Ciemność płonie ebook i audiobook

Prolog

Doktor Staniek zaparkował przy archikatedrze Chrystusa Króla. O tej porze było tam niemal pusto. Przez chwilę siedział w bezruchu, nie gasząc silnika i słuchając lecącej w radiu piosenki Robbiego Williamsa. Najnowszy przebój idola piętnastoletniej córki doktora miał wszelkie zadatki, by stać się hitem nadchodzącego lata. Staniek nie miałby nic przeciwko temu, bo zgrabnie skomponowany utwór, bez szczególnego wydziwiania i z dość ciekawą linią melodyczną, wyraźnie odstawał od modnego badziewia. Mimo to nie dosłuchał piosenki do końca. Ledwie zaczęła się druga zwrotka, przekręcił kluczyk w stacyjce i w samochodzie zapanowała cisza.

– Im szybciej zaczniesz, tym szybciej skończysz – powiedział na głos.

Tak naprawdę jednak nigdzie mu się nie śpieszyło, a cała zabawa już od dawna nie sprawiała mu frajdy. Kiedyś, na samym początku, był w tym jeszcze posmak przygody, jakiejś niezwykłości, ale dość szybko zrozumiał, że właściwie robi to samo, co w pracy, tyle że za darmo. Gdyby się chociaż mógł pochwalić w środowisku… Gdyby było się czym chwalić…

Wysiadł i oparty o samochód wyciągnął paczkę papierosów. Odwinął ją z folii i puścił skrawek przezroczystego opakowania na wiatr. Przez chwilę patrzył, jak śmieć tańczy w powietrzu – wspina się po plecach pomnika Jana Pawła II, wtacza po odlanym ornacie, ociera o mosiężną mitrę i wzlatuje ku niebu. A potem doktor odwrócił głowę i skupił wzrok na billboardzie po drugiej stronie ulicy.

Pod grafiką przedstawiającą Jezusa podającego rękę utrudzonemu alpiniście widniał napis: „Wszystko mogę w Chrystusie, który mnie umacnia”. Stankowi spodobało się to hasło. Coś jak: „Luz, chłopaki, jestem z wami” wypowiedziane miłym basem spomiędzy chmur.

„Jak przyjdzie co do czego, takie wsparcie może się przydać”, pomyślał.

Popatrzył na trzymane w ręku papierosy i po namyśle schował paczkę do kieszeni. Pisnął cicho centralny zamek samochodu, a doktor ruszył powoli wzdłuż katedry.

* * *

Na domofonie budynku, w którym mieściły się zarówno kancelaria i pokoje proboszcza, jak i ośrodek wychowawczy dla młodzieży, był jeszcze jeden przycisk. Staniek wcisnął go i złapał za klamkę, by otworzyć drzwi, gdy tylko rozlegnie się brzęczenie.

Czekał tak przez chwilę, ale nikt mu nie otwierał. Zadzwonił ponownie, tym razem kilka razy krótko i raz przeciągle, po czym sięgnął do kieszeni, by poczuć pod palcami kanciasty kształt paczki papierosów. Gładził ją przez chwilę, walcząc ze sobą, wreszcie skapitulował i wyciągnął jednego. Zapalił oparty plecami o drzwi.

Doktor patrzył bezmyślnie na dobrze mu znany budynek kurii stojący odrobinę na prawo. Podobnie jak probostwo pasował do neoklasycznej katedry jak Gołota do baletek. Stańka wcale to nie dziwiło. Miał swoje zdanie na temat architektów zatrudnianych przez władze kościelne i był niemal pewien, że podczas konkursu na projekt zamiast dyplomu z architektury pokazywali świadectwo z ocenami z religii. A być może i zaświadczenie od proboszcza z rodzinnej parafii.

Skończył palić i raz jeszcze wcisnął przycisk domofonu.

„Jak nikt nie otworzy, idę w cholerę. I więcej nie wracam”, postanowił. Wpuszczenie go w kanał i marnowanie jakże cennego czasu lekarza wydawało się doskonałym pretekstem, by raz na zawsze skończyć z tą zabawą.

Cisnął niedopałek gdzieś na bok i już miał odejść, gdy nagle usłyszał brzęk zamka. Doktor pchnął drzwi i wszedł do środka.

* * *

Ksiądz Mateusz z pewnością był kiedyś przystojnym mężczyzną. Nawet teraz, choć zdążył już przekroczyć siedemdziesiątkę, miał przerzedzone włosy i głębokie zmarszczki na twarzy, widać było po nim ślady niegdysiejszej urody. Może dlatego, że duchowny utrzymał nienaganną sylwetkę, a może dzięki szczeremu, niemal chłopięcemu uśmiechowi, dzięki któremu wyglądał czasem jak Robert Redford.

Widząc go, Staniek – któremu wkrótce miała stuknąć magiczna pięćdziesiątka i który zdążył się już dorobić solidnego brzucha, pożółkłych zębów oraz niezdrowej cery – za każdym razem postanawiał sobie, że w końcu zrobi coś ze sobą, pójdzie na siłownię, pomyśli nad sensowną dietą… Zazwyczaj nie udawało mu się dowieźć tej myśli w głowie nawet do domu.

