Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Przedziwny człowiek - ebook

Tłumacz:
Data wydania:
20 października 2016
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Przedziwny człowiek - ebook

Paul Dirac, nazywany niekiedy brytyjskim Einsteinem, był największym angielskim teoretykiem od czasów Newtona i jednym z najdziwniejszych geniuszy w całej historii nauki.

Kiedy Dirac otrzymał Nagrodę Nobla w 1933 roku, po części za zadziwiające odkrycie antymaterii, był najmłodszym teoretykiem w historii, który uzyskał to wyróżnienie. Jego życie prywatne było jednak bardzo skomplikowane. Będąc niewrażliwym, traktującym wszystko dosłownie mrukiem – być może dotkniętym autyzmem – Dirac był również kochającym ojcem rodziny i absolutnie lojalnym przyjacielem. Publicznie zdawał się interesować wyłącznie nauką, lecz prywatnie miał szerokie spektrum zainteresowań – od Beethovena i Rembrandta do Myszki Miki i Cher. Graham Farmelo wskrzesza dramatyczną historię życia Diraca oraz jego przełomowy wkład do nauki, między innymi współodkrycie mechaniki kwantowej, najbardziej rewolucyjnej teorii naukowej w ostatnim stuleciu.

Książka, którą trzeba przeczytać i od której trudno się oderwać (…) odkrywcza, poruszająca i szczegółowa.

“New Scientist”

Wspaniała książka (…). Poruszająca, miejscami komiczna, miejscami bardzo smutna i sięgająca do korzeni tego, co rozumiemy przez prawdę w nauce.

“Daily Telegraph”

Fascynująca lektura (…) wielkie osiągnięcie literatury biograficznej.

“The Times”

Wspaniała biografia (…) znakomicie napisana.

„Observer”

Kategoria: Powieść
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7886-269-7
Rozmiar pliku: 5,1 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Ta biografia jest prawdziwym darem. Stanowi cudownie napisane i prowokujące do myślenia rozważania dotyczące ludzkich osiągnięć i ograniczeń oraz związków pomiędzy nimi. ... Najciekawsza i najgłębiej zapadająca w pamięć biografia, jaką czytałam na przestrzeni ostatnich lat – Louisa Gilder, „New York Times Book Review”

Fascynująca. ... Znakomita książka – John Gribbin, „Literary Review”

Farmelo wspaniale potrafił nadać trójwymiarowość tej zagadkowej postaci ... Autor znakomicie osadził koncepcje dotyczące cząstek elementarnych w burzliwej historii dwudziestowiecznej Europy i Ameryki – Georgina Ferry, „Guardian”

Takiej właśnie książki poszukiwały wszystkie osoby niebędące zawodowymi fizykami, które aktywnie uczestniczą w największej intelektualnej przygodzie współczesnych czasów – Tom Stoppard

Doskonała książka – Steve Connor, „Independent”

W tej elegancko napisanej biografii drobiazgowe badania Farmela rzucają wiele nowego światła na osobowość Diraca. ... czytanie opisu rozpaczliwego zachowania jego matki przy okazji ceremonii wręczenia Diracowi Nagrody Nobla jest czystą rozrywką – Frank Close, „Nature”

Pełna uczuć książka poparta skrupulatnymi badaniami, odkrywająca przed czytelnikiem epokę Diraca i dziedzinę, którą się zajmował – Sara Lippincott, „Los Angeles Times”

Farmelo dysponuje znakomitym stylem, dzięki któremu wyjaśnia zaawansowane koncepcje teoretyczne w fizyce w wyjątkowo jasny, ... błyskotliwy i pikantny sposób. Potrafi rozbawić czytelnika i ma dość ironiczne poczucie humoru, przez co książka ta spodoba się bardzo szerokiemu kręgowi czytelników – Jocelyn Bell-Burnell, „Times”

Fascynująca ... wciągająca ... jest ikoną nowoczesnego sposobu myślenia, a książka Farmela umożliwia nam głębokie zrozumienie jego samego i czasów, w których przyszło mu żyć – Pedro G. Ferreira, „New Scientist”

Paul Dirac był zagadkowym człowiekiem żyjącym w zagadkowym świecie. Ta długo wyczekiwana biografia wreszcie się ukazała – „The Economist”

