Tylko się nie zakochaj ebook

Copyright © Nicola Doherty 2012 Copyright for the Polish edition © Wydawnictwo Pascal. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Dla moich rodziców i wszystkich Alicji na świecie

Rozdział 1

Le­żę na łóż­ku i ob­ser­wu­ję, jak Lu­ther się roz­bie­ra. Po­dzi­wia­łam ten wi­dok już nie­jed­no­krot­nie, ale i tak za każ­dym ra­zem mnie fa­scy­nu­je. Naj­pierw ścią­ga śnież­no­bia­łą ko­szul­kę, któ­ra kon­tra­stu­je z je­go opa­lo­ną skó­rą, tar­ga­jąc so­bie przy tym swo­je już i tak zmierz­wio­ne ciem­no­brą­zo­we wło­sy. Trud­no się do­my­ślić, co wy­ra­ża­ją je­go brą­zo­we oczy – spoj­rze­nie jest peł­ne pa­sji, po­waż­ne, a za­ra­zem wraż­li­we. Je­go dłoń wę­dru­je w kie­run­ku dżin­sów. Po­wo­li za­czy­na roz­pi­nać pa­sek…

Dzwo­ni te­le­fon. Od­po­wia­dam nie­chęt­nie, ze wzro­kiem na­dal wle­pio­nym w ekran.

– Cześć, Ali­ce – to Eri­ka. – Wiem, że dzwo­nię w ostat­niej chwi­li, ale spo­ty­kam się ze zna­jo­my­mi w The Do­ve. Chcesz wpaść? Czy je­steś gdzieś na mie­ście? Sły­szę czyjś głos.

– Nie, skąd­że. – Znaj­du­ję pi­lo­ta i na­ci­skam pau­zę. – Chcia­ła­bym się spo­tkać, ale pra­cu­ję – na­tych­miast ża­łu­ję swo­ich słów, bo wiem, co po­wie.

– Och, daj spo­kój. Za­wsze za­bie­rasz pra­cę do do­mu. Po­win­naś być bar­dziej aser­tyw­na i za­dbać o rów­no­wa­gę mię­dzy obo­wiąz­ka­mi za­wo­do­wy­mi a resz­tą ży­cia.

Bo­że, ko­cham swo­ją sio­strę, ale nie mo­gę so­bie za­wra­cać nią gło­wy dziś wie­czo­rem.

– Tak zro­bię. Prze­pra­szam, że dzi­siaj nie mo­gę, ale na­stęp­nym ra­zem na pew­no się po­ja­wię.

– Po­win­naś. Nie mo­żesz sie­dzieć na­dą­sa­na w do­mu, chy­ba zda­jesz so­bie z te­go spra­wę – rzu­ca na po­że- gna­nie.

I tu się my­li. Mam ocho­tę wła­śnie na sie­dze­nie w do­mu i dą­sa­nie się, no i na bez­myśl­ne oglą­da­nie fil­mów z Lu­the­rem Car­so­nem (co ucho­dzi za pra­cę), ob­ja­da­nie się prin­gle­sa­mi, pi­cie bia­łe­go wi­na i ge­ne­ral­nie uni­ka­nie my­śle­nia o tym, że po dwóch mie­sią­cach zna­jo­mo­ści nie ob­cho­dzę Si­mo­na na ty­le, by ze mną ofi­cjal­nie ze­rwał.

Choć wiem, że nie po­win­nam te­go ro­bić, za­cho­wa­łam wszyst­kie SMS-y od nie­go. To jak hi­sto­ria na­sze­go ośmio­ty­go­dnio­we­go związ­ku w pi­guł­ce. Jest wśród nich ten pierw­szy: „Cześć, Ali­ce, faj­nie by­ło cię spo­tkać wczo­raj. Drink w przy­szłym ty­go­dniu? Si­mon x”. Brzmi to jak cen­ne wspo­mnie­nie ze zło­tej epo­ki, w któ­rej na­dal mnie lu­bił. Wia­do­mo­ści, któ­re póź­niej przez ja­kiś czas otrzy­my­wa­łam, by­ły rów­nie mi­łe: „Dzię­ki za wspa­nia­ły wie­czór. Do zo­ba­cze­nia wkrót­ce. S xx”. Ale w cią­gu ostat­nich pa­ru ty­go­dni te „x” za­czę­ły za­ni­kać, a SMS-y sta­wa­ły się co­raz rzad­sze i bar­dziej przy­pad­ko­we, jak na przy­kład: „Spóź­nię się, wy­bacz” al­bo „Nie je­stem pe­wien, dam Ci znać w przy­szłym ty­go­dniu”.

– To jak roz­wią­za­nie sto­sun­ku pra­cy po­przez za­nie­cha­nie – oznaj­mi­ła Eri­ka, gdy po raz pierw­szy opo­wie­dzia­łam jej, co się dzie­je. – For­mal­nie cię nie zwol­nił, ale zmie­nił wa­run­ki two­je­go za­trud­nie­nia tak, że­by two­je po­przed­nie za­ję­cie – czy­li zwią­zek – prze­sta­ło ist­nieć.

Chy­ba faj­nie jest mieć sio­strę, któ­ra spe­cja­li­zu­je się w pra­wie pra­cy, jed­nak cza­sem pod­cho­dzi do spraw zbyt pro­fe­sjo­nal­nie. Ostat­nia wia­do­mość, ja­ką do­sta­łam od Si­mo­na, brzmia­ła: „Sor­ry, nie dam ra­dy w śro­dę. Za­dzwo­nię, że­by się umó­wić na in­ny ter­min”.

By­ło to po­nad ty­dzień te­mu. Po­cząt­ko­wo pró­bo­wa­łam się tym nie mar­twić i po­wta­rza­łam so­bie, że jest bar­dzo za­ję­ty w pra­cy (nie­daw­no do­stał awans). Ale gdzieś w głę­bi ser­ca wie­dzia­łam, że tra­ci za­in­te­re­so­wa­nie. Wczo­raj odło­ży­łam na bok swo­ją du­mę i wy­sła­łam mu krót­kie­go, przy­ja­ciel­skie­go SMS-a ostat­niej szan­sy. Ale to był ko­niec – spraw­dzam te­le­fon – mi­nę­ło dwa­dzie­ścia osiem go­dzin, a on wciąż nie od­pi­sał. Na­dal nie do koń­ca mo­gę w to uwie­rzyć. Jak moż­na ko­goś rzu­cić po dwóch mie­sią­cach i zro­bić to na­wet nie przez te­le­fon, za po­mo­cą SMS-a czy ma­ila, ale ci­szą?

