Lab girl. Opowieść o kobiecie naukowcu, drzewach i miłości

Hope Jahren przekazuje na kartach tej powieści całą siebie, taką jaką jest naprawdę. Opisując poszczególne wydarzenia ze swojego życia, jest przy tym tak bardzo prawdziwa i nie udaje takiej osoby, której zawsze wszystko wychodzi perfekcyjnie.

Wspomina swoje liczne problemy, wpadki i porażki a przy tym nie opuszcza jej optymistyczne nastawienie. Wręcz przeciwnie: wszystkie te sytuacje jeszcze bardziej ją motywują do działania.

Przyznaję, że na początku nie potrafiłam jakoś wbić się w przedstawioną historię, ale kiedy już to nastąpiło, nie wiedziałam tak naprawdę kiedy, bo tak bardzo pochłonął mnie już świat Hope.
Mimo, że czasem pojawiają się naukowe określenia, książkę czyta się bardzo szybko, bo napisana jest prostym i przyjemnym w odbiorze językiem.

Jest to naprawdę piękna, chwilami wzruszająca, zabawna powieść o sile zawartej w nauce i kochającej ją kobiecie. Szczerze mówiąc, po skończeniu jej czułam niedosyt i najchętniej przeczytałabym jeszcze coś o życiu Hope Jahren, czyli kobiety, która całe życie poświęciła nauce i roślinom.

Po skończeniu jej sama poczułam się w jakiś sposób zmotywowana, aby dążyć do osiągnięcia swoich celów.
Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona i z pewnością będę teraz częściej sięgać po tego typu literaturę.

"Lab Girl" to opowieść o wyjątkowej kobiecie. Główną bohaterką jest sama autorka tej książki - Hope Jahren. Opowiada ona o swoim życiu naukowca, o przeciwnościach, które spotkała na swojej naukowej drodze, ale też o prawdziwej pasji i miłości. Swoją opowieść zaczyna od samych już początków jej dzieciństwa, wspomina jak całymi dniami bawiła się w laboratorium swojego ojca i jak bardzo chciała być tak jak on. Opowiada o swoim zamiłowaniu do nauki i o ciężkiej drodze, którą przebyła, aby odnieść sukces. "Lab Girl" to również powieść o prawdziwej przyjaźni na dobre i na złe. Poznajemy Billa - człowieka o genialnym umyśle, pełnego pomysłów i siły, aby się nie poddawać i uparcie dążyć do wyznaczonego wcześniej celu. Ta opowieść to również życie roślin, przyrody. Książka uświadamia nam jak ważne jest to, co nas otacza i pokazuje jak bardzo często o tym wszystkim zapominamy i tego nie doceniamy.



Początkowo nie byłam optymistycznie nastawiona do tej książki. Myślałam, że, co jak co, ale ta opowieść nie będzie dla mnie. Jakże miło i pozytywnie zostałam zaskoczona. Główna bohaterka, a zarazem autorka - Hope jest dla mnie jak na razie jedyną bohaterką, z której chcę brać przykład. Jest to kobieta silna, nie poddająca się, wytrwała, kreatywna i długo mogłabym tak jeszcze wymieniać. Jahren to idealny przykład człowieka sukcesu, który nie był usłany różami, a wręcz przeciwnie. Hope Jahren pokazuje nam, że zawsze trzeba walczyć o siebie, a przede wszystkim o swoją pasję. To jak ta kobieta pisze o roślinach i otaczającej nas przyrodzie sprawia, że aż miałam ciarki na plecach. Robi to tak pięknie, że nawet dla mnie - osoby nie lubiącej tej tematyki, biologii jest to wielkie przeżycie.

Żeby jeszcze bardziej Was zachęcić do sięgnięcia po tę książkę, muszę wspomnieć o języku, który jak mogłoby się wydawać powinien być dość trudny i skomplikowany. A przy tej pozycji tak nie jest. Spotykamy się tutaj nie dość, że z piękną i bardzo inspirującą historią to w dodatku napisaną bardzo przystępnym językiem dla każdego czytelnika.


Ta książka jest nie tylko o naukowcu... Przede wszystkim pokazuje jak ważne jest samozaparcie, dążenie do realizacji własnych celów. Przedstawia jak ważne jest nie poddawanie się i walka z każdą przeciwnością losu, bo jak wiadomo w życiu człowieka są nie tylko same sukcesy, ale też porażki. Jednak człowiek odnoszący triumfy to taki, który wszelkim niedogodnościom potrafi stawić czoła.

Książka Hope Jahren uświadomiła mi, że abym była dobra w tym co robię, muszę podejść do tego z pasją. Rozbudziła we mnie nowe pokłady energii i chęci do nauki - tej prawdziwej, a nie tylko na zaliczenie.

