Mężczyzna, który gonił swój cień

Gdy dowiedziałam się, że ma zostać wydana 5 część "Millennium" nie dowierzałam. Potrzebowałam paru przejrzanych stron internetowych, żeby uwierzyć. Od razu zamówiłam książkę. Zastanawiałam się czym autor mnie zaskoczy i czy tak jak w poprzednich częściach nie będę mogła się oderwać.
Nie zawiodłam się. David Lagercrantz idealnie pociągnął historię głównej bohaterki Lisabeth Salander tym samym dotrzymując kroku nie żyjącemu Stiegowi Larssonowi.
Tajemnice zostają rozwiązane otwierając swe mroczne oblicze przed bohaterką. Lecz każda prawda ma swoją cenę. Niebezpieczeństwo niczym cień podąża za Lisabeth. Wytrwałość to główna cecha jakiej możemy Jej pozazdrościć.
Książka usiana jest zagadkami, które chcemy rozwiązać. Rozwiązanie zawsze pozostawia jakieś drzwi zamknięte. Czy te drzwi zostaną otwarte?
Serdecznie zachęcam do lektury :)

Skłamałabym jednak mówiąc, że informacja o kontynuacji cyklu w ogóle mnie nie obeszła ? byłam bardzo ciekawa jak David Lagercrantz poradzi sobie z tym nie lada wyzwaniem, a poza tym cieszyłam się na myśl, że ponownie będę miała okazję przeżyć spotkanie z moją ulubioną bohaterką literacką, jaką jest Lisbeth Salander. Taka postawa wyszła mi na dobre, ponieważ w przeciwieństwie do wielu moich znajomych teraz nie czuję potrzeby prostowania przedwcześnie wydanych, krzywdzących opinii. Już powieść "Co nas nie zabije" przekonała mnie, że David Lagercrantz jest utalentowanym pisarzem, a "Mężczyzna, który gonił swój cień" oceniam jeszcze lepiej. Co prawda Davidowi Lagercrantzowi do Stiega Larssona jeszcze trochę brakuje, jednak moim zdaniem znajduje się on na najlepszej drodze, by w przyszłości mu dorównać.
Moim zdaniem "Mężczyzna, który gonił swój cień" naprawdę nieźle wpasowuje się w pewien kanon stworzony przez Stiega Larssona. Akcja nie jest tak nieprzewidywalna jak w pierwszych trzech tomach serii "Millenium", a sylwetki bohaterów, powiedziałabym, są nieco mniej wyraziste od pierwowzorów, jednak trudno wymagać identyczności od innego pisarza posiadającego zupełnie inną osobowość i poczucie estetyki. My, czytelnicy przyzwyczailiśmy się do niepowtarzalnego i niepodrabialnego stylu pisania Stiega Larssona, być może zbyt pochopnie zamykając się na twórczość Davida Lagercrantza. To błąd, bo potrafi on w podobny sposób zaintrygować, wzbudzić ciekawość, a następnie pozostawić z milionem myśli krążących po głowie. Poza tym, chyba nawet najwierniejszy fan twórczości Stiega Larssona przyzna, że Mikael Blomkvist i Lisbeth Salander skrywają w sobie masę niewykorzystanego potencjału, który żal byłoby zmarnować.
Już w "Co nas nie zabije" David Lagercrantz zmusił wyobraźnie swoich czytelników do pracy na najwyższych obrotach. Ten sam zabieg zastosował podczas pracy nad swoim drugim ? a w całej serii piątym ? tomem cyklu. Nieczęsto zdarza się w powieściach, by zagadka była tak złożona, a jej stopniowe odkrywanie rodziło jeszcze więcej pytań niż na samym początku. Ataki hakerów, badania genetyczne, kwestia tak często poruszanego przez Stiega Larssona ekstremizmu, a ponadto pozostający w ukryciu, nierzadko brutalny świat finansjery ? te wszystkie elementy David Lagercrantz umiejętnie połączył w swojej fabule. Każde napisane przez niego zdanie wydaje się dokładnie przemyślane, a sam pisarz szczegółowo zaznajomiony z każdym z przybliżanych w powieści zagadnieniem.
Podsumowując, znawcom twórczości Larssona nie będzie trudno doszukać się pewnych niedociągnięć w warsztacie Lagercrantza. Według mnie najsłabszym ogniwem są bohaterowie, którzy stracili pewną iskrę ze swojego charakteru. Każdy jednak ma prawo postrzegać postacie literackie indywidualnie, a Davidowi Lagercrantzowi nie można odmówić pomysłu i pewnej konsekwencji podczas kreślenia ich sylwetek. Powiedzenie natomiast, że bohaterowie wykreowani przez Lagercrantza są miałkie byłoby krzywdzącym nadużyciem. Wszystkie inne elementy fabuły, moim zdaniem, pozostają bez najmniejszego zarzutu. Następca Larssona posiada doskonałe umiejętności opowiadania historii i tworzy pełen napięcia nastrój, dzięki czemu jego powieści to przykład wciągającej literatury na wysokim poziomie. Ponadto na pewno podczas pisania towarzyszyło mu nieustanne poczucie presji wywieranej przez miliony czytelników ? tym bardziej zatem zasługuje on na szacunek i podziw