Wspaniała biografia napisana przez Farmela zawiera wystarczającą ilość informacji naukowych, aby zainteresować największych miłośników nauki oraz w wystarczający sposób zgłębia tajniki człowieczeństwa, aby zainteresować resztę czytelników. ... To po prostu świetna książka – George Rosie, „Sunday Herald”

Wyjątkowe dzieło pełne dogłębnych analiz i nieznanych faktów. W książce pojawia się bezprecedensowy i fascynujący obraz Diraca nie tylko jako naukowca, ale również jako zwykłego śmiertelnika – „SEED Magazine”

Łącząc najwyższej klasy badania historyczne z zacięciem narracyjnym i fascynującą ludzką historią, Farmelo stworzył jedną z najlepszych biografii naukowych, jaka pojawiła się w ostatnim czasie – Robert Matthews, „BBC Focus”

Piorunująca ... wspaniała książka. ... Będę o niej myślał jeszcze przez dłuższy czas – William Leith, „Evening Standard”

Panoramiczny przegląd dwudziestowiecznej fizyki począwszy od teorii względności Einsteina, a skończywszy na teorii strun, dostępny dla czytelników niebędących naukowcami, dzięki zredukowaniu stopnia jego trudności – John Carey, „Sunday Times”

W tej emocjonalnej i skrupulatnie zbadanej biografii Graham Farmelo traktuje Diraca wyjątkowo i zapewnia wspaniały wgląd w europejskie środowisko akademickie, w którym rozkwitła jego kreatywność – Martin Rees

Wątpię, czy pojawi się lepsza biografia za życia większości z nas. ... Farmelo po mistrzowsku prowadzi czytelnika przez problemy fizyki – Sir John Enderby, „Physics World”Prolog

Nieżyczliwe i egoistyczne traktowanie dzieci przez rodziców zazwyczaj nie prowadzi do negatywnych konsekwencji dla samych rodziców. Może natomiast wpływać przez wiele lat na życie ich dzieci.

Samuel Butler, The Way of All Flesh, 1903 r.

Wystarczyła jedna szklanka soku pomarańczowego zmieszana z kwasem solnym. Kilka minut później okazało się, że jego problemy trawienne wynikały z chronicznego niedoboru kwasu żołądkowego. Przez wiele miesięcy trafiał do szpitala co kilka tygodni, gdzie podawano mu dożylnie witaminy, jednak lekarze nie mieli pojęcia, dlaczego jego procesy trawienne są tak słabe. Teraz, po eksperymencie z sokiem pomarańczowym, badanie laboratoryjne na zawartość związków chemicznych w jego żołądku potwierdziło wniosek, że zawiera on zdecydowanie za mało tego kwasu. Zwykła recepta na tabletkę, którą należy brać po każdym posiłku, zakończyła niemal osiemdziesiąt lat problemów trawiennych. Dzięki temu jego przyjaciel Kurt Hofer, który zasugerował przeprowadzenie eksperymentu i postawił prawidłową diagnozę, stał się bez swojej wiedzy i zgody guru medycyny dla Paula Diraca, będącego jedną z najbardziej cenionych – i najdziwniejszych – postaci w historii nauki.

Hofer i Dirac pracowali razem na Uniwersytecie Stanowym Florydy, ale poza tym najwyraźniej mieli ze sobą niewiele wspólnego. Hofer – tuż po czterdziestce – był znakomitym biologiem komórkowym i porywającym gawędziarzem, który opowiadał wszystkim chętnym słuchaczom o swoim wczesnym życiu rodzinnym wśród rolników w górzystych rejonach Austrii oraz o chwili filmowej sławy w roli dobrze płatnego statysty w musicalu Dźwięki muzyki^(). Oczy Hofera błyszczały, gdy relacjonował swoje historie, jego zdradzający silny akcent tembr głosu opadał i podnosił się dla podkreślenia napięcia, a ręce cięły powietrze i zakreślały w nim rozmaite kształty. Nawet w tym tętniącym życiem towarzystwie Dirac nie reagował i odzywał się tylko wtedy, gdy miał nieodpartą potrzebę zadania pytania lub, rzadziej, wypowiedzenia jakiejś uwagi. Jeden z jego ulubionych zwrotów brzmiał: „Zawsze jest więcej osób, które wolą mówić niż słuchać”^().

