Edwin! Kochany chłopcze! – zawołała matka, wyciągając do niego rękę.

Posłusznie podszedł, żeby ująć jej dłoń.

– Świetnie pani wygląda, lady Margrave.

Pochylił się, żeby cmoknąć mamę w policzek.

– Ty też nieźle wyglądasz – zauważyła mama, odsuwając się, żeby mu się lepiej przyjrzeć.

I rzeczywiście, prezentował się wspaniale w ciemnogranatowym fraku, kamizelce i spodniach z białej popeliny. Nawet prosto zawiązany pod szyją fular akcentował męsko zarysowaną szczękę i ostre rysy jakże przystojnej twarzy.

Jak to możliwe, żeby w ciągu zaledwie trzech miesięcy stał się jeszcze bardziej atrakcyjny? I czemu, do licha, tak się na niego gapiła? Na litość boską, przecież to tylko Edwin. Gdyby wiedział, co teraz sobie myślała, jeszcze bardziej przewróciłoby mu się w głowie.

Zamiast tego zaczęła się więc z nim droczyć.

– Tylko proszę, nie mów, że nerwowo krążyłeś po holu, niecierpliwie czekając, aż zejdziemy na dół.

Pomysł był naprawdę groteskowy. Słowo „niecierpliwość” w ogóle nie występowało w słowniku Edwina. Gdyby ktoś wierzył, że poruszając się powoli i spokojnie, można wygrać wyścig, tą osobą z pewnością byłby Edwin.

Bez trudu dostrzegł ironię i posłał Clarissie jeden ze swoich rzadkich uśmiechów.

– W rzeczywistości zabierałem to z biblioteki. Warren powiedział, że już przeczytał. – Z błyszczącymi oczami pokazał jej książkę. – Naturalnie, jeśli chciałabyś ją przeczytać…

– Wątpię – odpowiedziała. – Wszystkie książki, które pożyczasz Warrenowi, muszą być śmiertelnie nudne.

– Masz na myśli to, że nie ma w nich odważnych rabusiów ratujących cnotliwe damy.

– Albo cnotliwych dam ratujących odważnych rabusiów. Obie wersje byłyby lepsze od tych waszych suchych tomów o… no, o czym? O szachach? O inżynierii? Najnudniejszych aspektach filozofii?

– Clarisso – upomniała ją mama.

Lecz Edwin tylko się roześmiał. Miała nadzieję, że tak zareaguje. Była z siebie bardzo dumna, że czasem potrafiła go rozbawić. Wydawało się, że nie umie tego żadna inna kobieta. Żadna inna kobieta nie miała nawet śmiałości, żeby spróbować.

– O budowie urządzeń mechanicznych. Jak udało ci się zgadnąć? – zapytał.

– Po prostu zbyt dobrze cię znam.

Spoważniał i spojrzał na nią z dziwnym natężeniem.

– Naprawdę? Nie jestem tego taki pewny.

Jego słowa zawisły w martwej ciszy, przerwanej pojawieniem się jej kuzyna.

– Znalazłem jeszcze jedną książkę, która może ci się spodobać, stary – rzucił Warren, po czym ucałował najpierw swoją ciotkę, a potem Clarissę. – Jest poświęcona automatom.

Gdy podawał książkę Edwinowi, Clarissa przewróciła oczami. Oczywiście, gdy tylko Edwin rzucił okiem na okładkę, na jego twarzy pojawiło się wyraźne zainteresowanie. Lord uwielbiał automaty do tego stopnia, że nawet sam je budował. Jednak Clarissa nigdy nie dostąpiła zaszczytu ich obejrzenia.

– Wygląda interesująco, dziękuję. Oddam ci ją, gdy tylko skończę czytać.

– Nie ma pośpiechu. – Warren dziwnie na nią spojrzał. – Jak wiesz, w najbliższym czasie nie będzie mi potrzebna.

O co tutaj chodziło?

Zanim zdążyła się nad tym zastanowić, Warren podał ramię jej matce.

