Królowa niczego. Okrutny książę. Tom 3

,,Królowa niczego" to niesamowite zakończenie historii niepokonanej Jude Dauter. Akcja w książce dzieje się szybko, przez co nie ma miejsca na nudę. Grzechem było by nie wspomnieć też o Cardanie, którego na początku serii wręcz nienawidziłam, a stał się równie przebiegły co Jude a ich wątek wręcz kocham. Jedyny minus jest taki, że książka była tak dobra, że czuje niedosyt i potrzebuje więcej..

idealnie (mimo że troszkę przewidywalnie) zakończona seria, za każdym razem świetnie się przy niej bawię

NAJLEPSZA KSIĄŻKA/TRYLOGIA JAKĄ CZYTAŁAM!!! Polecam wszystkim z całego serca

Witam określając te książkę jednym słowo to jest ono kocham ją. Jest to świetna książka. Ma w sobie pełno niesamowitych zwrotów akcji. Czytając ją byłam cały czas w napięciu i ciekawa jak ją autorka zakończy. Ciekawą niespodzianka był tez to iż sam król Cardan jak wiadomo wygnał Jude, a mimo, że wróciła podszywając się pod siostrę ON o tym od razu wiedział i bardzo się z tego powodu cieszył myślałam, że chciał się jej pozbyć i mu się udało, a ON tu pisał do niej listy, aby wróciła też mila niespodzianka tylko szkoda że sam do niej nie poszedł wcześniej, później śmieszna akcja dzieje się w jego komnacie gdzie Magdok przychodzi uratować swoja córkę z rąk króla Jude-Taryn a król nie chce jej i oddać i o nią walczy. Następny momęt również, kiedy to Cardian i Karakan idą do obozu Magdoka uratować Jude, a niestety Jude chce przed ucieczka uratować Ducha i Karakan obrywa zatrutą strzałą i Cardian zabiera przyjaciela do Bomby, aby uratować mu życie zostawia Jude. Jude która nic nie wie o planach Magdoka co do Ducha wpada w jego pułapkę i dochodzi do potyczki miedzy nimi. Smutno mi było, że tak strasznie pogorszyły się relacje Jude z Magdokiem, kiedy zdałam sobie sprawę, że Magdok ją zabije prawie się popłakałam i błagałam myślami, aby udało się przeżyć bo co będzie dalej jaki zginie. Całe szczęście miał chwile zawahania i do akcji wkroczyła Viwi bo pewnie by ją tam pogrzebał. Udało się dziewczyną ucieknąć a Jude uratowała ziemia i jej siostra bliźniaczka. Co mnie strasznie zastanowiło, że później opłakiwał jej stratę Magdok myśląc że nie żyje. Najciekawszym momentem było również kiedy do Cardian zmienia się w ogromnego węża niszcząc koronę krwi i Jude zostaje jedyna władczynią i podczas walki stoczonej miedzy elfami Jude zabija węża z miłości do Cardiana i ziemi a ona wychodzi nagi i cały we krwi z ciała węża, a Magdok widząc to podaje się i daje złapać do wiezienia przyznaj do wygranej Jude. Miło też że strony Cardiana iż to własnie Jude wybiera kare dla zdrajców. Polecam z całego serduszka ;-)

Finałowy tom trylogii "Okrutny książę" jest o miłości i byciu kochanym. Jude i Cardan odkrywają głębokie uczucia, o których istnieniu nie mieli pojęcia. Nienawiść, która wdarła się do ich serc zastąpiona jest prawdziwą miłością, współczuciem i troską.

W "Królowej niczego" podobały mi się interakcje między bohaterami, intensywne i dramatyczne sceny, a jedynym rozczarowaniem jest to, że wszystko skończyło się tylko nienaganną nutą. Uwielbiam Cardana i Jude, jednak chciałbym, aby w ich związku było coś więcej niż zostało przedstawione.

Wspaniały aspekt tej trylogii to jej cykliczność. Wszystko kończy się w tym samym miejscu, w którym się zaczęło. Dzięki temu krąg jest kompletny. A trylogia "Okrutny książę" na zawsze pozostanie w moim sercu.

Najlepsza część trylogii! Cała seria jest cudowna, ale to ,,Królowa Niczego” podbiła moje serce. Seria warta przeczytania i poświęcenia uwagi. Z całego serca polecam

Uwaga na spoilery do poprzednich tomów!

„Twoja uroda zblednie. Zgnije wszystko, co masz i czym jesteś, stanie się nicością. W nicość się obrócisz. Nicością jesteś.”

Po wydarzeniach z tomu drugiego, Jude wraca do śmiertelnego świata. Upokorzona, wściekła, pełna goryczy. Musi jakoś zarobić na utrzymanie siebie, Vivi i Dęba, dlatego podejmuje się zleceń, jakie mają elfy dla kogoś takiego, jak ona. Jedno z nich dotyczy Grimy Mog – czerwonego kaptura, generał wojsk Zębatego Dworu, która morduje, a następnie zjada elfy. Sama Jude nie wierzy w powodzenie własnej misji, ale podejmuje się wykonania zadania. Nie powiem Wam, jak ona przebiegła, ale na pewno podsycę Waszą ciekawość, jeśli zdradzę, że Grima Mog ma dla Jude pewną informację dotyczącą jej małżonka Najwyższego Króla Cardana. Po powrocie do domu, ledwo żywa Jude przeżywa jeszcze jeden szok, bowiem czeka tam na nią jej bliźniaczka Taryn. Dziewczyna nie chce nawet z nią rozmawiać, najchętniej rozszarpałaby ją na strzępy. Jednak Taryn ma do niej ogromną prośbę i wyjawia jakiej okrutnej rzeczy dopuściła się w Elfhame.

