Dzieci wygnane. Tułacze losy małych Polaków w czasie II wojny światowej

Bohaterowie książki to kilkoro dziś już dorosłych, raczej starszych ludzi. Snują oni wspomnienia nie do końca udanego dzieciństwa. Najgorsze jest to, że niczemu są oni i ich rodziny winni. Ot, ich ojciec był AK-owcem, leśniczym, urzędnikiem na terenach, które zostały włączone w trakcie i po II Wojnie Światowej do terytorium Związku Radzieckiego. Cóż ktokolwiek może poradzić na szalony pomysł, że każdy leśnik to potencjalny wróg?

Tak więc poznajemy Rafała, Mirosława, Aleksandrę, Mieczysława, Marię, Romana, Helenę i Andrzeja od Andersa czy Alfredę i Andrzeja. Każde z nich przebyło czasem tysiące kilometrów pociągami, często bydlęcymi wagonami, w niesamowitym ścisku i mrozie, bez wody i wyżywienia, by osiąść w miejscach dotąd albo zajmowanych przez kułaków albo zupełnie bezludnych. Mieszkali na Syberii, na stepach Kazachstanu, po jednej i drugiej stronie Uralu.

Chciałabym, by ta historia już żadnemu dziecku, polskiemu czy też nie, więcej się nie przydarzyła, dlatego warto takie książki polecać, czytać, drukować i przede wszystkim ocalać historie od zapomnienia, bo niedługo już nie będzie z kim z naocznych świadków porozmawiać na ten temat. „Dzieci wygnane” to książka łapiąca za serce, ale dlatego właśnie ważna.

Więcej na [Adres usunięty]

Pozycja, którą powinien przeczytać każdy!

Jak wielką odwagą, siłą, sprytem oraz wytrzymałością musieli wykazać się bohaterowie tej książki, abyśmy dziś mogli poznać ich historię!

Jak wielką traumę przeżyli i odważyli się przeżyć ją na nowo podczas opowiadania swojego życia na potrzeby tej biografii.

Dla dzisiejszych pokoleń powinna to być lekcja, aby w przyszłości taka historia się nie powtórzyła.

Nie wiem, czy ktokolwiek z nas byłby w stanie to przetrwać!!!

Nie przepadałam nigdy za historią. Nudziła mnie już od szkolnych lat. Jednak odkryłam pewien sposób poznawania historii, który mnie zaciekawił. Są to historie ludzi, którzy żyli i przeżyli piekielne czasy wojny. Takich historii dostarcza mi seria Wydawnictwa Znak Horyzont pod tytułem „Prawdziwe historie". Nie poznałam jeszcze innej takiej serii książek historycznych po które z taką chęcią bym sięgała. Ostatnio, miałam przyjemność przeczytać najnowszą książkę należącą do tego cyklu, czyli „Dzieci wygnane. Tułacze losy małych Polaków w czasie II wojny światowej". Zabrałam się za nią z wielkim zaciekawieniem.

Pierwsze strony książki „Dzieci wygnane" trochę mnie przeraziły. Pierwszy rozdział to opowieść Rafały, która posługiwała się dosyć specyficznym językiem. Dało się go zrozumieć, ale ciężko się czytało. Trochę przestraszyłam się, że cała książka będzie napisana takim językiem. Na szczęście tak nie było, a kolejne rozdziały czytało się łatwiej. Czytało się łatwiej, ale tylko ze względu na styl, gdyż emocje, które płynęły z opisywanych historii na pewno nie ułatwiają czytania tej książki.

W książce „Dzieci wygnane" mamy dziesięć historii ludzi, którzy nie mieli łatwego życia. Przeżyli wojnę w trudnych warunkach. To tej pory wiedziałam czym były zsyłki, ale nie wiedziałam wiele więcej. Nie miałam pojęcia, że działy się one przed wojną, w trakcie wojny i także po wojnie. Nie wiedziałam, co dokładnie działo się z wywiezionymi ludźmi. Dzięki książce „Dzieci wygnane" dowiedziałam się o tym i o kilku dodatkowych rzeczach, jakie działy się w przeszłości. Historie opisane na łamach książki pani Odrobińskiej zostaną w mojej głowie zdecydowanie na długo.