Iggy Pop open up and bleed

Paul Trynka to biograf specjalizujący się w życiorysach gwiazd muzyki, pisał dla takich magazynów jak "Elle", "Independent" czy " The Guardian". Obecnie kojarzony jest z "MOJO", ówczesną biblią muzyki rockandrollowej. Jednak najbardziej kojarzony jest w związku z licznymi muzycznymi biografiami, za które zbiera same laury, jest to bowiem jeden z najrzetelniejszych i najlepszych biografistów naszych czasów. Jego książki są nie tylko kopalniami wiedzy, ale i niezwykle barwnymi zapisami zadziwiająco naszpikowanymi szczegółami i detalami z życia gwiazd. Nikt tak jak on nie opisuje skandali, sukcesów i upadków muzyków. Czytelnicy bloga kojarzą go zresztą z poprzednich muzycznych recenzji na moim blogu.
Muzykiem, którym zajmę się dzisiaj, jest niezwykle popularny Iggy Pop. Ten człowiek to nie tylko legenda muzyki, ale i skandali. To jeden z najbardziej ekscentrycznych, szokujących i kontrowersyjnych postaci naszych czasów, mężczyzna, dla którego nie ma tematów tabu, barier i w którego słowniku nie istnieje pojęcie wstydu. Ten artysta to nie tylko utalentowany muzyk, za co kochają go fani na całym świecie, ale i mistrz wizerunku. Przez lata kreował swój image, konsekwentnie szokując widownię na całym świecie, a jego koncerty to już wydarzenia stulecia, na których należy spodziewać się dosłownie wszystkiego.
Iggy Pop to osoba, o której można by nakręcić mnóstwo filmów, napisać tysiące książek, a i tak nie oddałoby to choć w połowie jego barwnego życia. W książce autor rozpisuje się nad licznymi romansami muzyka, opowiada nam o jego trudnym charakterze, wybuchach, konfliktach jakie wszczynał niejednokrotnie bez powodu. Przyznam szczerze, że nie jestem fanką ani jego twórczości, ani też osoby, jednak jego biografia jest godna uwagi, choć nie koniecznie pochwały. Jednak zarówno fani na całym świecie, jak i znani wokaliści kochają go za jego osobowość i mimo, że mnie to dziwi, jego fenomen wydaje się być ciągle żywy. Nie zniszczyły go ani ekscesy z narkotykami, sektami, ani liczne romanse, zdrady i bójki, bo trzeba wspomnieć, że Iggy Pop uwielbiał eksperymentować. Gdy rozpoczynał karierę, przyjaźnił się z Davidem Bowie, kolejnym ekscentrycznym muzykiem, o którym pisałam w recenzji jego biografii. Życie Popa jest tym bardziej zaskakujące, że nic nie wskazywało na jego przyszłą ekscentryczność. Mało kto wie, że jako dziecko był on grzeczny, poukładany, pilnie się uczył i zapowiadał na intelektualistę.
Paul Trynka korzystał z wielu źródeł, otarł do rodziny, znajomych, przyjaciół, współpracowników kochanek i fanów Popa na całym świecie. Skrupulatnie spisywał jego życie, notował wszelkie ciekawostki i rzetelnie poukładał w całość zagmatwane życie wokalisty. Można nie lubić takiej muzyki, można też nie cierpieć samej osoby Iggyiego, trzeba jednak przyznać, że Trynka napisał jedną z najdokładniejszych książek jakie w życiu czytałam i choćby za to należy mu się pochwała.

Od razu zaznaczam, że nie jestem fanką Iggyego Popa. Tak szczerze mówić potrafię zanucić tylko jedną jego piosenkę. Jego muzyka nie robi na mnie większego wrażania. Za to biografia wprost przeciwnie.