Jaka ta książka jest wspaniała! Tak, jak i w poprzednich tomach, tak i tutaj się nie zawiodłam. Niespodziewane zwroty akcji, kombinatorstwo, intrygi i... no przecież, że postać Cardana! Jestem zachwycona kreacją tego bohatera. Wszystko to tak bardzo przypadło mi to gustu, że nie pozostaje mi nic innego, jak polecać Wam tę serię. Oficjalnie mogę nazwać ją jedną z moich ulubionych.

Przyznam, że wyjątkowo przypadł mi do gustu wątek Vivi i Heather. W tym tomie poznajemy lepiej tę drugą. Jest zabawna i urocza w całej tej swojej śmiertelności. Jest świetnym przełamaniem dla innych wątków, skupionych na elfach i magii.

Polubiłam też Grimę Mog. To zdecydowanie jedna z najciekawszych postaci tego świata. Sam pomysł stworzenia przez Holly Black czerwonych kapturów jest tak oryginalny!

Mam mieszane uczucia co do wątku pewnej klątwy. Nie będę zdradzać o co dokładnie chodzi, ale jak już przeczytacie, to na pewno będziecie wiedzieć o czym mówię. Rozwiązanie było tak banalne, że kompletnie nie rozumiem dlaczego przez tyle stron bohaterowie kombinowali co zrobić, byleby tylko tego nie zrobić. Treść klątwy była dosłowna. I wszyscy o tym wiedzieli. Nie dopuszczałam do siebie w ogóle myśli, że ktoś mógłby wówczas umrzeć, bo to przeczyłoby przecież złamaniu klątwy.

Mimo to, radość z lektury była ogromna. 😍 Jeśli „Okrutny książę”, „Zły król” i „Królowa niczego” jeszcze przed Wami, to zazdroszczę Wam mocno! Ta seria nie jeden raz Was zaskoczy.

dla mnie cała seria trzyba poziom ale jednak ostatnia część spofobała mi się najbardziej

Ostatni tom z trylogii Holly Black czytało się na jednym tchu, szybka akcja oraz lekki sposób pisania autorki sprawiły, że pochłonąłem tą serię w dwa dni.

Można dostrzec powielenie wielu schematów znanych z literatury fantastycznej, skierowanej szczególnie do młodszego odbiorcy, jednak mimo to jest coś innowacyjnego w tej serii. Świetnie została napisana relacja głównych bohaterów, która z nienawiści przeradza się w głębsze uczucie.

Finał mnie usatysfakcjonował mimo swojej przewidywalności, jest to lekka lektura dla fanów fantastyki, którzy chcą zwiedzić nowy świat i zanurzyć się w nim bez granic.

jak dotąd najlepsza trylogia jaką przeczytałam

serdecznie polecam!

Ten tom tylko utwierdził mnie w przekonaniu, jaka to świetna seria! Przy pierwszym nie do końca byłam przekonana, ale zaintrygowana na tyle, by sięgnąć po drugi tom. Ten okazał się dużo lepszy, a autorka zaserwowała nam takie zakończenie, że nie wyobrażałam sobie nie sięgnąć po finał. A finał...No cóż. Prawdziwy sztos!

W tym tomie nawet polubiłam Jude, choć więcej zalicza tutaj potknięć niż wcześniej. Sądzę, że głównie dlatego, iż do głosu dochodzą również uczucia. Nie ukrywajmy, do tej pory dziewczyna kierowała się jedynie rozumem i rozsądkiem. A teraz doszły jeszcze uczucia i to wszystko czasami się wykluczało.

Jude jest uparta, bardzo uparta. Jak już coś sobie postanowi to dąży do tego. Stara się znaleźć jak najlepsze rozwiązanie, jeśli chodzi o klątwę, która się uaktywnia, a o której nie chcę zbyt wiele pisać, żeby nie zaspojlerować.

W tej części także polubiłam Cardan'a i stwierdziłam, że nawet mogłabym się z nim zakolegować. Zmienił się na przestrzeni tej historii, choć uważam, że z niego trochę taki głupiutki elf, któremu tylko głupoty w głowie. Sam też się przyznaje, że nie jest najlepszy, ale kiedy zachodzi taka potrzeba, to potrafi wybrać to, co dobre i najważniejsze.

Jak Taryn wcześniej nie lubiłam, tak do tej pory to się nie zmieniło. Nikt mnie nie przekona do jej przemiany, niestety.