"Lab girl" to autobiografia kobiety, która już jako dziecko uznała laboratorium za swój drugi dom. Pasją do nauki zaraził ją ojciec - nauczyciel podstaw fizyki i nauk o Ziemi, z którym spędzała czas bawiąc się pod stołami laboratoryjnymi w jego pracowni. Hope Jahren oddała się nauce w pełni. W swojej książce przedstawia swoją historię, trudną drogę, jaką musi przejść każdy naukowiec, aby wyjść na prostą. Trudną, ale pełną tego co kocha, czyli odkrywania nieznanych dotąd faktów, zdobywania wiedzy niedostępnej dla przeciętnego człowieka, radości z choćby najmniejszych sukcesów. Opowiada o przygodach jakie przeżyła podczas wypraw badawczych, budowania laboratoriów, ale także o tych z prywatnego życia. A wszystko to robi z pasją.

"Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce."

Podczas czytania "Lab girl" uderzyła w we mnie szczerość, niewymuszona miłość do świata przyrody, do każdej rośliny, ogromne zaangażowanie i wiara w moc nauki. Ta książka pozwoliła mi spojrzeć na to co robię, na codziennych zajęciach w laboratoriach, jako na wstęp do nieskończonych możliwości, jeśli tylko w przyszłości dołożę do tego ogrom pasji. Uświadomiła, że jeśli ma się w życiu cel, ciężka praca niemal zawsze pozwala na jego osiągnięcie.

Hope Jahren opisała w swoim dziele bardzo wiele interesujących procesów ze świata roślin. Możemy dowiedzieć się między innymi jak wygląda rozwój nasionka oraz przez co musi ono przejść, zanim rozwinie się z niego drzewo. Przedstawiła także wiele ciekawostek dotyczących przeprowadzania badań naukowych. Przeplatając anegdoty ze swojego życia z opisami fascynującego ją świata przyrody stworzyła naprawdę dobrą książkę, udowadniając tym samym, że ma znacznie więcej zdolności, niż moglibyśmy podejrzewać.

"Odkrycie drzew, które mogły żyć w ciemności, da się porównać z odkryciem gatunku człowieka zdolnego żyć pod wodą"

Mało jest osób, które potrafią postawić wszystko na jedną kartę i z uparciem dążyć do spełnienia swoich marzeń. Hope potrafiła. Wiele razy musiała mierzyć się z przeciwnościami losu. Fakt, że była kobietą, nie ułatwiał jej pracy jako naukowca. Pojawiały się kłopoty finansowe - co jak co, ale sprzęt laboratoryjny, maszyny, wyjazdy, to pochłaniacze pieniędzy - a kto zainwestuje w badania, kiedy jest się na początku swojej naukowej drogi? W dodatku samotność. Hope znalazła przyjaciela - Billa, który w moich oczach był naprawdę wspaniałym człowiekiem. Nieco wycofanym, cichym, ale prawdziwym i szczerym. Był najlepszym przyjacielem, jakiego nasza kobieta naukowiec mogła sobie wymarzyć. Tak więc od kiedy się poznali - pracowali razem. Przyświecały im wspólne cele, razem dążyli do odkrywania tego, o czym potem możemy czytać w podręcznikach.

Książka przepełniona jest miłością do roślin. Nie ma rozdziału, w którym byłyby one zapomniane. Jest napisana bardzo przyjemnym językiem, pojawiają się dialogi, które pozwalają wczuć się w treść jeszcze lepiej. Nie brakuje opisów sytuacji, które wywołały na mojej twarzy szeroki uśmiech.

"- A więc tak to jest być dżdżownicą - zauważył Bill po zejściu wyjątkowo dużej lawiny"

Nie zabrakło też przemyśleń i refleksji, które skłaniają nas samych do zastanowienia się nad pewnymi zjawiskami. Żyjąc w świecie roślin, często nie zwracamy na nie uwagi. Autorka "Lab girl" otwiera nam oczy i pozwala spojrzeć na botaniczny świat ze swojej perspektywy, docenić świat przyrody w taki sposób, w jaki robią to naukowcy. Daje nam do myślenia, czy nasz świat zmierza w dobrym kierunku.

Hope Jahren udowodniła nam, że jest naukowcem z prawdziwego zdarzenia, ale jednocześnie zwykłą kobietą. Tak jak każdy potrzebuje ciepła, przyjaciół, rodziny. Miłość do przyrody nie ograniczyła jej uczuć najbliższych. Jej serce należało do nich po równo. Można by było powiedzieć, że trudno o lepsze życie i szczęśliwsze zakończenie. Tak, ale to wszystko wymagało ogromnego samozaparcia, wiary w siebie, niezliczonej ilości starań i ciężkiej pracy. A przede wszystkim pasji, która pozwalała to wszystko przetrwać. Ta książka motywuje.

"Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie"

Polecam tę książkę każdemu, kto choć trochę lubi świat przyrody. Świetnie napisana, bardzo ciekawa. Autorka włożyła w nią całe swoje serce. Sprawiła, że podczas przerzucania stron, chciałam ciągle więcej i więcej. Nie mogłam się oderwać. Dla osób mających styczność z laboratorium, biologią, botaniką - lektura obowiązkowa :)

justmajka.blogspot.com

W zasadzie nie czytam takich książek, ale ta okładka, taka energetyczna i opis spowodowały, że zainteresowałam się tym tytułem. Mowa o "Lab girl" Hope Jahren.
Autorka to niezwykła biolożka, która prowadzi niezależne badania w dziedzinie paleontologii. Jest jedyną kobietą na świecie odznaczoną medalem EBSA w dziedzinie nauk o Ziemi. Pracowała na wielu uczelniach, obecnie na uniwersytecie w Oslo.
Z jednej strony poznajemy kobietę, silną, która nie ugina się pod piętrzącymi się problemami i skutecznie małymi krokami dąży do wyznaczonych sobie celów. To opowieść autobiograficzna, pełna emocji, pasji, miłości do świata roślin. Zamiłowania naukowe rozbudził w niej ojciec, także naukowiec. Niestety potwierdza się opinia, że kobietom trudniej się przebić w świecie męskich dążeń i sukcesów i muszą wykonać cięższą pracę, aby zostać docenioną. Szczególnie gdy przychodzi łączyć rolę mamy i naukowca. Hope Jahren jest dowodem, iż można wszystko pogodzić, jeśli robi się to co się kocha i mocno w to wierzy.
"Mówiono mi, że nie mogę robić tego, co chcę, ponieważ jestem kobietą, i że pozwolono mi to robić tylko ze względu na to, że nią jestem."
Druga strona to cudowny, pełen fascynacji i nieznanych mi dotąd ciekawostek świat roślin. Podejście z miłością do otaczającej nas przyrody i wniknięcie w jej głąb. Miałam obawy, że nie do końca to moja tematyka, ale okazały się one niepotrzebne. Między innymi
mamy możliwość poznania - życia drzewa - od nasionka po obumarcie. To naprawdę ciągła walka o przetrwanie!
Jednym z ciekawszych wątków jest relacja z Billem - przyjacielem, ekscentrykiem o niezwykłym umyśle i specyficznym sposobie bycia.
Świetne połączenie wątków z życia prywatnego ze światem nauki, powoduje, iż książkę czyta się lekko i przyjemnie. Chociaż przyznaję, że momentami byłam, znużona.
Książkę oceniam wysoko. Daje motywację do działania i sprawia, że inaczej spojrzymy na zieleń wokół nas. Pozwala na zastanowienie się nad tym, co w życiu ważne.

