Pozwól mi zostać

Tijan jak zawsze rewelacyjnie , piękna książka opisująca radzenie sobie że strata bliskiej osoby jak zawsze nie zawiodłam się na tej autorce.

Jestem poruszona. Po przeczytaniu książki długo jeszcze o niej myślałam. Wciąga od pierwszych stron. Polecam.

Historia która mnie pochłonęła. Dziewczyna będąc na imprezie z rodzicami u nieznajomych kładzie się do łóżka i budzi się czując zapach krwi i odnajduje swoją siostrę bliźniaczkę nieżywą.. Wszystko się rozpada, jej rodzice nie potrafią z nią rozmawiać,jej młodszy brat bardzo ją kocha ale ona nie potrafi na siebie patrzeć ale przypadkowo znajduje oparcie w Ryanie, chłopaku bardzo przystojnym, który wyciąga do niej rękę i pomaga przetrwać jej piekło bo sam kiedyś takie przeszedł. Przepiękna historia, w której czytelnik boryka się z problemem Mackenzie, kibicuje jej uzdrowieniu, wierzy że będzie lepiej. 

Dzień przed osiemnastymi urodzinami Mackenzie, jej siostra bliźniaczka Willow odebrała sobie życie - popełniła samobójstwo. Tej nocy dziewczyna miała nocować w obcym domu. Poszła tylko po coś do picia, a kiedy wróciła do pokoju, okazała się, że go pomyliła i wylądowała w łóżku razem z Ryan'em - ale nie zrozumcie tego na opak. Ona po prostu w nim spała, do niczego nie doszło. Poczuła się bezpiecznie. W tamtej chwili nie przyszłoby jej do głowy, że to miejsce będzie jedynym, w którym będzie mogła spokojnie spać. Jego pokój stał się miejscem, gdzie mogła przez chwilę odetchnąć.

Czy Mackenzie poradzi sobie ze stratą drugiej połówki? Jak poradzi sobie z tym wszystkim jej rodzina?

Zacznę od okładki, która jest prześliczna i według mnie sprawia, że czytelnik zatrzymuje na niej wzrok. Jestem wzrokowcem i z pewnością nie przeszłabym obok niej obok. Zwłaszcza, że postawa dziewczyny intryguje.

Mackenzie jest przeciwieństwem swojej bliźniaczki - uczy się dobrze, wystarczą jej czwórki z plusem. Nie jest tak bardzo popularna, lubi się trochę poopierniczać, a nawet być leniwą. Nie rzuca się w oczy i nie wszyscy wiedzą, że ona to ona.

Z kolei Willow to gwiazda. Wszyscy ją znają, wiedzą, kim jest. Szóstkowa uczennica, ambitna. Jednak z czasem zaczyna coś się dziać w nocy, a Mackenzie nie do końca wie, o co chodzi. Jednak postanawia zostawić ten temat.

Pewnej nocy znajduje swoją siostrę martwą. W kałuży krwi - i jak potem się okazuje - z listem w ręku. Świat dziewczyny się zawala. Nie rozumie, dlaczego jej siostra odebrała sobie życie. Można by pomyśleć, że miała wszystko - dobrze się uczyła, miała mnóstwo znajomych, plany na przyszłość.

Rodzice dziewczyny zostawiają ją na noc u sąsiadów. Tam, ma nocować z Peach, z którą niekoniecznie się kumpluje. Wychodzi do kuchni po coś do picia i wraca, jak się okazuje, do innego pokoju. Pokoju brata Peach - Ryan'a.

Ryan to przystojniak, gra w piłkę nożną i w dodatku doskonale wie, przez co przechodzi dziewczyna. Kiedyś przechodził przez coś podobnego. Staja się pewnego rodzaju bezpieczną przystanią dla Mackenzie. Nie wygania jej, nie odwraca się od niej. Trwa przy niej i nie ma w tym żadnego konkretnego celu. Pozwala jej spać obok siebie, i to nie jeden raz, ale nie wykorzystuje jej. Do niczego nie nawiązuje. Jeśli dziewczyna nie chce rozmawiać, to jej do tego nie zmusza. Poznaje ją z innymi swoimi znajomymi.

A co się dzieje w głowie Mackenzie? Słyszy Willow. Ba, z czasem zaczyna ją nawet widzieć. Ta myśli, że wariuje i z początku z nikim się o tym nie dzieli. Mówi o tym dopiero później Ryan'owi, który stał się jej przyjacielem.

Rodzice wysyłają dziewczynę na terapię, ale ta albo wychodzi bez słowa, albo na nią nie dociera. No ale właśnie, jak pozostali członkowie rodziny sobie radzą z sytuacją? No cóż, nie radzą sobie. Dziewczyna została zostawiona sama sobie - a przynajmniej tak sądzimy na początku. Jej brat, który jest pilnym uczniem, zostaje odesłany do szkoły z internatem, bowiem rodzice stwierdzili, że dobrze by było ich rozdzielić. Bo przecież Mackenzie może zwariować i to źle się na nim odbije. To był jeden z wielu błędów.

Wszyscy nie rozmawiali i uważam, że to był najważniejszy błąd. Przez to dziewczyna kompletnie na opak rozumiała zachowanie swoich rodziców. Kiedy zaczęła od nich czegoś wymagać, uzewnętrzniła się, to w końcu, powoli zaczęło się układać. A między nią i Ryan'em coś zaczęło się dziać.

Sama Mackenzie przez to, że słyszała i widziała Willow, trochę się zmieniła. Stała się pewniejsza siebie, bywała chamska wobec innych, ale głównie wobec pustych lalek i suk, które próbowały uprzykrzyć jej życie czy poderwać Ryan'a. Ciężko było w niej zobaczyć dawną Mackenzie.

Jednak koniec tej książki, a raczej ostatnie słowa Mackenzie, były dla mnie szokiem. Nie będę spojlerować, bo koniecznie sami musicie sięgnąć po tę książkę. Ja byłam wstrząśnięta. Zaczęłam nawet analizować całą historię od początku, by dostrzec wskazówki. Nie spodziewałam się tego po prostu.

Znów pokochałam Tijan, bowiem przedstawiła naprawdę poważny problem. Język, jakim się posługuje, jest prosty. Szybko się czyta, czytelnik nawet nie wie, kiedy zbliża się do końca. Nie nudziłam się. Żadne opisy, czy dialogi nie były nudne, ani ciężkie.

Pozwól mi zostać pokazuje, że warto rozmawiać o tym, co nas trapi. Należy mówić o problemach, nie warto ich dusić w sobie. Samobójstwo to poważna sprawa, a kiedy dotyka bliskich osób, nie wolno ich zostawić samych sobie. Z czasem nauczymy się żyć na nowo. Ale ta droga jest długa i ciężka, więc warto mieć przy sobie drugą osobę, która będzie naszą bezpieczną przystanią.

Recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]

Strata bliskiej osoby na zawsze odciska na nas swoje piętno, bezpowrotnie zmienia całe nasze dotychczasowe życie. Już na zawsze. Mackenzie nie traci jednak tylko ukochanej siostry, traci cząstkę siebie samej, swoją drugą połówkę - bliźniaczkę. Gdy tuż po przeprowadzce spowodowanej awansem ich ojca Willow niespodziewanie popełnia samobójstwo, członkowie rodziny będą musieli jakoś zmierzyć się z zastałą ich sytuacją, a całkowicie obce otoczenie w żaden sposób im tego nie ułatwi. Mackenzie znajdzie swoje ukojenie w miejscu, o którym nigdy by nawet nie pomyślała. W osobie, której kompletnie nie znała, a której mimo wszystko zaufała. Wraz z tragiczną śmiercią dziewczyny przed jej bliźniaczką otwiera się nowy rozdział życia. Czy będzie w stanie pogodzić się z odejściem najbliższej jej osoby? Czy będzie potrafiła czymkolwiek zapełnić pustkę, jaką pozostawiła po sobie w jej sercu Willow?

"Więcej kawałków we mnie dopasowało się do pozostałych, ale już straciłam rachubę.

Już nie musiałam liczyć".

Z twórczością Tijan miałam już wcześniej styczność, a miało to miejsce przy pełnej rodzinnych intryg i miłosnych zawirowań serii "Fallen Crest", która zdecydowanie przypadła mi do gustu. Nie ma w niej natomiast miejsca na jakąkolwiek delikatność czy też subtelność, dlatego też byłam ogromnie ciekawa, jak Meyer poradzi sobie w tak odmiennej, pełnej emocji tematyce. Czy pozycja ta okaże się kolejnym bestsellerem spod jej pióra?

W pozycji tej poprowadzona została uwielbiana przeze mnie narracja pierwszoosobowa i szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie, by w przypadku tej książki mogłoby być inaczej. Wszystkie następujące po sobie wydarzenia poznajemy oczami Mackenzie, dzięki czemu jesteśmy w stanie poznać zarówno ją samą, jak i wszystkie ogarniające ją w danych momentach uczucia i kotłujące się wewnątrz niej emocje. Stopniowo odkrywa się ona przed czytelnikiem, odziera się z warstw i pozwala spojrzeć na jej przeszłość, przez co jesteśmy w stanie zrozumieć zarówno ją samą, jak i jej siostrę Willow. Mackenzie zawsze była tą bliźniaczką, która żyła w cieniu drugiej. Mniej popularną, cichą, trzymająca się na uboczu, wręcz odrobinę wycofaną. Kiedy jednak nagle w jej rzeczywistości zabrakło Willow, dziewczyna podświadomie zaczyna przejmować część jej cech, staje się pewniejsza siebie, odważniejsza. Stara się też zwyczajnie być silna. Dla siebie, dla brata, rodziców, dziadków. Jednak skrywane głęboko emocje i tak prędzej czy później wydostaną się na zewnątrz. I to ze zdwojoną siłą. W historii tej pojawiają się również inne warte uwagi postaci, takie jak chociażby Ryan, obcy chłopak, który jako jedyny zapewni Mackenzie prawdziwe wsparcie oraz Robbie, jej młodszy brat, dla którego to właśnie ona stanie się opoką.