•

Mój współ­lo­ka­tor Mar­tin chy­ba już wró­cił, bo z po­ko­ju obok do­bie­ga­ją mnie od­gło­sy trans­mi­sji spor­to­wej. Je­go ulu­bio­ne za­ję­cie to oglą­da­nie pił­ki noż­nej przy dźwię­ku pod­krę­co­nym na ca­ły re­gu­la­tor. Mar­tin na­gry­wa je i w le­cie oglą­da w kół­ko ulu­bio­ne spo­tka­nia. Po­za tym przy­rzą­dza dziw­ne po­tra­wy, jak na przy­kład za­pie­kan­kę z ma­ka­ro­nu, sa­la­mi i awo­ka­do, co zaj­mu­je mu wie­le go­dzin i wy­ma­ga za­ję­cia ca­łej kuch­ni. Tak na­praw­dę do­pro­wa­dza mnie do sza­łu, ale bar­dzo lu­bię swo­ją dru­gą współ­lo­ka­tor­kę, Cia­rę. Ła­two się z nią do­ga­dać: za­wsze ma w lo­dów­ce bu­tel­kę wi­na i nie po­wie­dzia­ła ani sło­wa, kie­dy obu­dzi­łam wszyst­kich, gdy uru­cho­mi­łam alarm prze­ciw­po­ża­ro­wy, przy­rzą­dza­jąc tost o trze­ciej nad ra­nem. Krót­ko przed tym, jak się wpro­wa­dzi­łam, roz­sta­ła się ze swo­im chło­pa­kiem i by­ła tro­chę zdo­ło­wa­na, ale wy­da­je się, że te­raz czu­je się o wie­le le­piej.

Ktoś mu­siał strze­lić bram­kę – sły­szę gwiz­dy i okrzy­ki. Mój po­kój był kie­dyś ja­dal­nią i od sa­lo­nu od­dzie­la­ją go dwu­skrzy­dło­we drzwi z pro­sto­kąt­ny­mi szy­ba­mi. Sły­chać wszyst­ko, co się dzie­je w po­miesz­cze­niu obok i od­wrot­nie. Kie­dy się wpro­wa­dzi­łam, ku­pi­łam gru­by bia­ły pa­pier i za­kry­łam wszyst­kie szy­by przy­nie­sio­ny­mi z pra­cy okle­jo­ny­mi na bia­ło kar­to­na­mi. Za­ję­ło mi to ca­ły week­end. Nie wy­glą­da to jak wnę­trze z „El­le De­co­ra­tion”, ale nie jest źle. Si­mo­no­wi się nie po­do­ba­ło – uznał, że wy­strój jest tan­det­ny i ro­dem z aka­de­mi­ka. Mo­że dla­te­go ze mną ze­rwał? Mo­że wy­da­je mu się, że je­stem zbyt „stu­denc­ka”, że­by być je­go dziew­czy­ną? W su­mie, je­śli do­brze się nad tym za­sta­no­wić, ni­g­dy nie na­zwał mnie swo­ją dziew­czy­ną, choć ostat­nim ra­zem, gdy spo­tka­li­śmy się z mo­imi zna­jo­my­mi, przed­sta­wi­łam go ja­ko swo­je­go chło­pa­ka…

Do­bra, wy­star­czy, prze­sta­nę się za­drę­czać my­śle­niem o tych wszyst­kich błę­dach, któ­re po­peł­ni­łam w związ­ku z Si­mo­nem. Kła­dę się z po­wro­tem na łóż­ku i na­le­wam so­bie ko­lej­ny kie­li­szek wi­na. Sze­fo­wa po­pro­si­ła mnie o to w ostat­niej chwi­li, ale cie­szę się, że mo­gę znów obej­rzeć Go­rącz­kę. My­ślę, że ten film mo­że rów­nać się z Fo­otlo­ose i Dir­ty Dan­cing, choć nie­któ­rzy twier­dzą, że to bez­czel­na zżyn­ka z obu tych fil­mów, ty­le że na­krę­co­na w la­tach dzie­więć­dzie­sią­tych. Wy­da­je­my au­to­bio­gra­fię Lu­the­ra, a Oli­via chce, że­bym wy­bra­ła kadr z fil­mu, któ­ry znaj­dzie się w wkład­ce zdję­cio­wej do książ­ki. Nie jest to cięż­ka pra­ca. Od­no­to­wu­ję czas, za­pi­su­ję obok „L bez ko­szu­li” i do­ry­so­wu­ję gwiazd­kę.

Sce­na w sy­pial­ni koń­czy się zbyt szyb­ko. Na­stę­pu­je sce­na z ro­dzi­ną Jim­my’ego i Don­ny, w któ­rej sta­je się ja­sne, że go nie­na­wi­dzą. Oj­ca gra dy­rek­tor szko­ły z fil­mu Wol­ny dzień Fer­ri­sa Bu­el­le­ra. Te­raz Jim­my pró­bu­je prze­ko­nać Don­nę, że­by rzu­ci­ła swo­je­go sztyw­niac­kie­go na­rze­czo­ne­go z Ha­rvar­du i ucie­kła z nim do No­we­go Jor­ku. Za­czy­na­ją się o to kłó­cić, aż w koń­cu on milk­nie i pro­si ją do tań­ca. Nie od­zy­wa­ją się do sie­bie ani sło­wem, ale kie­dy pio­sen­ka się koń­czy, ona oznaj­mia, że po­je­dzie z nim.

Uwiel­biam tę sce­nę. Mo­że to za­brzmi dziw­nie, ale kie­dy ją oglą­dam, nie czu­ję te­go, że Lu­ther gra – czu­ję, że on to prze­ży­wa i na­praw­dę mu za­le­ży. Chce ją prze­ko­nać, by mu za­ufa­ła i zo­sta­ła z nim, ale nie osią­ga te­go, sprze­cza­jąc się z nią, tyl­ko po­ka­zu­jąc jej, co dla sie­bie zna­czą. To ta­kie ro­man­tycz­ne. Ja­ka szko­da, że ży­cie to nie film o tań­cu dla na­sto­lat­ków i praw­dzi­wi męż­czyź­ni tak nie po­stę­pu­ją. Za­miast te­go zry­wa­ją z to­bą za po­mo­cą ci­chych dni.

