Czas Żniw ebook i audiobook

Śniącym.

Oprócz tej ziemi i oprócz rasy ludzkiej istnieje świat niewidzialnyi królestwo duchów. Ten świat nas otacza, gdyż jest wszędzie*.

Charlotte Brontë

Przekleństwo

Lubię sobie wyobrażać, że na początku było nas więcej. Wydaje mi się, że niewielu, ale na pewno więcej niż teraz.

Jesteśmy mniejszością, której świat nie akceptuje, chyba że jako wytwór fantazji, ale nawet to jest zakazane. Wyglądamy jak inni. Czasem zachowujemy się jak inni. W wielu przypadkach jesteśmy jak inni. Jesteśmy wszędzie, na każdej ulicy. Na pozór prowadzimy normalne życie, ale kryje ono w sobie coś jeszcze.

Nie wszyscy z nas wiedzą, kim jesteśmy. Niektórzy umierają, nie wiedząc o tym. Inni wiedzą, dlatego nigdy nie pozwolimy się złapać. Ale istniejemy.

Uwierzcie.

Od ósmego roku życia mieszkałam w części Londynu zwanej dawniej Islington. Uczęszczałam do prywatnej szkoły dla dziewcząt, po ukończeniu której, w wieku szesnastu lat, należało iść do pracy. Był rok 2056 albo, według kalendarza Sajonu, AS 127. Oczekiwano, by młode kobiety i młodzi mężczyźni zarabiali na swoje utrzymanie w jakikolwiek możliwy sposób, zazwyczaj stojąc za barem.

W przemyśle usługowym było mnóstwo pracy. Ojciec myślał, że będę wiodła proste życie, że jestem bystra, ale pozbawiona ambicji, i że będę w pełni zadowolona z jakiegokolwiek zajęcia.

Ojciec jak zwykle się mylił.

Od szesnastego roku życia pracowałam w kryminalnym podziemiu Sajon Londyn – SajLo, tak nazywaliśmy to na ulicach. Pracowałam wśród bezwzględnych gangów jasnowidzów, gotowych wyeliminować się nawzajem, byle tylko przeżyć. Stanowiliśmy część syndykatu cytadeli, którym przewodził Zwierzchnik1. Zepchnięci na margines społeczeństwa zostaliśmy zmuszeni do działalności przestępczej, aby móc funkcjonować. Z tego powodu jeszcze bardziej nas znienawidzono. Nie pozostawaliśmy dłużni.

Odnalazłam swoje miejsce w tym chaosie. Byłam faworytą, protegowaną mim-lorda. Moim szefem był Jaxon Hall, mim-lord odpowiedzialny za teren I-4. Sześcioro z nas podlegało mu bezpośrednio. Nazywaliśmy się Siedem Pieczęci.

Nie mogłam przyznać się ojcu. Był przekonany, że pracowałam w barze z tlenem – to słabo płatne, ale legalne zajęcie. Kłamstwo było mi na rękę. Ojciec nie zrozumiałby, gdybym mu powiedziała, dlaczego spędzam czas z przestępcami. Nie wiedział, że należałam do nich nawet bardziej niż do niego.

Miałam dziewiętnaście lat, kiedy moje życie się zmieniło. Już wtedy moje imię było znane na ulicach. Po ciężkim tygodniu na czarnym rynku zaplanowałam spędzić weekend z ojcem. Jax nie rozumiał, dlaczego potrzebowałam od niego odpocząć; dla niego nie liczyło się nic poza syndykatem, ale nie miał rodziny, tak jak ja. W każdym razie żyjącej rodziny. Mimo że nigdy nie byłam z ojcem blisko, czułam, że powinnam utrzymywać z nim kontakt – czasem zjeść wspólną kolację, innym razem zadzwonić, kupić prezent na Święto Listopadowe. Jedyny szkopuł to niekończące się pytania. Jaką mam pracę? Z kim się przyjaźnię? Gdzie mieszkam?

Nie potrafiłam mu się przyznać. Prawda była niebezpieczna – osobiście mógłby mnie wysłać do Wieży, gdyby wiedział, co naprawdę robiłam. Może powinnam była powiedzieć mu prawdę? Mogłaby go zabić. Niemniej nie żałowałam, że należałam do syndykatu. Moja praca była nieuczciwa, ale opłacalna. Jax zawsze mówił, że lepiej być wyjętym spod prawa niż martwym.

To był mój ostatni dzień w pracy. Pamiętam, że padał deszcz.

Respirator podtrzymywał moje funkcje życiowe. Wyglądałam, jakbym była martwa, i w pewien sposób byłam: mój duch był częściowo oderwany od ciała. To było przestępstwo, za które mogłam trafić na szubienicę.

Wspomniałam, że pracowałam dla syndykatu – zatem parę słów wyjaśnienia. Byłam pewnego rodzaju hakerem. Nie czytającym umysł, raczej radarem umysłu wchodzącym w zaświaty. Potrafiłam dostrzegać szczegóły sennego krajobrazu i dusze łotrów. Rzeczy, które działy się poza mną. Rzeczy niewyczuwalne dla przeciętnego jasnowidza.

Jax posługiwał się mną jako narzędziem do inwigilacji. Moim zadaniem było śledzić aktywność dusz w jego sekcji. Często zlecał mi sprawdzanie innych jasnowidzów, czy czegoś nie ukrywają. Na początku miałam inwigilować ludzi w pokoju – ludzi, których mogłam widzieć, słyszeć i dotknąć – ale wkrótce uświadomiłam sobie, że potrafię wejść głębiej. Widziałam rzeczy dziejące się w innych miejscach: jasnowidza spacerującego po ulicy, zgromadzenie dusz w Garden. Dopóki byłam utrzymywana przy życiu, mogłam wybrać sobie duszę w promieniu mili od Siedmiu Tarcz. Kiedy więc Jax potrzebował kogoś, aby przekazał mu, co się dzieje w I-4, mogłam być pewna, że zleci to mnie. Wciąż powtarzał, że mam możliwość wejść głębiej, ale Nick nie pozwalał mi spróbować. Nie wiedzieliśmy, jak by się to dla mnie skończyło.

