Perska namiętność ebook i audiobook

Copyright © Laila Shukri, 2017

Projekt okładki

Agencja Interaktywna Studio Kreacji

www.studio-kreacji.pl

Zdjęcia na okładce

© Subbotina Anna/Fotolia.com;

Wolfgang Zwanzger/Fotolia.com

Redaktor prowadzący

Michał Nalewski

Redakcja

Maria Talar

Korekta

Mirosława Kostrzyńska

Sylwia Kozak-Śmiech

ISBN 978-83-8097-283-4

Warszawa 2017

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Rozdział I 

W poszukiwaniu siebie

Sara siedziała z zamkniętymi oczami na posadzce Świątyni Zęba w mieście Kandy uważanym za duchowe centrum Sri Lanki. W atmosferze buddyjskiego sanktuarium starała się odzyskać utracone parę miesięcy temu poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Przez jej rodzinny dom przeszedł bowiem huragan, który sprawił, że dla niej już nic nie było takie samo – po przyjeździe z wakacji ojciec przedstawił jej swoją drugą żonę! Mocno ugodziło to w buntowniczą naturę Sary. A później nastąpiła lawina wydarzeń – rozpacz matki i jej załamanie nerwowe, narastanie ekstremistycznych poglądów Fatmy, siostry Sary, i jej zafascynowanie ISIS, otwarta nienawiść i śmiertelne groźby drugiej żony ojca, plany wydania Sary za mąż jako trzecią żonę pewnego starca, a w końcu ucieczka z domu i pierwsze pełne, choć nie do końca chciane doświadczenie erotyczne. To wszystko zburzyło dotychczasowy świat Sary, który – być może z jej punktu widzenia nie był idealny, gdyż za bardzo ograniczał jej wolność – dawał poczucie komfortu i stabilności. Teraz już tego nie miała. Nie ufała ojcu, bo się przekonała, że mógł być zdolny do najbardziej zaskakujących zachowań, nie miała też wsparcia matki, która nie do końca wróciła do siebie po traumatycznych przeżyciach.

– Idziemy do hotelu? – zapytała szeptem Hana, przyjaciółka Sary.

– Nie, jeszcze tu zostanę. – W otaczającej ją aurze odwiecznych rytuałów, z namaszczeniem odprawianych przez ubranych w większości na biało wiernych, Sara starała się odnaleźć jakąś nitkę, której mogłaby się uchwycić i na nowo odzyskać swoją wewnętrzną równowagę.

– Ja już pójdę. Chcę pobyć trochę z mamą. – Hana podniosła się z posadzki.

– Dobrze. – Sara wciąż miała zamknięte powieki.

– Spotkamy się na kolacji. Poradzisz sobie sama? – Hana czuła się odpowiedzialna za przyjaciółkę.

– Tak, oczywiście.

– To do zobaczenia.

– Do zobaczenia.

* * *

Propozycja Hany, aby Sara towarzyszyła jej podczas dwutygodniowego pobytu na Sri Lance, przyszła w samą porę. Ostatnio dziewczyna nie mogła się otrząsnąć z narastającego przygnębienia. Uczęszczała do szkoły, ale przychodziło jej to z ogromnym trudem. Wszyscy wiedzieli o tym, że nagle zniknęła na dłuższy czas z domu, co w Kuwejcie było plamą na reputacji osiemnastolatki. Dawne koleżanki jej unikały – zapewne dostały zalecenia od swoich rodziców, żeby trzymać się od niej z daleka. Chłopcy na jej widok głupio się uśmiechali, a czasami składali jej niedwuznaczne propozycje. Nie było to dla Sary przyjemne. Nie chciała o tym mówić swojemu o rok starszemu bratu Nadirowi, który chodził do ostatniej klasy tej samej szkoły, bo obawiała się, że w obronie jej honoru nie zawaha się użyć noża, jak już raz zrobił. To znowu mogłoby ściągnąć na jej rodzinę bezmiar kłopotów, a tego Sara na pewno chciała uniknąć. Już dosyć dramatycznych wydarzeń w ich domu…

Sara, otoczona szmerem przesuwających się bosych postaci, ze wszystkich sił starała się wyrzucić natrętne myśli dudniące jej w głowie. Ty wiesz, co się kiedyś stało z kimś, kto ze mną zadarł?! – złowrogie zdania wykrzykiwane przez Larę rozbrzmiewały coraz głośniej i głośniej. – Skończył w wodach Zatoki Perskiej! A ty weszłaś mi w drogę! Nie daruję ci tego! Zapewniam cię, że twoje dni w tej rezydencji są policzone! Twoje dni w tej rezydencji są policzone… policzone… – Sara ukryła twarz w dłoniach. I znów ten ścisk gardła spowodowany strachem, którego mimo upływu czasu nie mogła się pozbyć. I przykre obrazy pijanej do nieprzytomności matki, leżącej w przesiąkniętej odorami brudu i alkoholu sypialni. I siedzący w salonie stary Kuwejtczyk, który oglądał Sarę – kandydatkę na swoją trzecią żonę – jak towar. Wielki smutek znowu rozpostarł się w sercu i duszy dziewczyny. Smutek, z którym zupełnie nie umiała sobie poradzić.

To jej ciągłe, przygniatające rozżalenie zauważyła Emily, mama jej przyjaciółki Hany.

– Saro, stało się coś? – spytała, kiedy przed wakacjami siedziały we trzy w pokoju Hany, popijając herbatę. – Znowu jakieś kłopoty w domu?

– Nie… – Sara nie chciała powiedzieć, że jej dom już nie był dla niej tym samym domem co kiedyś.

– To co się dzieje? – Mama Hany, Brytyjka, w przeciwieństwie do mamy Sary, zawsze żywo interesowała się problemami dorastających dziewcząt. Ojciec Hany, podobnie jak ojciec Sary, był Kuwejtczykiem i Emily zdawała sobie sprawę z tego, że wychowywane na styku dwóch kultur dziewczyny mogą doświadczać licznych rozterek i mierzyć się z wieloma niełatwymi dla nich wyzwaniami.

– Nic takiego – posępnie odpowiedziała Sara, przypominając sobie powtarzające się od czasu do czasu kłótnie rodziców. Mamie Sary, Joannie, trudno było zupełnie zapomnieć o tym, że jej mąż przyprowadził do domu drugą żonę, i zdarzało się, że mu to głośno wypominała. Ich ostra wymian zdań wywoływała u Sary jeszcze większą chandrę, która niekiedy bywała tak ogromna, że nagle wszystko traciło dla niej sens. Zdarzały się dni, że nie chciało jej się nawet podnieść z łóżka, i zostawała wtedy w swoim pokoju, symulując chorobę.

– Saro… – Mama Hany zwróciła się do dziewczyny łagodnym tonem. – Jeżeli znowu masz jakieś problemy, to powiedz… Może będę mogła ci coś doradzić. – To właśnie Emily zachęciła Sarę, aby ta wspierała swoją matkę w najtrudniejszych dla niej momentach. I Sara przez kilka miesięcy robiła to z pełnym zaangażowaniem: zaraz po powrocie ze szkoły szła do sypialni matki, nie zważając na jej nieprzytomny wzrok, czerwoną i opuchniętą od nadmiaru alkoholu twarz oraz zwisające strąki dawno niemytych włosów. Potem, kiedy zrozumiała, że sama nie poradzi sobie z trudną sytuacją, poprosiła o wsparcie Angelikę, przyjaciółkę mamy. Angelika pomagała Joannie wydostać się z najczarniejszej otchłani, w którą ta wpadła, kiedy się dowiedziała, że w drugim skrzydle rezydencji będzie mieszkaćdarra1. Później starała się powstrzymać matkę Sary od skandalicznych zachowań w objętym całkowitą prohibicją Kuwejcie, kiedy ta w pijanym widzie oddawała się orgii zakupów, tracąc w ciągu paru godzin kilkaset tysięcy dolarów. W tym czasie Sara nie mogła liczyć na wsparcie rodzeństwa. Dwa lata młodsza Fatma uległa wpływom ekstremistycznego islamu i krytykowała matkę za jej skłonność do alkoholu, a Nadir myślał tylko o sobie i swoim nowym ferrari, i ze względu na własne korzyści nie chciał konfliktu z ojcem. Ten trzymający Sarę w ciągłym napięciu gorzki okres odcisnął się bolesnym piętnem na psychice dziewczyny, odbierając jej całą radość życia. A zupełnie nowe dla niej gwałtowne przejścia, których doświadczyła podczas ucieczki, jeszcze bardziej wzmocniły jej poczucie zagubienia.

– Saro, kiedykolwiek nas odwiedzasz, to zawsze widzę na twojej twarzy… – mama Hany szukała odpowiedniego słowa – … żal? – Brytyjka zakończyła pytaniem, mając tym samym nadzieję, że nastolatka się przed nią otworzy.

Sara poruszyła ustami, jakby miała zamiar coś powiedzieć, ale nie mogła wykrztusić ani słowa, a jej oczy wypełniły się łzami. Tak, nosiła w sobie żal, i to wielki żal. Do matki za to, że przez lata zajmowała się głównie swoimi przyjemnościami, podróżami i zakupami, do ojca, że śmiał wprowadzić do ich rodziny drugą żonę, do siostry, że tak łatwo dała się zwieść perfidnym sztuczkom Lary, i do brata, że w pogoni za specjalnie wyposażonym ferrari nie wykazał krzty zrozumienia dla cierpiącej matki. Tego wszystkiego nie dało się tak łatwo wymazać z pamięci, więc kiedy mama Hany zapytała o żal, to uczucie z jeszcze większą intensywnością wzmogło nieustające cierpienie Sary. Po jej policzkach zaczęły płynąć duże, gorzkie łzy.

– Saro, nie płacz, przecież najgorsze masz już za sobą. – Emily pocieszała dziewczynę. – W końcu jakoś to się ułożyło, rodzina w komplecie… A już wkrótce wakacje, wyjedziecie gdzieś razem…

– Nie chcę z nimi nigdzie jechać! – wyrzuciła z siebie Sara jednym tchem.

– Ale wakacje z rodziną to dobra okazja… – zaczęła Emily.

– Nie! – krzyknęła głośno dziewczyna.

– Saro! – Hana zdziwiona spojrzała na przyjaciółkę, bo ta nigdy nie zachowywała się w ten sposób w obecności jej mamy.

– Przepraszam – zreflektowała się Sara, starając się zatrzymać wierzchem dłoni wciąż lecące z jej oczu łzy.

– To jakie masz plany na wakacje? – zapytała Emily, podając Sarze chusteczkę.

– Nie wiem… – Dziewczyna wytarła mokre policzki.

– Jedziesz, jak zwykle, do Londynu? – chciała wiedzieć Hana.

– Nie… Chyba nigdzie nie jadę… – cicho stwierdziła Sara.

– Jak to nigdzie? – zdziwiła się Emily, bo młodzież z bogatych kuwejckich domów zazwyczaj spędzała wakacje w Londynie albo w innych miastach i kurortach europejskich bądź amerykańskich.

