W książce tej poznajemy perspektywę syna Stanisława, Kazika Staszewskiego, który swojego ojca znał bardzo krótko. Wyjechał, gdy miał on zaledwie 4 lata, a umarł sześć lat później. Widzieli się też w roku 1971, a poza tym starali się utrzymywać kontakt listowny, jednak ze względu na młody wiek Kazika listy pisał głównie ojciec.
Po śmierci ojca syn zaczął poznawać go z innej strony. Jego muzyka przetrwała pokolenia. Zawierała w sobie wiele myśli, które towarzyszyły mu na co dzień. Kazik starał się także dowiedzieć o nim czegoś więcej od rodziny, jego znajomych i przyjaciół - w skrócie wszystkich, którzy mieli z nim styczność. Po rozmowie z Jarkiem Dusiem, swoim przyjacielem, postanowił, że to może być ostatni moment, w którym będzie mógł spisać dokładną biografię swojego ojca.
Autorami tej książki są zarówno Jarosław Duś, Kazik Staszewski, jak i w pewnym sensie jego nieżyjący ojciec, Stanisław Staszewski. Dzięki tym wszystkim osobom powstała biografia, którą czyta się jednym tchem.