I była miłość w getcie ebook

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Projekt okładki Magdalena Palej

Projekt typograficzny i redakcja techniczna Robert Oleś / d2d.pl

Fotografia na okładce by TopFoto / Forum

Fragment planu miasta stołecznego Warszawy z 1935 – Repozytorium Cyfrowe Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN

Copyright © by Paula Sawicka, 2015

Copyright © for Przedmowa do I wydania by Jacek Bocheński, 2009

Copyright © for Wiktor Woroszylski Doktór i Bóg by Natalia Woroszylska

Redakcja Elżbieta Lewczuk

Korekty i skład d2d.pl

Skład wersji elektronicznej d2d.pl

ISBN 978-83-8191-215-0

Mirkowi, z miłością

P. S.

Przedmowa do I wydania

[…] biegłem z Pawiej do szpitala […]. Tam zostałem przypisany numerkiem życia. […] dwóch żydowskich policjantów szarpało dziewczynę. […] Chcieli ją zawlec na Umschlagplatz. […] Przebiegłem ulicę i zacząłem się szarpać z policjantami. Było nas dwoje, ja i ona, duża, silna […]. W pewnym momencie tej kotłowaniny urwała się i uciekła. A oni zaczęli krzyczeć, że muszą mieć pięć łebków, bo inaczej ich zabiją. „To wszystko jedno, kogo zabierzecie” – powiedziałem i pobiegłem swoją drogą do szpitala.

Marek Edelman

Kto ma prawo pisać o przeżyciach tych, którzy „poszli do wagonów”, i tych, którzy ocaleli, o ich walce, żeby uratować życie własne, ale czasami czyjeś cudze, droższe lub ważniejsze: ukochanej kobiety, córki, matki albo kolegi z podziemnej organizacji w getcie? Kto ma prawo cokolwiek mówić o takich wyborach, motywach, rozpaczliwych decyzjach? Kto ma prawo opowiadać o głodzie miłości różnych par w dramatycznych okolicznościach Zagłady, o niesamowitych, a niby całkiem zwykłych związkach miłosnych, o biologii i uczuciach tych ludzi? Zakochał się w dziewczynie, zakochała się w chłopaku, wszystko w obliczu śmierci. Marek Edelman ma, oczywiście, to prawo, bo był pośrodku, doświadczał Zagłady i walczył z nią zbrojnie, choć słowo „zbrojnie” jest pewną przesadą, skoro walczący byli niemal bez broni.

A jakie prawo mam ja? Nie mam żadnego. Po pierwsze, nie urodziłem się Żydem przeznaczonym na zabicie, nie poczułem nigdy grozy fatalnego pochodzenia czy niebezpiecznego wyglądu, nie byłem w getcie, nie byłem nawet żołnierzem powstania warszawskiego, jak w roku 1944 Marek Edelman. Brak mi wszelkich, w najmniejszym choćby stopniu porównywalnych przeżyć. Do poprzedzenia przedmową książki I była miłość w getcie upoważnia mnie jedynie to, że upatrzył mnie sobie i wyznaczył do tego zadania z Jemu tylko znanych powodów Marek Edelman. Nie dyskutuje się z tego rodzaju wolą. Może więc nie mam prawa, ale mam obowiązek.

Jednak nie bez znaczenia jest coś jeszcze. O życzeniu Marka Edelmana dowiedziałem się w momencie, gdy śmiertelnie zachorowała moja żona, a ja musiałem oswoić się z myślą, że umiera. Nawiasem mówiąc, ostatnie dwadzieścia pięć lat życia otrzymała przedtem w darze od lekarza Marka Edelmana, który swego czasu, jak powiedziałaby Hanna Krall, „zdążył przed Panem Bogiem”: rozpoznał nierozpoznaną przez nikogo chorobę w ostatniej chwili, póki usunięcie jednego płuca było możliwe. Pozwoliło to ocalonej pacjentce żyć z drugim płucem jeszcze przez ćwierć wieku. Ale po tym ćwierćwieczu nic już nie zdołało uratować jej serca i tak się złożyło, że zaledwie kilka dni po uświadomieniu sobie, iż mam napisać to coś, co właśnie piszę, widziałem śmierć mojej żony umierającej na zawał. Dosłownie widziałem. Wprawdzie mnie odpędzali, ale podglądałem. Widziałem ustanie pracy serca, reanimację, stan po ostatnich wysiłkach chirurgów, a potem było już tylko lodowate czoło w kostnicy. Opowiadam o tym z brutalną otwartością, godną Marka Edelmana.

