Kiedy Bóg odwrócił wzrok (twarda)

Książka Adamczyka jest ciężka. Podwójnie. Po pierwsze: opowieść. Brutalna, mocna, szczera, chociaż sprawia wrażenie utkanej ze wspomnień pomieszanych z rodzinnymi opowieściami. Słowem - pytanie, czy to pamięć autora, czy opowieści zasłyszane stają się "jego" wspomnieniami, nurtowało mnie od początku. W zasadzie to jednak nieważne. Sam autor przyznaje, iż wiele musiał odnaleźć: w rozmowach z innymi, w dokumentach, aktach, listach... Dla mnie jednak nie jest to historia opowiedziana z perspektywy chłopca. To historia opowiedziana przez starszego pana, który wraca do trudnych, bolesnych, niezapomnianych lat dzieciństwa i wczesnej młodości. Nikt nie zaprzeczy: losy Adamczyka i jego rodziny są tragiczne, cierpienie niewyobrażalne. Może dlatego tak trudno przelać je na papier, zwłaszcza gdy pióro wcale nie sprawne? Stąd też drugi ciężar utworu: "banalność" językowo-literacka.Ja wiem - wagę takich książek nie mierzy się sprawnością językową. Z drugiej strony - jak by nie było - to książka, a język jest ważnym narzędziem przekazu. Podsumowując:wyciągam samą historię, odrzucam sposób prezentacji. Mam po prostu wrażenie, że książka ta bardziej potrzebna była samemu autorowi niż czytelnikom. Chociaż jeśli dzięki niej choć jeden człowiek pozna bliżej zbrodniczość systemu komunistycznego, jeśli choć jeden Polak (i nie tylko Polak) zbliży się do trudnej, bolesnej, ale i wielkiej historii naszego kraju - powstanie tej pozycji uznaję za uzasadnione.

O tego typu książkach trudno pisać, a co więcej ciężko jest je oceniać. Jednak autorowi należą się duże brawa. Z perspektywy młodego chłopca przedstawił to, jak straszna była deportacja do Związku Radzieckiego. Ta książka to nie są jakieś tabelki, statystyki, czy liczby. To prawdziwe uczucia, emocje, ludzie. Dziecko opowiada nam o losie swoim i jego rodziny, o tym jakie straszliwe piekło przeszło. I właśnie dlatego, że poznajemy deportację przez pryzmat zwyczajnej, pospolitej rodziny ta książka tak bardzo trafia do naszych serc. Pozwala się utożsamić z bohaterami, zmusza do refleksji, do zastanowienia się, a co ja bym zrobił/zrobiła? Czy miałbym siłę i odwagę, aby przez to wszystko przejść? Książka momentami wręcz szokuje. W momencie, gdy czytałam przeraźliwie realistyczny opis tego, jak pluskwy dręczyły nocą ludzi to sama wręcz czułam na skórze to okropne robactwo. Dostawałam gęsiej skórki na samą myśl o tym. Krótko mówiąc to książka wstrząsająca, przerażająca i bardzo wzruszająca.