Doktor zaczął wchodzić na górę, posapując coraz głośniej. Ksiądz Mateusz czekał na niego u zwieńczenia schodów na ostatnim piętrze. Stał z łokciami opartymi o poręcz i przyglądał się oddychającemu ciężko Stankowi.

– Przepraszam, jeśli musiał pan czekać – powiedział, gdy dzieliło ich już tylko półpiętro. – Ale położyłem tę dziewczynę w pokoju gościnnym, a nie chciałem zostawiać jej samej na zbyt długo. Liczyłem, że pan zadzwoni.

– W porz… uch …ądku – odparł Staniek, po raz kolejny przeklinając w myślach brak windy w budynku.

Wszedł na górę, wziął kilka głębokich oddechów, po czym wyprostował się i podał rękę duchownemu. Ten uścisnął wyciągniętą dłoń, przyglądając się doktorowi z niepokojem.

– Nie za dobrze pan wygląda.

– Dziękuję księdzu za dobre słowo. Przeżyję. – Staniek uśmiechnął się krzywo. – Jaka szansa, że to jednak moja działka?

– Całkiem spora, mówiąc szczerze – odparł ksiądz. – Oprócz stanów lękowych i wizji nie widzę tu śladów opętania. Przynajmniej według tego, co mi powiedziała. A mówiła bardzo chaotycznie.

Ustąpił doktorowi miejsca w drzwiach, jednocześnie gestem zapraszając go do środka.

Dziewczyna leżała na kanapie przykryta grubym wełnianym kocem i z twarzą wtuloną w poduszkę. Wyglądała normalnie, jej oddech był spokojny i – zdaniem Stańka – w niczym nie przypominała Lindy Blair z osławionego „Egzorcysty”.

– Ciemność płonie – powiedział stojący za nim ksiądz Mateusz takim tonem, że doktor mimowolnie się wzdrygnął.

– Co proszę?

Kapłan zamknął drzwi i minąwszy gościa, usiadł w fotelu. Ręką wskazał drugi, obok.

– To właśnie powiedziała, gdy tu przyszła – wyjaśnił. – Potem mówiła jeszcze wiele innych rzeczy, ale to powtarzała najczęściej. Jak refren piosenki…

– Albo modlitwę.

Ksiądz pokręcił głową.

– Modlitwa jest po to, ażeby przynosić otuchę i koić serce. To z całą pewnością nie był ten przypadek.

Przez chwilę obaj siedzieli w milczeniu, wpatrując się w dziewczynę na kanapie. Miała najwyżej dwadzieścia lat. Jej pociągła twarz o prostym nosie wyglądała wprawdzie dość surowo, ale idealnie zarysowane, teraz po dziecięcemu wydęte usta pasowałyby nawet do nastolatki. Ciemna oprawa oczu podkreślona rozmazanym makijażem kontrastowała ze złotymi włosami. Na stoliku przy kanapie leżała modna młodzieżowa torebka z syntetycznego lnu. Przypominała Stankowi chlebak z jego dawnych harcerskich czasów.

– Czy ona wyglądała na opętaną? – zapytał w końcu lekarz. – Bo, mówiąc szczerze, teraz prezentuje się dużo lepiej niż… poprzednie przypadki.

– Wyglądała przede wszystkim na przerażoną. – Kapłan zerknął na zegarek, a potem za okno. – Ale to zawsze trudno powiedzieć. Na wszelki wypadek obudzimy ją przed północą. Nie chcemy manifestacji mocy Złego, gdy jest w pełni sił.

– Ksiądz wybaczy – doktor zaśmiał się nerwowo – to zabrzmiało trochę jak z podrzędnego horroru. Manifestacja Złego?

– Tak – odparł duchowny. – Na szczęście nie miał pan okazji tego doświadczyć, ale mówiłem kiedyś, że manifestacje złych duchów mają na celu nas przerazić i pokazać, jak mali jesteśmy wobec ich siły. To często wygląda bardzo… nieprzyjemnie.

Staniek wlepił wzrok w starego kapłana i przez dłuższą chwilę patrzył na niego z powagą. Nagle zdał sobie sprawę, że jakoś nigdy nie było okazji, by zadać to najbardziej oczywiste z pytań:

– Widział to ksiądz kiedyś? Prawdziwe opętanie wraz z całą tą manifestacją Złego?

Duchowny pokiwał głową powoli, z rozwagą, jakby się wahał, czy powinien o tym mówić.

– Kilka lat temu mieliśmy tu takiego chłopca, syna górnika, którego ojciec zginął pod ziemią – zaczął w końcu. Mówił wolno, starannie dobierając słowa. – Dzieciak bardzo to przeżył, przestał jeść, uciekał ze szkoły i z domu, nie odzywał się do nikogo, nawet do własnej matki. Wszyscy uznali, że popadł w depresję, ale niedługo potem rodzeństwo znalazło go, jak wił się nocą na podwórku, rozdzierał sobie policzki do krwi i wykrzykiwał słowa w nieznanym języku. Był chudy, jakby go właśnie wypuścili z Oświęcimia, a oczy…

Staniek wstał.

– Chyba muszę zadzwonić do domu, że późno wrócę – przerwał kapłanowi, siląc się na uśmiech. – Chciałbym też znaleźć miejsce, gdzie mógłbym zapalić.

– W końcu korytarza. Pokażę…

Ksiądz wstał, gdy nagle dziewczyna podniosła głowę, a zaraz potem poderwała się gwałtownie.