Mamy tutaj wiele wątków i fajnie, że wszystkie się ze sobą wiążą w jakiś sposób i nie są zapychaczami. Wszystkie również znajdują swoje zakończenie, co bardzo mi się podobało. Nie brakuje tutaj spisków, intryg, zasadzek i zaskoczeń. Autorka naprawdę się postarała przy finale. Czytałam z zapartym tchem, do samego końca nie wiedziałam, na jakie zakończenie możemy liczyć. Czyta się szybko, a to za sprawą stylu autorki, który jest prosty w odbiorze. Przestały mi nawet przeszkadzać te wszystkie dziwne nazwy, na które wcześniej zwróciłam uwagę :)

Jeśli macie ochotę na świetną fantastykę - polecam wszystkie trzy tomy. Nie gustuję w tym gatunku, więc cała seria okazała się być dla mnie przyjemną niespodzianką i cieszę się, że mogłam poznać tę historię :) Gorąco polecam!

Recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]

Nigdy nie ukrywałam, że dwa pierwsze tomy tej trylogii nie do końca mi się podobały, jednak skoro zapoznałam się już z dwiema książkami to postanowiłam skusić się też na zwieńczenie trylogii.

Jude była pewna, że jej elfi mąż z całą pewnością się jej wyrzekł, nie kocha jej i oszukał ją, a ona dała mu się na to nabrać. Obecnie znajdowała się na wygnaniu w świecie ludzkim i tak byłoby pewnie jeszcze przez dłuższy czas, gdyby w jej nowym domu nie pojawiła się jej siostra ze świata elfów.

Muszę przyznać, że byłam bardzo miło zaskoczona tym, jak bardzo wciągnęłam się w ten tom. Bardzo szybko przypomniało mi się, o czym były poprzednie części. W tej nie można narzekać na brak wrażeń. Autorka bardzo umiejętnie wychwytuje momenty, w których może wbić czytelnika w fotel.

Cieszę się, że to już koniec tej serii, gdyż dodatkowy tom mógłby zepsuć moje ogólne wrażenie o cyklu. Przez tę część przebrnęłam z olbrzymią przyjemnością, więc cieszę się, że jednak skusiłam się na dokończenie trylogii.

,,Królowa niczego" Holly Black to ostatni tom trylogii, z którym warto się zapoznać, jeśli czytaliście poprzednie części serii.

"Obiecał kochać mnie aż do śmierci, ale miłość nie uchroniła mnie przed jego podłością."

Jude, jako elfia królowa na wygnaniu niesamowicie się nudzi. Przyjmuje w miarę proste proste prace, żeby się utrzymać, jak na przykład pokonanie czegoś, co pożera elfy, jednak nie ukryje się przed rzeczywistością. Szczególnie gdy do świata ludzi wraca jej siostra, Taryn, i prosi o pomoc, ponieważ grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo. Na swoje nieszczęście Jude musi zakraść się do Elfhame na elfowy dwór, na którym jest poszukiwana i skonfronować z Cardanem, co do którego uczucia wciąż w niej buzują.

Po pochłonięciu niemal na raz Okrutnego księcia i Złego króla rok temu nie mogłam się doczekać zakończenia tej trylogii i wyjaśnień od autorki, ponieważ końcówka była zupełnie nie do przeżycia. Żałowałam, że od przeczytania obu części do premiery trzeciej musi minąć rok, ale jak ostatecznie odebrałam Królową niczego?

Nie mogę zaprzeczyć, że i ta część trzyma poziom wcześniej postawiony dość wysoko. Bohaterowie są barwni i albo się ich kocha albo nienawidzi, nie pojawiają się tacy, którzy by nie wzbudzili żadnych uczuć. Dodatkowo akcja książki rozpędza się już na początkowych kartach i mając w pamięci zakończenie drugiego tomu trudno jest czytać tę książkę ze spokojem.

Nie do końca spodziewałam się rozegranych wątków, autorka podążyła takimi ścieżkami, by swoich czytelników zwieść na manowce, nawet jeśli wydawało im się, że wiedzą jak ta historia się potoczy. Momentalnie miałam ochotę pluć sobie w brodę, że nie zauważyłam sygnałów wysyłanych przez nią we wcześniejszych tomach, ale dzięki temu lektura Królowej niczego była przyjemna i owiana pewną dozą tajemniczości i zagadkowości.

"Każda władza to przekleństwo(...) Najgorsi z nas zrobią wszystko, żeby ją zdobyć, a ci, którzy najlepiej by ją sprawowali, nie chcą takiego brzemienia. To jednak nie znaczy, że mogą bez końca unikać odpowiedzialności."

Bardzo podoba mi sie ewolucja niektórych bohaterów, szczególnie Jude i Cardana, którzy grają pierwsze skrzypce. Krucha śmiertelniczka już wcześniej pokazała elfom, że nie należy jej lekceważyć, jednak z każdą kolejną stroną potwierdza swoją siłę i niezłomny charakter, tak niespotykany w elfim świecie, w którym ludzie są zazwyczaj niewolnikami.

Królową niczego uważam za świetne zwieńczenie trylogii i żałuję, że ta historia już się skończyła. W ramach tej serii do nadrobienia pozostał jeszcze ebook Zagubione siostry, napisany z perspektywy Taryn. Zaś jeśli chodzi o nowości od Holly Black, to autorka rozpoczęła nową elfią trylogię, którą rozpoczyna Las na granicy cudów - premiera już na dniach, bo 15.04.2020 r. Tej książki jestem również bardzo ciekawa i nie mogę się doczekać aż po nią sięgnę!