Styl Meyer należy do tych lekkich i niezwykle przyjemnych w odbiorze. Brak długich opisów (których mi osobiście odrobinę brakuje), dosyć krótkie rozdziały i przede wszystkim fabuła, która wciąga już od pierwszych stron razem sprawiają, że przez tę książkę po prostu się płynie. Przeczytałam ją w zaledwie jeden wieczór i muszę przyznać, że ta subtelniejsza wersja Tijan niesamowicie przypadła mi do gustu - z wielką chęcią sięgnęłabym po podobną historię spod jej pióra. Sam wątek romantyczny nie zrobił na mnie zbyt wielkiego wrażenia, był dosyć schematyczny i zabrakło mi stopniowego budowania napięcia pomiędzy bohaterami, którego praktycznie nie odczuwałam. Miałam wręcz wrażenie, że miłosna historia została zepchnięta przez autorkę na drugi plan i szczerze mówiąc kompletnie mi to nie przeszkadzało. Nadrobiła to bowiem poprzez przelanie na kartki papieru całej gamy emocji, które odczuwała Mackenzie po stracie Willow. Ukazała także jej wzruszające stosunki z bratem i trudne, chwilami wręcz przytłaczające relacje z rodzicami, którzy nie byli w stanie jej zrozumieć. I przede wszystkim przedstawiła wewnętrzną przemianę głównej bohaterki, jej walkę o bycie widzialną - walkę z samą sobą. A sama końcówka... Nie sądziłam, że Tijan uda się mnie czymkolwiek zaskoczyć, myślałam, że to dosyć prosta i oczywista historia, za którą nie kryje się nic więcej. Cóż, myliłam się.

Podsumowując, "Pozwól mi zostać" to całkowicie inna, o wiele bardziej subtelna odsłona twórczości Tijan, więc jeśli seria "Fallen Crest" nie do końca przypadła Wam do gustu, myślę, że warto dać autorce drugą szansę. Porusza ona bowiem niesamowicie delikatny temat, który przelewa na kartki poprzez skrajne emocje, tym samym niejednokrotnie wzruszając.

Wydawnictwo Kobiece tej jesieni zasypało nas niesamowitymi książkami, które chwytają za serce, jedną z nich jest książka Tijan „Pozwól mi zostać”. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką znaną z serii Fallen Crest, przyznam się szczerze, że nie przypuszczałam, że ta książka skłoni mnie do tak dużych refleksji. Zawsze interesował mnie temat śmierci w literaturze, psychologiczne przemiany i próby zrozumienia, dlaczego to właśnie bohatera spotkała tak drastyczna strata. Musicie przyznać, że dla młodej osoby, która dopiero poznaje siebie i kształtuje, jest rzeczą trudną, zwłaszcza, kiedy jest pozostawiona sama sobie, bo rodzice są zapracowani. Co mnie skłoniło, aby sięgnąć po tą książkę? Opis fabuły, który zaciekawił mnie na tyle, że chciałam poznać jej treść i sprawdzić, czy będzie w stanie wryć się w moją pamięć.

"Tkwi we mnie wiele warstw bólu. Takiego, którego nie potrafię opisać słowami, a pod nim kryje się piekło. Jest krwawe, płonie żywym ogniem. To agonia. Cierpienie. Tortura.

I zaprzeczenie. To znajdowało się we mnie na dnie. Było czarną dziurą."

Tijan opowiada historię Mackenzie i jej rodziny, poznajemy ją w chwili tragedii, która się rozegrała w ich domu. Na samym wstępie spotykamy się z falą ogromnego cierpienia i straty. Koniec życia bliźniaczej siostry głównej bohaterki – Willow stał się początkiem opowieści. Utrata tak bliskiej osoby, bez której czujemy się niekompletni jest tragiczna. Czy w pełni potrafimy zrozumieć, co może czuć rodzina samobójczyni? Bliźniacza więź jest bardzo silna, zdaje się być nierozerwalna, wieczna. W tym przypadku zniknęła sprowadzając na Mac dewastacje, krucha i niepewna siebie dziewczyna zdawała się rozpadać, nie widząc nadziei na to, aby kiedykolwiek zebrać się w całość. Samobójcza śmierć młodej osoby nie jest zbyt często poruszana w książkach i w życiu, nie jest łatwym tematem, Tijan miała wątpliwości, jednak nie potrafiła nie dokończyć książki. W końcowym słowie, które zostało skierowane do czytelnika przedstawia nam swoje emocje i uczucia, które towarzyszyły jej przy kreacji „Pozwól mi zostać”. Wykazała się ogromnym szacunkiem do żałoby Mckenzie, nie ukrywała, jak wielka zmianę w niej zrobiła ta książka.

Mac doświadcza wiele bólu i cierpienia, który zdaje się na chwilę wyciszać, aby za chwilę uderzyć w dziewczynę ze zdwojoną siłą. Tragizm sytuacyjny sprawia, że zaczęłam przeżywać wraz z bohaterami stratę Willow, zastanawiając się, dlaczego targnęła się na własne życie? To właśnie siostra znalazła jej ciało we krwi we własnym domu, dlatego wspólnie z bratem została z niego zabrana do obcych ludzi, których kojarzyła.

„Jakimś cudem Ryan stał się dla mnie koniecznością. Chronił mnie, osłaniał. Przy nim miałam głowę ponad powierzchnią wody. Bez niego bym się utopiła”.

Właśnie w domu Peach i Rayana potrafi się na chwilę wyciszyć, doznaje ukojenia, nawet, jeśli wydaje jej się kruche. Między Mac i Rayanem nawiązuje się dobra relacja, która dynamicznie się rozwija i nie chodzi tutaj o płomienne uczucie oblane żądzą, wręcz przeciwnie. Odnajdujemy tutaj zrozumienie i ostoję, którą zapewnia jej chłopak. Dotychczas dziewczyna zdawała się dryfować między stratą, nową rzeczywistością, wyrzutami sumienia, jednak tym, co nie pozwala jej w pełni oddać się szaleństwu jest Rayan. Przypadek sprawił, że zasnęła w jego łóżku, co jest głównym punktem zaczepienia ich wspólnej historii. Rayan jest wrażliwym i wspaniałym chłopakiem, który jej nie ocenia. Dostrzega znacznie więcej niż zapewne sama chciałaby okazać, jednak ma tylko jego. Chłopak rozumie jej stratę i nie zamierza się odsuwać, chce być jej wsparciem. To jest piękne, że w obliczu tragedii, chociaż tak naprawdę nie może liczyć na rodziców, którzy sami borykają się ze swoimi demonami. Każdego bohatera śmierć Willow dotyka na swój własny sposób, jednak nie potrafię zrozumieć pewnego odsunięcia się ze strony rodziców do własnych dzieci, które tak bardzo ich potrzebowały.

„To by była utopia- gdyby każdy był miły i każdy był tego wart. Gdyby nie było nienawiści, bólu czy cierpienia. Gdyby ludzie nie zwracali uwagę na czyjś kolor skóry, jakość ubrań czy to, gdzie mieszkają. Gdyby nie liczyło się nic poza sercem i umysłem”.

Mac była samotniczką, która żyła nikomu nie wadząc obserwując uzdolnione rodzeństwo. Kibicowała bratu, który był wybitnym uczniem, towarzyszyła mu łatka geniusza. Willow zdawała się być jej przeciwieństwem, była popularna, niezwykle kreatywna, jednak miała swoje problemy. Cierpiała na zaburzenia odżywiania, wymiotowała i nocami biegała na bieżni. Niższe oceny nie były dla niej wystarczające, po części rywalizowała z uzdolnionym bratem. Mac wystarczały czwórki z plusem, miałam wrażenie, że żyła raczej z bezpiecznej odległości kryjąc się w cieniu siostry.

Tijan nie boi się poruszać trudnych tematów, w „Pozwól mi zostać” skupiła się na kilku wątkach, takich, jak wspomniana wcześniej żałoba, próba ułożenia sobie życia na nowo, między wyrzutami sumienia i obwinianiem się o brak dostrzeżenia jakichkolwiek symptomów nadchodzącej tragedii. Nie wszyscy potrafią się pogodzić ze stratą dziewczyny, rodzina przeżywa prawdziwy kryzys, rozpad małżeństwa rodziców i pewnego rodzaju nie myślenie o tym, że mają jednak jeszcze jedną córkę, której załatwienie terapii to nie wszystko, było strasznie przykre. Strata dziecka jest niezwykle bolesna i nie potrafię sobie wyobrazić, jak to jest, może i nawet nie chcę, ale w takich chwilach rodzina powinna trzymać się razem, a nie uciekać od siebie nawzajem.

Wachlarz towarzyszących emocji w tej książce jest dość szeroki, a to za sprawą finału, który sprawił, że siedziałam, przez dłuższą chwilę wpatrując się w okładkę próbując go przetrawić i w jakiś sposób zrozumieć. Jest zaskakujący i na pewno spodoba się wielu czytelnikom. Książka Tijan bardzo mi się podobała, lubię takie emocjonujące historie, które zaburzą mój umysł i wrażliwe serce. To nie jest przesłodki romans, to opowieść o niczym, o której zapomnisz.

Ku mojemu zdziwieniu nie jest to głupiutki romans utrzymany w standardowym schemacie. Porusza ciężki temat straty drugiej osoby, żałoby, a także braku samoakceptacji i bycia w cieniu innych osób. Właściwie, to tutaj miłość jest tylko dodatkiem. To przede wszystkim wpłynęło na moją pozytywną opinię.

Autorka bardzo dobrze przedstawia emocje towarzyszące Mackenzie po stracie swojej siostry bliźniaczki. Był to dla niej ogromny cios i ciężko jest się jej pozbierać po tej tragedii. Nie pomaga też to, że jej rodzice się od niej odcinają i nie wspierają. Znajduje oparcie tylko w Ryanie.

Jeżeli chodzi o bohaterów, to zostali oni bardzo dobrze wykreowani. Każdy ma "to coś". Wszyscy wzajemnie się dopełniają i tworzą całość.