– Mama w miesiącach letnich planuje ekskluzywny rejs, ale wypłynie w niego sama z ojcem – wyjaśniła ponuro Sara. – Powiedziała, że po tych wszystkich przerażających chwilach, które miały miejsce w naszym domu, potrzebuje z ojcem długiej podróży tylko we dwoje. Stwierdziła, że musi to zrobić, aby odbudować swoje małżeństwo po wielkim kryzysie.

A Sara znowu będzie pozostawiona sama sobie. Niestety… – Mama Hany uważnie przypatrzyła się dziewczynie, z której twarzy biła bezdenna żałość, po czym z przykrością w duchu zauważyła: Jest dokładnie tak, jak już dawno przypuszczałam. Sara popada w coraz większą depresję.

– To może… Sri Lanka? – Hana spojrzała pytająco na mamę, która przyzwalająco kiwnęła głową. – Może pojedziesz z nami na Sri Lankę? – zwróciła się do przyjaciółki.

W pewnym momencie ich przyjaźń została wystawiona na ciężką próbę – Sara nie zwierzyła się bowiem Hanie ze swoich planów ucieczki, a później nie dawała żadnego znaku życia. Hana miała za to ogromny żal do Sary, pomimo tego jednak, od jakiegoś czasu dziewczyny znowu stały się nierozłączne. Hana nie mogła przejść obojętnie obok wyraźnie zgaszonej Sary, którą dodatkowo otaczała niezbyt przyjemna atmosfera w szkole. Po pewnym czasie przyjęła więc jej tłumaczenia, że nie poinformowała przyjaciółki o planach ucieczki nie dlatego, że jej nie ufała, ale z troski, że w przypadku policyjnego śledztwa, ta może się znaleźć pod zbyt silną presją i zdradzić miejsce jej pobytu.

– Myślę, że to dobry pomysł, Saro – zgodziła się z córką Emily. – Wyjedziesz i w nowym otoczeniu od razu nabierzesz do wszystkiego większego dystansu.

Emily z rozmysłem zabierała Hanę do różnorodnych zakątków globu, bo chciała pokazać jej, jak bardzo zróżnicowany jest świat. Żywiła głęboką nadzieję, że kiedy córka przekona się, że życie to nie tylko dychotomia między czarnymi abajami, hidżabami i nikabami a krótkimi spódniczkami, kusymi bluzkami i skąpymi bikini, to będzie jej łatwiej odnaleźć własną drogę i tożsamość. W Japonii Hana zobaczyła, jak wiele może być rodzajów kimon, których wygląd zależy od płci i statusu społecznego właściciela oraz okazji, na jaką są wkładane; w Szkocji przestały ją dziwić kilty, kraciaste spódniczki, które z chlubą nosili mężczyźni, a na Saharze ze zdumieniem odkryła, że to pustynni tuarescy wojownicy, a nie ich kobiety, zwyczajowo zakrywają twarze i dlatego, mówiąc o sobie, Tuaredzy określali się nazwą Kel Tagelmust, która oznaczała „ludzi noszących zasłony”.

– Saro, jedź z nami! Będzie super! – wykrzyknęła Hana pokrzepiona wsparciem matki. – Sri Lanka jest przepiękna!

– To prawda, jest tam mnóstwo niezwykle malowniczych miejsc – potwierdziła Emily. – Będziesz zauroczona!

Sara pomyślała, że mogłaby jechać wszędzie, byle jak najdalej od swojego rodzinnego domu.

– Tak, wszystko ci pokażę! – Hana była pełna entuzjazmu. – Wspaniałe krajobrazy, buddyjskie świątynie…

– Tylko musicie uważać na małpy! – zaśmiała się Emily, mając nadzieję, że tą uwagą uda jej się choć na chwilę rozchmurzyć Sarę.

– Małpy? – nie zrozumiała dziewczyna.

– No tak, małpy! – Hana szeroko uśmiechnęła się do przyjaciółki. – Porywają okulary!

– Małpy potrafią być niesamowicie podstępne – pogodnie wyjaśniała Emily. – Przybiegają szybciutko, wskakują ci na plecy albo wspinają się sprawnie po twoich nogach, jakby zachęcając do zabawy, a później, zanim się obejrzysz, okulary przeciwsłoneczne Prady, Chanel lub Yves’a Saint Laurenta są już w ich rękach!

– Ja też dostałam nauczkę. Pamiętasz, mamo? – Hana zwróciła się do matki.

– Trudno zapomnieć! – Emily z czułością spojrzała na córkę. – Najnowszy model okularów Diora przepadł, bo spodobał się małpce.

– Tak, kupiłaś mi je tuż przed wyjazdem i nawet nie zdążyłam się nimi nacieszyć – wspominała Hana. – Ale z drugiej strony, jakie to było śmieszne, pamiętasz, mamo?

– Oczywiście, że pamiętam! Żebyś widziała swoją minę, gdy małpa porwała ci znienacka okulary!

– A później próbowała je sobie założyć, krzywiąc się przy tym pociesznie! O, tak! – Hana zmarszczyła nos i wydęła usta.

– Ale nie bardzo jej to wychodziło!

– Nawet kiedy pomagała sobie nogą!

– Bo trzymała je odwrotnie, więc trudno, żeby jej się udało! – przypomniała Emily.

– Ale bardzo się starała!

– Była niezwykle wytrwała, a przy tym wyjątkowo komiczna!

Sara z zazdrością przysłuchiwała się żywej rozmowie matki i córki. Wspomnienia. Miały wspólne wspomnienia. Bardzo miłe wspomnienia. Najbardziej wyrazistym wspomnieniem Sary związanym z matką była jej krew na pociętych białych nadgarstkach. Czerwony krzyk rozpaczy będący finałem wielomiesięcznego dramatu rozgrywającego się w ich rezydencji.

– Dlatego, Saro, jeśli z nami pojedziesz, zaopatrz się w kilka par… – Hana zamilkła, kiedy zauważyła, że oczy przyjaciółki znowu są pełne łez – …tanich okularów – dokończyła ściszonym głosem.

W pokoju na moment zapadła cisza. Po chwili Hana wzięła Sarę za rękę.

– Bo pojedziesz z nami, prawda? – zapytała z nadzieją.

– Pojadę – wyszeptała Sara. W duchu zaś pomyślała: Pojadę, byle daleko, bardzo daleko…

Początkowo rodzice Sary nawet nie chcieli słyszeć o jej wakacyjnym wyjeździe na Sri Lankę. Dopiero jej uporczywe prośby oraz rozmowa Emily z ojcem Sary, podczas której przekonywała, że będzie się opiekowała Sarą jak własną córką, skłoniły rodziców do zgody na plany dziewczyny. Kiedy decyzja już zapadła, Sara z niecierpliwością czekała na daleką podróż.

Podczas kilkugodzinnego lotu z Kuwejtu do Kolombo Hana zabawiała Sarę, opowiadając jej o kraju, do którego zmierzały.

– Wiesz, na wyspie jest mnóstwo atrakcji, więc nie sposób się nudzić. Pierwszy raz, gdy byłyśmy tam z mamą, zwiedzałyśmy przede wszystkim parki narodowe, w których żyją dzikie, niektóre rzadko występujące na świecie zwierzęta. A słyszałaś, że jest tam wiele podgatunków, którym grozi całkowite wyginięcie?

Sara nie odpowiedziała, sprawiając wrażenie trochę nieobecnej.

– Należy do nich lampart lankijski, zwinny kocur o błyszczącej sierści usianej różnej wielkości plamami, którego wcale nie jest tak łatwo zobaczyć, ale nam się udało – ciągnęła Hana niezrażona milczeniem Sary. – I słoń cejloński, którego populację szacuje się obecnie na zaledwie niecałe pięć tysięcy osobników. I jeszcze żółwie morskie, które o wschodzie i zachodzie słońca wychodzą na plażę i można je karmić glonami. A kiedy wchodzi się do oceanu… Raz olbrzymi żółw wychylił głowę z fal, a ja mu wkładałam do pyska glony… Uwierz mi, niezapomniane przeżycie!

Sara nie wiedziała dużo na temat Sri Lanki, która głównie kojarzyła jej się z rzeszą pochodzących z niej służących i kierowców zatrudnionych w kuwejckich domach, mimo to nie do końca uważnie słuchała opowieści przyjaciółki. Zdecydowała się wyjechać z Haną na egzotyczne wakacje przede wszystkim dlatego, że zatliła się w niej nikła nadzieja, iż nowe doświadczenia i obrazy, które pojawią się podczas wakacji, przysłonią nękające ją koszmary – patrzącego na nią z obleśnym pożądaniem starca, bezwzględnej Lary, z której ust sączył się śmiertelnie groźny jad, i wiecznie zamroczonej alkoholem, nieobecnej matki.

Niekiedy uciekamy, szukamy gdzieś czegoś, karmiąc się przeświadczeniem, że to coś skądś przyjdzie, ukoi naszą duszę i pozwoli wyzwolić się z bolesnych, szarpiących, raniących szponów rozpaczy, zwątpienia, beznadziei. A czasem zostaje tylko desperacja, która pcha nas ku ostateczności. Tak jak w przypadku Witkacego obwiniającego się o samobójczą śmierć swojej narzeczonej, która z bukietem kwiatów w ręku pojechała dorożką pod Skałę Pisaną, aby tam, odkładając kwiaty na bok, zakończyć swoje życie strzałem z rewolweru. Witkiewicz popadł w głęboką depresję i na Cejlonie2 myślał o odebraniu sobie życia, gdyż jak sam wyznawał, „podróżowanie zamiast poprawiać mój stan, sprawia mi okropne cierpienie, ponieważ fakt, iż ja mogę oglądać piękne rzeczy, których Ona nigdy nie zobaczy, czyni mnie w najwyższym stopniu nieszczęśliwym. Jeszcze bardziej niż byłem poprzednio”3.

– Wiesz, Saro, że nazwa Sri Lanka oznacza w sanskrycie „olśniewający kraj”? A niektórzy nazywają wyspę „perłą Oceanu Indyjskiego”. – Hana chciała przekazać Sarze jak najwięcej wiadomości. Nie powiedziała jednak przyjaciółce, że ze względu na kształt i swoje położenie wyspa nazywana bywa najczęściej „łzą na policzku Indii”. Zbyt wiele łez widziała na policzkach Sary.

– Z lotniska od razu pojedziemy do Kandy. – Hana wyjęła z kieszeni znajdującego się przed nią fotela folder z mapą Sri Lanki. – O, tu, Saro, widzisz? – Wskazała na miasto usytuowane w środkowej części wyspy. – Kandy położone jest na płaskowyżu otoczonym górami, wiecznie zieleniącymi się lasami deszczowymi i plantacjami herbaty. W sercu miasta znajduje się rozległe sztuczne jezioro, które swą atrakcyjnością przyciąga zwolenników spacerów. Też będziemy tam chodzić. Bo przecież lubisz spacery, prawda? – Hana starała się wymóc jakąkolwiek reakcję ze strony przyjaciółki.

– Tak, lubię. – Sara przypomniała sobie niekończące się spacery brzegiem morza z Farah, kiedy to spowita mglistą mgiełką melancholii, zapatrzona w daleki widnokrąg, mogła iść przed siebie, zatracając poczucie teraźniejszości i czasu. Wspomnienie Farah wywoływało u Sary mieszane uczucia. Z jednej strony troska i opieka, którą ją otoczyła w najtrudniejszych dla niej chwilach, wzbudzała jej wdzięczność, z drugiej zaś strony nie tylko platoniczna czułość Farah, zakończona dla Sary mocnym, orgiastycznym przeżyciem, wywoływała zamęt w jej młodej głowie i ciele.

