Co nam mówi niebo

Piękna książka. Piękne ilustracje i ciekawe historie. Mój syn, fan kosmosu jest nią zafascynowany. Polecam.

Kupiona na prezent, zrobiła świetne wrażenie. Pięknie wydana, duży format, ciekawy pomysł :)

Polecam dużym dzieciom

Wpatrzeni w niebo. Głód wiedzy i ciekawość świata to motor działania, który pcha umysły do zgłębiania dziedzin, mogących ów głód nasycić i zaspokoić. Ciekawość świata to wielka zaleta, którą warto wzmacniać, pielęgnować i uskuteczniać już od najmłodszych lat. Autorzy tacy jak Gertrude Kiel dobrze to rozumieją - jej wydana niedawno w ramach imprintu ToTamto książka pt. "Co nam mówi niebo. Opowieść o wszechświecie i tych, którzy go badali" to fascynująca podróż przez kosmos i świat nauki, która dla złaknionych wiedzy młodych umysłów jest jak najwspanialsza uczta. William to dziewięciolatek, który ma wszystkiego dość. Są wakacje, jego rodzice muszą pracować, a on został wysłany do zrzędliwej ciotki, która nie lubi dzieci. Jednak szalona ciotka wie co nieco o… astronomii. Dzięki temu zapowiadający się straszliwie tydzień zmienia się w pasjonującą przygodę wypełnioną opowieściami o grawitacji, gwiazdach, kosmosie, Galileuszu, Koperniku i innych sławnych naukowcach. Kosmos, Układ Słoneczny, planety, astronautyka – wszystko to są fascynujące tematy, które jednakże osnute są mgiełką tajemnicy… Nie wiadomo przecież tak do końca wszystkiego na ten temat. Wszystkiego na pewno nie mogą także wiedzieć najmłodsi, których ta tematyka fascynuje i ciekawi. Na szczęście na pomoc może przyjść nam tutaj (choć trochę) niniejsza książka. "Co nam mówi niebo..." to przepiękna, baśniowa opowieść, w której historia stworzona pod dzieci przeplata się z rzeczowymi faktami - w efekcie po w trakcie lektury dowiemy się co nieco na temat kosmicznych odległości, na temat Słońca, a także w kwestii oglądanych przez nas na nocnym niebie gwiazdozbiorów oraz co nieco na temat wielkich postaci ze świata nauki, których wielką pasją było obserwowanie nieba. Wszystko to oczywiście w towarzystwie Williama, dla którego pobyt u cioci wcale nie okazał się tak zły, jak na to wyglądało! Niniejsza książka jest dla historii astronomii tym, czym "Świat Zofii" dla filozofii. Książka przybliża skomplikowane zagadnienia w zrozumiały i atrakcyjny sposób. Wraz z Williamem dzieci uczą się o Ziemi i jej miejscu we wszechświecie. Dowiadują się, jak na przestrzeni wieków zmieniały się koncepcje na ten temat i którzy naukowcy mieli na to największy wpływ, jakich narzędzi używali do badań i jak dokonali swoich odkryć. Książka jest pełna fascynujących opowieści, które inspirują i poszerzają horyzonty w niezwykle wciągający sposób. Pozycje takie jak ta mają szansę - i nie jest to kokieteria - przekonać dzieciaki do świata nauki i do szeroko pojętych nauk ścisłych. Serio. Atrakcyjne i przemawiające do wyobraźni przedstawienie jakiegoś zagadnienia zawsze przyciąga czytelnika. Ta pozycja spełnia te kryteria - zdecydowanie ma ona w sobie to "coś".

„(…) ludzie wiedzieli, że aby przeżyć, muszą uważnie obserwować niebo”[1] Dzięki dociekliwość niektórych z nich wiemy, jak wszechświat jest skonstruowany i możemy korzystać z wielu technicznych udogodnień. Za sprawą powieści dla dzieci „Co nam mówi niebo” autorstwa Gertrude Kiel przyjrzymy się sylwetkom paru „gwiezdnych” bystrzaków. A wszystko zaczyna się od informacji zwiastującej wyjątkowo nieudany tydzień. William ma wakacje, ale jego rodzice muszą pracować. Aby zapewnić chłopcu opiekę wysyłają go na tydzień do ekscentryczne ciotki Gunvor. Jest ona samotniczką i nie przepada za dziećmi. Przed Williamem rysuje się wizja siedmiu dni nudy. Przez przypadek „aktywuje” on żyjącą w swoim świecie ciocię. Jest ona naukowcem i o astronomii potrafi mówić godzinami, a jej wywód okazuje się całkiem zajmujący. Gertrude Kiel wręcz genialnie wplotła wykład z dziedziny astronomii do powieści dla dzieci. Na początku udaje jej się zaintrygować czytelników. Ciotka Gunvor jest tajemniczą postacią, ponieważ zastawiamy się czym ona się zajmuje i jak ułożą się jej relacje z Williamem. Po drugie, kobieta potrafi wspaniale opowiadać. Przybliżając sylwetki kolejnych „badaczy nieba” nie skupia się wyłącznie na ich odkryciach, ale umieszcza ich w kontekście historycznym i opisuje różne sfery ich życia. Jak możecie się domyślić, ciocia to oczytana, wszechstronna bohaterka, a swoją wiedzą chętnie się dzieli. Po trzecie, William zadaje trafne pytania, co również wpływa na jakość wykładu cioci. Jako przykład weźmy postać, Mikołaja Kopernika. Myślę, że wszyscy znamy jego odkrycie. Bohater „Co nam mówi niebo” drąży temat pytając się: „Skąd ten astronom z dawnych czasów wiedział, że to Słońce znajduje się w centrum?”[2] No właśnie. Jak on na to wpadł? Ciocia Gunvor całkiem fajnie to wytłumaczyła. Ja jestem z tych, który astronomii „uczą się” z książek dla dzieci. To co jest wydawane dla czytelników w moim wieku zdecydowanie mnie przerasta. Powieść „Co nam mówi niebo” wręcz mnie oczarowała. Gertrude Kiel włożyła wiedzę w usta intrygującej postaci. Początkowo wydaje nam się, że niewiele nam ona może zaoferować, ale kiedy ciocia Gunvor już otworzy usta, nie jesteśmy w stanie przestać jej słuchać. Razem z dziewięcioletnim Williamem szukamy okazji, aby „włączyć” jej fascynujący słowotok. [1] Gertrude Kiel, „Co nam mówi niebo”, przeł. Agata Lubowicka, wyd. To tamto, Warszawa 2023, s.36. [2] Tamże, s. 53.