Kołatanie

Wydanie tej książki jest przepiękne. Żółto-czarne boki uformowane jako las mogą wydawać się na niezwiązane z tematem, jednak ten, kto zaczyna wdrążać się w tą historię wie, że wisielca można spotkać przeważnie w lesie. Uczepionego silnych gałęzi, które pokrywają duże i szerokie liście, których cień niesie schronienie przed letnim upałem. Tam gdzie młodzi ludzie wyznają sobie miłość, gdzie dzieciaki biegają zbierać grzyby, czasami lepiej nie podnosić głowy do góry.
Historia przedstawia losy chłopca, który mógł żyć naprawdę, gdyż jej opowieść bardzo przypomina czasy mojego dzieciństwa. To chłopiec nad którym inni się znęcali, który dostawał manto za to, że był. To opowieść też o jego rodzinie, która nigdy nie była idealna. Ojciec, jedyny żywiciel rodziny pracujący za psie grosze, w słowach swojej żony był wrażliwym człowiekiem. Pił, bo cierpiał, bił ją, bo nadeszły złe czasy i gdyby nie dziadkowie, nie mieli by jak przeżyć miesiąca. W tym wszystkim syn, który o niektórych sprawach dowiadywał się z wielkim opóźnieniem, bo tak postanowili jego rodzice. Bardzo ubolewał nad chwilą, kiedy pragnął odwiedzić swojego dziadka, lecz zabroniono mu tam jechać. Zmarł, zanim zdążył go zobaczyć. To również opowieść babci, która dla innych była niczym szamanka, bo potrafiła przewidzieć, kiedy co złego się stanie. Tu wam wtrącę, że natura potrafi przewidywać przyszłość, tylko nie każdy potrafi i chce z niej czytać. Wiem to, bo uczę się jej od kilku lat i wiem, że się sprawdza. Czasami warto zwrócić uwagę na opisy w książce, bo chcą przekazać nam swoje wartości, ale to my musimy chcieć je znaleźć. Pomimo tego, że książka jest napisana w formie opowieści dorosłego później chłopca, bo dialogów jest jak na lekarstwo, to jednak warto wsłuchać się w jego ból i niezrozumienie dla świata. Tutaj więcej znajdziecie nienawiści i bólu niż w słowie "dużo". Tutaj mężczyzna wymierza kobiecie sprawiedliwość. Tutaj starsza kobieta wierzy w życie po śmierci i nadal chciałaby utrzymywać kontakt z mężem, pomimo tego, że odszedł. Tutaj jedyny głos jaki przemawia to jest sumienie wielu ludzi, skargi, pragnienia i kołatanie z dnia na dzień, byle do przodu. Byle coś się wydarzyło i wzeszło w końcu słońce. Potrafi poruszyć serce zwłaszcza tych ludzi, którzy doznali kiedyś niedostatku.

Czym sugerujecie się przy wyborze książki do czytania? Opis, okładka, a może recenzja? Jeżeli moją uwagę przykuje okładka, to sprawdzam opis, rzadko kiedy czytam recenzje danej książki. Ostatnio jakoś tak zwracam uwagę na okładki nietuzinkowe, przede wszystkim sztywne, najlepiej z obwolutą i do tego barwione brzegi. Ale wiadomo, nie można mieć wszystkiego. Widać wydawnictwa się starają i ścigają w pięknych wydaniach książek. Jest w czym wybierać i na czym oko zawiesić. Jak tylko otrzymałam propozycję zrecenzowania książki "Kołatanie" Artura Żaka nie zastanawiałam się ani chwili.
"Jak to się dzieje, że zawsze boimy się najbardziej tego, co nieznane?"
Piotr przyjeżdża na wieś na pogrzeb dziadka, ma wyrzuty sumienia, że sześć lat jego tu nie było. Między maturą a egzaminami na studia postanawia zamieszkać z babcią. Babcia od zawsze wierzyła w zabobony i gusła, a dziadek jak żył, to przymykał na to oko. Teraz po jego śmierci Piotrowi wydaje się, że kobieta zwyczajnie zdziwaczała i nie może się uporać z żałobą i stratą. Bo jak wytłumaczyć fakt, że babcia, nakrywając do stołu, stawia talerz dla dziadka i twierdzi, że duch Bronka z nią jest? Zarówno dla dziadków jak i dla ojca Piotra przeszłość była ciężarem, nigdy się o niej nie opowiadało. Jawiła się jako kraina mroku, do której nie wolno zaglądać.
Dusza Bronka krąży po ziemskim padole, ma jeszcze pewną misję do spełnienia. Cofa się do lat swojego dzieciństwa, do czasów wojny i komuny. Teraz patrząc na wszystko z perspektywy czasu, żałuje niektórych podjętych decyzji. Robi swoisty rachunek sumienia. Próbuje strzec najbliższych.
"Nie można brać czegoś, jeśli się tego nie ma".
"Kołatanie" to książka o tym jak nie powielać błędów naszych przodków. Jak wartości przekazywane z pokolenia na pokolenie kształtują człowieka. O wspomnieniach nie tylko tych dobrych. O tym, że żeby być szczęśliwym, to najpierw trzeba przepracować lęki naszych rodziców, które na dobre się w nas zagnieździły. To książka specyficzna, nie każdemu się spodoba, można by rzec filozoficzna, skłaniająca do refleksji nad przemijaniem. Być może dla nas na ziemi jest jeszcze czas i szansa, aby coś zmienić, aby postąpić inaczej, żeby później nie żałować. Niestety czasu cofnąć się nie da.
Kołaczą myśli, kołacze serce...
" Czas jest sprzymierzeńcem, dziś rozumiem więcej
Los nie raz nie dał tego, co pragnąłem mieć
Choć zabrał to co piękne, oddał dużo więcej
Nauczył mnie doceniać życie takie, jakim jest..." Lukasyno "Czas jest sprzymierzeńcem"

