Ebook Słodka niewola mobi,epub

wstrzymać, ale mnie nie usłuchał - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym, co zrobiła? - A co mogłabyś poradzić? Miałem nadzieję, że nie wykorzystają zdjęć, albo że nikt ważny ich nie zobaczy. Zresztą wątpię, żeby Gaetano wczytywał się w każdą głupią historię o samym Przecież gazety wciąż o nim huczą. - Ale jeśli nie masz racji, zwolni mamę, a nas wyrzuci z domu. Damien nie należał do osób, które martwią się na zapas. - Miejmy nadzieję, że mam rację - powiedział. W odróżnieniu od brata, Poppy wrodziła się w nieżyjącego już ojca i zamartwiała się przez całe życie. Aż trudno uwierzyć, że jeszcze kilka lat temu stanowili bardzo szczęśliwą rodzinę. Ojciec był ogrodnikiem w Woodfield Hall, a mama nadzorczynią. W wieku dwudziestu lat Poppy studiowała na drugim roku wydziału pielęgniarskiego, a Damien właśnie skończył szkolenie jako mechanik samochodowy. Aż pewnego dnia ojciec umarł, pozostawiając dzieci i żonę w rozpaczy, która zrujnowała ich życie. Poppy starała się pomóc matce w najtrudniejszych chwilach, ale potem musiała wrócić na studia. Niestety, pod jej nieobecność sprawy pogorszyły się jeszcze bardziej. Matka wpadła w alkoholizm, a Damien nie potrafił zapanować nad sytuacją. Jakby tego było mało, wdał się w złe towarzystwo i trafił do więzienia. Wtedy Poppy przerwała studia i wróciła do domu. Znalazła matkę w ciężkiej depresji i nałogu. Miała nadzieję, że podejmie studia na nowo, gdy tylko Jasmine stanie na nogach. Niestety, płonną. Jedynym pocieszeniem było to, że Damien został zwolniony warunkowo za dobre zachowanie i zerwał z dawnym życiem. Tyle że ze względu na karalność nie mógł znaleźć pracy. Poppy dręczyły wyrzuty sumienia, że zostawiła młodszego brata, by sam radził sobie z problemem matki. Pragnęła zdobyć wymarzony zawód i być pierwszym od paru stuleci członkiem rodziny Arnoldów, który nie służy Leonettim. A to było samolubne z jej strony. Teraz musi naprawić tę pomyłkę. Kiedy Poppy wróciła do domu, odkryła, że matka zamknęła się w swoim pokoju. Westchnęła ciężko, założyła fartuch i gumowe rękawice, po czym ruszyła w stronę rezydencji. Tam zabrała się za sprzątanie kolejnych pomieszczeń. Ironia losu sprawiła, że choć jako nastolatka buntowała się przeciwko służeniu Leonettim, dziś sprzątała ich dom. A wieczorami podawała drinki w miejscowym pubie. Dręczyło ją to, że nie potrafi przestać myśleć o Gaetanie. Był jedynym chłopakiem, którego nienawidziła, ale i jedynym, w którym się zakochała. Jak to o niej świadczy? Niewątpliwie w wieku szesnastu lat była na tyle głupia, by choć przez chwilę wyobrażać sobie, że mogłaby wpaść w oko dziedzicowi fortuny Leonettich. Pogardliwe słowa, którymi wówczas zranił ją Gaetano, wciąż boleśnie drążyły jej umysł. - Nie zadaję się ze służbą - powiedział wtedy. - Przestań się narzucać - zganił jej zachowanie, kiedy była zbyt młoda i niedoświadczona, by wiedzieć, jak w subtelny sposób dać mu do zrozumienia, że jeśli jest nią zainteresowany, to spotka się z wzajemnością. - Jesteś niskim, niezgrabnym rudzielcem. Zupełnie nie w moim typie. Od czasu tego poniżenia minęło siedem lat, i poza jeszcze jednym, upokarzającym spotkaniem, Poppy nie widziała go już ani razu, usuwając się z drogi, ilekroć miał przyjechać do posiadłości. Czyli Gaetano nie ma pojęcia, że urosła i zrzuciła nadwagę. Ale i tak pewnie nie zauważyłby tego. W końcu obraca się między pięknymi, wyrafinowanymi damami w kreacjach od najlepszych projektantów. Choć tę, która wydała ostatnie przyjęcie, trudno byłoby nazwać damą. Poppy skończyła sprzątać rezydencję, która musiała być stale przygotowana na przyjazd któregoś z panów Leonettich, nawet niezapowiedziany. Wróciła do domu i przebrała się do pracy w pubie. Wychodząc, zajrzała do matki. Jasmine spała na łóżku, a obok niej leżała butelka po tanim winie. Poppy westchnęła z żalem, przypominając sobie, jak energiczną, wesołą i dobrotliwą kobietą była kiedyś jej matka. Alkohol jej to odebrał. Wymagała specjalistycznej opieki, ale w pobliżu nie było żadnej kliniki leczenia uzależnień, a Poppy brakowało wiary w to, że kiedykolwiek będzie ją stać na opłacenie prywatnej opieki dla matki. Poppy założyła ubranie w stylu gotyckim. Kiedyś nosiła je jako maskę, za którą chowała się przed okrutnymi rówieśnikami. Dokuczali jej za to, że miała lekką nadwagę i rude włosy. A nawet za to, że rzekomo była ,,z wyższych sfer", choć mieszkała w pokojach dla służby. I choć nie miała już czarnej farby na włosach i czarnego lakieru na paznokciach, lubiła odrobinę oryginalności w garderobie i zachowała dawny, podstawowy styl. Teraz założyła wiśniową, dość krótką spódniczkę i obcisły czarny T-shirt z nadrukiem. Taki