Simona. Opowieść o niezwyczajnym życiu Simony Kossak

Napisana pięknym językiem biografia charyzmatycznej osobowości przenosi nas do czasów, ciężkich dla kobiety, tym bardzie takiej, która postanowiła mieszkać w puszczy. Jednak nie trudności, a właśnie odnalezienie przez główną bohaterkę miejsca na ziemi to niedościgniony cel wielu ludzi, a głównej bohaterce udało się to osiągnąć.

Wciągająca lektura

Simona i Gloria - dwie siostry. To już nie "Marie" i "Magdaleny" - stare odeszło, przyszło nowe. Jerzy Kossak, syn Wojciecha (tego od Panoramy Racławickiej obok Styki), hm... no zakochał się pozamałżeńsko. A pani ambicje miała światowe. I z tego względu właśnie Simona (na pierwsze imię miała... Gabriela, ale chyba wolała jednak drugie) nie bardzo przystawała wybranym imieniem do własnego życia. Pozornie...

Bo wiedziała, czego chce, realizowała swoje plany i żyła pełnią życia.

Wielbiciele niezwykłych biografii znajdą tu portret "baby", która "oswoiła" "tubylców" z Białowieży. Puszczy nie musiała, bo ona była jej siostrą syjamską. Przeczytają, jak jeździła "komarkiem" do pracy, jak prowiantowała swoją ukochaną Dziedzinkę - własne miejsce na ziemi. Jak z młodziutkiej "panienki-zaraz po studiach" stała się znawczynią polskiej przyrody (osobliwie saren,ale wykarmiła też m.in. dwa łosie: Pepsiego i Kolę), walczącą niezłomnie o prawa zwierząt i roślin w coraz bardziej agresywnym wobec nich ludzkim świecie. Państwo Gucwińscy radzili się jej w "zwierzęcych sprawach", dom w środku lasu odwiedzali też zagraniczni goście (co Simony, choć czasy były siermiężne, nie dziwiło, bo jej przodkowie kształcili się, jak my dziś, w całej Europie).

Wielbiciele zwierząt z uśmiechem na twarzy przeczytają historię Żabki - lochy śpiącej na łóżku Simony, kruka-terrorysty, sowy, ciężarnej lisicy, którą trzeba było przygarnąć, choć matki-kury cierpiały potem - Simona wielbiła wszystko, co dzikie. Obserwacjom dzikiej przyrody poświęciła życie, stąd pierwszeństwo tej lisicy.

Jest też prawdziwa miłość, mówiąc kolokwialnie, a myślę, że Simona nazwałaby to"dojrzałą relacją damsko-męską". Lech Wilczek - fotograf przyrody - był współgospodarzem Dziedzinki. Od łóżka umierającej na raka Simony nie odchodził. Był "jak wilk", który czuwa i pilnuje (parafraza tekstu z książki A. Kamieńskiej).

A co to była owa Dziedzinka, jak tam Simona trafiła, jak żyła, jak zyskała szacunek ludzi i miłość zwierząt (mówiąc po ludzku, czego Simona by pewnie nie pochwaliła) - CZYTAJCIE!!! Książka, która zaskakuje.