Ebook Duża solidarność mała solidarność mobi,epub

mi w zajezdni. O tym, że części brakuje, że wczoraj zmianowy poparzył dłonie, bo znów zabrakło rękawic, a trzeba było przenieść gorącą rurę z jednej hali do drugiej. Zasady awansu w pracy są niesprawiedliwie. Znowu ktoś dostał lepsze stanowisko tylko dlatego, że zapisał się do partii, znowu wydłużono czas pracy, znowu podkręcono normy. Kobiety martwiły się, że dzieciaki z ubrań wyrastają, a na nowe nie ma. A jak się nawet odłoży, to i tak nic w sklepie dostać nie można. Tylko dzieci milicjantów i żołnierzy jakimś cudem mają nowe rajstopki. Znała dobrze tę tramwajową mantrę: - Butów nie ma. - Mleka nie ma. - Moja siostra ze wsi kurę przywiozła. Pół mi dała. Rosół na niedzielę zrobię. - Szkoda, że u nas kur nie ma. - Mięsa nie ma. - Podwyżki. - Zwolnienia. Któregoś razu młody mężczyzna w wąskich spodniach i flanelowej koszuli parodiował przemówienie Edwarda Gierka, I sekretarza KC PZPR. Wyprostował się, co w wypełnionym po brzegi tramwaju było nie lada wyczynem, chrząknął i zaczął mówić: - Towarzysze, nowy rok przyniesie nam nowe sukcesy, ale też nowe zmartwienia. Jeśli zabraknie papieru toaletowego, to zrozumcie, że powodem jest susza, która czeka nas tego lata. Jeśli zabraknie lodu, to dlatego, że czeka nas ostra zima. Pasażerowie zanosili się śmiechem, niektórzy pamiętali prawdziwe noworoczne przemówienie I sekretarza zapowiadające susze i mrozy. Wielkiej suszy jakoś nie było, zaczęły się za to powodzie. Sucho czy mokro, mydła w sklepie tak czy siak zabrakło. W sumie to logiczne. Skoro zapowiadali, że będą braki wody, zapewne profilaktycznie zmniejszono też produkcję mydła. Podobno młodzieniec przedrzeźniający Gierka miał potem problemy w pracy. Druga Polska Edwarda Gierka ,,Aby Polska rosła w siłę, a ludzie żyli dostatniej" - to hasło propagandowe z lat 70. Polacy potraktowali serio. Po tragedii grudnia 70 na Wybrzeżu wraz z władzą zmienił się nie tylko styl rządzenia. Zrzędliwego ,,gnoma" Gomułkę, który inteligentami gardził, a rodakom oferował siermiężny socjalizm ślepych kuchni, kaszanki i śledzia, zastąpił ,,światowiec" - mówiący nieźle po francusku, a słabo po rosyjsku, ,,dobry gospodarz" prosto z katowickiego Komitetu Wojewódzkiego PZPR, Edward Gierek. Zamiast gromić z trybuny syjonistów i ogłaszać kolejny wzrost spożycia wołowiny bez kości o 0,12 kg na głowę obywatela, pytał robotników, czy mu pomogą zbudować w Polsce prawdziwy socjalistyczny dobrobyt, a kraj uczynić światową potęgą gospodarczą. To był nie tylko lepszy PR, mówiąc dzisiejszym językiem, I sekretarz faktycznie przestawił gospodarkę na nowe tory. W latach 1971-1975 nastąpił wzrost płac realnych o kilkadziesiąt procent, w sklepach pojawiły się rzadko wcześniej spotykane dobra (w tym produkowana na licencji coca-cola), uchylono szerzej furtkę do wyjazdów na Zachód. W oczach rosły wielkie inwestycje - osiedla bloków z wielkiej płyty (nawet do kilkuset tysięcy mieszkań rocznie), Trasa Katowicka, Port Północny w Gdańsku, warszawska Trasa Łazienkowska, a zwłaszcza gigantyczny kombinat Huta Katowice w Dąbrowie Górniczej. Jednak już po kilku latach boomu ,,konserwatywna modernizacja" PRL zaczęła ujawniać swoje ciemne strony. Wiele inwestycji było nietrafionych, niezgranych z resztą zacofanej gospodarki; brakowało części zamiennych i kadr do obsługi zakupionych na zachodnich licencjach technologii. Na skutek kryzysu w państwach zachodnich oraz niskiej efektywności produkcji na eksport Polska zaczęła popadać w spiralę zadłużenia zagranicznego, wzrosło też oprocentowanie tanich dotychczas kredytów. Nieudane reformy w rolnictwie oraz wzrost cen na rynkach światowych doprowadziły do kryzysu zaopatrzenia w żywność - w drugiej połowie lat 70. na powrót wprowadzono reglamentację niektórych produktów (cukier na kartki). Przy relatywnie wysokich płacach i regulowanych cenach pojawił się tzw. nawis inflacyjny: za otrzymywane pensje coraz trudniej było cokolwiek kupić, brakowało podstawowych towarów. Zaczęto również dostrzegać wymierne i rosnące nierówności społeczne. Coraz bardziej rozbudowany system tzw. nomenklatury (obsadzanie stanowisk kierowniczych w gospodarce z klucza partyjnego) rodził oficjalne przywileje i nieformalne kliki ułatwiające dostęp do brakujących dóbr (specjalne sklepy ,,za żółtymi firankami", meble wyższej jakości ,,z odrzutów", materiały budowlane itp.). Państwo odeszło też w niektórych obszarach od polityki wyrównywania szans - zlikwidowano tzw. punkty za pochodzenie na egzaminach na uczelnie wyższe, obniżono stypendia dla młodzieży spoza wielkich miast i z rodzin uboższych. Było to źródłem niezadowolenia robotników, dla których awans edukacyjny dzieci stanowił wówczas priorytet. Rynkowe niedobory władza próbowała rekompensować tolerancją dla inicjatywy pry