Naturalnie każda forma jasnowidzenia była zakazana, a tę w celach zarobkowych uważano za grzech absolutny. Była na to specjalna nazwa: mim-zbrodnia. Porozumiewanie się ze światem duchów głównie dla pieniędzy. Cały syndykat był na tym zbudowany.

Odpłatne jasnowidzenie było popularne wśród tych, którzy nie mogli dostać się do gangu. Nazywaliśmy to chałturnictwem. Sajon uznawał to za zdradę. Oficjalną metodą karania za takie przestępstwa było uduszenie nitrogenem, promowanym pod nazwą NitKind. Wciąż pamiętam te nagłówki: BEZBOLESNA KARA: NAJNOWSZY CUD SAJONU. Mówili, że to jak zaśnięcie, jak połknięcie tabletki. Niemniej wciąż wieszano ludzi publicznie i stosowano różnorodne tortury za zdradę.

Ja dokonywałam zdrady przez sam fakt, że oddychałam.

Wróćmy do tamtego dnia. Jaxon podłączył mi tlen i wysłał mnie na kontrolę. Przeprowadzałam rozpoznanie pobliskiego umysłu, który często odwiedzał Sekcję Czwartą. Starałam się, jak mogłam, by zobaczyć te wspomnienia, ale coś wciąż mnie powstrzymywało. Ten senny krajobraz był inny niż poprzednie i nawet Jax miał z nim kłopot. Sądząc po nawarstwieniu mechanizmów obronnych, powiedziałabym, że jego właściciel miał kilka tysięcy lat. Ale to nie to. To było coś innego.

Jax był podejrzliwy – właściwie każdy nowy jasnowidz w jego sekcji powinien się meldować co czterdzieści osiem godzin. Jego zdaniem to jakiś inny gang brał w tym udział, ale nikt z I-4 nie miał wystarczającego doświadczenia, by blokować moje rozpoznanie. Żaden z nich nie wiedział, że potrafiłam to robić. To nie mógł być Didion Waite, który stał na czele drugiego co do wielkości gangu w okolicy. Nie byli to też przymierający głodem chałturnicy, którzy bywali w Tarczach. Ani lokalni mim-lordowie, specjalizujący się w przywłaszczaniu dusz. To było coś innego.

Setki umysłów mijały mnie, srebrząc się w ciemności. Ich właściciele pospiesznie przemykali ulicami, a ja nie mogłam rozpoznać tych ludzi. Nie widziałam ich twarzy, jedynie skrawki ich umysłów.

Nie byłam teraz w Tarczach. Moja percepcja znajdowała się bardziej na północ, jednakże nie potrafiłam ustalić gdzie. Podążałam za znajomym uczuciem zagrożenia. Umysł tego obcego był blisko i ciągnął mnie przez zaświaty, jakbym podążała za światłem latarni, rzucał mną pomiędzy innymi umysłami.

Poruszał się szybko, jakby mnie wyczuł. Jakby próbował uciec.

Nie powinnam podążać za tym światłem. Nie wiedziałam, dokąd mnie zawiedzie, a już i tak byłam zbyt daleko od Siedmiu Tarcz.

„Jaxon kazał ci go znaleźć”. Odległa myśl. „Będzie zły”. Ruszyłam naprzód najszybciej, jak mogłam. Sięgnęłam granic swoich fizycznych możliwości. Teraz byłam w stanie rozpoznać ten szelmowski umysł. Nie był srebrny jak inne; nie, ten był zimny i ciemny, niczym lód albo kamień. Zbliżyłam się do niego. Był tak blisko, tuż, tuż… Nie mogłam go teraz stracić…

Nagle zaświaty zatrzęsły się dookoła mnie i w mgnieniu oka zniknęły. Umysł obcego znów był poza zasięgiem.

Ktoś mną potrząsnął.

Mój srebrny sznur − więź pomiędzy moim ciałem i duszą − był wyjątkowo wrażliwy. To pozwalało mi wyczuwać senny krajobraz na odległość. Dzięki temu mogłam też wrócić do swego ciała. Kiedy otworzyłam oczy, Dani wymachiwała latarką kieszonkową przed moją twarzą.

– Źrenice reagują – powiedziała do siebie. – To dobrze.

Danica. Nasz nadworny geniusz, posiadający intelekt porównywalny tylko z umysłem Jaxa. Była ode mnie trzy lata starsza, a jej urok i wrażliwość przywodziły na myśl cios frajera. Kiedy została przyjęta do pracy, Nick zaliczył ją do socjopatów. Jax z kolei twierdził, że po prostu ma trudną osobowość.

– Pobudka! Wstawaj, Śniąca! – Prasnęła mnie w policzek. –Witamy wśród żywych.

Uderzenie zabolało: nie było to miłe, ale dobrze wróżyło. Sięgnęłam, aby odłączyć maskę tlenową.

Moim oczom ukazał się ciemny blask pokoju. Melina Jaxa była tajemną jaskinią kontrabandy: zakazane filmy, muzyka i książki, wszystko upchane na pokrytych kurzem półkach. Kolekcja tanich thrillerów, które w weekendy z łatwością można zdobyć w Garden, zszyta zszywaczem sterta broszurek. To było jedyne miejsce na świecie, gdzie mogłam czytać, oglądać i robić, co mi się podoba.

– Nie powinnaś budzić mnie w ten sposób – powiedziałam. Znała zasady. – Jak długo tam byłam?

– Gdzie?

– A jak myślisz?

Dani pstryknęła palcami.

– No tak, jasne, zaświaty. Sorry. Nie jestem na bieżąco.

Bynajmniej. Dani zawsze była na bieżąco.

Zerknęłam na niebieski wyświetlacz zegara Nixie na maszynie. Dzieło Dani. Nazwała go Systemem Podtrzymującym Życie Śniącego Jasnowidza, czyli SPŻŚJ. Monitorował i kontrolował moje funkcje życiowe, kiedy przebywałam w zaświatach. Moje serce zamarło, kiedy zobaczyłam cyfry.

– Pięćdziesiąt siedem minut. – Potarłam skronie dłonią. – Pozwoliłaś mi zostać tam przez godzinę?

– Możliwe.

– Całą godzinę?

– Rozkazy to rozkazy. Jax powiedział, że masz rozpracować ten tajemniczy umysł do zmierzchu. Udało ci się?