– Na pewno musimy też odwiedzić położoną na północ od jeziora, pokrytą złotym dachem, Świątynię Zęba, jedną z najważniejszych na świecie świątyń buddyjskich. – Hana była zadowolona, że Sara wreszcie się odezwała.

– A dlaczego nazywa się Świątynią Zęba? – Sara poczuła się w obowiązku porozmawiać z przyjaciółką, która z takim zaangażowaniem zabawiała ją podczas długiego lotu.

– Bo przechowywana jest tam święta relikwia wyznawców buddyzmu, ząb samego Buddy. Związana jest z nim bardzo ciekawa historia. Opowiedzieć ci?

– Tak, Hano.

– Istnieje legenda, że podczas ceremonii palenia zwłok Buddy ząb ten został skradziony z tlącego się jeszcze stosu pogrzebowego przez gorliwego wiernego. Następnie w trzysta trzynastym roku księżniczka Himalala ukryła go w koku podczas ucieczki przed wojskiem hinduskim i potajemnie przewiozła z Indii na Cejlon. Księżniczka podarowała go panującemu wtedy na wyspie królowi, który postawił dla niego świątynię. Od tej pory ochrona relikwii przysługiwała tylko królom, w związku z czym święty ząb stał się symbolem władzy. Kolejni królowie budowali dla niego wyniosłe sanktuaria, a ostatnie z nich powstało właśnie w mieście Kandy. Sama zobaczysz, Saro, jak szczególne jest to miejsce. Myślę, że je bardzo polubisz.

I rzeczywiście tak się stało. Podczas pierwszych dni swojego pobytu na Sri Lance Sara spędzała wiele godzin w buddyjskiej świątyni, która działała kojąco na jej zagubioną duszę. Czasami przyłączała się do wyznawców buddyzmu, praktykując z nimi ich rytuały. Kupowała na straganie przed świątynią zachwycający swym doskonałym pięknem kwiat lotosu, lampki wypełnione olejem kokosowym, parę kadzidełek i szła za ubranymi na biało wiernymi, powtarzając ich pełne uduchowionego pietyzmu czynności.

Ofiarowanie kwiatów jest najważniejszym i najbardziej popularnym aktem czczenia Buddy na Sri Lance. Kwiat rozkwitający, kiedy padnie na niego światło, uważany jest za symbol osiągnięcia oświecenia, co bezpośrednio nawiązuje do Buddy, Oświeconego. Wyjątkową symboliką charakteryzuje się kwiat lotosu, o którym Sara przeczytała w tekście lamy Ole Nydahla: „Lotos jest symbolem absolutnej czystości; wyrasta z ciemnych bagien, ale pozostaje niesplamiony i niezanieczyszczony błotem. Nasiono lotosu wyrasta więc nie z ziemskiej gleby, lecz z wody, i dlatego jest mu przypisywane znaczenie boskie, spontanicznie powstałe. »Zrodzony z lotosu« oznacza w swej naturze czysty, nie jak nieskazitelna dziewica, która nigdy się nie kochała i niczego nie przeżywała, lecz czysty doskonałością przekształcenia autentycznych, różnorodnych doświadczeń, mających swe korzenie w prawdziwym życiu. Jest centrum zjawisk, prawdziwą energią, przyjmowaniem tego, co się pojawia, wykorzystaniem i transformacją”4.

Ze skąpanymi w przefiltrowanej wodzie kwiatami wyznawcy Buddy udawali się do jednego z bogato zdobionych pomieszczeń świątyni, gdzie znajdował się długi stół, na którego blacie piętrzyły się białe, żółte i różowe płatki lotosu. Wierni w skupieniu odrywali płatki, wypowiadając jednocześnie swoje prośby, a następnie modlili się o ich spełnienie. Sara czasami również przyłączała się do tego rytuału, jednak była tak wypalona w środku, tak poraniona i rozdarta, że nawet nie wiedziała, o co prosić. Odrywała płatek za płatkiem, po czym rzucała go na stos innych płatków, ludzkich pragnień, marzeń i tęsknot, nie wyrażając przy tym żadnych życzeń, żadnych nadziei. Tak jak gdyby już nigdy nic dobrego nie mogło jej spotkać. Jak gdyby nie miała prawa prosić o nic pomyślnego dla siebie, bo i tak nieznane, mroczne niewiadome nagle pojawi się nie wiadomo skąd w szkaradnej formie, po czym zniweczy jej wszelkie plany i marzenia.

Trzy razy dziennie setki pielgrzymów uczestniczyły w niezwykle efektownej ceremonii otwarcia dwupiętrowego pomieszczenia, w którym przechowywano relikwię. Przed nim po obu stronach, na wysokich podpórkach ustawiono kilka par kłów słonia. Postawni mężczyźni z odsłoniętymi, ciemnymi torsami, owinięci w białe i pomarańczowe sarongi, z udrapowanymi białymi nakryciami głowy, które całkowicie zasłaniały włosy, głośnymi, rytmicznymi uderzeniami w bębny ogłaszali rozpoczęcie ceremoniału. Podniosłą atmosferę potęgowały przenikliwe dźwięki fletów i rogów. Wierni w oczekiwaniu wpatrywali się w czerwoną tkaninę, na której pyszniła się wyszywana złota dagoba5. Po odsłonięciu materiału oczom zgromadzonych ukazywały się drzwi inkrustowane srebrem i kością słoniową, które otwierali ubrani na biało mężczyźni, pozwalając mnichom, z charakterystycznymi ogolonymi głowami i ubranym w pomarańczowe, długie szaty odkrywające prawe ramię, wejść do środka. Samej relikwii, zęba Buddy, wierni nie mogli zobaczyć. Na widok publiczny, w pobliżu stołu pokrytego kwiatami lotosu, tuberozy i frangipani, wystawiana była dość duża, obwieszona kosztownościami złota dagoba, w środku której znajdowało się sześć coraz mniejszych złotych dagob wysadzanych kamieniami szlachetnymi. W najmniejszej z nich przechowywana była relikwia. Złota dagoba ustawiona w zaciemnionym pomieszczeniu, w podświetlonej niszy na czerwonym tle świeciła swym cudownym blaskiem, skupiając rozmodlone spojrzenia wiernych, szczęśliwych, że znaleźli się w tak niezwykłym miejscu w pobliżu najświętszej relikwii. Rozmodleni, z roziskrzonymi oczami, zatopieni w duchowej ekstazie, ze złożonymi rękoma prosili o łaski, dziękowali, łączyli się w transcendentnym sacrum. Sarze udzielała się ta pełna wewnętrznego uniesienia atmosfera, w której zatapiała się bezwiednie, pozwalając, aby magia sanktuarium swą nadziemską mocą tłumiła wciąż mocno raniące ją doświadczenie ostatniego roku. Ukojona aromatami pachnących świec, kadzideł i kwiatów oraz szeptami modlitw całkowicie oddawała się sakralnej chwili.

* * *

Sara podniosła się z posadzki i skierowała w stronę wyjścia. Świątynia Zęba była niezwykle rozległa i składała się z wielu obszernych dziedzińców, kamiennych i drewnianych schodów, misternie rzeźbionych sklepień, balustrad, kolumn i krużganków oraz bogato przystrojonych pomieszczeń, w których znajdowały się figurki Buddy z różnych krajów świata, takich jak Japonia, Chiny, Korea, Tajwan i Tajlandia. W bibliotece zgromadzone były zwoje, księgi i pisma buddyjskie liczące setki lat, a jedną z sal ozdabiały oryginalne freski, które w różnych scenkach przedstawiały złe uczynki ludzkie. Świątynia Zęba znajdowała się na obszarze olbrzymiego kompleksu królewskiego, w którego skład wchodziło kilka innych świątyń i pałaców oraz nastrojowy ogród. Do najważniejszych obiektów należały Łaźnie Królewskie, Sala Audiencyjna, która była unikatowym drewnianym pawilonem, upiększonym rzeźbionymi kolumnami z drewna tekowego, Muzeum Słonia Radży z wypchanym słoniem, który w dawnych czasach prowadził procesje, oraz Pałac Królowych, obecnie siedziba Muzeum Narodowego, eksponujący regalia i inne pamiątki z czasów przedkolonialnych. Całość otaczała głęboka fosa i rzeźbiony, pomalowany na biało, kamienny mur. Wieczorem, kiedy ściany białych budowli podświetlał łagodny, złotawy blask licznych iluminacji, historyczna posiadłość dawnych władców królestwa Kandy wywoływała przejmujące, niezapomniane wrażenia.

Sara wyszła poza mury kompleksu i skierowała się na hałaśliwą, kolorową, przesyconą mocnymi aromatami ulicę. Kiwnęła na pierwszego przejeżdżającego tuk-tuka, wsiadła do trójkołowego, niewielkiego czerwonego pojazdu i podała nazwę luksusowego hotelu, który zachwycał przepięknym położeniem wśród zielonych ogrodów tropikalnych nad urzekającym brzegiem najdłuższej rzeki Sri Lanki Mahaveli Ganga. W hotelu minęła recepcję, schodami weszła na piętro i zewnętrzną galerią podążyła w stronę pokoju. Tuż obok, na dużym dziedzińcu, pyszniła się strzelista, zachwycająca soczystą zielenią bujna roślinność, nieodparcie dając złudzenie, że jest się w środku lasu równikowego.

Sara otworzyła drzwi kartą magnetyczną.

– Hana! – zawołała od progu.

Przyjaciółki nie było w pokoju, ale Sara usłyszała szum wody w łazience. Dziewczyna usiadła na swoim łóżku i jej wzrok padł na porozrzucane niedbale na sąsiednim łóżku ubrania Hany. Tuż po przyjeździe mama Hany, obawiając się, że samotne przebywanie w pokoju może jeszcze pogłębić depresję Sary, zdecydowała, że przyjaciółki podczas podróży będą mieszkały razem. Chociaż nie było w tym nic nadzwyczajnego, to Sara czuła się nieco nieswojo. Nigdy się nie zwierzyła przyjaciółce, że podczas ucieczki schronienie znalazła w przesyconej erotyzmem nadmorskiej willi, w której ostro, bez żadnych zahamowań, bawiło się środowisko kuwejckichboyat6i ladyat7. Sara pozwalała zakochanej w niej Farah na codzienne czułości, gdyż ta odrobina bliskości i tkliwości wynagradzała jej przeżyty w domu rodzinnym koszmar. Zainteresowanie i troska, które Farah okazywała Sarze, działały na nią jak zbawienny balsam. Sara u progu dorosłości musiała się zmierzyć z silnymi, niszczącymi falami problemów, którym często trudno było się jej przeciwstawić, i znaleźć się w centrum destrukcyjnego podmuchu tajfunu, który w pewnym momencie rozbił jej rodzinę. Podsycana płomiennym uczuciem opieka Farah dawała jej moment wytchnienia po wyczerpującej walce o zdrowie mamy i przeciwstawianiu się znienawidzonej Larze. Kojący dotyk Farah wprowadzał ją w błogi nastrój, Sara bardzo jednak uważała, aby nie przekroczył on pewnych granic, po których zaczyna się nieokiełznana namiętność. Aż do tamtej nocy…

– O, jesteś już. – Hana wyszła z łazienki owinięta puszystym ręcznikiem.

