Tysiąc okrętów

Ciekawa książka, opowiadająca o kobietach z czasów, gdy to mężczyźni stawali się nie tylko bohaterami, ale wręcz legendami. Autorka ciekawie prowadzi linię fabularną, pozwalając czytelnikowi na odkrywanie świata przedstawionego, ale i emocji głównych bohaterek. Pozycja niezwykle intrygująca, charakteryzująca się nowatorskim podejściem do tematu. Nie jestem pewna, czy sama będę do niej wracać, jednak z pewnością przypadnie ona do gustu wielbicielkom nieco uwspółcześnionej, ale wciąż historycznej powieści kobiecej.

Armia Greków wycofała się spod Troi, zostawiając tylko zbudowanego z drewna konia, który miał im zapewnić pomyślne wiatry. Ta zasadzka sprawiła, że wygrali wojnę, a Troja upadła. Tymczasem trojańskie kobiety dostały się do niewoli lub przyszło im opłakiwać utraconych mężów i synów. Jaki los czekał ich po wojnie?

Tysiąc okrętów Natalie Haynes to powieść z gatunku literatury pięknej, która nawiązuje do historycznych wydarzeń. Przyglądamy im się jednak z innej strony, dopuszczono bowiem do głosu kobiety. To z ich perspektywy widzimy czasy końca dziesięcioletniej wojny.

W powieści znajdziemy kilka bohaterek i ich historii. Każda ma odrobinę inny styl, co sprawia, że są wyjątkowe i nie ma się poczucia powielenia. Opowieści są smutne, pełne bólu, żalu, tęsknoty, rezygnacji, ale gdzieś tam jeszcze tli się chęć zemsty i buntu. Niektóre z kobiet rozpaczają, inne przyjmują swój los godnie. Są też takie, które nie chcą pokazać, że się boją, wolą oddać życie niż zostać niewolnicami. Mamy też do czynienia z tymi, których życie w rękach trzymali mężczyźni i to oni zdecydowali, jak się ono zakończy.

Książka pokazuje różne kobiety – są tu matki, żony, siostry, córki. Każda historia jest nieco inna, widziana z innej perspektywy. Pojawia się nawet bohater zbiorowy – trojańskie kobiety, a wśród nich [Adres usunięty]. żona Priama. Zerkamy też na Olimp i dowiadujemy się, jak w ogóle zaczęła się wojna trojańska i kto był jej powodem – wcale nie Parys uwodzący Helenę, lecz trzy boginie, które chciały rozsądzić o swojej urodzie.

Gdy mówi się o wojnie trojańskiej, wspomina się wielkich bohaterów, walecznego Achillesa, dzielnego Hektora, przebiegłego Odyseusza, a nawet uwodzicielskiego Parysa. Tymczasem nie jest głośno o kobietach, które im towarzyszyły ani o tych, które po prostu mieszkały w Troi. Ich los jest nam nieznany, wiemy, że wiele z nich zginęło lub zostało wziętych do niewoli, ale nie poznaliśmy szczegółów. Tymczasem autorka w swojej powieści oddaje głos właśnie kobietom. Na tle ich opowieści znajdziemy oczywiście losy dzielnych wojowników, można też zrekonstruować niektóre wydarzenia z wojny, ale to właśnie płeć piękna jest tu najważniejsza.

Bardzo podobał mi się styl autorki i to, że w książce znalazłam przeróżne narracje. Jest tu perspektywa pierwszoosobowa, trzecioosobowa, narrator zbiorowy, a nawet listy żony Odyseusza. Z każdej z tych relacji czuć płynące emocje i są one naprawdę zróżnicowane. Na plus trzeba też zaliczyć fakt, że poznajemy znaną nam historię od zupełnie innej strony. To nowe spojrzenie jest interesujące.

Tysiąc okrętów to powieść, która bardzo mnie zaskoczyła. Spodziewałam się chronologicznej relacji wydarzeń wojennych, które będą widziane oczami jednej czy dwóch bohaterek, a dostałam świetnie napisaną, przemyślaną i ciekawą opowieść o przeróżnych kobietach. Niektóre historie były krótsze, inne dłuższe, ale wszystkie miały w sobie coś nowego, mimo że łączył je wspólny wątek.

Kto nie zna historii o Wojnie Trojańskiej? Czy w szkole nie są poruszane aspekty związane z mitologią? Oczywiście. Zauważyliście jednak, że najczęściej świat, historia… wszystko to jest skoncentrowane na mężczyznach. Ale czy tylko oni brali udział [Adres usunięty] w wojnie Trojańskiej? No nie.

Pamiętajmy, że za każdym wielkim mężczyznom stoi kobieta. A często stoi przed nim.

Ile kobiet walczyło, cierpiało, opiekowało się i czekało na wojowników?

„Tysiąc okrętów” to historia z punktu spojrzenia kobiet (co prawda jest to fikcja, ale wspaniale uzupełnia to, co znamy).

Ja jestem fanką mitologii i gdy tylko zobaczyłam tłumaczenie Doroty Pomadowskiej (świetne!) wiedziałam, że po nią sięgnę. Dodatkowo skusiła mnie okładka. Czyż nie jest wspaniała?

O samej książce mogłabym pisać wiele, ale warto po prostu po nią sięgnąć. Początkowo czytało się szybko i im dalej się zagłębiałam robiło się ciekawiej. Pod koniec byłam już lekko zmęczona nadmiarem (mimo, że książka ma tylko - albo aż - 336 stron) tekstu.

Z samej książki dowiecie się wielu ciekawostek i na pewno uzupełnicie to, czego się nauczyliście w szkole (lub z mitologii).

Cieszę się, że coraz więcej osób głośno stara się mówić i pokazywać to, czego dokonały kobiety. I nie chcę tutaj umniejszać mężczyznom, absolutnie! Chcę tylko, aby wszystko było przekazywane zgodnie z prawdą. Jeśli kobiety tak samo brały udział w walkach, to mówmy o tym. Jeśli kobieta również poświęcała się lub poświęcała swoje małżeństwo - bo halo (!) to nie tylko mężczyzna szedł na wojnę, ale również jej MĄŻ i ojciec jej dzieci. Przyjaciel, syn… kobieta również na wojnie traciła i zyskiwała.

Czy polecam? Z pewnością będzie to ciekawostka dla każdego, kto lubi mitologię oraz uhonorowanie kobiet w pewnym sensie. Dla mnie bardzo dobra pozycja.