Śmierć niesie ze sobą zawsze wiele cierpienia dla tych, którzy pozostali. Nieznane są ścieżki człowieka po śmierci, stąd trudno określić, czy niektórzy podzielają cierpienie bliskich, czy w końcu zaznają spokoju, a może po śmierci nie ma już nic ? zdania w tej kwestii są podzielone. Niezmiennie jednak bliscy osoby zmarłej zawsze muszą się zmierzyć z mnóstwem emocji, na swój własny sposób. Jednak nadal są tacy ludzie, po których nikt nie zapłacze.
Piotr to główny bohater powieści, a jego narracja przybliża nam realia lat '80 i '90 ubiegłego wieku. Ten młody chłopak, tuż przed wyborem studiów, wraca na wieś do owdowiałej babci, by choć odrobinę ulżyć jej w codzienności. To lato to dla niego wiele zmian, krok w dorosłość, pierwsza miłość, próba zrozumienia skomplikowanych relacji z rodzicami, ale i uporanie się z tęsknotą za dziadkiem. Dusza Bronka to także narrator, który prowadzi nas przez wiele lat życia zmarłego, ale i pokazuje własną perspektywę teraźniejszości. To ona uchyla nam rąbka tajemnicy dotyczącej życia po śmierci, ale i ukazuje trudne i jakże wymagające lata Bronka, jego błędy i chwile szczęścia, a także wyzwania, przed którymi stawał. I choć obie narracje są szalenie zróżnicowane to łączy je to, że wciągają bez reszty.
Kołatanie to powieść, która skusiła mnie swoim wydaniem. Twarda oprawa i malowane brzegi, a także intrygujący opis sprawiły, że sięgnęłam po tę historię, znajdującą się zupełnie poza moją strefą komfortu. Wierzenia słowiańskie, zabobony czy wiara chrześcijańska nie są tematyką, jakiej poszukuję w książkach, a jednak ta pozycja zwyczajnie do mnie przemawiała. I jakże to była trafna decyzja, że zdecydowałam się ją poznać! Bowiem za pięknym wydaniem kryje się naprawdę wyjątkowa opowieść, wielokrotnie bolesna, uderzająca swoim realizmem, choć przeplatająca się ze światem nierzeczywistym, który stanowi intrygujący jej element. Choć głównymi bohaterami są Piotrek i poniekąd jego dziadek to poznajemy tu trudne historie życia wielu postaci, niemniej angażujące. Wszelkie zabiegi babci Anieli, które mogą się wydawać dziwne, wraz z biegiem fabuły wzbudzają zainteresowanie, a jej wiedza wydaje się być nieograniczona. Autor pisze jak natchniony, jego talent jest niepodważalny, a władanie słowem i przeplatanie nurtu obyczajowego z realizmem magicznym są naprawdę niezwykłe. Powieść zwyczajnie mnie zauroczyła, czego kompletnie się nie spodziewałam i mam ogromną nadzieję, że dostanę jeszcze próbkę pisarstwa Autora w niedalekiej przyszłości. A Wam gorąco polecam zapoznać się z tą pozycją!