Dirac był jednym z najwybitniejszych pionierów mechaniki kwantowej, czyli współczesnej teorii atomów, molekuł i ich składników. Mechanika kwantowa, która stanowiła prawdopodobnie najbardziej rewolucyjny przełom naukowy XX wieku, diametralnie zmieniła wielowiekowe podejście do natury rzeczywistości i naszej wiedzy o tym, czego zasadniczo możemy się dowiedzieć o Wszechświecie. Teoria ta okazała się również bajecznym narzędziem: stanowi fundament całej współczesnej mikroelektroniki i udziela odpowiedzi na wiele podstawowych pytań, które od dawna domagały się jasnych odpowiedzi, na przykład dlaczego prąd elektryczny łatwo przepływa przez przewody, ale nie przez drewno. Mimo to wzrok Diraca stawał się szklisty podczas rozmów o praktycznych i filozoficznych konsekwencjach fizyki kwantowej: interesowało go wyłącznie poszukiwanie podstawowych praw opisujących najdłuższe nici tkaniny Wszechświata. Będąc przekonanym, że prawa te muszą być piękne z matematycznego punktu widzenia, pewnego razu – nietypowo dla siebie – zaryzykował sformułowanie nieweryfikowalnego przypuszczenia, że „Bóg jest bardzo wyrafinowanym matematykiem”^().

Ambicje Kurta Hofera były skromniejsze niż Diraca. Hofer zasłynął badaniami nad rakiem i promieniowaniem, starannie przeprowadzając eksperymenty, a następnie próbując znaleźć teorie wyjaśniające otrzymane wyniki. Było to konwencjonalne, oddolne podejście angielskiego przyrodnika Charlesa Darwina, który traktował swój umysł jak „maszynę mielącą fakty i wyrzucającą z siebie prawa natury”^(). Dirac, będąc klasycznym przykładem odgórnego myślenia, przyjął przeciwną koncepcję, postrzegając swój umysł jako narzędzie do wyczarowywania praw, które wyjaśniają obserwacje doświadczalne. Jednym z największych osiągnięć Diraca było zastosowanie tej metody do odkrycia pozornie niemożliwego związku między mechaniką kwantową i teorią względności Einsteina, w formie wyjątkowo pięknego równania opisującego elektron. Wkrótce potem, bez wskazówek eksperymentalnych, którymi mógłby się kierować, wykorzystał swoje równanie do przewidzenia istnienia antymaterii – nieznanych wcześniej cząstek o takiej samej masie jak odpowiadające im cząstki materii, lecz przeciwnym ładunku. Panuje powszechna zgoda co do kwestii, że sukces tego przewidywania jest jednym z największych triumfów fizyki teoretycznej. Obecnie, według stworzonej przez kosmologów standardowej teorii wczesnego Wszechświata, wspartej bogactwem dowodów obserwacyjnych, antymateria tworzy połowę materiału wytworzonego podczas Wielkiego Wybuchu. Z tej perspektywy Dirac był pierwszą osobą, która dostrzegła drugą połowę pierwotnego Wszechświata, wykorzystując do tego wyłącznie siłę rozumowania.

Hofer lubił porównywać Diraca z Darwinem: obaj byli Anglikami, obaj nie czuli się dobrze jako osoby publiczne i obaj byli odpowiedzialni za zmianę sposobu, w jaki naukowcy myślą o Wszechświecie. Dziesięć lat wcześniej Hofer był zaskoczony, gdy usłyszał, że Dirac zamierza przenieść się z jednego z najlepszych na świecie wydziałów fizyki Uniwersytetu w Cambridge w Anglii, aby objąć stanowisko na Uniwersytecie Stanowym Florydy, którego wydział fizyki znajdował się dopiero na osiemdziesiątym trzecim miejscu w Stanach Zjednoczonych. Kiedy po raz pierwszy dyskutowano możliwość jego mianowania, szeptano wśród profesorów, że nie jest zbyt rozsądne oferować to stanowisko staruszkowi. Obiekcje ustały dopiero po tym, gdy dziekan oświadczył na radzie wydziału: „Mieć u nas za pracownika Diraca to mniej więcej to samo, jakby wydział filologii angielskiej zatrudnił Szekspira”^().