Kropelki wody lśniły na odsłoniętych ramionach Hany, długie, jeszcze wilgotne włosy spływały w dół delikatnymi falami, a pod ręcznikiem wyraźnie odcinały się jędrne piersi. Sara odwróciła wzrok.

– Łazienka wolna. Jeśli chcesz się odświeżyć, to już możesz. – Hana usiadła na drewnianym krześle wyściełanym elegancką ciemnożółtą materią, z szuflady stojącego przy łóżku stolika wyjęła suszarkę, włączyła ją do kontaktu, przechyliła głowę w taki sposób, aby jej falujące pukle spadły na jedną stronę, i zaczęła suszyć włosy.

– Za pół godziny schodzimy na kolację! – przekrzyczała buczącą suszarkę.

– Dobrze, wezmę tylko szybki prysznic. – Sara udała się do łazienki.

Tam zrzuciła ubranie, weszła do kabiny i puściła zimną wodę. Wstrząsnęła się pod lodowatymi strugami, ale nie przekręciła kurka z ciepłą wodą. Chciała to z siebie zmyć. Tę zawstydzającą, mimowolną reakcję swojego ciała na drugą kobietę. Wtedy zadzwoniła po brata, aby ten zabrał ją z willi Farah, bo nie chciała być taka jak ona. Jednak coś się już zdarzyło. Coś się w niej obudziło, kiedy w ramionach kobiety przeżyła swój pierwszy w życiu, zaskakujący rozkoszną intensywnością długi orgazm.

Usłyszała niewyraźne pukanie do drzwi.

– Saro, mogę na chwilę?! – zawołała Hana. – Chcę tylko wziąć swoje kosmetyki!

– Tak, oczywiście – odpowiedziała Sara, odwracając się twarzą do ściany.

Drzwi się otworzyły i Hana zaczęła szybko zbierać swoje kosmetyki.

– Pospiesz się, Saro! – ponagliła przyjaciółkę Hana. – Mama już czeka na nas w restauracji.

– Dobrze, zaraz będę gotowa.

– To świetnie. – Hana zamknęła drzwi łazienki.

Sara dokończyła zimny prysznic, dokładnie się wytarła i włożyła hotelowy szlafrok. Kiedy wyszła z łazienki, Hana stała przed lustrem ubrana w jasną, podkreślającą talię sukienkę i w pełnym makijażu.

– Jak wyglądam? – zwróciła się do przyjaciółki.

– Dobrze… – Sara przełknęła ślinę. – Bardzo dobrze…

– Naprawdę? – Hana nadal zerkała w stronę lustra. – Ale te włosy… Nie bardzo mi się ułożyły… Nie sądzisz?

– Nie… Dobre są…

– Tak myślisz?

– Tak…

– Jeżeli tak mówisz… – Hana poprawiła parę kosmyków. – Wiesz co, ja już idę. – Wzięła ze stolika torebkę. – Nie chcę, żeby mama siedziała sama.

– Jasne, zaraz do was dołączę.

– Będziemy czekać. – Hana wyszła, a Sara z ulgą zamknęła za nią drzwi.

Te wszystkie zachowania i interakcje, które zazwyczaj były normalne między przyjaciółkami, jeszcze bardziej rozbijały Sarę psychicznie. Kiedyś szczyciła się swoim ciałem, lubiła przymierzać dopasowane bluzki i sukienki podkreślające jej wydatny biust, seksownie tańczyć sama w pokoju, a później eksponować swoje walory na szalonych, koedukacyjnych party, które młodzież potajemnie urządzała w restrykcyjnym Kuwejcie. Teraz jej ciało wydawało się obce, gdyż reagowało wbrew jej woli, wywołując zażenowanie i poczucie winy. Fakt, że Hana nic nie wiedziała o jej rozterkach, tylko wzmagał niezręczność całej sytuacji. Przyjaciółka zaproponowała jej wspólny wakacyjny wyjazd, aby Sara zapomniała o traumatycznych dla niej przeżyciach, a ona nie potrafiła odpłacić jej całkowitą otwartością i szczerością. To ją jeszcze bardziej przygnębiało.

Sara otworzyła szafę, zdjęła z wieszaka pierwszą z brzegu sukienkę, włożyła ją, wsunęła klapki, opuściła pokój i zeszła na dół. Jedna z wielu hotelowych ekskluzywnych restauracji mieściła się na obszernym dziedzińcu, którego urok podkreślały wysokie drzewa o mocnych pniach, bujnych, soczystych koronach i liściach wyróżniających się oryginalnymi kształtami, palmy z lekko powiewającymi na wietrze pierzastymi pióropuszami, krzewy obsypane paletą barwnych płatków i mocno pachnące kwiaty spływające obfitymi girlandami z otaczających go tarasów. Lekko falująca powierzchnia widocznego w oddali połyskującego, bladoniebieskiego basenu i migotanie gęsto porozstawianych wokół dużych i małych świec dopełniały nieodparty czar ciepłej, równikowej nocy.

– Ona jest taka… sama nie wiem, jak to ująć… – mówiła Hana do matki. – Ciągle jakby zamyślona… i zamknięta… Nie wiem, jak mogę jej pomóc.

– Kiedyś już ci mówiłam, Hano, że to depresja. – Siedząca tyłem Emily również nie zauważyła podchodzącej do stolika Sary. – Musisz być bardzo wyrozumiała… i cierpliwa… Sama wiesz, ile przeszła w ciągu ostatnich miesięcy.

Hana z mamą zamilkły, kiedy Sara odsunęła krzesło i dosiadła się do stolika.

– Jadłyście już? – zapytała jak gdyby nigdy nic.

– Nie, jeszcze nie. Czekałyśmy na ciebie – odpowiedziała Hana.

Emily kiwnęła na kelnera i po chwili przystojny Lankijczyk wręczył każdej z kobiet menu.

– Mają tu wyjątkowo bogatą ofertę – stwierdziła Emily. – Kuchnia indyjska, arabska, europejska, chińska, tajska, no i oczywiście lankijska. Jest z czego wybierać, dziewczyny! Saro, na co masz dzisiaj ochotę?

– Wszystko mi jedno.

– Ale Saro, wybierz to, co najbardziej…

– Wezmę to, co Hana – przerwała Sara i odłożyła kartę.

Emily westchnęła, po czym wraz z córką zajęła się wybieraniem dań, a Sara kątem oka obserwowała kobietę i mężczyznę, którzy przy sąsiednim stoliku prowadzili ożywioną rozmowę zapatrzeni w siebie, zaabsorbowani, zagadani, zafascynowani, zakochani…

Po paru minutach kelner przyniósł lokalne potrawy i sprawnie poustawiał je na stole, który rozświetlały migotliwe płomyki kolorowych świec i ozdabiały śliczne kwiaty rozsiewające zachwycające, egzotyczne wonie. Sara spojrzała na siedzącą obok parę i dopadł ją jeszcze większy smutek.

Bo cóż nam po pięknie tego świata, przepojonych liryzmem wzruszeniach, drgnieniach duszy poruszonej, zachwycie niebiańskim, adoracji wzniosłej, wyniosłej, kiedy nie możemy tych uniesień dzielić z kimś bliskim, najbliższym, najdroższym. Upajać się pięknem, ale tylko we dwoje… A wtedy i te aromaty nektarem słodyczy odurzone, te smaki ambrozją nasiąknięte, obrazy doskonałe doskonałością doskonałą, dźwięki symfonią rajską grające, i aksamit dotyku w zatraceniu, zapamiętaniu, oddaniu…

Z głośników popłynęła następna romantyczna melodia wykonywana z przejęciem przez zespół, i siedząca nieopodal para wzniosła wypełnione szampanem kieliszki, patrząc sobie wymownie w oczy. Takie to banalne i wyrafinowane zarazem. Bo przecież w tym krzyżującym się spojrzeniu jest i przeszłość, i przyszłość, i podziękowanie, i obietnica, i wyczekiwanie, i nadzieja… To jest przecież takie intymne.

Sara przypomniała sobie, jak Oskar mocnym, męskim ruchem brał ją w ramiona, i nagle złapał ją nieprzyjemny skurcz brzucha. Przez jej twarz przeleciał spazm cierpienia.

– Saro, dobrze się czujesz? – Hana z niepokojem zapytała przyjaciółkę.

– Nie bardzo.

– A co się dzieje?

– Boli mnie…

– Co? Głowa?

– Nie… Brzuch…

– Brzuch? – Hana bezradnie spojrzała na mamę.

– A gdzie cię dokładnie boli, Saro? – chciała wiedzieć Emily.

– Tu… – Sara położyła rękę na środku brzucha. – A może tutaj… – Zjechała ręką nieco niżej. – Nie wiem dokładnie…

A może wiem… – pomyślała. – Nielojalność Oskara mnie boli, alkoholizm mamy mnie boli, egoizm brata mnie boli, niezrozumienie siostry mnie boli, bezwzględny cynizm Lary mnie boli, bezduszność ojca mnie boli.

– Masz tabletki przeciwbólowe. – Emily wyciągnęła z torebki lekarstwo i podała je dziewczynie. – Może ci pomogą.

Nie pomogą – przemknęło przez głowę Sary.

Muzyka rozbrzmiała głośniej skoczną melodią i zgromadzeni na dziedzińcu goście jeszcze bardziej się ożywili. Słychać było donośne toasty w różnych językach, krystaliczny dźwięk trącanych kieliszków, gromkie wybuchy śmiechu i prowadzone z zaangażowaniem burzliwe dyskusje. Siedząca niedaleko grupka Niemców w różnym wieku zamawiała kolejne drinki, rzucając przy tym niewybredne uwagi po angielsku do obsługujących ich lokalnych kelnerów. Z rozgrzanymi, zaczerwienionymi twarzami i lubieżnymi półuśmieszkami omawiali ich wygląd, komplementując śniadą, lśniącą skórę, gęste, ciemnie włosy, czarne oczy, jasne zęby, pełne, mięsiste usta i wąskie biodra. Rozochocone towarzystwo bez żenady oferowało kelnerom dalszą, wspólną zabawę.

– Pójdę do pokoju. – Sara nagle wstała od stolika.

– Już? – zdziwiła się Hana. – Nawet nie tknęłaś jedzenia.

– Nie jestem głodna.

– To chociaż posiedź z nami. Taka piękna noc… – Hana próbowała przekonać przyjaciółkę.

– Nie, dziękuję. Muszę się położyć.

– Ale Saro…

– Nie nalegaj, Hano – wtrąciła się Emily. – Jeżeli Sara źle się czuje, to niech odpoczywa. Saro – zwróciła się do dziewczyny – dobrze by było, gdyby ci się udało szybko zasnąć. Sen jest najlepszym lekarstwem. Mam nadzieję, że jutro obudzisz się pełna sił, bo mamy w planie mnóstwo atrakcji.

– Dobrze, postaram się zasnąć – zapewniła Sara.