Paul Trynka, amerykański dziennikarz muzyczny, napisał biografię totalną. Wykonał kawał tytanicznej roboty docierając do ogromnej ilości ludzi, którzy mieli cokolwiek wspólnego z legendarnym muzykiem. Uporządkował wszystkie fakty w sposób logiczny i chronologiczny. Pomimo niemalże 500 stron książkę czyta się szybko i przyjemnie, a ilość informacji nie przytłacza czytelnika. Język biografii jest lekki i przystępny, ale przy tym niezwykle barwny i plastyczny. Bez wątpienia duży wpływ mieli na to autorzy tłumaczenia oraz redaktorka książki Agnieszka Wojtowicz- Jach ? również fanka kąpieli z Detroit. Moje ulubione zdanie z całego tomu jest właśnie autorstwa wspomnianej wcześniej pani i pochodzi ze wstępu do polskiej edycji publikacji: ?Gdy Iggy burzył wszelkie granice między pierwotnym szaleństwem a ideą czystej sztuki, Marilyn Manson bawił się jeszcze w pampersach swoim siusiakiem.? To jedno zdanie stanowi idealną zapowiedź tego, czego będziemy świadkami już za parę stron!
James Osterberg był miłym, grzecznym i ułożonym chłopcem. Wszyscy darzyli go sympatią. Łatwo wzbudzał zaufanie ojców swoich dziewczyn. W ogóle do tematów damsko-męskich podchodził ostrożnie i z szacunkiem. Wróżono mu owocną karierę polityczną. Jednak jego zainteresowania szły w zupełnie odmiennym kierunku. Muzyka była tym, co fascynowało Jima od początku. Kłopoty zaczynały się kiedy do głosu dochodziło jego alter ego - Iggy Pop. Najpierw rozpoczął swoją muzyczną karierę od funkcji perkusisty w The Iguanas. Niedługo później został wokalistą i frontmanem, założonej wspólnie z braćmi Asheton, grupy The Psychedelic Stooges. Od tego momentu nastąpił wybuch talentu Jima. Rozkwit jego fenomenalnej kariery i jakże spektakularny upadek. Swoimi przygodami mógłby obdzielić z tuzin artystów. Bo Iggy Pop jest ucieleśnieniem dobrze znanego hasła ?sex, drugs and rock&roll?. Eksperymenty z coraz cięższymi narkotykami i tłumy groupies, które przewinęły się przez łóżko całego zespołu budzą zazdrość lub niesmak, w zależności od osobistych upodobań czytelnika. Maltretowanie psychiczne i fizyczne, któremu Iggy własnoręcznie się poddawał doprowadziły go na samo dno. Z każdą kolejną kartką stajemy się świadkami coraz to nowszy skandali. A w tle cały czas słychać szalonego punk rocka?
Ta publikacja to nie tylko opowieść o zwariowanym rockendrolowcu i jego wybrykach, ale także kawał historii muzyki amerykańskiej na przestrzeni pięćdziesięciu lat. Ilość znanych nazwisk, które przewijają się na kartach książki jest porażająca. Osobiście rozczulił mnie kilkuletni Slash, który pojawił się gdzieś przez moment w trakcie tej monumentalnej biografii. To również opowieść o kulisach bezwzględnego show biznesu. O cenie, jaką trzeba zapłacić za dar jakim jest talent. O przerażającej samotności i pustce. O przyjaźni, która jest ponad tym wszystkim.
To, że Iggy przetrwał zakrawa na cud. Co najciekawsze nadal pozostaje czynnym artystą. Bo w ostatecznym rozrachunku liczy się tylko muzyka.
Miałam przyjemność usłyszeć Iggyego and The Stoogies na tegorocznej edycji Off Festivalu w Katowicach. Legendarni muzycy występowali jako największa gwiazda drugiego dnia festiwalu. Zdecydowanie nie był to najlepszy koncert Offa. Co więcej, nie był to nawet jeden z pięciu najlepszych koncertów. Jednak tłum pod sceną był porażający. To, co ten człowiek wyprawiał jest nie do opisania. Czyste szaleństwo! Mimo, iż muzycznie koncert wypadł słabo, to jednak show, którego miałam szczęście być świadkiem, zapamiętam na całe życie.