ciekawa fabuła, nieco mniej efektowna niż poprzednie części, ale nadal warta przeczytania.

Ta książka to koszmarny gniot. Millenium na początku dobrze się czytało, choć im dalej, tym gorzej, ale ta kontynuacja jest nie do przejścia.

Gdy dowiedziałam, że ma zostać wydana 5 część "Millenium" nie dowierzałam. Potrzebowałam paru przejrzanych stron internetowych, żeby uwierzyć. Od razu zamówiłam książkę. Zastanawiałam się czym autor mnie zaskoczy i czy tak samo jak w poprzednich częściach zagadki będą wciągać.
Nie zawiodłam się. David Lagercrantz idealnie pociągnął historię głównej bohaterki Lisabeth Salander tym samym dotrzymując kroku nie żyjącemu Stiegowi Larssonowi.
Tajemnice zostają rozwiązane otwierając swe mroczne oblicze przed bohaterką. Lecz każda prawda ma swoją cenę. Niebezpieczeństwo niczym cień podąża za Lisabeth. Wytrwałość to główna cecha jakiej możemy Jej pozazdrościć.
Książka usiana jest zagadkami, które chcemy rozwiązać. Rozwiązanie zawsze pozostawia jakieś drzwi zamknięte. Czy te drzwi zostaną otwarte?
Zachęcam do lektury :)

Kto się spodziewa kunsztu Stiega Larrsona ten się nieco zawiedzie - jednak autor Lagercrantz staje w szranki z mistrzem kryminału i chodź wypada słabiej to jednak wciąż na wysokim poziomie. Bardzo przyjemnie się kontynuuje opowieść o nasze Lisbeth. Lagercrantz też się trochę rozkręca bo ta część zdecydowanie lepsza od poprzedniej. Niestety jak większość kryminałów, a szczególnie te z serii Millenium - szybko się kończy. Pozostaje teraz czekać na dalsze książki szwedzkiego autora.

