Dziedzictwo krwi

rze­my­śli­dów, pod któ­rego okiem w Pra­dze odby­wał się targ nie­wol­ni­ków, trudno zatem posą­dzać ją o tak wysu­bli­mo­wane uczu­cia. Sama też kilka lat wcze­śniej kazała spa­lić żyw­cem dwóch nie­mi­łych jej sercu zalot­ni­ków. Prawdą jest to, że wów­czas w jej mał­żeń­stwie źle się działo i z cza­sem Swen odda­lił ją od sie­bie, być może nawet wziął sobie drugą żonę. Dumna Pia­stówna wyje­chała do Pol­ski, na dwór brata, Bole­sława Chro­brego, który zachę­cony suk­ce­sem odnie­sio­nym pod­czas zjazdu gnieź­nień­skiego marzył o kró­lew­skiej koro­nie. Nie wiemy, co działo się z naj­star­szym synem Świę­to­sławy i Swena ani z cór­kami pocho­dzą­cymi z tego związku, ale Knut praw­do­po­dob­nie z woli ojca został oddany na wycho­wa­nie Thor­kel­lowi Wyso­kiemu, Jom­swi­kin­gowi z Wolina. Nie było w tym nic nie­zwy­kłego: wikin­go­wie czę­sto odda­wali swoje dzieci na pewien czas do domów przy­ja­ciół, mogą­cych zapew­nić im życie na takim samym pozio­mie jak w rodzin­nym domu, a sami przyj­mo­wali na wycho­wa­nie ich potom­ków. Taka wymiana dzieci, a wła­ści­wie synów, z reguły doty­czyło to bowiem męskiego potom­stwa, miała u wikin­gów długą tra­dy­cję. Jeżeli tak było w przy­padku Knuta, to Thor­kell musiał wywrzeć na niego duży wpływ, co nie było dla chłopca dobre. W oso­bie jego wycho­wawcy sku­piają się bowiem wszyst­kie nega­tywne cechy wikinga zdo­by­wa­ją­cego wła­dzę i mają­tek wyłącz­nie siłą i spry­tem. Thor­kell miał też wręcz zdu­mie­wa­jącą umie­jęt­ność prze­wi­dy­wa­nia, pozwa­la­jącą mu opo­wie­dzieć się po zwy­cię­skiej stro­nie kon­fliktu, w który się zaan­ga­żo­wał. Wszyst­kie te cechy prze­jął po nim Knut. Swen Widło­brody kil­ka­krot­nie wypra­wiał się do Anglii w celach łupież­czych, ale w końcu posta­no­wił pod­bić ten kraj. W 1013 roku zebrał wielką armię, roz­po­czy­na­jąc zwy­cię­ską kam­pa­nię, na którą zabrał Knuta. ,,Kiedy wresz­cie się zebrali, weszli na pokłady zdo­bio­nych wie­ży­cami okrę­tów, gdzie na obi­tych spi­żową bla­chą dzio­bach widzo­wie mogli roz­róż­nić sto­ją­cych wodzów - rela­cjo­no­wał pewien mnich piszący kro­nikę w jed­nym z klasz­to­rów we Flan­drii. - Oto na jed­nym z dzio­bów dostrzega się lwy odlane ze złota, gdzie­nie­gdzie na topach masz­tów ptaki, które ruchem swoim wska­zują, skąd wia­try wieją, lub pstre smoki ciska­jące pło­mie­nie z noz­drzy; gdzie indziej znowu ludz­kie figury z masyw­nego złota lub sre­bra, migo­cące czer­wie­nią, podobne nawet do żywych ludzi, jesz­cze gdzie indziej byki z unie­sio­nymi łbami i wycią­gnię­tymi do przodu kopy­tami, jakby były żywe, i rycząc, zry­wały się do biegu. Były też del­finy z brązu i cen­taury z tego samego metalu wyko­nane, które przy­wo­dziły na pamięć stare legendy. Pew­nie mógł­bym ci jesz­cze wymie­nić liczne inne figury z tych okrę­tów, podob­nej roboty, lecz nie znam nie­stety nazw tych dziw­nych potwo­rów, które przed­sta­wiały. Teraz burty stat­ków - a cze­muż miał­bym ci o nich wspo­mi­nać? Oto nie tylko były poma­lo­wane wspa­nia­łymi bar­wami, ale całe pokryte rzeź­bie­niami w zło­cie i sre­brze. Wresz­cie okręt kró­lew­ski o tyle prze­wyż­szał wspa­nia­ło­ścią pozo­stałe, co sam król prze­wyż­sza swoim dosto­jeń­stwem ryce­rzy swo­jej armii, ale lepiej może będzie, iż zamil­czę, ani­żeli bym miał tę wspa­nia­łość w zbyt lichych bar­wach przed­sta­wić"5. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki P. Urbań­czyk, Pol­skie tropy wikin­gów, roz­mowę prze­pro­wa­dziła Beata Janow­ska, https://wybor­­hi­sto­ria/7,121681,21379916,pol­skie-tropy-wikin­ [wróć] Wypo­wie­dzi na posie­dze­niach Sejmu - archi­wum. Zgro­ma­dze­nie posłów i sena­to­rów w dniu Kró­lowa Zjed­no­czo­nego Kró­le­stwa Wiel­kiej Bry­ta­nii i Irlan­dii Pół­noc­nej Elż­bieta, ­­dze­nie=zw1&dzien=1&wyp=001&kad=2 [wróć] Iko­no­kla­ści (gr. eik?n - obraz; klásis - zła­ma­nie) - przed­sta­wi­ciele ruchu reli­gij­nego, będą­cego pod wpły­wem juda­izmu i islamu, sze­rzą­cego się na tere­nie Bizan­cjum, w pań­stwie Fran­ków oraz w Nider­lan­dach od VIII do X wieku, sprze­ci­wia­ją­cego się kul­towi obra­zów o tema­tyce sakral­nej, w tym Matki Boskiej i Jezusa, jak rów­nież wize­run­ków świę­tych. [wróć] J. Mora­wiec, Knut Wielki. Król Anglii, Danii i Nor­we­gii (około 995--1035), Kra­ków 2013, s. 58. [wróć] M. Kozłow­ski, Swen Widło­brody - duń­ski mocarz, https://hist­­brody-dun­ski-mocarz-8900 [wróć]