Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Łebki od szpilki - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
15 kwietnia 2015
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Łebki od szpilki - ebook

 

 

Pewnej matce trafiły się bliźniaczki z innej planety. Dzika kobieca opowieść o bezwarunkowej miłości.

Joanna Bator

Łebki od Szpilki to książka granat, która zamiast uśmiercać siłą rażenia wypływającą z bardzo trudnej życiowej historii, raczej wskrzesza w czytelniku pierwotną, bo przecież wrodzoną radość życia i potężną wewnętrzną moc. Ta książka to morfina wpuszczona do żył, która znosi ból płynący z granicznych doświadczeń. Jest jak kastet otwierający czytelnikom źrenice po to, by mogli na nowo przyjrzeć się życiu i zobaczyć w nim całe zapomniane, a często zdeptane przez ciężki los i opresyjne sytuacje Piękno. Łebki od Szpilki to świecka biblia macierzyństwa dalekiego od wszystkiego, co znacie. Na pohybel wszystkiemu i wszystkim, ale z wielką miłością do świata.

 

Agnieszka Szpila - mistrzyni życia, choć pewnie dalajlama na widok jej potknięć załamałby się kompletnie i wyemigrował na inną planetę. Matka Mileny i Heleny - bliźniaczek, z którymi życie jest wypełnione na równi ekstazą i torturą. Kobieta stawiająca terapeutyczną moc obierania ziemniaków ponad psychoterapię lacanowską, freudowską, jungowską, dziadowską i inne. Kocha czerwone szminki, zapach zgniecionych w dłoniach mięsistych liści pomidorów, stare oleodruki z Jezusem oraz jelenie na rykowisku. Najlepiej wychodzą jej kłótnie z Bogiem, które uprawia częściej niż seks z racji nie za łatwego, z powodu choroby córeczek, życia. Bohaterka filmu dokumentalnego w reżyserii Ewy Golis pt. Szpila (2014). Kobieta aktywna zawodowo, stała felietonistka magazynu dla rodziców „GaGa”, powadzi blog na portalu mamadu pt. Nie Święci Matki Lepią. Śpiewa białym głosem.

Kategoria: Biografie
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-280-1768-9
Rozmiar pliku: 805 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Zwiastun

Mam może pięć, może siedem lat. Właśnie wróciłam z babcią Tereską ze sklepu Społem, w parku przy Wróblej, w pewnym dużym i pięknym mieście po Niemcach. Podobno w owym sklepie dostałam histerii i rzucałam się po podłodze w dzikich konwulsjach, bo uparłam się, wbrew zakazom babci, że kupię sobie pół kilo tłustego twarogu i pepsi. Zjadam to wszystko po drodze, a potem wymiotuję pół nocy na świeżo zakupioną amerykankę, czyli wyposażone w żelazne składane nóżki łóżko, które można przemienić w kanciastą sofę. Amerykanka – sen człowieka Wschodu o życiu człowieka Zachodu, nie tylko w Ameryce, ale nawet i w RFN.

Wymiotuję, zanosząc się płaczem, a w ręce trzymam babciną książeczkę do nabożeństwa z zakładką zrobioną z obrazka przedstawiającego Matkę Boską depczącą węża. Węża, czyli szatana – wiem to, bo ksiądz opowiadał o tym kilka dni wcześniej podczas kazania w kościele Świętego Karola Boromeusza. Słuchałam tej opowieści o pięknie i pysze, i Księgi Ezechiela słuchałam, choć może nie wszystko z niej rozumiałam, ale pamiętałam, że opowieść o najpiękniejszym cedrze, który z owego piękna popadł w pychę i przez to utracił miłość Boga, aż napełniła mnie dreszczem. Poczułam przerażenie, na czoło wystąpiły mi kropelki potu i skóra ścierpła. Bałam się o ten cedr najpiękniejszy i o tego szatana. Co z nimi teraz będzie? I dlaczego ten Bóg tak ma, że nie można Mu nigdy nadepnąć na odcisk, bo wtedy od razu – sru! – i już jest po wszystkim? Przecież to Pan Bóg go stworzył takim pięknym. Wszystko przykryte jakimś pokrętnym myśleniem, totalną manipulacją, żadnej wiary w człowieka, tylko to odwieczne sprawdzanie, kij i marchewka, lizak przez szybkę, a potem czapa.