– Starałam się.

– To znaczy, że ci się nie udało. Minus dla ciebie. – Wypiła swoje espresso. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że straciłaś Anne Naylor.

Musiała o tym wspomnieć. Kilka dni wcześniej zostałam wysłana do domu aukcyjnego, aby odzyskać ducha prawnie należącego do Jaxa: Anne Naylor, słynnego ducha Farringdon. Zostałam przelicytowana.

– Nigdy nie dostalibyśmy Naylor – powiedziałam. – Didion nie pozwoliłby na to, nie po ostatnim razie.

– Nieważne. I tak nie wiemy, co Jax zrobiłby z poltergeistem. – Spojrzała na mnie.

– Podobno dał ci wolny weekend. Z jakiego powodu?

– Z powodów psychologicznych.

– Czyli?

– Czyli że ty i twoje ustrojstwa doprowadzają mnie do szału.

Rzuciła we mnie swoim pustym kubkiem.

– Ja się tobą zajmuję, urwisie. Moje ustrojstwa nie będą działały beze mnie. Mogłabym po prostu stąd wyjść na lunch i pozwolić, żeby twój mózg wysechł.

– Mógł wyschnąć.

– Nie żal się. Znasz zasady: Jax wydaje rozkazy, my się do nich stosujemy i dostajemy kasę. Idź pracować do Hektora, jeśli ci nie pasuje.

Jeden zero dla niej.

Pociągając nosem, podała mi moje znoszone skórzane buty. Założyłam je.

– Gdzie są wszyscy?

– Eliza śpi. Miała epizod.

Mówiliśmy tak, kiedy jedno z nas otarło się o śmierć, co w przypadku Elizy było niechcianym opętaniem. Rzuciłam okiem na drzwi do jej pracowni.

– Wszystko z nią w porządku?

– Odeśpi to.

– Rozumiem, że Nick był u niej.

– Dzwoniłam do niego. Jest nadal w Chat’s, z Jaxem. Powiedział, że odwiezie cię do ojca o wpół do szóstej.

Chateline’s było jedynym miejscem, w którym mogliśmy coś zjeść, luksusowy grill bar w Podwórzu Neil. Zawarliśmy umowę z właścicielem: dawaliśmy mu spore napiwki, a on nie mówił stróżom miasta, kim jesteśmy. Napiwek kosztował nas więcej niż posiłek, ale mimo to warto było spędzić wieczór na mieście.

– Więc się spóźnia – powiedziałam.

– Musiało go coś zatrzymać.

Dani sięgnęła po telefon.

– Daj spokój. Wsunęłam włosy pod czapkę. – Nienawidzę im przeszkadzać, gdy są razem.

– Nie możesz jechać pociągiem.

– Właśnie że mogę.

– Już po tobie.

– Nic mi nie będzie. Tygodniami nikt nie sprawdzał tej linii. – Wstałam. – Zjemy razem śniadanie w poniedziałek?

– Być może. Prawdopodobnie będę musiała zostać po godzinach. – Spojrzała na zegarek. – Lepiej idź, już prawie szósta.

Miała rację. Zostało mi niecałe dziesięć minut, aby dotrzeć na stację. Złapałam kurtkę i pobiegłam w stronę drzwi, rzucając szybkie „Cześć, Pieter” do ducha stojącego w rogu. W odpowiedzi rozpromienił się: to był delikatny, znudzony blask. Nie widziałam tego, ale poczułam. Pieter był znowu przygnębiony. Fakt, że jest martwy, czasami go przytłaczał.

Mieliśmy ustalony sposób postępowania z duchami, przynajmniej w naszej sekcji. Na przykład z Pieterem, jednym z bliskich współpracowników – muzą, ściślej mówiąc. Eliza pozwalała mu się przenikać, gdy malowała dzieło, na co dziennie poświęcała jakieś trzy godziny. Kiedy kończyła, biegłam do Garden opchnąć je jakiemuś nieostrożnemu kolekcjonerowi sztuki. Pieter był pobudliwy, czasami miesiącami nie mieliśmy żadnego obrazka.

W naszej kryjówce nie było miejsca na etykę. Dzieje się tak, kiedy mniejszość zostaje zepchnięta do podziemia. Kiedy świat jest okrutny. Nie można było nic zrobić, tylko się dostosować. Próbować przetrwać, zarobić trochę gotówki. Prosperować w cieniu Westminster Archon.

Moja praca – moje życie – opierało się na Siedmiu Tarczach. Zgodnie z unikalnym systemem podziału miejskiego Sajonu Siedem Tarcz znajdowało się w Pierwszej Kohorcie, Sekcji Czwartej lub I-4. Zbudowano je wokół kolumny na skrzyżowaniu w pobliżu czarnego rynku Covent Garden. Na kolumnie widniało sześć zegarów słonecznych.

Każda sekcja miała własnego mim-lorda lub mim-królową. Tworzyli razem Eteryczne Stowarzyszenie, które miało zarządzać syndykatem, ale tak naprawdę robili w swoich sekcjach, co chcieli. Tarcze znajdowały się w Centralnej Kohorcie, gdzie syndykat był najsilniejszy. Dlatego Jax wybrał to miejsce, dlatego tam zostaliśmy. Tylko Nick miał swoją własną dziuplę, na północ od Marylebone. Korzystaliśmy z niej jedynie w nagłych wypadkach. W ciągu trzech lat mojej pracy dla Jaxa była tylko jedna taka sytuacja, kiedy Nocna Dywizja Kontrolna zrobiła nalot na Tarcze, szukając śladów jasnowidzenia. Kurier ostrzegł nas mniej więcej dwie godziny wcześniej. Byliśmy w stanie zmyć się w godzinę.

Na zewnątrz panował chłód i wilgoć. Był marcowy wieczór. Wyczuwałam duchy. Zanim powstał Sajon, w Tarczach mieściły się slumsy, dlatego tłumy nieszczęśliwych dusz wciąż dryfowały wokół kolumny, czekając na nowy cel. Przywołałam ich szpulę do siebie. Ochrona zawsze mogła się przydać.

