Spowiedź Leonarda da Vinci

�ba­wić pozu­ją­cej, a ta z grzecz­no­ści uśmie­chała się, tyle że sztucz­nie. Co wię­cej, teo­rię o nie­szcze­rym uśmie­chu ma rów­nież potwier­dzać brak pod­nie­sio­nych mię­śni wokół oczu. Poza tym kilka lat temu pewna neu­ro­bio­log z Harvardu doszła do wnio­sku, że patrząc bez­po­śred­nio na usta, dostrzega się, że uśmiech słab­nie. Z kolei gdy patrzymy jej w oczy, wyraź­nie się inten­sy­fi­kuje. W przy­padku tego obrazu poja­wia się jesz­cze jeden wątek. Zwo­len­nicy teo­rii spi­sko­wych upar­cie powta­rzają, że można się w nim dopa­trzeć obcego. Trzeba tylko nieco się potru­dzić i wyko­nać lustrzane odbi­cie Mony Lisy. Następ­nie, łącząc z nim ory­gi­nał, na środku obrazu baczni obser­wa­to­rzy mogą dostrzec kształty, które przy uru­cho­mie­niu wyobraźni mogą uka­zać tajem­ni­czą postać. - A zechce Mistrz powie­dzieć, kto w rze­czy­wi­sto­ści jest na obra­zie? - Młoda dama, córka kupca. Już to mówi­łem. - Leo, Mistrzu, może jed­nak nie będzie Mistrz kar­mił naszych czy­tel­ni­ków nie­do­po­wie­dze­niami. - Widzę, że ktoś tu jest żądny sławy, czyż nie? - Bar­dziej cho­dzi mi o rze­telną roz­mowę na temat Mony Lisy. - Chciał­byś, bym powie­dział na głos, że na obra­zie czoło, nos i uśmiech nie jest tej mło­dej damy, tylko tego, kto rów­nież pozo­wał do tego por­tretu, prawda? I znam go bar­dzo dobrze. - Nie zawsty­dzaj mnie, Mistrzu. - Co wię­cej, pew­nie byś chciał, bym opo­wie­dział o lite­rach ,,L" i ,,S" ukry­tych w jed­nej z tęczó­wek. I o zama­sko­wa­nych cyfrach? Gdzie się podziała Mona Lisa Mistrz Leonardo nie roz­stał się z tym obra­zem aż do śmierci, czyli do 1519 roku. Dopiero gdy odszedł z tego świata, obraz, zgod­nie z testa­men­tem, tra­fił w ręce Salego. A gdy i on zmarł w 1524 roku, dzieło prze­cho­wy­wały praw­do­po­dob­nie jego sio­stry. Następ­nie w 1547 roku obraz kupił król Fran­cji, Fran­ci­szek I. Ten sam, który zapro­sił mala­rza w swe progi, dzięki czemu ostat­nie lata życia Leonardo da Vinci spę­dził we Fran­cji. Fran­ci­szek I zarzą­dził powie­sze­nie obrazu w łazience. Pięć­dzie­siąt lat póź­niej obraz został pod­dany reno­wa­cji przez pew­nego holen­der­skiego arty­stę. Nie­stety, ten zro­bił to nie­udol­nie, zama­lo­wu­jąc obraz grubą war­stwą lakieru, co spra­wiło, że dzieło stra­ciło na inten­syw­no­ści barw. Ciąg dal­szy histo­rii obrazu jest dość mętny. Na kar­tach histo­rii poja­wia się o nim wzmianka w bio­gra­fii ,,króla Słońce", autora zna­nych słów: ,,Pań­stwo to ja", czyli Ludwika XIV. Ten władca posta­na­wia prze­nieść obraz do Wer­salu, do swo­jej sypialni. W 1793 roku Luwr staje się muzeum. To wła­śnie tam chwilę póź­niej zostaje prze­nie­siona Mona Lisa. Po kilku latach Napo­leon Bona­parte posta­na­wia zawie­sić obraz w swo­jej sypialni. Dopiero w 1815 roku, gdy Bona­parte został zesłany na Wyspę Świę­tej Heleny, Mona Lisa wraca do Luwru, i znaj­duje się tam do dzi­siaj. Zwie­dza­jący muzeum Luwru nie­zmien­nie oble­gają obraz Leonarda Co cie­kawe, obraz ma w Luw­rze wła­sną, kli­ma­ty­zo­waną salę ze stałą tem­pe­ra­turą dwu­dzie­stu stopni Cel­sju­sza. Panuje tam spe­cjalny mikro­kli­mat, a obraz chroni kulo­od­porna szyba. Wszystko to kosz­to­wało podobno około ośmiu milio­nów dola­rów. Pyta­nie tylko, jak to moż­liwe, że dzi­siaj obraz znaj­duje się we fran­cu­skim muzeum, a nie w ojczyź­nie Leonarda, we Wło­szech? Tak naprawdę spór pomię­dzy Fran­cu­zami i Wło­chami o Monę Lisę trwa od dawna. Doszło nawet do tego, że Fran­cuzi nie zgo­dzili się na wypo­ży­cze­nie obrazu Flo­rent­czy­kom z oka­zji set­nej rocz­nicy odna­le­zie­nia por­tretu po kra­dzieży z Luwru. - Dobrze już, nie będę naci­skał. - Może też byś chciał, bym odniósł się do plo­tek, że na obra­zie jest oboj­nak, skoro oso­bami pozu­ją­cymi do obrazu byli nie­wia­sta i pewien mło­dzie­niec? (Leonardo puścił do mnie zalot­nie oko). Muszę dodać jedno: poza tym, o czym już wspo­mnia­łem, w obra­zie ukry­łem kilka zna­ków. I tylko ci, któ­rzy znają mój kod, będą w sta­nie je odszy­fro­wać. Ale o tym już nie chcę mówić. - Nie dzi­wię się. Też bym wolał publicz­nie nie tłu­ma­czyć, dla­czego zawsze Mistrz ma obraz przy sobie i jaki ma to zwią­zek z tym, że za homo­sek­su­alizm się solid­nie karze. - Sale, nic już lepiej nie mów. - Ty, Mistrzu, też. - Dobrze, wystar­czy już tych roz­mów na dzi­siaj. Chodźmy lepiej na spa­cer, by roz­ru­szać kości. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki ,,Sza­nowny panie" Caprotti. [wróć]