Jednak wielkim zdziwieniem było dla mnie zachowanie rodziców bohaterki, którzy totalnie ją olali. Ja rozumiem, że stracili córkę i mają prawo do załamania... ale żeby nie wspierać swojej drugiej córki? No ja tego nie rozumiem :D

Styl autorki bardzo przypadł mi do gustu. Cała książka jest przyjemna w odbiorze, pomimo, że porusza ciężkie tematy. Czyta się ją bardzo szybko i bezproblemowo... chociaż zaskoczyło mnie występowanie licznych literówek :D

[Adres usunięty]

Przez wiele lat czytałam tylko literaturę młodzieżową i zawsze byłam przekonana, że nigdy mi to nie minie. Teraz czytam mnóstwo innych gatunków, ale z młodzieżówki nie zrezygnowałam. Uwielbiam tę lekkość i często prosty sposób pisania.

"Pozwól mi zostać" to książka, która zwróciła moją uwagę dzięki okładce. To ona zachęciła mnie do poznania zapowiedzi fabuły. Zagubiona dziewczyna, która przypadkiem znajduje się w łóżku zupełnie obcego chłopaka i chce w nim zostać już na zawsze? Ja to kupiłam. Bardzo chciałam wiedzieć, co kryje się za tą historią.

Główną bohaterką jest Mackenzie, która przeżywa wewnętrzną tragedię. Wraz z rodziną przeniosła się do innego miasta, w którym miała skończyć liceum wraz ze swoją siostrą bliźniaczką. Niestety, niespodziewanie jej siostra popełnia samobójstwo i to właśnie Mackenzie znajduje ją leżącą w kałuży krwi. Po tym wydarzeniu dziewczyna nie chce się do nikogo zbliżyć, nie zamierza rozmawiać z terapeutką o liście samobójczym siostry i o swoich uczuciach, a jedyną osobą, która zdaje się ją rozumieć jest Ryan. Chłopak, dzięki któremu Mackenzie znowu potrafi zasypiać.

W tej książce nie ma miliona zwrotów akcji, ale mimo wszystko czyta się ją bardzo przyjemnie. Dla mnie jednak najlepsza jest końcówka. I to dosłownie ostatnie zdanie tej książki. Przeczytanie go wywołało u mnie ciarki na całym ciele, a ja wypowiedziałam na głos niecenzuralne słowa. Zdecydowanie dla takich podsumowań całej historii warto czytać książki!

Po tym jak ojciec Mackenzie otrzymuje awans, cała rodzina musi przeprowadzić się do nowego miasta. Dziewczyna próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości, jednak nie wszystko jest takie proste. Niedługo po przeprowadzce dochodzi do tragedii, a pierwszą osobą która to widzi, jest właśnie Mackenzie. Chwilę później okazuje się, że po dramatycznym przeżyciu dziewczyna ma spędzić noc w zupełnie obcym jej domu. Przez pomyłkę trafia do łóżka Ryana, gdzie pragnie spędzić noc, a nawet całą wieczność. Albo przynajmniej tyle czasu, ile pozwoli jej na to nieznajomy...

Bardzo mi się podoba pomysł na tę książkę. Autorka postanowiła poruszyć w tej historii naprawdę ważny temat, co ja bardzo sobie cenie w tego typu książkach. Tak jak Tijan napisała w podziękowaniach poruszyła ona temat tabu. I ja osobiście zgadzam się z twórczynią w stu procentach. Samobójstwa wśród nastolatków, to był i wciąż jest temat tabu, a moim zdaniem powinno mówić się o tym głośno i wyraźnie, aby wszyscy wiedzieli z czym mamy do czynienia i jak duży to jest problem. Nie będę jednak za bardzo na ten temat się rozpisywała, bo nie jestem ekspertem, aby o tym mówić, a wiadomo, każdy z nas ma inne poglądy. W każdym razie jestem naprawdę pozytywnie zaskoczona, iż autorka zdecydowała się poruszyć ten temat.

Dla mnie opis książki strasznie przypominał inną pozycję, a mowa tu o "Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno". Jeśli dla Was również te dwie historie kojarzą się ze sobą, to muszę Wam powiedzieć, że są to zupełnie inne książki. Może nie tyle inne, co napisane w zupełnie innych klimatach. Chciałam dać Wam znać, żebyście wiedzieli czego macie się spodziewać.

Z twórczością Tijan miałam już styczność podczas czytania "Antybrat" czy serii "Fallen Crest", ale powiem Wam szczerze, że tamte książki ani trochę nie umywają się do tej perełki. To jest zupełnie nowa odsłona tej autorki, więc jeśli planujecie dopiero zacząć przygodę z tą Panią, to zdecydowanie na pierwszy ogień polecam właśnie "Pozwól mi zostać". A i okładka jest cudna, taka inna. Zdecydowanie zachęca, do sięgnięcia po nią.

Całą opinię znajdziecie na moim blogu! Serdecznie zapraszam!

~Zaczytana Anielka~

[Adres usunięty]

"Moja twarz. Moje ciało. Moje serce - to wszystko odeszło wraz z nią, bo ona była mną."

Utrata bliskiej osoby jest bez wątpienia największą tragedią, zwłaszcza jeśli absolutnie nic nie wskazywało na to, by chciała ona zakończyć swoje życie. Mackenzie zaznaje ogromnego szoku, gdy odnajduje ciało martwej bliźniaczki. Ból, przerażenie i niezrozumienie kotłują się w jej sercu i nie dają ani chwili wytchnienia. Niestety w momencie, gdy jej świat rozpada się na kawałki, nie może liczyć na wsparcie rodziców, którzy unikają szczerych rozmów, czy nawet jakiegokolwiek bliższego kontaktu. Ukojenie natomiast odnajduje w towarzystwie nieznanego chłopaka, jaki mimo zdziwienia postawą nastolatki, pozwala jej zostać w swojej sypialni na tak długo, jak będzie tego potrzebowała.

Jaki sekret skrywa popularny Ryan i dlaczego pragnie pomóc Mackenzie?

Jak śmierć bliźniaczki wpłynie na psychikę dziewczyny?

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i muszę przyznać, że jestem totalnie zachwycona. Dawno nikt nie zawładnął moją duszą do tego stopnia, dawno nie czytałam powieści, która tak perfekcyjnie odzwierciedlałaby ból i mrok, jaki może towarzyszyć na co dzień młodym ludziom, których życie dla wielu wydaje się beztroskie i radosne.

"Tkwi we mnie wiele warstw bólu. Takiego, którego nie potrafię opisać słowami, a pod nim kryje się piekło. Jest krwawe, płonie żywym ogniem. To agonia. Cierpienie. Tortura."

Tijan w mistrzowski sposób nakreśliła przeszywające emocje, towarzyszące człowiekowi, borykającemu się z utratą najbliższej osoby. Sugestywne, przystępne pióro pisarki sprawia, że czytelnik chłonie je niezwykle intensywnie, odczuwa niczym swoje własne, cierpi razem z bohaterami i szuka ukojenia. Wiadomo, że bliźnięta zawsze łączy wyjątkowa, silna więź, dlatego Mackenzie cierpi po stracie siostry o wiele mocniej. Z pewnością wpływa na to również skrywany przez dziewczynę sekret, a także przekonanie, że to raczej ona powinna zginąć.

Myśl ta ma swój początek w różnicy charakterów obu nastolatek. Nasza bohaterka zawsze żyła w cieniu siostry, to Willow była popularna, zabawna, rozrywkowa i uwielbiana. Miała mnóstwo talentów, zdaje się, że wszyscy ją kochali. Zmarłą bliźniaczkę poznajemy dzięki wspomnieniom Mackenzie, ale również zaczyna ona objawiać się siostrze podczas różnych sytuacji, przez co czytelnik może mieć wrażenie, iż kusi ją do złego, sprawia, że dziewczyna staje się jej kopią. Mimo że mamy możliwość zagłębić się w psychikę głównej postaci, nie możemy jej do końca rozgryźć, co niesłychanie intryguje.

Bez wątpienia autorka perfekcyjnie nakreśliła zmagania się z żałobą, które u każdego przebiegają w inny sposób. Jest to niezwykle ciężki okres, w jakim pomóc może tylko ktoś, kto potrafi w pełni zrozumieć, tylko wtedy możliwe jest szczere, autentyczne wsparcie. Nikt w takiej sytuacji nie powinien pozostać sam, bo w pojedynkę nie sposób sobie poradzić z tak traumatycznym doświadczeniem.

"Nie można walczyć z kimś, kto już wszystko stracił."

Skoro powieść porusza temat problemów młodych ludzi, nie mogło oczywiście zabraknąć szkolnej rywalizacji o popularność, sympatię czy chłopaków. Ryan jest niesłychanie przystojny, wysportowany i sympatyczny, dlatego staje się celem wielu dziewczyn, nawet tych, najbardziej znanych, niekoniecznie miłych. Nie będą one potrafiły zaakceptować jego znajomości z Mackenzie, a zazdrość zacznie odkrywać ich brutalną naturę. Do czego są zdolne nastolatki, by osiągnąć swój cel? Ile przykrości są w stanie wyrządzić, by wykluczyć wroga z otoczenia?

Naszkicowany wątek miłosny jest dość nietypowy, z pewnością nie przytłacza głównego tematu, jakim jest żałoba. Uczucie między Mackenzie i Ryanem zbudowane jest na wyjątkowo solidnych fundamentach, rozwija się stopniowo. Początkowo łączy ich ból, strata i szczególna nić zrozumienia. Są dla siebie opoką, nie muszą niczego udawać. Z czasem przyjaźń i wsparcie przemieniają się w coś głębszego. Biorąc pod uwagę, że oboje przeszli straszne tragedie i musieli wcześniej dorosnąć, mimo młodego wieku, z pewnością są gotowi na poważny, odpowiedzialny związek.

Dobra powieść młodzieżowa to taka, która chwyta za serce zarówno młodszych, jak i starszych czytelników. "Pozwól mi zostać" bez wątpienia do takich pozycji należy, a jej nieszablonowość sprawi, że każdy odbierze ją na swój własny, indywidualny sposób, zależnie od posiadanego bagażu doświadczeń.