Sajon był najważniejszym słowem dla ślepców. Jakiekolwiek odniesienie do życia pozagrobowego było zakazane. Frank Weaver uważał, że jesteśmy odmieńcami, i tak jak jego poprzednicy, Wielcy Inkwizytorzy, uczył resztę Londynu czuć do nas wstręt. Jeśli nie było to konieczne, wychodziliśmy na zewnątrz tylko w bezpiecznych godzinach. NDK wtedy spała, a służbę przejmowała Dzienna Dywizja Kontrolna.

Oficerowie DDK nie byli jasnowidzami. Nie wolno im było zachowywać się tak brutalnie jak ich nocnym zmiennikom, przynajmniej publicznie. NDK była inna – jasnowidze w mundurach, zobowiązani do służby przez trzydzieści lat, zanim zostaną poddani eutanazji. Ten diaboliczny pakt dawał im trzydziestoletnią gwarancję wygodnego życia. Większość widzących nie miała takiego szczęścia.

Historia Londynu kryła w sobie tyle śmierci, że trudno było znaleźć miejsce bez duchów. Tworzyły sieć bezpieczeństwa. Niemniej jednak pozostawało mieć nadzieję, że ten, którego właśnie miałeś przy sobie, był dobry. Jeśli użyłbyś wątłego ducha, ogłuszyłby napastnika tylko na kilka sekund. Duchy, które miały burzliwe życie, były najlepsze i właśnie dlatego niektóre z nich sprzedawały się tak dobrze na czarnym rynku – za Kubę Rozpruwacza można by dostać miliony, gdyby tylko ktokolwiek potrafił go odnaleźć. Niektórzy zarzekali się, że Rozpruwacz był Edwardem VII – upadłym księciem, Krwawym Królem. Sajon podawał, że to właśnie on był pierwszym jasnowidzem, ale nigdy w to nie wierzyłam. Wolałam myśleć, że istniejemy od zawsze.

Robiło się ciemno. Na niebie błyszczał złoty zachód słońca, a księżyc rysował się białym uśmieszkiem. Poniżej znajdowała się cytadela. The Two Brewers – bar z tlenem po drugiej stronie ulicy – był przepełniony ślepcami. Normalnymi ludźmi. Jasnowidze mówili o nich, że zostali dotknięci ślepotą, tak jak my, według nich, byliśmy dotknięci jasnowidzeniem. Nazywano ich czasem zgniłkami.

Nigdy nie lubiłam tego słowa. Brzmiało cuchnąco. Było naznaczone hipokryzją, jako że to my porozumiewaliśmy się z umarłymi.

Zapięłam kurtkę i naciągnęłam czubek czapki na oczy. Głowa w dół, oczy otwarte. Tej zasady przestrzegałam. Nie zasad Sajonu.

– Powróżę za szylinga. Tylko szylinga, panienko! Najlepsza wyrocznia w Londynie, daję słowo. Szylinga dla biednego chałturnika?

Głos należał do szczupłego mężczyzny wciśniętego w wąską kurtkę. Już od jakiegoś czasu nie widziałam chałturnika. Byli rzadko spotykani w Centralnej Kohorcie, gdzie większość jasnowidzów należała do syndykatu. Przeczytałam jego aurę. Wcale nie był wyrocznią, tylko wróżbitą; bardzo głupim wróżbitą – mim-lordowie mieli chałturników za nic. Podeszłam do niego.

– Co ty, do cholery, robisz? – Chwyciłam go za kołnierz. – Upadłeś na głowę?

– Proszę, panienko. Umieram z głodu – powiedział suchym, szorstkim głosem. Mięśnie jego twarzy drgały, co świadczyło o uzależnieniu od tlenu. – Nie mam pieniędzy. Nie donieś na mnie do Spoiwa panienko, chciałem tylko…

– Więc wynoś się stąd. – Wcisnęłam mu kilka banknotów do ręki. – Nie obchodzi mnie, dokąd pójdziesz, po prostu zejdź z ulicy. Prześpij się. A jeśli jutro będziesz musiał chałturzyć, rób to w Szóstej Kohorcie, nie tutaj. Zrozumiałeś?

– Bóg zapłać, panienko.

Pozbierał swoje drobiazgi, między innymi szklaną kulę. Tańszą od kryształowej. Patrzyłam, jak ucieka w kierunku Soho.

Biedny człowiek. Jeśli straci te pieniądze w barze z tlenem, lada moment wróci na ulice. Wielu ludzi tak robiło: podłączali się do kaniuli i godzinami zasysali smakowe powietrze. To był jedyny legalny haj w cytadeli. Cokolwiek robił ten chałturnik, musiał być zdesperowany. Być może wydalono go z syndykatu albo został odrzucony przez rodzinę. Nie pytałam.

Nikt nie pytał.

Na stacji I-4B zazwyczaj był spory ruch. Ślepcy korzystali z pociągów. Nie mieli aury, która by ich zdradzała. Większość jasnowidzów unikała transportu publicznego, ale czasami bezpieczniej było w pociągu niż na ulicy. NDK działała raczej w pobliżu cytadeli. Kontrole należały do rzadkości.

W każdej z sześciu kohort było sześć sekcji. Aby wyjechać ze swojej sekcji, szczególnie w nocy, należało mieć pozwolenie na przejazd i odrobinę szczęścia. Podstrażnicy działali po zmierzchu. Stanowili pododdział Nocnej Dywizji Kontrolnej. Byli to jasnowidze ze standardową gwarancją życia – służyli państwu, aby przeżyć.

Nigdy nie brałam pod uwagę pracy dla Sajonu. Jasnowidze potrafili być okrutni dla siebie nawzajem – potrafiłabym zrozumieć tych, którzy przeszli na drugą stronę – ale wciąż wyczuwałam swego rodzaju pokrewieństwo z nimi. Na pewno nie mogłabym żadnego z nich aresztować. Chociaż czasami, jak wtedy, gdy po dwóch tygodniach mojej ciężkiej pracy Jax zapomniał mi zapłacić, kusiło mnie.

Miałam jeszcze dwie minuty, więc przeglądnęłam dokumenty. Po przekroczeniu barierek uwolniłam szpulę. Duchy nie lubiły, jeśli zabierałam je zbyt daleko od ich ulubionych miejsc spotkań, i nie pomogłyby mi nawet, gdybym je zmusiła.