– Gdzie ja jestem? Która godzina? – Nawet nie próbowała kryć przerażenia.

– Spokojnie, moje dziecko. – Kapłan wyciągnął przed siebie otwarte dłonie. – Zasnęłaś, a ja…

Doktor uśmiechnął się niepewnie, zaraz jednak dostrzegł, że źrenice wpatrzonej w księdza dziewczyny powiększają się, a usta powoli otwierają, zupełnie jakby zobaczyła potwora.

„Ona zaraz wybuchnie”, pomyślał Staniek.

Dziewczyna wrzasnęła tak głośno, aż zatrzęsły się szyby…

Część 1

Zamiana

1

Richitig gryfny tym krziżik! – zawołał rudawy gówniarz, gapiąc się bezczelnie między piersi Natki. Stojący wokół niego kumple parsknęli śmiechem.

Dziewczyna mimowolnie zagryzła wargi i odwróciła wzrok, udając, że nagle zainteresowały ją banery rozwieszone na Spodku. W pierwszej chwili chciała też zasłonić dekolt, ale to byłby wyraźny znak dla tych gnojków, że ich odzywki jakoś ją ruszyły. Nie miała zamiaru dawać im tej satysfakcji. Najwyższy spośród piątki – łysy chudzielec w poprzecieranym ortalionie – podszedł kilka kroków, by ponownie wlepić wzrok w biust Natki. Śmierdziało od niego przetrawioną wódką i potem.

– Ciul, jakby kożdy krojc tak wyglądoł, to som bych się kupił różaniec – stwierdził, przechylając lekko głowę, jakby kontemplował dzieło sztuki. – Chciałabyś mie ponawracać, dziołszko?

Natka stłumiła w sobie odpowiedź, stanowczo zbyt odważną jak na sytuację, w której się znalazła. Zerknęła ukradkiem w stronę pozostałych osób na przystanku, ale oczywiście nikt niczego nie chciał widzieć. Gruba kobieta w wełnianej, stanowczo za grubej na tę porę roku spódnicy wciąż studiowała „Vivę”, a siedzący najbliżej mężczyzna w garniturze zacisnął mocniej ręce na uchwycie aktówki i spuścił wzrok, przyglądając się swoim butom. Dwóch nastolatków wciąż rozmawiało o grach. Oni jedni co chwila zerkali w stronę dziewczyny i stojącej obok bandy, ale zaraz odwracali głowy.

„Nikt nie chce oberwać o siódmej rano”, pomyślała Natka. Jednocześnie przeklinała w duchu własną pomyłkę, przez którą znalazła się akurat na tym przystanku. Gdyby tylko uważniej patrzyła, do którego tramwaju wsiada, nie musiałaby w pośpiechu wysiadać na Chorzowskiej i potem biec tunelem na przystanek na rozkopanym rondzie.

Chłopak przed nią zachwiał się; łapiąc równowagę, zrobił gwałtowny krok do przodu. Natka odruchowo odskoczyła i wylądowała na kolanach faceta w garniturze. Poderwała się błyskawicznie, przepraszając, ale tamten burknął tylko cicho, że nic się nie stało, i powrócił do oceniania stanu swego obuwia.

– Psinco z tego bydzie, Sztukas – parsknął któryś z bandy. Miał wyjątkowo piskliwy głos. – Frelka woli takich przi piniondzach.

– Mam wrażenie, że troszkę przesadzasz, kolego.

Natka podniosła głowę i zobaczyła starszego mężczyznę, prawie łysego, jeśli nie liczyć pasa siwych włosów porastających boki i tył czaszki. Ubrany w spodnie w kantkę i zupełnie do nich niepasującą wojskową kurtkę stał wsparty na drewnianej lasce, przyglądając się grupie wyrostków.

– Jeżeli nie potrafisz powiedzieć tej pani nic miłego, lepiej, żebyś zamknął jadaczkę, zamiast robić z niej śmietnik.

– Te, opa! Jo niy jest twój kolega! – zaperzył się ten, którego nazywali Sztukas.

Zrobił jednak pół kroku w tył trochę zaskoczony, że mężczyzna idzie powoli w jego stronę.

– I weź się strać, stary ciulu, a niy wtrącej…

Laska uniosła się błyskawicznie, po czym opadła na sam środek czoła chłopaka. Zanim tamten zdążył zareagować, starszy mężczyzna poprawił cios kopnięciem w krocze. Sztukas zgiął się w pół, sycząc z bólu, a potem padł na ziemię, kiedy laska zdzieliła go w kark. Kumple tylko patrzyli na to w osłupieniu.

– No już mi stąd, gnojki! – wycedził mężczyzna. – Chyba że jeszcze któryś chciałby zatańczyć tango z moim kijkiem.

Natka odskoczyła jeszcze bardziej przestraszona.

„Zaraz się na niego rzucą – pomyślała. – Zbiorą się wszyscy naraz i skopią go tak, że nie będzie w stanie się podnieść”.

Ku jej zaskoczeniu dresiarze tylko podnieśli z ziemi Sztukasa, a potem, klnąc na starszego mężczyznę i grożąc mu, że jeszcze go dorwą, ruszyli w stronę przejścia podziemnego. Ludzie na przystanku wyraźnie się ożywili. Gruba kobieta zaczęła nawet klaskać.