– Chodźmy, ciociu, lepiej spocząć, gdy będziemy pili wino przed obiadem. Nie chciałbym, żebyś zanadto obciążała swoje biodro.

– Dziękuję, mój drogi – zagruchała lady Margrave i pozwoliła, żeby poprowadził ją do jadalni. – Tak miło, że o tym pomyślałeś! Zawsze byłeś kochanym chłopcem. Pamiętam, jak kiedyś…

Podczas gdy mama szczebiotała, Edwin pozostał z tyłu z Clarissą.

– No to czego nie chciałaś dla mnie zachować? – zapytał cicho.

Nieco czasu zajęło jej przypomnienie sobie, że musiał słyszeć jej wcześniejszą rozmowę.

– Największego kawałka ciasta.

– Nie lubię ciasta.

– Wiem. I dlatego nie chciałam, żeby się zmarnowało. Nie doceniłbyś go i zjadłbyś jedynie przez grzeczność.

Spojrzał na nią z uwagą.

– Może oddałbym je tobie.

– Wątpię, ale i tak nigdy się tego nie dowiemy, prawda? – rzuciła lekko. – Tak czy inaczej, największy kawałek ciasta rezerwuję dla siebie.

– To już słyszałem.

– Podsłuchiwałeś – obudził się w niej duch przekory. – Bardzo nieładnie.

Wzruszył ramionami.

– Jeśli nie chcesz, żeby ludzie słyszeli twoje oświadczenia, nie powinnaś krzyczeć jak robotnik portowy.

Mama, sadowiąc się przy stole, zareagowała:

– Robotnik portowy? Wstyd, Edwinie, jak można powiedzieć coś takiego damie! Nie znasz żadnych miłych komplementów?

Ponieważ Edwin nie okazywał ani cienia skruchy, Clarissa powiedziała:

– Gdyby Edwin wiedział, jak prawić paniom komplementy, byłby zbyt popularny w towarzystwie, żeby zadowolić się obiadem z takimi zwykłymi ludźmi jak my, mamo.

– Zapewniam, że zawsze byłbym zadowolony – rzucił z irytacją.

Już gratulowała sobie, że znów udało jej się go wyrwać ze stanu zimnej rezerwy, gdy nagle wtrącił się Warren.

– Bądź grzeczna, kuzyneczko. Potrzebujemy go.

– Do czego? – zapytała Clarissa.

Zamiast odpowiedzi Warren wskazał na krzesło.

– Lepiej usiądź. Muszę coś powiedzieć tobie i twojej mamie.Rozdział drugi

Chwilę później Edwin obserwował, jak Clarissa żąda wyjaśnień od kuzyna.

– A ten list od Nialla, w którym prosi cię o pomoc, po prostu leżał tutaj i czekał na ciebie? Jak długo?

– Tylko parę dni – odpowiedział Warren.

– Powinni byli go przesłać!

– Wtedy minęlibyśmy się z nim. Już byliśmy w drodze do Londynu.

– A dlaczego napisał do ciebie, a nie do nas?

– Bo chciał, zdaje się, trzymać ciebie i twoją mamę z dala od tej sprawy.

Lady Margrave wydała z siebie przenikliwy krzyk.

– Niech Bóg ma nas w swojej opiece! Mój biedny chłopiec znajduje się w niebezpieczeństwie. Wiedziałam! A może przegrał cały majątek!

– Jestem pewien, że nic takiego nie miało miejsca – wycedził przez zaciśnięte zęby Warren.

– Niall nie jest taki głupi, żeby przegrywać wszystko w karty – ponuro dodała Clarissa.

– Mógł się zadać w Portugalii z podejrzanymi elementami – zaprotestowała lady Margrave. – To znaczy, jeśli wiele lat temu okazał się takim durniem, żeby wdać się w pojedynek z powodu jakiejś skrzywdzonej panny…

– Mamo! – zawołała Clarissa, łypiąc spod oka na Edwina. – Już wystarczy.