DZIEWCZYNA Z PRZESZŁOŚCIĄ
Zanim Stieg Larsson odszedł z tego świata w roku 2004, mając zaledwie 50 lat, pozostawił po sobie trylogię "Millennium", która wydawała się być skończoną opowieścią. W rzeczywistości jednak w jego komputerze pozostał manuskrypt niedokończonej czwartej części przygód Lisbeth i Mikaela ? a to przecież nie był koniec; autor chciał bowiem, żeby całość zamknęła się na dziesięciu książkach. I kto wie czy tak nie będzie, skoro kontynuator jego literackiej spuścizny ? mimo wywoływanych kontrowersji i zapewniania, że ten tom będzie finałowym ? nie tylko dobrze się sprzedaje, ale przede wszystkim całkiem dobrze pisze. I chociaż "Mężczyzna, który gonił swój cień" swoje minusy posiada, jest to dobra kontynuacja serii, lepsza nawet niż "Co nas nie zabije".
Lisbeth Salander trafiła do więzienia. Po ostatnich wydarzeniach oskarżona została między innymi o pozbawienie wolności i skazana na dwa miesiące w zakładzie. Jednakże miejsce, do którego trafiła, choć otwarte, okazało się nie być najbezpieczniejszym dla jej osoby, dlatego została przeniesiona do jednego z najlepszych ? przynajmniej pozornie ? ośrodków. To, co dzieje się w jego murach dalekie jest od doskonałości, a służby tylko pozornie mają władzę nad tym miejscem. Kiedy Lisbeth od Holgera Palmgrena dowiaduje się o znalezieniu starych dokumentów na jej temat, w dziewczynie rozbudza się zainteresowanie własną przeszłością. Czyżby kryły się tam jeszcze jakieś sekrety, które nie wyszły na światło dzienne? Salander zaczyna własne śledztwo, do pomocy angażuje Mikaela Blomkvista, a ten szybko wpada na trop kolejnej afery, tajemnic i zbrodni, które mogą sprowadzić śmiertelne zagrożenie na wszystkich zainteresowanych tematem. Jakie sekrety kryją się za tatuażem w kształcie smoka? I do czego może doprowadzić obecna sytuacja?
Część miłośników "Millennium" wiesza na książkach Davida Lagercrantza psy, część się nimi zachwyca ? choćby tylko na zasadzie możliwości powrócenia do tego świata i bohaterów. Kto ma racje? Obie grupy. Bo to, co stworzył kontynuator serii różni się od trylogii Larssona, ale nadal ma swój urok.
Zacznę może od minusów. Pierwszym z nich jest zdecydowanie styl, jakim posługuje się Lagercrantz. Mniej płynny i lekki, na szczęście wciąż przyjemny w odbiorze, czasem różni się naprawdę mocno od prac Larssona, co widać szczególnie w tym właśnie tomie. Podobnie jest z treścią. Jak to było w przypadku "Co nas nie zabije", tak i tutaj fabuła zawiera wiele elementów i pomysłów, których poprzednik raczej by nie napisał ? czasem miałem wręcz wrażenie czytania przygód Jasona Bourne"a (mamy w końcu i islamistów, i tajną organizacją etc.), a nie Lisbeth i Mikaela. Poza tym Lagercrantz zmienił nieco postacie. Spłycił" Często słyszę taki zarzut, ale nie oszukujmy się, Larsson nie zrobił głębokich, wiernych psychologicznie bohaterów ? Lisbeth była ciekawa, ale na zasadzie nietypowości, kontrastu z innymi jej podobnymi heroinami, nie ambitnej kreacji literackiej; resztę osób zaludniających powieści Stiega można śmiało przemilczeć. Autor kontynuacji "Millennium" zmienił ją nieco, uczynił prawdziwą twardzielką jakby żywcem wzięta z kina akcji lat 80. XX wieku. Skupił bardziej na powierzchowności. Jednych zmiana ta rozczaruje, innym się spodoba ? każdy musi zdecydować sam.
Ale powieść ma też sporo plusów. Akcja jest ciekawa, przeszłość Lisbeth tak samo. Nie ma tu wielkich zaskoczeń, ale całość czyta się dobrze, bez znudzenia, a szansa poznania sekretów najciekawszej bohaterki "Millennium" na pewno pociąga. I chociaż "Mężczyzna?" nie jest wybitną pozycją, jako lekka powieść kryminalna dla niewymagających czytelników sprawdza się naprawdę nieźle. Jeśli należycie do tej grupy, spodoba się Wam; tak samo jeśli lubicie trylogię Larssona ? szczególnie gdy nie pozostajecie ślepi na jej minusy, a tych przecież nie brakowało. Ja cieszę się, że mogłem wrócić do tego świata i dowiedzieć się więcej o Lisbeth i mam też nadzieję, że to jeszcze nie koniec serii.

Czasami sami nie jesteśmy pewni swojego przeznaczenia, jakie wybiera nam los. W jednej chwili jesteśmy szczęśliwi i znajdujemy się pośród rodziny i znajomych, a w drugiej możemy znajdować się w ciemnym, niebezpiecznym więźniu, gdzie nawet tam nie jesteś pewny swojego bezpieczeństwa.
Taki los niestety był przeznaczony kobiecie o imieniu ? Lisbeth. Wcześniej prowadziła wolne od wszystkiego i wszystkich życie, była wolna jak ptak, chodziła tam gdzie chciała i tam gdzie jej oczy ją poniosły.
Lecz niestety obecnie odsiaduje wyrok w więzieniu dla kobiet. Mogłoby się wydawać, że akurat tam jest spokój i lepsza sytuacja więźniów niż w męskim. To wyobrażenie szybko staje się mrzonką, kiedy dowiadujemy się, że nawet kobiety są o wiele grosze od zbrodniarzy.
Panująca tam jedna wielka mafia z najgorszą kryminalistką na czele uświadamia nas w przekonaniu jaki świat jest zły, to właśnie ona ma całą władzę nie tylko pośród więźniarek, ale i także wśród władz więziennych. Najgorsze jest to, że ona pociąga za wszystkie sznurki, ma wszędzie swoje uszy i oczy, wie co i kiedy ma się wydarzyć, a swoje ofiary wybiera bardzo powoli, aczkolwiek z mistrzowską precyzją. Tym razem na swoją ofiarę wybiera sobie kobietę uległą, która praktycznie pozwala robić swojemu ciało cokolwiek tamte zechcą, jest z natury cicha niestety nie potrafi stawić czoła potworowi.
Wtedy właśnie postanawia wkroczyć do akcji Lis, nagle wszystko co w przeszłości ją nie obchodziło stało się jej priorytetem i to ona wprawiła w ruch maszynerię, postanawia zawiązać układ z jednym ze służb, staje oko w oko z więzienną mafią pokazując, że nie jest przyjacielem, a co najważniejsze bierze pod swoje skrzydła ofiarę.
Jakie jest prawdziwe przeznaczenie tej kobiety? Bo przecież nie bez przyczyny trafia tam gdzie jest.
Książka z serii ? kryminał, lecz według mnie niestety nie zasługuje na to miano. O tyle o ile wcześniejsze tomy okazywały się ogólnoświatowym hitem, to akurat ta książka jest najgorszą z nich. Oczywiście dla mnie kryminał, to książka gdzie akcja nieustannie się toczy i trzyma w napięciu, a nie wlecze się i jest tak smętna, że chce się spać.
Dla mnie książka absolutnie nieinteresująca, lecz może dla innej osoby równie dobrze mogłaby okazać się ciekawa, więc opinię o niej najlepiej jest wyrażać bardzo ostrożnie i patrzeć na nie postronnie.

Kolejny tom "Millenium"... dzieło Larssona nie ma się wcale najgorzej :)
Nieodżałowanej pamięci Larsson pozostawił po sobie pewien fenomen w postaci pierwotnej trylogii "Millenium"; fenomen, wydawałoby się, zamknięty jako całość... lecz wciąż ze sporym potencjałem. Zwłaszcza co do postaci (!) Lagercrantz kontynuuje to dzieło i... nie jest wcale tak źle!
"Mężczyzna, który gonił swój cień" to opowieść, głównie, o przeszłości Lisbeth Salander. Przeszłości, która być może nie zaskakuje, jednak... prowadzi do kolejnej, pełnej niebezpieczeństw i zagrożeń historii... ze sporą rolą w całości pewnego tatuażu w kształcie smoka ;) A jako, że w historię zaangażowany jest i Mikael Blomkvist, możemy być pewni sporej dawki emocji ;)
Ok, zgoda... to już z całą pewnością nie jest pierwotna trylogia. Inny autor, inny styl pisania... to widać. Inaczej się to po prostu czyta. Jeśli coś chwilami razi, to takie trochę... spłycenie postaci. Tych pełnych charakteru przez duże "ch" postaci, które czytelnicy pokochali dzięki Larssonowi. Mam wrażenie, że Lagercrantz nie wykorzystuje w pełni ich potencjału... Lub nie potrafi do końca go wykorzystać ("), co może - kto wie" - wynikać właśnie z nieco odmiennego stylu pisania obydwóch autorów. W każdym razie... to wciąż fajne kryminały :) I nie są one stratą czasu - niniejsza część również.
Zawsze znajdą się zwolennicy i przeciwnicy "Millenium" w nowych odsłonach, pod banderą innego pisarza... Zamiast wieszać jednak na tym wszystkim psy, proponowałbym wyrobić sobie zdanie samemu - poprzez najzwyczajniejsze w świecie przeczytanie tego samemu. Będzie bolało? Nie sądzę... Dla mnie nowe części są ok... To już nie to samo, to prawda, ale... wciąż jest dobrze. W inny może sposób... ale wciąż ok :)

Piąty tom przygód Mikaela Blomkvista i Lisbeth Salander pióra Lagercrantza jest dziełem nierównym. Nakreślona przez autora intryga tym razem zatacza szersze kręgi, w która uwikłane są państwowe służby, zajmujące się badaniem bliźniąt pod różnymi kątami często zahaczające o granice pseudonauki.
O ile powrót ulubionych i znanych postaci uważam za niewątpliwy plus tejże powieści o tyle sama historia, która była ciekawa to sposób jej poprowadzenia przez Lagercrantza uważam za nietrafiony a miejscami nieciekawy. Bolączką tejże książki jest brak skupienia na konkretnej historii i postaci, przez co główny wątek rozmywa się pośród innych mniej istotnych. O ile Larsson umiał poprowadzić kilka historii i połączyć ją w jedną ciekawą całość, która potrafiła mieć przysłowiowego kopa uderzającego czytelnika prosto w twarz, Lagercrantz nim nakreśli główny wątek gubi się między pomniejszymi, przez co po skończeniu czytania pozostawia on czytelnika z dużą dozą niedosytu.
Najbardziej rzucającym się szczegółem jest brak jakichkolwiek nawiązań do poprzedniej powieści oraz brak poprowadzenia wątku i relacji pomiędzy siostrami Salander co powinien uczynić już na samym początku. Brak skupienia na istotnych postaciach to jedna z większych wad tej książki gdyż mimo że Lisbeth i Mikael są obecni na kartach, to jednak odczuwa się brak interakcji i rozwoju relacji pomiędzy nimi jaka była we wcześniejszych tomach. Brakowało mi również przedstawienia życia w samej redakcji gazety Millenium, która stanowiła wcześniej centrum dowodzenia i pole do przemyśleń nad ważnymi sprawami prowadzonymi przez dziennikarzy skupionymi wokół Blomkvista.
Mimo swoich wad książkę czyta się zadziwiająco dobrze i szybko. Historia o ile ciekawa nie została poprowadzona w odpowiednim kierunku poprzez skupienie się na nieistotnych wątkach, które można było ograniczyć do kilku stron i skupić się na naszych ulubionych postaciach i ich osobistych historiach i dramatach. Osoby które chcą poznać dalsze losy powinny po nią sięgnąć chociażby w celu wyrobienia własnego zdania czy Lagercrantz nadaje się do kontynuowania losów Lisbeth i Mikaela, gdyż tą powieścią autora niestety zachwiał moim zaufaniem do niego i jego umiejętnością wczucia się w swoisty świat intryg rozpoczętych przez Larssona.