Imperium miłości. Tom II ebook

1

KISŁOWODZK

GRUDZIEŃ 1917

Trzydziestego grudnia 1917 roku, w przeddzień sylwestra, w domu Juliana Wierżeńskiego w Kisłowodzku panowała niemal całkowita ciemność, inaczej niż w poprzednich latach. Słabe światło paliło się tylko w jednym albo dwóch oknach na górnym piętrze.

Szura krążyła między swoimi bagażami a rzeczami leżącymi na łóżku, w szufladach i w szafie. Matka i niania pomagały jej wybierać ubrania, których najbardziej potrzebowała, i wkładać je do walizek. Jekatierina Nikołajewna ze znawstwem przyjrzała się bagażom, wybrała największy z nich i odstawiła go na bok.

– Tego nie będziesz potrzebowała, Szureczko, im mniej zabierzesz, tym lepiej.

Po godzinie Szura była gotowa do drogi, spakowana do dwóch waliz i podręcznej torby. Na bagażach leżała sobolowa czapka i mufki. Kiedy przed drzwiami wejściowymi stanęła dorożka, w sieni rozpoczęła się smutna ceremonia pożegnalna. Zapłakana Szura objęła matkę. Jekatierina Nikołajewna z trudem powstrzymywała łzy. Mocno przytuliła młodszą córkę, a potem kilkakrotnie ucałowała ją w policzki.

– Nie płacz, Szureczko, nie płacz. Niedługo wszystko się skończy, a nasza rodzina znów będzie razem. Z pewnością będziesz bezpieczniejsza u wujka.

Szura przez łzy pożegnała się ze swoją siostrą Walentiną oraz nianią. Podczas gdy ładowano bagaż na dorożkę, jeszcze raz objęły się z matką i siostrą. Nagle usłyszały kanonadę gdzieś w pobliżu, podniosły wzrok i zobaczyły błysk eksplozji rozjaśniający granatowe niebo. Jekatierina Nikołajewna zaprowadziła córkę do dorożki.

– Pośpiesz się, kochanie, bo spóźnisz się na pociąg.

Kiedy tylko dziewczyna wsiadła, konie szybko ruszyły z miejsca. Szura obejrzała się, żeby po raz ostatni pomachać rodzinie i przyjrzeć się swojemu domowi, zanim ten zniknie jej z oczu. Już tęskniła za bliskimi i cudownym dzieciństwem. Gdyby nie obecność woźnicy, z pewnością by się rozpłakała. Postawiła kołnierz płaszcza i przygryzła wargę. Nie potrafiła dłużej nad sobą panować i wkrótce patrzyła przez łzy na rozmazane widoki za oknem.

Jechali cichymi ulicami Kisłowodzka. Gdy dotarli do dworca, Szura z zaskoczeniem spojrzała na nieprzebrany tłum. Najwyraźniej nie ona jedna postanowiła uciec z miasta. Ludzie na peronie, dźwigający bagaże pełne najcenniejszego dobytku, czekali na pociąg, który miał ich zabrać daleko od nadciągającego wroga. Szura opuszczała bezpieczny dom ojca i ciepłe objęcia matki. Stała się jedną z tysięcy osób, które uciekały z paniką w oczach przed niemal pewną śmiercią ku szansie na przeżycie, nie wiedząc, co kryje przyszłość. W tej walce wszyscy byli równi. Gdy tylko podróżni usłyszeli gwizd pociągu, rozpętał się chaos. Ludzie szarpali swoje dzieci, popychali się nawzajem, a nawet uderzali łokciami. Szura nie była przygotowana na coś takiego. Mocniej zacisnęła dłonie na rączkach walizek, bojąc się, że je zgubi, po czym podążyła za woźnicą, który torował jej drogę. Naczelnik stacji usiłował zaprowadzić porządek, ale bezskutecznie. Okazało się, że pociąg, który miał ich zabrać z Kisłowodzka do Noworosyjska, jest pociągiem towarowym, wypełnionym po brzegi podróżnymi z poprzednich stacji.

Szura wspięła się do wagonu z pomocą woźnicy i pewnego eleganckiego młodzieńca. Przeznaczenie popychało naprzód i kształtowało jej życie, nad którym nie miała żadnej kontroli. Zadrżała, gdy zobaczyła ludzi upchniętych jak sardynki pośród toreb, worków, drewna i siana. Patrząc na ich ponure twarze, odnosiła wrażenie, że tacy się urodzili i nigdy się nie uśmiechali, może po prostu nie mieli ku temu powodów. Wiedziała jednak, że to nie może być prawda i że tę zmianę na gorsze wywołała wojna, a przede wszystkim rewolucja. Młodzieniec, który pomógł Szurze wsiąść do wagonu, znalazł dla niej miejsce i zaczął ją do siebie przyzywać. Ufała, że robi to z grzeczności i nic jej nie grozi z jego strony. Próbowała przecisnąć się do niego, prosiła ludzi, aby zrobili jej miejsce, jednak w końcu musiała uznać, że słowa nie wystarczą, i wzorem innych zaczęła torować sobie drogę ramionami i łokciami. Ludzie otaczali ją zewsząd, czuła się uwięziona. Młodzieniec wyciągnął do niej rękę i pomógł jej dotrzeć do ciasnego narożnika, który dla niej zajął. Tam znalazła dla siebie zaciszny zakątek.

– Dokąd panienka jedzie?

– Do Jekaterynodaru.

– Niestety, będzie panienka musiała jechać w tym tłumie.

– Jak długo potrwa podróż?

– Kto wie, może dziesięć dni, może dłużej.

Szura wytrzeszczyła oczy.

– Tak długo?

– Dawniej tak nie było, ale w obecnych okolicznościach będziemy mieli szczęście, jeśli w ogóle dotrzemy do celu.

Szura się wystraszyła. Uważnie przyjrzała się młodzieńcowi. Wyglądało na to, że pogodził się z sytuacją, chociaż niechętnie, i zachowywał się tak, jakby oglądał przedstawienie w teatrze. W jego towarzystwie czuła się dziwnie spokojna. Była zadowolona, że ktoś chce ją ochronić przed tym szalonym tłumem. Mężczyzna ustawił jej bagaże w kącie, a następnie otworzył małe drewniane okno znajdujące się na wysokości głowy stojącego człowieka, które bardziej przypominało otwór wentylacyjny. Szura posłała mu uśmiech pełen wdzięczności. Zapałała do niego sympatią. To było inne uczucie niż miłość. W ramach rewanżu za okazaną serdeczność mogła przynajmniej uśmiechnąć się z uznaniem.

Pociąg jechał nierówno, na zmianę wolno i szybko, a od czasu do czasu zatrzymywał się na kilka godzin. Postoje na dworcach były normalne, jednak przerwy w podróży między stacjami od razu wywoływały falę plotek: że bolszewicy stoją na torach lub że pociąg zostanie cofnięty. Nikt nie znał prawdy. Każdy taki incydent wzbudzał żywe emocje u Szury i pozostałych podróżnych. Jednak młodzieniec tylko się uśmiechał.

– Ludzie tworzą plotki, a następnie wierzą we własne kłamstwa, nawet jeśli ich to krzywdzi. Takiej wiary potrzebują ludzie, którzy porzucili nadzieję.

Jego poglądy wywołały uśmiech u Szury. Był interesujący i dziwny. Cieszyła się, że ma go za towarzysza podczas długiej i żmudnej podróży.

Trzeciego dnia uprzejmy młodzieniec wysiadł na jednej ze stacji, aby kupić nieco zapasów, i już nie wrócił. Szura czekała na niego aż do odjazdu pociągu, jednak słuch o nim zaginął. Albo wsiadł do innego wagonu, albo został. Nagle poczuła się samotna i pozbawiona ochrony. Postanowiła zamknąć się w sobie i nie rozmawiać z nikim do końca podróży. Uznała, że im będzie cichsza, tym lepiej dla niej.

Podróż ciągnęła się bez końca. Kiedy zatrzymywali się na kolejnych stacjach, Szura uważnie nasłuchiwała, jednak wciąż nie wymieniano Noworosyjska. Siadała na swoich bagażach i szukała pocieszenia w świecie marzeń. Co teraz robią jej matka i Walentina? Gdy myślała o ojcu, łzy napływały jej do oczu. Wciąż nie mogła się pogodzić z jego śmiercią. Gdzie są jej bracia i z kim walczą? Gdzie jest Seyit? Kiedy pomyślała o ukochanym, coś przeszyło jej serce. Straciła z nim kontakt. Nie wiedziała, czy docierają do niego jej listy. Nie otrzymała żadnej odpowiedzi. Nie wiedziała, czy wrócił z frontu. Może został aresztowany razem z carem i jego rodziną. Nie chciała, aby ludzie zobaczyli jej łzy. Mocno zacisnęła powieki i próbowała nad sobą zapanować.

Równo po dziesięciu dniach dotarli do Noworosyjska. Szura stanęła na odrętwiałych nogach i przepchnęła się do wyjścia. Cieszyła się, że podróż dobiegła końca, ale jej przyszłość malowała się w ciemnych barwach. Nie była pewna, czy po tylu dniach jej wujek nadal na nią czeka. Możliwe, że generał Afrikan Bogajewski i jego świta już opuścili miasto specjalnym pociągiem. Ta obawa towarzyszyła jej, gdy wysiadła na peron. Co dalej? Postanowiła nie ruszać się z miejsca i czekać.

Robiło się ciemno. Pociąg odjechał już jakiś czas temu i śnieg zdążył przykryć tory. Nie było bardzo zimno, ale wylękniona i niepewna Szura drżała, zupełnie jakby znalazła się nago pod lodem. Postawiła kołnierz płaszcza i przyłożyła mufkę do twarzy. Na dworcu było cicho, ale wciąż tłoczno. Podróżni, którym nie udało się wsiąść do odjeżdżającego pociągu, próbowali znaleźć dla siebie jak najwygodniejsze miejsca. Zamierzali się zdrzemnąć do przyjazdu kolejnego pociągu, chociaż nie wiedzieli, kiedy to nastąpi. Szura pomyślała, że jej los niewiele się od tego różni. Nagle usłyszała za sobą kroki. Odwróciła się i zobaczyła oficera w towarzystwie dwóch żołnierzy. Wojskowy zasalutował.

– Panna Aleksandra Julianowna Wierżeńska?

Szura tak się ucieszyła na dźwięk swojego imienia, że niemal się popłakała. Z trudem powstrzymała się przed rzuceniem się młodemu oficerowi na szyję. Gwałtownie się wyprostowała.

– Tak, to ja.

– Kapitan Rubin, mam panienkę odstawić do generała Afrikana Bogajewskiego. Czy jest panienka sama?

– Tak.

Na otrzymany sygnał żołnierze pochwycili jej bagaże. Razem wsiedli do dorożki czekającej przed wejściem na dworzec. Szura była niezwykle szczęśliwa, że znajdzie się pod opieką wujka.

Dorożka popędziła w stronę prywatnego pociągu generała Bogajewskiego, atamana Kozaków dońskich. Pociąg służył mu za siedzibę główną i mieszkanie. Szura postawiła kołnierz i owinęła twarz szalem, żeby ochronić ją przed mokrym śniegiem, który chłostał jej policzki jak bicz.

Szczelnie otulona, nie mogła rozpoznać pasażerów dorożki, która nadjeżdżała z przeciwnego kierunku i zmierzała ku dworcowi.

2

NOWOROSYJSK

ZIMA 1917

Pasażerami dorożki, którą właśnie minęła Szura, byli Seyit, Celil oraz Tatiana. Po emocjonującej wyprawie do Kisłowodzka wrócili do Noworosyjska tym samym pociągiem co Szura. Los sprawił, że podczas dziesięciodniowej podróży nie natknęli się na siebie. Może dlatego że przyjaciele nie wsiedli do pociągu w Kisłowodzku, tylko na następnej stacji.

Mężczyźni zaczekali w hotelu, podczas gdy Tatiana Czupilkina odwiedziła dom Szury. Zastała tam tylko nianię. Staruszka pamiętała imię Tatiany z listów, które otrzymywała Szura, dlatego szczerze poinformowała swojego gościa, że Szura wyjechała z Kisłowodzka i udała się do swojego wujka do Noworosyjska. Przyjaciele wynajęli dorożkę i pojechali na dworzec. Niestety pociąg już odjechał, więc tą samą dorożką pośpieszyli na kolejną stację. Tym razem dopisało im szczęście i zdążyli wsiąść do pociągu. Podczas dziesięciodniowej podróży wielokrotnie się zatrzymywali. Seyit za każdym razem wysiadał i lustrował wzrokiem jak największą liczbę wagonów, po czym, rozczarowany, że nigdzie nie ma Szury, wracał na swoje miejsce. Ta zabawa w kotka i myszkę, z której obie strony nie zdawały sobie sprawy, trwała aż do końca podróży. Gdy dotarli do celu, w prywatnym pociągu generała Bogajewskiego, głównej siedzibie Armii Ochotniczej, odnaleźli porucznika Milowicza, z którym podróżowali z Riazania do Rostowa. Obiecał im, że będzie wypatrywał Szury i da im znać, jeśli czegoś się dowie. Wynajęli pokój w jednym z przydrożnych zajazdów niedaleko pociągu generała.

Na kolację w zajeździe podano barszcz ze śmietaną i tanie wino stołowe, niezbyt wykwintne, ale smaczne. Po drugiej butelce poczuli się senni. Tatiana pocieszała Seyita:

– Szura na pewno się pojawi. Siostrzenice wybitnych postaci, takich jak generał Bogajewski, nie rozpływają się w powietrzu. Lepiej odpocznij, Kurcie Seycie, i bądź dobrej myśli.

Uśmiechnął się, wiedząc, że Tatiana chce dla niego jak najlepiej. Pocałował ją w policzek, poklepał Celila po ramieniu i życzył im obojgu dobrej nocy. Potem wszyscy udali się do swoich sypialni. W łóżku Seyit przyjrzał się swojej obolałej nodze i zobaczył, jak bardzo jest spuchnięta. Podejrzewał, że z powodu bólu i podekscytowania czeka go bezsenna noc. Wstał, zażył lekarstwo przeciwbólowe i zapalił papierosa. Wyjrzał przez okno na ulicę. Płatki śniegu były duże jak kopiejki. Wiatr mocno dmuchał i nieprzyjemnie tłukł starymi okiennicami. Pociąg generała Bogajewskiego stał za zaspą obok zajazdu. Gdyby nie śnieg, Seyit widziałby go między drzewami.

Straszliwie tęsknił za ukochaną. Znalazł się tak blisko niej, ale wciąż nie udało im się spotkać. Zapomniał o wielkim niebezpieczeństwie, które groziło Rosji i jemu samemu. Lekarstwo zaczęło działać. Rozebrał się i nago padł na łóżko. To był ciężki i męczący dzień. W takie noce zazwyczaj spał niespokojnie, zawieszony między snem a jawą.

Na nowo przeżywał tamten dzień, gdy ojciec pocałował go na pożegnanie w domu Moisiejewów. Wtedy też było tak zimno. Potem wspominał piekielny żar wojennego frontu. Następnie przed oczami stanęli mu przyjaciele, których stracił, za którymi tęsknił, których miał nigdy nie zobaczyć. Noga znów pulsowała bólem. Jego ciało zasnęło, ale mózg był na wpół rozbudzony. Seyit usłyszał jakieś hałasy, które nie miały nic wspólnego z jego snami. Z oddali dobiegł go odgłos otwieranych drzwi, szepty, trzask zamykanych drzwi, które odgrodziły go od kolejnych dźwięków. Potem poczuł kwiatową woń perfum, którą tak dobrze znał. Co te perfumy robią w samym środku karpackiej wojny? Czyjeś delikatne, miękkie, ciepłe palce dotknęły jego twarzy, a słaby podmuch owionął jego usta. Wszystkie te przyjemne doznania zmieniły koszmar w słodki sen. Dotyk palców bawiących się jego włosami i aromat perfum były jak prawdziwe. Ktoś wyszeptał mu do ucha jego imię. Otworzył oczy, bojąc się, że ten cudowny sen go opuści, a wtedy zobaczył, że zapalona nocna lampka oświetla młodą kobietę siedzącą na skraju łóżka. Widział jej twarz i szyję. Na jej pięknym obliczu o delikatnych rysach malowały się zmęczenie, smutek i troska, ale zarazem zadowolenie. Oczy pełne łez patrzyły z miłością. Tą piękną kochającą kobietą była Szura, jego Szureczka we własnej osobie. Bez słowa objęli się, dając upust pragnieniu i tęsknocie. Przez chwilę milczeli i trwali w bezruchu, nie chcąc, aby czar prysł. Musieli się upewnić, że to wszystko prawda, że są razem, trzymają się w objęciach, dotykają i przytulają. Czy to możliwe? Szura oparła głowę na jego ramieniu i cicho płakała. Jej ciepłe łzy spadające na jego ciało były niczym krople magicznego eliksiru wymazujące zniszczenia, jakie przyniósł czas rozłąki. Nie zważając na ból lewej ręki, Seyit przyciągnął ukochaną do swojej nagiej piersi. Pośród zmierzwionych blond włosów odszukał jej twarz, wilgotną od łez, i zasypał ją namiętnymi pocałunkami. Kiedy ich usta wreszcie się odnalazły, próbowali w jednej chwili zaspokoić dwa lata pragnienia. Mieli wiele spraw do omówienia, wiele historii do opowiedzenia, lecz ich ciała i dusze przede wszystkim pożądały siebie nawzajem.

Zapłakana Szura dostrzegła u niego to samo spojrzenie, co podczas ich pierwszego spotkania w 1916 roku. Błyszczące i spragnione ciemnoniebieskie oczy patrzyły na nią tak, jakby chciały jej przypomnieć o czekającej ją rozkoszy. Szura czuła, że jej ciało pulsuje. Nie mogła się doczekać, gdy odda się ukochanemu mężczyźnie. Seyit wyciągnął rękę, aby rozpiąć jej bluzkę, a ona chwyciła jego dłoń, przyciągnęła ją do ust, złożyła na niej długi gorący pocałunek, po czym wstała. Kiedy Seyit patrzył, jak jej ciało z słabym świetle lampy zmienia się w nagi posąg, cały dręczący go ból zniknął. Kości i mięśnie przestały mu dokuczać. Każda z jego kończyn, jego żyły oraz nerwy wracały do życia pod wpływem coraz szybciej krążącej krwi. Szura rozebrała się, a następnie rozpuściła długie włosy, zbliżyła się i przywarła do niego nagim ciałem. Jej dotyk sprawił, że Seyit napiął się jak struna. Był niezwykle pobudzony, od opuszków palców aż po mózg. Ich serca biły z takim zapamiętaniem, jakby mieli się kochać po raz pierwszy. Zaczęli na nowo odkrywać nawzajem swoje ciała, za którymi tak bardzo się stęsknili. Seyit całował i pieścił jej całe ciało, wpierw delikatnie, a potem z większą mocą, gdy Szura odwzajemniła jego pieszczoty. Byli pobudzeni, a ich mięśnie napięły się jak postronki. Po chwili stali się jednością. Jego podniecona męskość wniknęła w jej spragnioną kobiecość, wilgotną od miłosnych soków. Pożerali siebie nawzajem. Gdy szczytowali po raz pierwszy, przypominało to ogniste i burzliwe zaspokojenie pragnienia, głodu i tęsknoty. Robili to raz za razem, coraz bardziej namiętnie. Przez niekończące się godziny pieścili i całowali nawzajem wszystkie zakamarki swoich ciał, każde zakrzywienie i zagłębienie, oddając się najbardziej zmysłowej miłości, jakiej kiedykolwiek zaznali.

Potem leżeli, zaspokojeni i ożywieni, tuląc się do siebie i opowiadając sobie przygody, które były ich udziałem w czasie rozłąki.

Kiedy Szura spotkała się z wujkiem, porucznik Milowicz znalazł sposób na przekazanie jej wiadomości dotyczących Seyita. Szura poprosiła, aby umożliwił jej odwiedziny w zajeździe, w którym zatrzymał się ukochany z przyjaciółmi. Chciała tam pójść jeszcze tej samej nocy. Gdy dowiedziała się, gdzie przebywa Seyit, pragnienie spotkania z nim stało się jej obsesją i nie dało się jej powstrzymać. Milowicz uległ, dzięki czemu mogła teraz być ze swoim mężczyzną, ale musiała wrócić do swojego przedziału przed wschodem słońca, zanim ludzie w pociągu generała się obudzą. Musieli szybko podjąć decyzje dotyczące ich przyszłości.

– Myślę, że spędzimy tutaj jeszcze kilka dni – powiedziała Szura. – Potem wujek zamierza nas wysłać na Krym. Wierzy, że tam będziemy bezpieczniejsi.

– Jedziesz na Krym? To wspaniale! To znaczy, że wybierasz się w to samo miejsce co my.

Usłyszawszy liczbę mnogą, Szura przestraszyła się, że Seyit już nie jest sam.

– My? – spytała.

– Tak, Tatia, Celil i ja.

Szura niemal krzyknęła z radości.

– Czy to prawda, Seycie? Oni także tutaj są?

– Tak. Szukaliśmy cię w trójkę, kochanie.

Szura już dawno nie była tak szczęśliwa. Ze śmiechem przycisnęła głowę do jego piersi. Ucałowała dołeczek w jego brodzie, smakując zgromadzoną tam sól. Po raz pierwszy od opuszczenia domu czuła się spokojna.

Kiedy wzeszło słońce, wstała i ubrała się. Po raz ostatni żarliwie pocałowała Seyita i wyszła. Podczas rozstania obiecali sobie nawzajem, że spotkają się ponownie, gdy tylko będzie to możliwe. Seyit wyjrzał przez okno i zobaczył, jak jego ukochana odchodzi ze Stiepanem w stronę pociągu generała. Uszczypnął się, aby się upewnić, że to nie była halucynacja wywołana bólem, lekami i silną tęsknotą. Nic z tych rzeczy. Miał dowody na to, że ta fantastyczna noc wydarzyła się naprawdę. W powietrzu wciąż unosił się kwiatowy zapach jej perfum, a na zmiętej pościeli leżała spinka do włosów. Seyit podniósł ją do ust. Pomyślał, że to z pewnością działanie opatrzności i kismet.

Podczas kilkudniowego pobytu w Noworosyjsku spotykali się jeszcze kilka razy. Tatiana im to ułatwiała. Odwiedzała Szurę w jej prywatnym przedziale w pociągu generała Bogajewskiego i zabierała ją na spacer. Kochankowie spotykali się właśnie podczas tych długich przechadzek.

Pewnego ranka, gdy Szura odliczała minuty do spaceru po lesie, odwiedziła ją Walentina. Siostry objęły się przy wtórze okrzyków i łez radości.

– Tineczko! Tak bardzo za tobą tęskniłam. Kiedy i jak przyjechałaś? Opowiadaj.

– Przyjechałam dziś rano. Zgadnij, kto jeszcze jest ze mną.

– Matka?

Walentina chwyciła ją za rękę i uspokoiła.

– Niestety, nie matka, kochanie, ale ludzie, których z pewnością chętnie spotkasz. Towarzyszą mi Konstantyn i Władimir.

Szura ponownie krzyknęła z radości. Baron Konstantyn von Jürgensburg był narzeczonym Walentiny. Oboje wciąż nie mieli okazji nacieszyć się narzeczeństwem ani pobrać. Władimir, ich najstarszy brat, awansował do rangi kapitana, a potem został adiutantem księżnej Marii Pawłowny. Siostry od dawna go nie widziały. Zapewne dołączył do oddziałów generała Bogajewskiego. Szura klasnęła z radości.

– Gdzie teraz są? Kiedy będę mogła się z nimi zobaczyć, Tineczko?

Walentina rzuciła się na łóżko i wyprostowała nogi.

– Zaczekaj chwilę, Szureczko, nie bądź taka niecierpliwa. Sama odbyłaś taką podróż, więc wiesz, jakie to męczące. Wujek Bogajewski przydzielił im ich własne przedziały. Muszą się obmyć i odpocząć.

– Wybacz, Tineczko, ale jestem taka podniecona. Podróżowaliście razem?

– O nie, zastałam ich tutaj. Sama wiesz, jakie figle potrafi nam płatać przeznaczenie.

Szura poczerwieniała. Czyżby siostra wiedziała o jej romansie? Nie, to niemożliwe.

– Tak, masz rację.

Szura mówiła dalej, opowiadała o swoim przybyciu do Noworosyjska. Walentina początkowo uważnie słuchała, ale była tak zmęczona, że w końcu zasnęła. Szura nakryła ją kocem, ucałowała w powieki i na palcach wyszła.

Kiedy spotkała Seyita, przekazała mu dobre wieści. Tego dnia wróciła do pociągu, spędziwszy z ukochanym mniej czasu, niżby chciała. Przez cały tydzień dziewczęta, ich brat oraz baron cieszyli się swoim towarzystwem w pociągu generała Afrikana Bogajewskiego. W końcu baron Konstantyn i Władimir wrócili do swoich jednostek na froncie. Jako że Szura nie mogła na dłużej zostawiać Walentiny samej, jej wizyty w zajeździe musiały stać się krótsze.

Krążyły plotki, że front wojny z bolszewikami przesuwa się na południe i każdego dnia jest coraz bliżej. Stratedzy bali się, że Kaukaz wkrótce wpadnie w ręce czerwonych.

Tydzień później Walentina dostała informację, że jej narzeczony jest niedaleko. Młodzi od dawna planowali się pobrać, ale wciąż to odkładali, najpierw ze względu na śmierć ojca Walentiny, potem przez wojnę, a teraz przez tę przeklętą rewolucję. Przekładali ślub już trzykrotnie, więc gdy Walentina dowiedziała się, że baron znajduje się w pobliżu, postanowiła, że nie tylko się pobiorą, ale także w pełni skonsumują małżeństwo. Czuła, że to może być ich ostatnia szansa. W miejscu, w którym stacjonował baron, wznosił się piękny kościół, idealny do tej romantycznej uroczystości. Towarzysze broni barona mogliby trzymać szable nad głowami nowożeńców. Walentina błagała wujka o zgodę na dołączenie do Konstantyna na froncie. To było bardzo ryzykowne, jednak generał Bogajewski nie potrafił się oprzeć jej łzom.

Poza tym nie chciał, aby do końca życia obwiniano go, że postąpił zbyt surowo wobec młodych kochanków w tak niebezpiecznym czasie. Dlatego uległ i posłał Walentinę, pod opieką trzech zaufanych ludzi, którzy jednocześnie mieli być jego przedstawicielami oraz świadkami, na spotkanie z młodym baronem, aby go poślubiła i w tak młodym wieku została baronową Konstantynową Clodt von Jürgensburg.

Tego samego wieczoru generał i jego podwładni udali się do Nowoczerkaska. Bogajewski polecił odczepić wagon Szury i pozostawił go na torach pod opieką niewielkiego kontyngentu. Miał wrócić następnego wieczoru.

Minęło pięć dni, a generał nie wracał. Szura straszliwie się martwiła. Gdy spotkała Seyita, była cała we łzach. Młodzieniec objął ją z uczuciem.

– Nie płacz, kochanie. Wiesz, że walki toczą się bardzo niedaleko. Drogi mogą być jeszcze mniej przejezdne niż w dniu naszego przybycia. Może twój wujek ma odciętą drogę powrotu. Obecnie musimy być przygotowani na każdą ewentualność. Czyż nie jestem tutaj z tobą? Nie płacz. Jeśli chcesz, możemy zaczekać jeszcze kilka dni. Potem postanowimy, co zrobić. Im szybciej pojedziemy do Jałty, tym lepiej. Mamy tam wiele do zrobienia.

Szura pomyślała, że powinna pogodzić się z tym, iż nigdy więcej nie zobaczy bliskich. Mogła tylko modlić się o ich bezpieczeństwo i powodzenie.

Kolejne dni nie przyniosły żadnych wieści. Seyit i Celil otrzymywali regularne sprawozdania od oficerów, którzy informowali ich, że sytuacja nie wygląda dobrze. Wręcz przeciwnie, bolszewicy przemieszczali się na południe, paląc, zabijając i plądrując. W tej chwili jałtańskie wybrzeża były od nich najbardziej oddalone i co za tym idzie najbezpieczniejsze. Może jeszcze nie było za późno, aby tam dotrzeć. Seyit musiał to wyjaśnić Szurze. W żadnym wypadku nie mógł jej tutaj zostawić samej, ona z kolei mogła się wahać przed pozostawieniem krewnych. Gdy wrócił do zajazdu, bijąc się z myślami, zastał ją w swoim pokoju przed kominkiem. Miała oczy opuchnięte od płaczu. Kiedy tylko go zobaczyła, rzuciła mu się na szyję.

Nie musiała nic mówić. Rozumiał jej troski. Pocałował ją namiętnie, a potem wziął za rękę i posadził obok siebie.

– Szuro, kochanie, zadam ci to samo pytanie co wcześniej. Dobrze się zastanów. Muszę wrócić do Ałuszty i Jałty na Krymie. Obawiam się, że Rosji już nie ocalimy, ale może zdołamy ocalić Krym. Wielu uciekinierów z tego regionu przegrupowuje się w Odessie i Ałupce. Jestem pewien, że przebywa tam wielu ludzi, których szukasz.

Szura nie odpowiedziała, tylko wskazała bagaże stojące za drzwiami. Już podjęła decyzję, spakowała się i przeprowadziła do zajazdu. Seyit otarł jej łzy i wziął ją w ramiona. Stanęli na progu nowej przygody.

Tej nocy opracowali plan działania. Przed świtem we czwórkę wyruszyli dorożką do Jekaterynodaru. Podróż przebiegała bez zakłóceń. Na miejscu poszukali przeprawy morskiej do portu w Teodozji. Statek właśnie wypływał, a kapitan zgodził się zabrać ich na pokład. Wyglądało na to, że szczęście wreszcie się do nich uśmiechnęło. Podróżowali w niewygodnych, wręcz opłakanych warunkach, ale w takich chwilach nikt się tym nie przejmował. Przynajmniej powoli, ale pewnie zbliżali się do celu, a na otwartym morzu nikt ich nie zatrzymywał, nie przeszukiwał ani nie sprawdzał. W porównaniu z podróżą pociągiem z Kisłowodzka do Noworosyjska czuli się jak w raju. Ich wspólna kajuta była tysiąc razy lepsza od towarowego wagonu.

Statek był wypełniony po brzegi, nawet na górnym pokładzie panował tłok. Niektórzy pasażerowie spali w szalupach ratunkowych. Morze Czarne było niespokojne, zimny wiatr atakował ich płatkami śniegu z taką wściekłością, że stale musieli się za czymś chować. Ludzie cierpieli na chorobę morską, ale nie zniechęcali się. Każda niedogodność była lepsza od strachu o życie. Seyit dał głównemu stewardowi kilka rubli łapówki, dzięki czemu mogli się cieszyć względnymi wygodami we własnej kajucie.

Kiedy dotarli do Teodozji, wciąż byli osłabieni i kręciło im się w głowie. Spędzili noc w hotelu i doprowadzili się do porządku. Gorąca kąpiel, pożywny posiłek i nieco dobrego krymskiego wina zdziałały cuda. Poszli spać zadowoleni.

Seyit chciał mieć pewność, że Szura nie podejmie decyzji pod presją, dlatego do niczego jej nie zmuszał, także do seksu. Nie chciał, aby kiedyś pożałowała planów zrodzonych pod odurzającym wpływem miłości. Gdyby teraz zechciała zmienić zdanie, wciąż nie byłoby za późno. Powiedział jej o tym, kiedy się położyli. Z jej głosu wyczytał, że jest załamana.

– Nie pragniesz mnie?

Wziął ją w ramiona.

– Oczywiście, że tak, kochanie, ale nie chcę, żebyś pożałowała podjętej decyzji, gdy dotrzemy do Ałuszty.

Odsunął ją od siebie, a Szura ujęła jego dłoń, przyciągnęła ją do ust i pocałowała.

– Nigdy nie żałowałam niczego, co z tobą robiłam, Seycie, nigdy – powiedziała cicho.

Potem obróciła się jak kotka i wtuliła w jego ciało. Seyit pragnął wchłonąć jej cudowne ciepło, więc mocno ją objął. Nie musieli nic mówić. Oboje wiedzieli, czego chcą. To cudowne, że oboje pragnęli tego samego.

3

POWRÓT DO AŁUSZTY

Uchodźcy dotarli do Ałuszty pod koniec lutego 1918 roku. Słusznie przewidując, że towarzystwo kobiety może się spotkać ze sprzeciwem rodziców, Seyit powiódł swoich kompanów do domu w winnicy.

Zarządca posiadłości, Ismail Efendi, serdecznie ich powitał. Padł na kolana i ucałował dłoń Seyita, po czym zawołał żonę oraz synową. Natychmiast przybiegły, gotowe służyć gościom pomocą. Przewietrzono salon i jadalnię, przygotowano sypialnie, zastawiono stoły, przyrządzono potrawy. Mimo chłodnego wieczoru woleli zjeść kolację na zewnątrz, al fresco, pod dachem z winorośli. Otuliwszy się płaszczami i mufkami, pili wino i jedli, obserwując zachód słońca nad Morzem Czarnym. Szura i Tatiana były tak szczęśliwe, że znajdują się w tym rajskim azylu u boku ukochanych mężczyzn, że zaczęły radośnie rozmawiać o błahostkach, o których istnieniu zapomniały za sprawą ciężkich czasów, w jakich ostatnio przyszło im żyć. Po kolacji mężczyźni wstali od stołu.

– Nie przejmujcie się nami – rzekł Seyit do Szury, przygotowując się do odwiedzin u rodziców. – Możliwe, że będą chcieli zatrzymać nas na noc. Tutaj jesteście bezpieczne. Bawcie się dobrze, zobaczymy się rano.

Jeśli nawet kobiety były rozczarowane, że muszą spędzić pierwszą noc w Ałuszcie z dala od swoich ukochanych, to starały się tego nie okazywać. Ucałowały ich na dobranoc, a Seyit i Celil wskoczyli na konie przygotowane przez służbę i wesoło pognali do posiadłości Eminowów, jak za starych dobrych czasów.

Cała rodzina zebrała się w dużej rezydencji przy ulicy Sadowej, aby powitać młodzieńców jak bohaterów: rodzice, dzieci wraz z małżonkami, służący. Mężczyźni mieli łzy w oczach, a kobiety otwarcie płakały, obejmując przybyłych. Obie strony zadawały sobie liczne pytania i znajdowały pociechę w odpowiedziach. Młoda żona Osmana oraz Hanife niedawno urodziły dzieci, najnowszych członków rodzinnego klanu. Zorganizowane naprędce przyjęcie trwało do rana. Seyit nagle poczuł, że ojciec czeka na okazję, aby porozmawiać z nim na osobności. Kiedy domownicy wreszcie udali się do swoich pokoi, a ojciec i syn zostali sami, Mehmet Eminow pogłaskał się po brodzie, obecnie nieco bielszej.

– Dlaczego nie od razu przyjechałeś do domu, synu? – spytał.

Seyit próbował wykręcić się od odpowiedzi, ale Mehmet nie ustępował.

– Z pewnością spędziłeś gdzieś trochę czasu, zanim nas odwiedziłeś.

Młodzieniec przypomniał sobie, jak przed laty ojciec odgadł dokładną porę jego powrotu z miłosnych przygód na podstawie ilości śniegu na jego płaszczu. „Ten stary lis się nie zmienił”, pomyślał, ale powstrzymał śmiech, nie chcąc wyjść na gbura. Musiał coś odpowiedzieć.

– Zatrzymaliśmy się w winnicy.

Ojciec wyraźnie czekał na bardziej satysfakcjonującą odpowiedź.

– Chcieliśmy tam coś zostawić – dodał Seyit.

Mehmet Eminow zaciągnął się papierosem i popatrzył na wzlatujący dym.

– Od kiedy zostawiasz bagaże w gospodarstwie? Czyżby twój dobytek tak się zmienił, że nie możesz go przywieźć do domu?

Seyit zesztywniał. Znał ojca na tyle dobrze, że był pewien, iż staruszek nie porzuci tematu. Jeszcze nigdy nie okłamał Mehmeta i nie miał zamiaru teraz tego robić. Usiłował znaleźć właściwe słowa, aby wytłumaczyć sytuację, ale ojciec go ubiegł.

– Czy bagaż, który zostawiliście w winnicy, to przypadkiem nie ludzie, na przykład kobiety? – spytał i ponownie zaciągnął się papierosem.

Seyit nie zaprzeczył. Wyczuwając, że rozmowa będzie trwała, póki temat nie zostanie wyczerpany, usiadł na fotelu naprzeciw ojca.

– Zamieniam się w słuch – rzekł Mehmet Eminow, patrząc synowi w oczy. – Skoro przywiozłeś ją z tak daleka, to musiałeś mieć dobry powód. Oczywiście to niczego nie zmieni, ale i tak chciałbym wiedzieć.

Seyit miał ochotę na papierosa, ale nigdy nie palił w obecności ojca. Odgarnął kosmyk włosów z czoła. Postanowił być szczery.

– Nie mogłem jej zostawić, tato. Czekała dwa lata na mój powrót z wojny. Gdy w końcu wróciłem, okaleczony, samotny i załamany, to jej niezachwiana miłość przywróciła mnie do życia. A kiedy spadła na nas katastrofa, zostawiła wszystko, swój dom, a nawet rodzinę, żeby mi towarzyszyć.

Wiedział, że ojcu to się nie spodoba, ale mimo wszystko próbował mu wytłumaczyć, licząc, że wzbudzi w nim litość.

– Gdybyś ją poznał, na pewno przypadłaby ci do gustu. Może...

Mehmet Eminow gwałtownie wstał.

– Nie, Seyicie, nie możesz jej tutaj przywieźć. Nie pozwolę, aby kobieta, która wiedzie życie nieślubnej kochanki, przebywała w towarzystwie moich córek i synowych.

– Chciałbyś, abym się z nią ożenił?

– Tego nie powiedziałem. Nawet jeśli to zrobisz, swobodne życie, jakie wiodła, sprawia, że nie nadaje się do naszej rodziny. Powiedziałem ci przed laty, Seyicie, że możesz uczyć się miłości od rosyjskich dziewcząt, ale żonę musisz wybrać spomiędzy Turczynek w Jałcie, a przynajmniej na Krymie. To nie były błahe słowa rzucone na wiatr, tylko zasady naszej tradycji. W Petersburgu możesz robić, co zechcesz, podobnie w Carskim Siole, ale tutaj jest inaczej. To twój dom rodzinny, twoja ziemia, twoje dziedzictwo. Nie możesz tutaj mieszkać ze swoją kochanką. – Przemawiał spokojnie, ale stanowczo. – Wstydź się, Seyicie, czy zapomniałeś o wszystkim, co ci powiedziałem?

Seyit poczuł, że przyjemność i podekscytowanie związane z powrotem do domu szybko się rozwiewają. Kochał Szurę tak bardzo, że nie mógł jej poświęcić dla rodzinnej tradycji. Podjął decyzję.

– Dobrze, ojcze, w takim razie nie będę dla ciebie ciężarem. Przeprowadzę się do wynajętego mieszkania. Kocham cię i szanuję bezgranicznie, ale nie mogę jej odesłać. Grozi jej takie samo niebezpieczeństwo jak mnie. Muszę ją chronić. Ona nie ma nikogo innego, do kogo mogłaby się zwrócić. Jeśli zgodzę się na jej powrót, rzucę ją wilkom na pożarcie.

Rozmowa dobiegła końca. Eminow wiedział, jak uparty i zdeterminowany potrafi być jego syn, podobnie jak on sam w młodości. Z bólem serca musiał zaakceptować, że nie nakłoni Seyita do zmiany zdania. Tak bardzo za nim tęsknili, a gdy w końcu go odnaleźli, nie zdążyli nadrobić straconego czasu, gdyż właśnie tracili go na rzecz obcej kobiety. Podszedł do drzwi, nie patrząc na syna.

– Zrobisz, jak zechcesz. Otrzymasz swoją część spadku, pieniędzy, winnicy i ziemi, ale nigdy nie sprowadzaj tej kobiety do naszego domu i nie przychodź tutaj, dopóki z nią jesteś. Udam, że wciąż nie wróciłeś, i będę z niecierpliwością na ciebie czekał.

Seyit był zdruzgotany tym, że zranił ojca. Chciał go zatrzymać, objąć i błagać o przebaczenie. Jednak co by to dało? Nie był gotowy zmienić swojego życia, więc jego przeprosiny pozostałyby pustymi słowami. Nie rozumiał, dlaczego ojciec jest tak nieugięty. „Może chce mnie przymusić do zmiany zdania”, pomyślał. Jednak się mylił. Mehmet Eminow wyszedł z pokoju bez słowa. Wszystko się skończyło. Ojciec, który przez lata był jego mentorem, nauczycielem, przyjacielem i powiernikiem, który od zawsze dawał mu miłość, czułość i wsparcie, teraz go opuszczał, urażony, powoli odchodził z jego życia.

Kiedy Eminow dotarł do podnóża schodów, postawił stopę na pierwszym stopniu i powoli się obrócił.

– Seyicie, będzie łatwiej dla każdego, jeśli nie będzie cię tutaj, gdy domownicy obudzą się rano.

Młodzieniec chciał podbiec do ojca, ale miał wrażenie, że ktoś przygwoździł mu stopy do podłogi. Zrobił tylko jeden krok.

„Tato, bardzo cię kocham, ale kocham także ją. To nie tak, że wybieram pomiędzy wami obojgiem. Proszę, zrozum mnie!”, chciał zawołać, ale nie potrafił wykrztusić ani słowa. W krtani czuł twardą gulę.

– Skoro tego chcesz...

– Nie ja tego chcę, Kurcie Seyicie, tylko ty, a ja pozwalam ci to zrobić.

W drodze do drzwi Seyit podjął ostatnią próbę i zwrócił na ojca oczy wilgotne od powstrzymywanych łez.