– To do zobaczenia jutro rano.

– Do zobaczenia. – Sara szybko opuściła restaurację.

* * *

Nazajutrz Hana budziła przyjaciółkę.

– Saro, wstawaj! – Delikatnie odsunęła przykrycie. – Chcemy zjeść wczesne śniadanie, a później pojechać do sierocińca dla słoni.

– Nie, nie chcę… – Sara sama czuła się jak sierota.

– Saro, proszę cię, wstań!

– Nie chcę…

– To sama mam jechać do tych słoni?! – W głosie Hany słychać było wyraźną irytację.

– Przecież jedziesz z mamą.

– To nie to samo! Przyjechałaś tu ze mną… – zaczęła Hana z wyraźnym wyrzutem.

– Daj mi spokój! – krzyknęła Sara.

– To jak chcesz! – Hana poczuła się urażona. – Ale tak się nie robi!!!

Zdenerwowana Hana, rzucając się po pokoju, przygotowała się do wycieczki, a następnie wyszła, ostentacyjnie trzaskając drzwiami. Sara cała nakryła się kołdrą, po czym zapadła w niespokojny sen.

Obudziła się dopiero około południa. Włożyła szorty i bluzkę z krótkimi rękawami i udała się w stronę rzeki. Mahaveli Ganga, najdłuższa rzeka Sri Lanki, w tym miejscu miała niezwykle szerokie koryto porośnięte z obu stron bujną roślinnością. Sara usiadła na brzegu i zapatrzyła się w mętne, leniwie płynące wody, w których niewyraźnie odbijał się przybrzeżny pas zieleni. Wiedziała, że w rzece żyją groźne krokodyle, więc wystarczyło tylko wejść do wody… Pomyślała o matce. O tym momencie, kiedy ta, nie widząc już żadnego wyjścia z beznadziejnej sytuacji w domu, nad którym zupełnie straciła kontrolę, mocno pociągnęła pewnym ruchem po swoim nadgarstku. Jak gdyby nie miała żadnych wątpliwości…

Bywają takie chwile w życiu. Chwile, kiedy wieczorem zamykamy oczy i myślimy, że może byłoby lepiej, gdybyśmy się rano nie obudzili. Bo to byłoby wybawienie. Od kłopotów, trosk, spraw i obciążeń, które nas przerastają. Z którymi zupełnie nie umiemy sobie poradzić. Witkacy po dramatycznej śmierci narzeczonej prosił swojego przyjaciela Malinowskiego o cyjanek potasu. I nawet wyprawa na rajski Cejlon, która miała być jego ucieczką od rzeczywistości i nękających go wyrzutów sumienia, nie odciągnęła go od myśli samobójczych. I mimo że ostatecznie Witkacy samobójstwa na wyspie nie popełnił, to ten czas tam spędzony, choć krótki, bo zaledwie parodniowy, w nim tkwił. Dowodem tego są cztery prawie identyczne nokturnowe akwarele przedstawiające jezioro w Kandy, a namalowane aż osiem lat po pobycie artysty w tym mieście. Księżyc w pełni kładący się długą smugą na pomarszczonej tafli jeziora, plama wyspy z rosnącymi na niej drzewami, zarysy palm, jakaś spiczasta góra gdzieś w oddali, niebo świecące wyjątkowo jasnymi gwiazdami i ognisko na pierwszym planie na ciemnoniebieskim papierze. Prostota i głębia, jak większość naszego życia.

– Saro! Saro! – Zadyszana Hana mocno potrząsała przyjaciółkę za ramię. – Ale mnie przestraszyłaś! od godziny cię szukam!

Zdrętwiała Sara z trudem odwróciła głowę.

– Saro! Słyszysz mnie?! – Hana z przerażeniem patrzyła na bladą jak płótno twarz koleżanki.

Sara ze zdziwieniem zauważyła, że zapadł już zmrok.

– Ciemno… – wyszeptała.

– Co? – nie zrozumiała Hana.

– Ciemno jest…

– No tak, ciemno… O mało zmysłów nie straciłam… Chodź, chodź już do hotelu!

Zadzwoniła komórka i Hana nerwowo odebrała.

– Tak, mamo, znalazłam ją… Nad rzeką… Nie, nic się jej nie stało… – Hana wyjaśniała urywanie. – Tak, wracaj już… do zobaczenia.

– To mama – powiedziała Hana do Sary. – Szukała cię na mieście, pytała ludzi…

Sarze trudno było iść i co chwilę się potykała. Hana podtrzymywała ją i w ten sposób wolno dotarły do pokoju, w którym zaraz pojawiła się Emily.

– Saro! – zawołała od progu. – Ale nam napędziłaś strachu! Wszystko w porządku? – Dotknęła jej czoła.

– Tak… – cicho odpowiedziała Sara.

– Saro, jak mogłaś… – zaczęła Hana, ale Emily jej przerwała.

– To nie czas na wymówki. Saro, chcesz coś zjeść? Zamówić ci coś do jedzenia do pokoju?

– Nie, nie…

– Hano, zajrzyj do lodówki, powinny tam być jakieś czekoladki czy batoniki, podaj mi je, proszę – wydała polecenie Emily. – I zrób Sarze herbatę. Wszystko, co potrzebne, masz na tym małym stoliku przy ścianie.

– Dobrze, mamo.

– Chcesz się wykąpać, Saro?

– Nie, nie mam siły…

– To w takim razie przebierz się tylko w piżamę i wskakuj do łóżka.

Sara jak w letargu wykonała polecenie Emily, później zjadła podaną jej dużą tabliczkę czekolady i napiła się herbaty. Czuła się znużona, zgnębiona i obolała.

– Śpij, Saro, śpij. – Emily troskliwie okryła ją kołdrą. – Hano, zostań tutaj, zamówię ci kolację do pokoju.

– Oczywiście, mamo.

Następnego dnia Sara, tuż po obudzeniu, wzięła długi, ciepły prysznic, podczas którego odpychała myśli, które podobnie jak wczoraj, wciskały się do jej głowy ze wszystkich stron jak nieproszeni goście: A jeśli ojciec znowu mamę zawiedzie? Odrzuci, zapomni, zdradzi? A mama tam sama na tym morzu… Krokodyle… W tej rzece są krokodyle… Wielkie, drapieżne gady, odznaczające się grubą skórą i silnymi, haczykowatymi zębami. To ludożercy. Jedno kłapnięcie i po tobie. Jeden taki wciągnął z brzegu do tej rzeki rybaka. Pożarł go w okamgnieniu. W hotelu ostrzegali nas, żeby nie podchodzić do rzeki bliżej niż na pięć metrów. A ja siedzę tuż nad brzegiem… Siedzę i czekam…

– Saro! Saro! – Hana zaczęła się dobijać do łazienki. – Jesteś tam?! Co robisz?! Saro! Odezwij się!

– Biorę prysznic!

– Wszystko w porządku?! Dobrze się czujesz?!

– Tak, tak… Nie martw się!

Łomotanie ustało, a Sara przepędziła z myśli sążnisty, łuskowaty ogon krwiożerczego gada. Po paru minutach wyszła z łazienki i zobaczyła Hanę siedzącą na jednym z foteli przy okrągłym stoliku, na którym stały dwie parujące filiżanki.

– Siadaj! – Hana zwróciła się do przyjaciółki. – W podręcznym zestawie hotelowym znalazłam pitną czekoladę i przygotowałam nam. Spróbuj, pyszna jest!

– Dziękuję. – Sara usiadła, wzięła do ręki filiżankę z gorącym płynem i ostrożnie pociągnęła z niej jeden łyk. – Rzeczywiście, jest bardzo dobra – stwierdziła.

– Cieszę się, że ci smakuje. – Tak naprawdę Hana była zadowolona z tego, że Sara przyłączyła się do niej, a nie weszła z powrotem do łóżka i popadła w jakąś trudną do przezwyciężenia apatię.

– I jak tam wycieczka do sierocińca słoni? – zagaiła Sara, bo nie chciała, żeby Hana wracała do jej wczorajszego nagłego zniknięcia.

– Chcesz wiedzieć, jak było? Bardzo niefajnie. Bardzo. I to chyba nawet dobrze, że tego nie widziałaś.

– Dlaczego?

– Bo przykro było patrzeć na słonie skute łańcuchami…

– To oni je skuwają w łańcuchy?

– No tak, i te łańcuchy są owinięte wokół ich nóg, a następnie połączone grubymi ogniwami z łańcuchem okalającym ich szyję. A niby to jest placówka, która ma ratować słonie… Pomagać im… Ale dla mnie i mojej mamy to bardziej wygląda na wykorzystywanie tych biednych zwierząt, aby wyciągnąć więcej pieniędzy od turystów. Chcesz nakarmić słoniątko? Proszę bardzo, kupujesz dodatkowy bilet i dostajesz dla zabawy butelkę z mlekiem. A że słonik może niegłodny, bo już tego dnia karmiło go w ten sposób paru turystów? Nie szkodzi, pracownik sierocińca wytarga go umiejętnie za ucho, zmuszając do jedzenia.

– Aż tak jest tam źle?

– I jeszcze gorzej! Pracownicy chodzą z długimi kijami w dłoniach, których bezlitośnie używają, jeżeli słoń nie chce odpowiednio ustawić się do zdjęcia czy selfie z turystą.

– Ale przecież ich nie biją?!

– Dźgają, trącają, a i bicie też może się zdarzyć!

– A turyści na to nie reagują?

– No właśnie nie! Z przyklejonymi do ręki telefonami tylko czekają, aby być jak najbliżej słonika, złapać jak najlepszą fotkę i wysłać do znajomych. No wiesz, te wszystkie lajki… I w dodatku za te zdjęcia też trzeba płacić.

– Aż trudno uwierzyć!

– Ja i mama też byłyśmy zszokowane. Bo wiesz, parę lat wcześniej oglądałyśmy tu słonie na safari w jednym z parków narodowych i to było zupełnie co innego. One sobie normalnie tam żyły, tak jak na wolności, a ludzie pomagali im tylko w takim zakresie, w jakim było to niezbędne. Widziałam całe słoniowe rodziny swobodnie przemierzające ogromne, zielone połacie rezerwatu, skubiące trąbami liście i gałązki, beztrosko kąpiące się i pryskające wodą na wszystkie strony. To były piękne widoki! A ten sierociniec… Według mnie zupełny koszmar!

– W takim razie dobrze, że tego nie widziałam.

– Z pewnością! A najgorsze były kije zakończone hakami, którymi tresuje się dorosłe słonie ku wątpliwej uciesze turystów. Słoń ma wejść do wody albo się w niej położyć, podnieść drewniany bal, odpowiednio pozować… A jak nie chce, to buch tym hakiem w najbardziej wrażliwe miejsca słonia, tak dotkliwie, że czasami krew się leje…

– Hano, przestań! – Sara nie chciała już więcej słuchać o cierpieniu zwierząt. – Wystarczy!

– Przecież sama zapytałaś! – wykrzyknęła Hana, ale zaraz zniżyła ton, bo przypomniała sobie radę mamy, że ma być wyjątkowo wyrozumiała i cierpliwa w stosunku do Sary. – I jak, dobra czekolada? – zmieniła temat.

