Walhalla ebook i audiobook

CZY ODWAŻYCIE SIĘ WEJŚĆ DO WALHALLI?

ŚWIEŻA, PEŁNA INWENCJI… A TAKŻE SEKSU I PRZEMOCY WARIACJA NA TEMAT KLASYCZNEGO MOTYWU NAWIEDZONEGO DOMU.

„Brama wywierała potężne i posępne wrażenie i ten, kto ją wybudował, miał chyba dokładnie taki zamiar. Wkraczacie na teren, mówiła, który należy do mnie”.

Zamożny adwokat Craig Bellman decyduje się kupić podupadłą wiejską rezydencję zbudowaną przed laty przez ekscentrycznego milionera, znanego z umiłowania do hazardu oraz wyjątkowej mściwości. Mimo że dom nie podoba się jego żonie Effie, a wkrótce ginie w nim w tajemniczych okolicznościach inspektor budowlany, nic nie jest w stanie odwieść Bellmana od przyjętego postanowienia.

Effie dostrzega, że mąż zmienia się psychicznie i fizycznie, upodabniając się do pierwszego właściciela domu. Wkrótce potem ktoś uśmierca kochankę i nielojalnego wspólnika Bellmana oraz bandytów, którzy okaleczyli go na nowojorskiej ulicy. Odciski palców wykluczają adwokata z grona podejrzanych, choć inne dowody sugerują, że to właśnie on może być sprawcą...

GRAHAM MASTERTON

Urodził się w 1946 r. w Edynburgu. Po ukończeniu studiów pracował jako redaktor w „Mayfair” i brytyjskim wydaniu „Penthouse’a”. Autor horrorów, romansów, powieści obyczajowych, thrillerów – w tym 11 kryminałów z cyklu z Katie Maguire – oraz poradników seksuologicznych. Zdobył Edgar Allan Poe Award, Prix Julia Verlanger i był nominowany do Bram Stoker Award. Debiutował w 1976 r. horrorem Manitou (zekranizowanym z Tonym Curtisem w roli głównej). Jego dorobek literacki obejmuje ponad 100 książek – powieści i zbiorów opowiadań – o całkowitym nakładzie przekraczającym 20 milionów egzemplarzy, z czego ponad dwa miliony kupili polscy czytelnicy. O popularności Grahama Mastertona w Polsce może świadczyć choćby to, że w 2021 roku stanął we Wrocławiu przed Art Hotel jego „krasnal” – Mastertonek. Wydany w 2023 roku Szpital Filomeny zdobył statuetkę Złotego Kościeja w kategorii horror roku.

grahammasterton.co.uk

grahammasterton.pl

Tego autora

Sagi historyczne

WŁADCY PRZESTWORZY

IMPERIUM

DYNASTIA

Katie Maguire

BIAŁE KOŚCI

(książka wcześniej ukazała się pt. KATIE MAGUIRE)

UPADŁE ANIOŁY

CZERWONE ŚWIATŁO HAŃBY

UZNANI ZA ZMARŁYCH

SIOSTRY KRWI

POGRZEBANI

MARTWI ZA ŻYCIA

TAŃCZĄCE MARTWE DZIEWCZYNKI

ŚWIST UMARŁYCH

ŻEBRZĄC O ŚMIERĆ

DO OSTATNIEJ KROPLI KRWI

Beatrice Scarlet

SZKARŁATNA WDOWA

SABAT CZAROWNIC

Rook

ROOK

KŁY I PAZURY

STRACH

DEMON ZIMNA

SYRENA

CIEMNIA

ZŁODZIEJ DUSZ

OGRÓD ZŁA

Wojownicy Nocy

ŚMIERTELNE SNY

POWRÓT WOJOWNIKÓW NOCY

DZIEWIĄTY KOSZMAR

Manitou

MANITOU

ZEMSTA MANITOU

DUCH ZAGŁADY

KREW MANITOU

ARMAGEDON

INFEKCJA

Inne tytuły

STUDNIE PIEKIEŁ

ANIOŁ JESSIKI

STRAŻNICY PIEKŁA

DEMONY NORMANDII

ŚWIĘTY TERROR

SZARY DIABEŁ

ZWIERCIADŁO PIEKIEŁ

ZJAWA

BEZSENNI

CZARNY ANIOŁ

STRACH MA WIELE TWARZY

SFINKS

WYZNAWCY PŁOMIENIA

WENDIGO

OKRUCHY STRACHU

CIAŁO I KREW

DRAPIEŻCY

WALHALLA

PIĄTA CZAROWNICA

MUZYKA Z ZAŚWIATÓW

BŁYSKAWICA

DUCH OGNIA

ZAKLĘCI

ŚPIĄCZKA

SUSZA

DOM STU SZEPTÓW

SZPITAL FILOMENY

Tytuł oryginału:

THE HOUSE THAT JACK BUILT

Copyright © Graham Masterton 1995

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2017

Polish translation copyright © Andrzej Szulc 1995

Redakcja: Lucyna Lewandowska

Projekt graficzny okładki: Agnieszka Drabek/Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

Ilustracje na okładce: studioworkstock/Freepik (pokój) paintingcat/Freepik (zadrapania); Freepik (postać)

ISBN 978-83-8361-172-3

Wydawca

Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

Hlonda 2A/25, 02-972 Warszawa

wydawnictwoalbatros.com

Facebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Konwersja do formatu elektronicznego

na zlecenie Woblink

woblink.com

Katarzyna Błaszczyk

Ale każdy początek to tylko ciąg dalszy,A księga przeznaczenia otwiera się pośrodku.

Polski wiersz

Kapłani Majów mieli kalendarz obrzędowy, wedle którego ustalano daty trzynastu festiwali po dwadzieścia dni każdy. Kalendarz obrzędowy toczył się przez kolejne lata niczym wielkie koło i w każdym roku festiwale przypadały na inne dni, ale zawsze odbywały się w tej samej kolejności. Kapłani potrafili obliczyć, co w danym dniu będzie robiła, widziała albo słyszała cała społeczność. Karty zostały rozdane już wcześniej.

William Burroughs

Gdyby czas był sadzawką, moglibyśmy klęknąć przy jej brzegu i przyglądać się naszym odbiciom, a także temu, co widać pod nimi. Zamiast oglądać się w czasie wstecz, moglibyśmy patrzeć w głąb – tak jakbyśmy usuwali kolejne warstwy palimpsestu – i różne fragmenty przeszłości – widoki, dźwięki, głosy i sny – unosiłyby się ku powierzchni: unosiły i opadały, a głęboka sadzawka zawierałaby je wszystkie, tak aby nic nie przepadło i nic nie odeszło na zawsze.

Lucie Duff Gordon

Wtorek, 16 marca, 20.07

– Nie może pan spróbować Broadwayem? – zapytał Craig.

Padał tak gęsty deszcz, że wycieraczki taksówki nie nadążały zbierać wody. Przed nimi wzdłuż całej Ósmej Alei bez przerwy zapalały się i gasły czerwone światła hamulcowe.

– Na Broadwayu jest to samo, przyjacielu – odparł beznamiętnie kierowca. Miał śniadą pociągłą twarz i dziwną wełnianą czapeczkę, która wyglądała jak odwrócona do góry dnem doniczka. Z napisu na blaszanym identyfikatorze wynikało, że nazywa się Zaghlul Fuad. – Zakorkowana jest cała dzielnica teatralna – powiedział i pociągnął nosem. – Pada deszcz.

– Pada deszcz? – powtórzył z przekąsem Craig. – Co pan powie? W ogóle bym nie zauważył.

Zerknął na zegarek, choć od momentu, kiedy robił to po raz ostatni, nie minęła jeszcze minuta. Miał zjawić się w restauracji Pétrossian najpóźniej o wpół do ósmej, by zasiąść do wystawnej kolacji razem z panem Ipi Hakayawą. Pan Ipi Hakayawa był ich najbogatszym i najbardziej prestiżowym klientem i zaprosił Craiga oraz jego partnera Stevena na uroczysty wieczór z szampanem i kawiorem – nie tylko po to, żeby podziękować im za znakomite przygotowanie sprawy przeciwko Nash Electronics – najbardziej kosztownego procesu o pogwałcenie praw patentowych w historii sądownictwa – ale by zapoznać ich z kolejnym etapem walki, jaką zamierzał podjąć z amerykańskim protekcjonizmem, składając pozew przeciwko Departamentowi Handlu.

Craig znał wystarczająco dobrze zasady japońskiej etykiety, żeby wiedzieć, że choć pan Hakayawa nie skomentuje ani jednym słowem jego spóźnienia, prywatnie będzie się czuł głęboko urażony. Jeśli ktoś buli facetowi milion trzysta tysięcy za usługi prawne, może oczekiwać, że w spotkaniu nie przeszkodzi mu tak banalny incydent jak oberwanie chmury.

Samochody przesunęły się kilka kolejnych jardów do przodu i ponownie rozbłysły światła hamulcowe. Deszcz bębnił wściekle o dach i zalewał zaparowane szyby. Craig przetarł okno rękawem i wyjrzał na zewnątrz. Znajdowali się dopiero na wysokości Czterdziestej Szóstej – do celu pozostało jeszcze jedenaście przecznic.

– Niech pan skręci w prawo w Czterdziestą Ósmą – warknął.

– Mówiłem ci, przyjacielu, na Broadwayu jest to samo.

– Niech pan po prostu skręci, dobrze? Jeśli na Broadwayu jest to samo, niech pan spróbuje Szóstą.

– Na Szóstej jest to samo, na Madison też to samo.

– Słuchaj pan, nie potrzebuję, żeby jakiś pierdolony Egipcjanin mówił mi, jak mam jeździć po moim własnym mieście.

Zapadła chwila ciszy. Taksówka przed nimi podpełzła trochę do przodu, ale Zaghlul Fuad nie ruszył za nią, lecz obrócił się i utkwił w Craigu swoje czarne, duże, załzawione oczy.

Stojący za nimi taksówkarz nacisnął klakson. Craig wzruszył ramionami.

– Dobra, przepraszam. Jestem po prostu spóźniony i miałem zły dzień. Przepraszam, nie chciałem być niegrzeczny.

Zaghlul Fuad wpatrywał się w niego dalej z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. A potem, nie odwracając się do przodu, skasował licznik.

– Miałeś zły dzień, przyjacielu? A wiesz, co mi się dzisiaj przydarzyło? Dzisiaj umarł mój ojciec.

– Niech pan posłucha, przecież pana przeprosiłem. I przykro mi z powodu pana ojca. Czy nie moglibyśmy po prostu… – Craig wskazał głową w stronę taksówki przed nimi, która przesunęła się dalej o kolejne trzy długości samochodu. Taksówkarz z tyłu trąbił jak oszalały.