http://zyje-bo-czytam.blogspot.com/2017/11/lab-girl-hope-jahren.html

Piękno nauki?
?Nauka nauczyła mnie, że wszystko jest bardziej skomplikowane, niż to nam się wydaje na pierwszy rzut oka, i że umiejętność czerpania szczęścia z odkryć jest przepisem na piękne życie. Dzięki niej przekonałam się również, że dokładne spisywanie wszystkiego jest jedyną prawdziwą obroną przed zapomnieniem czegoś ważnego, co kiedyś istniało, a czego już nie ma (?)? ? te słowa, choć mogą wydawać się gorzkie i pełne zniechęcenia, są tak naprawdę dokładnym odzwierciedleniem sytuacji, jaka ma miejsce w świecie nauki. Badacze, choć wydają się spokojnymi i zatopionymi w swoim świecie ludźmi, tak naprawdę często są grupą zajadle ze sobą walczącą, zarówno o sukcesy badań, jak i o granty.
Jednak jest jeszcze druga strona nauki, stojąca w opozycji do nienawiści, zazdrości o wyniki badań, o środki finansowe na kolejne projekty ? to miłość do świata, pragnienie odkrycia jego tajemnic. Taką właśnie postawę, pełną ciekawości i otwartości na to, co Matka Ziemia stworzyła, prezentuje Hope Jahren, biolożka, specjalizująca się w paleontologii. W swojej fenomenalnej biografii, ?Lab girl?, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Kobiecego, dzieli się z nami swoją niesłabnąca pasją do pracy, a także wzlotami i upadkami. Tych ostatnich było w jej karierze sporo, bowiem jako kobieta była nieustannie deprecjonowana przez kolegów z uczelni, borykała się też z poważnymi problemami finansowymi, będąc zmuszona poszukiwać materiałów do pracy w piwnicach uczelni czy na śmietnikach.
Po książkę opowiadającą nie tylko o jej życiu, ale również o cudach przyrody ? drzewach, kwiatach, ale i ? miłości, sięgnąć mogą wszyscy czytelnicy, poszukujący w lekturze głębi, odskoczni od błahych historii czy szybkich zwrotów akcji, które nie pozwalają nawet na chwilę refleksji. Tym razem sięgamy wraz z autorką do jej dzieciństwa, które zdeterminowało jej przyszłość. Praktycznie wychowana w laboratorium ojca, mając rodziców przekonanych o znaczeniu wiedzy, już jako dziecko zadecydowała, że zostanie naukowcem. W kolejnych latach konsekwentnie dążyła do tego celu ? rok wcześniej ukończyła liceum, decydując się na studia na Uniwersytecie Minnesoty, gdzie zaczęła naukę od literaturoznawstwa. Szybko jednak zrozumiała, że jej prawdziwą pasją są nauki przyrodnicze, w których zgłębianie rzuciła się z zapałem.
W książce, fragmenty życia autorki, lata jej studiów, liczne prace dorywcze, które zmuszona była podejmować chcąc utrzymać się na uczelni, praca na uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, poznanie Billa, doktorat, walka o utrzymanie laboratorium, a wreszcie ? miłość, przeplatają się z ciekawostkami przyrodniczymi, dotyczącymi drzew i kwiatów. To wszystko, składa się na niezwykłą książkę, którą czyta się niczym powieść ? nieco tajemniczą, bo odsłaniającą przed nami głęboko skrywane prawdy, zarówno dotyczące przyrody, jak i duszy autorki. Piękny, poetycki niemal język autorki, plastyczne opisy, sprawiają, że czujemy pod palcami korę opisywanych drzew, fakturę liści, słyszymy, jak wokół nas wszystko życie, wzrasta i dajemy się temu oczarować. Zaczynamy rozumieć, że życie bez pasji jest pozbawione blasku, choć jednocześnie dostrzegamy, ile wyrzeczeń ta pasja wymaga?

Od zawsze lubiłam czytać biografie fascynujących osób. Tym razem miałam okazję bliżej poznać życie niesamowitej kobiety, która  poświęciła całe swoje życie studiowaniu świata roślin. Hope Jahren od najmłodszych  lat zafascynowana była zgłębianiem tajników natury. Czy zastanawialiście się kiedyś co czują rośliny? Autorka postanowiła znaleźć naukową odpowiedź na to pytanie. Lab girl to książka  o pasji, marzeniach i ogromnej determinacji w dążeniu do wyznaczonych przez siebie celów.

"Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie.(...)"

Hope Jahern to światowej sławy biolog. Autorka przez wiele lat była wykładowcą akademickim. W trakcie  swojej  kariery  naukowej miała okazje trzykrotne korzystać z prestiżowego stypendium Fulbrighta. Hope Jahren przez  osiem lat związana była zawodowo z Uniwersytetem w Honolulu, gdzie prowadziła własne laboratorium badawcze. Obecnie autorka pracuje na  Uniwersytetem w Oslo.

Dzięki książce miałam okazje poznać prywatne życie autorki. Na szczególną uwagę zasługują wątki opisujące wieloletnią przyjaźń Jahren  z jej współpracownikiem Billem. Autorka pokazała mi blaski i cienie pracy naukowca . Hope Jahren  wielokrotnie zmagała się z okrutną biurokracją  oraz trudnościami z pozyskaniem  funduszy  potrzebnych na prowadzenie  dalszych badań. Jej  kariera nieodłącznie była związana z ciężką pracą okupioną potem i  przelanymi łzami. Książka zawiera również bardzo  osobiste przemyślenia autorki dotyczące szczególnie ważnych dla niej kwestii związanych między innymi z ciążą i macierzyństwem.

"Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce. (...)"

Osobiście nigdy nie interesowała mnie biologia. Obawiałam się, że książka  szybko  mnie znuży. Autorka szybko rozwiała moje wątpliwości pokazując nowe, bardzo intrygujące oblicze natury. Razem z Hope Jahren odbyłam fascynującą podróż w głąb świata roślin.  Książka okraszona jest licznymi naukowymi ciekawostkami. Lab Girl zdecydowanie posiada walory popularnonaukowe. Spodobał mi się bardzo lekki i przyjemny  w odbiorze styl autorki. W książce nie zabrakło również humorystycznych akcentów. Autorka posiadała rzadką umiejętność zarażania innych  swoją naukową pasją. Polskie wydanie Lab girl  zawiera bardzo ciekawą, przykuwającą wzrok okładkę. Książkę polecam każdemu, kto zafascynowany jest otaczającą nas naturą.

Lab girl okazała się bardzo przyjemną i interesującą lekturą. Autorka pokazała czytelnikom nowe, fascynujące oblicze nauki. Polecam!