Może już wtedy przeczuwałam, że moja droga będzie poniekąd drogą tego cedru, że i mnie przyrżnie się kiedyś mocno w dupę i strąci do Hadesu, wszak pychy nie brakowało mi nigdy. Na niej to rosłam jak na drożdżach, osiągając jako dwulatka wagę dwudziestu ośmiu kilo. W moje drugie urodziny jeszcze nie chodziłam, jeździłam w chodziku, który na oczach zaproszonych przez rodziców gości – cioć, wujków, stryjków i stryjenek – spektakularnie się załamał, pozbawiając mnie tym samym zarówno godności, jak i dwóch górnych mleczaków – a jakże, jedynek!

To nie mogło się skończyć dobrze. To znaczy mogło i pewnie kiedyś się skończy, ale najpierw zostałam skazana przez tak zwaną Górę na wcale niekrótką, bo trwającą bez mała siedem lat, wycieczkę do piekła. Bez przewodnika. Bez Google Maps i bez dżipiesa.Ślimaki

W pierwszym wspomnieniu, które pamiętam, leżę lub siedzę w małym drewnianym łóżeczku i trzymam w rękach słoik ze ślimakami. Ślimaki przyniósł mi z działki dziadek K. Brzydzą mnie, ale jednocześnie fascynują do tego stopnia, że nie bawię się niczym innym. Słoik jest zakręcony. Złota zakrętka ma dziurki, żeby ślimaki miały czym oddychać. Dziadek mówi, żebym się do nich uśmiechała. Dopóki będę się do nich uśmiechać, dopóty będą żyć. W nocy staram się w ogóle nie zasnąć. Żeby mi te ślimaki nie pozdychały. Zasypiam nad ranem. Po obudzeniu widzę, że wszystkie ślimaki są martwe.

Winę za śmierć ślimaków noszę w sobie przez kilka pierwszych lat życia. To wystarczy wrażliwemu dziecku, by mieć już w życiu lekko pod górkę, by brać na siebie odpowiedzialność za Hiroszimę, Czarnobyl, połowy tuńczyków, dziurę ozonową, Holocaust.

W mojej głowie mieszkają same robale – larwy motyli, dżdżownice, ślimaki. To one pilnują złych wspomnień. Nie dają im odejść w spokoju. Jak tylko bolesne wspomnienie chce już na zawsze skapitulować i odejść w niepamięć, te wszystkie robale, płazińce, poczwary obłapiają je i przyklejają się do niego. A potem na swoich pancerzykach, skrzydłach, skorupkach taszczą je do kory mózgowej, wałkują i wbijają z powrotem w płat czołowy, żebym przypadkiem nie poczuła się w tym wcieleniu za bardzo wyluzowana, bo co jak co, ale komfort psychiczny dla mnie to crème de la crème egzystencji i może gdzieś na starość dane mi będzie go wreszcie polizać. Ale jeszcze nie teraz, o nie – tego w mojej księdze życia jakoś jeszcze nie zapisano. Klucze od tego komfortu Bóg zawsze nosi przy dupie, w tylnej kieszeni spodni, i bardzo pilnuje, by nie trafiły w niepowołane ręce.

Nie lubię tych wspomnień z dzieciństwa. Nie lubię ich nośników – robali, co zawsze w końcu mnie przyskrzyniają i przyparłszy do muru, zaczynają swój spektakl. Wyciągają z odwłoków mikroskopijne rzutniki i projektory, wyświetlają mi na nich wszystkie koszmarne historie, o których tak bardzo chciałabym już zapomnieć.