– Mój ojciec też był pierdolonym Egipcjaninem – powiedział Zaghlul Fuad. Wymawiał każde słowo z wielką delikatnością. Miał piskliwy, prawie kobiecy głos. – Starał się zawsze ze wszystkich sił, tak samo, jak ja zawsze się staram. Czasami mu się nie udawało. Mnie też nie zawsze się udaje. Czasami nie udaje mi się dowieźć pasażerów tam, gdzie sobie życzą. Nie zawiozę pana tam, gdzie pan sobie życzy. Niech pan wysiada z mojej taksówki.

– O czym pan mówi? Oszalał pan?

– Powiedziałem: niech pan wysiada z mojej taksówki.

– Pada deszcz, na litość boską!

– Pada deszcz? Co pan powie? W ogóle bym nie zauważył.

Craig poczuł nagły przypływ frustracji i gniewu, nad którym ledwie potrafił zapanować. Referując stanowisko swojej kancelarii na sali Sądu Handlu Międzynarodowego Stanów Zjednoczonych, stawił czoło dwa razy od siebie starszym adwokatom. Wymownym, twardym, siwowłosym, odzianym w srebrzyste garnitury mężczyznom o grzmiących mentorskich głosach. Ale jak miał poradzić sobie ze stukniętym egipskim taksówkarzem, którego ojczyznę właśnie nieopatrznie obraził i który miał do stracenia najwyżej parę dolców?

– W porządku – powiedział. – Zawrzyjmy umowę. Niezależnie od tego, ile wystuka taksometr, płacę podwójnie. – Wyjął portfel z krokodylej skóry i wyciągnął z niego studolarowy banknot. – Proszę popatrzeć. Daję panu setkę. Niech pan mnie tylko tam zawiezie. Mam bardzo ważne spotkanie z bardzo ważnym klientem. Jestem spóźniony, i to już jest katastrofa. Ale jeśli pojawię się tam poważnie spóźniony i na dodatek przemoczony, to będzie prawdziwa katastrofa. Chcę powiedzieć, że to będzie… – Craig przerwał i przesunął palcami po grdyce.

Na twarzy Zaghlula Fuada nadal nie odbijały się żadne uczucia.

– My, Egipcjanie, mówimy, że człowiek, który nie liczy się ze słowami, na pewno skończy z poderżniętym gardłem.

– Naprawdę? A my, nowojorczycy, mówimy, że taksówkarz ma obowiązek zawieźć pasażera w każdy punkt miasta i jeśli tego nie zrobi, wydział komunikacji odbierze mu koncesję.

Zaghlul Fuad opuścił i podniósł niczym jaszczurka swoje ocienione długimi rzęsami powieki – tak, jakby chciał na zawsze zapamiętać twarz Craiga.

– Utrata koncesji będzie niewielką ceną za pozbycie się kogoś, kto nie traktuje z szacunkiem swoich bliźnich. Proszę, niech pan wysiądzie z mojej taksówki.

– Co to za wygłupy? Oszalał pan? Wypuścili pana z Bellevue?

– Proszę wysiąść.

Wokół nich rozbrzmiewała ogłuszająca kanonada klaksonów.

– Zabieraj stąd dupę, ty głupi brudasie! – usłyszał Craig. – Zjeżdżaj z drogi, sukinsynu! – Gdzie, do diabła, są gliniarze, kiedy się ich naprawdę potrzebuje, pomyślał.

Zacisnął zęby i wziął głęboki oddech. I tak stracił już kilka drogocennych minut na kłótnię. Pozostawało mu tylko jedno: wysiąść i iść dalej na piechotę. Wyjął portfel i zapisał drżącą ręką numer koncesji Zaghlula Fuada. Był tak wściekły i upokorzony, że ledwie mógł utrzymać długopis w ręce.

Otworzył drzwi taksówki. Do środka natychmiast wpadły potoki deszczu.

– Jesteś skończony – powiedział, grożąc palcem Zaghlulowi Fuadowi. – Rozumiesz? Postaram się, żeby odebrano ci koncesję, nawet jeśli będzie miało mi to zająć całe życie, ty głupi egipski kutasie.

– Salaam, effendi– odparł Zaghlul Fuad bez śladu ironii w głosie.

* * *

Craig przebiegł Czterdziestą Ósmą Ulicę, klucząc między trąbiącymi hordami taksówek i limuzyn. Poniósł wysoko klapy swojej szarej marynarki od Alana Flussera, ale niewiele to pomogło. Deszcz zacinał lodowatymi strugami, rynsztokami płynęły rwące potoki wody, wszędzie walały się szkielety połamanych parasoli. Craig przemókł do suchej nitki, zanim dobiegł do chodnika, a potem wdepnął prosto w kałużę i cały but zalała mu lodowata woda.

Podniósł jeden z połamanych parasoli, potrząsnął nim i próbował go otworzyć, ale parasol był sztywny niczym martwy pterodaktyl, więc po chwili, klnąc głośno, rzucił go z powrotem na ziemię. Własny płaszcz i parasol zostawił w kancelarii Fishera i Bellmana na siedemdziesiątym szóstym piętrze World Trade Center II. Co gorsza, zostawił tam również swój przenośny telefon, mając zamiar zabrać wszystko po lunchu. Niestety, lunch przedłużył się aż do godziny siódmej pięć, kiedy Khryssa obudziła go pocałunkiem, pytając: „Czy nie musisz już przypadkiem wyjść?”.

A potem odgłos pierwszego gromu zatrząsł szybami mieszkania Khryssy i z kominka spadł pluszowy miś, którego dał jej kiedyś w prezencie.

Teraz mógł tylko biec truchtem do Pétrossiana, mając nadzieję, że Steven dotrzyma towarzystwa panu Ipi Hakayawie, a kelner znajdzie dla niego suchy garnitur. Będzie musiał wymyślić jakąś niesamowitą historię, żeby usprawiedliwić swoje spóźnienie. Z całą pewnością nie mógł poinformować pana Hakayawy, że spędził całe popołudnie w łóżku ze swoją dziewiętnastoletnią kochanką. Może powie, że zmarł mu ojciec.

Tupiąc głośno, zbliżał się do Broadwayu. Gęste brązowe włosy oblepiły mu czaszkę i wyglądał teraz, jakby miał na głowie pływacki czepek. Był dużym, zdrowym mężczyzną i w ogóle nie przypominał z wyglądu swego ojca (który umarł przed ponad siedmiu laty na raka płuc). Miał kwadratową, mięsistą twarz, która ludziom kojarzy się na ogół z zamożną farmerską rodziną albo dynastiami demokratycznych polityków. Jego obecny wygląd z pewnością nie przywodził na myśl astmatycznego dzieciństwa, spędzonego w obskurnej kamienicy bez windy przy Lispenard Street, ani bladego samotnego chłopca w okularach i zrobionej na drutach zielonej wiatrówce, z powodu której tak bezlitośnie mu dokuczano.

Kiedy tak biegł, rozchlapując kałuże na Czterdziestej Ósmej Ulicy, mógł być przemoczony do suchej nitki i zdyszany, ale wciąż sprawiał wrażenie zamożnego i wpływowego obywatela i pewnie dlatego kuląca się w wejściu do drogerii K-Plus dziewczyna z kręconymi włosami wyskoczyła nagle na chodnik i złapała go za rękaw.

– Niech pan mi pomoże!

– Puszczaj! – zawołał, próbując się wyrwać, ale ona nie dawała za wygraną.

– Niech pan mi pomoże! Musi mi pan pomóc…

Craig zatrzymał się, czując chlupoczącą w butach wodę. Dziewczyna ściskała go za rękaw, jakby miała za chwilę utonąć, i tak rzeczywiście wyglądała. Miała okrągłą, spuchniętą białą twarz, a z czoła i nosa płynęła jej zmieszana z krwią woda. Ubrana była w mokrą kurtkę z czarnej skóry oraz krótką czarną spódniczkę i kuśtykała na połamanych obcasach. Nie mogła mieć więcej niż piętnaście, szesnaście lat.

– Niech pan mi pomoże! – powtarzała piskliwym, zdyszanym głosem. – Wciągnęli tu moją przyjaciółkę! Wciągnęli tu moją przyjaciółkę! Niech pan mi pomoże!

– Posłuchaj, wezwę gliniarza – powiedział jej Craig. – Ty zostań tutaj. Słyszysz mnie? Zostań tutaj, a ja wezwę gliniarza.

– Musi mi pan pomóc, oni ją gwałcą! Proszę! Musi mi pan pomóc!

Craig złapał ją za ramiona.

– Spokojnie, opanuj się! Kto gwałci twoją przyjaciółkę? Gdzie?

Dziewczyna obróciła się i wskazała drzwi do drogerii. Dopiero teraz Craig zorientował się, że sklep jest zamknięty i opuszczony. Obok reklam Pepto-Bismolu, Maaloksu i Vaseline Intensive Care na brudnych zaczernionych szybach nalepione były paski z napisem: „Sprzedaż z powodu bankructwa”. Drzwi były uchylone, ale wewnątrz panowała nieprzenikniona ciemność.

Craig puścił dziewczynę i zajrzał bez zbytniego entuzjazmu do środka. Wokół niego bębniły krople deszczu, głośne jak stojąca owacja. Trąbiły klaksony, wyły syreny. Dziewczyna spoglądała na niego swoimi podobnymi do rodzynek czarnymi oczami, trzęsąc się cała i nie zwracając uwagi na kapiącą jej z podbródka krew.

– Proszę, niech pan mi pomoże, oni ją gwałcą – wymamrotała.

Craig podniósł rękę do twarzy i otarł wierzchem dłoni krople deszczu.

– Ilu ich jest? – zapytał.

– Tylko dwóch. Proszę, niech pan mi pomoże.

Obejrzał się do tyłu, ku Ósmej Alei, a potem spojrzał w przeciwną stronę, w kierunku Broadwayu. Wszystkie korkujące ulicę samochody miały pozamykane szczelnie szyby. Chlapiąc wodą, ruszył do najbliższej taksówki i zapukał w okno kierowcy, jednak ten pokręcił tylko przecząco głową. Omijając głęboką kałużę, podbiegł do następnego samochodu, niebieskiego buicka, z siedzącym za kierownicą łysiejącym biznesmenem w samej koszuli, i postukał również w jego szybę, ale biznesmen zablokował wszystkie drzwi i nawet nie obrócił się w jego stronę.

Craig zapukał po raz drugi w szybę buicka.

– Gwałcą tutaj dziewczynę! Słyszy mnie pan? Gwałcą tutaj dziewczynę! Niech pan wezwie gliniarzy, to wszystko, co musi pan zrobić!

Biznesmen mruknął coś i przejechał kilka jardów dalej.

Craig wyprostował się, ociekając wodą i czując, jak ogarnia go desperacja. Dziewczyna ponownie złapała go za ramię.