– Tak, wspaniała.

Przyjaciółki przez moment w milczeniu sączyły napój, po czym wzrok Sary padł na leżące na stoliku dość duże, kolorowe kartoniki.

– Co to jest? – zapytała.

– Bilety – odpowiedziała Hana.

– Do sierocińca słoni?

– Nie, na przedstawienie prezentujące tradycyjny taniec kandyjski.

– Na kiedy?

– Dziś po południu. Pójdziesz? Bo jeżeli ty nie idziesz, to ja zostanę z tobą.

Sara chwilę się zastanowiła. W zasadzie wolałaby nie ruszać się z pokoju i nigdzie nie wychodzić, ale z drugiej strony musiała przyznać rację przyjaciółce, która jej poprzedniego dnia wykrzyczała w złości, że „tak się nie robi”. Przecież nie może psuć wakacji Hanie i jej mamie bez względu na to, jak bardzo jest przybita. A teraz jeszcze Hana deklaruje, że dotrzyma jej towarzystwa, jeżeli ona nie pójdzie na przedstawienie. Pewnie po wczorajszym incydencie obawia się ją zostawić samą.

– Dobrze, pójdę – zdecydowała.

– Naprawdę?! – Hana wyraźnie się ucieszyła. – To cudownie!

Sara uśmiechnęła się do przyjaciółki i dokończyła swoją czekoladę.

Wkrótce Sara, Hana i jej mama zmierzały tuk-tukiem zatłoczonymi i hałaśliwymi ulicami Kandy do miejsca, gdzie miało się odbyć przedstawienie.

– Te tańce, które będziemy dziś oglądać, są niezwykle fascynujące i reprezentują bogatą tradycję kulturową regionu. Cieszę się, Saro, że się z nami na nie wybrałaś. – Emily nie ukrywała swojej radości. – Uważa się, że korzenie kandyjskich tańców sięgają rytuałów egzorcystycznych Indii. Istnieje legenda, która mówi o tym, że trzej szamani z Indii udali się na Cejlon, aby pomóc panującemu tam królowi wyleczyć tajemniczą chorobę. Król cierpiał na powtarzający się, dręczący go sen, w którym lampart otwierał paszczę i wystawiał w jego kierunku swój groźny jęzor. Panowało przekonanie, że ta nieprzyjemna przypadłość wywołana została przez pierwszą żonę, która zastosowała wobec króla elementy czarnej magii. Kiedy przybyli szamani wykonali swój rytualny taniec, rzucone wcześniej przekleństwo zostało zdjęte, król ozdrowiał, a sam taniec rozpowszechnił się wśród lokalnych mieszkańców.

– To interesujące – stwierdziła Hana. – Ciekawe, jak te tańce wyglądają.

Tuk-tuk podjechał do hali, gdzie zgromadzonych już było wielu turystów, głównie z Indii, Chin i Europy. Emily i dziewczęta pokazały przy wejściu bilety i weszły do środka.

– Dobrze, że przyjechałyśmy trochę wcześniej, to możemy usiąść bliżej sceny – stwierdziła Emily.

Na sali rozstawione były zwykłe, nienumerowane krzesełka i widzowie szybko zajmowali miejsca w pierwszych rzędach. Po sali chodzili sprzedawcy, oferując napoje i drobne przekąski.

– Kupić wam coś? – spytała Emily dziewcząt.

– Dziękuję, mamo, ja nic nie chcę – odpowiedziała Hana.

– Ja też nie – odezwała się Sara.

– To w takim razie wezmę tylko parę butelek wody. Przedstawienie trwa prawie półtorej godziny, a tu jest dość gorąco.

Sala zapełniła się po brzegi i po kilkunastu minutach niecierpliwego oczekiwania zaczął się występ lokalnych tancerzy.

Widownię już od pierwszych donośnych uderzeń bębnów wciągnęła mistyczna atmosfera rytualnych tańców. Kolejne grupy tancerzy w interesujących choreografiach zabierały widzów do świata wierzeń i obrzędów. Wyszukane, niezwykłe w swej egzotycznej barwności kostiumy, wzbogacone o liczne brzęczące ozdoby potęgowały atrakcyjność tradycyjnego pokazu, który przyciągał uwagę kolejnymi interesującymi odsłonami. Układy taneczne obrazowały różnorodne tradycje, do których należał między innymi starożytny rytuał oczyszczenia, pełniący funkcję przebłagalną. Wykonywany był wyłącznie przez mężczyzn ubranych we wspaniałe stroje, składające się z kilkudziesięciu elementów. Dolna, biała część kostiumu, wykończona czerwonymi i czarnymi lamówkami, przypominała długie, wielowarstwowe spódnico-spodnie z szerokimi nogawkami, odkryte torsy mężczyzn skąpo zakrywał ornament upleciony z małych muszelek i srebrnych koralików, a głowy zdobiły imponujące srebrne nakrycia ukształtowane w formie słońca z odchodzącymi od niego promieniami. Ponadto na ciałach mężczyzn pyszniła się bogata srebrna biżuteria artystyczna: grube bransolety na ramionach i przedramionach, ciężkie naszyjniki na szyi i olbrzymie kolczyki całkowicie zasłaniające uszy. Nieco powyżej bioder Lankijczycy przepasani byli szerokimi pasami, z których pośrodku zwisała, zwężająca się ku dołowi i udekorowana grawerowanymi srebrnymi blaszkami w kształcie kół, czerwona ozdoba. Strój do tańca przebłagalnego uważany był za święty, szczególnie dotyczyło to nakrycia głowy, więc początkowo przechowywany był w sanktuarium. Współcześnie przeprowadzano specjalną ceremonię, podczas której tancerzom, po osiągnięciu odpowiedniego stopnia wtajemniczenia, pierwszy raz wkładano na głowę okazałe rytualne nakrycie.

Następnym nadzwyczajnie ekspresyjnym widowiskiem był „taniec diabła”, który miał uspokoić złe duchy wywołujące choroby. Taniec ten był swego rodzaju egzorcyzmem pomagającym ludziom przezwyciężać groźne nadprzyrodzone siły. Tancerze zakładali maski przedstawiające różne postaci, takie jak ptaki, gady i demony, po czym w rytualnych figurach tanecznych starali się przepędzić dolegliwości i nieszczęścia spowodowane przez złe moce. Na lankijskich wsiach wierzono, że pewne choroby wywołane są przez tak zwane niewidzialne ręce, które należy odpędzić od pacjenta, aby doprowadzić do jego uzdrowienia. Szczególny strach u ludzi wywoływał demon cmentarny, więc tancerz, którego zadaniem było uspokojenie go, przebierał się za niedźwiedzia, a głównym akcentem jego stroju była straszna maska z wyszczerzonymi zębami, wielkimi uszami, przerażającymi, wytrzeszczonymi oczami i wystawionym językiem. Towarzyszący mu tancerze również nosili maski i w rytualnym tańcu, pełnym podskoków, gwałtownych ruchów oraz energicznych wymachiwań rąk i potrząsań głową, odstraszali siejącego zło demona.

Przedstawienie składało się z wielu sekwencji choreograficznych, podczas których na scenę wychodzili różni artyści, w tym również kobiety. Sarę urzekły zróżnicowane, kolorowe kostiumy oraz kunszt tancerzy, a zwłaszcza płynna, pełna urozmaiconych ruchów i figur praca ich rąk. Wszystkie tańce wykonywane były boso. Kiedy w finale na scenie, rozdając szerokie uśmiechy, pojawili się wszyscy tancerze, publiczność nagrodziła ich rzęsistymi brawami i entuzjastycznymi okrzykami.

– I jak, podobało się? – spytała Emily.

– Bardzo! – zapewniła Hana.

– A tobie, Saro?

– Mnie też się podobało. – Żywe i niesłychanie plastyczne przedstawienie odciągnęło Sarę od ponurych myśli.

– A to jeszcze nie koniec. – Emily cieszyła się, że twarz Sary choć trochę się rozjaśniła.

– Jak to? – Hana wstała z krzesełka i podążyła za Emily w stronę wyjścia.

– Na zewnątrz czekają nas tradycyjne występy pokazujące władzę człowieka nad ogniem.

Na placu, w pobliżu budynku, gdzie odbywało się przedstawienie, już gromadzili się widzowie ciekawi następnych atrakcji. Na środku stał niski, duży, prostokątny żelazny pojemnik, z którego buchały gorące płomienie. Słychać było zawodzące śpiewy i wybijany dłońmi przez ustawionych wkoło bębniarzy miarowy rytm, który nadawał tempo energicznym ruchom tancerzy, trzymających w obu rękach płonące pochodnie. Właśnie zapadał zmierzch i panujący półmrok uwypuklał figury kreślone żywym ogniem przez artystów.

– To kandyjski taniec ognia – powiedziała Emily w stronę dziewcząt.

Tymczasem mężczyźni przyspieszyli i można było odnieść wrażenie, że to sam ogień pogrążył się w rytualnym tańcu. Pląsające płomienie pojawiały się w coraz to innym miejscu, zmieniając kształty w zapamiętałym wirowaniu. Od czasu do czasu tancerze przykładali palące płomienie do swoich nagich torsów lub popisywali się mistrzostwem połykaczy ognia. W kulminacyjnym momencie ogień w żelaznym pojemniku wystrzelił do góry i tancerze przebiegali po znajdujących się w nim rozżarzonych węglach, nie zważając na sięgające im kolan szalejące jęzory.

– Wooow!!! – wyrwało się z ust najbliżej stojących.

– Zobacz, Saro, nawet im się te ich długie sarongi nie zapalają! – podzieliła się swoim spostrzeżeniem Hana.

Nastała noc i zahipnotyzowani widzowie wodzili wzrokiem za rozświetlającymi ciemność błyskami tańczących płomieni. Na koniec jeden z tancerzy rzucił się w żywiołowy taniec wokół własnej osi, wymachując jednocześnie płonącymi pochodniami. Brawurowy pokaz zakończył się głośnym aplauzem publiczności.

Zgaszono ognie i widzowie, komentując w różnych językach dopiero co obejrzane przedstawienie, zaczęli się rozchodzić.

– Mamo, świetnie, że nas tu zabrałaś. To był bardzo udany wieczór. Prawda, Saro? – Błyszczące oczy Hany dowodziły, że wciąż jest pod dużym wrażeniem egzotycznego spektaklu.

– Tak, masz rację – zgodziła się Sara.

– A co najbardziej ci się podobało?

– Nie wiem, trudno powiedzieć, w zasadzie chyba wszystko… – Sara chwilę się zastanowiła. – Ale gdybym miała coś konkretnego wymienić, to zwróciłam uwagę na dużo różnego rodzaju wyjątkowo wymyślnych strojów, urozmaicone tańce i choreografie, bardzo specyficzne, zupełnie nieznane mi wcześniej ruchy tancerzy… To wszystko było dla mnie zupełnie nowe.

– Mamo, pamiętasz, mówiłam dokładnie to samo po obejrzeniu opery japońskiej! – roześmiała się Hana.

– Tak, a szczególnie zaintrygowały cię kredowobiałe, zastygłe w bezruchu maski tancerzy – dodała Emily.