Być mo­że zro­bię so­bie w ten week­end fil­mo­wy ma­ra­ton te­ra­peu­tycz­ny. Zgro­ma­dzi­łam mniej wię­cej trzy­dzie­ści płyt DVD, więk­szość z nich to ro­man­tycz­ne czar­no-bia­łe fil­my al­bo fil­my o tań­cu lub dla na­sto­lat­ków. Mam wszyst­kie kla­sy­ki: Klub wi­no­waj­ców, Fo­otlo­ose, Dir­ty Dan­cing (to chy­ba ja­sne), Dziew­czy­ny chcą się ba­wić, a tak­że kil­ka przy­pad­ko­wych ty­tu­łów: Wy­gra­ne ma­rze­nia, Śmier­tel­ne za­uro­cze­nie, Na fa­li (Pa­trick Sway­ze i Ke­anu Re­eves w ob­ci­słych pian­kach), Ostat­ni le­gio­ni­sta (film nie w mo­im ty­pie, ale Lu­ther jest w nim świet­ny) i mój ulu­bio­ny – Pra­cu­ją­ca dziew­czy­na. Mam też Wszyst­ko o Ewie, Mieć i nie mieć (ko­cham, ko­cham Lau­ren Ba­call), Urze­czo­ną i Spo­tka­nie (choć w mo­im obec­nym sta­nie ten ostat­ni mo­że do­pro­wa­dzić mnie do za­ła­ma­nia ner­wo­we­go). Po­za tym mo­gę się po­chwa­lić ze­sta­wem fil­mów z Au­drey Hep­burn, któ­ry do­sta­łam od Eri­ki – mój ulu­bio­ny to Rzym­skie wa­ka­cje. Wszy­scy moi zna­jo­mi na­śmie­wa­ją się z te­go, że tak bar­dzo lu­bię te fil­my. Ale kto mo­że mnie ob­wi­niać, kie­dy praw­dzi­we ży­cie i związ­ki wy­glą­da­ją tak, a nie ina­czej?

Znów sły­szę dzwo­nek te­le­fo­nu. Wci­skam pau­zę i szu­kam apa­ra­tu pod koł­drą, na sto­li­ku przy łóż­ku, aż w koń­cu od­naj­du­ję go pod łóż­kiem. Na­dal mam odro­bi­nę na­dziei, że tym ra­zem to Si­mon, któ­ry bę­dzie chciał się uspra­wie­dli­wić – śmier­cią w ro­dzi­nie, wąt­pli­wo­ścia­mi do­ty­czą­cy­mi na­sze­go związ­ku, na­wet mar­twy zwie­rzak był­by do za­ak­cep­to­wa­nia – ale oczy­wi­ście to nie on. Nie­ode­bra­ne po­łą­cze­nie: Oli­via. O Bo­że, cze­mu mo­ja sze­fo­wa dzwo­ni do mnie o dzie­wią­tej wie­czo­rem w śro­dę?

Nie cho­dzi tak na­praw­dę o to, że bo­ję się Oli­vii. Ale ona po­tra­fi być nie­prze­wi­dy­wal­na. Przez więk­szość cza­su jest świet­na, jed­nak cza­sem wpa­da w szał z zu­peł­nie nie­ocze­ki­wa­ne­go po­wo­du. Od ra­zu do niej od­dzwa­niam, ale nie od­po­wia­da, więc na­gry­wam się na pocz­tę. Mam na­dzie­ję, że nie do­szło do ja­kiejś ka­ta­stro­fy w pra­cy i że znów cze­goś źle nie zro­bi­łam.

Na mo­im mo­ni­to­rze uchwy­ci­łam kadr, w któ­rym Jim­my obej­mu­je Don­nę i pa­trzy na nią, jak­by ni­g­dy nie chciał po­zwo­lić jej odejść. Don­nę gra Jen­ni­fer Kra­mer, któ­ra by­ła wów­czas wiel­ką gwiaz­dą, ale póź­niej nikt o niej już nie sły­szał. My­ślę so­bie: „Och, Lu­ther, gdy­bym to ja mo­gła te­raz być z to­bą na tym par­kie­cie, tak da­le­ko od mo­je­go praw­dzi­we­go ży­cia”. Ale tak się ra­czej nie sta­nie, więc koń­czę oglą­dać film, ro­bię no­tat­ki dla Oli­vii i idę spać.

Rozdział 2

Gdy na­stęp­ne­go dnia ja­dę me­trem do pra­cy, nie mo­gę prze­stać ana­li­zo­wać ca­łej tej spra­wy z Si­mo­nem, pró­bu­jąc zro­zu­mieć, w któ­rym mo­men­cie to wszyst­ko się ze­psu­ło. Na po­cząt­ku wy­da­wał się ta­ki en­tu­zja­stycz­ny, gdy w ten wie­czór, kie­dy się po­zna­li­śmy, po­pro­sił o mój nu­mer i na­pi­sał do mnie na­stęp­ne­go dnia. Nie mo­głam uwie­rzyć, gdy nie prze­sta­wał dzwo­nić – w głę­bi ser­ca są­dzi­łam, że jest dla mnie za do­bry. Ma dość na­pię­ty plan dnia: jest sze­fem mar­ke­tin­gu w du­żej fir­mie pro­du­ku­ją­cej na­po­je, któ­ra spon­so­ru­je wie­le im­prez, a w wol­nym cza­sie zaj­mu­je się dzien­ni­kar­stwem. Po­za tym był – jest – bo­ski: bar­dzo wy­so­ki (na­resz­cie uma­wia­łam się z kimś wyż­szym od sie­bie), z ciem­ny­mi krę­co­ny­mi wło­sa­mi i ciem­no­nie­bie­ski­mi ocza­mi. Jest in­te­li­gent­ny, do­brze się czu­ję w je­go to­wa­rzy­stwie i przez więk­szość cza­su mie­li­śmy wie­le te­ma­tów do roz­mo­wy – czy­ta ma­sę in­te­re­su­ją­cych ksią­żek, roz­ma­wia­li­śmy o je­go pra­cy dzien­ni­kar­skiej i wszyst­kich tych pre­sti­żo­wych im­pre­zach, któ­re or­ga­ni­zo­wał. Co więc się zmie­ni­ło? Co ta­kie­go zro­bi­łam?

