Dwa zwykłe słowa

Już po pierwszych kilkunastu stronach, opowieść wciągnęła mnie bez reszty, a ja z coraz to większą ciekawością śledziłam losy Ashley i zastanawiałam się, czy w końcu doświadczy prawdziwej matczynej miłości i czy te wszystkie wydarzenia, wpłyną w jakimś stopniu na jej postrzeganie świata.

Ashley jeszcze jako dziecko wyróżniała się ponadprzeciętną inteligencją. Gdy miała dwa lata, nie dość, że potrafiła bez najmniejszych trudności komunikować się z innymi, to w dodatku była świetną obserwatorką. Pierwsze lata swojego dzieciństwa spędziła w przyczepie z swoją nastoletnią matką i ojczymem, który wyżywał się na jej rodzicielce przy każdej okazji.

Po pewnym czasie w ich domu pojawił się nowy lokator, jednak nie pozostał tam długo. Dziewczynka była świadkiem, jak matka wynosi jego sine ciało w pudełku, jednak ani na chwilę nie przestała wyczekiwać jego powrotu. Parę miesięcy później na świat przyszedł Luke, który w niedalekiej przyszłości stał się dla niej najważniejszą osobą na świecie.

Jednak, gdy wreszcie opuścili swoją przymałą przyczepę i mieli wprowadzić się do nowego, większego domu, jej rodzice zostali aresztowani, a ona z bratem zabrana do domu dziecka. Od tamtego czasu tylko parokrotnie zobaczyła matkę i Dusty'ego, jednak mimo wszystko nie przestała wierzyć, że po nią wrócą i wszystko będzie tak jak dawniej. Nie było.

W ciągu dziewięciu lat mieszkała w czternastu domach zastępczych, niejednokrotnie rozstawała się z bratem i nie pamiętała już nawet twarzy swoich wszystkich przybranych opiekunów, jednak nigdy nie zapomniała słów swojej rodzicielki: "Słoneczko, jesteś moim dzieckiem, a ja jestem twoją matką. Musisz szanować osobę, która się tobą zajmuje, ale pamiętaj, że to nie jest twoja mama.".

Dzięki tej książce nie tylko możemy zapoznać się z przeżyciami, z jakimi musiała się zmierzyć autorka, lecz także spojrzeć na świat z nieco innej perspektywy, docenić to, co mamy i chociaż raz powiedzieć naszym rodzicom "Mamo, tato, dziękuję że jesteś...", bo nie wszyscy mają tyle szczęścia, co my i mogą dorastać wśród kochających nas osób.

Dni Ashley przepełnione były niepewnością. O każdej porze, w drzwiach jej nowego domu mogła pojawić się pomoc społeczna i zabrać ją w nowe miejsce, do nowych ludzi, gdzie wszystko będzie musiała zacząć od początku. Dla tak małego dziecka to traumatyczne doświadczenie, które na zawsze odbije się na jego psychice. Nadal nie potrafię pojąć, jak mogli zabrać ją od jej dziadków, gdy w końcu przywiązała się do swoich opiekunów do tego stopnia, że czuła się z nimi jak w prawdziwej rodzinie, po czym rozdzielić ją z bratem i liczyć, że oboje zapomną o swojej przeszłości.

To przepiękna opowieść, napisana lekkim w odbiorze językiem. Miejscami potrafi poruszyć do łez oraz zmusić czytelnika do docenienia tego, co dane mu było doświadczyć. Uważam, że każdy bez wyjątku powinien się z nią zapoznać i wyciągnąć z lektury własne wnioski. Jak najbardziej polecam.

Cała recenzja: [Adres usunięty]

Czytając "Dwa zwykłe słowa" zastanawiałam się nad wieloma sprawami i doszłam do wielu wniosków. Mając kochającą rodzinę, bliskich, którzy są w stanie poświęcić dla nas wszystko często tego nie doceniamy prawda? Nie doceniamy zwykłych gestów i rzeczy, którymi się na co dzień otaczamy. Co by było, gdybyśmy to wszystko stracili? Jaki byłby nasz los? Książka to wspomnienia autorki związane z jej dzieciństwem, Ashley już jako mała dziewczynka zostaje odebrana matce, dzień w którym to się stało zapisuje się w jej pamięci jako jeden z najgorszych dni w jej życiu.

"Słoneczko, jesteś moim dzieckiem, a ja jestem twoją matką. Musisz szanować osobę, która się tobą zajmuje, ale pamiętaj, że to nie jest twoja mama". Te słowa, które do Ashley wypowiedziała jej matka Loraine Rhodes autorka pamięta do dziś. Do dziś ma nadzieję i wierzy matce, że kiedyś, może kiedyś po nią wróci.