Dotarliśmy do końca, mówi się nie ma już nic. „Królowa niczego” jest trzecim i finałowym tomem cyklu Okrutny książę. Była to książka, która potrafiła wciągnąć czytelnika bez reszty, drugi tom sprawił, że czułam się zaskoczona i potrzebowałam tej kontynuacji, a kiedy ją otrzymałam okazało się, że jest dla mnie równie bolesna, jak i emocjonująca w pozytywnym znaczeniu. Żałuję, że to już koniec, nic co dobre niestety nie trwa wiecznie. Nie spodziewałam się, że ta książka porwie mnie bez reszty już od pierwszych stron! Chylę czoła dla Holly Black.

Po wygnaniu Jude nie potrafi się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Mimo wszystko nie potrafi trzymać się z daleka od świata elfów, porzuciła wszystko, co było jej drogie. Próbowała poukładać to, kim była, a kim się staje teraz, co nie jest proste. Nie, kiedy w jej życiu było aż tyle różnych zawirowań. Każdy poszukuje w życiu swego miejsca i celu, a kiedy myśli, że go w końcu odnalazł jest pewny swojej osobowości. Kiedy traci tak brutalnie grunt pod nogami, zostaje wyrwana ważna cześć, bez której nie jest się sobą. Jak przetrwać? Co teraz zrobić? Czy dać się porwać gniewnym i negatywnym emocjom, czy zacząć działać?

Z władzą bywa różnie, jej silna chęć posiadania potrafi przysporzyć wielu problemów. Sprowadzić dobrą osobę na zupełnie inne tory, delektować się jej posiadaniem. Wraz z narastającą jej potrzebą człowiek zbacza z raz obranej sobie ścieżki. Mieć ją, wydawać polecenia, wcale nie jest takie proste, jakby można było przypuszczać. Gniew, poczucie niesprawiedliwości i żal potrafią za bardzo przepełnić człowieka.

Nie od dziś wiadomo, że na dworach o intrygi nie trudno, ciągle się jakieś dzieją, spiski, batalie i walki, aby tylko sięgnąć po koronę. Czasem zadaje sobie pytanie, czy jest tego warta? Czy byłabym w stanie „spać z otwartymi oczami” i pilnować się przed wszystkimi? Jak ufać?

Jude Duarte ponownie zjawia się w krainie elfów, dała nam się poznać z każdej strony, nawet tej przebiegłej i bardzo zaciętej. Zdążyła pokazać, że jest gotowa do walki, jest pełna determinacji, walczyła uparcie ze wszystkimi przeciwnościami losu, aby zajść bardzo wysoko. Droga do miejsca, w którym się obecnie znalazła była długa, kręta i pełna poniżeń, jednak była jedynie kolejnym krokiem przybliżającym śmiertelniczkę do celu. Nie była kimś gorszym, a wartościowym. Silna i niezłomna postać pokazała nieśmiertelnym elfom, że jest kimś z kim należy się liczyć. Chociaż Jude wiele ryzykuje postanawia pomóc siostrze i ocalić jej życie, zjawia się w świecie elfów. Nie byłaby sobą, gdyby nie pojawiła się w pałacu, zdawała sobie sprawę, że w końcu będzie zmuszona stanąć twarzą w twarz z Cardianem, mężczyzną, który ją zdradził. Kto zasiądzie na tronie? Jak się potoczy walka o koronę? Czy Cardian dostanie za swoje? Co zrobi Jude?

„Królowa Niczego” była niezwykłym i chyba najlepszym tomem z całej trylogii. Przez cały czas towarzyszyły mi emocje, to kibicowałam Jude, a to denerwowałam się jej decyzjami. Nie ma tutaj miejsca na nudę, co chwilę coś się dzieje, akcja gna do przodu, im brniemy dalej tym dostrzegamy więcej i nie chcemy jej zakończyć. Każda z postaci wydaje się być istotna, dopełnia całości tego niesamowitego klimatu, tutaj nic nie wydaje się być naciągane, czy zbędne. Wszystko się dzieje w jakimś konkretnym celu. Autorka miała swój zamysł, który skrupulatnie realizowała nie dając czytelnikowi dobrze odsapnąć, aby zaskoczyć go nagłym zwrotem akcji.

Holly Black jest autorką, która uczy i ukazuje, że nawet pozornie najsłabsza jednostka potrafi okazać się tą najsilniejszą, najwytrwalszą i najbardziej wyjątkową.

„Królowa Niczego” oprócz walki niesie za sobą wątek romantyczny, który zmieniał się obracając, jakby za sprawą wiatru. Czasami nie nadążałam na jakim etapie w danej chwili była relacja między Jude i Cardianem, by za chwilę emocjonować się równie mocno. Balansowałam na równi pochyłej, w zawieszeniu między wrogością, a miłością. Na czym końcu stanęło? Jak zakończyła się historia tej dwójki? Czy przeżyli?