– Proszę! – krzyczała. – Proszę!

– Słuchaj! – zawołał, próbując przebić się przez uliczny hałas i szum deszczu. – Czy któryś z nich jest uzbrojony? Czy mają pistolety, noże albo coś w tym rodzaju?

Dziewczyna pokręciła przecząco głową. Jej twarz była śliską maską lepkiej, rozwodnionej deszczem krwi.

– Jest ich tylko dwóch. Proszę…

Co tam, do diabła, pomyślał Craig. I tak jestem już spóźniony. I tak zmoczył mnie deszcz. Na Boga, dam sobie przecież radę z dwoma wyrostkami. Na pewno nie są zbyt sprawni. Wątpię, czy przebiegają każdego ranka sześć mil i ćwiczą trzy razy w tygodniu w adwokackim klubie sportowym. Zresztą jestem w tej chwili wystarczająco wkurzony, żeby poradzić sobie z każdym.

Ruszył z powrotem w stronę uchylonych drzwi. Dobiegał zza nich zapach wilgoci, pleśni i uryny. Pchnął drzwi szerzej i utkwił wzrok w ciemności.

– Jest tam kto? – zawołał. – Jeśli mnie słyszycie, wynoście się stąd, do diabła, i to szybko!

Nie było żadnej odpowiedzi. Tylko szmer cieknącego po murach deszczu. Oczy Craiga przyzwyczajały się stopniowo do ciemności. Zobaczył przed sobą rząd pustych regałów.

– Jak się nazywa twoja przyjaciółka? – zapytał dziewczynę.

– Susan – odparła, mrugając prawym okiem, jakby nie spodziewała się, że jej uwierzy.

– W porządku. – Craig sięgnął do kieszeni i wyjął dziesięć centów. – Wezwij gliniarzy i ambulans, a ja poszukam tej twojej przyjaciółki.

Dziewczyna pokuśtykała w stronę Ósmej Alei, ocierając twarz chusteczką. Craig stał w wejściu i obserwował ją przez kilka chwil, nie dosyć długo jednak, żeby zobaczyć, jak się obraca i na jej twarzy pojawia się uśmiech.

Wszedł do pogrążonej w mroku drogerii, stąpając po potłuczonym szkle i piasku.

– Susan! – zawołał. – Jeśli mnie słyszysz, Susan, musisz tylko krzyknąć albo dać jakiś znak. Kopnąć obcasem w podłogę, cokolwiek.

Przystanął przy rzędzie regałów i zaczął nasłuchiwać. Z początku nie słyszał kompletnie nic, ale potem dobiegło go cichutkie kapanie. Trapp, trapp, trapp, jakby ktoś stukał obcasami po podłodze z surowych desek. Woda kapała również z jego garnituru – miękkie nieregularne plip, plop, plip. Zaczął podejrzewać, że nikogo tutaj nie ma; że dziewczyna z zakrwawioną twarzą zrobiła mu głupi kawał. W Nowym Jorku, gdzie po ulicach szwendało się tylu świrów, wszystko było możliwe.

– Susan? – zawołał.

Minęła prawie cała minuta i nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Chciał już odwrócić się i odejść, kiedy dobiegło go nagle stłumione kwilenie. Przypominało miauczenie kota, ale niezupełnie. Bardziej już dźwięk, jaki wydaje dziewczyna z zakneblowanymi ustami.

Ruszył po omacku w głąb sklepu.

– Susan? To ty, Susan? Jeśli mnie słyszysz, kopnij obcasem w podłogę. Śmiało, kopnij!

Dał kolejny krok do przodu i natknął się na stos drucianych półek i stojaków. Odsunął je na bok, ale potem nadepnął na kilka leżących na podłodze szyb, które pękły z ostrym brzękiem pod jego podeszwą.

Właśnie z powodu tego brzęku nie usłyszał, kiedy ktoś podbiegł do niego i uderzył go z całej siły w żołądek.

Nieraz już w życiu porządnie oberwał – uprawiając boks, racquetball i inne sporty – ale nigdy nie otrzymał takiego uderzenia. Runął do tyłu na stos drucianych półek i potłuczone szkło, jakby potrąciła go rozpędzona taksówka. Jego głowa uderzyła w ścianę ze strasznym głuchym łomotem i przygryzł sobie górną wargę. Był tak oszołomiony, że nie mógł oddychać, a kiedy oparł się o podłogę, próbując się podnieść, lewą dłoń pokaleczyły mu ostre jak brzytwa okruchy szkła.

A potem ktoś złapał go za klapy marynarki i podniósł na nogi. Ktoś młody i szczupły, pachnący deszczem, papierosami i alkoholem.

Był także ktoś inny. Ktoś, kto stał bardzo blisko za jego plecami. Zbyt blisko, żeby żywić przyjazne zamiary.

– Co tutaj robisz, koleś? – zapytał ten, który stał z tyłu. – Ktoś cię tutaj zapraszał?

Craig zacharczał i zakaszlał. Miał wrażenie, że żołądek płonie mu żywym ogniem. Nigdy nie myślał, że uderzenie może tak boleć.

– Szukałem Susan – udało mu się w końcu wykrztusić.

– Nie ma tutaj żadnej Susan, koleś. Żadnej panienki. Tylko on i ja.

– W takim razie w porządku. Pomyliłem się. Przepraszam.

– Cieszy nas to, że przepraszasz. Ale samo „przepraszam” nie wystarczy. „Przepraszam” nic nie kosztuje. Od „przepraszam” nikt nie poczuje się lepiej z wyjątkiem frajera, który to mówi.

Craig poczuł, jak ogarnia go przerażenie. Dygotał z zimna, tak jakby ktoś wylewał na niego jedno po drugim kolejne wiadra lodowatej wody. Było mu niedobrze, ale nie mógł wymiotować. Miał wrażenie, jakby wycięto mu żołądek. Dlaczego było mu tak zimno?

– Czego chcecie? – zdołał zapytać zdławionym głosem.

– Twoich pieniędzy, koleś. Twoich kart kredytowych. Twoich klejnotów. Wszystkiego, co masz.

Craig wziął głęboki oddech i chciał coś powiedzieć, ale nagle targnęły nim torsje i zwymiotował żółć, krew i do połowy przetrawioną bułkę z kurczakiem, którą zjadł u Khryssy.

– Hej, koleś, jesteś obrzydliwy. Jesteś chory.

– Weźcie, co chcecie – wystękał.

– Dobrze, dobrze. Ale nie puszczaj na mnie pawia.

– Zabierajcie wszystko, po prostu weźcie, co chcecie – powtórzył, wypluwając kawałek kurczaka. U podbródka zawisła mu kwaśna nitka śliny.

– Odrażający z ciebie frajer, wiesz? Widziałem psy, które zachowywały się przyzwoiciej.

Craig stał, dygocząc, z opuszczoną głową i skulonymi ramionami. Młodzieniec sięgnął do wewnętrznej kieszeni jego marynarki i wyciągnął portfel. Szybkie brudne palce przeszukały inne kieszenie, wyjmując długopis, wieczne pióro, kalkulator i drobne pieniądze.

– Będziesz się cieszył, że to zrobiłeś, koleś. Nie każdy ma okazję dofinansować Aktuz.

Craig podniósł głowę. W pogrążonym w ciemnościach sklepie niewiele mógł zobaczyć – niewyraźne odbicie ulicznych świateł na czarnej kości policzkowej, zarys czarnego ramienia i lśniące jak robacznice oczy.

Odwrócił się, żeby spojrzeć na napastnika, który stał za nim. Tamten przesunął się lekko w smudze światła i przez ułamek sekundy Craig zobaczył, że ma przed sobą wysokiego czarnego chłopaka o zapadniętych oczach, ściągniętych wargach i wyszczerzonych nierównych zębach. Najbardziej jednak uderzyły go jego włosy, usztywnione żelem i okalające głowę niczym błyszcząca czarna korona, oraz ciężki czarny surdut, w który był ubrany. Wyglądał niczym statysta z filmu o Mozarcie, z tą różnicą, że nie trzymał w ręce laski ze srebrną gałką ani skrzypiec. Trzymał młotek.

Boże, pomyślał Craig, nic dziwnego, że to uderzenie w brzuch tak mnie zabolało.

– Zegarek i obrączka, koleś – zażądał młodzieniec.

Craig niechętnie zdjął swojego roleksa i ślubną obrączkę. Znowu targnęły nim torsje, ale tym razem udało mu się przełknąć żółć. Nie chciał jeszcze bardziej rozdrażniać swoich prześladowców.

Chłopak w czarnym surducie stanął tuż za nim.

– Teraz się stąd zmywamy – powiedział. – Wiem, co chodzi ci po głowie, koleś. Myślisz: załatwili mnie na cacy, ale pójdę za nimi, dowiem się, gdzie się zamelinowali, i sprowadzę im na łeb gliniarzy. Więc słuchaj uważnie, co ci powiem, koleś. Nie pójdziesz za nami.

– Nie miałem nawet zamiaru próbować – wyjąkał Craig.

– Tylko tak mówisz.

– Dlaczego, do diabła, miałbym za wami chodzić? Jestem przemoczony do suchej nitki, chce mi się rzygać. Wszystko, czego chcę, to wrócić do domu.

– Tylko tak mówisz – powtórzył czarny chłopak.

– Na litość boską, zabraliście mi wszystkie pieniądze. Czego jeszcze chcecie?

– Chcemy gwarancji, koleś.

Zanim Craig zdążył zapytać, o jakiego rodzaju gwarancje im chodzi, drugi chłopak złapał go brutalnie od tyłu i przyciągnął do siebie. Craig próbował się wyrwać, ale ten w surducie uderzył go dwa razy w twarz, z lewej i prawej strony, wystarczająco mocno, żeby zadzwoniło mu w uszach.

Razem zaciągnęli go do starej lady drogerii.

– Co wy robicie? Co, do diabła, robicie? Puśćcie mnie, na litość boską!

Nie zwracając uwagi na krzyki Craiga, pierwszy młodzieniec przycisnął go do zakurzonej mahoniowej lady, a ten w surducie rozpiął mu pasek.

– Odwalcie się! Nie dotykajcie mnie! Co wy robicie?

Poczuł, jak rozpinają mu guziki i otwierają rozporek. A potem czarna ręka o długich palcach wsunęła się pod jego szorty.

– Nie dotykaj mnie! Nie dotykaj mnie! Nie dotykaj mnie!

Ale chłopak w surducie złapał go brutalnie za genitalia i wyłożył je na ladę. Penis Craiga skurczył się ze strachu, a moszna napięła tak mocno, że napastnik ledwie mógł złapać jądra.