"Czułam ją wszędzie.

Siedziała obok mnie.

Stała przy mnie.

Chodziła obok.

Była mną, ale ja już nie byłam nią."

Najnowsza książka Tijan Meyer jest piękną, wzruszającą, ale i bolesną, przeszywającą na wskroś historią o stracie, żałobie i miłości. To uzależniająca, obezwładniająca, niezwykle sugestywnie nakreślona powieść ukazująca wielowymiarowość bólu. To wreszcie przesiąknięta tęsknotą, rozpaczą i żalem wędrówka w poszukiwaniu ukojenia i zrozumienia własnych emocji, która porusza do granic i skłania do głębokich refleksji na wiele trudniejszych, często pomijanych tematów. Gwarantuję, iż "Pozwól mi zostać" pochłonie was całkowicie! Ta książka ma w sobie coś szczególnego, nieszablonowego, co sprawia, że naprawdę nie można oderwać się od lektury ani na sekundę. Zakończenie natomiast wbija w fotel i sprawia, że pragnie się poznać całą historię ponownie, z zupełnie odmiennej perspektywy. Z pewnością jest to pozycja, która pozostawi po sobie ślad w sercu już na zawsze! Polecam gorąco!

29 czerwca dochodzi do tragedii rodzinnej w domu Mackenzie. W związku z imprezą firmową rodziców, tę nieszczęsną noc spędza w domu obcych dla siebie ludzi - znajomych rodziny. Pomimo, że powinna spać w pokoju Peach, przypadkowo znajduje się w zupełnie innym pomieszczeniu - w pokoju Ryana. Czuje przy nim niezwykły spokój duszy, a jej myśli nie galopują i choć na chwilę się uspokajają. To miejsce, w którym czuje się bezpiecznie i do którego będzie chciała niejednokrotnie wrócić. Nowa szkoła, nowi znajomi, a w tyle głowy stale krążąca tragedia i jej skutki, z którymi Mackenzie nie potrafi sobie poradzić. Początkowy brak akceptacji, całkowita zmiana środowiska, problemy w domu, utrata części siebie a także wsparcie, którego główna bohaterka w ogóle się nie spodziewała. Jak potoczy się jej życie w nowym miejscu po tragicznym przeżyciu? Jak sobie z tym wszystkim poradzi? Oraz kto jej w tym niespodziewanie pomoże?

Tragedia, która odgrywa jedną z ważniejszych ról w tej powieści, ma miejsce już na samym początku książki, niemalże na pierwszych stronach. Jednakże zdecydowałam, że nie zdradzę w tym poście co się wydarzyło, ponieważ odkrycie tego jest bardzo istotną częścią tej powieści i jestem przekonana, że nieznajomość tego aspektu wpłynie na wasz odbiór tej powieści dość pozytywnie. Niemniej jednak, wątek tragedii rodzinnej w domu Mackenzie ma ogromne znaczenie w tej historii i przeplata się między rozdziałami non stop. Sytuacja, której nikt się nie spodziewa, wpływa na całe środowisko oraz na wszystkich bohaterów tej powieści.

Bohaterowie w książce są niezwykle zróżnicowani oraz nieprzewidywalni. Charaktery i osobowości stworzone przez autorkę są bardzo barwne, realne oraz nasiąknięte emocjami i prawdziwością. Młodzież bywa wybuchowa, problematyczna, bezmyślna, zazdrosna, zawistna. Dorośli natomiast borykają się tu z problemami domowymi oraz z relacjami w małżeństwach i między dziećmi. To jednak nie wszystko. Oprócz codziennych problemów bohaterowie muszą poradzić sobie również z utratą części siebie, swojego życia i swojej duszy. Każdy jest inny, każdy inaczej reaguje i radzi sobie ze smutkiem - a autorka rewelacyjnie przeanalizowała pod tym względem postaci w powieści. Oprócz smutku pojawia się również rodząca się, piękna relacja oparta na zupełnie innych wartościach, łączących mocno i trwale.

"To było jedyne miejsce na ziemi, w którym czułam się bezpiecznie."

Najnowsza ksiązka Tijan to powieść, która na długo zapadnie mi w pamięć. Jest napisana prostym językiem i porusza problemy, które pojawiają się w szkolnych murach. Niemniej jednak oprócz tego autorka przedstawiła tu również zupełnie inne, przyziemne i codzienne problemy, z którymi każdy może się borykać. Sposób, w jaki to opisała, jest wzruszający, piękny i poruszający nawet najmniej wrażliwą cząstkę. Czytelnik wprowadzony jest w tamto środowisko, bohaterów, ich przeżycia w dość drobnych detalach, przez co nawet najmniejszy problem przeżywa wraz z postaciami w wysokim stopniu. Prawdziwa karuzela emocji.

"Pozwól mi zostać" to opowieść, która zawiera w sobie wiele wątków oraz poruszonych i pięknie rozwiniętych aspektów. Jest różnorodna, wzruszająca i nie pozwala o sobie zapomnieć. Przez jej prosty język czyta się ją bardzo szybko, a każdy kolejny rozdział coraz mocniej wciąga. Przedstawiona opowieść jest niesamowita. Przyniosła mi ogrom emocji, których prawdę mówiąc, nie spodziewałam się po właśnie tej książce. Pomimo, że było to moje pierwsze spotkanie z Tijan to teraz już wiem, że z całą pewnością nie ostatnie. Jej lekkie pióro mnie urzekło, a stworzona historia skradła moje serce. Ostrzegam - podczas czytania powieści mogą pojawić się łzy, jednak polecam ją z całego serca. Zagląda w głąb duszy, mroku myśli i problemów.

Nawet nie wyobrażacie sobie jak ja się cieszę, że wydawnictwo zrezygnowało z bezpośredniego tłumaczenia tytułu i w ręce czytelników nie trafiło "Łóżko Ryana". Co prawda dramaty nastolatków przypominają troszkę gagi i czarny humor z "Żywotu Briana" jednak co innego dobra angielska komedia a co innego książka poruszająca tematy typowe dla nastolatków a skierowana do dorosłych. W tym, muszę to przyznać, Tijan jest najlepsza. Sama autorka przyznaje, że jest to jedyna z napisanych przez nią książek, które miały bezpośredni wpływ na jej życie. Pisząc, płakała. Ja również płakałam, może nie przez cały czas, lecz wylane podczas czytania epilogu łzy, były krokodyle..i bardzo gorzkie. Jest to jednak z tych książek, których nie sposób nie pokochać.Jedna z tych, które mogą nam się nie podobać przez kilkaset stron a gdy dochodzimy do zakończenia to nas trafia niczym obuchem w głowę. Jeśli szukacie czegoś emocjonalnego i nie boicie się licealnych "dram" to jest to pozycja dla was.

Mackenzie wraz z rodzicami, siostrą bliźniaczką Willow oraz młodszym bratem, przeprowadzają się do innego miasta, gdzie ojciec dziewczyny dostał awans. Na dzień przed 18-stymi urodzinami Mackenzie, w dzielonej z siostrą łazience, znajduje ją martwą. Okazuje się, że dziewczyna popełniła samobójstwo. Zajęci sprawami związanymi z pogrzebem rodzice ofiary, zostawiają Mackenzie pod opieką przyjaciół rodziny. Pewnego wieczoru dziewczyna myli drzwi i wchodzi do pokoju Ryana. Choć jest skrępowana postanawia zostać z chłopakiem do rana, czuje się przy nim bezpieczna. Sytuacja się powtarza przez wiele kolejnych nocy.

Muszę przyznać, że po autorce, która specjalizuje się w książkach w stylu Pretty Little Liars czy Plotkary, nie oczekiwałam czegoś aż tak wzruszającego, grającego na emocjach i poruszającego tak poważne tematy. Przyzwyczaiłam się do faktu, że książki dla "młodych dorosłych", są tak naprawdę o [motyla nóżka] marynie. Większość z nich to lekkie, zabawne romansiki, w których dwójka młodych ludzi dopiero odkrywa własną seksualność. Zbudowane są na podobnym schemacie i nie trzeba być geniuszem by zgadnąć zakończenie : żyli długo i szczęśliwie. W przypadku "Pozwól mi zostać" autorka przełamała stereotypy. Po pierwsze cała fabuła książki, oparta jest na tragicznym wydarzeniu jakim jest samobójstwo, więc możemy się spodziewać że tym razem atmosfera nie będzie lekka. Po drugie autorka wykreowała mądrych bohaterów, którzy choć popełniają błędy i momentami są egoistyczni czy samolubni, to bije od nich emocjonalna dojrzałość. Nie sposób ich nie polubić. Jednak to nie protagoniści są głównymi bohaterami tej książki, są nimi żal i żałoba po bliskich, którzy odeszli przedwcześnie. Autorka podejmuje temat samobójstwa nieletnich z wyczuciem i powagą. Ja mam nieco mniej wyrozumiałości dla ludzi, którzy targnęli się na swoje własne życie. Są oni egoistyczni i nie liczą się z innymi. Łatwiej jest coś definitywnie zakończyć, niż starać się rozwiązać problemy lub nauczyć się z nimi żyć. Byłam nastolatką (choć nawet mi trudno jest w to uwierzyć), były takie dni kiedy miałam dość, pragnęłam się wycofać, wyalienować. Parokrotnie miałam myśli samobójcze, jednak nigdy poważnie nie zastanawiałam się nad tym by opuścić ten padół łez. Najbardziej boli to, że osoby które zamierzają popełnić samobójstwo nie myślą o tym, jaki wpływ na życie innych, będzie miała ich decyzja. Nie zdają sobie sprawy, że pozostawią po sobie pustkę w sercach bliskich osób. Nie tylko zakończą swoje życie, a zrujnują życie innym. "Pozwól mi zostać" niesie ważne przesłanie dla nastolatków i ludzi u progu dorosłości: nie ważne jak boli, nie ważne jak jest ciężko, nie bójcie się mówić, zwierzać, spowiadać. Nic tak nie leczy naszego serca niż możliwość wygadania się, podzielenia się problemem. Autorka wierzy, że zawsze znajdzie się ktoś kto będzie w stanie nam pomóc, tylko musimy tego kogoś poszukać. Samobójstwo, choć straszne, jest tak naprawdę najłatwiejszym i jednocześnie najbardziej samolubnym wyjściem. Troszeczkę zabrakło mi większego zbadania tematu, dotarcia do jego istoty. Czasem miałam wrażenie, że samobójstwo Willow nie było częścią, a zaledwie tłem całej historii.