Muszę tu jeszcze coś dodać „bezczelnie”, jak by powiedział autor książki I była miłość w getcie, który kwalifikuje często w ten sposób własne śmiałe uczynki albo niekonwencjonalne odezwania. Otóż ja kochałem swoją starą, umierającą żonę. Traciłem ją i byłem bezsilny. I nagle poczułem, że przeżywam rzecz, którą wielokrotnie opisuje Marek Edelman, choć ta moja rzecz nie miała nic wspólnego z gettem ani Holokaustem. Ale przecież była to jakaś cząstka tego właśnie doświadczenia, ponieważ istota miłości i śmierci jest zawsze ta sama, niezależnie od tego, kogo kochamy, co kochamy, kto lub co nas zabija, ludobójca, pospolity bandyta, rak czy zawał.

Holokaust był losem Żydów, ale śmierć jest losem ludzi, nie tylko Żydów, choć ich, wraz ze wszystkimi, oczywiście też. Holokaust był dziełem Niemców, ale zbrodnia jest w ogóle dziełem ludzi. „To zrobili ludzie” – usłyszał Marek Edelman od Leona Bluma w roku 1946 i powtarza w książce za nim, a przecież najlepiej wie to sam, bez pomocy Leona Bluma. Podobnie miłość jest dobrem ludzi, nie wyłącznie Żydów. Zdaje mi się, że Marek Edelman chce nam koniecznie coś powiedzieć o tym ludzkim, uniwersalnym wymiarze Holokaustu, żebyśmy zrozumieli, wiedzieli i pamiętali. Może dlatego wybrał sobie nie-Żyda na autora przedmowy do opowieści I była miłość w getcie.

Ten tytuł brzmi biblijnie, jakby otwierał jeszcze jedną księgę Starego Testamentu, współcześnie dopisywaną, bo rzeczywiście zdarzył się w naszych czasach powód, by ją dopisać. Tytuł sugeruje niejako dalszy ciąg lub dodatek do czegoś, co działo się przedtem lub istnieje obok. Wiem z rozmów, że spójnik „i” był w myśli autora książki elementem bardzo istotnym. Miłość? Nie! I miłość. Razem z „i”. Bo miłość nie była w getcie jedyna ani najważniejsza.

A co było najważniejsze? Okrucieństwo? Strach? Nienawiść? Dno upokorzenia? Walka, którą przecież Marek Edelman stoczył i której symbolem jest dziś dla nas? Zapewne. Może się więc wydać, że mówi nam i Pauli Sawickiej mniej więcej tak: tamto wszystko opisałem już wcześniej, różni inni też opisywali, istnieje olbrzymia biblioteka na temat Holokaustu, ale wyobraźcie sobie, była wtedy jeszcze miłość, no więc teraz opowiem to i owo, co pamiętam o miłości, a ty, Paulo, zapisz.

Z pozoru na to wygląda i wcale nie wykluczam, że Marek Edelman sam tak myśli. Jednak żaden autor, również Marek Edelman, który nie jest zawodowym pisarzem, lecz bohaterem i świadkiem historii, nie uniknie powszechnego losu autorów. Dzieła ich faktycznie mówią nie to, co autorzy sobie postanawiają, ale co my, czytelnicy, z nich wyczytujemy. Otóż gdy czytamy świadectwo Marka Edelmana, podyktowane Pauli Sawickiej, ten postrzępiony dopisek do Starego Testamentu, czyli do historii Żydów, która jak w Starym Testamencie przeobraża się w historię człowieka i świata, a są to epizody, urywki, migawki, rzeczywiście strzępy niknącego wspomnienia przeszłości i refleksje nad nią dla przyszłości (autor chciał nawet w pewnej chwili nazwać całą książkę Strzępy pamięci), gdy zatem czytamy ten jedyny w swoim rodzaju dokument, narzuca się nam, czytelnikom, nieodparte wrażenie, że tym czymś najważniejszym, wartością niekiedy cenniejszą od samego życia była miłość. I powinna być.

„Musimy uczyć w szkołach, w przedszkolach, na uniwersytetach, że zło jest złem, że nienawiść jest złem i że miłość jest obowiązkiem” – od takiego przesłania w pierwszym rozdziale zaczyna się relacja Marka Edelmana, myślę, nie tylko z getta, ale w ogóle z osobistego i historycznego doświadczenia. „Nienawiść jest łatwa. Miłość wymaga wysiłku i poświęcenia”.

Miłość, o jakiej tu mowa, nie jest oczywiście namiętnością erotyczną ani stosunkiem płciowym. Ale może być! Opisy takich przypadków, przejmujących, bo niemal zawsze ocierających się o śmierć, zgrupował Edelman w rozdziale pod tytułem Miłość w getcie. Znowu warto zauważyć, od czego zaczyna.

Pani Tenenbaumowa, pielęgniarka ze szpitala Bersonów i Baumanów, była przyjaciółką mecenasa Berensona. Codziennie podawała mu obiad. Po obiedzie pan mecenas zasypiał, a wtedy przychodziła jej córka, grzeczna siedemnastoletnia dziewczynka, ulizana, gładko uczesana, w białej wykrochmalonej bluzeczce. Pomagała mamie sprzątać. Skończyła się Wielka Akcja i czterdzieści cztery tysiące osób dostało numerki życia. Wśród nich pani Tenenbaumowa. Kiedy wszyscy z numerkami wyszli na stronę „do życia”, ktoś zauważył, że pani Tenenbaumowa leży w łóżku, a na stoliku leżą puste butelki po luminalu oraz list i jej numerek życia. Pani Tenenbaumowa napisała w tym liście, że swój numerek życia oddaje córce i że popełniła samobójstwo.

Jest to więc na razie krótkie opowiadanie o miłości matki do córki, miłości skrajnie altruistycznej, bo silniejszej niż instynkt samozachowawczy. Jednak następuje dalszy ciąg historii.

Deda dostała więc numerek życia. Taka nieśmiała dziewczynka została sama. I nagle się zakochała w jakimś chłopcu. Widocznie miała też trochę pieniędzy, bo chłopak załatwił im mieszkanie po aryjskiej stronie. Rozkwitła w tej miłości. Przez trzy miesiące żyła z tym chłopcem w wielkim szczęściu w mieszkaniu po aryjskiej stronie. Nic innego nie było po niej widać, tylko tę miłość. Każdy bez wyjątku, kto ją wtedy widział, mówił, że promieniała szczęściem. […] Ciepło, które dawał jej chłopiec, sprawiło, że zapominała o getcie. To szczęście trwało trzy miesiące. Potem – może się skończyły pieniądze – gospodarze wydali ją i jej chłopca.

Siedemnastoletnia Deda, nim ją gospodarze wydali, znała przez trzy miesiące tylko taką szczęśliwą miłość i żadnej innej już nie poznała. Ale przytoczę jeszcze trzeci, po pani Tenenbaumowej i Dedzie, przypadek z Miłości w getcie.

Mama tej dziewczyny zachorowała. […] Jak z mamą było bardzo źle, zostawał na noc, a ona ze strachu, że coś się stanie, przytulała się do niego. […] Nie jest pewne, czy się kochali ani nawet czy wiedzieli, jak to się robi […]. Któregoś dnia […] mamy już nie było. Tłum, parę tysięcy osób, był pędzony na Umschlagplatz. […] Dogonili pochód i jadąc wzdłuż całego wielotysięcznego tłumu, zaczęli szukać mamy. Tuż przed Umschlagplatzem dojrzeli ją. […] Powiedziała mu: „Niestety musimy się rozstać, mama nie może iść sama w taką drogę”. I poszła za mamą do wagonu.

Trzy wersje miłości, które przedstawiłem, cytując poszczególne historie, to zaledwie drobna cząsteczka obrazu. Chodzi o najróżniejsze sytuacje ludzi ogarniętych piekłem, kiedy ci ludzie coś robią wbrew zasadom obowiązującym w piekle. Robią dla siebie czy dla drugiego człowieka? Dla spokoju sumienia, z miłości własnej czy – jak powiedziałby chrześcijanin – z miłości bliźniego? Otóż, paradoksalnie, w piekle ta różnica się zaciera i nie zawsze można mieć pewność, co jest czym. No bo rzeczy się dzieją w piekle, nie w „normalnym” świecie.

„»Hendusiu, chodź – zawołałem do niej. – Jest droga wyjścia dla ciebie, dla takich jak ty. Jutro wyjdziesz na aryjską stronę«. Dzielił nas chodnik i ten ogrodzony skwerek. »Mam tu sto pięćdziesięcioro dzieci, przecież ich nie zostawię. Nie mogą same iść do wagonów«.[…] Została z nimi, a przecież wiedziała, co się stanie. Czy z poczucia obowiązku, czy z miłości do nich? Wtedy to było to samo”– pisze Marek Edelman.

Pisze też: „Wisiała naga na oczach pięćdziesięciu czy stu osób, stłoczonych w tym samym pokoju. A ona w kąciku była gwałcona i wszyscy na to patrzyli, a ja stałem z daleka i też to widziałem. Teraz mnie zapytasz, jak przyzwoity mężczyzna powinien się zachować w tej sytuacji. A on tak się zachował, jak mógł. Patrzył, widział i nic nie mógł zrobić. Oczywiście, trzeba było strzelać, tylko trzeba było mieć z czego”.

Celem mojej przedmowy nie jest zdanie sprawy ze wszystkiego, o czym opowiada książka. Opowie Wam sama, między innymi o dzieciństwie i czasach szkolnych autora, o zaangażowaniu już przed wojną w działalność żydowskiej organizacji socjalistycznej Bund i jej młodzieżówki Cukunft, o szpitalu przy Umschlagplatzu, o konspiracji i – rzecz jasna – o powstaniu w getcie, a na koniec o jeszcze jednym, tym, które nazywa się warszawskie. Opowie językiem naturalnym, żywym, szorstkim, bo książka nie jest w istocie napisana, lecz powiedziana, a jeśli przetworzona, zresztą świetnie, na tekst, to z zachowaniem cech mowy potocznej przez Paulę Sawicką. Wszystkie wyliczone tematy zawarte zostaną w zdarzeniach i epizodycznych losach ludzi. Czytać będziecie z wypiekami na twarzy i przeważnie ze zgrozą, ale nie po to piszę przedmowę, żeby to Wam powiedzieć.

Skupiłem uwagę na kilku cytatach, ponieważ dotyczą pytań stawianych przed człowiekiem w sytuacjach ekstremalnych, a to jest dziedzina Marka Edelmana. W tym jest on największy i najmądrzejszy, między innymi dlatego, że nie udziela odpowiedzi, tylko umie zdefiniować w prosty sposób te straszne pytania. A mnie korci takie domniemanie: wszystkim tym, nawet najpotworniejszym sytuacjom towarzyszy zawsze w głowie Marka Edelmana jakaś „i miłość”, to znaczy potrzeba jakiegoś dobra ponad złem świata, wyrażająca się zarówno tragicznie, solidarnym pójściem z kimś „do wagonów”, jak i romantycznie, trzema miesiącami szczęścia po aryjskiej stronie, lub w końcu heroicznie – walką dla samego poczucia godności, bez najmniejszej nadziei na zwycięstwo. Chodzi za każdym razem o coś lepszego niż zezwierzęcenie w piekle, o jakiś współczynnik człowieczeństwa wbrew bestialstwu, bodaj potencjalny, bodaj tylko zaznaczony w świadomości, niedający się w praktyce zrealizować, gdy na przykład do bestii gwałcących w dziki sposób swą ofiarę trzeba by, oczywiście, strzelać, ale trzeba by, niestety, mieć z czego.

Ta wszechobecna „i miłość” Marka Edelmana jest najwyższą wartością dodaną do Zagłady, wartością etyczną i wartością książki, którą mam niezasłużony zaszczyt przedstawiać publiczności.

Można się nie zgadzać z poglądami autora na poszczególne zagadnienia polityczne, kwestionować tę lub ową radykalną ideę, powątpiewać, czy fakty historyczne zawsze się zgadzają, czy nie zostały przeżyte i zapamiętane z subiektywnego punktu widzenia w szczególnych warunkach, czemu skądinąd trudno byłoby się dziwić. Marek Edelman sam jest tego świadom.

„Może to niedokładnie tak było, ale ja to tak pamiętam. […] to nie jest prawda historyczna. […] Czy dziś wolno widzieć sprawy tak, jak się je wtedy widziało?” – oto są wątpliwości autora, na wyrywki cytowane z różnych miejsc jego tekstu.

Głębiej w problem subiektywizmu wnika Marek Edelman w dwóch rozdziałach, których tytuły, Strzępy pamięci i kończąca książkę Pamięć, zawierają właśnie to słowo.

Pewne kwestie trzymał dotychczas, jak powiada, „w brzuchu”, teraz o nich mówi. Są to znowu pytania, na które w świetle „normalnej” moralności nie ma odpowiedzi możliwej do przyjęcia, lub są to alternatywy, których nie da się rozstrzygnąć obiektywnie, rozstrzygnięciem będzie zawsze bolesna, straszna, okrutna racja czyjejś jednej strony, jak w epizodzie z żydowskimi policjantami, obranym przeze mnie za motto przedmowy.

Z punktu widzenia powstańców getta pięćdziesiąt pistoletów, jakie otrzymali od AK, to było o kilkaset, a może o kilka tysięcy za mało. Z wojskowego punktu widzenia generała Grota, który na to zezwolił, lecz więcej nie dał, mogło być tych pistoletów o pięćdziesiąt za dużo, bo broń miała zostać użyta do beznadziejnej walki i z całą pewnością „zmarnowana”. Nie wiem, jak było „naprawdę”, wiem, że w takich sprawach nie ma „naprawdę”. I zaiste nie mnie o tym sądzić.

Z wojskowego punktu widzenia nie było również sensu bombardować Auschwitz i alianci go nie zbombardowali ani nie opłacało się udzielać pomocy powstańcom warszawskim w roku 1944 i alianci udzielili jej w stopniu podobnym do pięćdziesięciu pistoletów od AK dla Żydowskiej Organizacji Bojowej w getcie.

Marek Edelman to wie, a ponieważ wie, dlatego trzymał to „w brzuchu”, ale to go boli. Wszystkich, Żydów i nie-Żydów, coś takiego boli, każdego inaczej. Nie ma jednej pamięci żydowskiej. „Nie ma […] jednolitego narodowego schematu pokazującego, jaki stosunek mają Żydzi do Polaków. I tak samo jest z Polakami”.

W powstaniu warszawskim było tak: „[…] zatrzymał mnie powstańczy patrol. Spojrzeli na moją przepustkę i powiedzieli: »A to co, Żyd? Dawaj pod ścianę, bo to musi być szpieg«. Było ich czterech na mnie jednego. »Ręce do góry, podpaliłeś Leszno, ty Żydzie wstrętny!« […] Udało mi się, bo dowódca wyszedł i potwierdził, że mnie zna. To mnie uratowało”.A skończyło się tak:„[…] porucznik Tytus […] podszedł do mnie i powiedział: »Marek, nie ma rady, idę do niewoli. Dam ci opaskę i akowską legitymację. Pójdź z nami«. Zapytałem go tylko, czy mi zagwarantuje, że nikt z jego ludzi, kiedy będziemy przechodzić do Niemców, nie wskaże mnie i nie powie, że jestem Żydem. »Nie, tego ci nie zagwarantuję«. »Wobec tego dziękuję, ja zostaję« – odpowiedziałem”.

Mimo wszystko nie antysemityzm jest, według Marka Edelmana, najpoważniejszym „złem, które może urosnąć” i przed którym trzeba ostrzec świat. Prawdziwie groźna w skutkach może być obojętność na antysemityzm. Antysemityzm występuje wszędzie, czy to w Polsce, czy to we Francji, ale Żyda wychodzącego z getta łapało dwóch szmalcowników, a tłum się gapił i udawał, że nic się nie stało, bo mu tak było wygodniej.