Około 1978 roku Hofer i jego żona Ridy zaczęli składać wizyty u Diraców w większość piątkowych popołudni, aby odprężyć się przez kilka godzin po całym tygodniu pracy. Hoferowie wychodzili ze swojego domu w pobliżu kampusu w Tallahassee około godziny 4:30 po południu i szli spacerem przez dwie minuty pod adres Chapel Drive 223, gdzie Diracowie mieszkali w skromnym parterowym domu kilka kroków od cichej willowej ulicy. Przed domem znajdował się płaski trawnik w angielskim stylu, obsadzony kilkoma krzewami i palmami dżemowymi. Hoferowie byli zawsze serdecznie witani przez Manci, elegancko ubraną żonę Diraca, która śmiała się i żartowała podczas częstowania gości sherry i orzeszkami oraz opowiadania najnowszych plotek wydziałowych. Dirac był chorobliwie szczupły i zgarbiony, niedbale ubrany w koszulę rozpiętą pod szyją i starą parę spodni. Delektował się siedzeniem i słuchaniem rozmów toczących się wokół niego, przerywając od czasu do czasu ten stan, aby napić się wody lub piwa imbirowego. Pogadanki obejmowały szeroki zakres tematów: od spraw rodzinnych do lokalnej polityki na uczelni oraz od szczerych wypowiedzi pani Thatcher na schodach Downing Street do najnowszego kazania wygłoszonego przez Jimmy’ego Cartera w ogrodzie Białego Domu^(). Chociaż Dirac był łagodny i otwarty podczas tych rozmów, był również tak wycofany, że Hofer często łapał się na tym, że próbuje wydobyć od niego odpowiedź – kiwnięcie lub potrząśnięcie głową, parę słów – cokolwiek, co pozwoliłoby na stworzenie wrażenia, że rozmowa jest mniej jednostronna. Tylko od czasu do czasu Dirac bywał na tyle poruszony, aby wypowiedzieć kilka słów na temat jednej ze swoich prywatnych pasji – walców Chopina, Myszki Miki i wszystkich specjalnych programów telewizyjnych, których gościem była posągowa piosenkarka Cher.

W ciągu pierwszych dwóch lat tych wizyt nic nie wskazywało na to, aby Dirac miał ochotę mówić o sobie, ani że żywił jakiekolwiek głębsze uczucia, dlatego też Hofer był zupełnie nieprzygotowany, gdy pewnego piątkowego wieczoru wiosną 1980 roku głęboko schowane emocje Diraca wybuchnęły z całą mocą. „Doskonale pamiętam ten moment. Była to wizyta bardzo podobna do wszystkich innych z tą tylko różnicą, że byłem sam – wspomina Hofer. – Moja żona zdecydowała, że nie idzie, gdyż była w zaawansowanej ciąży z naszym pierwszym dzieckiem”. Na początku wizyty Dirac zachowywał się normalnie i wyglądał na skupionego i gotowego do wsłuchiwania się w toczące się wokół niego rozmowy. Po zwyczajowych uprzejmościach Diracowie zaskoczyli Hofera, gdy przeprowadzili go przez formalny salon, w którym zawsze rozmawiali podczas piątkowych spotkań, do sąsiadującego z kuchnią mniej formalnego pokoju rodzinnego z widokiem na ogród na tyłach domu. Przedwojenny gust państwa Dirac znajdował odzwierciedlenie w wystroju tego pomieszczenia, w którym dominowało drewno desek podłogowych, boazeria na wszystkich czterech ścianach i ogromny kredens z lat dwudziestych XX wieku, ozdobiony oprawionymi fotografiami Diraca w latach świetności. Z sufitu zwisał pseudobarokowy żyrandol, a na większości ścian wisiały obrazy nienoszące śladu nowoczesności.