Ashley już jako dwulatka wyróżniała się ponadprzeciętną inteligencją, rozumiała wiele rzeczy, wiedziała i widziała w życiu więcej niż jej rówieśnicy. Kiedy została zabrana matce nie wiedziała jeszcze, że przez najbliższe dziewięć lat będzie mieszkanką czternastu domów zastępczych. Niestabilność życiowa dziewczynki, ciągłe zmienianie szkół i rodziców zastępczych oraz tęsknota za matką sprawiła, że ta obdarzona wielką inteligencją dziewczynka stała się niepewna swojej przyszłości, pełna lęku i obaw o przyszłe jutro.

Po przeczytaniu tej książki byłam w wielkim szoku. Nie miałam pojęcia, że dzieci odebrane rodzicom, są przerzucane z rąk do rąk, a opiekujący się nimi ludzie tak często zaniedbują swoje obowiązki. Ashley przeżyła bardzo wiele, zbyt wiele jak na taką małą dziewczynkę, widziała jak jej matka schowała do kartonowego pudełka jej małego braciszka, widziała jak obcy człowiek postrzelił jej dziadka, widziała jak jej opiekunka znęcała się nad innym dziećmi w tym także nad nią i jej młodszym bratem. Widziała, jak inne dzieci zostają adoptowane, wyruszają w podróż do nowych domów i często wracają porzucone po raz kolejny. Przeżyła tak wiele, a jednak stała się człowiekiem, który świeci przykładem dla innych, ukończyła studia, napisała książkę. Jednak droga po której kroczyła, aby to wszystko osiągnąć była trudna i pełna bolesnych wspomnień. Mogę się tylko domyślać, co czuła przez te wszystkie lata.

"Dwa zwykłe słowa" to książka, która wciągnie Was bez reszty. Ukaże prawdę na temat życia dzieci w domach zastępczych. Pokaże jak te dzieci są traktowane, że nikt ich nie słucha bo przecież są "tylko dziećmi" , że ciągle żyją w niepewności i czekają... na rodzinę, na dom, na to, że ktoś je wreszcie pokocha. Autorka niejednokrotnie Was zszokuje, a w pewnych momentach wyciśnie łzy. Polecam Wam tę książkę, całym sercem.

Lorraine urodziła Ashley w wieku siedemnastu lat. Kłopoty zaczęły się kiedy wprowadził się do nich jej nowy chłopak Dusty. Ashley to bystra dziewczynka, bardzo mądra i samodzielna jak na swój wiek. Niedługo później na świecie pojawia się jej braciszek Luke. Jej dziecięcy świat burzy się kiedy matka i Dusty zostają aresztowani a ona wraz z bratem trafia do domu dziecka. Nikt nie tłumaczy jej co się dzieje. Dziewczynka naiwnie ufa, że Lorraine po nią wróci. Trafia z jednej rodziny zastępczej do drugiej - O'Connor, Ortiz, Schott, Potts a nawet dziadkowie i wiele więcej. W żadnym z tych miejsc nie zagrzeje miejsca na dłużej, w każdej chwili może pojawić się pracownik socjalny, który zabierze ją gdzie indziej. Jedną rodzinę zapamięta na zawsze - Moss. Jedzenie ostrego sosu, bieganie i kucanie za karę, podtapianie to tylko niektóre stosowane przez nich "metody wychowawcze". Ashley musi radzić sobie z własnymi demonami. Czy wreszcie znajdzie spokojny i bezpieczny dom?

"Dwa zwykłe słowa'' to wstrząsający pamiętnik autorki, która w ciągu dziewięciu lat znalazła się w czternastu domach zastępczych. Opowiada ona o ciężkiej sytuacji dzieci, które zostają objęte opieką zastępczą. Kwestie prawne są bardzo zaniedbane, w rodzinach zastępczych przebywa za dużo dzieci na raz w bardzo kiepskich warunkach. Nikt nie dba o przepisy a rodzice zastępczy traktują dzieci z olbrzymią okrutnością, której zdaje się nikt nie dostrzegać. Nikt nie wierzy słowom dzieci już i tak pokrzywdzonych przez los, które teraz muszą zmagać się z traumatycznymi wydarzeniami. Adopcja nie zawsze kończy się szczęśliwie i większość dzieci trafia z powrotem do domu dziecka.Dzieci bumerangi, które zawsze kończą w tym samym miejscu. Ale Ashley nie da się zniszczyć i będzie walczyć pomimo wszystkich przeciwności losu.