– Posłuchaj, dam ci wszystko, czego chcesz – bełkotał Craig. – Mam bmw, siódemkę, jeśli chcesz, możesz ją sobie zabrać, nigdy nie jeździłeś czymś takim. Mam dużo pieniędzy. Jestem naprawdę bogaty. Mogę załatwić, żeby wypłacono każdemu z was po dziesięć tysięcy. Jeśli chcecie, dwadzieścia…

Czarny chłopak w surducie pociągnął znacząco nosem.

– Zadziwiające, jak szczodry staje się frajer, kiedy trzymasz w ręce jego nabiał.

Craig pocił się i dygotał. Sposób, w jaki młodzieniec ugniatał powoli długimi, suchymi palcami jego penisa i jądra, napełniał go wstrętem. Naciągał i ściągał napletek prawie roztargnionym gestem, ale nadawało to jego ruchom straszliwą intymność, jakby był żoną, która zabawia się z mężem.

– Zadziwiające, ile niektórzy frajerzy gotowi są zapłacić za swój nabiał – powtórzył. – Ile byś zapłacił, koleś?

– Dam wszystko, co chcecie. Tylko mnie puśćcie.

– Daję dwadzieścia dolców za prawe jajo – odezwał się nagle ten drugi.

– Dwadzieścia dolarów? Czy dobrze słyszę? Dwadzieścia dolarów za prawe jajo?

– Puśćcie mnie! – ryknął Craig, próbując się wyrwać. Ale chłopak w surducie znowu trzasnął go w twarz, tym razem o wiele mocniej, a potem walnął młotkiem w ladę, tylko kilka cali od genitaliów Craiga. Craig poczuł, jak fala uderzeniowa rozchodzi się po blacie i odbija od jego ud.

– To ostatnia oferta? Nikt nie zamierza dać więcej? – zapytał z udanym zdziwieniem czarny chłopak. – Dwadzieścia dolców to tyle co nic za dojrzałe, dobrze funkcjonujące męskie jajo.

– Trzydzieści – powiedział Craig. Tortury, jakie mu zadawali, były wyjątkowo podłe, ponieważ nie wiedział, czy chcą, żeby wygrał, czy żeby przegrał – ani co się w każdym z tych przypadków stanie. Bał się, że jeśli wygra, utną mu jądro i dadzą jako coś, co kupił na licytacji. A jeśli przegra… cóż, jeśli przegra, Bóg jeden wie, co wtedy zrobią. Przyszła mu na myśl sprawa Bobbitta, któremu mściwa żona Laurene odcięła penisa i wyrzuciła go potem przez okno samochodu. Powtarzał sobie, że musi dobrze zapamiętać, gdzie tych dwóch wyrzuci jego genitalia, jeśli go wykastrują, żeby mógł je szybko odnaleźć; musiał także pomyśleć, gdzie znajdzie trochę lodu, żeby zachować je w dobrym stanie, zanim uda mu się wezwać ambulans.

Przypomniał sobie, że po drugiej stronie ulicy widział jakiś bar. Tam będą mieli lód. A potem pomyślał: Co się ze mną dzieje? To jakiś koszmar.

– Trzydzieści pięć – oznajmił drugi młodzieniec.

– Sto – podbił cenę Craig. Powiedział to o wiele głośniej, niż miał zamiar.

– Sto dwadzieścia pięć.

– Dwieście.

– Pięćset.

– Milion.

Na chwilę zapadła cisza.

– Milion? Daj spokój, koleś, niczyje jajo nie jest warte milion.

– Moje jest, dla mnie.

Chłopak w surducie przysunął się do niego bardzo blisko.

– Mówisz serio?

– Jasne, że mówię serio. Jeśli mnie puścicie, macie milion dolarów, bez żadnych pytań.

– Cóż… teraz mówisz do rzeczy.

– Nie żartuję. Milion dolarów w gotówce, w nieoznaczonych, używanych banknotach. Dostarczę tę forsę, gdzie tylko chcecie i kiedy tylko chcecie.

– Wydaje mi się, że mówisz serio, koleś. Naprawdę sądzę, że mówisz serio.

– Jasne, że mówię serio, na litość boską. Po prostu powiedzcie, gdzie i kiedy chcecie pieniądze. Albo dam wam mój numer telefonu i załatwimy to później.

– Milion – szepnął czarny chłopak i ostentacyjnie oblizał wargi. – Co o tym myślisz, bracie? Myślisz, że możesz postawić więcej niż milion?

– Nie ma mowy, człowieku. Pasuję.

– W takim razie załatwione. Za jeden milion dolarów to drogocenne jajo… jedno z dwóch wspaniałych drogocennych jaj… przechodzi na własność… przechodzi na własność…

Craig podniósł z ulgą oczy. Po raz pierwszy od chwili, kiedy go dopadli, usłyszał jadące ulicą samochody i szum deszczu. Na suficie zobaczył pomarszczone cienie spływających po oknie drogerii strug wody i migające długonogie odbicia przechodniów.

A potem chłopak w surducie podniósł młotek, tak jakby kończył aukcję, potrzymał go przez chwilę w górze i roztrzaskał nim prawe jądro Craiga. Tkanka rozpłaszczyła się niczym plasterek cielęcego pasztetu, a obuch młotka wybił w skórze moszny półkolistą dziurę.

Craig doznał zbyt wielkiego szoku, żeby krzyczeć. Chłopak, który go trzymał, cofnął się szybko do tyłu, unosząc w górę obie ręce, a Craig obrócił się wokół własnej osi i opadł na kolana, dygocząc niczym rażony prądem wół.

Nigdy w życiu nie doświadczył jeszcze takiego bólu. Miał wrażenie, jakby ktoś wsadził mu między nogi palnik acetylenowo-tlenowy. Nie widział nic poza napływającymi jedna po drugiej falami oślepiającego szkarłatu i nie słyszał nic poza monotonnym dźwiękiem, który wydawała krew pulsująca mu w uszach.

Nie usłyszał nawet głosu czarnego chłopaka w surducie, kiedy ten nachylił się i powiedział:

– Wziąłeś mnie chyba za jakiegoś głupka, koleś. Mówisz, że gdybyśmy cię wypuścili, wciąż miałbyś ochotę zapłacić mi milion dolarów… zapłacić milion dolarów za coś, co tkwiłoby bezpiecznie schowane w twoich portkach? To ty jesteś głupkiem, koleś, nie ja.

Drugi chłopak wydał radosny okrzyk i wybuchnął skrzekliwym śmiechem; potem obaj wyszli z drogerii na zalaną deszczem ulicę. Nie spieszyli się. Nie musieli. Wiedzieli, że Craig nie będzie ich śledził i że mają mnóstwo czasu, zanim zawiadomi policję.

Na rogu Ósmej Alei z zaśmieconej sklepowej wnęki wyszła dziewczyna z kręconymi włosami i białą spuchniętą twarzą, wzięła pod rękę chłopaka w surducie i wszyscy troje pomaszerowali dalej w strugach deszczu, jakby nic się nie zdarzyło.

Czwartek, 17 czerwca, 15.11

– Samochód stoi przed domem – powiedziała Effie.

Craig nadal wyglądał przez okno. Na dole, na Osiemdziesiątej Szóstej Wschodniej, kładły się jasne smugi słońca. Obserwował dwójkę małych dzieci, które nie potrafiły w żaden sposób przejść przez ulicę, mimo że ruch był bardzo niewielki. Opiekowała się nimi starsza siostra i chłopczyk. Wyglądali tak samo, jak wyglądał kiedyś on i jego siostra Rosie, z tą różnicą, że te dzieciaki pochodziły prawdopodobnie z bogatej rodziny i uczęszczały pewnie do Sutton Place School. Za każdym razem, kiedy ulica była pusta, starsza siostra upierała się, żeby zaczekali przy krawężniku, a potem, kiedy zbliżał się jakiś pojazd, dawała dzielnie krok na jezdnię i po chwili musieli uciekać z powrotem na chodnik.

Craig zastanawiał się, czy kiedykolwiek im się uda: może pozostaną tu przez następnych dwadzieścia lat, podczas gdy ich matka zestarzeje się, a kolacja obróci w proch.

Effie podeszła bliżej i położyła mu rękę na ramieniu. Zrobiła to bardzo ostrożnie, bo wiedziała, jak bardzo jest wrażliwy na niespodziewane dotknięcia. Wciąż rzucał się w nocy w łóżku, śniąc o tym młotku. Wciąż siadał spocony i zdyszany w pościeli, próbując powiedzieć coś, czego nie sposób było wyartykułować.

„Słuchaj pan, nie potrzebuję, żeby jakiś pierdolony Egipcjanin mówił mi, jak mam jeździć po moim własnym mieście”.

Gdybym tylko tego nie powiedział. Gdybym mógł odciąć sobie język, pomyślał.

– Chodź, Craig – powiedziała Effie. – Pora jechać. Chcę dotrzeć do Cold Spring jeszcze przed ósmą.

Odwrócił się, dotknął niezgrabnie przegubu jej ręki i pokiwał głową.

– Dobrze, oczywiście. Przyglądałem się tylko tym dzieciom.

Możesz mieć dzieci, możesz mieć dzieci jak każdy normalny mężczyzna, o mało nie wymsknęło się Effie. Ale nie powiedziała ani słowa. Nauczyła się nie poruszać tematu potencji. Wciąż kończyło się to dzikimi atakami niekontrolowanej wściekłości i głośnymi wrzaskami, po których następowały okresy głębokiej skruchy i płaczu, jeszcze gorsze od kłótni. Od napadu na Craiga minęły już trzy miesiące i Effie miała serdecznie dosyć jego łez.

Był zawsze taki witalny, taki pewny siebie. Chwilami zbyt pewny siebie. Ale nawet zbyt duża pewność siebie była lepsza od tego kompletnego załamania. Czasami miała wrażenie, że próbuje pobudzić do działania szurającego nogami sklerotycznego dziadka.

Najlepsza przyjaciółka Effie, Shura Janowska, straciła prawą pierś z powodu raka, lecz mimo to była dzielna i wesoła i nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że stała się przez to w mniejszym stopniu kobietą. Dlaczego więc Craig uparł się, że nie jest już teraz prawdziwym mężczyzną?

Craig wziął do ręki laskę i pokuśtykał za Effie w stronę wyjścia. Na korytarzu czekał, aby zamknąć za nimi drzwi, czarny portier Jones. Craig omiótł wzrokiem pogrążony w ciszy wysoki apartament wypełniony miękkim światłem popołudniowego słońca. Sukcesy, jakie odnosił w dziedzinie międzynarodowego prawa gospodarczego, pozwoliły wyposażyć go w kolonialne antyki i pozłacane lustra i zawiesić w oknach kunsztowne kremowożółte zasłony. Nad kominkiem wisiało abstrakcyjne malowidło Maksa Webera – warte ponad trzy czwarte miliona dolarów wibrujące błękity i rozśpiewane szkarłaty. Cały, liczący cztery sypialnie apartament wyglądał, jakby umeblowano go z zamiarem zaprezentowania w Architectural Digest, ale Craig nie potrafił się nim cieszyć. Miał przeczucie, że nigdy go już nie zobaczy, i zastanawiał się, czy nie będzie wtedy przypadkiem szczęśliwszy.

