Ebook Eleonora z Habsburgów Wiśniowiecka Miłość i korona mobi,epub

yniesionym na tron bez gwarancji dziedziczenia korony. Czemu Michał Tomasz Korybut Wiśniowiecki zadowala Leopolda I jako przyszły szwagier? I po co taki pośpiech, skoro jest Wielki Post i trzeba będzie prosić papieża o specjalną dyspensę? Nie można tego przesunąć? Odłożyć? Pytałby także, dlaczego Francja nie tylko nie przeszkadza w realizacji tego związku, ale wręcz ostentacyjnie okazuje swą życzliwość, choć zwykle każda próba wzmocnienia wpływów Austrii w Europie jest w Paryżu przyjmowana niechętnie i podejrzliwie. Znający się na polityce wiedziałby od razu, że obu monarchom chodzi o Hiszpanię, którą mają zamiar podzielić po rychło przewidywanej śmierci Karola II, władcy do tego stopnia nieudolnego i upośledzonego fizycznie, że trudno uwierzyć w jego długowieczność. Na wszystkich dworach opowiadają o potwornej brzydocie Karola, o jego tak wystającej dolnej szczęce, że zęby dolne nie stykają mu się z górnymi, skutkiem czego wszystko, co król je, musi być połykane w całości. Przeładowany żołądek Karol opróżnia na dwa sposoby, i to prawie nieustannie, ponieważ cierpiąc na wilczy, nigdy niezaspokojony apetyt, również nieustannie je. Żeby się pozbyć ciężaru w brzuchu, prowokuje rozwolnienia lub wymioty, dlatego przebywanie blisko niego jest uciążliwe, wymaga żelaznej dyscypliny i opanowania naturalnych odruchów wstrętu. Syn Filipa IV - Karol II - jest analfabetą wierzącym w przekleństwa i czary. W nich szuka przyczyn swego nieszczęścia, choć jego zmącony umysł nie ogarnia wszystkiego, co się z nim dzieje. Jak każda, nawet najmarniejsza istota, ma zdolność odczuwania cierpienia, więc nie rozumiejąc, czemu go dotyka, odczuwa je jeszcze dotkliwiej. Cierpi nie za swoje winy, ale ani jego wuj Leopold, ani Ludwik XIV nie okazują mu cienia współczucia. Mówią: cudem dożył trzydziestu dziewięciu lat; Hiszpania zasługuje na nowe perspektywy i nowego władcę. Podczas polowania śmiertelnie ranny i słaby jeleń staje się łatwą zdobyczą, o czym wiedzą i zwierzęta, i myśliwi, nic więc dziwnego, że czując krew, cesarz Austrii i król Francji czają się do skoku. Nie będą sobie wchodzili w drogę. Potrzebne im są wzajemne ustępstwa, na przykład umocnienie się w Polsce austriackich wpływów. Jednemu i drugiemu to się opłaca. Oczywiście, w polityce nie da się całkowicie uniknąć intryg, spisków, tajnych planów i podstępnych gier, ale na razie Paryż i Wiedeń udają przyjaźń. W tym oszustwie pomagają również Polacy, szczególnie ci, którym za pozostawanie na usługach i donoszenie obcym dworom płacą i Austriacy, i Francuzi. Magnaci, szlachta, kościelni dostojnicy, dyplomaci, poeci, słowem: wszyscy, którzy w Polsce coś znaczą i których się słucha, planują unieważnienie elekcji i detronizację nowego władcy, wybranego, jak mówią, ,,przypadkowo i przez pomyłkę". Przerażony tą nienawiścią, słaby, samotny, niepewny swego Michał Korybut Wiśniowiecki, który najpierw nie rozumiał, za co go kochają, a teraz nie pojmuje, za co nienawidzą, okazuje żelazną wolę i charakter. Chce się żenić. Na co liczy? Na pewno pragnie się oprzeć na potężnych Habsburgach i pokazać opozycji oraz Francuzom, że ma nie byle jakich sojuszników. Wie, że walka o władzę dopiero się rozpoczyna. Jest mu potrzebny liczący się sprzymierzeniec i kobieta u boku. Najlepiej piękna, dobra, mądra, odważna i całkowicie mu oddana. Nie wiadomo skąd, ale ma prawie pewność, że Eleonora Maria spełnia te warunki, i o dziwo, tym razem się nie myli. Po raz kolejny w dziejach świata można zobaczyć dziwaczne i niewytłumaczalne zjawisko: mało zdolny, pozbawiony energii, przeciętnie mądry i całkiem zwyczajny mężczyzna zawdzięcza bezpieczeństwo, pozycję, honor, majątek, splendory, a czasem nawet życie inteligentnej, zdolnej, uroczej i oddanej mu żonie. I dzieje się również tak, że po latach to o nim wiedzą wszyscy, a o niej nie pamięta prawie nikt. Miasto Wiedeń tonie w grudniowej mgle tłumiącej dźwięk dzwonów z katedry Świętego Szczepana, tak lubianych przez łagodnego i pobożnego Wildericha Freiherra von Waldendorff - mianowanego przez młodego cesarza Leopolda biskupem stolicy. Zażywny, wiecznie zdyszany i pokasłujący Wilderich przemierza ciemne zaułki, ślizgając się po wilgotnych brukach i zaglądając we wszystkie zakamarki, gdzie niestrudzenie szuka kalek i ubogich. Rozdaje im medykamenty, jedzenie oraz pieniądze, a także pociesza i wspiera modlitwą najbardziej zatwardziałych grzeszników, łagodnie ich napominając i namawiając do pokuty. O różnych porach dnia i nocy widuje się dobrego biskupa klęczącego na kamieniach i rozgrzeszającego konających. Podobno ma wówczas tak jasną twarz, jakby sam święty Leopold szeptał mu do ucha: pewnie, że najważniejsze jest miłosierdzie, ale i chleba im nie żałuj, bo do człowieka