– To się nazywa męska postawa – stwierdziła. – Brawo.

Rzuciła pogardliwe spojrzenie facetowi w garniturze, ten jednak zniósł je mężnie. Otworzył aktówkę i wyjął paczkę chusteczek. Podał ją Natce, jakby było oczywiste, że po tak nerwowej sytuacji dziewczyna powinna się rozpłakać.

– Dziękuję – usłyszał.

Już miał odpowiedzieć, że żaden kłopot, gdy się zorientował, że te słowa nie były skierowane do niego.

Starszy mężczyzna sięgnął do kieszeni znoszonej kurtki i wyciągnął etui na okulary. Pudełko było znoszone, w jednym miejscu nawet wyszczerbione, a aksamitna wyściółka odkleiła się i zagięła, ukazując wyschniętą plamę kleju na wnętrzu plastikowej ścianki.

– Zawsze uważałem, że jak gnojki nie dostają lania za dzieciaka, to im się pod pokrywką nie poustawia. Nic pani, mam nadzieję, nie zrobili.

– Nic – odparła z uśmiechem Natka. Prawie nie pamiętała o strachu i poniżeniu, wypełniały ją tylko radość i ulga. – Jeszcze raz bardzo panu dziękuję.

– Do usług – odparł mężczyzna.

Ruszył powoli przed siebie, lecz zatrzymał się po kilku krokach.

– A przy okazji, nie ma panienka może rozmienić dwudziestu złotych? Bo przydałyby mi się drobne. Jeśli to nie kłopot, rzecz jasna.

Natka szybkim ruchem zdjęła z ramion plecaczek.

– Już sprawdzam – powiedziała. – Powinnam mieć, ale…

– Ja mam – wyrwał się facet w garniturze, ale staruszek tylko prychnął.

– Z panem nie rozmawiam – stwierdził wyniosłym tonem. – I jak, panienko? Bo jeśli nie, to… A co to takiego?

– Nie wiem.

Zaskoczona dziewczyna wyjęła z portfela nieduży złoty medalion. Był niewiele większy od pięciozłotówki. Z obu stron wygrawerowany miał katowicki dworzec wraz z estakadą – z jednej dworzec w blasku słońca, z drugiej skąpany w mroku nocy. Nie był zbyt starannie wykonany, przypominał raczej czekoladowy pieniążek. Albo okazjonalnie wybitą monetę z czasów, gdy katowicki dworzec mógł uchodzić za wielkie dzieło polskich architektów – tyle że nie miała daty, nominału ani orzełka.

Mężczyzna wyciągnął rękę.

– Mogę zobaczyć? – zapytał. – Zbieram takie.

– Ależ oczywiście. – Podała mu złoty krążek. – Jeśli pan chce, może pan to sobie nawet wziąć. Mnie to na nic. Nawet nie wiem, skąd się wzięło.

– Naprawdę? – Staruszek się uśmiechnął, na pozór normalnie, jednak coś nieprzyjemnego było w tym grymasie. – Chcesz mi to oddać? Jesteś pewna?

– Tak, niech pan to weźmie – potwierdziła, a głos w jej głowie, obcy, złowrogi, dodał: „I najlepiej idź już sobie”. – A co do tych dwudziestu złotych, to niestety…

– To nie ma już znaczenia, panienko.

Mężczyzna pogładził monetę, po czym bardzo powoli włożył ją do kieszeni kurtki. Skłonił się lekko i ruszył przed siebie. Po chwili, nie odwracając się, zawołał:

– Jakby coś się działo, pomogą ci na dworcu!

Niemal w tej samej chwili podjechał tramwaj. Natka wsiadła do niego z niekłamaną ulgą.

* * *

Niedopałek na mokrym asfalcie niczym biały robak na oślizłej, szarej skórze topielca. Przydeptuje go i przekręca stopę. Podeszwę buta ma tak cienką, że wyczuwa, jak zmiażdżony papieros rozsypuje się i rozciera po drodze. Sądząc po chmurach, zaraz znowu spadnie deszcz i zmyje resztki klubowego do rowu.

Michał unosi głowę i spogląda przed siebie. Po drugiej stronie jest już noc. Ciemność faluje niczym powietrze nad ogniskiem, a cieniste języki muskają pobocze, pochłaniając je kawałek po kawałku.

Wiatr zmienia kierunek i wieje teraz prosto w twarz Tadeusza. Przynosi żar płonącej Ciemności.

– Michał, jesteś tam?

Tadeusz pyta, choć doskonale zna odpowiedź. Widzi wszak biel jego oczu, słyszy jego świszczący oddech. Mimo to ponawia pytanie, licząc, że kiedy tamten odpowie, w jego głosie będzie jeszcze coś ludzkiego.

– Witaj, Tadziu! – brzmi to jak syk węża albo skwierczenie wytapianego tłuszczu. – Przychodzisz się ogrzać? Tu jest najlepsze miejsce. Ciepło i ciemno… jak w łonie matki.

Białka oczu znikają, gdy Michał odchyla głowę i parska śmiechem.