To praw­da, że ostat­nio by­łam nie­co roz­tar­gnio­na, a na­sza ostat­nia rand­ka oka­za­ła się ka­ta­stro­fą. Po­szli­śmy na wy­sta­wę, na któ­rą on mu­siał iść ze wzglę­du na pra­cę, a tam by­ło mnó­stwo je­go zna­jo­mych. Za­miast tkwić u je­go bo­ku, pró­bo­wa­łam za­ga­dy­wać do in­nych lu­dzi tak du­żo, jak to by­ło moż­li­we, ale nie zna­łam wy­star­cza­ją­cej licz­by osób i ja­koś za­wsze wra­ca­łam do nie­go. Po­tem ca­ły­mi go­dzi­na­mi cho­dzi­li­śmy po Chel­sea, pró­bu­jąc zna­leźć ja­kieś miej­sce, w któ­rym moż­na coś zjeść, ale wszyst­ko by­ło al­bo za­mknię­te, al­bo zbyt dro­gie, więc tra­fi­li­śmy do Piz­za Express, co nie by­ło do­brym po­my­słem, po­nie­waż Si­mon nie zno­si sie­cio­wych re­stau­ra­cji. W ogó­le nie po­win­nam by­ła pro­po­no­wać pój­ścia na ko­la­cję. Był prze­zię­bio­ny i ja­kiś nie­swój, a ja za du­żo mó­wi­łam o pro­ble­mach w pra­cy. Nie chciał wró­cić ze mną do do­mu, bo na­stęp­ne­go dnia miał wcze­śnie ra­no spo­tka­nie. Tak na­praw­dę… po po­przed­niej rand­ce też nie wró­cił ze mną. A jesz­cze wcze­śniej wró­cił, ale…

Oj, nie za­mie­rzam już o tym wię­cej my­śleć, to zbyt przy­gnę­bia­ją­ce. Się­gam po eg­zem­plarz „Me­tra”, któ­ry jest wci­śnię­ty za pa­sa­że­rem sie­dzą­cym obok mnie, uśmie­cham się do te­go męż­czy­zny i od ra­zu prze­rzu­cam stro­ny, szu­ka­jąc dzia­łu „Grzesz­ne przy­jem­no­ści”. Jest tam zdję­cie Lu­the­ra, zro­bio­ne przez pa­pa­raz­zich, gdy je­chał na lot­ni­sko w Rzy­mie, gdzie krę­ci re­ma­ke Rzym­skich wa­ka­cji. Przy­pad­kiem wiem, że le­ci na Sy­cy­lię, gdzie bę­dzie koń­czyć swo­ją książ­kę. Te­raz jest star­szy niż w Go­rącz­ce, ma trzy­dzie­ści trzy la­ta i są­dzę, że wy­glą­da le­piej z tym ta­jem­ni­czym spoj­rze­niem i po­tar­ga­ny­mi brą­zo­wy­mi wło­sa­mi. Ubra­ny w sza­re dżin­sy i czar­ne kow­boj­ki, w któ­rych każ­dy in­ny fa­cet wy­glą­dał­by śmiesz­nie, ma w so­bie spo­ro nie­wy­mu­szo­nej ele­gan­cji. Pew­nie nasz dział PR bę­dzie miał do­stęp do te­go ma­te­ria­łu, ale na wszel­ki wy­pa­dek cho­wam ga­ze­tę do tor­by.

Tak na­praw­dę w spra­wie z Si­mo­nem drę­czy mnie fakt, że ta­kie rze­czy cią­gle mi się zda­rza­ją. Spo­ty­kam się z kimś, na po­cząt­ku ten ktoś jest bar­dzo en­tu­zja­stycz­ny, a po mniej wię­cej dwóch mie­sią­cach mnie rzu­ca. Chcia­ła­bym wie­dzieć, co ro­bię nie tak, ale je­dy­ną oso­bą, któ­ra mo­że mi to po­wie­dzieć, jest Si­mon, a nie za­mie­rzam go o to py­tać. Wy­obra­żam so­bie, że po za­koń­cze­niu ja­kie­goś związ­ku mam wy­peł­nić an­kie­tę. Oce­ni­ła­bym Si­mo­na dość wy­so­ko we wszyst­kich aspek­tach po­za tym, w ja­ki spo­sób się ze mną roz­stał. Na­wet je­śli mnie olał z ja­kie­goś skom­pli­ko­wa­ne­go po­wo­du, któ­ry nie miał nic wspól­ne­go ze mną, i na­wet je­że­li by­li­śmy ra­zem tyl­ko dwa mie­sią­ce, za­słu­ży­łam na coś wię­cej niż ci­che dni. Za­czy­nam my­śleć, że po­win­nam wy­słać mu wia­do­mość, w któ­rej na­pi­szę, że nie ma sen­su, że­by się ze mną kon­tak­to­wał – z na­mi ko­niec. Ale być mo­że jest na to już tro­chę zbyt póź­no.

Kie­dy przy­cho­dzę do biu­ra, jest wcze­śnie i po­za Pop­py ni­ko­go jesz­cze nie ma. Pop­py sie­dzi przy biur­ku, w rę­ce trzy­ma lu­ster­ko, ma na wpół otwar­te usta i wkła­da so­bie coś do oka. Gdy­by cho­dzi­ło o ko­go­kol­wiek in­ne­go, za­ło­ży­ła­bym, że to szkła kon­tak­to­we al­bo coś w tym sty­lu, ale wiem, że Pop­py przy­kle­ja so­bie sztucz­ne rzę­sy. Mu­si mieć dziś w pla­nach coś wy­jąt­ko­we­go, bo nor­mal­nie nie no­si ich w biu­rze.

– Dzień do­bry, ko­cha­nie – wi­ta mnie pół­gęb­kiem i ma­cha za­krzy­wio­nym pal­cem.

Za­nim ją po­zna­łam, nie wie­rzy­łam, że ta­cy lu­dzie ist­nie­ją, nie mó­wiąc już o tym, że za­trud­nia się ich w biu­rach. Jej ubra­nia są al­bo vin­ta­ge, al­bo szy­te na mia­rę, al­bo jed­no i dru­gie – to nie­mal ko­stiu­my. Dziś ubra­ła się w bia­łą szy­deł­ko­wą mi­ni­su­kien­kę, któ­ra do­brze kom­po­nu­je się z jej brą­zo­wym afro i dłu­gi­mi no­ga­mi, i jest to jak na nią dość skrom­na sty­li­za­cja. Pod biur­kiem ma coś, co moż­na na­zwać skrzy­nią z ko­stiu­ma­mi, i upie­ra się, że­by w pią­tek koń­czyć pra­cę o czwar­tej i po­sie­dzieć przy her­ba­cie i cia­stecz­kach. Na po­cząt­ku nie wie­dzia­łam, co o niej my­śleć – tak na­praw­dę tro­chę mnie za­wsty­dza­ła, bo ma ta­ką przy­tła­cza­ją­cą oso­bo­wość. Ale mi­mo tej sza­lo­nej otocz­ki jest bar­dzo szcze­ra, a to spra­wi­ło, że łą­czy nas praw­dzi­wa przy­jaźń. W prze­ci­wień­stwie do Clau­di­ne, któ­rej nie zno­szę.

