Sprzątaczka

Wiem, dlaczego ta książka została bestsellerem. Po pierwsze, jest ilustracją sukcesu. I to takiego w nowym stylu, od bezdomności do samodzielności. Pokazuje, że nawet człowiek żyjący na granicy nędzy może uzyskać dyplom, jeśli tylko bardzo mu na tym zależy. Poza tym, uzmysławia przeciętnemu płatnikowi podatków, na co są wydawane jego pieniądze, jak wygląda pomoc dla najuboższych. Pozwala nam uczestniczyć w życiu samotnej matki, sprzątającej około trzydziestu godzin tygodniowo, aby utrzymać siebie i dziecko. Dużo w nim zmęczenia, frustracji, samotności i strachu. Ciągłe balansowanie na granicy wypłacalności, choroby, z którymi się boryka. Niby nic wielkiego, lecz bez wsparcia najbliższych, te problemy stają się ogromne. Okazuje się, że ratunkiem może być prowadzenie bloga, posty na facebooku. To sprawia, że Stephanie jest w życiu trochę łatwiej, że widzi nadzieje na przyszłość. Książka pokazuje, jak niewydolny jest system pomocy w USA. Jak wiele czasu i zachodu wymaga zdobycie środków. Jak duże poniżenie wiąże się z robieniem zakupów za bony żywnościowe. Brak opieki medycznej, ubezpieczenia, a przynajmniej tak to wyglądało dziesięć lat emu. Wysokość zapomogi jest zmniejszana, gdy wzrastają dochody. Czasami okazuje się, że nie opłaca się zarobić kilku dolarów więcej, ponieważ stracisz znacznie więcej. Nie spodziewałam się, aż tak ciekawej socjologicznie książki. Talent pisarski autorki? Hmm. Moim zdaniem, musi jeszcze sporo napisać. Blog to nie wszystko. Chyba, że zamierzeniem wydawnictwa była taka dość surowa wersja językowa. Czyta się znośnie, a treść nadrabia braki stylu.

Książka Stephanie Land to zapis jej walki o przetrwanie. Jedna błędna decyzja, by po dniu pracy udać się do pubu, zaważyła na jej przyszłym życiu. Poznany tam mężczyzna, który z początku wydawał się porządnym facetem, na wieść o ciąży zamienia się w potwora. Stosując przemoc fizyczną i psychiczną próbuje wymusić na Stephanie usunięcie ciąży. Pomimo świadomości, że może liczyć tylko na siebie, kobieta decyduje się urodzić dziecko, które od momentu, gdy pojawia się na świecie, staje się celem jej życia.
Przerażające jest to, że ten sam mężczyzna, który tak chętnie namawiał Stephanie do przerwania ciąży, w czasie rozwodu zawzięcie walczył o przyznanie jemu pełnej opieki nad malutką Mią. Przez całą książkę jesteśmy świadkami, że dla ojca nie dobro dziecka jest najważniejsze, ale sprawienie jeszcze większego bólu i upokorzenie byłej partnerki.
Czytając książkę miałam wrażenie, że na główną bohaterkę los się najzwyczajniej uwziął. Bez wsparcia ze strony ojca swojej córki, bez zrozumienia ze strony swoich rodziców, bez środków do życia jest zmuszona korzystać z pomocy państwa. Dobrze chociaż, że w Ameryce pomoc socjalna działa na trochę innych zasadach niż w naszym kraju. Mam wrażenie, że u nich jest więcej placówek, które wspierają osoby żyjące w ubóstwie. Jednak krytyczne spojrzenia w sklepie, gdy płaci bonami za swoje zakupy, sprawiają, że czuje się winna i upokorzona, choć pracuje niekiedy ciężej niż inni podatnicy.

Stephanie Land zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Mimo, że jej życie to codzienna walka o przetrwanie, liczenie każdego centa, odejmowanie od ust sobie, żeby jej córka była najedzona, ta kobieta potrafiła jeszcze znaleźć czas na studia eksternistyczne, których czesne również było pokrywane przez państwo. Widać, że Stephanie jest kobietą nie bojącą się ciężkiej pracy, próbującą utrzymać się bez pomocy opieki społecznej, zdeterminowaną by dzieciństwo jej córki było pełne miłych wspomnień.

Książka trochę mnie rozczarowała, gdyż bardziej nastawiłam się na opisy samej pracy sprzątaczki i związanych z tym anegdot. A jest to zapis wspomnień kobiety, która uświadamia nam, że nie ma sytuacji bez wyjścia, że warto walczyć o lepsze jutro. Może trochę chaotycznie przedstawione są te wspomnienia, ale nie zmienia to faktu, że książka mną wstrząsnęła.