Ciemność faluje coraz mocniej, a cieniste płomienie wślizgują się już na asfalt i dalej, tuż pod jego stopy. Żar bijący w twarz za chwilę będzie nie do zniesienia…

* * *

Tadeusz otworzył oczy zlany potem, przez dłuższą chwilę jednak leżał jeszcze, delektując się chłodem dworcowej posadzki. Dopiero gdy lekkie poruszenie nogami wywołało nagły skurcz pęcherza, powoli przeciągnął się i wygrzebał spod koca. Kobieta wchodząca właśnie do salonu Relaya popatrzyła na niego z pogardą.

– Że też nikt nic z nimi nie zrobi – powiedziała.

– Oj, robi, robi, paniusiu – szepnął bardziej rozbawiony niż urażony.

Ciasno zawiązał sięgające za kostkę chińskie trampki i wstał, zbierając pospiesznie cały majdan. Wedle elektronicznego zegara wiszącego nad głównym wejściem było piętnaście po ósmej, co oznaczało, że miał dziś sporo szczęścia. Zazwyczaj policja nie pozwalała im spać tak długo, zwłaszcza w widocznych miejscach. A Tadeusz, mimo że z jednej strony przytulił się do ściany salonu prasowego, a z drugiej do centralnego filaru (co tam filaru! toż to był wielki betonowy kielich), tak naprawdę leżał niemal w przejściu.

Schował koc do plecaka, a kartony ukrył starannie za reklamowym standem. Dopiero wtedy ruszył w kierunku schodów, przeliczając, czy ma w kieszeni dość pieniędzy na skorzystanie z toalety. Postanowił podarować sobie nieco luksusu, ale pod warunkiem, że dolali mydła do dozowników. Bo jak nie, to nie. Ostatnio, od kiedy Manię zastąpiła ta młoda czerwonowłosa siksa Ninka, nie zdarzało się to za często.

Jeśli nie uzupełnili mydła, też w porządku. Wciąż jeszcze wyglądał i pachniał na tyle dobrze, by wpuścili go do McDonalda – tam mydło było zawsze, choć zdjęcie koszuli i solidne opłukanie mogłoby się skończyć awanturą.

Minął starsze panie ze „Strażnicami”, ubrane jak zawsze w płaszcze i berety, chociaż maj był wyjątkowo ciepły. Na okładkach trzymanych przez nie pisemek widniał rajski ogród, a podpis głosił: „Czy wiesz, jak tam trafić?”. Gdy dzień wcześniej zapytały o to Darka, ten odparł, że wie, od czego zacząć, i już to średnio mu pasuje.

Tadeusz uśmiechnął się pod nosem, a staruszki, biorąc to za oznakę sympatii, odpowiedziały uśmiechami.

Gdy był już na dolnym holu, dostrzegł warującego przy kasach Mietka. Garbaty pokurcz o porowatej twarzy pokrytej rzadkim rudym zarostem i śmierdzący tak, że unikali go nawet bezdomni, właśnie miał swój szczęśliwy dzień. Jakiś biznesmen chyba wcisnął mu do ręki banknot, byleby tylko żebrak odsunął się jak najdalej. Nawet jeśli dal mu ledwie dychę, to i tak było to więcej niż niejedna dniówka Mietka. A dzień młody, dopiero ósma rano.

– Jak tak dalej pójdzie – odezwał się ktoś za plecami Tadeusza – to może nazbiera tyle, że Iza da mu wreszcie zakisić ogóra. Łazi za nią od dawna.

Bezdomny odwrócił się. Przed nim stał na oko dwudziestoparoletni, solidnie zbudowany chłopak, gładko ogolony, jeśli nie liczyć cieniutkiego pasemka brody i wąsów okalających usta. Miał na sobie mundur policyjny, odblaskową kamizelkę, a na głowie służbową bejsbolówkę.

– Cześć, Grzesiu. – Tadeusz wyciągnął rękę. – Dzięki, że dałeś pospać.

Policjant skinął głową.

– Wziąłem zmianę za Staszka, bo się pochorował.

– Tylko żeby nie brał za ciebie nocki. – Tadeusz poprawił sobie plecak na ramionach. – Gdzie będziesz? Pogadalibyśmy.

– Będę na górze. Wpadnij, to cię wezmę na śniadanie do Turków.

– Jasne, dzięki! – Tadek uśmiechnął się do policjanta.

Ruszył w stronę toalet. W samą porę, bo na schodach zobaczył właśnie Heńka, wyraźnie wkurzonego, a spotkanie go w takim stanie było tylko o jeden punkcik lepsze od wdepnięcia w gówno.

„Lepiej znikaj, Mieciu”, pomyślał jeszcze, tak jakby garbus mógł wyczuć to ostrzeżenie.

Tadeusz minął Tanią Książkę i skręcił w prawo, znikając za rogiem.

* * *

– Siemasz, wielkoludzie! – zawołała pucułowata dziewczyna z kasy toalety.

– Siemasz, Ninka – odpowiedział, kładąc na szklanej podstawce złoty pięćdziesiąt.

Dziewczyna pokręciła głową.

– Dzisiaj wszystko na koszt Literata. Był tu rano i zapłacił za wszystkich.

– Za mydło też?

Wzruszyła ramionami.

– Też. Jak się skończy, to doleję.

Tadeusz pokiwał głową, chowając pieniądze. Przeszedł przez przedsionek z umywalkami, zostawił plecak na blacie przy lustrze i poszedł się wysikać.