– Przecież to żadna tajemnica, że twój brat skończył na wygnaniu – zauważył Edwin. – Przeklęte młode samce i ich pojedynki. To prawdziwa zmora połowy rodzin w Anglii.

Policzki Clarissy zaróżowiły się z zażenowania – przynajmniej Edwin odniósł takie wrażenie. Bo cóż innego mogłaby czuć?

Zesztywniała i zwróciła się do Warrena.

– Kiedy wyjeżdżamy?

– Nie wyjeżdżamy – odparł Warren z krzywym uśmiechem. – Ty i twoja mama zostajecie tutaj, a ja jadę do Portugalii.

– Mama może zostać, ale dlaczego nie miałabym jechać z tobą? Mogę pomóc.

Warren zerknął na nią z ukosa.

– I co byś robiła? Nawet ja nie mam pojęcia, co zastanę. Wiadomość od Nialla była bardzo tajemnicza, a okoliczności, w jakich się znajduje, są niejasne. Wiem tylko, że potrzebuje mojej pomocy, żeby się stamtąd wydostać. Nie będę cię ciągnął ze sobą, jeśli nie wiem, czego się spodziewać.

– Nie możesz jechać, moja droga! – zawołała lady Margrave. – Mogłabyś zostać porwana przez piratów! Sama wiesz, że kręcą się na tych wodach.

– Ależ mamo, prawdopodobieństwo, że zostanę porwana przez…

– Och, nie, kochanie. Nie powinnaś jechać. Pomyśl tylko, co ci się może przydarzyć! – Lady Margrave złapała się za serce i jednocześnie zaczęła czegoś szukać w ozdobnej szkatułce, stojącej na pobliskim stoliku.

– Potrzebne mi są sole trzeźwiące. Gdzie są moje sole trzeźwiące?

Clarissa bez słowa zadzwoniła na służbę, po czym wstała, podeszła do stolika i wyjęła ze szkatułki buteleczkę.

– Już dobrze, mamo.

Z zaskakującą cierpliwością uklękła, żeby pomachać buteleczką przed nosem matki, a potem skłoniła ją do położenia się na sofie.

– Odpocznij przez chwilę, a ja w tym czasie porozmawiam z Warrenem, dobrze?

W tym momencie do jadalni wpadła pokojówka. Clarissa zwróciła się do niej:

– Mama źle się poczuła. Proszę, posiedź z nią. Jego lordowska mość i ja zaraz wrócimy.

Skierowała się ku drzwiom prowadzącym do biblioteki, Warren ruszył za nią. Edwin zawahał się, ale uznał, że dołączenie do nich będzie właściwe, miał przecież brać udział w planie Warrena.

Clarissa zdawała się nie zwracać na niego uwagi, zbyt pochłonięta atakowaniem kuzyna.

– To szaleństwo! Nie mogę uwierzyć, że chcesz jechać beze mnie! Niall ma kłopoty…

– Nic tam nie wskórasz – warknął Warren. – Zostajesz tutaj i basta!

Miotała się po bibliotece jak lwica w klatce, klnąc pod nosem. Pasma jej włosów uwolniły się spod upinających je szpilek, miała zaczerwienione policzki i krążyła po pomieszczeniu tak energicznie, że Edwin mógł dostrzec jej kostki. Ależ była piękna w tym gniewie.

Edwin nigdy jeszcze nie widział jej wściekłej. Bywała zła, sarkastyczna, jak najbardziej. Ale wściekła? Nigdy. Teraz, gdy był świadkiem jej napadu szału, uznał to za fascynujące zjawisko. Sam był tym zaskoczony, generalnie nie lubił mieć bowiem do czynienia z emocjonalnymi kobietami.

Odwróciła się gwałtownie do Warrena.

– A więc zamierzasz nas tu zostawić, żebyśmy przez najbliższy miesiąc albo dłużej zamartwiały się, co się dzieje z tobą i Niallem?

Edwin nie potrafił powstrzymać niecierpliwego prychnięcia. Natychmiast odwróciła się w jego kierunku. Cholera!

– Ma pan coś do powiedzenia, lordzie Blakeborough?

