Rodzina

Książka zatytułowana ,,Rodzina" stanowi kontynuację utworu ,,Towarzyszka panienka". Utrzymana w podobnej konwencji co poprzedniczka, jednak zdecydowanie mniej w ten tonu żartobliwego, a więcej powagi, refleksji - czasem także smutku. Zapewne z uwagi na poruszane tematy oraz na postępującą chorobę ojca pani Moniki - gen. Jaruzelskiego. Jeśli chodzi o samą treść, autorka ponownie skupia się na wspomnieniach z dzieciństwa i młodości przybliżając czytelnikowi sylwetkę swych rodziców, państwa Barbary i Wojciecha Jaruzelskich. Zarówno na płaszczyźnie zawodowej jak i prywatnej. Nie stara się osądzać, mówić co jest dobre, a co złe, czy też krytykować kogokolwiek. Stara się przedstawić swój własny punkt widzenia oraz zrozumieć rozmówcę. Nie boi się poruszać tematów trudnych, bolesnych z dzieciństwa czy młodości, a dodatkowo stara się wychwycić wszelkie błędy rodzicielskie by nie popełniać ich we własnej relacji z synem Gustawem. Także, wbrew obiegowej opinii nie stara się wybielać postępowania ojca. Wręcz kiedy mowa o stanie wojennym nie boi się powiedzieć ojcu wprost - co zrobił źle. Warto zwrócić również uwagę na samą autorkę. Pani Monika daleka jest od wszechobecnych celebrytek. Nie stara się brylować na czerwonym dywanie, nie jest jej marzeniem, aby występować na okładkach kolorowych magazynów. Wręcz przeciwnie. Przybliża nam swoje codzienne obowiązki i troski - opiekę nad synem, opiekę nad schorowanym ojcem, strach o jego zdrowie, miłość do zwierząt. Daleka jest jej paplanina o modzie i romansach. Trzeba przyznać, że pani Monika jest kobietą niezwykle inteligentną i kulturalną, jakiś wśród córek dygnitarzy obecnie brakuje. I z tego choćby względu warto sięgnąć po powyższą książkę. Bez względu na to czy postępowanie gen. Jaruzelskiego nam się podobało czy też nie. Gorąco polecam.

,,Rodzina" to kontynuacja książkowego bestselleru pt. ,,Towarzyska Panienka", którym Monika Jaruzelska bezdyskusyjnie zdobyła uznanie i sympatię czytelników. Po raz kolejny udajemy się w sentymentalną podróż do życia i wspomnieć autorki oraz jej najbliższych. Niejednokrotnie są to historie wzruszające, czasem smutne, ale na szczęście nie brakuje też chwil, kiedy możemy śmiać się w głos z zabawnych sytuacji. Dzięki literackiemu kunsztowi autorki, czujemy się niemal jak uczestnik, a nie tylko literacki obserwator powyższych wydarzeń. Co ważne - nie brakuje tu także rozterek dnia codziennego, jak chociażby zły stan zdrowia rodziców, obawa o ich życie, także torksa o ukochane zwierzaki, a także wspomnienie dramatycznych chwil z okresu, kiedy autorka oczekiwała narodzin swego ukochanego jedynaka Gucia. Godne uwagi są także te fragmenty, w których autorka wspomina trudne dla niej momenty związane z polityczną działalnością ojca, an którą przecież nie maiła wpływu, a często musi ponosić po dziś dzień ich konsekwencje. Dzięki tym opisom, Pani Monika jawi nam się jako zwykła kobieta, jakich co dzień na ulicach tysiące - nie jako celebrytka z pierwszych stron kolorowych magazynów. Ponadto czytelnika uderza niebywała inteligencja autorki, doprawiona trafną refleksyjnością, a także ogromna kultura osobista. Zapewne dzięki tym wszystkim czynnikom książkę wręcz pożera się w całości, a Panią Monikę darzy olbrzymia dozą sympatii. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że książka jest godna polecenia każdemu.

Następna książka Moniki Jaruzelskiej, która porusza tematykę relacji pomiedzy rodzicami a córką. Jest też dziennik wydarzeń, nie tylko tych miłych i przyjemnych, ale też takich bolesnych i nieprzyjemnych, które powodują, że życie człowieka staje się pełniejsze. Bardzo ciekawe spojrzenie na tamte czasy oczami autorki!

Właśnie zaczęłam, Układ inny niż w Towarzyszce Panience, ale może będzie się trochę lepiej czytać i stanowić będzie bardziej zwięzłą całość? W każdym razie Jaruzelska ma dryg do pisania (blog i 1wsza książka), liczę, że poznam bohatera tamtych czasów z bardziej prywatnej strony. Wszak w każdym trzeba widzieć wpierw człowieka...

Wiele kontrowersji nasłuchało się Polskie ucho na temat znanego polityka. Także i ta książka porusza ich wcale niemało. Z tą jednak różnicą, że jest to polemika na druncie wyłącznie rodzinnym. Nie rzadko oczywiście wychodzi poza ten obręb, ponieważ życie polityka od początku wiąże się z zagrożeniem utraty spokoju rodzinnego gniazda. Nie ma tu jednak wyłącznie surowego świata praw, zawodowych konszachtów i pragnienia sukcesu. Są zwyczajne problemy, niezwyczajnej rodziny. To w pewien sposób lament udręczonej córki, która chce nie tylko uleczyć zranioną duszę ale i ukazać światu zupełnie inną, nieznaną powszechnie stronę ogniska domowego. Książka przejmująca, w niektórych momentach dramatyczna. Można kogoś pożalić, popłakać się, nazłościć... Wzbudza emocje, wcale nie małe! Polecam prawdziwie!

Myślę, że takie książki powinny powstawać częściej, bo przedstawiają historię w trochę bardziej codzienny, zwyczajny sposób. Jaruzelska opowiada o swojej rodzinie, w której generał jest przede wszystkim ojcem i mężem, a także próbuje nakreślić relacje i stosunki, które panowały w domu. Wszystko zaś rozgrywa się z decydującymi dla kraju wydarzeniami w tle. Jaruzelska jest w 100% szczera i z tą samą szczerością opowiada o rzeczach dobrych, jak i złych, trudnych czy bolesnych. Bardzo wartościowa książka, która pozwala spojrzeć na to wszystko z bliska, ale z różnych perspektyw.

Z niecierpliwością oczekuję wydania tej książki. Bardzo lubię biografie gdzie wydarzenia historyczne są ukazane z innej, nieco bardziej intymnej perspektywy. Książka będzie opowiadać o stosunkach panujących w rodzinie, która miała tak duży wpływ na historię Polski. Jestem tez ciekawa jak wychowuje się dziecko w tak nietypowej sytuacji, jak to jest kiedy ukochany ojciec jest uważany za wroga narodu. Myślę, że taka zmiana punktu widzenia może zainteresować każdego, kto pasjonuje się najnowszą historią Polski.