Usłyszał, jak Ninka wychodzi ze swojego oszklonego boksu i zamyka drzwi do męskiej części toalety.

„Zaciskajcie nogi, podróżni – pomyślał – bo oto szcza i kąpie się kloszard”.

To rozbawiło go tak, że o mało nie obsikał ściany obok pisuaru. O, nie byłoby dobrze – wszystko wyglądało na świeżo myte, a ostatnią rzeczą, jakiej chciał Tadeusz, to mieć wroga w dworcowym szalecie. Gdy skończył, wrócił do umywalek, zdejmując po drodze koszulkę.

Stanął przed lustrem i przyjrzał się sobie. Pomimo że już osiemnasty rok siedział na „umieralni”, jak bezdomni nazywali katowicki dworzec, trzymał się całkiem nieźle. Żadnej niedowagi, żadnych chorób skóry…

Lata pracy najpierw na ojcowskiej roli, a potem dorywczo na rozlicznych budowach, w młynach i magazynach sprawiły, że nawet teraz, choć przekroczył już pięćdziesiątkę, wyglądał jak ciosany w kamieniu olbrzym. Miał owalną twarz o maleńkich, głęboko osadzonych oczach i kartoflowatym nosie, przyprószone siwizną włosy obcięte na krótko i – na co zwracali uwagę wszyscy, których spotykał – nieproporcjonalnie duże dłonie. Jarek, którego na dworcu wszyscy nazywali Literatem, powiedział mu kiedyś, że z takimi łapami to powinien się podawać za starszego brata Myszki Miki.

Odkręcił wodę i włożył ręce pod obfity, lodowaty strumień.

– Możesz odkręcić ciepłą – powiedziała Ninka. Stała wsparta o framugę, udając, że ogląda swoje pomalowane na jasnoczerwono paznokcie. Jednak Tadeusz czuł, że tak naprawdę dziewczyna ma ochotę pogadać. A skoro nawet z nim, widocznie była to nie tyle ochota, co paląca potrzeba.

– Muszę się obudzić – odparł.

Opłukał twarz. Dopiero wtedy wycisnął mydło z dozownika i roztarł na rękach.

– Jak tam ten od pizzy? Coś dawno go nie widziałem.

– Spuściłam go – głos dziewczyny zgodnie z jej zamierzeniem zabrzmiał obojętnie, ale Tadeusz zbyt dobrze znał Ninkę, by dać się na to nabrać.

Miała twarz pospolitą jak ziemniak i równie kostropatą, więc raczej należała do tych dziewczyn, które chcą złapać chłopa, a nie go spuścić. Zwłaszcza że nic nie wskazywało, aby chciała uchodzić za niedostępną. Przeciwnie, ubierała się w obcisłe topy odsłaniające brzuch i ciasno przylegające spodnie, co wyglądało – jak to kiedyś ujął Literat – „jakbyś chciał wlać puszkę browara do małpki po żołądkowej”. Cieniami, szminką i pudrem, jakie nakładała każdego dnia, można by spokojnie obdzielić jeszcze ze trzy koleżanki. A wszystko na nic – dziewczyna brzydka, no a praca w dworcowym szalecie też z całą pewnością nie pomagała w polowaniu na facetów. Dopiero ten od pizzy…

– Nigdy go nie lubiłem – powiedział Tadeusz. – Dobrze się stało. Mądrzejesz, Ninka.

– Było minęło, będą następni. – Machnęła ręką. – A wiesz, że podobno Literata w „Playboyu” puszczają? Heniek przyniósł mu kwit z przelewu wczoraj, ale nie chciał powiedzieć na ile.

– Pewnie na dużo. – Bezdomny namydlił się dokładnie od pasa w górę. – Trzeba poczekać, aż na kiermaszu będą mieli na taniej gazecie, to się kupi.

– Tylko nie nachlap! – ostrzegła go Ninka, gdy zobaczyła, jak Tadeusz nabiera wody w rękę. – A nie możesz poprosić Literata, żeby dał ci przeczytać? Przecież nigdy nie robi problemów.

– Tak, ale chciałbym w końcu wziąć autograf, a „Playboy” to dobra okazja, bo na książki mnie nie stać. – Kloszard ostrożnie chlapnął sobie pod pachę, ale i tak połowa wody rozlała się na posadzce. – Przepraszam, pościeram.

– Sama to zrobię. – Dziewczyna sięgnęła w głąb swojego boksu po mopa. – A ty się pośpiesz, bo nie mogę tak długo trzymać zamknięte.

Tadeusz skinął głową i zaczął spłukiwać resztki piany. Dzień zapowiadał się niezgorzej.

* * *

…Sunęły ku niemu gładko samym środkiem sali balowej – wyschnięte i zmurszałe, o zapadniętych policzkach i pustych oczodołach, w których tliły się jednak krwistoczerwone iskierki.

Na samym przedzie księżna obleczona w balową suknię koloru burgunda, która tylko cudem nie zsuwała się z kościstych ramion, wyciągnęła ku niemu swe szpony. Scena ta wydała się Malory’emu tak podobna do tej z wczorajszego snu, że przez moment miał wrażenie, jakby sunąca ku niemu strzyga wciąż była tą samą pięknością, co przed bardzo wielu laty. I którą znowu mogła się stać. Tak wiele zależało teraz od niego…

– Ukochany! – szepnęła księżna, muskając czubkiem palców jego pierś. Z jej pozbawionych warg i zębów ust doszła go woń gnijących kwiatów. – Pomóż mi.

