Znikanie (twarda)

Ta książka jest jak bigos. Teoretycznie ma to być historia choroby, lecz szalenie ciężko się w niej nie pogubić. Daty, a właściwie miesiące pojawiają się chaotycznie. Nie wiadomo na jakim etapie choroby jesteśmy. I o której dolegliwości autorka aktualnie mówi. Pełno w niej retrospekcji, z sięganiem do dzieciństwa włącznie. Decyzje, jakie podejmuje są czasami kuriozalne. Niedomówienia, narzekanie, wytykanie niekompetencji oraz utyskiwanie na brak środków to główne składowe książki. A na dodatek trochę danych statystycznych. I trochę polityki. A w ramach grzybka ? LGBT. Jak ciężko być lesbijką. Z aluzji pisarki wynika, że tuż przed gwałtownym pogorszeniem się jej zdrowia rozstała się ze swoją partnerką. Było to zaplanowane. A potem kontaktują się przez Skype?a. Rozmawiają. Lecz nie ma ani słowa o tym, by była partnerka oferowała narratorce jakąkolwiek pomoc. Dziwny związek. Bez uczuć? Wypalony? Nie wiem. A wracając do doświadczeń autorki z lekarzami, to mam świadomość, że służba zdrowia w Polsce to tragedia, a osławione kolejki po poradę medyczną to nie wymysł. Każdy z nas się z nimi zetknął. Jednak mam również pewność, że takie książki nic nie zmienią. Uwielbiamy narzekać. Lecz zaproponować sensowne zmiany, sprawić, by zostały wdrożone, by wszystkim żyło się lepiej, a może po prostu godniej, cóż, jest to trudne. I mało kto chce się porwać na takie działanie. Dlatego jest jak jest, a kolejki do lekarzy specjalistów nie maleją. I niestety, nie pomoże prywatna służba zdrowia, ponieważ specjalistyczne zabiegi wymagające dużych nakładów finansowych, jak choćby neurochirurgiczne operacje kręgosłupa, rzadko kiedy są w niej dostępne. Przemęczyłam, przyjemność średnia, książka odłożona na półkę z ulgą.