Na jednej z sof leżała poduszka z wyhaftowanym ręcznie napisem: „Zmierzyłem się z prawem i prawo przegrało”.

Jones zamknął za nimi drzwi.

– Jak długo zamierzają państwo zostać na północy, pani Bellman? – zapytał. Miał na sobie mundur i był bardzo układny. Nawet niosąc ich walizki wyglądał, jakby sunął pół cala nad ziemią.

Effie obejrzała się.

– Zorientujemy się na miejscu. Odwiedzimy moją siostrę w Albany, a potem spędzimy trochę czasu w Glens Falls – odparła.

– Wybierze się pan na ryby, panie Bellman? – zapytał Jones. – Powiadają, że żaden pstrąg nie może się równać z tymi z Oscawana Lake.

– Na ryby? – zdziwił się Craig. – Nie. Choć właściwie nie wiem… może się wybiorę. Zależy od tego, dokąd zajedziemy. Jazda na północ nie wydaje mi się najlepszym pomysłem na pożyteczne spędzenie czasu.

Effie wzięła go pod rękę i uśmiechnęła się, chociaż widać było, że nie przychodzi jej to z łatwością.

– Pożyteczna będzie każda minuta, dzięki której uporządkujesz sobie wszystko w głowie.

Craig wysunął ramię spod jej ręki.

– Rozumiem. Teraz z kolei nie w porządku jest moja głowa. Wymień choć jedną część mojego ciała, która jest w porządku.

Wsiedli do windy. Jones sprawiał wrażenie zażenowanego i nie odzywał się ani słowem, stojąc ze złożonymi jak do modlitwy dłońmi w rękawiczkach. Patrzyli z Effie na swoje odbicia w lustrzanych ścianach kabiny, ale żadne z nich nie dało po sobie nic poznać. Jones był idealnym portierem. Nigdy nie wyrażał opinii o jakimkolwiek lokatorze The Sutton, nawet jeśli ten lokator wpadał bez powodu w szewską pasję.

Patrząc w lustro, Effie zorientowała się, że jest bardzo blada. Była drobną ciemną brunetką z owalną twarzą, którą jeden z jej dwu byłych kochanków porównywał zawsze do twarzy z obrazów Berniniego: lekko średniowieczną w rysunku, z wąskim prostym nosem, wydatnymi ustami i oczami koloru skrzypiec Stradivariusa – orzecha laskowego, bursztynu i jasnego miodu, kolejnych warstw przezroczystego werniksu nakładanych na siebie tak długo, aż zaświeciły.

Miała na sobie prosty lniany niebieski kostium, może nieco zbyt elegancki jak na wycieczkę na wieś. Wybrała go, gdyż czuła się w nim spokojna i opanowana, a tego dnia bardziej niż kiedykolwiek potrzebowała spokoju i opanowania. Poza tym czuła się w nim wygodnie. Od dłuższego czasu podejrzewała, że ma nieco za duże piersi jak na swój wzrost, a sposób, w jaki został skrojony ten kostium, sprawiał, że wyglądała szczupło. Pamiętała, że wątpliwości na temat własnej figury opadły ją w dniu, kiedy Craig powiedział: „Wiesz co? Przypominasz mi Elizabeth Taylor”. Effie nigdy nie odważyła się wyznać, że nie znosi Elizabeth Taylor, a przynajmniej jej typu urody.

Opanowania, tego właśnie potrzebowała. Spokoju i opanowania.

Tylko ciemne kręgi pod oczami zdradzały, ile kosztował ją wypadek Craiga.

Upierał się, żeby nazywać to „wypadkiem” zamiast „napadem” i Effie rozumiała dlaczego. Nie dopuszczał po prostu do siebie myśli, że przez te wszystkie lata przeznaczenie wiodło go krok po kroku ku ciemnemu wejściu do drogerii K-Plus. Nie mieściło mu się w głowie, że urodził się i dojrzewał, otoczony miłością i oddaniem, tylko po to, aby któregoś dnia wejść przez te drzwi i stanąć twarzą w twarz z trzymającym w ręce młotek czarnym chłopakiem w surducie. Jego rodzice nie po to posłali go przecież na wydział prawa. Z pewnością nie po to wywalczył sobie w trudzie i znoju czołową pozycję w swojej profesji, aby jakiś zboczeniec rozbił na proch jego męskość w opuszczonym budynku.

Nie chciał uwierzyć, że tak właśnie było, ponieważ gdyby uwierzył, oznaczałoby to, że Bóg gra znaczonymi kartami. Z całą pewnością Bóg nie mógł być tak podły. Nie pozwoliłby mu odnieść takiego sukcesu tylko po to, żeby pokazać, jak bardzo jest podatny na ciosy. Dlatego nazywał to „wypadkiem”. Wypadek to tylko coś w rodzaju pecha – nie idzie człowiekowi karta, źle padają kości. Przeznaczenie to coś zupełnie innego. Przeznaczenie to coś przerażającego, co czeka na ciebie za rogiem, kiedy się tego zupełnie nie spodziewasz.

– Niech pani uważa na siebie, pani Bellman – powiedział Jones, wkładając ich torby do bagażnika szkarłatnego bmw Effie. – Wie pani, co robiła moja babka, zanim się dokądkolwiek wybrała? – zapytał i dotknął dłonią prawego ramienia. – To najlepszy sposób, żeby odpędzić diabła. Żeby nie pojechał razem z panią i nie szeptał do ucha diabelskich nonsensów.

– Diabelskich nonsensów? – zapytał Craig, podnosząc brew.

– Nigdy nie wiadomo, panie Bellman. Diabeł zna przeróżne sztuczki, a jego oddech jest niczym dym z komina. Zakrztusi się pan, zanim się pan spostrzeże.

– Dziękuję za dobrą radę – powiedział Craig, po czym wsiadł do samochodu i zatrzasnął drzwi.

– A ja dziękuję za napiwek – odparł półgłosem Jones, kiedy Bellmanowie znaleźli się w bezpiecznej odległości.

Jechali na północ Henry Hudson Parkway, słuchając Madame Butterfly z płyty kompaktowej. Effie wychowała się w rodzinie, w której uwielbiano operę, i w ciągu siedmiu lat małżeństwa udało jej się stopniowo przekonać Craiga do Verdiego i Pucciniego, wciąż jednak nie mógł słuchać Wagnera. Pierścień Nibelungów porównywał do „obijającej się o blaszany biustonosz puszki ze smalcem”.

– Naprawdę tego nie potrzebuję – oświadczył, kiedy przecięli Harlem River i wjechali do Bronksu. Przed nimi toczyła się powoli wielka brudna ciężarówka, na której tylnych drzwiach wymalowany był szczerzący zęby dżoker i napis: Lucky Times, Inc. Nie było ani słowa o tym, co sprzedawała albo produkowała firma Lucky Times, Inc.

– Potrzebujesz po prostu trochę czasu, żeby odpocząć od pracy, kochanie – powiedziała Effie. – Miałeś paskudną przygodę i musisz teraz dojść do siebie, wszystko sobie przemyśleć.

– Przemyśleć? Rozmyślam o tym od chwili, kiedy to się stało, godzina po godzinie. Na litość boską, Effie, ja nie potrafię myśleć o czymś innym.

– To minęło, Craig. Naprawdę minęło. Nie ma sensu dalej się torturować. Byłeś niesamowicie dzielny.

– Raczej chyba niesamowicie głupi. Dlaczego nie powiedziałem po prostu tej dziewczynie, żeby się wypchała trocinami?

– Bo jesteś sobą. Bo obchodzą cię inni ludzie.

– Nie wszedłem do tej drogerii dlatego, że obchodzą mnie inni ludzie. Wszedłem tam, bo byłem wkurzony na tego cholernego taksówkarza za to, że nie zna miasta, i byłem wkurzony na Hakayawę za to, że czuję się przez niego jak nieokrzesany barbarzyńca z Zachodu, który nie potrafi nawet przyjść punktualnie na kolację.

Minęli wysoki mur z brunatnoszarego betonu, a potem wyjechali z powrotem na słońce. Mimi śpiewała Un bel vedremo.

– Pamiętaj, co ci powiedział doktor Samstag – podjęła Effie. – Musisz zacząć myśleć o sobie w inny sposób. Musisz zrewidować swoje spojrzenie na samego siebie. To, co wydarzyło się w tej drogerii, sprawiło, że zwątpiłeś w swoją męskość, zwątpiłeś w to, że panujesz nad swoim życiem. Mogli cię zabić. Mogli ci zrobić wszystko, co chcieli, i nie potrafiłeś na to nic poradzić.

– Myślisz, że o tym nie wiem? – warknął na nią Craig. – Myślisz, kurwa, że o tym nie wiem?

– Nie – odparła, powściągając gniew. – Myślę, że o tym wiesz. Dlatego właśnie powinieneś zdawać sobie sprawę, jak bardzo może ci się przydać kilka dni odpoczynku. Może uda ci się pozbyć choćby części tego gniewu. Może zdołasz się nauczyć, że są w życiu takie rzeczy, na które nie masz żadnego wpływu, rzeczy, na które nie możesz nic poradzić, niezależnie od tego, jak fantastycznym jesteś adwokatem.

Craig nie zadał sobie nawet trudu, żeby odpowiedzieć. Przez cały czas przyglądał się obskurnym magazynom i zaniedbanym osiedlom mieszkaniowym Bronksu. W pomarańczowym letnim słońcu wyglądały jak pejzaż z Maroka. Obok nich jechała poobijanym brązowym mercurym czarna rodzina, ojciec, matka, tłusta córka i dzieciaki z włosami zaplecionymi w rastafariańskie warkoczyki, i Craiga uderzyło, jacy wydają się szczęśliwi. Oddałby wszystko, żeby być z czegoś zadowolonym – z pracy, z żony, z przyjaciół, ze swojego życia, z czegokolwiek.

Nieświadomie dotknął dłonią prawego ramienia.

Piątek, 18 czerwca, 7.54

Effie otworzyła powieki i wbiła wzrok w sufit. Promienie słońca tańczyły na nim niczym szereg porcelanowych baletnic. Obok niej leżał Craig, opatulony kołdrą, spod której wystawały tylko włosy. Miał chrapliwy, agresywny oddech. Effie natężyła słuch, ale usłyszała tylko krzyk łabędzi i szelest zasłon ocierających się o okienną klamkę.