– Ład­nie wy­glą­dasz – mó­wię, od­wie­sza­jąc ża­kiet. – No­wa su­kien­ka?

– Dzię­ki – od­po­wia­da za­do­wo­lo­na. – To ze skle­pu z uży­wa­ną odzie­żą w St. John’s Wo­od. Mnó­stwo wy­rzut­ków z szaf uro­czych bo­ga­tych dam. Po­win­ny­śmy się tam kie­dyś udać.

Pop­py za­wsze znaj­du­je cu­dow­ne ubra­nia w lum­pek­sach, co jest bar­dzo przy­dat­ną umie­jęt­no­ścią przy na­szych pen­sjach. Od­kła­da lu­ster­ko i od­wra­ca się w mo­ją stro­nę.

– Jak się mie­wasz? Ja­kieś wie­ści od pa­na Demp­seya?

– Żad­nych. To chy­ba ozna­cza, że mię­dzy na­mi ko­niec. – Cie­szę się, że je­ste­śmy sa­me i mo­gę jej to po­wie­dzieć na osob­no­ści. Upo­ko­rze­nie jest rów­nie złe al­bo na­wet gor­sze niż tę­sk­no­ta za Si­mo­nem.

– Bzdu­ry – kwi­tu­je Pop­py ze współ­czu­ciem. – Nie mo­gę uwie­rzyć w to, że na­wet do cie­bie nie za­dzwo­nił. Co za drań. Ja­ka szko­da. Tak mi przy­kro. – Mi­ło mi, że to mó­wi, bo wy­da­wa­ło mi się, iż z ja­kie­goś po­wo­du ni­g­dy nie po­lu­bi­ła Si­mo­na.

– Czy jest ja­kaś szan­sa, że coś mu się sta­ło? – py­ta. – Zo­stał przy­gnie­cio­ny czymś cięż­kim? Ma amne­zję?

– Chcia­ła­bym. O tym sa­mym na po­cząt­ku my­śla­łam, ale to ni­g­dy nie jest po­wo­dem, praw­da?

– Nie, męż­czyź­ni ni­g­dy nie umie­ra­ją, tyl­ko prze­sta­ją dzwo­nić.

Pop­py za­wsze po­tra­fi mnie roz­śmie­szyć, na­wet gdy nie mam na to ocho­ty. Kie­dy cze­kam, aż mój kom­pu­ter za­cznie dzia­łać, zdej­mu­ję ba­let­ki i wkła­dam bu­ty na nie­co wyż­szym ob­ca­sie, któ­re no­szę w pra­cy. Pop­py pra­wie umar­ła ze śmie­chu, gdy po raz pierw­szy mnie na tym przy­ła­pa­ła. W prze­ci­wień­stwie do jej biur­ka mo­je jest ma­ło cie­ka­we, za­wa­lo­ne ogrom­ny­mi ster­ta­mi wy­dru­ków ksią­żek i pa­pie­rów. Je­dy­ny ele­ment de­ko­ra­cyj­ny to za­wie­szo­ny ogrom­ny pla­kat Lu­the­ra, któ­ry do­sta­łam w pre­zen­cie od niej i po­zo­sta­łych dziew­czyn, gdy ku­pi­li­śmy pra­wa do je­go książ­ki. W za­ło­że­niu był to żart, ale cie­szy mnie, że tam wi­si i sta­no­wi źró­dło in­spi­ra­cji.

– Je­steś dziś wol­na w cza­sie lun­chu? – py­tam. Na­gle na­bie­ram ocho­ty na ucztę peł­ną tłusz­czu i wę­glo­wo­da­nów.

– Chcia­ła­bym, ale mam spo­tka­nie z agen­tem – od­po­wia­da. – Ale mo­gę ju­tro.

Mie­siąc te­mu Pop­py awan­so­wa­no na sta­no­wi­sko re­dak­to­ra, więc ma te­raz wię­cej spo­tkań w cza­sie lun­chu. Mu­szę przy­znać, że po­cząt­ko­wo by­łam o to za­zdro­sna. Za­czę­ły­śmy pra­co­wać mniej wię­cej w tym sa­mym cza­sie – po­ja­wi­ła się u nas mie­siąc po mnie. Ale za­słu­ży­ła na to: jest nie­sa­mo­wi­cie by­stra, na­praw­dę cięż­ko pra­cu­je i ma ta­lent do wy­szu­ki­wa­nia oka­zji. Zna­la­zła wspa­nia­łą de­biu­tanc­ką po­wieść, któ­ra wszyst­kim się spodo­ba­ła. W każ­dym ra­zie mam na­dzie­ję, że je­śli nie bę­dę się wy­chy­lać i po­pra­cu­ję cięż­ko, awan­su­ję w przy­szłym ro­ku. Pra­cu­ję tu już wy­star­cza­ją­co dłu­go – czte­ry la­ta to mo­ment, kie­dy trze­ba zde­cy­do­wać: wóz al­bo prze­wóz. Chcę zo­stać re­dak­to­rem przed dwu­dzie­sty­mi siód­my­mi uro­dzi­na­mi, więc mam jesz­cze tyl­ko sześć mie­się­cy.

Mo­je ma­ile już się ścią­gnę­ły. Gdy wi­dzę, jak bez­względ­nie po­ja­wia­ją się ko­lej­ne, czu­ję gdzieś w środ­ku co­raz więk­sze na­pię­cie. Oli­via ma w zwy­cza­ju wy­sy­łać ma­ile do mo­jej wia­do­mo­ści, a ich ad­re­sa­ci ro­bią to sa­mo, więc mo­ja skrzyn­ka od­bior­cza pę­ka w szwach. Pra­cu­ję na sta­no­wi­sku asy­stent­ki re­dak­to­ra, co ozna­cza, że re­da­gu­ję wie­le ksią­żek, nad któ­ry­mi pra­cu­je Oli­via, ale je­stem też jej asy­stent­ką, mu­szę więc go­dzić wie­le obo­wiąz­ków. Mam tyl­ko na­dzie­ję, że dzię­ki te­mu zdo­by­wam cen­ne do­świad­cze­nie.