Nawet nie potrafię sobie wyobrazić cierpienia, które musiała odczuwać nasza główna bohaterka, po stracie siostry bliźniaczki. W walce z bólem, z pewnością nie pomagał brak uwagi ze strony rodziców oraz fakt rozpoczęcia nowej szkoły. Atmosfera w nowej placówce była napięta. Dziewczyna nie potrafiła się odnaleźć wśród obcych ludzi. Koleżanki nie darzyły jej sympatią ze względu na zainteresowanie Ryana- same chciały usidlić przystojnego chłopaka. Mackenzie nie była tak otwarta i towarzyska jak jej siostra bliźniaczka ani tak inteligentna jak młodszy brat, w rzeczywistości była zwykłą szarą myszką, która robiła głupie rzeczy bo pragnęła zostać zauważoną. Obraz amerykańskiej szkoły, przedstawiony przez autorkę, jest bardzo niepokojący. Imprezy, narkotyki, przygodny sex i walka o władzę, to wszystko z czym borykają się nastolatki w murach placówki dydaktycznej. Czy naprawdę dzisiejsze szkoły zmieniły się w sodomę i gomorę? Pamiętam moje licealne czasy i choć nie stroniłam od imprez to znałam również pojęcie "umiaru", tak obce dzisiejszej młodzieży. Muszę przyznać, że Tijan nie pozwala nam się nudzić. Książka jest tak nasycona wydarzeniami i bohaterami, każdy dzień przynosi nowe "szkolne" wojny, że aż ciężko było w tym wszystkim się połapać. Cała historia opowiedziana jest z punktu widzenia Mackenzie, która na swój sposób przeżywa żałobę i próbuje odnaleźć sens życia po utracie siostry. Okoliczności jej w tym niestety nie sprzyjają. Jedyną pozytywną osobą w tej książce, która liczy się z uczuciami dziewczyny, jest właśnie Ryan. I choć oryginalny tytuł książki, nawiązuje do łózka chłopaka, to cieszę się że autorka zamiast na sexie i cielesności skupiła się na emocjach, dojrzewaniu i odnajdywaniu siebie. Nadal jest to romans jednak z wyższej półki.

"Pozwól mi zostać" niesie jedno bardzo ważne przesłanie: pozostańcie żywi za wszelką cenę, nie poddajcie się, kiedyś w końcu zaświeci słońce. Autorka gloryfikuje życie, daje nadzieję na lepsze jutro. Muszę przyznać, że była to bardzo emocjonalna lektura, wymagająca skupienia. Coś, czego nie da się przeczytać na jednym posiedzeniu. Tijan używa bardzo sugestywnego języka, barwnego i pełnego emocji. Czytając czujemy rozpacz, która jest udziałem naszej bohaterki, wydaje nam się, że to my, a nie kto inny, straciliśmy najbliższą osobę. Myślę, że jest to ważna powieść,którą powinni przeczytać wszyscy młodzi ludzie borykający się z problemami i poczuciem straty. Nastawcie się na przejmującą i momentami okrutną opowieść z życia dzisiejszych nastolatków. Opowieść, której zakończenie sprawi, że zapłaczecie i będziecie błagać o więcej, o kolejny rozdział...a tego niestety nie będzie.

Tijan to autorka, która swoimi powieściami dla "młodych dorosłych", zdążyła podbić serca milionów czytelników na całym świecie. Tą książką udowodniła mi, że jest w szczytowej formie. Spodziewałam się czegoś lekkiego i przyjemnego a dostałam przejmującą, smutną i rozrywającą serce opowieść o stracie, miłości, dorastaniu i ludzkich dramatach. Jest to wielowymiarowa powieść pełna intrygujących i prawdziwych bohaterów, których nie sposób nie pokochać. Jeśli nadal nie jesteście przekonani do literatury new adult to polecam wam tę lekturę, z pewnością zmienicie zdanie i dacie szansę kolejnym książkom tego gatunku.

Tijan to autorka, po której książki sięgam bez zastanowienia. Wiedziałam, że jej najnowsza książka zapowiada się całkowicie odmiennie i właśnie dlatego byłam jej jeszcze bardziej ciekawa! Jak wypadła?

"Pozwól mi zostać" to petarda! Nie ma co ukrywać, przedłużać, będę o tym mówić już na wstępie. To najlepsza książka Tijan, jaką do tej pory czytałam, a czytałam każdy jej tytuł wydane w Polsce. Doskonale rozumiem jej odmienność od pozostałych, jednak ta odmienność zapewniła jej taką ocenę, a nie inną.

Świat Mackenzie zawalił się jednej nocy, gdy znalazła swoją siostrę bliźniaczkę martwą. Znieczulona na otaczający ją świat, dziewczyna straciła chęci do życia. Tej samej nocy na jej drodze pojawił się Ryan, w łóżku którego znalazła ukojenie. Wydawało się, że jest to jedyne miejsce, w którym Mac może się odprężyć i spokojnie zasnąć niedręczona koszmarami.

Mogłoby się wydawać, że "Pozwól mi zostać" to kolejna historia skupiona na wątku miłosnym. To nie jest prawda! Owszem, wątek miłosny odgrywa tu dużą rolę, jednak skupiamy się na wewnętrznych uczuciach i bitwach z myślami naszej bohaterki. Na walce z przeszłością, walce o przyszłość oraz własną osobowość.

Tijan w tej pełnej bólu, nieczułości, obojętności i cierpienia historii pokazuje, jak ze stratą jednego członka rodziny, reszta przestaje się ze sobą dogadywać i zaczyna traktować siebie nawzajem niczym obcych. Strata dziecka, siostry i siostry bliźniaczki boleśnie naznaczyła rodzinę Mackenzie i w dużej mierze ją sparaliżowała.

W tej historii odnalazłam również elementy "typowej" Tijan - znajomy klimat nastolatków, którzy na imprezach podpijają rodzicom alkohol, nie dostają kar, robią praktycznie to, co chcą. To przywodziło mi na myśl "Fallen Crest" i jednocześnie wywoływało poczucie znajomości autorki.

"Pozwól mi zostać" to książka wciągająca i uzależniająca. Gdy już zaczniecie ją czytać, to nie będziecie mogli się od niej oderwać! Tijan zgodnie ze swoim zamysłem sprawi, że będziecie się zastanawiać nad własnym życiem i postępowaniem, nie zapomnicie o tej książce zaraz po jej przeczytaniu. To piękna, ale bolesna opowieść o młodej dziewczynie, która po stracie siostry nie wiedziała kim tak naprawdę jest. A zakończenie? Wbiło mnie w fotel, uderzyło i sprawiło, że zabrakło mi słów.

Recenzja z bloga [Adres usunięty] :)

MACKENZIE - W CIENIU SIOSTRY

Główną bohaterką powieści zostaje dziewczyna, która stawia siebie w cieniu swojego idealnego rodzeństwa. Siostra bliźniaczka z artystyczną duszą, ta bardziej popularna, ta kreatywna, lubiana. Młodszy brat geniusz, który ma trafić w progi szkoły dla osób wybitnie uzdolnionych. I ona, Mackenzie, przeciętna uczennica na czwórkę z plusem, raczej wycofana, nastolatka niedoszukująca się uwagi, bez parcia na szkło. Tym razem przychodzi jej mierzyć się z żałobą, z poczuciem utraty cząstki samej siebie, z funkcjonowaniem, podczas którego nie zabraknie pytań, „a co w danym momencie zrobiłaby siostra Willow”.

RYAN - BEZPIECZNA PRZYSTAŃ

Powieść bez dwóch zdań przypomina zawiłą drogę, na której nagle zabrakło drogowskazów. Jest bezpieczna przystań, która być może do niczego nie doprowadzi, która pozornie wydaje się obca, ale daje przyjemne schronienie. Taką przystanią dla głównej bohaterki staje się Ryan, popularny chłopak, wręcz lider grupy, który jednak nie został ponadprzeciętnie wyidealizowany. Opiekuńczy, wykazujący się zrozumieniem, otwartością, pomocną dłonią. Wszak w swoim życiu również doświadczył utraty, która w pewien sposób go ukształtowała, pozwoliła mu spojrzeć na cierpienie innych ludzi z empatią.

UTRATA

Autorka nakreśliła trzy główne wątki, spośród których dominującym nie staje się wcale miłość, ale żałoba, przebudowywanie własnego życia, przewartościowanie dotychczasowych zasad i założeń. Mackenzie łaknie bezpieczeństwa, bliskości, której nie są w stanie przynieść jej ani terapie, ani też bierni rodzice. Temat tych drugich porusza w szczególności, bo skupieni na własnym cierpieniu nie są w stanie przypomnieć sobie, że przecież mają jeszcze jedną córkę. Dziewczyna czuje się odrzucona, niezauważana. Czy tak faktycznie jest? Pojawiają się także wyrzuty sumienia. Powieść potrafi zaskoczyć, w szczególności finałem. Z pewnością nie spodziewałam się tego, że ostatnimi słowami autorka wprowadzi taki zamęt.

MIŁOŚĆ

Historia nie byłaby tak emocjonująca, gdyby nie wątek miłosny, z pewnością nieskupiony na wielkich namiętnościach, pomimo tego, że już w pierwszej scenie pojawia się łóżko obcego chłopaka. Ale przecież może służyć ono także do spania. Prawda? Tutaj chodzi o coś głębszego, o wsparcie, bezpieczeństwo, zrozumienie. O umiejętność zrezygnowania z fajnej imprezy w momencie, gdy ta druga połówka potrzebuje wyciszenia. O zaufanie. Oczywiście wielbiciele pikantniejszych scen również co nieco dla siebie odnajdą, ale sięgając po tę książkę nie radziłabym nastawiać się na coś takiego.

