Simona (twarda)

?Simona. Opowieść o niezwyczajnym życiu Simony Kossak? to moja ostatnia lektura. Anna Kamieńska opowiedziała w niej historię Kossakówny, prawnuczki Juliusza, wnuczki Wojciecha i córki Jerzego? Córki, która miała być synem, spadkobiercą talentu, czwartym Kossakiem. Nic z tego nie wyszło. Simona okazała się zupełnym beztalenciem malarskim, nie przejęła ani uzdolnień plastycznych, ani literackich po swojej sławnej rodzinie.
Dorastała w surowym domu, pozbawionym miłości i czułości, z wymagającą i apodyktyczną matką, ze świadomością, że jest gorzej traktowana niż jej piękna siostra Gloria. Nie zaznała macierzyńskiego ciepła, akceptacji, zrozumienia, była inna, gorsza, swym zachowaniem wychodziła poza tradycję Kossaków.
Zapewne bez żalu opuściła nawiedzoną Kossakówkę, pełną zabytkowych mebli i drobiazgów, i wyruszyła do Puszczy Białowieskiej. To tam właśnie, w starej leśniczówce, Dziedzince, w znalazła swój prawdziwy dom. Nie przeszkadzały jej spartańskie warunki życia, to właśnie na Dziedzince czuła się naprawdę dobrze. Jej towarzyszem życia stał się z czasem Lech Wilczek, fotograf i przyrodnik. A prawdziwymi przyjaciółmi, na których nigdy się nie zawiodła i których nigdy nie porzuciła, były zwierzęta. Oddała im całe swe życie, obdarzyła bezwarunkową miłością, zaciekle walczyła, gdy w grę wchodziło ich dobro. A one ją zaakceptowały i traktowały jak członka stada. To ze zwierzętami Simona rozumiała się najlepiej. Oswojona locha Żabka, żywy dywan w domu , kruk terrorysta, sarna z młodymi pies, sowy puchówki, myszy to także byli lokatorzy Dziedzinki. Zwłaszcza sarny były oczkiem w głowie Simony. Poświęciła sporo swego czasu na badaniach nad tymi ssakami, burząc mit, że są one tylko szkodnikami. Zresztą wszystkie zwierzęta traktowała z szacunkiem i pozwalała na wszystko. Kochała zwierzęta, bo to od nich, a nie ludzi, doświadczyła akceptacji.
Simona Kossak, postać niejednoznaczna, pełna sprzeczności, kontrowersyjna. Różnie o niej mówiono - wariatka, czarownica, a może bohaterka w walce o dobro zwierząt? Na pewno żyła pełnią życia, realizując marzenia i z tego życia uczyniła niezwykłą i bogatą opowieść.
Książka Anny Kamieńskiej nie tylko przybliża nam postać Simony Kossak i jej rodziny. Ona uczy przede wszystkim szacunku do zwierząt, świata przyrody. Czytając tę książkę przenosimy się do majestatycznej Puszczy Białowieskiej, wsłuchujemy się w szum starodrzewu, słyszymy pohukiwanie sowy, wycie wilków, odgłosy ptaków, innych zwierząt.
Bardzo przyjemna to lektura, wzruszająca, ciekawa i poszerzająca horyzonty.
Nietuzinkowa postać, wielka odwaga w kreowaniu swego życia - słowem świetnie przedstawiona postać Simony Kossak, przedstawicielki słynnego rodu Kossaków.
Niezwykła biografia o nieprzeciętnej bohaterce.Warto przeczytać !

Wciągająca biografia, głównie ze względu na nietuzinkową osobowość opisywanej kobiety. Interesująca zarówno gdy opisuje dzieciństwo bohaterki spędzane w Kossakówce pod czujnym okiem guwernantki, jak i wtedy, gdy towarzyszymy jej w Puszczy Białowieskiej. Dzięki wysiłkowi autorki dowiemy się na czym polegała przedwojenna kindersztuba, według której zasad została wychowana Simona. Zobaczymy w jaki sposób dzieciństwo zaważyło na jej dorosłym życiu. Przekonamy się, że wybór życiowej drogi nie przyszedł jej łatwo, dopiero za kolejnym podejściem zdecydowała się, co chce robić w życiu. Z kart książki wyłania się pewna siebie (w sprawach zawodowych, czyli tych związanych ze zwierzętami) kobieta, która pod koniec życia stała się apodyktyczna i nieustępliwa. Będziemy mogli zajrzeć do jej domu ? Dziedzinki, gdzie mieszkała jeszcze nie tak dawno, bo mniej więcej dziesięć lat temu bez wody i prądu. I to nie z konieczności, lecz z wyboru, aby pod stopami czuć korzenie, a nie bruk. Jej znajomi twierdzili, że w ten sposób realizowała ziemiański styl życia, jaki znany był jej przodkom. Simona jako naukowiec znana była z bezpardonowej walki o ochronę puszczy, zależało jej na ograniczeniu wyrębu drzew, a przede wszystkim na dobru zwierząt. Przedstawicieli fauny stawiała wyżej niż ludzi, a obserwując zwierzęta, analizując ich zachowanie oraz życie w stadzie potrafiła zrozumieć postępowanie nas, ludzi. Warto podkreślić staranie autorki, aby biografia była wyważona, opisywała człowieka i naukowca w równych proporcjach, lecz przy tym stara się nie wchodzić z butami w intymne życie swojej bohaterki. Polecam.