Krótki przystanek w drodze z Auschwitz

�bie; byłoby łatwiej­sze w wy­mo­wie i właści­wie wca­le by się nie wyróżniało, bo jest przyjęte także tu­taj, ale wy­da­je mi się, że w kwe­stii imie­nia chcą za­bez­pie­czyć się stu­pro­cen­to­wo. Dają mu też na imię Ja­kob, ale dru­gim imie­niem nie woła się ni­ko­go przez ku­chen­ne okno. o Co do Języka nie po­my­li­li się w ra­chu­bach. Może i co do Imie­nia, ale tu trud­niej już o pew­ność. Na­to­miast pew­ne jest, że Dziec­ko wra­sta w Miej­sce naj­pierw przez Język. Właśnie w tym miej­scu Dziec­ko wi­dzi wszyst­ko po raz pierw­szy, i to na­prawdę w s z y s t k o, bez tego zmęczo­ne­go rozróżnia­nia, które przy­cho­dzi z wiedzą o tym, jak wszyst­ko na świe­cie po­win­no się na­zy­wać, i z doświad­cze­niem, jak po­win­no wyglądać. Pierw­szym pta­kiem jest wróbel w krza­ku ber­be­ry­su pod skle­pem na­białowym. Pierw­sza wie­wiórka wdra­pu­je się po pierw­szej ko­rze na pierwszą sosnę pod ku­chen­nym oknem. Pierw­szy skraj lasu ciągnie się wzdłuż pierw­szej dro­gi do szkoły. Pierw­sza leśna ścieżka usłana jest pierw­szym na­grza­nym świer­ko­wym igli­wiem i oto­czo­na pierw­szymi ja­go­da­mi. Pierw­sza woń ki­szo­ne­go śle­dzia do­bie­ga z par­te­ru, od Hed­manów. Pierw­sza uli­ca to Her­tig Carls väg, a wzdłuż niej pierw­szy ulicz­ny chod­nik (baw się wyłącznie na chod­niku!) i pierw­sza ścieżka ro­we­ro­wa (tyl­ko uważaj na ro­we­ry!), i pierw­sze jarzębiny. Jest także wy­bru­ko­wa­na pierwszą kostką gra­ni­tową, o którą obi­jają się i dud­nią pierw­sze opo­ny sa­mo­cho­do­we. Pierw­sze auto należy do ojca An­der­sa, sąsia­da zza ścia­ny, i cza­sa­mi trze­ba je uru­cha­miać korbą, a ja nie sięgam na­wet do szy­by, kie­dy ba­wi­my się na przed­nim sie­dze­niu, kręcąc kie­row­nicą. Pierw­si śmie­cia­rze w mo­jej pierw­szej śmie­ciar­ce za­ha­czają pierw­sze po­jem­ni­ki na śmie­ci na pod­nośniku z tyłu wozu i na­ci­skają gu­zik, tak że po­jem­nik je­dzie wy­so­ko, jest przy­ci­ska­ny do okrągłej dziu­ry i prze­wra­ca­ny do góry no­ga­mi, śmie­ci zwa­lają się do brzu­cha śmie­ciarki, reszt­ki wytrząsa się pa­ro­ma szarp­nięcia­mi za uchwyt, a po­tem kubeł zjeżdża zno­wu na dół, jest od­ha­cza­ny i na moc­nych ple­cach od­no­szo­ny z po­wro­tem do ta­jem­ne­go po­miesz­cze­nia za za­mkniętymi na klucz drzwia­mi w zim­nej, be­to­no­wej piw­ni­cy w no­wym blo­ku, gdzie miesz­ka­my. Moja pierw­sza śmie­ciarka jest mar­ki Nor­ba i zo­stała za­ku­pio­na w trzech kosz­tow­nych eg­zem­pla­rzach przez Zakład Oczysz­cza­nia Mia­sta Södertälje jako krok ku czyst­szej i spraw­niej­szej pro­ce­du­rze wy­wo­zu śmie­ci, po­nie­waż jest wy­po­sażona w ,,osłonę do bez­pyłowe­go załadun­ku, urządze­nie do me­cha­nicz­ne­go opróżnia­nia po­jem­ników, zgnia­tarkę wewnątrz kon­te­ne­ra i me­cha­nizm wy­sy­pujący". Mój pierw­szy zsyp na śmie­ci to przy­pusz­czal­nie krok wstecz, po­nie­waż szyb spro­wa­dzający śmie­ci do ko­mo­ry zsy­po­wej na dole zo­stał źle skon­stru­owa­ny i na końcu skręca, przez co śmie­ci cza­sa­mi tam grzęzną i zsyp się za­ty­ka. I to po­mi­mo że w in­struk­cji wy­działu bu­dow­la­ne­go z 5 li­sto­pa­da 1940, do­tyczącej zsypów na śmie­ci, na­pi­sa­no wyraźnie, że ,,szyb po­wi­nien być na całej długości pio­no­wy i pro­sty, a w dol­nej części całym swym prze­kro­jem wy­cho­dzić na po­jem­nik na śmie­ci w taki sposób, aby pio­no­wa li­nia wewnętrznej ścia­ny szy­bu zna­lazła się w obrębie po­jem­nika w od­ległości co naj­mniej 5 cm od jego krawędzi". Można tam też prze­czy­tać, że ,,ko­mo­ra zsy­po­wa ma być wy­po­sażona w oświe­tle­nie elek­trycz­ne, tak aby cała była do­brze oświe­tlo­na". Mój pierw­szy zsyp nie jest do­brze oświe­tlo­ny. Z ciem­ne­go i zim­ne­go po­miesz­cze­nia do­bie­ga słodko-kwaśny odór ku­chen­nych od­padków i su­ro­wy po­wiew mo­kre­go be­to­nu. Moją pierwszą śmie­ciarką mogę prze­je­chać się z moim pierw­szym śmie­cia­rzem wcze­snym ran­kiem, gdy ci dwo­je nowo przy­by­li, którzy zo­sta­li moim oj­cem i moją matką, jesz­cze śpią na wer­sal­ce w po­ko­ju i ro­le­ta jest ciągle spusz­czo­na, a uli­ca za oknem leży ci­cha, nie licząc har­mi­de­ru wróbli w krza­ku ber­be­ry­su i prze­ciągłego zgrzy­tu pierw­szych po­ran­nych pociągów odjeżdżających na południe. Moje pierw­sze po­ran­ki są za­wsze wcze­sne i ja­sne, i w je­den z ta­kich po­ranków wy­kra­dam się przez drzwi na klatkę i scho­da­mi w dół, i na za­la­ny słońcem chod­nik, po­nie­w