Szału nie ma, jest rak

Szału nie ma jest rak - wywiad, Jan Kaczkowski, Katarzyna Jabłońska

Ksiądz Kaczkowski w rozmowie z Katarzyną Jabłońską „Szału nie ma jest rak” o swojej chorobie nowotworowej, działalności duszpasterskiej i pracy w hospicjum. Książkę wydała Biblioteka WIĘZI.

Ksiądz Jan Kaczkowski i Katarzyna Jabłońska

Ksiądz Jan Kaczkowski jest doktorem teologii i bioetykiem, założycielem i kierownikiem Puckiego Hospicjum pw. Św. Ojca Pio. Katarzyna Jabłońska jest sekretarzem redakcji WIĘZI.

Onkocelebryta

W 2012 roku u księdza Kaczkowskiego zdiagnozowano guza mózgu, drugi po raku nerki nowotwór, na który zachorował. Zainteresowały się nim media i stał się onkocelebrytą – znanym z tego, że ma raka. Ale dzięki temu Polska usłyszała o jego pracy w Puckim Hospicjum i poznała naprawdę energetycznego człowieka. Ksiądz Kaczkowski opowiada Katarzynie Jabłońskiej o walce z chorobą i pracy z pacjentami hospicjum. Udziela wsparcia cierpiącym i ich bliskim, którzy nie chcą pogodzić się z myślą o odejściu najbliżej osoby. Opisuje swoje doświadczenia wprost, bez ogródek i niesie pociechę innym.

Fragment książki

Chory czasem daje bliskim sygnały, że zbliża się śmierć albo że nie ma już siły na kolejne terapie. Ale bliscy często nie umieją albo – nierzadko podświadomie – nie chcą tego słyszeć. Czasem nie chcą do tego stopnia, że wręcz wściekają się na chorego, kiedy próbuje o tym mówić. Moje zadanie to krążenie między chorymi i ich rodzinami i uświadamianie, że budowanie na micie, na jakieś pseudonadziei zawsze obraca się przeciwko nam. Jeżeli będziemy na nich budować, to może zabraknąć nam czasu na pozałatwianie najważniejszych spraw. Zamiast wmuszać w chorego kolejne rewelacyjne preparaty, po prostu z nim bądźmy, gładźmy po ręku, czytajmy mu ulubioną książkę, poprośmy o rade w jakieś ważnej sprawie, powspominajmy wspólnie przeżyte szczęśliwe chwile. Zapytajmy, co go niepokoi, czego się boi. Z kim chciałby się jeszcze spotkać, co rozwiązać.

To prawda, że tamten chłopak, któremu podkopałem wiarę w cud, długo był na mnie wściekły, ale po naszej rozmowie on i jego brat prawie wskoczyli mamie do łóżka. Dotarło do nich, że za chwile może być już za późno, żeby przytulić się do mamy, poczuć jej zapach i ciepło.