– Ka­wy? – py­ta Pop­py, ma­cha­jąc swo­im kub­kiem.

– Tak, po­pro­szę – za­czy­nam się za­sta­na­wiać, gdzie się po­dzie­wa Oli­via. Za­zwy­czaj o tej po­rze jest już w biu­rze. I w ja­kiej spra­wie dzwo­ni­ła do mnie wczo­raj? W cią­gu tych kil­ku lat spo­wo­do­wa­łam pa­rę ka­ta­strof, ale ostat­nio szło mi cał­kiem nie­źle. Ża­den z jej ma­ili nie wy­da­wał się zbyt po­waż­ny – je­den z agen­tów na­rze­kał na okład­kę, a pe­wien au­tor nie był za­do­wo­lo­ny z miej­sca na li­ście sprze­da­ży Ama­zo­na, ale nic nie za­po­wia­da­ło nie­szczę­ścia.

To mu­sia­ło mieć coś wspól­ne­go z książ­ką Lu­the­ra. To sy­tu­acja, któ­ra wy­ma­ga wpro­wa­dze­nia po­ma­rań­czo­we­go ko­du: ro­bi się na­praw­dę póź­no i wszy­scy wpa­da­ją z te­go po­wo­du w pa­ni­kę. Do­sta­li­śmy nie­daw­no pierw­szą wer­sję tek­stu i jest okrop­na. Po­mi­ja wszyst­kie in­te­re­su­ją­ce kwe­stie, ta­kie jak re­la­cje Lu­the­ra z oj­cem, nar­ko­ty­ki, od­wyk, sza­lo­ne mał­żeń­stwo i roz­wód, rok, w któ­rym znik­nął… Są­dzę, że Oli­via by­ła tro­chę za­sko­czo­na tym, ile wie­dzia­łam o Lu­the­rze Car­so­nie. Nie cho­dzi o to, że się w nim pod­ko­chu­ję, cho­ciaż oczy­wi­ście jest to praw­da (ale kto te­go nie ro­bi?). Po­za tym są­dzę, że to bar­dzo cie­ka­wa po­stać. Tak na­praw­dę to ja za­su­ge­ro­wa­łam, że był­by do­brym kan­dy­da­tem do na­pi­sa­nia au­to­bio­gra­fii.

Po­sta­na­wiam jesz­cze raz za­dzwo­nić do Oli­vii. Na­dal nie od­bie­ra, co jest dziw­ne. Jak tyl­ko się roz­łą­czy­łam, dzwo­ni te­le­fon. Za­sta­na­wiam się, czy to ona, ale na ekra­nie wy­świe­tla się na­zwi­sko Da­ph­ne Tot­nall – oso­bi­stej asy­stent­ki na­sze­go dy­rek­to­ra za­rzą­dza­ją­ce­go.

– Cze­go ona chce? – my­ślę gło­śno.

– Kto? – rzu­ca Pop­py, wra­ca­jąc z kuch­ni.

– Cześć – mó­wi Da­ph­ne. – Czy mo­gła­byś przyjść i zo­ba­czyć się z Alas­da­irem?

– Oczy­wi­ście – roz­łą­czam się. Co tu się dziś dzie­je, do cho­le­ry?

Pop­py po­da­je mi ka­wę.

– O co cho­dzi? – py­ta za­cie­ka­wio­na.

– Dy­rek­tor chce się ze mną spo­tkać – od­po­wia­dam, kie­ru­jąc się w stro­nę win­dy. Do te­go mo­men­tu w biu­rze po­ja­wi­ło się już wię­cej osób, w tym okrop­na Clau­di­ne, któ­ra dziś w czar­nych ob­ci­słych spodniach i na­szyj­ni­ku z pe­reł po­zu­je na Au­drey Hep­burn. Wszy­scy sły­szą, jak Pop­py wo­ła do mnie:

– Po­wo­dze­nia! Nie skacz!

•

Ja­dąc win­dą do biu­ra Alas­da­ira, wy­cie­ram o spód­ni­cę lep­kie od po­tu dło­nie i przy­glą­dam się so­bie w lu­strze. Co mnie na­pa­dło, że­by wło­żyć czar­ną spód­ni­cę do bia­łej ko­szu­li? Wy­glą­dam jak kel­ner­ka. Po­za tym pre- zen­tu­ję się jak za­wsze: dłu­gie ja­sne wło­sy, zbyt ró­żo­we po­licz­ki, nie­pew­na mi­na. Da­ph­ne na­wet nie pod­no­si gło­wy znad swo­ich ta­be­lek, gdy ka­że mi od ra­zu wejść do środ­ka.

Ni­g­dy tu wcze­śniej nie by­łam. Ga­bi­net jest ogrom­ny, z okien się­ga­ją­cych od pod­ło­gi do su­fi­tu roz­cią­ga się wi­dok na Ta­mi­zę. Przy oknie, w ko­szy­ku, śpi spa­niel Alas­da­ira. A on sam wsta­je zza biur­ka.

– Ali­ce, bar­dzo ci dzię­ku­ję, że przy­szłaś – za­czy­na mi­ło, po­da­je mi dłoń i po­ka­zu­je, że­bym usia­dła, jak­bym by­ła ja­kimś je­go wy­so­ko po­sta­wio­nym zna­jo­mym. Jest mniej wię­cej w wie­ku mo­je­go ta­ty, ma lek­ko si­wie­ją­ce wło­sy, błysz­czą­ce ciem­ne oczy i moc­ną opa­le­ni­znę, któ­rą na­był pod­czas czę­stych wa­ka­cji spę­dza­nych na jach­cie lub na po­lo­wa­niu. – Oba­wiam się, że mam złe wie­ści.

Ja­kie złe wie­ści? Zo­sta­nę zwol­nio­na? Je­śli tak, to z pew­no­ścią po­wi­nien tu być ktoś z kadr. I nie po­win­nam naj­pierw do­stać kil­ku ostrze­żeń? Bę­dę mu­sia­ła za­dzwo­nić do Eri­ki…

– Oli­via mu­si przejść nie­spo­dzie­wa­ną ope­ra­cję – cią­gnie Alas­da­ir – z po­wo­du po­dwój­nej prze­pu­kli­ny. Jest w szpi­ta­lu i zo­sta­nie zo­pe­ro­wa­na ju­tro tak wcze­śnie, jak to bę­dzie moż­li­we. Nie bę­dzie w sta­nie pra­co­wać przy­naj­mniej przez dwa ty­go­dnie, być mo­że dłu­żej.