Głowa pękała mi z bólu. Cokolwiek Dani wtłoczyła mi w żyły, właśnie przestawało działać. Godzina w zaświatach… Jaxon naprawdę mnie żyłował.

Na zielonym wyświetlaczu widniały rozkłady jazdy pociągów; poza tym było raczej ciemno. Z głośników dobiegał nagrany wcześniej głos Scarlett Burnish:

– Pociąg ten wjeżdża na wszystkie stacje w obrębie Pierwszej Kohorty, Sekcji Czwartej w kierunku północnym. Proszę przygotować dokumenty do kontroli. Należy obserwować wieczorne biuletyny na ekranach bezpieczeństwa. Dziękuję i życzę miłego wieczoru.

Mój wieczór wcale nie był miły. Od rana nic nie jadłam. Jax pozwalał mi na przerwę na lunch tylko jak miał dobry humor, co nie zdarzało się często.

Na ekranach bezpieczeństwa pojawiła się nowa wiadomość. TWR: TECHNOLOGIA WYKRYWANIA RADIESTETYCZNEGO. Inni pasażerowie nie zwrócili na to uwagi. Cały czas nadawano tę informację.

„W cytadeli tak zaludnionej jak Londyn powszechne jest wrażenie, że podróżuje się obok eterycznych postaci. (Niemy obraz różnych sylwetek pojawił się na ekranie, każda z nich przedstawiała mieszkańca. Jeden z nich zaświecił się na czerwono). Obecnym udogodnieniem SajSOBN jest testowanie Tarczy Czuciowej TWR w kompleksie Terminalu Paddington i w Archon. Do roku 2061 naszym celem jest zainstalowanie Tarczy Czuciowej na osiemdziesięciu procentach stacji w Centralnej Kohorcie, co pozwoli nam zmniejszyć zatrudnienie eterycznej policji w Podziemiu. Aby uzyskać więcej informacji, proszę odwiedzić Paddington lub zapytać oficera Dywizji Kontrolnej Sajonu.

Wyświetlano kolejne informacje, ale ta jedna utkwiła mi w głowie. TWR stanowiła największe zagrożenie dla społeczeństwa jasnowidzów w cytadeli. Według Sajonu ta technologia była w stanie wykryć aurę z odległości dziesięciu metrów. Gdyby nie było większych opóźnień w ich planach, musielibyśmy zwinąć interes do 2061 roku. Żaden z mim-lordów nie wymyślił rozwiązania dla tej sytuacji, potrafili się tylko bez końca sprzeczać. Sprzeczać się o swoje sprzeczki.

Aury wibrowały na ulicy nade mną, byłam jak kamerton rozbrzmiewający ich energią. Aby odwrócić od nich swoją uwagę, obejrzałam dowód osobisty. Było na nim moje zdjęcie, nazwisko, adres, odciski palców, miejsce urodzenia i zatrudnienie. Panna Paige E. Mahoney, naturalizowany mieszkaniec I-5, urodzona w Irlandii w 2040 roku. Przeprowadziła się do Londynu w 2048 w specjalnych okolicznościach. Zatrudniona w barze z tlenem w I-4, stąd pozwolenie na przejazd. Blondynka. Oczy szare. 175 centymetrów wzrostu. Znaków szczególnych brak – z wyjątkiem ciemnych ust, prawdopodobnie od palenia papierosów.

Nigdy w życiu nie paliłam.

Wilgotna dłoń chwyciła mnie za nadgarstek. Wyrwałam się.

– Jesteś mi winna przeprosiny.

Spojrzałam piorunującym wzrokiem na ciemnowłosego mężczyznę w meloniku i brudnym białym fularze. Powinnam była rozpoznać go od razu po zapachu: Haymarket Hektor, jeden z naszych mniej higienicznych rywali. Zawsze śmierdziało od niego jak z kanału. Niestety był także Zwierzchnikiem, szychą w syndykacie. Jego terytorium nazywali Zagonem Diabła.

– Wygraliśmy grę. Uczciwie. – Oswobodziłam ramię. – Nie masz nic do roboty, Hektor? Na początek mógłbyś umyć zęby.

– A może to ty powinnaś zacząć grać fair, oszustko. I naucz się okazywać szacunek swojemu Zwierzchnikowi.

– Nie oszukuję.

– Moim zdaniem właśnie to robisz. – Ściszył głos. – Bez względu na to, jak bardzo się wywyższacie, cała wasza siódemka to tylko kłamcy i oszuści. Podobno ty jesteś najbystrzejsza na czarnym rynku, moja droga Śniąca. Ale znikniesz. – Dotknął palcem mojego policzka. – Wszyscy w końcu znikniecie.

– Ty także.

– Przekonamy się wkrótce. – Szepnął mi do ucha: – Bezpiecznego powrotu do domu, dziewczynko. – Po czym zniknął w wyjściu z tunelu.

Musiałam uważać na Hektora. Jako Zwierzchnik nie miał realnej władzy nad innymi mim-lordami – jego zadaniem było tylko zwoływać spotkania – ale posiadał wielu zwolenników. Zrobił się drażliwy, odkąd mój gang pobił jego lokaja w tarocchi na dwa dni przed aukcją Naylor. Ludzie Hektora nie lubili przegrywać. Jaxon, drażniąc ich, dolewał tylko oliwy do ognia. Większość członków mojego gangu nie wchodziła im w drogę, unikając tym samym wystawienia się na śmierć. Jax i ja wręcz przeciwnie, byliśmy buntownikami. Imię Blada Śniąca – tak nazywano mnie na ulicach – znajdowało się na ich czarnej liście. Gdyby mnie dorwali, byłabym martwa.

Pociąg miał minutę opóźnienia. Zajęłam wolne miejsce. W wagonie była jeszcze jedna osoba: mężczyzna czytający „Potomka Codziennego”. Był jasnowidzem, medium. Zaniepokoiłam się. Jax miał niejednego wroga, wielu jasnowidzów wiedziało, że jestem jego współpracownikiem oraz że sprzedaję obrazy, które z pewnością nie mogły być autorstwa prawdziwego Pietera Claesza.

Wyjęłam swój standardowy nośnik danych i włączyłam ulubioną dozwoloną powieść. Nie mając już przy sobie ochronnej szpuli, bezpieczeństwo mogłam sobie zapewnić jedynie wyglądając najnormalniej jak to tylko możliwe.