Przygotujcie się na chwile wzruszeń, smutku, żalu, jak i radości. Momenty, kiedy będziecie walczyć z własną słabością, aby odłożyć książkę, a będziecie znajdować się w takim momencie, że za żadne skarby nie będziecie potrafili tego zrobić.

skończyłam i myślę, że jest to najlepsza część z całej trylogii

czuje się usatysfakcjonowana

uwielbiam pióro black, ponieważ przez książkę dosłownie się płynie

Czytałam poprzednie tomy tej książki i mogę stwierdzić z czystym sumieniem, że to były jedne z lepszych fantasy, jakie w życiu czytałam, więc po kolejny tom również sięgnęłam z wielką radością. Nie zawiodłam się i po raz kolejny przeżyłam świetną przygodę podczas lektury. Dawno już żadna seria nie przypadła mi do gustu tak mocno jak "Okrutny książę". Wystarczył mi tylko jeden wieczór, aby poznać całą fabułę, czytałam bez przerwy i jestem bardzo zadowolona z tego, co otrzymałam. Jeśli szukacie idealnej lektury na wakacje, to koniecznie dajcie szansę tej pozycji, a na pewno nie będziecie tego żałować.

`Świetna książka polecam ! W każdej części coś się dzieje i polecam nie czytać streszczeń na okładce:)

Trylogię Okrutnego księcia pokochałam głównie za ten magiczny klimat, jaki serwuje autorka. Kwestią czasu było więc przeczytanie przeze mnie trzeciego tomu. Nie ukrywam, że bardzo nie mogłam doczekać się poznania zakończenia tej historii. Jednak czy autorka zaspokoiła moją ciekawość w stu procentach?

Jude, choć jest królową elfów, to przebywa na wygnaniu i czeka na moment, w którym będzie mogła wrócić teraz do swojego królestwa. Pewnego dnia przybywa do niej Taryn – siostra bliźniaczka, która prosi ją o przysługę. Żeby uratować swoją nielojalną siostrę, Jude gotowa jest poświęcić własne życie i udaje się do królestwa elfów, by zmierzyć się z Cardanem jako Taryn. Nie wie jednak, że w tym samym czasie wszyscy szykują się do wojny. Los zrzuca Jude daleko od jej wroga, co zdecydowanie może zadziałać na jej korzyść. Jak zakończy się ta historia?

Jude w pierwszym tomie dosłownie mnie oczarowała, w drugim zniechęciła, a w trzecim... Było coś pomiędzy. Choć podziwiałam jej odwagę oraz chęć pomocy siostrze (która swoją drogą jest naprawdę okropna według mnie, just sayin’), to coś mi w niej nie pasowało. Nie wiem, czy to może autorka coś źle zrobiła, pisząc tę powieść czy też może ta bohaterka stała się dla mnie trochę zbyt przewidywalna.

O Cardanie też nie mam zamiaru się specjalnie rozpisywać. Dlaczego? Otóż dlatego, że choć występował tutaj dość często to dla mnie, jako czytelnika było go zwyczajnie mało. Trochę tak, jakby był obecny, ale tylko w tle i co jakiś czas tylko się odzywał. Przy tym widać, że przy tej części poszło coś zdecydowanie nie tak, jakbym sobie tego życzyła.

Poprzednie dwie książki pochłaniałam z prędkością światła i nie potrafiłam się od nich oderwać. Relacja Jude i Cardana budowała napięcie, a świadomość tego, że nikt w królestwie elfów nie akceptuje śmiertelników, którymi są właśnie Jude i jej siostra, jeszcze bardziej potęgował to uczucie. Jednak w Królowej niczego nie było dosłownie niczego, co choćby przez chwilę trzymało mnie w napięciu. Nawet wizja zbliżającej się wojny nie była jakoś szczególnie straszna – chyba że to ja nie mam uczuć.

Skoro już przywołałam tutaj właśnie ten wątek wojenny, to o nim też chciałabym coś napisać. Przygotowań i samych rozważań w kontekście walki o tron było więcej niż samej bitwy. Nawet nie wiem, kiedy ta scena osiągnęła swój własny punkt kulminacyjny – chyba widać przez to, jak bardzo mnie ona zainteresowała. Niestety Holly Black tym samym pokazała mi, że prawdopodobnie pisała tę część na siłę, byleby zamknąć już tę historię i odesłać tekst wydawcy. Ucierpiało na tym przedstawienie wielu scen, które zamiast wywołać we mnie (i być może u innych) całą lawinę emocji, wzbudziły tylko obojętną reakcję “no i co dalej?”.

Nie zaskoczę nikogo tym, że jestem rozczarowana. Spodziewałam się po tej autorce i po zakończeniu trylogii czegoś naprawdę WOW. Jednak nie chciałabym, żebyście przeze mnie teraz rezygnowali z poznawania tej historii, bo mimo wszystko warto. Owszem, 3. tom niezbyt mi przypadł do gustu, ale nie jest powiedziane, że nie spodoba się ON komuś innemu. Dlatego, jeżeli chcecie poznać historię Jude, to Was do tego zachęcam.

Czy mimo tego sięgnę po inne książki Black? Jasne, że tak! Zawsze daję drugą szansę autorom i tym razem nie będzie inaczej. Przede mną jeszcze Las na granicy światów i mam nadzieję, że ta powieść mnie oczaruje równie mocno co Okrutny książę i Zły król.

Im wyżej udaje nam się wznieść, tym boleśniejszy upadek nas czeka. Jude przekonała się o tym dobitnie w drugim tomie serii Holly Black. Ale ta uparta, żądna zemsty i pragnąca odzyskać utraconą władzę dziewczyna nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. Czego dokona w finałowym tomie serii?

