Potargana w miłości. O Agnieszce Osieckiej

Jaka naprawdę była Agnieszka Osiecka?

(…) Sa­ska Kępa. Dzie­wią­ty paź­dzier­ni­ka 1996, dzień uro­dzin Agniesz­ki. Kry­sty­na Jan­da w dro­dze na Dą­bro­wiec­ką za­trzy­mu­je się w skle­pie z ka­pe­lu­sza­mi. Czer­wo­ny! Ten naj­bar­dziej rzu­ca się w oczy. Na pew­no ocza­ro­wał­by Agniesz­kę. Ale gdzie ona w nim pój­dzie? Do cze­go to pa­su­je? Nie, no chy­ba już nie w tym wie­ku... Jan­da pro­si o brą­zo­wy. Oglą­da. Mie­rzy. Kla­sa! Ku­pu­je. Agniesz­ka otwie­ra drzwi. Jest pod­eks­cy­to­wa­na. Roz­pa­ko­wu­je pre­zent. Oczy lek­ko jej ga­sną. Ofia­ro­daw­czy­ni stoi tro­chę zmie­sza­na. Jak­by czu­ła, że to był błąd. Nie czas na brąz, gdy w du­szy wciąż ża­rzy się czer­wień. Ko­le­żan­ki już są. Agniesz­ka krą­ży po po­ko­ju. Wy­da­je się nie­spo­koj­na. A może to tyl­ko pod­nie­ce­nie? W koń­cu rzad­ko wy­da­je przy­ję­cia. Na sto­le wię­cej niż zwy­kle. Wszyst­kie ulu­bio­ne przy­sma­ki przy­ja­ció­łek. Na­wet bezy, któ­re ko­cha Mag­da Umer. Za­ska­ku­ją, bo go­spo­dy­ni tego domu ni­g­dy nie mia­ła gło­wy do ta­kich rze­czy jak ku­li­na­ria. Jest we­so­ło. Dużo się śmie­ją. Ju­bi­lat­ka mniej. Nie­wie­le mówi. Ła­two się de­kon­cen­tru­je. W pew­nej chwi­li koń­czą się pa­pie­ro­sy. Agniesz­ka zry­wa się z wer­sal­ki. Pro­po­nu­je, że pój­dzie do skle­pu. Jak­by chcia­ła na mo­ment wy­mknąć się z tej eu­fo­rii. Po po­wro­cie sama za­czy­na pa­lić. Pa­pie­ros za pa­pie­ro­sem. Dziw­ne, bo rzad­ko to robi. Agniesz­ka wrę­cza ko­le­żan­kom swój ostat­ni to­mik wier­szy, Sen­ty­men­ty. Oglą­da­ją na wi­deo trzy pierw­sze od­cin­ki do­ku­men­tu, któ­ry na­krę­ci­ła o niej Mag­da Umer. Agniesz­ka prze­pro­wa­dza bru­tal­ną ana­li­zę. Cze­pia się szcze­gó­łów. To­wa­rzy­stwo się dzi­wi. Zwa­rio­wa­ła? Prze­cież wy­szło nie­źle. Dla­cze­go jest taka su­ro­wa? (…)