Ebook Waldorff. Ostatni baron Peerelu mobi,epub

oświad­czy­ny prze­zna­czo­ne­go jej przez ro­dzi­nę ma­jęt­ne­go wdow­ca - wda­ła się w awan­tu­rę jak z ro­man­su dla ku­cha­rek. Ucie­kła z domu z po­rucz­ni­kiem uła­nów, któ­ry w koń­cu i tak, jak to uła­ni mie­li w zwy­cza­ju, rzu­cił ją dla in­nej. Gdy Je­rzyk za­czął do­ra­stać, wy­ru­szał, naj­pierw w asy­ście ojca, a po­tem już sa­mo­dziel­nie, na po­lo­wa­nia w oko­licz­nych la­sach. Z ulu­bio­ną wy­żli­cą Hal­mą i go­to­wą do strza­łu du­bel­tów­ką, pre­zen­tem od ojca, naj­chęt­niej cho­dził na sa­mot­ne po­lo­wa­nia ,,na po­my­ka". Za­cho­wa­ło się zdję­cie Wal­dorf­fa z 1929 roku, z przy­tro­czo­ną do pasa za­bi­tą ku­ro­pa­twą i Hal­mą przy no­dze. Z Rę­kaw­czy­na do War­sza­wy jeź­dzi­ło się tyl­ko na spe­cjal­ne oka­zje. Po raz pierw­szy w ży­ciu do ope­ry (na Ja­sia i Mał­go­się En­gel­ber­ta Hum­per­dinc­ka) i na ta­kie wy­da­rze­nia, jak uro­czy­sty prze­jazd przez War­sza­wę wra­ca­ją­ce­go w stycz­niu 1919 roku z Ame­ry­ki Igna­ce­go Jana Pa­de­rew­skie­go. Oj­ciec Wal­dorf­fa, chcąc za­pew­nić ro­dzi­nie moż­li­wość przyj­rze­nia się wiel­kie­mu Po­la­ko­wi, wy­na­jął sto­lik w wi­try­nie Ka­wiar­ni Ga­liń­skie­go na rogu pl. Trzech Krzy­ży i Alej Ujaz­dow­skich. Co praw­da ośmio­let­ni chło­piec mało co wi­dział przez unie­sio­ne w górę ręce i ka­pe­lu­sze wi­wa­tu­ją­cych tłu­mów, ale ,,...wy­da­rze­nia tego przed­po­łu­dnia wbi­ły mi się w pa­mięć z mocą nie do za­tar­cia!" - za­pew­niał po la­tach. Wio­sną tego sa­me­go 1919 roku uczest­ni­czył jesz­cze w kon­cer­cie w Fil­har­mo­nii War­szaw­skiej, po­łą­czo­nym z kwe­stą na two­rzo­ny Skarb od­ro­dzo­nej Rze­czy­po­spo­li­tej, na cze­le któ­rej stał wów­czas pre­mier Pa­de­rew­ski. Przy­by­li na kon­cert go­ście wcho­dząc na wi­dow­nię, skła­da­li na ta­cach przy­nie­sio­ne kosz­tow­no­ści: sznu­ry pe­reł, ko­lie, pier­ście­nie z bry­lan­ta­mi, zło­te łań­cu­chy i pa­pie­ro­śni­ce, na­wet ślub­ne ob­rącz­ki. Pod­czas jed­ne­go z ko­lej­nych po­by­tów w War­sza­wie, gdy Preys­so­wie zje­cha­li do krew­nych mat­ki na Wiel­ka­noc 1925 roku, Je­rzy pierw­szy raz zo­ba­czył i usły­szał Jana Kie­pu­rę. Wy­bra­li się we tro­je do Te­atru Wiel­kie­go na Fau­sta. Par­tię ty­tu­ło­wą śpie­wać miał An­drzej Do­bosz - jed­na z ów­cze­snych gwiazd Wiel­kie­go, więc spek­takl za­po­wia­dał się atrak­cyj­nie. Ale tuż przed uwer­tu­rą na tle kur­ty­ny po­ja­wił się in­spi­cjent, by po­wia­do­mić słu­cha­czy, iż w za­stęp­stwie nie­dy­spo­no­wa­ne­go te­no­ra wy­stą­pi mało jesz­cze wte­dy zna­ny Jan Kie­pu­ra. ,,Pa­mię­tam ów szmer roz­cza­ro­wa­nia, jaki prze­szedł wi­dow­nię - wspo­mi­nał Wal­dorff - i ro­sną­cy za­chwyt nie­mal od pierw­szych to­nów po­da­nych przez mło­de­go śpie­wa­ka; za­chwyt, któ­ry z aktu na akt po­tęż­niał, żeby się prze­mie­nić na ko­niec we fre­ne­tycz­ną owa­cję". Sły­szał Kie­pu­rę na żywo jesz­cze kil­ka­krot­nie, tuż przed wy­bu­chem dru­giej woj­ny świa­to­wej, na ryn­ku Sta­re­go Mia­sta w War­sza­wie, gdzie te­nor dał je­den ze swo­ich słyn­nych ple­ne­ro­wych kon­cer­tów. A pół wie­ku po obej­rze­niu Fau­sta na­pi­sał o nim książ­kę, któ­ra jak zwy­kle była książ­ką ty­leż o Kie­pu­rze, co o sa­mym Wal­dorf­fie. Mu­zy­ka w szla­chec­kim domu od­gry­wa­ła rolę bar­dzo waż­ną. Pod­czas pierw­sze­go Kon­kur­su Cho­pi­now­skie­go, gdy zbli­ża­ła się pora trans­mi­sji ra­dio­wej z sali fil­har­mo­nii w War­sza­wie, miesz­kań­cy dwo­ru gro­ma­dzi­li się przy ra­dio­od­bior­ni­ku, wy­ry­wa­jąc so­bie słu­chaw­ki, by wsłu­chi­wać się w grę kan­dy­da­tów. ,,...a po­tem dłu­go dys­ku­to­wać, któ­ry grał naj­le­piej" - wspo­mi­nał Wal­dorff. Gdy ukoń­czył lat dzie­sięć, wy­ru­szył z Rę­kaw­czy­na do gim­na­zjum w Trze­mesz­nie, gdzie za­miesz­kał na stan­cji u pro­bosz­cza Ko­wal­skie­go. ,,Dni nudy i tę­sk­no­ty." - za­pa­mię­tał po­byt w mia­stecz­ku od­da­lo­nym od ro­dzin­ne­go domu za­le­d­wie o 14 ki­lo­me­trów, któ­re wte­dy jed­nak wy­da­wa­ły się od­le­gło­ścią nie­mal ko­smicz­ną. W nie­dziel­ne po­ran­ki słu­żył księ­dzu Ko­wal­skie­mu do mszy, a wie­czo­ra­mi, w za­mknię­tej po nie­szpo­rach ka­te­drze wy­gry­wał z pulch­ną i mu­zy­kal­ną sio­strą pro­bosz­cza na or­ga­nach arie ope­ret­ko­we i naj­mod­niej­sze foks­tro­ty. Miał po­kój