– Niektóre z krwistoczerwonymi ustami… Też wtedy zastanowiło mnie, jak bardzo sztuka japońska różni się od wszystkiego, co znałam do tej pory – wspominała Hana.

– Pamiętajcie, że należy poznawać inne kultury i czerpać ze skarbnicy ich bogactwa i mądrości – z przekonaniem stwierdziła Emily. – O, mamy tuk-tuka. – Emily zatrzymała przejeżdżający tuż koło nich pojazd. – Wracamy do hotelu, pewnie jesteście już głodne. Wsiadajcie! – Emily przepuściła przed sobą dziewczęta.

– Mamo, kiedyś opowiadałaś mi bardzo romantyczną historię związaną z jedną z tutejszych tancerek. – Hana po drodze zwróciła się do matki. – Opowiedz ją Sarze, proszę, bo ja nie pamiętam szczegółów.

– Masz na myśli wielką sekretną miłość króla Toma i Loviny?

– Tak, dokładnie.

– To niezwykła historia… – ciepłym głosem zaczęła Emily. – Niektórzy uważają ją za najbardziej tajemniczą historię miłosną dziewiętnastego wieku…

– Posłuchaj, Saro, ile fascynujących sekretów kryje ta wyspa. – Hana zachęciła przyjaciółkę do uwagi.

– Działo się to w czasach, kiedy kontrolę nad Cejlonem sprawowali Brytyjczycy – ciągnęła Emily. – Pierwszym gubernatorem został sir Thomas Maitland. Ten pochodzący z arystokratycznego rodu czterdziestosześcioletni kawaler zakochał się do szaleństwa w lokalnej tancerce, która występowała w grupie zabawiającej brytyjską śmietankę towarzyską.

– Ale z tego, co pamiętam, to ta tancerka była w połowie Portugalką – wtrąciła Hana.

– Tak, to prawda – przytaknęła Emily. – Lovina miała portugalskie i syngaleskie korzenie, więc może dlatego odznaczała się olśniewającą urodą. Duże piwne oczy, długie, kruczoczarne falujące włosy, śliczna twarz, idealna sylwetka…. Sir Thomas zobaczył ją po raz pierwszy, kiedy zespół taneczny, któremu przewodził ojciec Loviny, wystąpił na uroczystej imprezie powitalnej na cześć nowego gubernatora.

Sir Thomas oczarowany urzekającym uśmiechem, wdziękiem i urokiem osobistym pięknej tancerki zapałał do niej gorącym uczuciem. Owładnięty nieodpartą obsesją, żeby jak najczęściej ją widywać, organizował bale maskowe, na których bawili się panowie w cylindrach i panie w spływających do ziemi sukniach, a grupa ojca Loviny zabawiała ich programami artystycznymi. Oczywiście było nie do pomyślenia, żeby na oczach wszystkich nawiązał się romans między gubernatorem a lokalną tancerką. Zbyt wielka była między nimi różnica społeczna. – Emily przerwała na chwilę, nad czymś się zamyślając.

– I co było dalej? – spytała Sara.

– Mówią, że Sir Thomas ujrzał cudną Lovinę kąpiącą się w falach oceanu i widok ten jeszcze bardziej rozpalił niepohamowaną miłość i namiętność, którą darzył tancerkę – podjęła opowieść Emily. – Wtedy wybrał działkę niedaleko Kolombo, malowniczo położoną na wzgórzu od strony plaży lazurowego Oceanu Indyjskiego, i zbudował na niej okazałą wiktoriańską rezydencję.

– Ale przecież nie mógł oficjalnie zamieszkać w niej ze swoją ukochaną? – zauważyła Sara.

– Oczywiście, że nie! – potwierdziła Emily. – W związku z tym, już w trakcie realizacji projektu, zlecił zbudowanie sekretnego tunelu, który łączył podwórko skromnej chaty ojca Loviny z jego wspaniałą rezydencją.

– Słyszysz, Saro, do czego zdolny jest zakochany mężczyzna! – wykrzyknęła Hana.

– Tak, zakochany mężczyzna potrafi podjąć się niesamowitych działań… – zgodziła się Emily, po czym kontynuowała opowieść. – Tunel miał początek w studni, skąd pobierano wodę pitną, a koniec w piwnicy rezydencji, gdzie gubernator przechowywał wina. I dzięki temu wybiegowi szalona miłość brytyjskiego arystokraty i lokalnej tancerki mogła kwitnąć.

– Prawdziwa miłość zwycięży każdą przeszkodę… – Widać było, że Sara jest pod dużym wrażeniem romantycznej historii.

– Przez siedem lat Lovina pokonywała parusetmetrowy ciemny tunel, aby w tropikalne noce kochankowie mogli upajać się nieposkromioną miłością i nieokiełznaną namiętnością aż do brzasku… I ani tubylcy z Cejlonu, ani wysoko postawieni urzędnicy w Anglii nie byli świadomi tego łamiącego wszelkie konwenanse romansu.

– To piękna historia miłosna – stwierdziła Hana.

– Każda historia prawdziwej miłości jest piękna… – szepnęła Sara. – Szczególnie takiej, która trwa mimo wszystko…

– I skończyło się jak w bajce? – zapytała Hana. – Żyli długo i szczęśliwie?

– Niestety, nie – ze smutkiem powiedziała Emily. – To życie… W końcu skrzętnie skrywana tajemnica kochanków wydała się i zwierzchnicy sir Thomasa, króla Toma, jak go nazywano na wyspie, musieli oficjalnie wyrazić dezaprobatę wobec postępowania swojego urzędnika, które kłóciło się z wyznawanymi wówczas wartościami. Sir Thomas został odesłany do pełnienia funkcji na Malcie i oczywiście nie miał możliwości zabrania ze sobą swojej ukochanej. I to był koniec tej intrygującej historii miłosnej.

– A Lovina? – chciała wiedzieć Sara. – Co się stało z Loviną?

– Krążą różne wersje dotyczące jej dalszych losów. Jedna z nich mówi, że nieszczęsna dziewczyna, oddzielona od ukochanego, który ostatecznie złamał jej serce, wspięła się na klif niedaleko rezydencji, w której przeżyła najpiękniejsze chwile swojego życia, i rzuciła się w odmęty oceanu.

– Czy piękna miłość zawsze musi się kończyć tragicznie? – Twarz Sary znowu zasnuła się smutkiem.

– Może nie zawsze – odpowiedziała Emily. – Bo istnieje też inna wersja zdarzeń, według której Lovina pojawiła się w małym rybackim miasteczku z pieniędzmi, być może otrzymanymi od ukochanego, kupiła tam dom i żyła w nim do końca swoich dni.

– A sir Thomas? – zainteresowała się Hana.

– Pogrążony w żałości po stracie ukochanej, do śmierci wspominając idylliczne chwile spędzone ze swoją wielką miłością, nigdy się nie ożenił.

– A teraz w dawnej rezydencji do szaleństwa zakochanego gubernatora znajduje się hotel, prawda, mamo? – powiedziała Hana.

– Tak, miasto się rozrosło i w Kolombo jest teraz hotel Mount Lavinia, bo tak niektórzy nazywali piękną tancerkę. To niezwykle klimatyczne miejsce, traktowane jako symboliczny pomnik zakazanego, gorącego romansu, przyciąga wielu turystów, szczególnie nowożeńców, duchem dawnych wieków i wyjątkowej miłości. W jego wnętrzach kręcone były nawet niektóre zdjęcia do kultowego filmuMost na rzece Kwai. O, jesteśmy na miejscu. – Tuk-tuk się zatrzymał i Emily podała kierowcy kilkaset rupii. – Chodźcie, dziewczyny, pewnie marzycie o posiłku.

Po kolacji przyjaciółki poszły do swojego pokoju, gdzie jeszcze długo dyskutowały o kandyjskich tańcach i trwającym wiele lat sekretnym uczuciu tutejszej piękności.

Następnego dnia Emily obudziła Hanę i Sarę skoro świt.

– Wczoraj spodobały się wam tradycyjne występy, to dzisiaj na pewno zachwycicie się Złotą Świątynią Dambulla. – Emily poszła za ciosem, proponując sposób spędzenia czasu, który nie pozwoliłby Sarze pogrążać się w czarnych myślach. – Wiem, Saro, że lubisz przesiadywać w Świątyni Zęba. Uważam, że ten liczący sobie dwadzieścia dwa wieki, bardzo dobrze zachowany kompleks klasztorny w Dambulla też przypadnie ci do gustu. Składa się z pięciu sanktuariów buddyjskich umiejscowionych w skalnych jaskiniach. Ktoś nas tam zawiezie.

– A kto? – Hana była ciekawa.

– Zaraz same zobaczycie. To co, zbierajcie się i spotkamy się na dole w hotelowym lobby. Za ile będziecie gotowe?

– Za piętnaście minut? – Hana spojrzała pytająco na Sarę.

– Tak, to wystarczy – stwierdziła Sara.

– Kto pierwszy do łazienki? – Hana wyraźnie odetchnęła z ulgą, że przyjaciółka postanowiła jej towarzyszyć.

– Jak chcesz, to ty idź pierwsza.

– Dobrze, dziękuję, uwinę się szybko. – Hana weszła do łazienki.

– To wy, dziewczyny, tu się szykujcie, a ja poczekam na dole. Do zobaczenia za kwadrans. – Emily opuściła pokój.

Sara i tym razem wolałaby nigdzie nie jechać, szczególnie, że po usłyszeniu historii Loviny odezwało się bolesne wspomnienie Oskara i związanego z nim jej zawodu miłosnego. Jednak niezależnie, jak bardzo cierpiała w środku, postanowiła się przemóc i nie sprawiać trudności Hanie i jej mamie, które tak bardzo się o nią troszczyły. Wciąż pamiętała to okropne uczucie bezradności, kiedy codziennie wychodziła z sypialni pogrążonej w oparach alkoholu matki, której nie była w stanie w żaden sposób pomóc.

– Łazienka już wolna – oznajmiła Hana.

– Dobrze, dziękuję.

Po pół godzinie przyjaciółki zeszły do hotelowego lobby.

– Nareszcie! – wykrzyknęła Emily. – Myślałam, że już się nigdy nie wygrzebiecie! Przywitajcie się.

Z obszernej kanapy podniosła się niewysoka Lankijka ubrana w bluzkę z krótkimi rękawami i gustowną spódnicę do ziemi.

– Dzień dobry! – Uśmiechnęła się do dziewcząt.

– Dzień dobry! – Hana i Sara odpowiedziały prawie jednocześnie.

– Nie poznajecie? – zdziwiła się Emily.

Niewyraźne twarze dziewcząt mówiły, że nie wiedzą, z kim mają do czynienia.

– To Manisza – przedstawiła kobietę Emily.

Skonsternowane przyjaciółki spojrzały po sobie.

– Manisza pracuje w waszej szkole – podpowiedziała Emily.

– A, Manisza, dzień dobry – powtórzyła Hana, która dopiero teraz skojarzyła, że to pracująca w jej szkole sprzątaczka. Lub służąca, jak mówi się w Kuwejcie.

Sara natomiast zupełnie nie poznawała stojącej przed nią kobiety.

– Saro, to Manisza, pamiętasz, przynosiła mi czasem kostium do ćwiczeń od mojego kierowcy, który mi go dowoził, gdy zapomniałam wziąć z domu.