Ashley przeszła w życiu piekło, podziwiam ją zatem za wiele odwagi w spisaniu wszystkiego przez co przeszła. Opisany system opieki zastępczej jest straszny. Nie potrafię zrozumieć jak można dręczyć bezbronne dzieci. Nie rozumiem jaki jest sens zakładania domów zastępczych tylko po to aby znęcać się nad dziećmi. Jak w ogóle może to sprawiać komuś przyjemność.W głowie mi się nie mieści co muszą przechodzić te dzieci. Dzieci pozbawione miłości rodzicielskiej traktowane są gorzej niż zwierzęta - szok! Gdzie są ludzie, którzy mają je chronić? Jak można być taką matką?

"Dwa zwykłe słowa" to mocna i wstrząsająca historia. Przepełniona jest bólem i niesprawiedliwością. Historia Ashley jest bardzo emocjonująca, nie raz się popłakałam a w środku aż mną targało. Długo będę ją przeżywać. Uważam, że kiedy dziecko zwierza nam się z czegoś jest mocno zaniepokojone należy mieć oczy szeroko otwarte. Nie można tego zlekceważyć. Ta historia mocno mnie zszokowała. Jest ogromnie przejmująca i nie można przejść obok niej obojętnie. Dwa zwykłe słowa, które okazują się elementem zmieniającym całe życie. Jakie to słowa? Przekonajcie się sami. Gorąco polecam!

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Dzieciństwo powinno być czasem beztroski oraz braku zmartwień, ale niestety często jest to okres, w którym dzieci doświadczają wiele złego ze strony osób, które powinny być oparciem. Po latach smutku i odrzucenia można zamknąć się w sobie oraz złościć na cały świat, a można również, tak jak Ashley Rhodes-Courter, podzielić się swoimi przeżyciami, uwrażliwiając na pewne aspekty oraz walcząc o godność.

Ashley Rhodes-Courter od dnia narodzin nie miała łatwo, ponieważ urodziła ją młoda dziewczyna, która nie potrafiła odpowiednio zająć się sobą, nie wspominając o małym dziecku. Dziewczynka dziewięć lat spędziła w czternastu domach zastępczych, trafiając do rodzin, które nie wywiązywały się ze swoich obowiązków. To nie tak powinno wyglądać...

Dzieci kochają swoje matki niemal w chorobliwy sposób - nawet jeśli rodzicielka jest totalnie nieodpowiedzialna, to jej potomstwo darzy ją ogromną miłością, co idealnie widać na przykładzie autorki. Przez wiele lat zamykała oczy na nieprzystosowanie społeczne oraz idiotyczne zachowania swojej mamy, ponieważ większość maluchów pragnie żyć u boku nawet kompletnie nieogarniętej bliskiej osoby, niżeli trafić do obcego domu. Dzieciaczki w różny sposób odreagowują porzucenie, smutek oraz tęsknotę, a jeżeli muszą zmierzyć się z dużą ilością niesprawiedliwości oraz okrucieństwa ze strony rodzin zastępczych, to wkraczają w dorosłe życie z potężnym bagażem złych doświadczeń.

Ogromnym smutkiem napawa świadomość, że dzieci skrzywdzone przez los i opuszczone przez rodziców, zamiast dostać szansę na lepsze życie, trafiają do miejsc, gdzie spotykają ich same nieszczęścia oraz przykrości. Niestety opiekunowie spychają odpowiedzialność na innych, rodziny zastępcze są przeludnione i skupiają się głównie na zarobku, a pracownicy socjalni charakteryzują się totalnym nieprzygotowaniem do swojej pracy. Kiedy do tego dochodzi wszechobecna znieczulica i niekompetentna władza, a także odwracanie oczu od ewidentnych zaniedbań, to liczba skrzywdzonych istot nieustannie rośnie.

"Dwa zwykłe słowa" to książka, która budzi ogrom emocji, ponieważ krzywdy, jakich doznają dzieci, najbardziej do mnie trafiają. Natomiast jeżeli chodzi o sam warsztat pisarski, to od razu da się wyczuć, że jest to debiut. Sam styl autorki jest przyjemny, aczkolwiek niekiedy nudziłam się podczas czytania, szczególnie przez wzgląd na dużą ilość powtórzeń. Jestem też ciekawa, ile zawartej treści Ashley Rhodes-Courter pamiętała, bo jednak sięga do wspomnień z najwcześniejszych lat dzieciństwa, opisując je bardzo skrupulatnie, a ile nieco ubarwiła, ponieważ nie sądzę, aby wszystko tak dobrze zapadło jej w pamięci. Niemniej to, co przeżyła nie powinno zdarzyć się nikomu!