Autorka, Heidemarie hrabina Schall-Riaucour, wnuczka generała pułkownika Franza Haldera, pisząc biografię byłego szefa Sztabu Generalnego niemieckich Wojsk Lądowych (1938-1942) miała dostęp do całej masy nieopublikowanych dotychczas materiałów. Obok korespondencji i studiów z prywatnego archiwum generała oparła się przede wszystkim na bezpośrednich wywiadach przeprowadzonych z tym wybitnym strategiem. Dzięki temu jej książka może otrzymać miano źródła pierwotnego.

Również przeciwnicy uznawali Haldera za wybitnego wojskowego fachowca i nowoczesnego, obdarzonego intuicją oraz zdolnościami operacyjnymi, dowódcę, który dzięki rozpoznaniu w porę wielkich możliwości tkwiących w broni pancernej uchodził za znakomitego stratega. Generał był człowiekiem nietrzymającym się sztywnych dogmatów i otwartym na rozwój strategii i taktyki będący efektem postępu technicznego. Sukcesy odnoszone przez niemieckie wojska podczas II wojny światowej od 1939 roku aż do odwołania Haldera przez Hitlera we wrześniu 1942 roku były przede wszystkim efektem pracy kierowanego przez niego Sztabu Generalnego.

Ten głęboko wierzący ewangelik i namiętny niemiecki patriota, wywodzący się ze starej bawarskiej wojskowej rodziny, już wcześnie rozpoznał zgubną politykę Hitlera. Z moralno-politycznego poczucia odpowiedzialności wobec narodu i własnego sumienia - rozdwojony między tradycyjnym wojskowym posłuszeństwem a negacją zwyrodniałej władzy państwowej - wybrał drogę stawienia oporu wewnątrz dowództwa niemieckiego Wehrmachtu.