Jude Duarte próbuje przystosować się jakoś do życia w świecie śmiertelników, choć nie jest to dla niej wcale łatwe. Wciąż rozpamiętuje ostatnie wydarzenia, szukając sposobu na to, by odmienić swoją trudną sytuację. Wkrótce nadarza się ku temu idealna okazja. W mieszkaniu Vivi zjawia się bowiem Taryn, błagając bliźniaczkę o pomoc.

Autorka zakończyła drugi tom w takim momencie, że od razu chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Na szczęście ten trzeci, finałowy, już czekał na półce. Od pierwszych stron wsiąkłam na nowo w tę niesamowitą historię. Nie dość, że główna bohaterka ima się samych śmiertelnie niebezpiecznych zajęć, to jeszcze siostra prosi ją o coś, co może się okazać równie tragiczne w skutkach. Gdy tylko mija jedno zagrożenie, na jego miejsce zaraz pojawia się kolejne, więc na nudę nie możemy narzekać. Akcja rozwija się w naprawdę szybkim tempie, co rusz zaskakując czytelnika jakimś niespodziewanym zwrotem. A tajemnice, przepowiednie i klątwy sprawiają, że emocji również nie brakuje.

Bohaterowie nadal zaskakują, choć raczej ci drugoplanowi. Jude i Cardan nie są już tak nieprzewidywalni jak w poprzednich tomach, co jednak wcale nie czyni z nich nudnych postaci. Zakończenie ich historii niezmiennie mnie intrygowało i do ostatniego zdania towarzyszyło mi wrażenie, że lada moment może się jeszcze wydarzyć coś ważnego. Coś, co wszystko zmieni, odwróci sytuację o 180 stopni.

Już "Złego króla" chwaliłam za lepszą korektę tekstu, ale "Królowa niczego" stoi na jeszcze wyższym poziomie. Nic niepokojącego nie rzuciło mi się w oczy, żadne błędy czy literówki. No i trzeba przyznać, że cała ta seria jest naprawdę pięknie wydana. Podziwiałam nie tylko cudne okładki, ale również zamieszczone wewnątrz grafiki, które dodawały tym książkom uroku i sprawiały, że każdą kolejną część czytałam z jeszcze większą przyjemnością.

"Królowa niczego" to świetnie napisane zwieńczenie trylogii pełnej intryg, układów, magii i przemocy. Tutaj nic nie jest pewne, a niebezpieczeństwo może kryć się dosłownie wszędzie. Każde wypowiedziane zdanie może mieć drugie dno, a dobór słów decydować o życiu lub śmierci. Świat elfów wykreowany przez Holly Black, tak okrutny i nieprzewidywalny, niesamowicie przyciąga i kusi. Gdy już wkroczymy do Elfhame, niełatwo nam będzie je opuścić. Polecam!

Holly Black, to prawdziwa czarodziejka. W momencie kiedy otworzyłam "Królową niczego" padł na mnie elficki urok i już nie mogłam uwolnić się od tej historii. Inna sprawa, że w ogóle nie chciałam się od niej uwolnić. Klimat baśniowej krainy i zamieszkujące ją mroczne i okrutne stworzenia, okazały się upajającą mieszanką, która z każdym kolejnym tomem coraz bardziej uderzała mi do głowy. O ile "Okrutny książę" był intrygujący ale bez szału, tak "Zły król" i "Królowa niczego", to już fantastyka w stylu który lubię najbardziej- pełna napięcia, akcji, emocji i magii.

W finałowym tomie trylogii przyszedł czas na ostateczną rozgrywkę. Wielu bohaterów ostrzy sobie zęby na tron Najwyższego Króla i Koronę Krwi, ale ci, którzy posmakowali władzy nie oddadzą jej tak łatwo. Pojawiają się nowe, fascynujące postaci i miejsca akcji, których nie mieliśmy jeszcze okazji zobaczyć. Akcja pędzi w zwrotnym tempie i zaskakuje na każdym kroku. Mimo to, wszystkiego mi było za mało. Za mało stron, za mało opisów, za mało Cardana&Jude. Po prostu jak dla mnie trzy tomy nie są wystarczające na tak spektakularną wizję. Ten świat aż tętni od magii, tajemnic i nieopowiedzianych historii. I choć lepszego finału nie mogłabym sobie wydarzyć, nie jestem jeszcze gotowa by żegnać się z Elfhame. Pomożecie mi rzucić elficki urok na autorkę, żeby napisała jeszcze kilka tomów?

Od jakiegoś czasu mam delikatną awersję do książek fantasy. Na stosiku hańby powieści, które muszę przeczytać "na wczoraj", znajduje się kilka takich pozycji, ale niestety żadnej nie potrafię zacząć, a jak już mi się uda, to odkładam zaczęty utwór i sięgam po inny.

Jest! Tak bardzo wyczekiwana przeze mnie i przez wielu fanów Okrutnego księcia premiera. Seria, z którą się zżyłam. Przygody Jude i Cardana w świecie elfów porwały mnie do tej krainy.

Black zakończeniem drugiego tomu swojej serii przyprawiła niejednego z nas przynajmniej o palpitację serca.