Przeglądając książkę, obserwowałam współpasażera. Byłam w zasięgu jego radaru, ale żadne z nas się nie odzywało. Skoro do tej pory jeszcze mnie nie złapał i bezsensownie nie stłukł, można było się domyślić, że nie był świeżo wykiwanym przeze mnie miłośnikiem sztuki.

Ostrożnie spojrzałam na jego egzemplarz „Potomka”, jedyną gazetę nadal masowo publikowaną na papierze. Papier mógłby być niebezpieczny, elektroniczne nośniki danych umożliwiały nam dostęp tylko do tego, co zostało zatwierdzone przez cenzora. Typowe wiadomości brzmiały wrogo: dwóch młodych mężczyzn powieszonych za zdradę, podejrzany kompleks sklepów zamknięty w Sekcji Trzeciej. Można było także przeczytać długi artykuł odrzucający „odmienny” pogląd, że Brytania została odizolowana politycznie. Dziennikarz nazywał Sajon „cesarstwem w zarodku”. Od zawsze tak mówili. Jeżeli Sajon wciąż był zarodkiem, za nic w świecie nie chciałabym tu być, kiedy się narodzi.

Sajon istniał już prawie dwieście lat. Został założony jako reakcja na realne zagrożenie dla imperium, nazwane epidemią, epidemią jasnowidztwa. Oficjalnie powstał w 1901 roku, kiedy Edwardowi VII przypisano pięć okropnych morderstw. Twierdzono, że ów władca rozpoczął coś, czego nie można już było skończyć, że spuścił plagę jasnowidzenia na świat i że jego zwolennicy byli wszędzie, reprodukowali się i zabijali, czerpiąc moc ze źródeł potężnego zła. Wtedy powstał Sajon, republika zbudowana, aby zniszczyć chorobę. W ciągu następnych pięćdziesięciu lat stała się maszyną tropiącą jasnowidzów, większość działań politycznych koncentrowała się wokół odmieńców. Tylko oni popełniali morderstwa. Każda przemoc, kradzież, gwałt, podpalenie – wszystko to działo się z powodu odmieńców. Z biegiem lat syndykat rozbudował się w cytadeli, tworząc zorganizowane podziemie i oferując przystań dla jasnowidzów. Od tego czasu Sajon jeszcze bardziej starał się nas wykorzenić.

Z chwilą zainstalowania TWR syndykat przestałby istnieć, a Sajon widziałby wszystko. Mieliśmy dwa lata, żeby coś z tym zrobić, ale pod przewodnictwem Hektora szanse były niewielkie. Za jego rządów królowała korupcja.

Przejechaliśmy trzy stacje spokojnie, bez żadnych incydentów. Skończyłam właśnie rozdział książki, kiedy zgasły światła, a pociąg się zatrzymał. Razem z drugim pasażerem niemal jednocześnie uświadomiliśmy sobie, co się dzieje. Wyprostował się na swoim siedzeniu.

– Zamierzają przeszukać pociąg.

Usiłowałam coś powiedzieć, aby potwierdzić jego obawy, ale nie mogłam wydobyć ani słowa.

Wyłączyłam nośnik danych. W ścianie tunelu otworzyły się drzwi. Na wyświetlaczu Nixie w wagonie pojawił się ALARM BEZPIECZEŃSTWA. Wiedziałam, co to oznacza: dwóch Podstrażników na służbie. Jeden z nich był zawsze szefem, medium. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam wyrywkowych kontroli, ale znałam kilku jasnowidzów, którym udało się ich uniknąć.

Moje serce biło jak szalone. Spojrzałam na współpasażera, aby sprawdzić jego reakcję. Był medium, ale nie miał wielkiej mocy. Coś było nie tak, ale nie bardzo wiedziałam co. Nie dawało mi to spokoju.

– Musimy wysiąść. – Wstał. – Kim jesteś, skarbie? Wyrocznią?

Milczałam.

– Wiem, że jesteś jasnowidzem. – Pociągnął za klamkę. Chodź, skarbie, nie siedź tak. Musi być stąd jakieś wyjście. – Przetarł czoło rękawem. – Akurat dzisiaj kontrola, właśnie dzisiaj…

Nie ruszyłam się z miejsca. Nie było sposobu, aby się stąd wydostać. Okna były wzmocnione, drzwi zabarykadowane – nie mieliśmy już czasu. Dwa snopy światła rozbłysły w wagonie.

Zamarłam. To byli Podstrażnicy. Musieli wykryć jasnowidzów w tym wagonie, inaczej nie pogasiliby świateł. Wiedziałam, że są w stanie widzieć nasze aury, ale z pewnością będą chcieli dowiedzieć się dokładnie, jakiego rodzaju jasnowidzami jesteśmy.

Byli blisko. Przywołujący i medium. Pociąg ruszył, ale światła pozostały zgaszone. Najpierw podeszli do mężczyzny.

– Nazwisko?

Wyprostował się.

– Linwood.

– Powód podróży?

– Byłem odwiedzić córkę.

– Odwiedzić córkę. A nie jesteś przypadkiem w drodze na swój seans, medium?

Chciał go sprowokować.

– Mam potrzebne dokumenty ze szpitala. Jest bardzo chora. – Odparł Linwood. – Mam pozwolenie odwiedzać ją co tydzień.

– Nie będziesz miał pozwolenia odwiedzać jej w ogóle, jeśli jeszcze raz otworzysz jadaczkę. – Wtedy zwrócił się do mnie. – Ty. Gdzie twój dowód?

Wyjęłam go z kieszeni.

– A pozwolenie na przejazd?

Podałam mu to, czego chciał. Przeczytał.

– Pracujesz w Sekcji Czwartej?

– Tak.

– Kto wydał to pozwolenie?

– Bill Bunbury, mój przełożony.

– Rozumiem. Ale muszę sprawdzić coś jeszcze. Zaświecił mi latarką w oczy. – Nie ruszaj się.

Nawet nie drgnęłam.

– Ani śladu ducha. Musisz być wyrocznią. Już jakiś czas nie widziałem czegoś takiego.