Jak zwykle Manci i Hofer prowadzili ożywioną rozmowę, podczas gdy wątły Dirac spoczywał bez ruchu na swym ulubionym starym krześle, od czasu do czasu patrząc przez szklane przesuwne drzwi na ogród. Mniej więcej przez pierwsze pół godziny rozmowy siedział jak zwykle w ciszy, lecz powrócił energicznie do życia, gdy Manci zdarzyło się wspomnieć jego odległych francuskich przodków. Dirac poprawił jeden z historycznych faktów przytoczonych przez Manci i zaczął płynnie mówić swoim spokojnym, czystym głosem o pochodzeniu swojej rodziny i dzieciństwie w Bristolu. Niczym dobrze wyćwiczony aktor, mówił z przekonaniem, starannie artykułowanymi zdaniami, nie robiąc przerw ani nie poprawiając się. „Byłem zaskoczony – z jakiegoś powodu postanowił dopuścić mnie do kręgu osób, którym ufał – opowiada Hofer. – Nigdy nie widziałem go rozmawiającego tak elokwentnie na tematy prywatne”.

Dirac opisał swoje korzenie sięgające wiejskich miejscowości okolic Bordeaux w zachodniej Francji oraz to, jak jego rodzina osiedliła się w szwajcarskim kantonie Valais pod koniec XVIII wieku. To właśnie w Monthey, jednym z miast przemysłowych tego regionu, urodził się jego ojciec. Gdy tylko Dirac zaczął mówić o swoim ojcu, stał się pobudzony i odwrócił się od swojej żony oraz Hofera, ustawiając się w takiej pozycji, aby mógł patrzeć prosto w kominek. Hofer widział teraz bezpośrednio profil górnej połowy ciała Diraca: opadnięte ramiona, wysokie czoło, prosty i zadarty nos oraz białą plamę wąsów. Klimatyzacja i telewizja były wyłączone, więc w pokoju panowała cisza, za wyjątkiem sporadycznych odgłosów ruchu ulicznego, szczekania psów z sąsiedztwa i grzechotania pokrywki garnka z gotującym się posiłkiem. Po wymienieniu swojego pochodzenia z precyzją genealoga, Dirac dotarł do tej części historii, w której jego ojciec przybywa do Bristolu, żeni się z jego matką i zakłada rodzinę. Jego język pozostał prosty i bezpośredni, ale gdy zaczął mówić o swoim dzieciństwie, głos stał się napięty. Hofer, obserwując sylwetkę Diraca wyostrzoną blaknącym światłem wczesnego wieczoru, znieruchomiał.

„W dzieciństwie nigdy nie zaznałem miłości ani czułości” – powiedział Dirac, a w zazwyczaj neutralnym tonie jego głosu można było wyczuć odcień smutku. Głównie ubolewał nad tym, że on, jego brat i młodsza siostra nie zaznali życia towarzyskiego, lecz spędzali większość czasu w domu: „Nigdy nikt nas nie odwiedzał”. Jak wspominał Dirac, rodzina była zdominowana przez ojca, tyrana, który dzień w dzień znęcał się nad żoną i wymagał, aby troje ich dzieci zwracało się do niego w jego ojczystym języku francuskim – nigdy po angielsku. W czasie posiłków rodzina była podzielona na dwie części: jego matka i rodzeństwo jedli w kuchni i rozmawiali po angielsku, podczas gdy Dirac siedział w jadalni z ojcem, mówiąc wyłącznie po francusku. To sprawiało, że każdy posiłek był udręką dla Diraca: nie miał talentu do języków, a jego ojciec był niewybaczającym błędów nauczycielem. Ilekroć Dirac popełnił pomyłkę – mogła to być nieprawidłowa wymowa, błędny rodzaj rzeczownika, niepoprawne użycie trybu łączącego – ojciec z zasady odmawiał jego następnej prośbie. To okropnie stresowało młodego Diraca. Już wtedy miał problemy z trawieniem i często czuł mdłości podczas jedzenia, jednak ojciec nie pozwalał mu na odejście od stołu, jeśli zrobił błąd językowy. Dirac nie miał wówczas innego wyboru, jak siedzieć nieruchomo i wymiotować. Nie była to jedynie sporadyczna sytuacja, lecz działo się to nieustannie przez wiele lat.

