Śnienie i życie

u­lieu i Bo­uf­fler­sa niż Ho­ra­ce­go. Prze­pra­wa przez je­zio­ro miała za­pew­ne przy­po­mi­nać Od­jazd na Cy­terę Wat­te­au. Je­dy­nie na­sze współcze­sne stro­je roz­wie­wały złudze­nie. Ogrom­ny ce­re­mo­nial­ny bu­kiet zdjęto z wozu, którym był wie­zio­ny, i ułożono w dużej łodzi; na ław­kach za­siadł or­szak biało ubra­nych dziewcząt, to­wa­rzyszący mu zgod­nie z tra­dycją; spo­koj­ne wody sta­wu od­bi­jały wdzięczny ob­raz jak­by an­tycz­nej pro­ce­sji płynącej do brzegów wy­spy, gdzie w pro­mie­niach wie­czo­ru czer­wie­niały krze­wy tar­ni­ny, ko­lum­na­da i ja­sne li­sto­wie. Nie­ba­wem łodzie przy­biły do brze­gu. Uro­czyście wnie­sio­ny kosz z bu­kietem zajął śro­dek stołu i wszy­scy usie­dli, szczęśliw­cy obok dziewcząt - wy­star­czyło być zna­nym ich ro­dzi­nie. Dla­te­go mogłem usiąść koło Syl­wii. Jej brat pod­szedł do mnie już wcześniej i robił mi wy­rzu­ty, że od tak daw­na ich nie od­wie­dzam. Tłuma­czyłem się, że na­uka za­trzy­mu­je mnie w Paryżu, ale właśnie przy­je­chałem, żeby się z nimi zo­ba­czyć. ,,Nie­praw­da - po­wie­działa Syl­wia - on o mnie za­po­mniał. My je­steśmy prości wieśnia­cy, gdzie nam do Paryża!" Próbowałem ją pocałować i za­mknąć jej usta, ale jesz­cze się na mnie dąsała; trze­ba było paru słów bra­ta, by obojętnie pod­sunęła mi po­li­czek. Całus nie spra­wił mi żad­nej przy­jem­ności, ta­kiej łaski dostępowało wie­lu, bo w tych pa­triar­chal­nych stro­nach, gdzie wi­tają się z każdym prze­chod­niem, pocałunek jest zwykłą grzecz­nością świad­czoną so­bie wza­jem przez tych za­cnych lu­dzi. Go­spo­da­rze uro­czy­stości przy­go­to­wa­li nam nie­spo­dziankę. Pod ko­niec uczty z głębi wiel­kie­go ko­sza wy­frunął dzi­ki łabędź13, dotąd uwięzio­ny pod kwia­ta­mi; moc­nym ude­rze­niem skrzy­deł uniósł splątane wieńce i gir­lan­dy, roz­rzu­cając je na pra­wo i lewo. Kie­dy radośnie wzno­sił się ku ostat­nim bla­skom słońca, na oślep chwy­ta­liśmy wieńce i ko­ro­no­wa­liśmy nimi sąsiad­ki. Szczęśli­wie tra­fiłem na je­den z naj­piękniej­szych, uśmiech­nięta Syl­wia po­zwo­liła się pocałować czu­lej niż przed­tem. Pojąłem, że udało mi się za­trzeć tam­to wspo­mnie­nie. Tym ra­zem po­dzi­wiałem ją jedną, jakże wypiękniałą! Nie była już wiejską dziew­czynką, którą wzgar­dziłem dla star­szej i le­piej ułożonej. Zy­skała pod każdym względem: jej czar­ne oczy, piękne już w dzie­ciństwie, te­raz wręcz urze­kały; pod wygiętymi łuka­mi brwi jej uśmiech, znie­nac­ka rozświe­tlający re­gu­lar­ne i spo­koj­ne rysy, miał w so­bie coś z Ate­ny. Po­dzi­wiałem jej twarz, godną an­tycz­nej rzeźby, tak od­mienną od po­spo­li­tych, choć miłych twa­rzy­czek jej przy­ja­ciółek. De­li­kat­ne, wydłużone dłonie, ra­mio­na, pełniej­sze te­raz i biel­sze, wy­smu­klo­na ta­lia czy­niły ją inną od tej, którą znałem. Nie mogłem się po­wstrzy­mać, by jej nie szepnąć, jak bar­dzo różni się od sie­bie sprzed lat, miałem na­dzieję, że od­ku­pię w ten sposób dawną i nagłą nie­wier­ność. Wszyst­ko mi zresztą sprzy­jało, przy­chyl­ność jej bra­ta, su­ge­styw­ny czar święta, sza­ra go­dzi­na, a i samo miej­sce, gdzie z fan­tazją i sma­kiem sko­pio­wa­no sce­ny nie­gdy­siej­szych fry­wol­nych za­baw. Gdy tyl­ko to było możliwe, ucie­ka­liśmy od tańczących, by dzie­lić się wspo­mnie­nia­mi z dzie­ciństwa i w roz­ma­rze­niu wspólnie po­dzi­wiać od­bla­ski nie­ba na ciem­nych drze­wach i wo­dzie. W końcu brat Syl­wii prze­rwał tę kon­tem­plację, mówiąc, że czas już wra­cać do ich dość od­ległej wio­ski, do ro­dziców. V. WIO­SKA Miesz­ka­li w Lo­isy, w daw­nym domu strażnika. Od­pro­wa­dziłem ich aż tam, a po­tem ru­szyłem do Mon­ta­gny, prze­no­co­wać u wuja14. Zbo­czyw­szy z dro­gi, prze­ciąłem za­gaj­nik między Lo­isy i Sa­ i za­raz zna­lazłem s t e c z k ę biegnącą w zagłębie­niu brze­giem lasu er­me­no­nvil­l­skie­go; spo­dzie­wałem się uj­rzeć nie­ba­wem mur klasz­to­ru, wzdłuż którego szło się ja­kieś ćwierć mili. Księżyc raz po raz cho­wał się za chmu­ry, le­d­wo oświe­tlając ska­li­ste złomy ciem­ne­go pia­skow­ca i wrzo­so­wi­sko, gęstniejące pod mo­imi sto­pa­mi. Na pra­wo i na lewo ścia­ny lasów bez wy­ty­czo­nych dróg, a przede mną ciągle ka­mie­nie dru­idycz­ne, pamiętające synów Ar­me­na, wyciętych w pień przez Rzy­mian! Z wierz­chołków tych po­etycz­nych złomisk wi­działem od­ległe sta­wy, od­ci­nające się ni­czym zwier­ciadła o