Nie po raz pierwszy zastanawiała się, dlaczego tak właśnie potoczyło się jej życie. Nie miała dziecka, mimo że zawsze chciała mieć dzieci. Nie miała czasu malować, mimo że zawsze chciała malować. Nie miała czasu na nic z wyjątkiem pracy w Verulian Galleries przy Trzeciej Alei, skąd biegła szybko do domu, żeby przebrać się do kolacji i stanąć w charakterze atrakcyjnej ozdoby przy boku Craiga, kiedy zabawiał swoich klientów. Zawsze powtarzało się to samo. Lutece we wtorki, La Bernardin w środy, La Cote Basque w czwartki i La Reserve w piątki.

Co wieczór kłaniała się i uśmiechała do żon japońskich i koreańskich biznesmenów. Co wieczór brała udział w niemrawej, bezsensownej konwersacji. Wiedziała, że to jej obowiązek, i nie mogła udawać, że nie lubi bogactwa, które im to przyniosło. Ale przecież nie dlatego wyszła za Craiga. Wyszła za niego, bo był wysoki i nieśmiały, zawsze pomniejszał swoje osiągnięcia i stale ją rozśmieszał.

Pomyślała o pierwszych latach, które spędzili razem przy Lafayette Street. Pamiętała każdy szczegół parapetu nad kuchennym zlewem, chabry w słojach po marynatach, postrzępione szczotki do garnków i wylegującego się z podwiniętymi łapami kota Marmaduke’a. Poczuła, jak łzy napływają jej do oczu i na pewno by się rozpłakała, gdyby nie to, że nazywała się Effie, a matka powiedziała jej kiedyś, że dziewczynki, które mają na imię Effie, nigdy nie płaczą.

– Dzień dobry, jestem żoną Craiga Bellmana, jak się pani miewa? – wyrecytowała. – Czuję się bardzo dobrze, dziękuję – odpowiedziała sama sobie.

Usiadła na łóżku. W pokoju dominowały czerwienie i żółcie, kolory lata. Obok kominka stał fotel na biegunach, a trochę dalej wielki dębowy kredens. Na ścianie naprzeciwko wisiał obraz przedstawiający opóźnioną w rozwoju pasterkę.

Craig wciąż sapał i dyszał, jakby śnił jakiś skomplikowany sen. Pocałowała go w ramię i wstała z łóżka, po czym podeszła nago do okna i wyjrzała na Main Street wysadzaną rosnącymi w równych odstępach klonami i zabudowaną świeżo pomalowanymi domami z przełomu stulecia. W oddali, u podnóża skarpy, widziała błyszczącą wstęgę rzeki i przygotowującego swój sprzęt windsurfingowca.

Pozwoliła opaść firance z powrotem, a potem obejrzała się przez ramię i zobaczyła swoje odbicie w stojącym po drugiej stronie pokoju lustrze: blady owal pleców i ciemną kaskadę włosów. Jej bose stopy tonęły w grubym, włochatym dywanie. Za każdym razem, kiedy wracała do Cold Spring, czuła się taka spokojna, tak bardzo u siebie w domu. Wierzyła, że pewne miejsca mają moc przyciągania ludzi, nawet jeśli się tam nie urodzili. Ale Craig był typowym mieszczuchem. Potrzebował tlenku węgla i perfumowanej dusznej atmosfery nowojorskich restauracji o międzynarodowej renomie.

Wiedziała, że jej mąż musi tam wrócić. W przeciwnym razie niedługo zacznie się niecierpliwić – będzie bębnił palcami po stole, zerkał co pięć albo dziesięć minut na zegarek i wydzwaniał do swojej kancelarii. Może jednak uda jej się zatrzymać go tu wystarczająco długo, żeby odzyskał wiarę w siebie, zwłaszcza wiarę w siebie jako mężczyznę. Chciała, żeby się z nią choć raz pokochał, żeby udowodnił samemu sobie, że nie został pozbawiony męskości. Chciała dotknąć jego ocalałego jądra i utwierdzić go w przekonaniu, że jest jedyną kobietą, której pragnie.

Wychodząc spod prysznica, wciąż zasłaniał się ręcznikiem. Nadal nie pozwalał jej na siebie patrzeć i dotykać swojego ciała.

Podeszła do lustra i stanęła przed nim, przyglądając się własnemu odbiciu. Starała się nie mrugać. Aktorki filmowe uczy się, żeby nie mrugały. Jej piersi były blade i upstrzone żyłkami niczym blaszka liścia. Na lewym ramieniu widniało pięć małych pieprzyków. Jestem kobietą z krwi i kości, pomyślała, obserwując swoje podnoszące się i opadające w oddechu piersi. Jej włosy miały barwę czarnych jagód, kiedy dotyka ich pierwsze poranne światło.

Usłyszała, że Craig przeciąga się na łóżku. Zamruczał, zupełnie tak, jak mruczy pies, gdy zwietrzy zapach zwierzęcia, którego nie ma specjalnej ochoty złowić, na przykład skunksa. A potem otworzył oczy i utkwił w niej wzrok.

Usiadła naga na skraju łóżka, pocałowała go w czoło i zmierzwiła mu włosy.

– Zapowiada się piękny dzień – powiedziała. – Zapowiada się piękny dzień i należy do nas każda jego minuta.

– Która godzina? – zapytał.

– Dwie po ósmej.

– Jezu, dwie po ósmej! Słuchaj, może byś tak wzięła prysznic? Muszę zadzwonić do Stevena. Dzisiaj rano ma reprezentować w sądzie Filipino Oil.

– Nie musisz dzwonić do Stevena, Craig. Steven potrafi sobie świetnie poradzić z Filipino Oil.

Craig usiadł na łóżku.

– Filipino Oil to bardzo skomplikowana sprawa. To moja sprawa.

– Jasne, kochanie. Ale Steven wie o niej tyle samo co ty. Sam to powiedziałeś. Więc może pozwolisz mu działać i przestaniesz wtykać nos w nie swoje sprawy.

Uśmiechnęła się i dotknęła kilka razy palcem czubka jego nosa. Wiedziała, że jest ładna; wiedziała, że dobrze wygląda. Gdyby tylko Craig zapomniał o drogerii K-Plus i o tym przeklętym młotku, który go okaleczył…

– Craig – dodała, patrząc mu prosto w oczy. – Kocham cię, Craig.

Craig zakrył usta dłonią.

– Kocham cię, Craig, i sądzę, że pora już, abyś zapomniał o tym, co się stało, i pomyślał o mnie.

Wciąż nic nie mówił. Effie pogładziła palcami delikatny wzór włosów na jego dłoni.

– Musisz dać temu spokój, Craig – oświadczyła cicho. – Nikt nie poradziłby sobie lepiej na twoim miejscu. To nie uczyniło z ciebie tchórza. Nie uczyniło z ciebie głupca. Nie pozbawiło cię nawet męskości. Wciąż możemy mieć dzieci. Słyszałeś, co powiedział doktor Reinhardt. Nic się nie zmieniło, absolutnie nic. I wciąż cię bardzo kocham.

Powoli powiodła palcem po jego nadgarstku, w stronę łokcia, a potem w górę po ramieniu. Nie patrzył na nią; jego oczy utkwione były nie wiadomo dlaczego w elektrycznym gniazdku przy biurku z atłasowego drzewa. Wydawał się ogromnie smutny, tak jakby doznał największego w całym swoim życiu rozczarowania. Przesunęła palcem w dół i dotknęła brodawki jego piersi, która lekko się skurczyła. Pociągnęła go za kilka rosnących wokół czarnych włosków, a potem jej palec ruszył w dalszą podróż, tropiąc zarys każdego smukłego, wyćwiczonego w siłowni mięśnia, aż dotknął w końcu nagiego biodra.

Spojrzał na nią.

– Nie, Effie. To nic nie da – mruknął.

Zignorowała jego protest, wsunęła rękę pod kołdrę i zacisnęła dłoń na grubym, miękkim penisie. Musnęła palcami jego pojedyncze jądro i poczuła, że nic się nie zmieniło, nic, naprawdę. Na chwilę zabrakło jej tchu. Tak bardzo chciała upewnić go, że wciąż jeszcze ją podnieca, że wciąż jest mężczyzną.

– Na litość boską! – zawołał, odsuwając się od niej. – Nie rozumiesz po angielsku?

Effie wyciągnęła ponownie rękę, ale on odepchnął ją mocno. Wyprostowała się, czując, jak ogarnia ją zażenowanie, frustracja i gniew.

– Musisz kiedyś spróbować, Craig.

– Ciągle mi to powtarzasz. Ciągle powtarza mi to doktor Samstag.

– Kocham cię, Craig. Nie możesz mnie wciąż odtrącać.

Nie odpowiedział, ale nie pamiętała, żeby popatrzył na nią kiedyś z taką urazą. Tkwiąca w nim gorycz była tak silna, że czuła prawie jej smak. Przypominał smak pokropionych cytryną miedziaków.

Wstał z łóżka, odwrócił się do niej plecami i wziął z oparcia krzesła o kilka numerów na niego za duży szlafrok frotté. Patrzyła, jak go wkłada, ale sama pozostała naga.

– Potrzebuję po prostu trochę więcej czasu – powiedział.

– Doktor Samstag twierdzi, że im dłużej będziesz to odkładał, tym trudniej będzie ci się przemóc.

– Doktor Samstag nie dostał w jaja tym cholernym młotkiem.

– Craig… musisz sam się postarać, jeśli chcesz wrócić do zdrowia. Nie możesz wiecznie się nad sobą użalać. Jesteś wciąż płodny, jesteś wciąż mężczyzną. Wciąż cię kocham, tak samo jak kochałam przedtem. Ale nie mogę ci pomóc, jeśli ty nie spróbujesz pomóc samemu sobie.

Przez chwilę się nad tym zastanawiał, jednak nic nie odpowiedział.

– Co masz ochotę dzisiaj robić? – zapytał w końcu.

– Nie wiem. Wszystko, co chcesz. Moglibyśmy pojechać do Boscobel Restoration i obejrzeć meble.

– W takim razie lepiej się ubierz.

Wstała i spojrzała mu prosto w twarz. Chciała powiedzieć mu kilka słów prawdy, ale wiedziała, że tylko pogorszy tym sytuację. Jeszcze gorsze od frustracji było to, że właściwie nie wiedziała, czy nadal go kocha. Nie mogła żyć bez miłości i aprobaty i zaczynała dochodzić do wniosku, że być może będzie musiała poszukać ich gdzie indziej.

Mogła nim potrząsnąć, mogła wbić paznokcie w jego ramiona i podrapać go do krwi. Zamiast tego otworzyła szufladę komody i spojrzała na swoją bieliznę, tak jakby zobaczyła ją po raz pierwszy w życiu.