– O mój Bo­że – za­kry­wam rę­ką usta. – To okrop­ne. Bied­na Oli­via. To brzmi prze­ra­ża­ją­co. Choć mu­szę przy­znać, że czu­ję ulgę, że nie wy­le­cę z pra­cy. Jak to się sta­ło? Wczo­raj wszyst­ko by­ło z nią w po­rząd­ku.

– Roz­ma­wia­li­śmy przed chwi­lą przez te­le­fon o jej pro­jek­tach – cią­gnie Alas­da­ir.

– Oczy­wi­ście. – Znam na pa­mięć plan dnia Oli­vii, więc mo­gę po­móc. Ozna­cza to mnó­stwo do­dat­ko­wej pra­cy. Wy­obra­żam so­bie, że bę­dę da­lej pra­co­wać nad książ­ka­mi, któ­re już zo­sta­ły mi przy­dzie­lo­ne, i przej­mę więk­szość po­zo­sta­łych – być mo­że bę­dzie­my w sta­nie zle­cić kil­ka na ze­wnątrz…

Na­gle uświa­da­miam so­bie, że Alas­da­ir mó­wi, a ja go nie słu­cham.

– … Lu­ther Car­son. Jak mnie­mam, rę­ko­pis nie jest go­to­wy?

– Oj! No cóż… – Zda­ję so­bie spra­wę, że za­ło­ży­łam rę­ce na pier­si, skrzy­żo­wa­łam no­gi i owi­nę­łam je wo­kół krze­sła jak pre­cel. Po­wo­li, że­by nie by­ło to zbyt oczy­wi­ste, wra­cam do po­zy­cji wy­ra­ża­ją­cej więk­szą pew­ność sie­bie. – Nie, nie jest. Nie jest wy­star­cza­ją­co oso­bi­sty. Po­mi­ja wszyst­kie naj­bar­dziej in­te­re­su­ją­ce frag­men­ty. Brian jest świet­ny, więc uwa­żam, że zro­bił, co w je­go mo­cy – do­da­ję szyb­ko. Brian to pi­sarz, któ­ry po­ma­ga Lu­the­ro­wi. – Wy­glą­da to jed­nak tak, jak­by jesz­cze nie uda­ło mu się wy­cią­gnąć od Lu­the­ra naj­istot­niej­szych in­for­ma­cji.

– No cóż, trze­ba to na­pra­wić – stwier­dza Alas­da­ir. – Nie ocze­ku­ję fa­jer­wer­ków, ale tekst mu­si się nada­wać do czy­ta­nia. Ko­niecz­ne jest na­pię­cie, a tak­że tro­chę nie­szczę­ścia – nie za du­żo, ale chce­my po­znać tak­że upad­ki, a nie tyl­ko wzlo­ty. On zda­je so­bie z te­go spra­wę. Ma to za­pi­sa­ne w umo­wie. Do­da­li­śmy w niej za­pis za­strze­ga­ją­cy, że w książ­ce bę­dą za­war­te frag­men­ty opi­su­ją­ce je­go dzie­ciń­stwo, nar­ko­ty­ki, roz­wód i rocz­ne za­gi­nię­cie.

Ki­wam gło­wą. Fakt, że wspo­mi­na o tym za­pi­sie, bu­dzi we mnie dziw­ne, nie­po­ko­ją­ce uczu­cie, ale nie umiem okre­ślić, o co do­kład­nie cho­dzi.

– Czy­li, jak wiesz, po­trze­bu­je­my ukoń­czo­ne­go tek­stu mniej wię­cej za…? – spo­glą­da na mnie z wy­cze­ki­wa­niem. Nie mo­gę się po­my­lić.

– Czte­ry ty­go­dnie.

– Naj­póź­niej za czte­ry ty­go­dnie, że­by­śmy zdą­ży­li z pre­mie­rą na po­cząt­ku wrze­śnia. Mu­si­my za­ro­bić przed świę­ta­mi na tej książ­ce mi­lion fun­tów, ina­czej nie zre­ali­zu­je­my bu­dże­tu.

Zda­ję so­bie z te­go wszyst­kie­go spra­wę, ale kie­dy mó­wi o tym Alas­da­ir, wy­da­je się to bar­dziej prze­ra­ża­ją­ce.

– Jak wiesz, za­pew­ni­li­śmy Lu­the­ro­wi miej­sce po­by­tu na Sy­cy­lii, bar­dzo przy­jem­ne miej­sce, nie­da­le­ko Tao­r­mi­ny, na nasz koszt, że­by mógł pra­co­wać nad książ­ką. Au­tor, któ­ry mu po­ma­ga, jest ra­zem z nim. Za­nim Oli­via się roz­cho­ro­wa­ła, pla­no­wa­li­śmy, że do­łą­czy do nich, że­by mu po­móc, tro­chę go przy­ci­snąć, na bie­żą­co re­da­go­wać książ­kę. Są­dzę, że po­win­naś tam po­je­chać.

Co? Ja mam po­le­cieć na Sy­cy­lię? Czy on po­stra­dał zmy­sły?

– No, oczy­wi­ście, je­śli uwa­ża pan, że to naj­lep­sze wyj­ście – sły­szę swo­je sło­wa. – I mam pra­co­wać z Bria­nem?

– Nie, z Lu­the­rem. Trze­ba z nim przy­siąść, po­ćwi­czyć wy­wie­ra­nie wpły­wu i ge­ne­ral­nie nie od­pu­ścić, do­pó­ki nie skoń­czy tej książ­ki.

Mam pro­blem z wi­zją, ja­ką przede mną roz­ta­cza – z wie­lu po­wo­dów. Czy mó­wi se­rio? Jak, do dia­bła, mam na­kło­nić Lu­the­ra Car­so­na do dzia­ła­nia? Nie mam na nie­go żad­ne­go wpły­wu.

– Ali­ce, za­sta­no­wi­li­śmy się nad tym i uwa­żam, że to naj­lep­sze wyj­ście. Nor­mal­nie wo­le­li­by­śmy zle­cić to ko­muś z więk­szym do­świad­cze­niem, ale znasz ten pro­jekt naj­le­piej. Oli­via mó­wi, że wiesz wszyst­ko, co moż­na wie­dzieć o Lu­the­rze. I sły­sza­łem wie­le do­bre­go o two­jej pra­cy ja­ko re­dak­to­ra. Oli­vii bar­dzo się po­do­ba­ło to, co zro­bi­łaś z ty­mi wspo­mnie­nia­mi z przy­tuł­ku dla zwie­rząt.

