Ślepiec

Ta seria to taki trochę spin off cyklu o Eryku Deryle, ponieważ zarówno Lizą Langer i Orest Rembert mieli tam swoje epizody, no więc oczekiwałem podobnego klimatu.

No moi mili to się nie udało. Nie czułem klimatu Czornyja to nie było to. Powieści zabrakło dynamiki, do jakiej autor mnie przyzwyczaił. Było wolno i mozolnie, dopiero pod koniec coś drgnęło, a to zdecydowanie za późno. Jedyne co mogło wskazywać na autora to brutalność morderstw.

Co do postaci to w sumie wyszło średnio. Liza Langer była męcząca, niby zdeterminowana i hardcorowa, a z jej problemami to się nadaje na obserwację psychiatryczną, a nie do pracy w policji. Ja bym jej mojego kasztanka nie dał pod opiekę, a co dopiero przydzielić jej oddział pod dowództwo.

Dużo lepsze wrażenie sprawiał Orest Rembert, bo nie był jakimś egzaltowanym bufonem, tylko zwyczajnym typem co to i się z chłopakami przy Harnasiu pobuja, a jak jest praca to pracuje i on by kasztanka dostał, niby nie na długo, ale jednak.

Nic nie zwiastowało katastrofy?

I właśnie wtedy pojawił się on, nikt inna jak mistyczny ?Deszczowy pies?. Nie będzie to spojler więc napiszę, że tak Liza za radą terapeuty nazwała swoją depresję. Tak dobrze przeczytaliście ?DESZCZOWY PIES?. Częstotliwość z jaką pojawiał się ten kundel przekroczyła moją cierpliwość o +/- miliard razy. Nie będzie przesadą jeśli powiem, że piesio zdominował znaczną część książki. I tak przywykłem do jego obecności, że chciałem go wyprowadzić na spacer?

Co do finału był ok, ale nawet nie wiem na ile mnie zaskoczył, bo zwyczajnie ta cała sprawa mnie nie porwała.?Czy sięgnę po drugi tom? Tak, bo już go kupiłem, ale i tak bym go przeczytał, bo te postacie mają potencjał i wydaje mi się, że coś jeszcze z tego będzie.

A teraz niestety znikam, bo po przeczytaniu sprawiłem sobie wietrznego kota i mnie tu smyra za uchem, bo słoneczny koń mu karmę wyżarł. Niech mnie jeszcze odwiedzi ta tęczowa zebra, to się chyba zdetonuje?

Miłujcie się najmilsi.

...

W jednym z gdańskich mieszkań zostaje zmasakrowane ciało mężczyzny. Po sekcji okazuje się, że być może główną przyczyną zabójstwa były oczy a reszta to tylko przedstawienie dla policji. Sprawę dostaje Liza Langer, która dopiero co zaczęła zbierać swoje życie od nowa, po śmierci narzeczonego. Do śledztwa zostaje oddelegowany także Orest Rembert, młody i rzekomo fantastyczny profiler, który ma pomóc Lizie. Śledztwo stoi w martwym punkcie do czasu aż zabójca znowu postanawia zabić...

Chyba trochę wyjdę przed szereg. Wszyscy bardzo się zachwycają, a dla mnie to był po prostu dobry kryminał, ale bez zachwytów. Początek powieści był mocny i z przytupem, ale później jakby akcja zjeżdża w dół a w najlepszym wypadku staje w miejscu. Ciekawy pomysł na fabułę, plastyczne ujęcie zbrodni i ofiar a jednak brakło mi tu czegoś, jakiegoś napięcia. Najbardziej podobała mi się Liza. Trochę pocharatana przez życie, nie boi się mówić co myśli i postawić na swoim, walczy z depresją. Aczkolwiek autor chyba miał fazę na wyrażenie "deszczowy pies", które było prawdopodobnie na każdej stronie, a kiedy je tylko w oddziałam to miałam ochotę tłuc książką o ścianę. Zakończenie wydało trochę przekombinowane. Odniosłam wrażenie, że autor chciał napisać coś innego, później się z tego wycofał i zakończył wszystko inaczej. Końcówka to jest dosłownie chaos jak dla mnie.
Nie jest jakoś dobitnie źle, nie nudziłam się jakoś bardzo, ale nastawiam się, choćby po opisie, że dostanę sporą dawkę emocji, a książka okazała się przeciętna.

Solidnie obmyślany i zaprezentowany kryminał, lekko i swobodnie podróżuje się po tej przygodzie czytelniczej. Umiejętnie prowadzone napięcie, kiedy potrzeba uruchomione zostają mocniejsze dynamiczne akcenty, aby za jakiś czas fabuła toczyła się w spokojniejszych rytmach, pozostawiających czas na snucie zajmujących przypuszczeń i interpretacji. Intryga misternie skonstruowana, nieco zawiła, ale w pożądany sposób, tak aby nakłonić szare komórki do rozwiązywania zagadki detektywistycznej. Ułożenie elementów w tej układance nie jest proste i łatwe, jeśli nie podąży się właściwym tropem, szybko wpada się w zastawione na czytelnika sidła, daje omamić fałszywymi śladami, typuje błędne tożsamości czarnego charakteru. Zakończenie powieści odsłania się z zaskakującej strony, realnie i logicznie łączy wszystkie wątki, a to zawsze pozostawia z przyjemnym akcentem ostatnich stron książki. Ciekawie sportretowano kluczową postać, fantastyczny pomysł z powołaniem do życia deszczowego psa towarzyszącego Lizie na każdym kroku, przekonuje jako atrakcyjny sposób ugryzienia opisów różnych emocji i nastrojów. Osobowość nieprzekombinowana, z bogatym pakietem wad i zalet, unikalnym stylem spojrzenia na ludzi, świat, zbrodnie, upominanie się o swoje, dociekanie do prawdy. Nie zabrakło bolesnych akcentów przeszłości, nie dających spokoju, domagających się ostatecznego wyjaśnienia.

Komisarz Liza Langer po roku od tragicznej śmierci narzeczonego, wciąż przeżywa stratę bliskiej osoby. Jednak pod długim wyczekiwaniu zostaje w końcu włączona do sprawy większego kalibru, zawikłanej tajemnicy morderstwa. Liza stoi przed wielką szansą udowodnienia, że już jest gotowa do policyjnej pracy w pełnym wymiarze sił, to właśnie jej powierzono zadanie kierowania zespołem powołanym do wyjaśnienia motywów i okoliczności zabójstwa mężczyzny, którego zmasakrowane ciało odnaleziono w jednym z gdańskich bloków. Okrucieństwo i sadyzm oprawcy nie mają sobie równych, niepokoją nie tylko śledczych, ale również dołączonego do zespołu młodego, ale już doświadczonego, psychologa i profilera, Oresta Remberta. Współpraca między Lizą a Orestem wytyczana jest przez osobliwe szlaki, bardzo różnią się od siebie, a jednocześnie wzajemnie nakręcają do działania. Sprawa otrzymuje absolutny priorytet, gdyż jedno morderstwo przeradza się w kolejne, a sprawca zyskuje miano seryjnego mordercy. Dlaczego Ślepca interesują gałki oczne ofiar? Co kryje się za ich swoistym kolekcjonowaniem? Jak skutecznie powstrzymać go przed okazjami do powiększania zbiorów? Chętnie sięgnę po poprzednie książki autora.