Piątek, 18 czerwca, 11.47

Ranek spędzili, zwiedzając Boscobel Restoration, federalistyczny dwór wznoszący się pośród różanych ogrodów i jabłoniowych sadów, z przepięknymi widokami na Hudson River i rozciągające się za nią Hudson Highlands.

– Moglibyśmy urządzić piknik – odezwał się niespodziewanie Craig, osłaniając oczy przed południowym słońcem.

Effie wzięła go pod rękę i tym razem nie starał się od niej odsunąć.

– Piknik? Po takim śniadaniu? Wziąłeś chyba trzy dokładki naleśników.

– Muszę nabrać sił, jeśli ponownie mam się stać mężczyzną.

– Cały czas jesteś mężczyzną.

– Ciągle mi to powtarzasz.

Obeszli musztardowego koloru dom i ruszyli wolnym krokiem przez sad, kierując się w stronę samochodu.

– Jeśli jesteś naprawdę głodny, to niedaleko jest gospoda – powiedziała Effie. – Po drugiej stronie Bear Mountain Bridge. Chcesz jej poszukać?

Wsiedli do samochodu i zjechali krętą drogą w dół pod baldachimem szeleszczących drzew.

– Ojciec zabierał nas tam prawie w każdą sobotę na lunch – mówiła dalej Effie. – Nazywała się Red Oaks Inn, gospoda Pod Czerwonymi Dębami. Sam zamawiał zawsze Krwawą Mary, a mnie dawał umaczany w niej kawałek selera. Matka powtarzała, że wpędzi mnie w alkoholizm, ale on twierdził, że tylko próbuje w ten sposób zrobić ze mnie wegetariankę.

Minęli trzy kolejne serpentyny i nagle Effie obejrzała się do tyłu.

– Zatrzymaj się! Zatrzymaj! – zawołała. – To chyba tutaj w lewo!

Craig ruszył do tyłu z wyjącą skrzynią biegów. W mroku między dębami znikała wąska, biegnąca w dół droga, opadająca pod tak ostrym kątem, że gdyby Effie nie wiedziała, czego szukają, najprawdopodobniej by ją minęli. Na zniszczonym drogowskazie widniały dwie ledwie czytelne nazwy: Red Oaks i Walhalla.

– Walhalla? – zdziwił się Craig, zawracając. – Co to jest Walhalla?

– To czyjś dom. Nie wiem, do kogo należał. Kiedy byłam mała, zajrzałam do encyklopedii, żeby sprawdzić, co to znaczy. Nazwa Walhalla pochodzi z nordyckich legend, no wiesz, o Odynie i innych bogach. Tak nazywał się zamek martwych bohaterów. Mój ojciec powtarzał zawsze, że to ostrzeżenie dla niego, żeby nigdy więcej nie zaglądał do Red Oaks Inn, bo skończy dokładnie tak jak oni.

– Był imponującej postury, prawda?

– Imponującej postury? Nie musisz się tak dyplomatycznie wyrażać tylko dlatego, że nie żyje. Był gruby, gruby jak beka.

Skręcili w boczną drogę i natychmiast znaleźli się w chłodnym cichym ustroniu, pośród wiszących nisko gałęzi i splątanych gęstych krzewów. Przez zarośla błyskał z rzadka jasny promień słońca, ale na przeważającym odcinku droga była mokra i pogrążona w półmroku. W powietrzu unosił się zapach rozkładających się liści.

– Jesteś pewna, że dobrze skręciliśmy? – zapytał Craig, kiedy o karoserię bmw zaczęły zaczepiać z trzaskiem gałęzie wrzośców.

– To musi być tutaj. Na drogowskazie było napisane Red Oaks, prawda? I Walhalla.

– Zgadza się. Zamek martwych bohaterów.

Biegnąca zboczem góry droga zaczęła się po jakimś czasie wznosić, najpierw łagodnie, potem z każdym zakrętem coraz bardziej stromo. Poszczerbionym asfaltem sunęły ukośne wiry źródlanej wody. Po jednej stronie widzieli tylko wierzchołki drzew, za to po drugiej mogli podziwiać wilgotny przekrój wnętrza ziemi, z poskręcanymi korzeniami, warstwami przegniłych liści i wydzielającymi ostrą woń, przypominającymi purchawki białymi grzybami.

– Wygląda na to, że nikt tędy nie jechał w ciągu ostatnich kilku lat – stwierdził Craig. – Może powinniśmy zawrócić i poszukać jakiejś innej knajpy?

– Tu i tak nie damy rady zawrócić – stwierdziła Effie. – Równie dobrze możemy podjechać do tej gospody.

Serpentyna goniła serpentynę, ale w końcu wyjechali na prosty odcinek szosy, baldachim liści zaczął się przerzedzać i na asfalcie pojawiły się cętki światła. Red Oaks Inn 200 jardów. Ogień w kominku i telewizja, głosił niewyraźny napis na stojącej przy drodze tablicy.

Gospoda wydawała się o wiele mniejsza, niż zapamiętała ją Effie, i znajdowała się w kompletnej ruinie. Stała po lewej stronie drogi w cieniu olbrzymich dębów: oszalowany budynek z zapadającą się werandą i dziurawym dachem. Większość szyb w oknach była powybijana, a rowy odpływowe zasypały osuwające się piargi.

Craig skręcił na parking i zaciągnął ręczny hamulec.

– Wygląda na to, że lunch mamy z głowy – powiedział. – Gdzie teraz pojedziemy?

Effie wysiadła z samochodu i podeszła do frontowych schodów. Wchodząc przed wielu laty wraz ze swoim ojcem po tych stopniach, nigdy nie pomyślała, że kiedykolwiek tu wróci i zastanie gospodę w takim stanie. Weszła na werandę i zajrzała do środka. W drzwiach tkwiły kolorowe niegdyś szybki, przez które zerkała, czekając, aż ojciec skończy płacić rachunek, a matka pudrować nos. Wyobrażała sobie, że przez każdą kolorową szybkę może zajrzeć do innego sekretnego świata, którego nie sposób normalnie zobaczyć: do świata czerwonego, zielonego i chorego świata bursztynowego.

Kiedyś – zerkając przez czerwoną szybkę – zobaczyła przechodzącego przez parking mężczyznę w kapeluszu na głowie. Gdy zaraz potem spojrzała przez normalne szkło, już go nie zobaczyła.

Usłyszała za sobą trzaśnięcie samochodowych drzwi i po chwili dołączył do niej Craig. Frontowe drzwi były zamknięte na łańcuch z kłódką, ale Effie widziała przez nie wyraźnie jadalnię, a za jej oknami koryto strumienia, który płynął kiedyś po skałach. Teraz z całego umeblowania jadalni pozostało jedno przechylone na bok krzesło, a strumień zarósł trawą.

– Wspomnienia? – spytał Craig, spoglądając na dziurawy dach.

Effie kiwnęła głową.

– Tato zabrał mnie tutaj na moje osiemnaste urodziny.

Położył niespodziewanie dłoń na jej plecach. Zaskoczona Effie obejrzała się, ale miał odwróconą głowę.

– Podoba mi się tutaj – powiedział takim tonem, jakby sam w to nie wierzył.

– Cieszę się. Mnie zawsze się tu podobało. Gospodę prowadziło urocze małżeństwo, państwo Berrymanowie. Uwielbiali gotować i cieszyli się, kiedy ludzie czuli się u nich zadowoleni i szczęśliwi. Pani Berryman pozwalała mi przychodzić do kuchni i lepić ludziki z ciasta.

Zeszli na dół. W oddali widać było błękitne szczyty Hudson Highlands i ciemniejszy, zasnuty chmurami zarys Storm King Mountain. Stojąc obok tego opuszczonego i walącego się w gruzy domostwa, Effie miała przez chwilę wrażenie, że są zupełnie sami na świecie – badacze dawno zaginionej cywilizacji. Od wzgórza do wzgórza niósł się smutny głos lelków kozodojów.

– Pojechałaś kiedyś dalej? – zapytał Craig.

Pokręciła głową.

– Przyjeżdżaliśmy tu coś zjeść i wracaliśmy do domu. Tato obiecywał zawsze, że przespacerujemy się po lesie, ale nigdy nie dotrzymał słowa. Po lunchu był zawsze zbyt pijany.

– Chciałbym zobaczyć, jak wygląda ta Walhalla.

– To po prostu czyjś dom.

– Nieważne, chcę go zobaczyć.

– Dobrze – zgodziła się Effie. Było jej wszystko jedno, co będą robić, chciała tylko, żeby Craig nadal był w pogodnym nastroju. Nie widziała go tak odprężonego, odkąd wydarzył się tamten „wypadek” i zaczynała dochodzić do wniosku, że te wymuszone wakacje naprawdę były potrzebne.

Tego ranka Craig włożył lniany garnitur w kolorze wielbłądziej sierści. Było to maksymalne ustępstwo, na jakie mógł pójść taki zdeklarowany mieszczuch jak on. Ale teraz zdjął marynarkę, podwinął rękawy i rozpiął kolejne dwa guziki u koszuli.

– Nie powinienem wkładać tych cholernych półbutów – stwierdził. – Kiedy wrócimy do Cold Spring, może kupię gdzieś pionierki.

– Ty? W pionierkach?

Craig uśmiechnął się szeroko i poklepał ją po plecach.

– Jestem chyba na wakacjach, wolno mi.

* * *

Za gospodą stromizna była tak duża, że Craig musiał wrzucić dwójkę. Ale po kilku minutach wspinania się pod górę droga zrobiła się bardziej płaska i zaczęła zataczać szeroką pętlę w lewo, wzdłuż linii zakreślonej granią wzgórza. Jego zbocza porastała brązowa sucha trawa, w której kołysały się wątłe polne kwiatki.

Byli teraz tak wysoko, że wiatr zaczął gwizdać i furkotać w otwartych oknach samochodu. Kiedy znaleźli się na szczycie, ich oczom ukazała się potężna tyraliera zgarbionych dębów wyglądających jak podnoszące się na nogi olbrzymy. Chociaż wszystkie były stare, deszcze i wiatry zdeformowały i przygięły do ziemi większość z nich, a niektóre pnie rozszczepiły na dwoje uderzenia piorunów. Tworzyły naturalną barierę oddzielającą obie strony wzgórza. Kiedy Effie była dzieckiem, uważała, że ktoś, kto nazwał swój dom Walhallą, musiał być bardzo romantyczny, teraz jednak, gdy się do niego zbliżała, nazwa wydała jej się irytująca i perwersyjna.