– A tak, rzeczywiście – powiedziała Sara, chociaż dla niej ta przebywająca w luksusowym hotelu dobrze wyglądająca kobieta tak naprawdę nie miała nic wspólnego ze służącą ubraną w granatowy uniform i ustępującą z drogi nawet najmłodszym uczniom elitarnej kuwejckiej szkoły.

– Moje wnuczęta – przedstawiła swoją rodzinę Manisza. – Anika. – Może siedmioletnia dziewczynka o ciemnej karnacji i czarnych włosach wstała z kanapy i powiedziała trochę nieśmiało „Dzień dobry”. – I Ravi. – Starszy chłopiec poszedł w ślady siostry.

– To dzieci mojej jedynej córki. – Twarz Maniszy emanowała wielką dumą. – Też się uczą w bardzo dobrej prywatnej szkole.

– Wspaniale, Manisza – ucieszyła się Emily. – Ale teraz już chodźmy; z tego, co wiem, stąd do Dambulli jest ponad siedemdziesiąt kilometrów, a przy tutejszych drogach przejazd zabierze trochę czasu.

– Tak, trzeba liczyć około dwóch godzin – potwierdziła Manisza.

– No właśnie, więc trzeba wyruszyć jak najszybciej. – Emily skierowała się w stronę wyjścia.

Przed hotelem Manisza kiwnęła na zaparkowany niedaleko niewielki biały busik. Samochód z kierowcą podjechał i wszyscy wsiedli do środka.

– Ten samochód należy do rodziny mojej córki – pochwaliła się Manisza. – Dałam jej go w posagu… I jeszcze dom, całe umeblowanie i wyposażenie… Bardzo dobrze wyszła za mąż. Jej mąż ma stanowisko, świetnie zarabia… Szczęśliwa jest…

– A ile lat pracujesz w Kuwejcie? – Emily w skupieniu przysłuchiwała się słowom Lankijki.

– Niedługo będzie trzydzieści. Moja córka była mała, kiedy musiałam wyjechać. Mój mąż zginął w wojnie domowej…

– Przykro mi. – Emily wyraziła swoje współczucie.

– To był straszny, długotrwały konflikt, który zaczął się na początku lat osiemdziesiątych. Skończył się dopiero w dwa tysiące dziewiątym roku, kiedy Tamilskie Tygrysy, według wielu organizacja terrorystyczna, zostały zdziesiątkowane i całkowicie pobite przez armię rządową.

– To był konflikt na tle etnicznym?

– Tak, walczyli Syngalezi, którzy są wyznawcami buddyzmu, z Tamilami, wyznawcami hinduizmu. Podaje się, że w wyniku wojny zginęło ponad sześćdziesiąt tysięcy ludzi. Dobrze, że to już przeszłość… Teraz nauczyliśmy się szanować odmienne wyznania współmieszkańców wyspy. Ale gdy zginął mój mąż, to zostałam sama z córką bez środków do życia, nie miałyśmy co jeść… Musiałam wyjechać. Na początku pracowałam przez lata w prywatnych domach, a dopiero dużo później zatrudniłam się w angielskiej szkole, gdzie były lepsze warunki. Ale moja córka jest szczęśliwa – podkreśliła po raz drugi Lankijka z wyrazem determinacji w oczach.

Manisza należała do dziesiątek tysięcy swoich rodaków, którzy na przestrzeni ostatnich dekad wyjechali do bogatych krajów Zatoki Perskiej, aby zapewnić podstawowy byt swojej rodzinie. Ceną za godną egzystencję najbliższych była prawie stała rozłąka z nimi i praca w niewolniczym systemie poddaństwa przez dwadzieścia cztery godziny przez siedem dni w tygodniu. I całkowita rezygnacja ze swojego życia prywatnego. Z życia w ogóle. Po to, aby kiedyś móc powiedzieć: „Moja córka jest szczęśliwa”.

– To u was w zwyczaju jest dawanie dziewczynom posagów? Słyszałam, że taki obyczaj panuje w Indiach, ale nie wiedziałam, że na Sri Lance jest podobnie. – Poznawanie innych kultur było pasją Emily.

– Tak, i im wyższy posag wnosi dziewczyna, tym większe ma szanse na dobre wyjście za mąż. Ja mojej córce dałam bardzo wysoki posag – z satysfakcją wyznała Manisza.

Emily spojrzała na wnuki Lankijki, ich zadowolone, uśmiechnięte buzie, smartfony w rękach, buty Nike na nogach chłopca, charakterystyczny biały T-shirt z czerwonym sercem pośrodku napisu „I love Dubai”. Dzieci nie posiadały oznak niedożywienia. Mama Hany zauważyła nawet, że były nieco pulchne. A Sri Lanka należała do krajów, gdzie prawie jedna czwarta ludności do niedawna żyła poniżej granicy linii ubóstwa, którą wyznaczała suma mniejsza niż dwa dolary dziennie na osobę. Tak, tej kobiecie się udało – pomyślała Emily. – Udało jej się przełamać krąg biedy i sprawić, że jej rodzina żyje na odpowiednim poziomie, a jej wnuki będą mieć dobrą edukację. Tylko jakim kosztem to osiągnęła?

Dambulla przywitała podróżnych tłumem zwiedzających, gdyż od wieków Złota Świątynia cieszyła się ogromnym zainteresowaniem zarówno pielgrzymów, jak i turystów. Na tle błękitnego nieba odcinał się imponujący, wysokości trzydziestu metrów złoty posąg Buddy z rękami w geście mudry8oznaczającej głoszenie doktryny. Poniżej był wielki napis po syngalesku i po angielsku „Golden Temple” oraz szeroko otwarta paszcza smoka mieszcząca drzwi wejściowe. Prowadziły do nich wysokie schody, a górną część ich obustronnej balustrady ozdabiały łapy smoka zakończone pazurami. Po obu stronach sylwetki Buddy znajdowały się białe wieże ozdobione galeryjkami, kolumnami i stożkowatymi, niebiesko-złotymi dachami. Na froncie rozłożystego, kilkupiętrowego budynku rozchodziły się na boki liczne dekoracyjne wstęgi, uformowane na kształt białych i różowych kwiatów lotosu. Na wysokości dachu, na występie skalnym, umiejscowione było kilkadziesiąt naturalnej wielkości figurek mnichów w pomarańczowych szatach zmierzających w stronę Buddy z darami.

– Schody na górę, prowadzące do świątyń, znajdują się tam. – Manisza wskazała na drogę po lewej stronie świątyni. – Ale przedtem musimy kupić bilety.

Trakt na początku wiódł wśród bujnej zieleni, później przechodziło się obok brązowych skał.

– O, zobacz, Saro, mamy nasze małpki. – Hana obserwowała biegające wkoło i dokazujące makaki. – Spójrz, jakie mają długie ogony!

– I w ogóle nie boją się ludzi! – spostrzegła Sara.

– Dlatego właśnie trzeba dobrze pilnować swoich rzeczy, bo porywają wszystko!

– Buty też?

– Gdyby mogły, to pewnie też! – zaśmiała się Hana.

Przed wejściem na wewnętrzny teren, gdzie znajdowały się sanktuaria, należało pozbyć się obuwia i dalej iść boso. Za niewielką opłatą można było zostawić buty w przydrożnej budce u pilnującego tego miejsca Lankijczyka. I tak jak w przypadku innych buddyjskich świątyń, również i tu wymagane były odpowiednie stroje: kobiety musiały mieć zakryte ramiona, a ich spódnice lub spodnie powinny sięgać co najmniej za kolana, mężczyźni zaś powinni mieć długie spodnie.

Jaskinie w Dambulli od wieków były niezwykle ważnym ośrodkiem religijnym i wciąż funkcjonują jako klasztor. Sam kompleks pochodzi z trzeciego i drugiego wieku przed naszą erą, ale dopiero w pierwszym wieku przed naszą erą jeden z królów przekształcił go w świątynię w podziękowaniu za schronienie, jakiego udzielili mu mnisi podczas trwającego czternaście lat wygnania z jego królestwa. Istnieje przekonanie, że mnisi za pomocą swoich medytacji chronili go od niekorzystnych działań jego wrogów. Kiedy król odzyskał tron, w dowód wdzięczności dla mnichów z Dambulli zbudował wspaniałą świątynię. W następnych wiekach kolejni królowie ozdabiali jaskinie złotem i malowidłami oraz darowali następne posągi Buddy. Współcześnie w świątyni można podziwiać ponad sto pięćdziesiąt posągów Buddy w różnych pozach i rozmiarach, kolorowe freski na ścianach i sufitach oraz posążki królów lankijskich i bóstw hinduskich.

Sara odłączyła się od towarzyszących jej osób i sama powoli chodziła od jaskini do jaskini. W środku każdej z nich panował półmrok, potęgując niespotykaną atmosferę historycznego skalnego sanktuarium. Lśniące złotem, zastygłe w znaczących kształtach figury oraz malowidła, z których wybijał się kolor czerwony, dodawały pomieszczeniom wyjątkowej powagi. Wierni w ciszy stawali przed okazałymi posągami Buddy i oddawali się medytacji. W jednej z jaskiń, świątyni Króla-Boga, prawie całą jej powierzchnię zajmował wyrzeźbiony w skale kilkunastometrowy posąg Buddy w pozycji leżącej, ze zwracającymi uwagę pięknie pomalowanymi podeszwami stóp. Wokół posągu znajdowały się wydzielające mocny aromat kwiaty lotosu ofiarowywane od rana przez modlących się wiernych.

Sara zatopiła się w myślach, próbując odnaleźć głęboko w sobie jakieś światło, które wskaże jej dalszą drogę. Wznieci nadzieję, obudzi pragnienia… Zasłoni swym blaskiem rany… Pomoże odzyskać chęć życia… Snuć plany… Odzyskać radość… Wyznaczyć cel… Uwierzyć… W siebie i w ludzi… W ludzi najbardziej…

– Saro, Saro… – szeptała Hana, delikatnie trącając przyjaciółkę. – Już bardzo długo tu jesteś. Czas wracać.

Dziewczyny wyszły z jaskini na zewnątrz, gdzie czekały na nie Manisza z wnuczkami i mama Hany.

– I jak się podobały nasze skalne świątynie, madame? – Manisza zapytała Emily.

To słowo „madame”, tak powszechne w krajach Zatoki Perskiej, w których Lankijczycy postrzegani są tylko jako służący lub kierowcy, do których należy bezszmerowe, ciągłe wykonywanie poleceń pracodawców, zabrzmiało dla Sary zupełnie nie na miejscu.

Sara popatrzyła na uduchowioną twarz Maniszy i pomyślała, że na nowo odkrywa świat.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

Rozdział I. W poszukiwaniu siebie

Rozdział II. Beach boys

Rozdział III. Zagubienie

Rozdział IV. Niespodziewana podróż

Rozdział V. Romantyczny habibek

Rozdział VI. Tunezyjskie impresje

Rozdział VII. Oaza szczęścia

Rozdział VIII. Pustynne rozterki

Rozdział IX. Nowy dom

Rozdział X. Samotna palma

Rozdział XI. Piaski Sahary

Rozdział XII. Żona dżihadysty