Miłość z lupanaru (twarda)

Nie o posiadanie martwego ciała mi chodzi, lecz o duszę tej dziewczyny. Boję się stracić posiadanie jej duszy, zobczenia54, a przeto i upadku miłości. Wytworzyła się już cała obszerna sfera życia Anny, jej stosunki z kolonią łotewską, która jest poza sferą mego udziału i mej bezpośredniej wiedzy. Wiem, że w tamtej sferze są młodzi mężczyźni, a jak się ich stosunki z Anną układają - wiedzieć tego nie mogę. Kocham zaś Annę coraz bardziej, coraz wyłączniej. Miłość moja jest taka, że chcę wyłączności Anny dla siebie, chcę ją mieć całą w sobie, w uczuciu i zespole naszym; nie jestem w stanie się nią dzielić, zazdrosny jestem o każdy jej cal, o każde tchnienie. Każda myśl Anny, każdy jej stosunek, który jest poza mną, boli mnie i rani mą miłość. Toteż śpieszyłem dziś do niej, aby z nią wyłącznie dzień spędzić. Przed godziną byłem u Anny, lecz jej nie zastałem. Na drzwiach była tylko jakaś kartka do niej po łotewsku pisana, z której wszakże to zrozumieć zdołałem, że jacyś Łotysze zapraszają ją do siebie. Wyszedłem i zaraz na ulicy spotkałem Annę, idącą w towarzystwie młodego człowieka, Łotysza. Gdy mnie zobaczyła, chciała się z nim rozstać i pójść ze mną. Ale gdym się dowiedział, że grono Łotyszów się zbiera dla pożegnania i odprowadzenia wieczorem na kolej jakiegoś Łotysza, wyjeżdżającego do Rygi, sam namówiłem Annę, aby nie odrywała się od tej zabawy dla mnie i aby tam poszła. Chciałem zapanować nad egoizmem mej miłości. Anna postanowiła pójść do Łotyszów, mnie zaś wyznaczyła, abym przyszedł do niej o godzinie wieczór. Serce mnie bolało nieskończenie, miłość się raniła. Doczekałem się godziny , przyjechałem, Anny nie ma. Wyszedłem i po jakimś czasie wróciłem - znów nie ma. Była godzina Poszedłem do restauracji Myśliwskiej i pić zacząłem. Postanowiłem zabić w sobie tę miłość. Alkoholem, zapomnieniem, miłostkami i to już od jutra. O godzinie jeszcze raz pojechałem do Anny. Była w domu i już spała. Dzwonek mój ją obudził. Byłem znerwowany, na poły przytomny. Przedstawiłem jej mój plan stłumienia mej miłości. Mówiłem, że tak być musi, że miłość moja ani jej, ani mnie szczęścia nie da, że stosunek nasz powinien się stać li tylko stosunkiem serdecznej przyjaźni. Jeżeli dziś serce mnie boli, to ból ten stłumić potrafię przez użycie lekkich rozkoszy, które wyjaławiają głębsze uczucie. Anna się rozpłakała, rozszlochała spazmatycznie, zapewniała o swej miłości. Pół nocy z nią spędziłem, ją i siebie zmęczyłem. Ukojenia całkowitego wszakże nie zyskałem. 1 Autor podaje daty według tzw. starego stylu, czyli kalendarza juliańskiego, który obowiązywał w Rosji do 1918 roku, i kalendarza gregoriańskiego (tzw. nowego stylu). 2 Witold Abramowicz (1874-1941?) - adwokat, wolnomularz, przyjaciel Autora. Organizator Polskiej Partii Socjalistycznej w Litwie, w czasie I wojny światowej tworzył w Wilnie straż obywatelską i stał na czele komendy milicji miejskiej, współdziałał z Polską Organizacją Wojskową. Uczestnik wyzwolenia Wilna w 1919 roku, pierwszy prezydent miasta. Współorganizator władz Litwy Środkowej. Senator RP w latach 1928-35. Redaktor ,,Kuriera Wileńskiego". W 1939 roku aresztowany przez NKWD, skazany na 5 lat łagrów, ostatni raz widziany w 1941 roku. 3 Augustinas Janulaitis (1878-1950) - prawnik, historyk, działacz polityczny, profesor Uniwersytetu Kowieńskiego. 4 Jerzy Powołocki - prawnik, adwokat; pochodził ze spolszczonej rodziny rosyjskiej. 5 Tadeusz Stanisław Wróblewski (1858-1925) - adwokat, kolekcjoner, założyciel biblioteki (obecnie Biblioteka Litewskiej Akademii Nauk im. Wróblewskich, w której jest przechowywana część rękopisów Autora), jeden z czołowych działaczy krajowców wileńskich. 6 Właśc. Towarzystwo Kulturalne Litwinów w Wilnie ,,R?ta" - powołane przez Michała Ślażewicza (Mykolasa Sleževičiusa), działało w latach 1909-14. 7 Iwan Łuckiewicz (1881-1919) - archeolog, publicysta, krajozawca, inicjator białoruskiego ruchu narodowego. Wraz z bratem Antonim działacz masonerii, współzałożyciel loży ,,Jedność" (1910). 8 Hotel Georges, znany też pod spolszczoną nazwą ,,Żorż" - najbardziej ekskluzywny hotel w Wilnie, zbudowany w latach 1893-95 według projektu architekta Tadeusza Rostworowskiego przy ulicy Świętojerskiej 20 (w okresie międzywojennym ulica Mickiewicza, obecnie Giedymina). Pełnił rolę hotelu do 1940 roku, został wysadzony przez Niemców w lipcu 1944. Odbudowany w 1950 roku. Przeszedł do historii głównie dzięki eleganckiej restauracji i sali balowej, które były miejscem wielu spektakularnych wydarzeń. 9 Jan Jeleński (właśc. Witold Czyż, 1884-1952) - inżynier, właściciel majątku w Oszmiańskiem. W latach 1908-13 związany z białoruskim ruchem narodowym. Następnie wstąpił do Po