Hofer był przerażony i ledwie mógł uwierzyć własnym uszom. „Czułem się niesłychanie zakłopotany, jakbym był świadkiem sytuacji, w której przyjaciel ujawnia swe najstraszniejsze tajemnice swojemu psychiatrze – wspominał Hofer. – I oto on, znany jako osoba zrównoważona i o niemal patologicznej powściągliwości, otwarcie rozmawia o demonach, które prześladowały go przez prawie siedemdziesiąt lat. Był przy tym tak wściekły, jak gdyby te straszne zdarzenia miały miejsce zaledwie wczoraj”.

Manci praktyczne się nie mieszała, za wyjątkiem jednego momentu, kiedy podała przekąski i alkohol oraz aby spowolnić przygotowania do obiadu. Wiedziała, że w tych bardzo rzadkich przypadkach, gdy jej mąż decyduje się opowiedzieć swoją historię, najlepiej jest trzymać się daleko od niego i pozwolić mu wyrzucić to z siebie. Gdy wieczór stał się zimniejszy, przyniosła koc i ułożyła mu na nogach, przykrywając go od kolan w dół aż do kostek. Hofer zbierał siły, podczas gdy Dirac kontynuował opowieść i wyjaśniał, dlaczego jest taki cichy i tak nieswojo się czuje podczas normalnej rozmowy: „Odkąd okazało się, że nie potrafię wyrażać swoich myśli po francusku, lepiej dla mnie było milczeć”.

Następnie Dirac przeszedł do rozmowy na temat innych członków jego rodziny: „Nie byłem jedynym, który cierpiał” – powiedział, będąc nadal poruszonym. Przez trzydzieści siedem lat jego matka była uwięziona w katastrofalnym małżeństwie z mężczyzną, który traktował ją jak popychadło. Jednak to na brata Diraca spadł ciężar braku wrażliwości ich ojca: „To była tragedia. Mój ojciec znęcał się nad nim i na każdym kroku podcinał mu skrzydła”. Dokonując pozornej zmiany podejścia do tematu, Dirac wspomniał, że jego ojciec zawsze doceniał znaczenie dobrego wykształcenia oraz że był szanowany przez swoich kolegów jako osoba sumienna i ciężko pracująca. Była to jednak tylko krótka chwila wytchnienia. Kilka sekund później Dirac starał się opanować swój gniew, gdy wyraźnie wypowiedział wniosek, do którego ostatecznie dotarł, dotyczący jego długu wobec ojca: „Nie zawdzięczam mu absolutnie niczego”. To ostatnie zdanie spowodowało, że Hofer się wzdrygnął – nie mógł powstrzymać grymasu, który pojawił się na jego twarzy. Dirac rzadko wyrażał się negatywnie o kimkolwiek, ale oto tutaj potępiał własnego ojca z gwałtownością, którą większość ludzi używa wyłącznie do określenia najokrutniejszych zwyrodnialców.

Dirac zamilkł nagle tuż po zmroku. Jego monolog trwał ponad dwie godziny. Hofer zdawał sobie sprawę, że każde jego słowo byłoby w tym momencie nie na miejscu, więc tylko wypowiedział stonowane pożegnanie i ruszył do domu, odrętwiały i wyczerpany. Mając wkrótce samemu stać się ojcem, rozmyślał o własnej młodości spędzonej wśród bliskiej i kochającej rodziny: „Po prostu nie mogłem wyobrazić sobie równie przerażającego dzieciństwa, jak to, które przeżył Dirac”^(). Wraz z upływem czasu ludzie mają tendencję do upiększania, zniekształcania, a nawet tworzenia wspomnień z dzieciństwa: czy mogło tak się zdarzyć, że Dirac – zazwyczaj myślący ściśle niczym komputer – przesadzał? Hofer nie mógł przestać nieustannie zadawać sobie pytania: „Dlaczego Paul jest taki zgorzkniały i ma tak wyraźną obsesję na punkcie swego ojca?”.

Jeszcze tej nocy, po rozmowie ze swoją żoną Ridy dotyczącej opowieści Diraca o swym młodzieńczym życiu, Hofer podjął decyzję, że dowie się więcej o tej sprawie. „Pomyślałem, że może ponownie otworzy się podczas naszych następnych spotkań towarzyskich”. Lecz Dirac już nigdy nie poruszył tego tematu.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: