Twierdza Izrael

do rozmiaru zagrożenia bytu państwa. Robią to, świadomie lub instynktownie, aby utrwalić system rządów, w którym polityka państwa jest zdominowana przez wojsko. Jedyną drogą do zrozumienia początków tego wojowniczego impulsu jest przeniknięcie przez warstwy tajemnicy i mitów otaczających pierwsze dziesięciolecia izraelskiej państwowości, kiedy to następstwa II wojny światowej i Holokaustu, pospieszne wycofanie się Brytyjczyków z Palestyny oraz atak państw arabskich, którym powitały one ogłoszenie przez Izrael niepodległości w 1948 roku, głęboko przeistoczyły ruch syjonistyczny. Otwarcie archiwów jego przywództwa pozwala zrozumieć osobistą przemianę samego Ben Guriona, który w ciągu kilku lat wyzbył się wszelkiego romantyzmu, jaki żywił niegdyś co do możliwości porozumienia z Arabami, i opowiedział się za brutalnym militaryzmem pokolenia rodowitych Izraelczyków - sabrów - dążących do budowy potężnego, silnie zmilitaryzowanego państwa, które byłoby zdolne obronić się i rozszerzyć swe granice w drugiej i trzeciej rundzie wojny z Arabami, spełniając tym samym marzenie wielu syjonistów: państwo mogące pomieścić pięć do dziesięciu milionów Izraelczyków, z obfitymi zasobami wody, gruntami ornymi i nadającymi się do obrony granicami. Ben Gurion przez pół wieku był dominującą postacią ruchu syjonistycznego, przeprowadził Agencję Żydowską przez mroczne lata ludobójstwa w Europie i konflikty związane z wycofaniem się Brytyjczyków z Ziemi Świętej oraz niezgodą Arabów na podział Palestyny na dwa państwa - arabskie i żydowskie - jak przewidywał plan Organizacji Narodów Zjednoczonych. Dla Ben Guriona, ojca założyciela i pierwszego premiera Izraela, twarde stanowisko wobec Arabów okazało się nie tylko chwytliwą ideologią, ale także skuteczną polityką. W centrum militarnej kultury Izraela stali sabrowie, klasa rodowitych Izraelczyków, którzy od maleńkości uczyli się stosowania przemocy wobec miejscowych Arabów, z którymi toczyli boje o prawa do ziemi i wypasu. Młodzi Izraelczycy, którzy osiągnęli pełnoletność podczas II wojny światowej, później tak dobrze spisali się w wojnie o niepodległość z lat 1948-1949, że potęga militarna stała się głównym przedmiotem zainteresowania całego pokolenia. We wrogim i niestabilnym regionie sabrowie postrzegali siebie jako twardych i samowystarczalnych bojowników, dla których dyskusje są mniej ważne niż czyny, a porozumienie z Arabami nie tak istotne jak zdobywanie celów i tworzenie faktów dokonanych. Ich archetypem był Mosze Dajan, jednooki generał, który stał się ulubionym oficerem Ben Guriona. Dajan, człowiek na wskroś świecki, zaczął walczyć z Arabami na pięści i noże jako nastolatek, a w późniejszym wieku, choć nie był religijny, czytał namiętnie Stary Testament, traktując go jako podręcznik wojny. Sabra jest wytrzymałą odmianą opuncji, który porasta wybrzeża Morza Śródziemnego. Nazywanie się sabrami stało się popularne po II wojnie światowej, kiedy Żydzi urodzeni w przedpaństwowej Palestynie odczuli potrzebę odróżnienia się od masy ocalałych z Holokaustu i innych imigrantów napływających z Europy, Afryki Północnej, Iraku, Iranu, Jemenu i Maroka, w większości obcych dla syjonistycznych pionierów, którzy od dziesiątków lat uprawiali ziemię i walczyli w obronie swych terytoriów w stanowiących zwarte społeczności komunach i osiedlach miejskich. Sabrowie byli nowymi Żydami, już nie karykaturami bierności, podporządkowania i słabości, ale narodem zdecydowanym wziąć swój los we własne ręce. Jako charakterystyka, ,,sabra" jest równie dobrym jak każde inne określeniem kultury przywódczej, która instynktownie sięgała po rozwiązania wojskowe i ściśle dopasowywała się do nastrojów społeczeństwa, domagającego się nieodstępowania za żadną cenę ani piędzi ziemi i wymierzania kary za każdy akt przemocy przeciwko Żydom. Dzisiaj, z pomocą Stanów Zjednoczonych i Europy, Izrael zajmuje pozycję regionalnego supermocarstwa, wciąż jednak jest wyczulony na pierwotną konfigurację zagrożeń, jak gdyby jego słabe punkty nie uległy zmianie. Realizuje narodową strategię uderzeń wyprzedzających i tajnej działalności wywrotowej, żeby osłabić potencjalnych wrogów, i robi to w cyklu, który jest nie tylko szkodliwy dla integracji i pokoju, ale także nasila animozje oraz podsyca islamską paranoję i ekstremizm. W okresie, kiedy światem arabskim trzęsą w posadach nowe rewolucyjne prądy, które obaliły reżimy w Tunezji, Egipcie, Libii i Jemenie oraz podkopały pozycję pozostałych przywódców państw, w których ulice rozbrzmiewają wołaniami o ,,wolność" i ,,sprawiedliwość", Izrael jest bardziej osamotniony niż kiedykolwiek, niezdolny do odegrania konstruktywnej roli ani jako partner państw arabskich, ani jako sojusznik Zachodu. Tkwi zamknięty w