Na jednym z nich jest mała gruba dziewczynka Agusia bawiąca się w parku ze swoim tatą. Tata mówi do mnie: „Agusia, teraz zrobisz hop, pod moimi nogami, tylko, proszę, trzymaj mnie mocno za ręce”. Jestem tuż pod jego kroczem i wiem, że nie mogę puścić jego rąk, bo ostrzegał, że wtedy upadnę i poważnie się potłukę. Jednak wewnętrzny przymus sprawdzenia, jak to jest, jak się zrobi coś, czego nie powinno się robić, a co dodatkowo związane jest z wielkim ryzykiem, zwycięża. Puszczam dłonie taty i ląduję twarzą w żwirowej alejce. Wyję wniebogłosy z bólu i przerażenia. Żwir wżera się głęboko pod skórę, tracę kolejne już w swoim życiu zęby. Wyję, ale na swój sposób jestem bardzo szczęśliwa, bo wiem, że jednak, jakimś cudem, ten pierwszy poważny upadek udało mi się przeżyć. Może z wybitymi zębami i policzkiem inkrustowanym żwirem, ale jednak.

Kilka innych, związanych z dokładnie tym samym balansowaniem na granicy życia i śmierci (oczywiście śmierci w umownym znaczeniu, jednak dla mnie – dziecka – to było prawdziwe zagrożenie życia, nigdy przecież nie miałam gwarancji, że od tego nie zginę), dotyczy jazdy na rowerze.

Od samego początku jeździłam na nim dość słabo. Bardzo niepewnie. Nigdy do końca nie posiadłam umiejętności panowania nad kierownicą. Kierownica roweru była dla mnie żywym organizmem, który buntował się, wił, histeryzował i zawsze chciał jechać w przeciwną stronę.

Wiedziałam, że absolutnie nie mogę puścić kierownicy, nawet na moment, ani prawą, ani też lewą ręką. Na podwórku były dzieci, które potrafiły jeździć na rowerze, w ogóle puszczając kierownicę. Mimo napomnień całej rodziny, która wypuszczała mnie na rower tylko wtedy, gdy przysięgłam na mamę, tatę, babcię, dziadka, Matkę Boską i Serce Jezusa, że nigdy, przenigdy nie puszczę kierownicy i nie zjadę z chodnika na ulicę, chyba że na pasach dla pieszych, i tak, wsiadając na rower, nie myślałam już o niczym innym, jak tylko o puszczeniu po kolei najpierw lewej, potem prawej ręki, w grand finale zaś obu rąk, co zawsze przecież kończyło się tak samo tragicznie.

Opowiadam o tym z jednego powodu, wszystko bowiem, co się później w moim życiu wydarzyło, ma swój początek właśnie w owej pospiesznie naszkicowanej dewiacji, polegającej na przymusie udowadniania sobie i światu, że wbrew temu, co mówią ludzie, i wbrew temu, co pokazuje życiowa logika – co mnie nie zabije, to mnie wzmocni. A co za tym idzie, że trudne, opresyjne sytuacje, w których balansujemy na granicy ryzyka, zwane czasem przez mądre głowy doświadczeniami granicznymi, takim jak ja są potrzebne do życia – podobnie jak niektórym zanieczyszczone powietrze. Są nawet, w pewnym sensie, uprawomocnieniem mojego istnienia.

Z powietrzem jest tak, że wiadomo – czyste lepsze. Ale tylko ten dawny syf z wałbrzyskich kopalń czy z Bełchatowa daje możliwość docenienia tego nieskażonego i jakiegoś w ogóle życiowego postępu. Ot, po prostu, Davos może docenić każdy, ale były górnik z kopalni, w czarnej tekturowej czapce z bibułkowym pióropuszem lub bez, taki, co się z innymi górnikami na piwie spotykał i nagle wszyscy, niczym jacyś homoseksualiści, zdejmowali spodnie i gacie i klepali się po białych jak marmur kararyjski dupach i zgadywali następnie, kto kogo, a kto komu, a kto w kogo, a kto w co – o, właśnie taki górnik dopiero to Davos i czyściuteńkie tamtejsze powietrze docenić może najbardziej.

I ja, jako taki górnik właśnie, co zamiast węgla z kopalni życia tylko koszmarnie trudny los wydobywał, składam tu teraz przed wami wszystkimi świadectwo, że z tej golgoty, z tego krzyża może być w życiu wielka alchemia, przemiana wilka w człowieka, a co za tym idzie, jakaś inna świadomość, czasem gnoza, czasem groza, innym zaś razem patent na szczęście.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: