Ota Pavel (twarda)

"Pod powierzchnią" - książka polecana przez Pana Mariusza Szczygła, znanego czechofila i mojego ulubionego reportażysty. Ponieważ nigdy jeszcze nie zawiodłam się na książkach, które poleca i tym razem sięgnęłam po
biografię człowieka nieprzeciętnego i nieprzeciętnego autora, wg Szczygła "najbardziej antydepresyjnej książki świata jaką jest "Śmierć pięknych saren". Teraz nie pisze Ota Pavel, teraz pisze o Nim Aleksander Kaczorowski -
bohemista, tłumacz literatury czeskiej, eseista, autor wielu książek i tłumaczeń, wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim i, przede wszystkim, dziennikarz.

Ota Pavel Pod powierzchnią to kawał bardzo solidnego materiału dla miłośnika tego najbardziej dobrodusznego spośród czeskich dobroduchów. Czynić będzie zadość sięgającym z przypadku, którzy raz dwa swoją prywatną kwerendę wzbogacą o któreś z arcydzieł Oty, i pewnie też bardziej zaprawionym w bojach. Na rewersie Pod powierzchnią Michał Cichy pisze, że wszyscy Czesi wiedzą kim był Ota Pavel. Nie dalej jednak niż kilka dni temu w jednym z miast Kraju Moravskoslezského pognałem do dużej księgarni, by uzupełnić w rzeczonym temacie bibliotekę. Młoda ekspedientka wklepała nazwisko, znalazła trzy pozycje, klasykę, niczym więcej nie dysponowali. Trochę z obowiązku powiedziała, że Ota Pavel to przede wszystkim zamówienia szkolne, całe transze kupowane przez szkoły, biblioteki, na co dzień to po prostu jeden z wielu. Zagadnienie znane, nie namiesza tu jak widać sam Ota Pavel, nic to, jedziemy dalej.

Ota był tytanem pracy, jednym z tych gości ? kanwą jest tu pewien niezły serial ? z syndromem Taty Vašíka. Ów zapytany raz, nie da nam już spokoju, póki nie puści go fala fascynacji, a my już w całym tym interesie dawno nie będziemy odgrywali żadnej roli. W zasadzie to rodzaj cudownego pięknoducha i natręta, którego powstrzymała dopiero Olimpiada w Innsbrucku. Męczył, drażnił, irytował czechosłowackich hokeistów, a gdy któryś wrzasnął: ? Do gazu Żydzie! jego życiowy zegarek się zatrzymał. Był rok 64, przyszła pierwsza otchłań, zakończona podówczas przy granicy z Austrią, gdy odebrali go bliscy, żona Věra i Arnošt Lustig, jeden z jego najwierniejszych przyjaciół.