Formalność jej słów powinna go powstrzymać. Nie powstrzymała.

– Warren i Niall są dorośli. Potrafią się o siebie zatroszczyć i pewnie będzie im łatwiej, gdy nie będziesz się za nimi wlokła.

Złapała się pod boki i spojrzała na niego, mrużąc oczy.

– Trzymaj się od tego z daleka. Ta sprawa cię nie dotyczy.

– A właśnie że dotyczy – wtrącił się Warren. – Podczas mojej nieobecności Edwin będzie towarzyszył tobie i twojej mamie podczas wszelkich towarzyskich wydarzeń, w jakich zechcecie uczestniczyć.

Malujące się na jej twarzy emocje były niezwykle intrygujące. Zaskoczenie, potem zmieszanie… w końcu więcej tej zdumiewającej wściekłości, od której zaczerwieniły jej się policzki. Edwin nie mógł oderwać od niej wzroku. Czy jej rumieniec ogarnął całe ciało? Czy rozciągał się pod ubraniem?

Na Boga, musi przestać myśleć o tym, co znajduje się pod jej odzieniem!

– Czemu Edwin miałby to robić? – odparowała.

– Żeby cię strzec przed Durandem – bezceremonialnie oświadczył Edwin.

Pobladła na chwilę. A może tylko mu się wydawało, bo natychmiast wyrzuciła z siebie:

– To nawet nie jest śmieszne.

Ciemne oczy Warrena rozbłysły.

– Doprawdy? – Podszedł energicznie do dziewczyny. – Odkąd odrzuciłaś jego oświadczyny, prześladuje cię zawzięcie na każdym kroku. Kiedy ostatnio się pojawił, byłaś tak przestraszona, że błagałaś mnie, abym na resztę sezonu zimowego zabrał ciebie i twoją mamę do Hatton Hall.

Gdyby Edwin nie obserwował jej tak uważnie, nie dostrzegłby, jak konwulsyjnie przełyka ślinę. I ten ledwie widoczny ruch sprawił, że coś ścisnęło go w żołądku. Strach Clarissy wytrącił go z równowagi bardziej, niż przypuszczał.

W tej samej chwili zrozumiał, że dziewczyna nie wyolbrzymia zagrożenia.

Clarissa się wyprostowała.

– To było kilka miesięcy temu. – Jej głos stał się odrobinę bardziej napięty. – Z pewnością do tej pory hrabia Durand wyleczył się już z tej głupoty.

– Albo twoja obecność jeszcze pogłębiła jego obsesję – powiedział Warren. – Nie mogę ryzykować. Jeśli nie chcesz wracać do Shropshire…

– Absolutnie nie! – Clarissa zdecydowanie wyprostowała ramiona. – Nie zamierzam tracić sezonu balowego z powodu… z powodu tego groteskowego człowieka. Zresztą i tak pewnie interesował się mną ze względu na mój majątek, tak jak wszyscy inni.

– Nie wydaje mi się – stwierdził Warren. – Durand pochodzi z rodu zamożnych francuskich arystokratów. Jego rodzina uciekła przed rewolucją do Anglii na tyle wcześnie, że udało im się ocalić większość pieniędzy. A kiedy powrócili do Francji, byli w stanie wślizgnąć się w dworskie kręgi.

– A więc ten Francuz spędził w Anglii trochę czasu, zanim objął tu stanowisko? – zapytał Edwin.

– Urodził się w Sussex i tu się wychowywał, dopóki jego rodzina nie wróciła do kraju – obojętnym głosem wyjaśniła Clarissa.

– Jest taki młody?

– Tak, mniej więcej w twoim wieku.

Hm.

– Nie jest więc starym rozpustnikiem poszukującym młodej żony, która urodzi mu synów.

– Niezupełnie – stwierdził Warren. – Na dodatek nie pogodził się z odmową.

– O co mu chodzi, jeśli nie o majątek Clarissy? – zapytał Edwin.

Odwróciła się ku niemu z ogniem w oczach.

