Dave Grohl. Oto moje powołanie

Grohl pracował jako dziennikarz dla agencji prasowej Scripps Howard, filii wielkiego imperium informacyjnego, stworzonego przez wyszczekanego magnata prasowego z Illinois, Edwarda Willisa Scrippsa. Środowisko wspierające wolność myślenia, reformy społeczne oraz wszelkie oznaki braku pokory wobec władzy zapewniało wprost cieplarniane warunki dla młodych dziennikarskich talentów. Do Jamesa Grohla ta otwarta polityka nieustraszonego, dociekliwego dziennikarstwa przemówiła wówczas, gdy został wyznaczony do relacjonowania protestów studenckich na pobliskim uniwersytecie stanowym w Kent, w Ohio w maju 1970 roku. Założona w 1910 roku jako college nauczycielski szkoła uzyskała status uniwersytetu ćwierć wieku później. Zarówno wtedy, jak i dziś uczelnia w Kent chlubi się swoim oddaniem idei ,,doskonałości w praktyce". W roku 1970 liczba studentów na wszystkich kierunkach sięgnęła dwudziestu jeden tysięcy. Wśród nich była również przyszła wokalistka zespołu The Pretenders Chrissie Hynde, osiemnastoletnia wówczas studentka sztuki. Rzesze słuchaczy zbuntowały się, gdy wybrany na prezydenta dwa lata wcześniej dzięki obietnicy zakończenia wojny w Wietnamie Richard Nixon 30 kwietnia 1970 roku ogłosił, że amerykańskie siły zbrojne wkroczyły do sąsiadującej z Wietnamem Kambodży, co powszechnie zinterpretowano jako eskalację konfliktu. Gdy w mieście na fali antywojennych demonstracji zaczęły wybuchać sporadyczne zamieszki, 1 maja na kampusie uniwersyteckim burmistrz LeRoy Satrom ogłosił stan wyjątkowy, a gubernator Ohio James Allen Rhodes wysłał do Kent oddział gwardii narodowej, który miał stłumić niepokoje i przywrócić porządek. 4 maja na placu przed uniwersytetem zgromadziły się dwa tysiące studentów, lecz kazano im się rozejść. Gdy stało się jasne, że demonstranci nie mają zamiaru podporządkować się poleceniom, gwardziści użyli gazu łzawiącego, a następnie ostrej amunicji. Cztery osoby straciły życie, dziewięć zostało rannych. ,,Masakra na Uniwersytecie Stanowym w Kent", jak nazwały to wydarzenie media, zdopingowała do działania amerykański ruch antywojenny. W odpowiedzi na tamte wydarzenia kampusy uniwersyteckie w całym kraju zapełniły się demonstrantami, a 9 maja do Waszyngtonu ściągnęło około stu tysięcy osób, by dać wyraz swojej niezgodzie na wojnę w Wietnamie i przemoc władzy wobec obywateli. W odpowiedzi administracja Nixona zwróciła się do armii z prośbą o ochronę rządu, a sam prezydent został potajemnie wywieziony z Dystryktu Kolumbii do Camp David w stanie Maryland. Administracja Białego Domu z przerażeniem przyglądała się temu impasowi. Jeden z bliskich współpracowników Nixona tak skomentował później widok uzbrojonych żołnierzy w piwnicach budynków rządowych: ,,Myślisz sobie: przecież to nie może być Ameryka. To nie może być największa demokracja na świecie. Przecież to naród toczy wojnę sam ze sobą". Doniesienia prasowe Jamesa Grohla z Ohio uczyniły z niego gwiazdę agencji Scripps Howard. W roku 1972, gdy jeszcze pracował w Columbus w stanie Ohio, otrzymał propozycję przeniesienia się do Waszyngtonu - stolicy kraju i centrum amerykańskiego politycznego układu nerwowego - gdzie miał kontynuować swą obiecującą karierę. Moment był idealny, bowiem pierwsze lata aktywności zawodowej Grohla przypadły na czasy dziennikarstwa wojującego i zaangażowanego. Carla Bernsteina i Boba Woodwarda z ,,Washington Post" właśnie okrzyknięto bohaterami narodowymi - ich śledztwo ujawniło, że pozornie niegroźne włamanie do hotelu Watergate 17 czerwca 1972 roku, było de facto próbą założenia podsłuchów w sztabie wyborczym Partii Demokratycznej. Co więcej, dziennikarze odkryli, że ślady prowadzą do Białego Domu, w wyniku czego 8 sierpnia 1974 roku ,,Tricky Dickie" Nixon4 musiał zrezygnować z urzędu. Który ambitny, młody dziennikarz nie chciałby dołączyć do tego szczytnego pościgu za prawdą? Dla Grohla była to świetna okazja i skorzystał z niej bez wahania. Tak jak wielu ludzi przenoszących się do Dystryktu Kolumbii James wraz z rodziną postanowili nie osiedlać się w ścisłym centrum, lecz na przedmieściach. Springfield w stanie Wirginia oddalone jest od centrum o dziesięć kilometrów, które pokonać można drogą I-95, nie wyjeżdżając poza obszar wyznaczony obwodnicą stolicy - Capital Beltway. Podobnie jak inne okoliczne miasteczka - Arlington, Annandale czy Alexandria - Springfield było popularnym wyborem dla osób zdecydowanych dojeżdżać do pracy do samego Waszyngtonu czy też do położonego w pobliżu Pentagonu. Podobnie jak w przypadku innych miasteczek satelickich, ludność Springfield była w dużej mierze napływowa i ulegała naturalnej rotacji związanej ze specyfiką pracy w Kapitolu, którego pracownicy najczęściej wymieniali się co cztery-pięć lat. Niemniej mieszkańcy dokładali starań, by