Ebook Rehabilitacja mobi,epub

o­sem we­wnętrz­ne­go dziec­ka, że jest prze­ra­żo­ne. Nig­dy nie mia­łem żad­ne­go zwie­rząt­ka, nig­dy nie do­sta­łem żad­ne­go pre­zen­tu, któ­ry na­praw­dę by mnie ura­do­wał, nie pa­mię­tam ani jed­nej chwi­li praw­dzi­we­go en­tu­zja­zmu i ra­do­ści z ży­cia, nie mam przy­ja­ciół i na do­da­tek nie mam żad­ne­go przy­wią­za­nia do dóbr ma­te­rial­nych. Czu­ję się, jak­bym był po­zba­wio­ny sa­me­go sie­bie. W od­po­wie­dzi na skie­ro­wa­ne do we­wnętrz­ne­go dziec­ka py­ta­nie, czy pa­mię­ta, kie­dy ostat­nio coś stwo­rzy­ło, wspo­mniał o du­cho­wym re­por­ta­żu ze Związ­ku Ra­dziec­kie­go, jaki na­pi­sał kil­ka ty­go­dni wcze­śniej. Jego we­wnętrz­ne dziec­ko czu­ło wy­si­łek, ale po­tem - chwa­łę i en­tu­zjazm. Było bar­dzo, bar­dzo szczę­śli­we. Ale gdy to na­pi­sał, po­gu­bił się. Nie wie­dział, czy to od­po­wia­da dziec­ko, czy ro­dzic. Czy może zno­wu ro­dzic na­rzu­cił dziec­ku swo­je war­to­ści. Na py­ta­nie, co naj­bar­dziej lu­bił w szko­le, od­po­wie­dział, że co­dzien­ny bieg z ko­le­ga­mi na­oko­ło fil­trów na du­żej prze­rwie, sma­że­nie i sprze­da­wa­nie pącz­ków oraz dwa obo­zy wę­drow­ne w gó­rach. Ale od razu so­bie też przy­po­mniał przy­pad­ki od­rzu­ce­nia, gdy dzie­ci nie chcia­ły się z nim ba­wić albo fał­szy­wie go oskar­ża­ły. Te­raz też zro­bi­ło mu się smut­no. Tak smut­no, że prze­rwał te ćwi­cze­nia, mimo że zo­sta­ło mu już tyl­ko sześć dni. Póź­niej kil­ka­krot­nie my­ślał, żeby do nich wró­cić i do­koń­czyć, ale za każ­dym ra­zem bał się bólu. Może na­wet nie tyle bólu, co smut­ku. Po po­wro­cie Ewy za­czę­li się przy­go­to­wy­wać do wy­jaz­du. Po­cząt­ko­wo my­śle­li, że po­ja­dą do Ste­fa­na na Flo­ry­dę, wró­cą do Char­lot­te­svil­le i do­pie­ro wte­dy za­pa­ku­ją się przed po­dró­żą do Wa­szyng­to­nu, a na­stęp­nie No­we­go Jor­ku. Ale W. po­sta­no­wił od razu wy­je­chać. Po­in­for­mo­wał o tym Lucy, swo­ją go­spo­dy­nię. Ta po­wie­dzia­ła, że może ro­bić, co chce, ale za miesz­ka­nie musi za­pła­cić do koń­ca se­me­stru. ,,To nie jest ho­tel, my tu­taj wy­naj­mu­je­my miesz­ka­nia na cały se­mestr albo wca­le". W. aku­rat pra­co­wał nad aser­tyw­no­ścią i się uparł, po­mi­mo po­twier­dze­nia od osób po­stron­nych, że Lucy może mieć ra­cję. Ostat­nie­go dnia za­pi­sał w dzien­nicz­ku uczuć: Czu­łem się do­brze, kie­dy nie pod­da­łem się pre­sji. Do­pie­ro po kil­ku la­tach zo­ba­czył, że wy­ra­biał aser­tyw­ność cu­dzym kosz­tem, bo naj­zwy­czaj­niej w świe­cie oszu­kał Lucy. Wte­dy tego nie wi­dział, te­raz za­sta­no­wił się, ile in­nych osób pła­ci­ło cenę jego roz­wo­ju. W Or­lan­do było cięż­ko. Ste­fan i Ma­rion byli go­ścin­ni i przy­jaź­ni, ale W. nie umiał so­bie po­ra­dzić z dro­bia­zga­mi - wszy­scy ra­zem mu­sie­li się umyć, zjeść śnia­da­nie, przy­go­to­wać do wy­jaz­du; mie­li róż­ne po­trze­by i róż­ne pla­ny. Na dru­gi dzień mie­li po­je­chać ra­zem ze Ste­fa­nem, bo nie zna­li dro­gi. Umó­wi­li się na , ale wy­szli z po­ko­ju pięć mi­nut póź­niej i Ste­fa­na już nie było. Zdzi­wi­li się, że nie po­cze­kał, póź­niej wy­tłu­ma­czył im, że są­dził, iż się roz­my­śli­li. To była wiel­ka na­ucz­ka: cze­ka­nie jest for­mą ena­bling, czy­li za­chę­ca do spóź­nia­nia się i w ogó­le do bra­ku od­po­wie­dzial­no­ści. Wte­dy W. jesz­cze o tym nie wie­dział, więc się wku­rzył. Iry­to­wał się zresz­tą tak czę­sto, że ze­szyt znów był pra­wie w ca­ło­ści czer­wo­ny. Gdy W. kie­dyś za­py­tał Ste­fa­na, co ma ro­bić z nową falą zło­ści, ten znów wstał od biur­ka, pod­szedł do bi­blio­te­ki i wrę­czył mu książ­kę. - Do­pie­ro się uka­za­ła - po­wie­dział. W. prze­czy­tał ty­tuł: Feel that Fear and Do It Any­way (Nie bój się bać). Nie było tam sło­wa o zło­ści. Zdzi­wio­ny spoj­rzał na Ste­fa­na. - Prze­rób ją sta­ran­nie. Nic lep­sze­go nie mogę ci do­ra­dzić. Świę­ta spę­dzi­li u przy­ja­ciół w Wa­szyng­to­nie i w No­wym Jor­ku. W Nowy Rok byli w gó­rach w Cha­tham w sta­nie Nowy Jork. Ostat­nie za­pi­ski w ze­szy­cie W. zro­bił pod datą 29-31 grud­nia 1988. Zo­ba­czył, że był to rok ogrom­nej pra­cy - nad sobą i nad sto­sun­ka­mi w ro­dzi­nie. Po­czuł, że mimo po­tknięć i trud­no­ści ma pra­wo być z sie­bie dum­ny. I że na­le­ży mu się urlop. Po­tem jesz­cze przez mie­siąc jeź­dzi­li po Ame­ry­ce. Pierw