– Och, nie wiem. Może jest na tyle głupi, żeby uważać, że jestem ładna. Albo interesująca. A może…

– Jestem pewien, że Edwin nie chciał, żeby to tak zabrzmiało – rzucił uspokajająco Warren. Wbiła wzrok w Edwina.

– Nie chciałeś?

O Boże! Nigdy nie był biegły w odczytywaniu kobiecych emocji. Starannie ważył słowa.

– Chodziło mi o to, że mężczyźni, którzy nie potrafią pogodzić się z koszem, zwykle mają jakiś ukryty motyw swojej… obsesji. – Pomyślał o swojej matce. Nie, to nie był ten przypadek. – Chciałem tylko zrozumieć, jaki to motyw. – Widząc złowrogie spojrzenie dziewczyny, dodał pospiesznie: – Poza twoją urodą i inteligencją, ma się rozumieć.

Przewróciła oczami.

– Nie potrafisz powiedzieć kobiecie komplementu, jeśli nie zostaniesz do tego zmuszony, prawda?

Zaskoczyła go ta uwaga.

– Potrafię. Po prostu nie zawsze o tym myślę. Nie jestem taki jak mój złotousty brat.

Coś przemknęło przez jej twarz. Współczucie? Nie, to niemożliwe. Nie w przypadku Clarissy.

Kiedy jednak znów się odezwała, jej głos był łagodniejszy.

– Nikt nie mógłby cię pomylić z Samuelem, Edwinie. I powinieneś być z tego dumny.

Zanim zdążył przeanalizować tę zaskakująco trafną uwagę, Clarissa odchrząknęła i dodała ostrzejszym tonem:

– Nie oznacza to jednak, że chcę, żebyś mnie strzegł przez najbliższych parę tygodni jak pies obronny.

Te słowa bardziej pasowały do Clarissy, jaką znał.

– Posłuchaj, kuzyneczko – zaczął Warren. – Edwin był na tyle uprzejmy, że zgodził się to zrobić, a zważywszy, że nie przepada za londyńską socjetą…

– Otóż to! – zawołała. – Będzie gorszy od ciebie, besztając mnie, ograniczając moje przyjemności i patrząc wilkiem na każdego, kto odważy się podejść.

– Dzięki tej ostatniej strategii nigdy nie muszę mieć do czynienia z idiotami podczas towarzyskich spotkań – cierpko zauważył Edwin.

– I dzięki niej nie masz również żadnych przyjaciół – odparowała Clarissa.

– Dość tego, Clarisso – warknął Warren. – Jesteś niegrzeczna wobec człowieka, który tylko chce pomóc.

Edwin zesztywniał. Nie obchodziło go, czy Clarissa będzie się opierać. W gruncie rzeczy byłoby wspaniale, gdyby się sprzeciwiła; nie musiałby znosić jej nastrojów i jej nieprzewidywalnego zachowania. Mógłby spokojnie odejść, tłumacząc sobie, że zrobił wszystko, co w jego mocy.

Ale z jakiegoś irracjonalnego powodu nie odpowiadało mu to.

– Może dasz nam porozmawiać w cztery oczy? – poprosił przyjaciela.

Warren przeniósł wzrok z Edwina na Clarissę.

– Zgoda. Może tobie uda się przemówić jej do rozumu. – Ruszył w stronę drzwi. – Pójdę zająć się ciocią.

Po wyjściu Warrena w pokoju zapadła cisza. Edwin się nie odzywał. Nie doświadczył do tej pory napadu wściekłości Clarissy, ale na tyle długo miał do czynienia z Yvette, żeby zdążyć się przekonać o sile spokoju w konfrontacji z rozjuszoną kobietą.

Clarissa splotła ręce na piersiach.

– Podejrzewam, że zamierzasz mi powiedzieć, iż sprawiam kłopoty.

– Nie.

Minęły kolejne minuty. Wreszcie dziewczyna zadarła brodę do góry.