„[…] trzeba dziś znowu młodzież nauczyć, iż pierwszą i najważniejszą rzeczą jest życie, a potem dopiero jest wygoda” – tymi słowami zamyka swoją książkę człowiek, który przeżył lekcję XX wieku i ogląda lekkomyślny wiek XXI.

Listopad 2008

Jacek Bocheński

Zło może urosnąć

Jestem skrępowany, że mam do Państwa mówić. Stoję tu samotny, stoję tu z przypadku, jak prawdopodobnie całe życie. Wszechświat też prawdopodobnie powstał z przypadku. A tu, na tej sali, są ministrowie, ambasadorzy, profesorowie, posłowie, dyrektorzy, wychowawcy, nauczyciele. Za wami są instytucje, organizacje, rządy, a nawet całe państwa. Za mną jest nicość. Nicość, w którą odeszły setki tysięcy ludzi. Odprowadzałem ich do wagonów. Nie mam prawa mówić w ich imieniu, bo nie wiem, czy ginęli z nienawiścią, czy katom przebaczali. I już nikt się tego nie dowie. Ale mam obowiązek czuwać, żeby pamięć o nich nie zaginęła. Wiem, że potrzebna jest pamięć o tych kobietach, dzieciach, ludziach starych i młodych, którzy odeszli w nicość, zostali zamordowani bez sensu i bez powodu. Wiem, że potrzebna jest pamięć o nich.

W 1946 roku spotkałem się w Paryżu, w Ogrodzie Luksemburskim, z Leonem Blumem, ówczesnym premierem Francji. Rozmawialiśmy o tym, co się stało, i Leon Blum powiedział: „Tego nie zrobili Niemcy, to zrobili ludzie”. Zrozumiałem wtedy, że każdy człowiek może okazać się zdolny do popełnienia tak strasznych rzeczy i że przed tym trzeba ludzi przestrzegać. Człowiekowi udało się opanować Ziemię, bo potrafił zwalczyć, zniszczyć wszystko, co stało mu na drodze. I dziś w każdym z nas wciąż kryje się atawistyczna skłonność do niszczenia, zabijania. Nad tą skłonnością trzeba zapanować.

Cywilizacja i kultura nałożyły na człowieka ograniczenia, pomogły powściągnąć tę skłonność, nauczyły ograniczania zdobywczych zapędów i współżycia z innymi ludźmi, zrobiły ludzi dobrymi. Ale nie zawsze tak się działo. Było i tak, że wielkie umysły i wielkie talenty stawały na usługi zbrodniczej władzy. Na zamówienie hitlerowskiej ideologii niszczenia „podludzi” służyły nauką i wiedzą usprawnianiu machiny ludobójstwa, a wizją artystyczną, jak Leni Riefenstahl, tworzeniu z ludzi bezkształtnej masy pleców pędzonej do wagonów. Dopiero po wielu latach talent Jolanty Dylewskiej pozwolił widzowi dostrzec w tej masie twarze poszczególnych osób, twarze ojców prowadzących za ręce dzieci, matek kołyszących w ramionach niemowlęta.

Trzeba więc pilnować, by kultura pielęgnowała dobroć, nie nienawiść. Wojna się skończyła, a my ciągle tego nie potrafimy. Najlepsze uniwersytety europejskie, a takim jest Sorbona, w najbardziej demokratycznym państwie, a takim jest Francja, mogły wykształcić największych ludobójców, bo takim był Pol Pot. To znaczy, że nie dość dobrze uczymy, system edukacyjny jest zły. Bo dużo łatwiej wzbudzić nienawiść, niż skłonić do miłości. Nienawiść jest łatwa. Miłość wymaga wysiłku i poświęcenia.

Pozwalamy, żeby na ulicach miast demokratycznych krajów, w imię swobód demokratycznych, odbywały się parady nienawiści i nietolerancji. To zły znak. I to nie jest demokracja. Demokracja nie polega na przyzwoleniu na zło, nawet najmniejsze, bo ono może nie wiadomo kiedy urosnąć. Musimy uczyć w szkołach, w przedszkolach, na uniwersytetach, że zło jest złem, że nienawiść jest złem i że miłość jest obowiązkiem. Musimy walczyć ze złem tak, żeby ten, który czyni zło, zrozumiał, że nie będzie dla niego litości.