– Ja ostatni raz słyszałem o wyroczni z cyckami w latach czterdziestych. Spodoba im się.

Jego przełożony się zaśmiał. Miał szparę w każdym oku, ślad stałej obecności ducha.

– Zarobię dzięki tobie fortunę, młoda damo. Pozwól, że jeszcze raz sprawdzę twoje oczy.

– Nie jestem wyrocznią – odparłam.

– Jasne, że nie. A teraz zamknij się i pokaż to limo.

Większość jasnowidzów myślała, że jestem wyrocznią. Łatwo było się pomylić, ponieważ aury były podobne – miały ten sam kolor.

Strażnik siłą otworzył moje lewe oko. Kiedy sprawdzał źrenice ostrym światłem latarki, szukając brakującej szpary, drugi pasażer ruszył w kierunku drzwi. Rzucił w Podstrażników duchem – swoim aniołem stróżem – i wszystko zadrżało. Jeden z mężczyzn wrzasnął, a anioł po prostu go zmiażdżył, wyrywając mu zmysły jednym łagodnym pociągnięciem.

Pierwszy z nich był szybszy – zanim ktokolwiek zdołał się ruszyć, przywołał szpulę poltergeistów.

– Nie ruszaj się, medium.

Linwood zmierzył go wzrokiem. Był niewysokim mężczyzną, około czterdziestki, szczupłym, ale silnym i giętkim. Miał brązowe włosy, które przy skroniach były już siwe. Nie widziałam poltergeistów – z powodu światła, którym mnie wcześniej oślepili – ale to oni sprawiali, że nie mogłam się ruszyć. Było ich trzech. Nigdy nie widziałam, żeby ktokolwiek kontrolował jednego złego ducha, a co dopiero trzy. Zimny pot zalał mi kark.

Kiedy anioł podniósł się do drugiego ataku, poltergeist zaczął osaczać Podstrażnika.

– Poddaj się, medium – powiedział – a poprosimy przełożonych, żeby cię nie torturowali.

– Róbcie swoje, panowie. – Linwood podniósł rękę. – Nikogo się nie boję, mając przy boku swego anioła.

– Wszyscy tak mówią, panie Linwood. Zmieniają zdanie, kiedy widzą Wieżę.

Linwood rzucił swym aniołem. Nie widziałam zderzenia, ale parzyło mi zmysły. Z trudem wstałam. Obecność tych trzech poltergeistów osłabiała moją energię. Linwood był mocny w gębie, ale wiedziałam, że ich czuł, że z trudem walczył, aby wzmocnić swego anioła. Kiedy przywołujący kontrolował złego ducha, drugi Podstrażnik recytował tren: serię słów, które zmuszały duchy, aby całkiem umarły, wysyłając je do miejsca poza zasięgiem jasnowidzów. Anioł zadrżał. Musieliby znać jego pełne imię, aby się go pozbyć, ale tak długo jak jeden z nich śpiewał, anioł tracił siły.

Krew pulsowała mi w uszach. Gardło miałam ściśnięte, a palce mi zdrętwiały. Gdybym bezczynnie stała z boku, obydwoje zostalibyśmy zatrzymani. Już widziałam się w Wieży, torturowana, na szubienicy…

Nieumrę dzisiaj.

Kiedy poltergeist skupił się na Linwoodzie, coś stało się z moim wzrokiem. Wpatrywałam się w Podstrażników. Ich umysły zadygotały w pobliżu, tworząc dwa pulsujące kręgi energii. Usłyszałam, jak moje ciało uderza o ziemię.

Chciałam tylko odwrócić ich uwagę, dać sobie czas na ucieczkę. Byłam w stanie ich zaskoczyć, co przeoczyli. Wyrocznie potrzebowały nici, aby być niebezpiecznymi.

Ja nie.

Ogarnął mnie ciemny przypływ strachu. Mój duch uleciał z ciała, kierując się prosto w pierwszego Podstrażnika. Zanim zorientowałam się, co się dzieje, zderzyłam się z jego sennym krajobrazem. Nie tylko z nim – w nim, przez niego. Cisnęłam jego duchem w zaświaty, pozostawiając w jego ciele pustkę. Zanim jego kumpel zdołał się obrócić, spotkał go ten sam los.

Mój duch powrócił do ciała, a ból rozrywał mi głowę. Nigdy w życiu mnie tak nie bolało; noże przeszywały mi czaszkę, ogień wypalał każdą tkankę w mózgu, było mi tak gorąco, że nie mogłam nic zobaczyć ani się ruszyć, nie mogłam nawet myśleć. Ledwo wyczuwałam lepką podłogę wagonu na policzku. Czymkolwiek było to, co właśnie zrobiłam, na pewno szybko tego nie powtórzę.

Pociągiem zatrzęsło, musieliśmy się zbliżać do następnej stacji. Oparłam się na łokciach, moje mięśnie drżały z wysiłku.

– Panie Linwood?

Nie odpowiedział. Podczołgałam się do niego. Kiedy pociąg wjechał w strugę światła, zobaczyłam jego twarz.

Był martwy, zły duch wyrwał mu duszę. Jego dowód osobisty leżał na podłodze – William Linwood, czterdzieści trzy lata, dwoje dzieci, jedno z nich chore na mukowiscydozę. Żonaty. Bankier. Medium.

Czy żona i dzieci wiedzieli o jego sekretnym życiu? Czy byli ślepcami, nieświadomymi, kim Linwood jest naprawdę?

Musiałam odmówić tren, w przeciwnym razie wiecznie nawiedzałby ten wagon.

– Williamie Linwood – powiedziałam – odejdź w zaświaty. Wszystko jest uregulowane. Długi spłacone. Nie musisz już przebywać wśród żywych.

Duch Linwooda dryfował blisko. Usłyszałam szept z zaświatów, kiedy on i jego anioł zniknęli.

Ponownie włączyli światła. Ścisnęło mnie w gardle.

Pozostałe ciała leżały na podłodze. Przytrzymałam się poręczy, aby wstać, ledwo mogąc ją chwycić lepką dłonią. Pierwszy Podstrażnik znajdował się kilka kroków ode mnie, na twarzy wciąż miał grymas zdziwienia.

Zabiłam go. Zabiłam Podstrażnika.