– W takim razie chcesz mi oświadczyć, że nie mam tu nic do gadania. Ale Warren nie jest tak naprawdę moim…

– Twoim opiekunem. Tak, wiem. Jesteś przecież dorosła. Ale twój ojciec pozostawił pod jego opieką twój majątek i poprosił go, żeby się tobą zajął. I właśnie to Warren usiłuje robić. A ty zawsze masz wybór. Nigdy nie odbiorę ci tego prawa.

Gdy umilkł, spojrzała na niego z podejrzliwością.

– Próbujesz mi przypomnieć o moich obowiązkach wobec rodziny?

Jej słowa sprawiły, że się uśmiechnął.

– Niezupełnie. Wydaje mi się, że wspaniale wypełniasz swoje obowiązki wobec rodziny. – I zanim zdążyła się odezwać, dodał: – Ale jeśli się nie zgodzisz, Warren będzie się o ciebie zamartwiał, więc nie skupi się na udzieleniu pomocy twojemu bratu. To zaś ograniczy możliwości wydobycia Nialla z opresji, w jakiej najwyraźniej się znalazł.

Zgrzytając zębami, odwróciła wzrok.

– To bardzo podstępne argumenty, Edwinie.

– Ależ skąd. To tylko prawda.

– Warren powinien więc pozwolić mi jechać razem z nim. W ten sposób lepiej by mnie strzegł.

– Ale będziesz go spowalniać. Czy tego chcesz? Żeby przyjechał za późno, aby pomóc twojemu bratu?

Znów obrzuciła go spojrzeniem irytująco zielonych oczu, sprawiając, że nagle zabrakło mu tchu.

– Czemu miałabym spowalniać jego podróż?

Wzruszył ramionami.

– Będzie ci potrzebna służba. Nie możesz podróżować bez pokojówki, więc trzeba będzie zorganizować więcej rzeczy, zabrać więcej bagażu, spędzić więcej czasu na odprawie celnej…

– Wystarczy. – Zacisnęła pięści. – Nie znoszę, kiedy jesteś taki rozsądny.

– Zawsze jestem rozsądny. Po prostu nie cierpisz, kiedy mam rację.

Ku jego zaskoczeniu jej usta się wygięły, jakby tłumiła uśmiech.

– To też.

Krew dudniła mu w żyłach, gdy skupił wzrok na jej twarzy.

– Czy naprawdę spędzenie czasu w moim towarzystwie będzie takie straszne?

– Nie, oczywiście, że nie. – Odwróciła się na pięcie, podeszła do okna i spojrzała na ogród. – Po prostu nie mogę znieść tego, że hrabia ma większy wpływ na moje życie niż ja sama. A nawet nie wiemy, czy nadal się mną interesuje.

– To prawda. Ale jeśli nadal jest zainteresowany i będzie cię prześladował, to czy nie wolałabyś mieć kogoś po swojej stronie?

Z gardła wyrwało jej się westchnienie.

– Jesteś po mojej stronie, Edwinie?

Usłyszawszy to pytanie, poczuł dziwny ucisk w piersiach.

– Zawsze jestem po twojej stronie. – Kiedy się nie odzywała, dodał: – Mam nadzieję, że jesteśmy przyjaciółmi.

– Przyjaciółmi? – Odwróciła się i posłała mu zagadkowe spojrzenie, od którego zakręciło mu się w głowie. – Tym właśnie jesteśmy? Nigdy nie byłam tego pewna.

On również, ale nie mógł jej się do tego przyznać.

– Będziemy przyjaciółmi przez kilka najbliższych tygodni. Dałem słowo Warrenowi, że będę cię strzegł.

Z jakiegoś powodu to stwierdzenie ją oburzyło.

– Nie jestem dzieckiem. – Przez jej twarz przemknął wyraz bólu. – Jestem dorosłą kobietą, która doskonale poradzi sobie z kłopotliwym admiratorem.

Nagle zrozumiał, dlaczego była taka wściekła. Była dumną kobietą. Sam, będąc dumnym mężczyzną, potrafił zrozumieć niechęć do zdawania się na czyjąś pomoc.