Malory odetchnął głęboko, po czym przygarnął ją do siebie, wpijając się w jej usta. Smakowała ziemią.

Literat zaklął pod nosem i z trzaskiem zamknął zeszyt.

– Jeszcze jedną kawę proszę – rzucił do kobiety stojącej za ladą Snack Baru. – Tym razem na wynos.

Sprzedawczyni skinęła głową i sięgnęła za siebie po jeden z tych kubków z plastikowymi pokrywkami, w których sprzedawano gorące napoje kierowcom na stacjach benzynowych.

– Coś nie idzie, panie Jarku? Nie dopisuje panu ta… no, wena?

Machnąwszy ręką, Literat schował zeszyt do reklamówki i przetarł zmęczone oczy. Przez chwilę patrzył bezmyślnie na tłum pasażerów przelewający się to w jedną, to w drugą stronę po pasażu, pojedynczo, a czasem grupkami, z plecakami, torbami, reklamówkami. Westchnął.

– Po prostu czuję, że potrzebny mi agent – stwierdził. – Taki ktoś, kto kopnie mnie w dupę, gdy jeszcze raz zgodzę się napisać opowiadanie w klimacie gotyckim. Pani wybaczy francuszczyznę.

Kobieta zachichotała. Nalała kawy i postawiła kubek na ladzie, a znając upodobania Literata, dolała mleczka i wsypała dwie torebki cukru.

– A co to takiego to opowiadanie gotyckie?

– Taki specjalny rodzaj horroru – wyjaśnił. – Zwłaszcza dla autora, gdy musi to pisać.

Tym razem roześmiali się oboje. Kloszard wstał ze swojego miejsca i zabrał kawę. Nałożył plastikową pokrywkę, a potem starannie odłamał dziubek.

– Dziękuję pani bardzo – powiedział, kładąc na ladzie pięć złotych. – Proszę zatrzymać resztę, na wypadek gdyby wpadł któryś z chłopaków. Ktoś mógł mieć ciężką noc.

Ruszył w stronę wyjścia. W drzwiach jakaś krępa kobieta uderzyła go ramieniem i nie odwracając się, bąknęła nerwowe „przepraszam”. Odruchowo spojrzał za nią, chcąc przeprosić, w ostatniej chwili jednak zdążył się powstrzymać. Znał ją i wolał, by go nie zauważyła. Przeniósł wzrok na trzymany przez nią rulon kartek A4, po czym wycofał się cicho do pobliskiego tunelu prowadzącego na perony.

Nie do końca wiedział, co powinien teraz zrobić. Najsensowniejsze wydawało się znalezienie Alberta, ale w biały dzień mógł być równie dobrze na drugim końcu Katowic. Wszyscy na dworcu wiedzieli, że kiedy nie pił, bywał prawdziwie rannym ptaszkiem. Heniek, dopóki mu płacono, raczej nie wtrącał się w tego rodzaju sprawy, a Grzesiu – przy całej sympatii, jaką Literat go darzył – nie był zbyt rozgarnięty. Pozostawał więc jedynie Tadeusz, który na pewno gdzieś się tutaj kręcił. Wielkolud niezwykle rzadko opuszczał okolice dworca.

– Tak, Tadek to dobry pomysł – zapewnił się na głos.

Jeszcze raz zajrzał przez szybę do Snack Baru.

Sprzedawczyni, która właśnie rozmawiała z kobietą z kartkami, posłała mu spojrzenie z rodzaju: „Widzi pan, jak ja tu cierpię?”. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się bezradnie, a potem ruszył pasażem w stronę swojego kiosku, by zostawić w nim reklamówkę z notatkami. Nie zamierzał biegać z nią po całym dworcu.

Po drodze, tuż przy wejściu do tunelu prowadzącego na perony, dostrzegł przyklejoną taśmą jedną z kartek tej nerwowej krępej kobiety. Czarno-białe, niewyraźne zdjęcie na oko czterdziestoletniego mężczyzny z wąsem jak u austriackiego cesarza i z blizną ciągnącą się od ust przez cały lewy policzek aż do ucha. „Albert Gracka, wyszedł z domu dwa lata temu i do tej pory nie wrócił. Rodzina wciąż trwająca w nadziei prosi o pomoc w jego odnalezieniu”.

Literat czuł, że Albert znowu będzie miał dziś… jak to mawiają mądre głowy? Alkoholowy kłopot.

* * *

Zatrzymał się dopiero przy wejściu na halę dworca, tarasując sobą jedno skrzydło przeszklonych drzwi. Laskę wsunął pod pachę i z powagą na twarzy obserwował to tętniące życiem miejsce. W lewej dłoni ściskał otrzymaną rano monetę.

Pięć lat minęło, odkąd zziajany i przerażony trafił tu po raz pierwszy, ale dopiero teraz zauważył, jak wiele się od tego czasu zmieniło. Jak bardzo tu teraz kolorowo.

„To nie są prawdziwe zmiany – poprawił się w myślach. – To tylko wielobarwne graffiti na obszczanym murze. Z daleka wyglądają ładnie, ale z bliska czuć, że też śmierdzą”.