NOWA SZKOŁA

Trzeci wątek, to w zasadzie równocześnie tło powieści. Nowa szkoła, nowe towarzystwo, próba odnalezienia swojego miejsca pośród nie do końca przychylnych rówieśników. Przyjaźń, lojalność, ale i chęć pokazania pazurów. W końcu imprezy, na których pojawiają się dziewczyny z pewnością mające na Ryana chrapkę.

PODSUMOWANIE

To rzeczywiście książka inna, niż pozostałe powieści Tijan. Bardziej emocjonująca, stawiająca na wrażliwość, nieakcentująca fizycznej strony miłości – ale stawiająca właśnie na uczucia. Autorka dobrze nakreśliła portret psychologiczny głównej bohaterki, która mierzy się z poczuciem straty. Historia o poszukiwaniu własnego ja, o wychodzeniu z cienia, w końcu o uzdrawiającej mocy towarzystwa drugiego człowieka. Dopełniona piękną okładką, która od razu rzuciła mi się w oczy. Znacie już twórczość autorki? Zatem nie do końca się nią sugerujcie. Bo to jej nowa odsłona.

[Adres usunięty]

Można zatracić siebie, jeśli zbyt wielu ludzi czegoś od ciebie wymaga.

Gdy po latach przerwy powróciłam do czytania “Pozwól mi zostać” było jedną z pierwszych książek, które pojawiły się na mojej drodze, wtedy miałam okazję przeczytać ją z biblioteki. Jednak tak bardzo zachwyciła mnie, że obiecałam sobie, że jak tylko zmotywuje się do tego, zaopatrzę się w swój egzemplarz. Trwało to parę lat, jednak na horyzoncie pojawił się własny egzemplarz i choć jest on w nowej oprawie graficznej, nie zmieniło to wspomnieć związanych z historią, czy sposobu, w jaki odebrałam ją, mam wręcz wrażenie, że po tych paru latach towarzyszące emocje przybrały na sile, pozwalając poznać tę historię w zupełnie inny sposób. Mimo wszystko nie jestem nią zachwycona, bynajmniej nie tak jak wtedy. Choć historia jest piękna, mam wrażenie, że bardzo powierzchowna, przez co wiele aspektów umyka czytelnikowi.

Całość recenzji [Adres usunięty]

🌸 Współpraca Reklamowa 🌸

Główną bohaterką książki jest Mackenzie Malcolm, którą nie można było nazwać ją popularną w porównaniu do jej siostry.

Podobnie było z ocenami Willi była nawet w tym lepsza zaś ona radziła sobie w miarę dobrze. Jednak tak naprawdę to właśnie na pozór ta szczęśliwsza siostra cierpiała na depresję. Jej siostra bliźniaczka zabiła się dwudziestego dziewiątego czerwca od tego momentu jej życie nigdy nie było takie samo. Zresztą, kogo by było. Od teraz musiała mierzyć się ze wszystkim sama. Cierpiała codziennie, ale ukrywała, to zakładając na twarz uśmiech. Płakała nocami, miała problemy, że zaśnięciem, miała problemy z odżywianiem nie jadła czasami nawet dwa dni. Jej brat stwierdził, że to ona jest najsilniejsza z rodziny. Jednak, ile można? W końcu każdy kiedyś pęknie, czy tak się stanie również w przypadku Mackenzie? Jak potoczą się jej dalsze losy?

Można stwierdzić, że poznanie Rayana uratowało jej życie. Tylko u jego boku czuła się bezpiecznie. Był gwiazdą koszykówki miał poznał ją z ekipą swoich przyjaciół. Wspierał ją, pocieszał i był, zawsze gdy tylko go potrzebowała. Szybko przyjaźń przerodziła się w uczucie. I nawet nie przeszkodziła im jego była dziewczyna naczelna szkolna dręczycielka.

Możemy również zauważyć, że Mackenzie chciała się upodobnić do swojej bliźniaczki robiła to czego nie lubiła tylko dlatego, żeby chodź na chwilę poczuć to, co jej siostra. Samotność/ból/ rany które nie chcą się zagoić/ strata bliskiej osoby/ depresja/ przygnębienie.

Kto by spodziewał się, że jeden piknik firmowy ich rodziców zmieni wszystko? Oczywiście na lepsze!

Jestem zakochana w tej książce i, mimo że czytałam już sporo książek autorstwa Tijan to ta historia na pewno zostanie ze mną na dłużej…

Świetnie wykreowane postacie, poruszenie ważnych tematów, pokazane są również etapy żałoby po stracie bliskiej osoby, można też analizować psychologicznie niektóre zachowania (ja tak robiłam). Przepraszam, że tyle wam powstawiałam cytatów, ale nie mogłam się powstrzymać 😍. Okładka po prostu cudowna, a dedykacja zresztą sami zobaczcie. Zakończenie, którego się nie spodziewałam.

Osobiście polecam wam tę książkę z całego serca ♥️!

Ocena książki; 11/10 ⭐

Chciałabym podziękować @wydawnictwopapieroweserca za egzemplarz, świetny kontakt i kolejną udaną współpracę ♥️!

@tijan

|Cytaty |

„Silna? Czy taka była moja rola w tej rodzinie?”.

„Moje serce – piękne, złamane, krwawiące”.

„Nie można walczyć z kimś, kto już wszystko stracił”.

„Nie chciałam wspominać, czuć czegoś, z czym nie mogłam sobie poradzić”.

„Byliśmy tylko my. Żadnych problemów z siostrami. Żadnych byłych. Żadnego dręczenia. Nic. Tylko on i ja”.

„Tak jakbyśmy powinni być tutaj razem, tylko we dwoje, jakby wszyscy inni się nie liczyli i byli niepotrzebni”.

„To nie było moje miejsce, nawet gdyby siostra znajdowała się przy mnie”.

„Jej krew mnie otaczała i czułam się, jakby była moja.”.

„W ten sposób świat wyglądał lepiej. Mając słuchawki na uszach, mogłam sobie poradzić ze spojrzeniami, pytaniami, wibracjami, które ludzie posyłali w moją stronę. Muzyka mnie chroniła. To był mój własny świat.”.

„Jeśli czujesz, że masz ochotę odciąć się od świata, to chociaż nie odcinaj się ode mnie. Nie jestem, taki jak inni”.

„Ona była partnerką dla moich zbrodni. Niezależnie od tego, jak bardzo mnie wkurzała, jak bardzo działała mi na nerwy, jak przez nią gotowała się we mnie krew, ona była moją drugą połówką”.

„Ryan stał się moją kotwicą. Zaczynałam się zastanawiać, czy wytrwałabym bez niego”.

„Był jak opatrunek na moje rany – zakrywał je, ale tak naprawdę ich nie leczył. Rany wciąż były otwarte.”.

„To było niemal uzależniające i takie proste: zranić lub zostać zranionym. To tylko dwie opcje, obie zapewniały ucieczkę od tego, czego nie chciałam czuć”.

Kiedy przeczytałam opis „Pozwól mi zostać”, liczyłam na bardzo przejmującą i wzruszającą pozycję – w końcu jednym z głównych wątków jest tu śmierć bliskiej osoby. Przeczytałam już kilka powieści poruszających temat straty i żałoby i przez ponad połowę tej książki byłam skłonna stwierdzić, że nie wyróżnia się ona niczym szczególnym na tle innych. Ostatnie 100 stron i samo zakończenie uratowało jednak tę historię, sprawiło, że nabrała ona głębi, dodatkowej wartości.

Mackenzie poznajemy chwilę po tym, jak jej siostra bliźniaczka popełniła sam0bójstwo w dniu ich osiemnastych urodzin. Nikt się tego nie spodziewał – Willow była popularna, zawsze uśmiechnięta i ludzie ją uwielbiali. Tylko w domu, wieczorami, zrzucała tę maskę i ukazywała swoje prawdziwe oblicze. I tylko przed jedną, jedyną osobą – przed swoją siostrą.

Mackenzie wiedziała o jej problemach. Nikomu o nich nie powiedziała. Dlatego tonie nie tylko w smutku i rozpaczy, ale również w wyrzutach sumienia. Nie umie się pozbierać. Jest w totalnej rozsypce.

Przypadkowo trafia jednak na kogoś, przy kim poskładanie wszystkich brakujących części nie okazuje się aż takie trudne. Na kogoś, kto ją rozumie, bo sam niedawno przeżył stratę najlepszego przyjaciela.

Ryan – najbardziej popularny chłopak w szkole, niespodziewanie okazuje się jej największym oparciem. Jej kotwicą.

„(…)jeśli czujesz, że masz ochotę odciąć się od świata, to chociaż nie odcinaj się ode mnie. Nie jestem taki jak inni”

Musiałam przeczytać dość dużo rozdziałów, zanim udało mi się wciągnąć w historię Mackenzie – autorka ma specyficzny styl pisania, z jakim nie spotykam się zbyt często. Pisze bardzo prosto i lekko, więc książkę czytało mi się naprawdę szybko, ale… brakowało mi w tym wszystkim warstwy emocjonalnej, jakiejś większej głębi, lepszych portretów psychologicznych bohaterów, którzy – bądź co bądź – borykają się z poważnymi problemami. Cała fabuła opiera się głównie na imprezach, szkole, pierwszej miłości, problemach z rodzicami i rówieśnikami… i momentami miałam wrażenie, że żał0ba głównej bohaterki ginie gdzieś w natłoku tych wszystkich normalnych, codziennych spraw.

Z drugiej strony, może to właśnie jest to, co autorka chciała przekazać tą powieścią – że każdy przeżywa stratę bliskiej osoby na swój własny sposób i każdy z nich jest w porządku, jeżeli przy tym korzysta się z pomocy innych, a przede wszystkim specjalisty. Tijan nie propaguje tu niezdrowych i toksycznych zachowań, a sam wątek romantyczny – relacja Mackenzie i Ryana – choć rozwija się dość szybko, jest bardzo uroczy i oparty na wzajemnym zaufaniu, zrozumieniu. Na uwagę zasługuje także więź głównej bohaterki z bratem – szkoda, że były to tak krótkie momenty, bo to właśnie one najbardziej ujęły mnie swoim ciepłem i wyjątkowością. Podsumowując, „Pozwól mi zostać” nie jest złą książką, a ostatnie rozdziały i zakończenie sprawiają, że staje się bardziej wartościowa i skłania do refleksji. To trochę tak, jakby cała ta historia dojrzewała wraz z główną bohaterką. I myślę, że wiele osób (16+!) może odnaleźć w niej sporo ważnych i potrzebnych treści. Jeżeli czytaliście i podobało Wam się „Gdyby był ze mną” Laury Nowlin, albo „Without merit” Colleen Hoover, to myślę, że możecie śmiało sięgnąć po tę pozycję.

Mam wrażenie, że twórczość Tijan albo się uwielbia, albo ma się do niej zupełnie neutralny, wręcz obojętny stosunek. Ja na szczęście trafiłam do grona ogromnych fanów autorki i po każdą książkę sięgam z zaciekawieniem i sporymi oczekiwaniami.

W ostatnim czasie przyzwyczaiła mnie do romansów mafijnych, pełnych akcji, więc „Pozwól mi zostać” okazało się być przyjemną odmianą, gdyż jest to to książka dla młodszych czytelników, a jej bohaterowie wchodzą dopiero w dorosłość.

Jest to książka dla miłośników:

- bardzo emocjonalnych i bolesnych historii,

- delikatnych romansów,

- motywu friends to lovers,

- historii o młodych dorosłych i ich codziennych problemach.

Fabuła tej książki mocno mnie poruszyła i pewnie stąd moja wysoka ocena. Każda scena dźgała mnie w serce, a to sprawiło, że na pewno na długo pozostanie w mojej pamięci, bo dla mnie najważniejsze są emocje. Czułam ból Mac na każdym kroku i bez problemu potrafiłam zrozumieć jej zachowanie. A jej relacja z Ryanem? Złoto! Już dawno nie spotkałam tak wspierającej się pary w romansach. Ryan to ideał książkowego faceta i ciężko u niego znaleźć jakieś czerwone flagi.

Ogromnym minusem jest dla mnie niestety ilość błędów. Skoro to wznowienie, to liczyłam, że tekst zostanie poprawiony i dopracowany, jednak tak się nie stało. Nie jest to wina autorki, więc nie wpływa to na moją ostateczną ocenę, ale czuję lekki niesmak. Piękne wydanie to nie wszystko i ponowna korekta była w tym przypadku konieczna.

Mimo wszystko jest to piękna, angażująca historia, którą jednocześnie czyta się bardzo szybko. Ciężko mi ją było odłożyć, dopóki nie skończyłam. Ja osobiście bardzo ją polecam i myślę, że dla wielu osób może to być pomocna pozycja.

Pomimo ogromnej ilości smutku i bólu, pozostawia po sobie nadzieję na lepsze jutro.

💕 "Moja twarz. Moje ciało. Moje serce - to wszystko odeszło wraz z nią, bo ona była mną.

Moja siostra bliźniaczka zabiła się dwudziestego dziewiątego czerwca.

Następnego dnia miałyśmy skończyć osiemnaście lat."

💕 Rodzina Mackenzie przeprowadza się do nowego miasta z powodu awansu swojego ojca. Dziewczyna ze swoją siostrą bliźniaczką będą musiały skończyć liceum w nowej szkole, z obcymi ludźmi. Nie są tym przerażone... lecz czy na pewno obydwie? Wszystko zmieni się naprawdę, gdy dojdzie do tragedii nie do odwrócenia.

💕 To była fajna historia, ukochany styl Tijan był wyczuwalny, były rzeczy baaardzo charakterystyczne dla tej autorki, ale... nie poczułam tego czegoś, co czułam przy pozostałych książkach Tijan. Nie ma nic konkretnego, co zaważyłoby na tej opinii, zwyczajnie nie było iskry.

Historia Mackenzie porusza bardzo trudny temat, który na pewno większość z nas dotknęła i został przedstawiony w fajny sposób, a podziękowania, które zostawiła na koniec Tijan dużo dają i ma się przez to ochotę przeczytać od nowa książkę w poszukiwaniu ukrytych przekazów.

Zazwyczaj u Tijan bardzo lubię bohaterów, jednak tutaj po prostu ich polubiłam, a najbardziej bliźniaczki :) Nie przywiązałam się do nich, lecz na pewno ich zapamiętam ;)

Jest też wielki minus tej książki, a konkretnie minus dla wydawnictwa :| Kto w ogóle stwierdził, że to młodzieżówka? Dobra, książka jest o nastolatkach w liceum, ale jest dużo grubych przekleństw, jest malutko, ale są, sceny erotyczne, które też nie czynią jej młodzieżówką. Po drugie: błąd goni błąd, jest pełno przeróżnych kwiatków, nie da się ich zbagatelizować, kolą tak bardzo w oczy, że to jest aż przykre. Okładka jest wspaniała, historia bardzo fajna, ale korekta to słabizna :/

oj pokładałam w tej książce spore nadzieje na to że może dzięki niej polubię się z twórczością Tijan. Ubolewam że tak się jednak nie stało. Już od pierwszych stron coś mi w tej historii nie pasowało ale że nie mam w zwyczaju zostawiać nieprzeczytanych książek to ją również skończyłam czytać.Zdaję sobie sprawę że znajdą się osoby którym ta historia przypadnie do gustu i będą jej zacięcie bronić, jednak ja do nich nie należę.Jestem jednak zdania że trzeba się przekonać na własnej skórze odnośnie odczuć własnych po przeczytaniu.Tijan jeszcze nie skreślam może mnie czymś zaskoczy w innej książce.Natomiast "Pozwól mi zostać" na dłużej na mojej półce ulubionych nie zagości, przykro mi z tego powodu

„Nie można walczyć z kimś, kto już wszystko stracił.”

Rodzina Mackenzie miała wszystko, z pozoru rodzina, która ma pieniądze, wzajemne wsparcie i przyjaciół. Ale jeden wieczór powoduje, że to wszystko pryska jak bańka mydlana. Jeden wieczór sprawia, że trafia do łóżka chłopaka, gdzie znajduje spokój i zrozumienie.

Mackenzie poznajemy w najgorszym dla niej momencie życia, utracie kogoś bliskiego. Nie jest wstanie pogodzić się z tym co widziała, ciągle jej mózg włącza replay i powraca do wydarzeń z tego strasznego momentu w jej życiu.

Ryan jest jej ukojeniem i przystanią. Pomaga jej i rozumie co przeżywa Mac. Między tym dwojgiem rodzi się silna więź, która pomaga wrócić do codzienności, kiedy jej własna rodzina jej nie wspiera.

Jest to zdecydowanie historia piękna, ale i raniąca serce. Pokazuje wiele trudnych aspektów codzienności po stracie. Przede wszystkim to, jak wsparcie bliskich pomaga się podnieść i funkcjonować, jak słowa mogą ranić a nieobecność i lekceważenie doprowadzić na krawędź wytrzymałości.

Inni ludzie lubią komentować to, co dzieje się w naszym życiu. Lubią snuć domysły, rozsiewać plotki i niekiedy prowokować kłótnie. Ale oni tak naprawdę nie zdają sobie sprawy co to osoba przechodzi i z czym musi się mierzyć na co dzień.

„Wcześniej czułam się tak, jakby moje serce zostało wyrwane z piersi, ale teraz ON odłożył je na miejsce.

Piękna okładka i piękne wnętrze, które kryje w sobie niesamowite postaci. Pomimo trudnego tematu z jakim zmierzyła się autorka uważam tę historię za jednią z lepszych jakie czytałam. Tak, trochę dojrzewała na mojej półce, ale nadszedł właśnie dzień kiedy ją przeczytałam. I żałuję jednego, że ona tak długo została przeze mnie niedoceniona.

Zdecydowanie polecam dla nastoletnich czytelników jak i tych starszych. Wnętrze daje niesamowicie do myślenia i wzrusza. Piękna historia, która zdecydowanie zostaje w sercu na dłużej.

To pierwsza książka od Tijan, po którą sięgnęłam. Teraz wiem, że zaraz rzucę się na Fallen Crest. I nie będę się bała, że się zawiodę.

McKenzie dotyka tragedia, a ona w dodatku jest pierwszą osobą, która ją odkryję.

Przez omyłkę spędza nocy u Rayana i jego rodziny. Od tamtej pory nie potrafi bez niego zasnąć. Wraz z feralnym dniem życie Mac zamieni się w piekło. Jej ukochany brat nie będzie już tak blisko, rodzice przestają się nią interesować, a tragedia nie daje o sobie zapomnieć. Dodajmy do tego nową szkołę i nowych wrogów. Imprezy, bycie wredną i udawanie kogoś to tylko namiastka tego, co przeżyje MacKenzie.

Czytając tą książkę widzimy rozpad rodziny po tragedii, zamykanie się w sobie i tworzenie skorupy niezniszczalnej i uczucia, które rodzą się pomiędzy głównymi bohaterami. Tragedie, które ich dotknęły połączą te dwie skrzywdzone dusze. Ich tajemnice jednak nie zostaną zbyt długo ukryte, wszystko może się zepsuć wraz z odkrywaniem prawdy.

Historia bardzo mnie wciągnęła i była dobra. Jedyne co mi przeszkodziło w zachwycie to koniec. Pozostawia wiele niejasności i pytań. Lubię mocne zakończenia, ale tu było coś zbyt. Niemniej jednak cudowna opowieść inna niż wszystkie, polecam wszystkim bez wyjątku!

Z Tijan miałam już do czynienia jakiś czas temu za sprawą "Anti-stepbrother". Pomysł na nią podobał mi się bardzo. Niestety wykonanie było słabe. Pozwoliłam sobie jednak dać jej szansę jeszcze raz, bo wydawało mi się, że koncepcje na fabuły ma genialne, a warsztat pisarski zawsze można dopracować. Czy dobrze zrobiłam, dając Meyer kolejną okazję do wykazania się w pisarstwie? Zobaczmy.

Świat Mackenzie runął w ciągu zaledwie jednej nocy. Willow jej siostra bliźniaczka popełniła samobójstwo. Osobą, która ją znalazła była właśnie Mac. Musiała nocować w całkiem obcym dla siebie domu, wśród nieznanych osób. Przypadkowo myli pokoje. Zamiast do nowo poznanej dziewczyny ląduje u jego brata. Nie odeszła, nie przeprosiła i nie była zawstydzona. Nie zrobiła żadnej z tych rzeczy, bo obcy chłopak sprawił, że po raz pierwszy czuła się bezpiecznie. Dał jej ten skrawek miejsca i towarzystwa, które pozwoliły uspokoić myśli i uczucia. A ona tylko to wykorzystała. I zrobiła to nie raz i nie dwa. Pozwolił jej zostać i chętnie służył pomocą, a ona przyjęła go z otwartym sercem.

Bo Mac musiała walczyć z wieloma rzeczami naraz. Z utratą uwagi rodziców, którzy zawsze więcej uwagi poświęcali jej siostrze bliźniaczce. Ojciec i matka zachowują się tak, jak by strata dziecka dotyczyła ich, ale już strata siostry dla Mackenzie to niewielkie przeżycie. Zaczyna tracić kontakt z młodszym braciszkiem, którego rodzice od niej odsuwają, a w szkole jest brana za dziwaczkę.

Ryan, bo tak ma na imię wybawiciel Mackenzie, również ma za sobą trochę przeżyć. Bez trudu potrafi zrozumieć, co czuje ta wystraszona i zrozpaczona dziewczyna. Nie waha się, by jej pomóc, jeśli tylko jest w stanie to zrobić. Doskonale widzi, że nastolatka w jego towarzystwie czuje się bezpiecznie i jest w stanie się rozluźnić. Sam również zauważa, że działa to w obie strony. Lubi spędzać z nią czas i czuje się przy niej równie dobrze, jak ona przy nim.

Książka jest niezwykle mroczna. Autorka przepełniła ją bólem, strachem i samotnością. Młodzi ludzie zostali przez nią poważnie doświadczeni, a przecież to nie rzadkość w prawdziwym życiu. Muszę przyznać, że Tijan poradziła sobie niezwykle dobrze z tematyką samobójstwa, utratą bliskiej osoby i radzeniem sobie z żałobą. Jednak to, czym mnie złamała to ostatnie zdanie w książce. Mój świat legł w gruzach podobnie jak głównej bohaterki. Nie tego się spodziewałam, ale za to dziękuję. Dzięki temu pozycja daje do myślenia i robi to w niezwykle dosadny sposób. Właśnie czegoś takiego poszukuję w książkach. Jako osoba nieczuła doceniam każdą powieść, która poruszy jakąkolwiek strunę w mej duszy. Tijan udało Ci się i cieszę się, że dałam Ci szansę. Chcę więcej. A Wam polecam zapoznać się z "Pozwól mi zostać".

„Tej feralnej nocy, kiedy świat Mackenzie całkowicie runął, dziewczyna miała nocować w obcym domu. Przez przypadek trafiła do pokoju Ryana. Powinna od razu odejść, powinna czuć się zażenowana, powinna przeprosić, ale nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Tej nocy zupełnie obcy chłopak sprawił, że czuła się bezpieczna, a jego pokój stał się dla niej jedynym miejscem, gdzie w końcu mogła uspokoić swoje myśli. To właśnie tej nocy, jej siostra bliźniaczka odebrała sobie życie.”

Pozwól mi zostać to powieść, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Gdy zaczęłam ją czytać, myślałam, że znów dostanę pokręconą historię do jakich zdążyła przyzwyczaić mnie Tijan. Jednak ta książka jest zupełnie inna i opowiada historię, która wstrząsa, wzrusza i przede wszystkim daje do myślenia. Naprawdę nie zdawałam sobie sprawy, że ta książki jest tak dobra i że jej lektura dostarczy mi tak wielu emocji. To historia, o której na pewno przez długi czas nie zapomnę, bo poruszyła najczulsze struny w moim sercu i duszy.

Mogłoby się wydawać, że to książka dość przewidywalna…

Mogłoby się wydawać, że to historia, która niczym nas nie zaskoczy…

Mogłoby się wydawać, że to opowieść jakich wiele…

No właśnie mogłoby, ale tak nie jest, bo choć znajdziecie w niej sytuacje przewidywalne, to nie raz zostaniecie zaskoczeni, nie raz zdziwienie zagości na Waszej twarzy, a samo zakończenie ukaże Wam całkiem inny obraz tej historii. Mnie zakończenie totalnie zaskoczyło i zdziwiłam się, że tak marnie czytałam między wierszami, gdybym robiła to uważniej, to dostrzegłabym wiele znaków i sam koniec nie byłby dla mnie takim przykrym zaskoczeniem.

Kreacja bohaterów wyszła autorce bardzo dobrze. Już na samym początku pokochałam tego cudownego chłopaka, którym był Ryan, a Mackenzie obdarzyłam sympatią. I choć dziewczyna wiele razy mnie irytowała, to cały czas starałam się ją zrozumieć i postawić się w jej sytuacji. Dziewczyna zmagała się z ogromną stratą, poza tym pozostawiona była sama sobie, bo rodzice pogrążyli się w swojej żałobie. Każde spojrzenie w lustro przypominało jej o ukochanej siostrze, która odeszła na zawsze… Ryana i Mackenzie połączyła silna więź, ON też był poturbowany przez życie i też zmagał się z własnymi demonami. Na zewnątrz był wesołym i rozrywkowym chłopakiem, ale w środku cały czas toczył ze sobą walkę. Według mnie ich spotkanie było przeznaczeniem, razem byli niczym dwie pasujące do siebie połówki pomarańczy i dzięki sobie mogli próbować uleczyć swoje dusze i serca.

„Prawie go nie znała, a jednak to ON zaoferował jej coś, czego nikt inny nie mógł”

Pozwól mi zostać to powieść, którą gorąco Wam polecam. To piękna i zarazem słodko-gorzko historia o przyjaźni, o miłości, o niewyobrażalnej stracie oraz o odnajdywaniu siebie. Ja zatraciłam się w tej historii i przepadłam w niej z kretesem. Historia Ryana i Mackenzie porusza, chwyta za serce i nie daje o sobie zapomnieć. W moim sercu wyryła ślad…

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

Ciągle pamiętając lekturę „Fallen Crest” oraz „Anti-Stepbtorher” spodziewałam się po Tijan kolejnej lekkiej książki, z którą całkiem nieźle spędzę czas, lecz szybko o niej zapomnę. Tymczasem Meyer swoją najnowszą powieścią niesamowicie mnie zaskoczyła. Zupełnie nie spodziewałam się akurat po tej autorce tak pełnej emocji, dojrzałej i chwytającej za serce historii.

„Pozwól mi zostać” jest zaskakująco mądrą, ale i trudną książką, która bez wątpienia pozostanie z czytelnikiem na długo. Tijan moim zdaniem perfekcyjnie poradziła sobie tutaj z opisywaną historią. Autorka skupiła się przede wszystkim na żałobie głównej bohaterki, a nie jak to często bywa w tego typu książkach na wątku miłośnym. Co prawda odgrywa ON istotną rolę w fabule, lecz to właśnie motyw żałoby wiedzie prym w „Pozwól mi zostać”. Ucieszyłam się z takiego obrotu sprawy, bo choć polubiłam Mackenzie i Ryana oraz przygląda się ich kiełkującemu uczuciu, to jednak obserwowanie jak Mac przechodzi kolejne etapy żałoby oraz to jak jej rodzina zachowuje się w obliczu tak wielkiej straty było znacznie bardziej interesującym doświadczeniem. W szczególności, że jak już wcześniej wspomniałam autorka poradziła sobie po mistrzowsku z przedstawieniem sytuacji oraz przemian zachodzących w głównej bohaterce.

„Tkwi we mnie wiele warstw bólu. Takiego, którego nie potrafię opisać słowami, a pod nim kryje się piekło. Jest krwawe, płonie żywym ogniem. To agonia. Cierpienie. Tortura.”

Najbardziej zaskoczył mnie jednak epilog, a w zasadzie ostatnie jego zdanie. W ogóle nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji na samym końcu książki. Szkoda tylko, że autorka po spuszczeniu na czytelnika takiej bomby postanowiła pozostawić zakończenie takim jakie jest. Dlatego że według mnie zbyt wiele istotnych wątków dla tej historii pozostało bez wyjaśnienia. Do samego końca na przykład nie dowiedzieliśmy się co zawierał list pożegnalny Willow ani dlaczego postąpiła tak a nie inaczej. Naprawdę wielka szkoda.

„Pozwól mi zostać” zwraca na siebie uwagę nie tylko świetną fabułą i mądrym przesłaniem, ale również wspaniałą szatą graficzną. Okładka tej książki oprócz tego, że jest piękna, subtelna oraz odrobinę smutna to jest również niesamowicie dopasowana do fabuły.

„Moja twarz. Moje ciało. Moje serce - to wszystko odeszło wraz z nią, bo ona była mną."

Podsumowując, jeśli spodziewacie się kolejnej historii podobnej do tej w „Fallen Crest” czy „Anti-Stepbrother” w wykonaniu Tijan Meyer to muszę Was rozczarować. Ponieważ tym razem autorka przeszła samą siebie tworząc niesamowitą i poruszającą historię, która nie pozwala oderwać się od niej czytelnikowi, aż do ostatniej strony. Gwarantuje Wam, że czytając wszystkie poprzednie książki Tijan nie doświadczyliście tyle emocji co podczas lektury „Pozwól mi zostać”. Drugiej tak autentycznej i bolesnej historii myślę, że prędko nie znajdziecie wśród literatury młodzieżowej. Dlatego naprawdę gorąco polecam wszystkim przeczytać tą książkę, bez względu na wiek.

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Pozwól mi zostać” autorstwa Tijan Meyer.

Więcej na : [Adres usunięty] oraz [Adres usunięty]