Dziewczyna, która prześcignęła czas

" - Mam złe przeczucie ? mruknęłam i rzuciłam Baleowi zmartwione spojrzenie.
- Ty zawsze masz złe przeczucie, jeśli chodzi o moje plany ? zwrócił się do mnie.
- Nieprawda ? skłamałam i przygryzłam dolną wargę."
*
Elaine dopiero, co uratowała świat. Niestety było to tylko pozorne zwycięstwo, ponieważ widmo wojny z każdym dniem staje się coraz bardziej realne. Czy jesteś gotow* wyruszyć razem z bohaterami w niesamowitą podróż do przeszłości, sprawdzić gdzie wyrzuci ich Vortex oraz odkryć tajemnice, które mogą zaważyć na losach świata ?
*
"Dziewczyna, która prześcignęła czas" to dla mnie taka trochę książką PARADOKS. Dlaczego? Cóż, jak inaczej mogę nazwać sytuację, gdy historia mnie zachwyciła, a jednocześnie zawiodła na całej linii...
*
To, co bezapelacyjnie działa na korzyść tej historii to:
"??" Dopracowany motyw Vortexu i związanych z nim podróży w czasie.
"??" Intrygujący wstęp i FENOMENALNY finał. ( JA SIĘ PYTAM, KIEDY 3 TOM!)
"??" Genialna kreacja świata i jego mieszkańców. Szczególnie mowie tu o mutacjach, które zarówno w pierwszym, jak i drugim tomie bardzo mnie intrygowały.
"??" Fajna kreacja bohaterów ? ze szczególnym wyróżnieniem dla drugoplanowych.
*
W czym więc leży problem? Otóż w 250 stronach, pomiędzy wstępem i zakończeniem. Niestety, ale fabuła ze środka książki nie porwała mnie tak bardzo, jakbym sobie tego życzyła. Akcja albo gnała na łeb na szyję do tego stopnia, że zanim zdarzyłam przegryźć jeden zwrot akcji, już dostawała drugi, albo z drugiej strony niesamowicie się wlekła, nie wnosząc do książki nic poza kolejnymi opisami.
*
Tym więc sposobem początek i zakończenie drugiego tomu serii "Vortex" oceniam na 10/10, środek niestety na 5/10. Całokształt natomiast dostaje ode mnie 7?/10 - głównie za sprawą finału i bomby, jaką na mnie zrzucił...

Hipnotyzująca okładka "Votrexu" zdecydowanie przyciąga wzrok!
O bok tej książki nie można przejść obojętnie i zdecydowanie warto dać się wciągnąć w wir przygody!
Po przeczytaniu pierwszego tomu trylogii "Votrex" autorstwa Anny Benning byłam pod ogromnym wrażeniem i na kontynuacje czekałam z wielką niecierpliwością. Rewelacyjny początek sprawił, że wobec drugiego tomu miałam ogromne oczekiwania, ale czy "Dziewczyna, która prześcignęła czas" okazała się być książka równie dobrą co "Dzień, w którym rozpadł się wiat"?
Elaine i Bale to para niezwykle utalentowanych nastolatków, którzy odkrywając pilnie strzeżone, państwowe sekrety mogą zmienić bieg historii i uratować świat. Aby zmienić rzeczywistość wraz z grupką przyjaciół udają się w podróż do przeszłości, jednak wyprawa przynosi tyle samo nowych pytań, co odpowiedzi.
O samej fabule nie mogę napisać wiele, ponieważ wszytko tutaj może być spojlerem psującym radość z czytania, muszę jednak dodać, że po drugi tom trylogii "Vortex" polecam sięgnąć dopiero po przeczytaniu pierwszego, ponieważ to tam Anna Benning świetnie wprowadziła czytelników do wykreowanego przez siebie dystopijnego świata, a bez znajomości początku serii z pewnością trudno byłoby się odnaleźć w tej niesamowitej historii.
Tom pierwszy wciągnął mnie tak, że przeczytałam całą książkę w kilka godzin- tym razem czytałam książkę zdecydowanie wolniej, ale nie dlatego, że była gorsza, tylko dlatego, że była bardziej dojrzała. Tempo jest tu niesamowicie szybkie, pojawiają się nowe niewiadome, a także otrzymujemy więcej głębokich uczuć takich jak miłość i przyjaźń, które dodają zwykłej młodzieżowej historii większej wartości.
Uwielbiam duet Ellie+ Bale. To para, której bardzo mocno kibicuje, jednak po elektryzującym zakończeniu, które jest niemałym zwrotem akcji, nie mam pojęcia czego spodziewać się w kolejnym tomie ( i trochę się tego boję!).
Rewelacyjne zakończenie sprawiło, że już wypatruję kolejnej części i mam nadzieję, że zwieńczenie trylogii mnie nie zawiedzie!

"Vortex 2. Dziewczyna, która prześcignęła czas." od Anny Benning zdecydowanie zaskoczył mnie końcówką! No takiego plot twistu to za nic się nie spodziewałam"??" Zwłaszcza, że po przeczytaniu fragmentu książki ze skrzydełka i tytułu, byłam pewna, że wszystko jest już jasne "??"
Mamy tu motyw podróży w czasie, dużo zwrotów akcji i konflikt sumienia: czy można zabić jedną osobę, jeśli ocali to tysiące? Podobało mi się, że akcja ruszyła od pierwszych stron. Przypomnienie zdarzeń z poprzedniego tomu zostało zgrabnie wplecione w fabułę. Niektórych rzeczy nie pamiętałam, więc fajnie, że autorka nakreśliła kontekst "??"
Lokacja, w której główni bohaterowie spędzili najwięcej czasu była przepiękna."??" Tropikalna plaża nad oceanem, wioska w tajemniczej podwodnej stacji badawczej i morskie stworzenia. Plemię, które tam spotkaliśmy pozwoliło nam lepiej poznać pływańców (ludzi zmutowanych z wodą), a tym samym dało tło dla rozwinięcia postaci Susie. To empatyczna, kochana osóbka, która mimo okrutnych tortur Kuratorium, nie szuka zemsty, jest w stanie zaufać drugiej osobie i pozytywnie patrzeć na świat. Cieszyłam się z rozwoju historii Susie, ale nie cierpiałam Rany ? przywódczyni plemienia nie chciała nikogo słuchać i tylko by się modliła "??"
Ellie walczyła o swoje przekonania i uparcie dążyła do celu, ale głównie była narzędziem do narracji i pchania fabuły do przodu. W I tomie przeszła ciekawą, wiarygodną przemianę, a w drugim trochę stała w miejscu. Luka ciągle prowokował Bale"a, a Bale z kolei wrócił do bycia zamkniętym, nieobecnym mrukiem ?"
Niestety środek książki bardzo zwolnił. Początek był podobny do I tomu, więc wolno się wciągałam, a środek książki tylko spotęgował to uczucie. Czytałam dalej, chętnie wracałam do Vortexu 2, ale nie czułam, że muszę koniecznie wieczorem sięgnąć po książkę, żeby dowiedzieć się, co będzie dalej. Miałam wrażenie, że zdarzenia, które można byłoby zmieścić w 100 stronach były rozpisane na 200. Jednak pierwszy tom był lepiej dopracowany i wyważony.
Za to ostatnią część pochłonęłam na raz i czekam na finalny tom! Mam nadzieję, że cliffhanger z epilogu, który mocno przywodzi na myśl Kosogłosa (Igrzyska Śmierci), będzie szybko rozwiązany "??"