– Naturalnie, że potrafisz sobie poradzić. Nikt w to nie wątpi. – Kiedy przeszyła go spojrzeniem, pojął, że powinien zmienić taktykę. – Naprawdę, zazdroszczę ci twojej umiejętności poruszania się w towarzystwie. Jestem w tym beznadziejny.

Złagodniała.

– Nie jest tak źle.

– Nie jesteś pierwszą osobą, która uważa, że prawię paniom za mało komplementów. Tak więc wspólnie spędzony czas może przynieść korzyści nam obojgu. Dotrzymując ci towarzystwa, zadowolę Warrena, ty zaś podpowiesz mi, jak mogę się zgrabniej poruszać w towarzystwie. To będzie uczciwa wymiana przysług.

Przyglądała mu się nieufnie.

– Naprawdę tak sądzisz?

– Przecież wiesz, że szukam żony. I o wiele łatwiej będzie mi ją znaleźć, gdy nie będę obrażał pań za każdym razem, gdy otworzę usta.

Najwyraźniej jego słowa wydały jej się zabawne, bo posłała mu ponury uśmiech.

– To prawda. – Byłby w stanie znieść jej instruktaż, jeśli tylko uchroniłoby ją to przed zakusami Duranda. Był to winien Warrenowi. – Jeśli masz ochotę, możesz nawet zabawić się w swatkę. Pomóż mi wybrać idealną żonę.

– Jesteś lepszy w prawieniu słodkich słówek, niż ci się wydaje – stwierdziła wyniośle. Nadal jednak się uśmiechała, co uznał za dobry znak. – No i jak mam ci odmówić, jeśli przedstawiasz sprawę w ten sposób? Ale musisz obiecać, że nie będziesz zanadto ograniczał moich przyjemności. Będziesz mi towarzyszył podczas przyjęć i innych wydarzeń towarzyskich, ale nic więcej. Żadnych wykładów, jak mam się zachowywać i kogo muszę unikać.

– Oczywiście. Nie jesteś moją siostrą. To nie będzie moje zmartwienie, jeśli zechcesz przetańczyć całą noc z jakimś dupkiem. – Głos mu stwardniał. – Dopóki nie będzie to Durand.

– To nigdy nie będzie Durand, uwierz mi – rzuciła cierpkim tonem.

– No to jesteśmy umówieni. – Wstrzymał oddech. Nie rozumiał dlaczego, ale zależało mu na tym, żeby uznała go za człowieka potrafiącego zadbać o jej bezpieczeństwo. Co za głupota!

Ale Clarissa umiała sprawić, że przychodziły mu do głowy idiotyczne myśli.

W końcu skinęła głową.

– Jesteśmy umówieni.Rozdział trzeci

Clarissa świetnie się bawiła na tętniącym życiem balu. Dobrze się złożyło, że po porozumieniu zawartym trzy dni wcześniej z Edwinem było to jej pierwsze wyjście w jego towarzystwie. Nic tak nie wystawiało na próbę cierpliwości lorda jak zatłoczona sala balowa. Jeśli więc wytrzyma do końca, nie warcząc na nikogo, a zwłaszcza na nią, będzie mogła uwierzyć jego zapewnieniom, że pozwoli jej cieszyć się sezonem balowym.

Tańcząc z młodym majorem, synem księcia, jednocześnie rozglądała się po sali, wypatrując hrabiego Duranda. Dotychczas nigdzie nie dostrzegła Francuza, ale nie uspokoiło to jej nerwów. Mógł być w pokoju do gry w karty. Albo obserwować ją ukradkiem z galerii. Byłoby to w jego stylu.

– Rozgląda się pani za lepszym partnerem, lady Clarisso? – zapytał zjadliwie major Wilkins.

Zmusiła się do skupienia na partnerze i uśmiechnęła się do niego zalotnie.

– Ależ skąd. Mam nadzieję, że uda mi się uniknąć gorszego.

Rozpogodził się, wyraźnie czując, że będzie mógł jej zaoferować swoje dżentelmeńskie usługi.