Sprawdziła to wtedy w swojej encyklopedii, pod hasłem „Legendy nordyckie”. Walhalla była zamczyskiem, w którym mieszkali polegli w szlachetnym boju rycerze. Każdego ranka budzili się i wychodzili z zamku przez czterdzieści różnych bram, aby walczyć z olbrzymami i złymi duchami. I każdego wieczoru wracali, żeby bawić się, grać w kości i śpiewać swoje pradawne pieśni.

Dom mógłby równie dobrze nazywać się Czyściec albo Mictlampa – tak, jak nazywała się meksykańska kraina zmarłych, gdzie tańczyły szkielety. Kiedy była dzieckiem, pokojówka jej rodziców, Juanita, opowiedziała jej o Mictlampie i na wspomnienie tych historii wciąż jeszcze przechodził ją dreszcz.

– Tak tu strasznie – powiedziała.

Ale Craig jechał dalej z nawiedzonym wyrazem twarzy.

– Fantastyczne miejsce. Podoba mi się – oświadczył.

Jechali teraz popękanym, poprzerastanym trawą i zielskiem asfaltem i szutrem. Craig pędził szybko zataczającą łuk drogą, wcale nie zwalniając, chociaż wyglądało na to, że zbliżają się do jej końca. Za ostatnimi dębami ukazała się osadzona między dwoma kamiennymi słupami brama z kutego żelaza. Craig zahamował ostro i zatrzymał się tuż przed nią.

– To musi być tutaj – powiedział. – Walhalla.

Kute żelazo było przeżarte rdzą, a słupy porastały kępki mchu. Mimo to brama wywierała potężne i posępne wrażenie i ten, kto ją wybudował, miał chyba dokładnie taki zamiar.

Wkraczacie na teren, mówiła, który należy do mnie.

Craig wysiadł z samochodu i rozejrzał się dookoła. Letni wiatr smagał źdźbła trawy wokół jego kostek. Effie wysiadła również.

Craig pokuśtykał do bramy i potrząsnął nią. Lewe skrzydło wypadło z przerdzewiałych zawiasów, jego dolna część tkwiła kompletnie zakopana w szutrze, ale można było prawdopodobnie otworzyć drugie skrzydło. Za bramą droga skręcała w prawo, opadając po przeciwległej stronie wzgórza, jednak poza rosnącymi gęsto drzewami nie sposób było tam nic zobaczyć.

– Czuję się jak… – zaczął nagle Craig, a potem przerwał i rozglądał się przez chwilę dookoła.

– Jak się czujesz? – zapytała Effie.

– Sam nie wiem. To naprawdę dziwne. Czuję, jakby sądzone mi było tutaj przyjechać.

Pomyślała o jego „wypadku” i o tym, jak uparcie zaprzeczał, że to złe fatum zawiodło go do mrocznych drzwi drogerii K-Plus. A jednak teraz najwyraźniej sugerował, że przywiodło go w to miejsce przeznaczenie.

– Jesteś po prostu zrelaksowany – powiedziała. – Nic nie krępuje twojego umysłu. To rodzaj déjà vu.

– Nie, nie – odparł, kręcąc głową. – To wcale nie jest déjà vu. Nie mam wcale wrażenia, żebym był tu wcześniej. Nie mogę tego wyjaśnić, ale po prostu czuję, że sądzone mi było tu przybyć.

Effie złapała za bramę i też próbowała nią potrząsnąć, ale kute żelazo nawet nie drgnęło.

– Może rzeczywiście sądzone było ci tu przybyć, ale na pewno nie jest ci sądzone wjechać do środka.

Craig przez kilka chwil chodził w tę i z powrotem.

– Może spróbujemy otworzyć bramę liną holowniczą?

– Zwariowałeś, Craig? To czyjaś posiadłość. Mogą nas podać do sądu. Poza tym nie chcę, żebyś zniszczył mi samochód. Co będzie, jak zatrze się silnik? Albo brama runie i zgniecie bagażnik?

– W porządku. To był tylko taki luźny pomysł.

Effie przez chwilę go obserwowała. Wydawał się niezwykle pobudzony, ale także zadowolony. Zacierał bez przerwy ręce, jak zwykł robić, kiedy coś go podnieciło albo zainspirowało.

– O co chodzi, Craig? – zapytała, biorąc go za rękę. Jego twarz promieniała radością. – Powiedz, o co chodzi?

Wziął ją w objęcia, a potem mocno do siebie przytulił, naprawdę przytulił, po raz pierwszy, odkąd wyszedł wtedy rano z domu szesnastego marca. Effie była tak zdumiona i wzruszona, że poczuła nagle, jak łzy napływają jej do oczu. Minęło tyle czasu, odkąd po raz ostatni odezwał się do niej z uczuciem i w ogóle je okazał, że nie mogła się po prostu powstrzymać.

– Było mi sądzone tu przybyć – powtórzył. – Nie wiem, po co i dlaczego. Ale czuję się prawie tak, jakbym słyszał muzykę.

– Muzykę? – Effie była wzruszona, lecz również kompletnie oszołomiona.

Wypuścił ją z objęć, jednak wciąż trzymał za ręce.

– Nie potrafię tego wyjaśnić. Po prostu nie potrafię. Ale wiesz, jak to jest, kiedy mija się czyjś dom w letnie popołudnie i słyszy się płynącą przez otwarte okna muzykę. Muzykę taneczną. Rozumiesz, co mam na myśli? Coś lekkiego… Tango, fokstrot, tego rodzaju rzeczy. Zastanawiam się, jakie wspomnienia budzą te melodie w człowieku, który ich słucha. Smutne czy radosne? Może ktoś tańczył przy dźwiękach tej muzyki z kimś, kto już nie żyje? A może nie miał nigdy nikogo, z kim mógłby przy niej zatańczyć?

– Craig… – szepnęła Effie, szczęśliwa, ale zarazem zatroskana. Ten nagły wybuch uczuć sprawił jej olbrzymią przyjemność, lecz również zaniepokoił. Nie pamiętała, żeby tak się zachowywał, nawet w pierwszych latach po ślubie.

– W porządku – powiedział. – Wszystko jest w porządku. Wszystko będzie dobrze.

Wsiedli z powrotem do samochodu i Craig zapalił silnik. Obrócił się w fotelu, wrzucił wsteczny bieg i ruszył powoli do tyłu. Effie rzuciła po raz ostatni okiem na zardzewiałą bramę. Przypominała jej rysunki Edwarda Goreya: posępne gotyckie podwoje, które pasowały do The Dwindling Party albo Gashlycrumb Tinies („»A« jak Amy, która spadła ze schodów”).

– Musimy ustalić, do kogo należy ta posiadłość – oświadczył Craig. – Powinien to wiedzieć któryś z agentów nieruchomości w Cold Spring.

– Dlaczego to takie ważne, czyja to posiadłość?

– Chcę ją obejrzeć, dlatego.

– Na pewno jest zdewastowana tak samo jak Red Oaks Inn.

– Chcę ją po prostu zobaczyć, czy to coś złego?

– Nie, nie, oczywiście, że nie – odparła Effie. Teraz, kiedy był taki ożywiony, nie chciała go denerwować. Jeśli wizyta w opuszczonym starym domu miała mu pomóc wydobyć się z depresji, nie zamierzała protestować.

Dojechali prawie do miejsca, w którym Craig mógł wykręcić, kiedy daleko za bramą, w najgłębszym cieniu dębów, Effie zobaczyła nagle jakiś ruch. To mogło być cokolwiek – na przykład zabłąkany w liściach promyk słońca. Ale Effie była pewna, że widzi jakąś postać: bardzo szczupłą, bladą postać w białym albo kremowym ubraniu, która patrzyła, jak odjeżdżają.

Nie wiedziała dlaczego, lecz ta biała postać przestraszyła ją o wiele bardziej, niż powinna. Otworzyła usta, żeby powiedzieć o niej Craigowi, jednak po chwili postać zniknęła, rozpłynęła się w powietrzu albo zapadła pod ziemię. Nagle przypomniał jej się mężczyzna w kapeluszu, którego zobaczyła przez czerwoną szybkę w Red Oaks Inn.

Świat czerwony, świat zielony i chory świat bursztynowy. Może istniał jeszcze jakiś inny świat. Świat, który można było zobaczyć przez zamknięte bramy i na wpół uchylone drzwi. Świat, w którym słychać muzykę dobiegającą z otwartych okien cudzych domów. Popatrzyła na Craiga, a on odwzajemnił jej spojrzenie. Zastanawiała się, czy rzeczywiście rozumie, o co mu chodzi.

Sobota, 19 czerwca, 3.23

Otworzyła oczy. Ktoś stał w nogach łóżka i patrzył na nią. Ogromna, mroczna postać, z połyskującymi w ciemności oczami. Ogarnął ją taki lęk, że nie mogła złapać tchu, nie mogła się odezwać. Chciała szepnąć „Craig” i dotknąć jego ramienia, ale z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk, a dłoń zacisnęła się kurczowo na prześcieradle.

– Kochanie… – odezwała się nagle postać. – Nie śpisz?

Głośny oddech ulgi, który z siebie wydała, niewiele różnił się od krzyku.

– Boże, ale mnie przestraszyłeś! O mało nie dostałam ataku serca!

Craig obszedł łóżko i usiadł tuż przy niej. Miał na sobie tylko białe bawełniane spodnie od piżamy. Ujął ją delikatnie za nadgarstki i pocałował w czoło.

– Przepraszam. Nie mogłem zasnąć.

– Myślałam, że jesteś duchem albo kimś w tym rodzaju.

– Duch ważący dwieście funtów? – uśmiechnął się i znowu ją pocałował.

– Dać ci nytol? – zapytała.

Craig pokręcił głową.

– Nie chce mi się spać. Mam wrażenie, jakbym dopiero co się obudził.

– Więc co chcesz robić? Zagrać w scrabble?

– Wiem, że to zabrzmi po wariacku, ale pomyślałem, że moglibyśmy pojechać jeszcze raz do Walhalli.

– Nie mam nic przeciwko temu, ale myślałam, że chcesz porozmawiać najpierw z agentem nieruchomości.

– Nie mogę rozmawiać z agentem o wpół do czwartej rano.

Effie oparła się na łokciu. Prześcieradło zsunęło się i odsłoniło jej nagie piersi.

– Chcesz jechać tam teraz?

– Sam nie wiem. To taki wewnętrzny impuls, nic więcej. Nigdy tak się przedtem nie czułem. Mam wrażenie, że jeśli tam pojadę, znajdę rozwiązanie wszystkich moich problemów.

– Och, Craig, to niemożliwe. Pojadę tam z tobą rano, kiedy będzie jasno. Ale nie teraz.

Craig wyprostował się. Przez chwilę wydawało jej się, że znowu go straciła; że znowu będzie się dąsał. Ale on pokiwał tylko głową.

– Masz rację – mruknął. – Najpierw porozmawiamy z agentem, a potem tam wrócimy.