Wspo­mnie­nia z przy­tu­li­ska dla zwie­rząt: co za kosz­mar. Trzy ko­nie, dwa­dzie­ścia ko­tów, dwa­na­ście psów, zbio­ro­wi­sko pta­ków i ga­dów i jed­na au­tor­ka, któ­ra ko­cha­ła zwie­rzę­ta rów­nie moc­no, jak nie­na­wi­dzi­ła lu­dzi. Jed­nak stuk­nię­ta mi­ło­śnicz­ka zwie­rząt to nie to sa­mo, co wiel­ka gwiaz­da fil­mo­wa. Pró­bu­ję to wy­ra­zić w bar­dziej… . . .

(fragment)…

.

.

.

Całość dostępna w wersji pełnej

Rozdział 3

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 4

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 5

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 6

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 7

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 8

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 9

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 10

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 11

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 12

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 13

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 14

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 15

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 16

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 17

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 18

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 19

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 20

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 21

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 22

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 23

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 24

Nie mo­gę spać.

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 25

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 26

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 27

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 28

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 29

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 30

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 31

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 32

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 33

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 34

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 35

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 36

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Rozdział 37

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Epilog

Trzy tygodnie później

(fragment)…

.

.

.

Rozdział dostępny w wersji pełnej

Podziękowania

Kie­dy pi­sa­łam tę książ­kę, po­mo­gło mi wie­le osób – wspie­ra­jąc mnie na du­chu, udzie­la­jąc prak­tycz­nych in­for­ma­cji al­bo czy­ta­jąc na­pi­sa­ny tekst. Mam na­dzie­ję, że ni­ko­go nie po­mi­nę­łam.

•

Dzię­ku­ję wszyst­kim przy­ja­cio­łom, któ­rzy prze­czy­ta­li wcze­sne wer­sje po­wie­ści: Gráin­ne Brett, Sío­frze O’Do­no­van, Am­ber Bur­lin­son, Cla­re Tho­mas, Han­nah Know­les, Na­ta­shy Laws, Da­nie­li Buc­kley, Hi­la­ry At­ten­bo­ro­ugh i mo­je­mu bra­tu Bar­ry’emu za ten he­ro­icz­ny wy­czyn. W szcze­gól­no­ści pra­gnę po­dzię­ko­wać Frie­dzie Klotz, mo­jej pierw­szej czy­tel­nicz­ce, za prze­ni­kli­we i peł­ne za­chę­ty ko­men­ta­rze, ja­kich mi udzie­la­ła od pierw­sze­go dnia, a bez któ­rych pew­nie nie ukoń­czy­ła­bym książ­ki. Po­dzię­ko­wa­nia skła­dam mo­jej szwa­gier­ce San­ti­nie Do­her­ty za po­ka­za­nie mi Sy­cy­lii i An­ne O’Ma­ho­ny za nie­owi­ja­nie w ba­weł­nę i wni­kli­we ko­men­ta­rze.

Sko­rzy­sta­łam tak­że z rad Ju­lie Co­hen za po­śred­nic­twem jej fan­ta­stycz­ne­go blo­ga, któ­re­go po­wi­nien czy­tać każ­dy po­cząt­ku­ją­cy au­tor. Dzię­ku­ję Ola­fo­wi Gon­zále­so­wi Schne­ewe­is­so­wi, Da­nie­li Buc­kley, He­len Ber­ger i MF za in­for­ma­cje na te­mat eu­ro­pej­skie­go i ame­ry­kań­skie­go prze­my­słu fil­mo­we­go, a tak­że Mar­ko­wi Dy­so­no­wi. Za in­for­ma­cje na te­mat Utah, mor­mo­nów i re­ko­men­da­cje ka­wiarń w Los An­ge­les je­stem wdzięcz­na Ja­re­mey­owi McMul­li­no­wi, za teo­re­tycz­ne po­ra­dy praw­ne – No­elo­wi Dil­wor­tho­wi, Lu­cy Mi­les i Ro­na­no­wi McCrea. Wszel­kie błę­dy są mo­ją wi­ną. Po­dzię­ko­wa­nia na­le­żą się też pra­cow­ni­kom Ali­men­ta­ri i The Sa­lus­bu­ry De­li w Qu­een’s Park, któ­rzy mnie na­kar­mi­li, na­po­ili i wy­cią­gnę­li z do­mu.

Dzię­ku­ję Ro­wa­no­wi Law­to­no­wi i Ju­liet Mu­shens z PFD za ge­nial­ne re­dak­cyj­ne uwa­gi, wspar­cie i ma­ka­ro­ni­ki, She­ri­se Hobbs za wspa­nia­łe po­praw­ki, któ­re znacz­nie ulep­szy­ły książ­kę, a Imo­gen Tay­lor i Lu­cy Fo­ley za przy­ję­cie mnie z po­wro­tem na Eu­ston Ro­ad – Imo­gen je­stem wdzięcz­na tak­że za wy­my­śle­nie ty­tu­łu! Za wy­sła­nie Ali­ce za gra­ni­cę po­dzię­ko­wa­nia na­le­żą się Ra­chel Mills i Ale­xan­drze Cliff, za wcze­sne i bez­cen­ne wspar­cie dzię­ku­ję An­ne Lo­uise Fi­sher, Joy Te­re­kiev w Mon­da­do­ri i Ni­co­li Bar­tels w Bla­nva­let.

Dzię­ku­ję mo­im cu­dow­nym daw­nym i obec­nym ko­le­gom w Hod­der i The Fo­lio So­cie­ty. Wresz­cie chcia­ła­bym po­dzię­ko­wać ro­dzi­com, któ­rzy wspie­ra­li mnie we wszyst­kich mo­ich de­cy­zjach i nie pro­te­sto­wa­li, gdy przy­jeż­dża­łam ich od­wie­dzić, po czym za­my­ka­łam się w po­ko­ju, by pi­sać. I Alek­so­wi za to, że trzy­mał mnie za rę­kę (nie w do­słow­nym sen­sie oczy­wi­ście), gdy wy­sy­ła­łam ma­szy­no­pis do wy­daw­nictw i wpro­wa­dza­łam po­praw­ki, no i oczy­wi­ście za to, że ze mną świę­to­wał.