Ginewra - Guinevere ebook

Ginewra

Uciekła z dworu Ginewra królowa, 

W świętym się gmachu Almesburu chowa, 

Łzami zroszona biała jej jagoda, 

Przy niej dzieweczka z nowicjatu młoda, 

Siedzą samotne, między niemi świeca 

Pali się blado, mgławo blask księżyca 

Świeci ze dworu, chociaż księżyc w pełni, 

Bo tak po niebie biała mgła się wełni, 

Jakby grobowy całun rozpostarła: 

I ziemia była cicha, jak umarła. 

Tu się schroniła. Ucieczki królowej 

Przyczyną Modred, króla krewny bliski, 

Siostrzeniec, który zawsze, jak ryś płowy, 

Legał przy tronie, chytrych oczu błyski 

Na tron rzucając, do skoku gotowy. 

Gdy lud pochwały króla wielbiąc głosi, 

On je szyderczym ostudza milczeniem,

On z białokonnym Saksonem się znosi, 

Z pogańską dziczą, Hengista plemieniem; 

On między stołu krągłego rycerzy 

Sieje niezgodę i zatargi szerzy, 

Chytre swe cele bodąc jak ostrogą, 

Do Lancelota nienawiścią srogą. 

Raz się zdarzyło, że w pierwszy dzień maja, 

Gdy dwór zielono cały się przystraja, 

Z zielonym nawet piórem u kołpaków, 

I już z przechadzki wracano zwyczajnej, 

Na ogrodowy parkan wlazł czym prędzej 

Modred w zieleni, myśląc, czy śród krzaków 

Nie wyszpieguje jakiej schadzki tajnej. 

Wtedy królowę obaczył pomiędzy 

Dobrą Enidą, a chytrą Wiwieną, 

Więcej nie widział nic, a drogą ceną 

Spłacił ciekawość, bo właśnie przez chłodnik 

Lancelot wtedy szedł, i jak ogrodnik 

Z kapust zielone zmiata gąsienice, 

Tak on za piętę z parkanu go zwleka, 

I jak robaka rzucił w proch, na chodnik. 

Lecz gdy książęcia w nim poznaje lice, 

Czcząc w nim królewską krew, choć nie człowieka, 

Przeprasza grzecznie, szczerze, bez szyderstwa, 

Bo w Arturowym zakonie rycerstwa 

Szyderstwem gardził każdy mąż szlachetny; 

Chyba kto garbem lub kalectwem szpetny, 

Zdrowych i silnych wyszydzać był w prawie, 

Za część kalectwa szyderstwo się bierze, 

Nie obrażali się więc tym rycerze, 

I odpowiadał mu sam król łaskawie. 

Lancelot księciu podnieść się pomaga, 

Ten tylko ręką z prochu ze dwa razy 

Strzepnął kolana, jakby bez obrazy 

Odszedł z uśmiechem, ale mu zniewaga 

Utkwiła w duszy, i zemścić się pragnie, 

A w sercu odtąd tak nienawiść męci, 

Jak wiatr, co falą bez ustanku kręci 

O głaz nadbrzeżny, po zielonym bagnie. 

To gdy królowej Lancelot opowie, 

Śmieszył ją zrazu upadek sromotny 

Modreda, potem przeszło po niej mrowie, 

Jakby przeczucie tknęło ją złowieszcze 

Grożących nieszczęść; zaśmiała się jeszcze, 

Ale już słabiej; lęk ją brał istotny, 

Że ten wąż chytry za nią pełzać będzie 

Póty, aż grzech jej na jaw wydobędzie 

I wieczną hańbą imię jej omroczy. 

Odtąd jej trwoga śmiało spojrzeć nie da, 

Gdziekolwiek ujrzy lisią twarz Modreda 

I jego siwe w nią wlepione oczy. 

Odtąd i tajne władze, które duszę 

Przed wieczną śmiercią ochronić się silą, 

Gdy ją złe żądze nad przepaść pochylą, 

Jęły w niej wichrzyć, te sumień katusze! 

Nieraz w ciemnościach, gdy wśród nocnej ciszy 

Król przy niej we śnie oddycha spokojnie, 

Groźne postacie obstąpią ją rojnie 

I wielki strach ją ogarnia, i słyszy 

Jakieś łoskoty, jakby drzwi skrzypanie, 

Jakie w zaklętym w północ słychać gmachu, 

Gdzie tkwi morderstwa krwawa rdza na ścianie; 

I nie śpi, albo sen ma pełen strachu. 

I śniło jej się raz: że na dolinie 

Stała szerokiej, przy słońca zachodzie, 

Od słońca ku niej jakieś widmo płynie, 

Goni ją, ściga, swym cieniem ją bodzie, 

Stanęła, patrzy... Przebóg! cień jej własny 

Coraz potworniej, czarniej się rozrasta, 

Chłonie kraj cały, w dali płoną miasta... 

Budzi się z krzykiem... Ale i w dzień jasny 

Trwoga nie mija, każdą chwilę kazi, 

Że nawet króla jasna twarz ją razi, 

Przy każdej jego wzdryga się pieszczocie, 

A dnie tak gorzko, jak zatrute cieką; 

Aże raz rzekła: „O mój Lancelocie! 

„Jedź ty stąd, osiąść w twym zamku, daleko! 

„Bo jak zostaniesz, będzie nas sprowadzać 

„Ciągła sposobność, i będziem się schadzać, 

„Aż los nasz kiedyś straszną błyśnie dobą, 

„Co naszą hańbę przed ludźmi rozszczeka 

„I król się dowie...” On przyrzekł, lecz zwleka, 

Został, i znowu schadzali się z sobą. 

Aż znów raz rzekła prośbą nagląc rzewną: 

„Jeśli mnie kochasz, jedź ty już ze dworu!” 

Więc umówili się już na noc pewną 

(Nie miał być w domu król tego wieczoru) 

I tak się zeszli, żegnać się na zawsze, 

A lica blade i oczy ich łzawsze, 

Nisko na brzegu siedli jej posłania, 

Oko tkwi w oku, dłoń utkwiła w dłoni, 

Czas już ostatnią im godzinę dzwoni 

Stłumionych szeptów, szałów pożegnania... 

Wtedy pod basztę Modred po kryjomu 

Przywiódł swą zgraję na świadka ich sromu, 

I na głos ku nim krzyknie gardłem całem: 

„Zdrajco! wyjdź teraz! wreszcie cię złapałem!” 

Jak lew zbudzony Lancelot nań skoczył, 

Pchnął go, on na dół runął, krwią się zbroczył, 

Tak go z pod baszty uniósł orszak dworski. 

I była cisza wkoło — wtedy ona: 

„Przyszedł nam koniec! na wiekim zhańbiona!” 

A on: „Grzech mój był, mój i srom niech będzie! 

„Lecz ty na zamek mój uchodź zamorski, 

„Tam póki żyję nie trwóż się pogoni, 

„Świat niech się zbroi! świat cię nie zdobędzie! 

„Mój gród cię skryje, lub mój miecz obroni!” 

A ona na to: „O! nie tak mój luby! 

„Wszakże rozstania zrobiliśmy śluby, 

„Obyś przed własnym mógł mnie skryć sumieniem! 

„Moją jest hańba! bo ja byłam żoną, 

„A tyś bezżenny. — Lecz