Wystąpienie Marka Edelmana na uroczystej sesji otwierającej polską prezydencję Task Force for International Cooperation on Holocaust Education, Remembrance and Research, Warszawa 27 czerwca 2005 roku

Szkoła powszechna CISZO, Karmelicka 29, róg Dzielnej

Szkołę prowadziła Centralna Żydowska Organizacja Szkolna, po żydowsku Centrale Jidisze Szul Organizacje, w skrócie – CISZO. Była to związana z Bundem świecka organizacja oświatowa. Nie umiem opisać budynku szkoły, ale chyba musiała to być zwykła kamienica. Narożny, dwupiętrowy dom. Wchodziło się od Karmelickiej. Od Dzielnej też była brama, wychodziła na wprost Więziennej, małej uliczki biegnącej od Dzielnej do Pawiej wzdłuż bocznej ściany Pawiaka. Ale tą bramą nigdy się nie chodziło. Pewnie była zamknięta.

Chorowałem, kiedy trzeba było zacząć naukę w szkole, więc poszedłem dopiero do czwartej klasy. Do szkoły na Karmelicką chodziłem przez trzy lata i wszystko, co umiem, to z tych trzech lat nauki. Później w gimnazjach Spójni i Zgromadzenia Kupców niewiele się nauczyłem. Może jeszcze tylko na lekcjach polskiego u profesora Augusta Kreczmara w Gimnazjum Zgromadzenia Kupców.

Dopiero w szkole na Karmelickiej nauczyłem się żydowskiego. Przedtem mówiłem po rosyjsku, potem po polsku, a tu trzeba było mówić po żydowsku, bo to był język wykładowy większości przedmiotów. I dzieci w szkole mówiły między sobą po żydowsku, a dla mnie to był nowy język. Mieliśmy sześć godzin polskiego tygodniowo, codziennie jedna lekcja. Nie pamiętam, kto uczył polskiego. Żydowskiego uczyła moja wychowawczyni, pani Mendelson. Kazała mi przychodzić do siebie do domu na dodatkowe lekcje. Uczyła mnie sylabizować po żydowsku, bo nie miałem talentu do tych liter.

Moi najbliżsi koledzy po żydowsku mówili świetnie.

Majus Nowogródzki był jedynakiem, synem sekretarza generalnego Bundu, mieszkał na Nowolipiu 7. Cały parter tego domu zajmowała drukarnia, a na pierwszym piętrze była redakcja „Fołks-Cajtung”. Majus mieszkał na piątym piętrze. To był inteligencki dom. Na ścianach pełno obrazów i bardzo dużo książek. Potem, po wojnie, Majus zapytał mnie, co moim zdaniem stało się z tymi obrazami i książkami. A co się miało stać? Wszystko się spaliło. Tam, u niego na balkonie, paliliśmy pierwsze papierosy. Mama Majusa, Sonia, była nauczycielką i ważną osobą w szkolnictwie żydowskim. Do Majusa chodziłem często, prawie codziennie. Zazwyczaj nikogo nie było w domu, bo rodzice byli ciągle zajęci, więc nikt nam nie przeszkadzał w paleniu papierosów. I na jego podwórku – to była taka niewielka studnia – jeździliśmy na rowerze Majusa, bo Majus miał rower, ale ja i do tego nie miałem talentu i w końcu nigdy nie nauczyłem się jeździć na rowerze.

Reszta tekstu dostępna w regularnej sprzedaży.

WYDAWNICTWO CZARNE sp. z o.o.

czarne.com.pl

Wydawnictwo Czarne

@wydawnictwoczarne

Sekretariat i dział sprzedaży:

ul. Węgierska 25A, 38-300 Gorlice

tel. +48 18 353 58 93

Redakcja: Wołowiec 11, 38-307 Sękowa

Dział promocji:

ul. Marszałkowska 43/1, 00-648 Warszawa

tel. +48 22 621 10 48

Skład: d2d.pl

ul. Sienkiewicza 9/14, 30-033 Kraków

tel. +48 12 432 08 52, e-mail: [email protected]

Wołowiec 2021

Wydanie IV zmienione