Andrzej Niemczyk. Życiowy tie-break

Andrzej Niemczyk. Życiowy tie-break - Andrzej Niemczyk, Marek Bobakowski

Andrzej Niemczyk – człowiek, który wyniósł polską siatkówkę na szczyt. „Życiowy tie-break” to jego autobiografia, w której mówi o życiu prywatnym i zawodowym.

Andrzej Niemczyk i Marek Bobakowski

Andrzej Niemczyk doprowadził dwukrotnie polskie siatkarki do mistrzostwa Europy, dzięki czemu jego drużynę określano mianem „złotek”. Karierę siatkarską rozpoczynał w Anilanie Łódź. Trener w Polsce, Niemczech i Turcji. W latach 1995-2005 walczył z rakiem. Marek Bobakowskijest dziennikarzem sportowym. Autor książek Niepokój stadionów i Grzegorz Lato.

Złoty trener

Andrzej Niemczyk zasłynął jako trener żeńskiej drużyny narodowej w siatkówkę. Jako selekcjoner reprezentacji dwukrotnie, w 2003 i 2005 roku zdobywał z siatkarkami złoto. Teraz postanawia wyjawić swoje przeżycia związane z pracą w kadrze, stosunki panujące w Polskim Związku Piłki Siatkowej oraz zdradzić tajemnicę swojej wygranej z rakiem. Dla swoich siatkarek był mistrzem, dla środowiska siatkarskiego – jest głosem prawdy. Andrzej Niemczyk opowiedział Markowi Bobakowskiemu także o swoim życiu prywatnym – kilku małżeństwach, rakiem leczonym whisky, hazardzie, klęskach i sukcesach. Andrzej Niemczyk – bezkompromisowy na boisku i w życiu, opowiada całą prawdę o sobie.

Fragment książki

Udało się. Dziesięć lat po pamiętnym wieczorze w Zagrzebiu trzymacie, Drodzy Czytelnicy, książkę, która opisuje życie jednego z najlepszych trenerów siatkarskich. Życie pokręcone, burzliwe, ciężkie, momentami dramatyczne, ale jednocześnie bogate, szalone i piękne. Niech każdy z nas pozna Niemczyka, dowie się zarówno o trudnych, jak i dobrych wydarzeniach z jego życia, przekona się, że to czasami trudny człowiek, a w końcu zostanie jego przyjacielem.

Podczas dekoracji doszło do sytuacji, którą będę pamiętał do końca życia. Kiedy szef Europejskiej Konfederacji Siatkówki André Meyer wręczał mi medal, powiedział: „Andrzej, powinienem ci dać trzy medale”. Zatkało mnie. Nie zrozumiałem intencji i zapytałem, co ma na myśli. „No przecież brąz Niemek i srebro Turczynek są również twoją zasługą. To ty stworzyłeś siatkówkę w tych krajach. Jesteś jednym z największych trenerów, jakiegokolwiek poznałem. Przeszedłeś do historii. Gratuluję!”. Nie powiem, zrobiło mi się przyjemnie, zaczerwieniłem się. Wtedy do mnie dotarło, że osiągnąłem największy sukces w karierze. Na dodatek udało mi się wyciągnąć polską siatkówkę z cienia. Przecież od 1977 roku, kiedy zająłem z zespołem czwarte miejsce, kadrę prowadziło aż 11 selekcjonerów (w tym Hubert Wagner i Jerzy Matlak), a zespół lądował regularnie w okolicach ósmego–dziewiątego miejsca. Nigdy nie wywalczył medalu. Mnie udało się przełamać tę passę.