Książkę rozpoczynamy niemal w tym samym momencie, w którym zakończył się drugi tom. Jude nie podoba się w świecie śmiertelników. Dla zabicia czasu, i by pomóc Vivi, łapie się dodatkowych prac, które zlecają jej inne elfy żyjące w ludzkiej krainie. Pewnego razu bohaterka otrzymuje dziwną prośbę, by powstrzymać słynną Grimę Mog. Wychodzi zwycięsko z tej potyczki, ale lekko pokiereszowana i nadwyrężona. Nie wie jeszcze, że zyskała potężnego sojusznika.

Wiecej na: [Adres usunięty]

WWW.DOMICZYTA.BLOGSPOT.COM

IG: @DOMIBOOK

Długo mi przyszło czekać na zwieńczenie tej serii. Po zakończeniu, jakie w drugim tomie zaserwowała nam Holly Black, było oczywiste, że od razu po otrzymaniu egzemplarza zabiorę się za czytanie. Podobnie jak w pierwszym i drugim tomie przenosimy się do magicznego, okrutnego i pełnego intryg elfickiego świata. Uwielbiam ten świat, uwielbiam świetnie nakreślonych bohaterów. Uwielbiam tę specyficzną magię i atmosferę, która towarzyszy czytelnikowi podczas czytania. Jest to ten typ książki, którą czyta się w jeden wieczór, bo autorka do tego stopnia podniosła napięcie w poprzednich tomach, że po prostu nie da się inaczej! Akcja w tym tomie pędzi od samego początku, nie ma tutaj miejsca na nudę i zbędne motywy. Dialogi są bardzo trafne i trzeba przyznać, że Holly Black ma do ich tworzenia talent. Dodatkowo autorka zgrabnie prowadzi nas przez kolejne intrygi, kłamstwa, tajemnice, a także wyjaśnia i zamyka wszystkie poboczne wątki aż do samego zakończenia i tu ...

Niestety spotkało mnie małe rozczarowanie, jeśli chodzi właśnie o samo zakończenie. Myślę, że to przez moje bardzo wysokie oczekiwania. A może przez brak pomysłu na zakończenie tej serii, przez pośpiech autorki, przez naciski z zewnątrz? Nie wiem, ale jest to bardzo zauważalne. To oczywiście moje osobiste odczucia, ale według mnie wyszło mocno przewidywalne. Ja po prostu uważam, że przy takiej kreacji bohaterów z całą moją sympatią do nich, ale ten finał nie powinien się wydarzyć, nawet jeśli autorka od samego początku planowała to tak zakończyć.

Jednakże nie zmienia to faktu, że całą serię uwielbiam i będę do niej często wracać. Jude i Cardan to w mojej opinii jedne z lepszych wykreowanych postaci w YA fantasy. Charakterne, konsekwentne i barwne. Wszystkie wątki tej serii są spójne i logiczne (no może prócz tego jednego niuansu, na który tak narzekałam w pierwszym tomie :) ). Serce chciałoby więcej, a mózg podpowiada, że seria została zakończona w idealnym momencie. Szczerze polecam.

Powroty nie zawsze są łatwe, w tym przypadku Jude powinna się odnaleźć dobrze, ponieważ jest ludzką istotą, jednak nic bardziej mylnego. Dziewczyna wychowała się w świecie elfów i czy oni tego chcą, czy nie, należy do tego magicznego świata. Jednak jej ludzka cząstka, dała się omamić, lej ludzkie serce poczuło coś do Króla Cardana, i tym samym zaufała mu, dzięki czemu znajdujemy się tu, w tym miejscu, w świeci ludzi, gdzie na dobrą sprawę Jude nie istnieje!

Możecie się domyślić, co czuje, jest zła, ma ochotę zniszczyć męża, ale najgorsze jest to, że za nim tęskni. Dziewczyna bierze zlecenia od innych wygnanych elfów, którzy płacą jej za wykonanie zadania. Jak widzicie nasza Jude nawet w ludzkim świecie pozostaje wojownikiem, a teraz dodatkowo natrafia się okazja, by wrócić do Elfhame, by wrócić do zdradzieckiego męża i zemścić się na nim.

Czy chęć odzyskania władzy będzie silniejsza niż miłość ?

Kochani "Królowa Niczego" zabiera nas z powrotem do świata elfów, w którym następują zmiany, gdzie Jude, musi podejmować decyzję, od których będzie zależeć nie tylko jej życie, ale także tych, których kocha. Początkowo odgrywa inną rolę i dostaje się do obozu wroga, tak się składa, że tym wrogiem jest jej przybrany Ojciec Madok. Dziewczyna zaczyna czuć łączącą więź z ziemią elfów, jaka powstała po ślubie z Cardanem, wtedy została królową wszystkich elfów. Dzięki temu jeszcze żyje, dzięki tej ziemi ma siłę, żeby postawić się wrogowi i walczyć.

Jednak nikt się nie spodziewa co stanie się dalej, nikt nie przewidział, że przepowiednia, którą usłyszał książę zaraz po narodzinach, będzie tak dosłowna. Czy królestwo w Elfhame da radę się podnieść, po wydarzeniach jakie go czekają?

Czy Jude stanie się w końcu pełnoprawną Najwyższą Królową Elfów ?

Jeśli chcecie poznać odpowiedzi na te pytania, to nie czekajcie dłużej, tylko sięgajcie po "Królowa Niczego"

ISTNY ROLLERCOASTER EMOCJI!