Po lewej zza stoiska z cukierkami patrzyła na podróżnych kartonowa modelka L’Oréala. Kusząca i apetyczna – jak wszystkie dziewczyny zaczynające swą karierę od rozkładówek – nie była jednak w stanie przekonać starszego mężczyzny, by choć zajrzał do dworcowej perfumerii. Sam pomysł wydawał mu się groteskowy.

Rozumiał kantory, saloniki prasowe, a nawet kawiarnie czy sklepy muzyczne, zdążył nawet przywyknąć, że rozmieszczono je bez ładu i składu. Rozumiał cholerne wózki z obwarzankami i oscypkami, choć nie podałby ręki komuś, kto je kupuje.

Ale perfumeria? W miejscu, które cuchnie jak dom starców?!

– Przepraszam – burknął ktoś i wpadł na niego z impetem.

Mężczyzna syknął z bólu i przesunął się na bok, rozcierając ramię. Obok niego dwóch nastolatków próbowało szczęścia przy automacie z przesuwającymi się złotówkami. Kilka metrów dalej stojąca na środku holu młoda dziewczyna z aparatem fotograficznym próbowała uchwycić w kadrze niezwykłość sklepienia wspartego na kielichowych słupach.

– Jakby było co fotografować! – prychnął starszy mężczyzna, wspierając się na lasce. – Brud, smród i zacieki.

Albo rozbawiło go brzmienie tych słów, albo też dotarło do niego wreszcie, że widzi to znienawidzone miejsce po raz ostatni, bo uśmiechnął się i ruszył powoli, a po chwili zaczął nawet cicho pogwizdywać. Przechodząc koło dziewczyny, przystanął i zaproponował, by spróbowała zrobić zdjęcie z drugiego końca holu.

– Tam koło kantoru i bukmachera – pokazał palcem. – Stamtąd widać chyba najładniejszy kawałek tego paskudnego sufitu.

Nie czekając na podziękowania, podszedł do ustawionego przy schodach stoiska cukierniczego. Za ladą stała pucułowata blondynka z krótko ściętymi włosami i aż za bardzo zaróżowionymi policzkami. Gdy chrząknął głośno tuż nad jej uchem, podniosła głowę znad sudoku i energicznie pokręciła głową.

– Nic z tego, Darek – stwierdziła stanowczo. – Szef powiedział, że mamy skończyć z kreskami. Nawet jeśli ktoś później płaci.

Mężczyzna uśmiechnął się, oparł laskę o ladę i sięgnął do kieszeni po portfel. Położył go na blacie, tak by móc otworzyć jedną ręką, i wyciągnął dziesięć złotych.

– Daj mi pudełeczko pączków – powiedział wyraźnie zadowolony, że może się zachować, jak przystało na klienta. – Tak na pożegnanie.

– Opuszczasz nas? – Sprzedawczyni udała, że ją to obchodzi.

„A może nie? – pomyślał Darek. – Może rzeczywiście ją rusza. Człowiek z biegiem lat przyzwyczaja się do twarzy”.

Zsunął na moment okulary, zamrugał kilkakrotnie, po czym poprawił je, dociskając palcem do nasady nosa.

– Najwyższy czas odbić się od dna i chwycić byka za rogi – stwierdził. – Życie jest przecież takie piękne…

Dziewczyna pokiwała głową.

– Tylko jak człowiek haruje od rana do wieczora, to nie ma kiedy tego zauważyć… Coś ci podać?

Stojący za Darkiem młody chłopak w koszulce khaki i arafatce owiniętej wokół szyi poprosił o bułkę z szynką i jajkiem. Miał wyliczone pieniądze, ale pomylił ceny, więc chwilę zajęło, zanim wygrzebał z kieszeni więcej drobnych. W tym czasie zebrała się już spora kolejka.

Darek, widząc, że z rozmowy raczej nic nie będzie, pożegnał się i ruszył w głąb dworca. Zamierzał pozamykać wszystkie sprawy. Tak trzeba, gdy ktoś opuszcza stare śmieci.

Zszedł po schodach, powtarzając sobie w głowie historyjkę, na wypadek gdyby spotkał któregoś z Wybranych. W myślach brzmiała całkiem nieźle i powinna chwycić. Oczywiście prędzej czy później sprawa i tak się wyda, ale jego już tu nie będzie.

Przechodząc obok tunelu wiodącego na perony, dostrzegł plakat żony Alberta. Rozejrzał się, czy nikt nie patrzy, i jak zawsze zerwał kartkę. Tylko rogi zostały – widać kupiła nową taśmę, nawet paznokciem ledwo by zdarł. Uśmiechnął się na myśl, że pewnie ostatni raz ratuje Albertowi tyłek.

Ciemność płonie

Copyright © Jakub Ćwiek 2008–2015

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2015

Redakcja– Marcin Wroński, Tomasz Hoga

Korekta–Joanna Mika

Projekt typograficzny i skład–Joanna Pelc

Okładka–Paweł Szczepanik / BookOne.pl

Fotografia na I i IV stronie okładki –Paweł Kopocz / www.pawelkopocz.pl

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Wydanie II, Kraków 2015

ISBN EPUB: 978-83-7924-364-8

ISBN MOBI: 978-83-7924-363-1

www.jakubcwiek.pl

www.facebook.com/JakubCwiekOfficial