Po zaskakującym zakończeniu Złego króla już nie mogłam się doczekać finału tej trylogii. Poprzeczkę postawiłam naprawdę wysoko i tym bardziej jestem zadowolona, że Holly Black całkowicie sprostała moim wymaganiom. Nasza Jude nie może usiedzieć w miejscu i ciągle szuka kłopotów, więc możemy łatwo się domyślić, że dziewczyna ruszy do elfiego świata, by udawać swoją siostrę. Ale oczywiście nic nie może być takie proste i pojawi się tyle nieoczekiwanych zwrotów akcji, że do samego końca nie będziemy pewni, co jeszcze się wydarzy i jak potoczą się losy naszych bohaterów. Przyznam, że niezwykle cieszy mnie fakt, że autorka tak dobrze i z rozmysłem poprowadziła historię, tkając sieć powiązań i niewielkich znaków łączących się w całość. Dodatkowo, na pochwałę zasługuje kreacja bohaterów - nie zauważyłam żadnej tendencji spadkowej. Jude była zadziorna jak zwykle, a Cardan bystry i zawadiacki. Do tego Madok, który zawsze chce być kilka kroków do przodu przed innymi i cała masa pobocznych bohaterów, którzy idealnie dopełniali historię. Holly Black stworzyła trylogię, do której z pewnością jeszcze niejednokrotnie wrócę!

STRUKTURA

Książka podzielona jest na księgi i numerowane rozdziały, w których pierwszoosobową narrację powierzono Jude. Wyjątek stanowi prolog z trzecioosobowym narratorem. Historia opowiedziana jest prostym i niezwykle przyjemnym w odbiorze językiem, a wydarzenia są tak rozplanowane, by czytelnik cały czas w napięciu śledził losy bohaterów. Książkę czyta się szybko - tak bardzo chcemy poznać finał trylogii, że ciężko się oderwać i nim się obejrzymy, a trafiamy na podziękowania. Podczas lektury nie pojawiły się żadne zgrzyty i całość jest na bardzo wielkie TAK!

PODSUMOWUJĄC

Królowa niczego to finał, na który zdecydowanie warto było czekać. Holly Black zaserwowała nam idealne podsumowanie losów bohaterów, masę zwrotów akcji i genialne zakończenie. Tym samym autorka udowodniła, że klątwa kolejnego tomu jej nie dotyczy, a im dalej w historię, tym lepiej, co rzadko się w seriach zdarza. Spędziłam świetnie czas z tą lekturą i już nie mogę się doczekać, by sprawdzić, z jaką historią tym razem powróci H. Black.

Jeśli w swoim życiu mielibyście przeczytać tylko jedną serię YA fantasy, to The Folk of the Air nadaje się do tego idealnie!

Polecam z całego serca!

Amanda Says

„Tron nie czyni króla i nie stanowi go też korona”

Bardzo czekałam na finał tej trylogii. Po dwóch tomach, które wzbudziły we mnie same dobre wrażenia, byłam strasznie ciekawa jak autorka rozegra zakończenie. Jednocześnie się go obawiałam, ponieważ slyszałam rożne opinie na jego temat. Jednak mi ten tom zdecydowanie przypadł do gustu.

Uważam, że „Królowa Niczego zdecydowanie trzyma poziom poprzednich tomów. Holly Black stworzyła wspaniały świat i w tej części widać bardzo złożone wątki polityczne, który przesycony został intrygami i spiskami.

Na pierwszy rzut oka możemy zauważyć, iż ten tom jest najbardziej uczuciowy ze wszystkich. Pod względem romantycznym, ale też rodzinnym. Ważną kwestię stanowią tu relacje Jude z Dębem i siostrą Vivienne oraz znacznie trudniejsze z jej siostrą Taryn.

„Na tym właśnie polega bycie śmiertelną istotą (...) Umieramy. Jesteśmy niczym spadające gwiazdy, lśnimy jasno, lecz krótko.”

W tym tomie powraca wątek przepowiedni Cardana związanej z jego narodzinami. Przez całą książkę zastanawiamy się w jaki sposób się ona spełni. Poznajemy lepiej psychikę króla i dowiadujemy się, dlaczego postępuje w dany sposób.

Autorka opisuje to w bardzo emocjonalny sposób i sprawia, że bohaterów nie da się nie pokochać. Uczciwość w tym tomie odgrywa bardzo ważną rolę.

Czytamy p skomplikowanej i nieco pogmatwanej relacji między Jude i Cardanem, o ich docieraniu do siebie, wybaczaniu. Możliwe, że romantyzm i czułość czasami nie pasowały o mroku i intryg pierwszych tomów, ale wydaję mi się, że ta lekkość też była tu potrzebna.

To samo sądzę o zakończeniu, o którym słyszałam praktycznie same złe opinie. A ja wam powiem, że mi się ono jak najbardziej podobało. Nie wymagam od pani Holly black wystrzałowego zakończenia. Wydaje mi się, że ten delikatny akcent na koniec i wypowiedzi bohaterów w wspaniały sposób to wszystko podsumowały.

„Wiem, że w przeszłości prosiłem cię o kłamstwa, nawet w tym samym pokoju, ale błagam, teraz mnie nie okłamuj.”