Jego towarzysz nie miał tyle szczęścia. Leżał na plecach, z oczami wlepionymi w sufit, a na jego podbródku pojawiła się wijąca wstęga śliny. Kiedy podeszłam bliżej, zobaczyłam, że ma drgawki. Dreszcz przeszedł mi po plecach, smak żółci palił mi gardło. Nie wypchnęłam jego ducha wystarczająco daleko, wciąż unosił się w ciemnych częściach umysłu: sekretnych, cichych miejscach, w których żaden z duchów nie powinien przebywać. Oszalał. Nie. To ja doprowadziłam go do szaleństwa.

Zacisnęłam szczęki. Nie mogłam go tak po prostu zostawić – nawet Podstrażnik nie zasłużył na taki los. Położyłam swoje zimne dłonie na jego ramionach i zebrałam siły, aby go dobić. Jęknął i szepnął:

– Zabij mnie.

Musiałam to zrobić, byłam mu to winna.

Ale nie mogłam. Po prostu nie mogłam go zabić.

Kiedy pociąg wjechał na stację I-5C, czekałam przy drzwiach. Kiedy następni pasażerowie znaleźliby ciała, już nie zdołaliby mnie złapać. Byłam już ponad nimi, na ulicy. Naciągnęłam czapkę, aby ukryć twarz.

Kłamca

Weszłam do mieszkania i zawiesiłam kurtkę na wieszaku. Całodobową ochroną kompleksu Golden Crescent zajmował się strażnik o imieniu Vic, ale kiedy przyszłam, akurat miał obchód. Nie widział mojej trupiobladej twarzy i trzęsących się rąk, kiedy sięgałam po kartę, chcąc otworzyć drzwi.

Ojciec był w salonie, zobaczyłam jego stopy w kapciach oparte o podnóżek. Oglądał Oko Sajonu, wiadomości z wszystkich cytadeli Sajonu, a na ekranie Scarlett Burnish ogłaszała, że metro wzdłuż Pierwszej Kohorty właśnie zostało zamknięte.

Słysząc jej głos, zawsze miałam dreszcze. Burnish miała dopiero dwadzieścia pięć lat, była najmłodszym Wielkim Gawędziarzem: asystentką Wielkiego Inkwizytora. To właśnie ona zadeklarowała swój głos i poczucie humoru dla Sajonu. Ludzie nazywali ją dziwką Weavera, być może z czystej zazdrości. Miała jasną skórę i szerokie usta, uwielbiała używać czerwonej kredki do oczu. Pasowała do jej włosów, zawsze upiętych w szykowny kok. Jej sukienki z wysokim kołnierzykiem kojarzyły mi się z szubienicą.

„Wiadomości zagraniczne. W tym roku Wielki Inkwizytor Republiki Francuskiej Benoît Ménard odwiedzi Inkwizytora Weavera w czasie zabawy z okazji Święta Listopadowego. Na osiem miesięcy przed uroczystością Archon już rozpoczął przygotowania do tej jakże pokrzepiającej wizyty”.

− Paige?

Ściągnęłam czapkę.

− Cześć.

− Chodź, usiądź ze mną.

− Za chwilę.

Poszłam prosto do łazienki. Byłam nie tyle przestraszona, co przerażona.

Zabiłam kogoś. Naprawdę zabiłam. Jax zawsze mówił, że jestem do tego zdolna – do bezkrwawego zabójstwa – ale nigdy mu nie wierzyłam. Teraz byłam morderczynią. I co gorsza, zostawiłam dowód: jeden z nich ocalał. Nie miałam też przy sobie nośnika danych, musiało być na nim pełno moich odcisków palców. Nie dostałabym NitKindu, nie, to byłoby zbyt proste. Na pewno torturowaliby mnie, a potem powiesili.

Jak tylko dotarłam do łazienki, zwymiotowałam. Zanim skończyłam, trzęsłam się tak strasznie, że ledwo mogłam ustać na nogach. Zdjęłam ubrania i weszłam pod prysznic. Na skórze poczułam gorącą wodę.

Tym razem przesadziłam. Po raz pierwszy w życiu nie tylko dotknęłam, ale zaatakowałam czyjś senny krajobraz. Jaxon byłby zachwycony.

Zamknęłam oczy. Wciąż odtwarzałam tę scenę z wagonu. Nie miałam zamiaru ich zabijać, chciałam tylko popchnąć, zafundować im co najwyżej migrenę, może mały krwotok z nosa. Odwrócić ich uwagę.

Wpadłam w panikę. Znajdą mnie. Będę kolejną anonimową ofiarą Sajonu.

Pomyślałam o Linwoodzie. Jasnowidze nigdy nie chronili się nawzajem, chyba że należeli do tego samego gangu. Jego śmierć mi ciążyła. Podciągnęłam kolana pod brodę, trzymając bolącą głowę w dłoniach. Gdybym tylko była szybsza. Teraz dwoje ludzi było martwych, a jeden oszalał. Jeśli nie będę miała szczęścia, będę następna.

Przycupnęłam w rogu brodzika i przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej. Nie mogłam się tu jednak wiecznie chować. W końcu i tak mnie znajdą.

Musiałam pomyśleć. Sajon miał odpowiednie procedury zatrzymania w takich przypadkach. Kiedy oczyściliby stację i zatrzymali ewentualnych świadków, zadzwoniliby po znachora – eksperta od eterycznych narkotyków – i podaliby temu, który przeżył, niebieski aster. To chwilowo przywróciłoby wspomnienia mojej ofiary, mogliby je zobaczyć. Po nagraniu istotnych części uśmierciliby człowieka i przekazali jego ciało do kostnicy w II-6. Wtedy przeglądnęliby jego wspomnienia, szukając twarzy zabójcy. W ten sposób znaleźliby mnie.

Aresztowania nie zawsze zdarzały się w nocy. Czasami robili to w ciągu dnia, kiedy tylko człowiek wyszedł na ulicę. Świecili latarką w oczy, wkłuwali igłę w szyję i po sprawie. Nikt nie zgłaszał zaginięcia.

Nie byłam teraz w stanie myśleć o tym, co będzie. Ból na nowo przeszył mi czaszkę, ściągając mnie na ziemię.

Musiałam się zastanowić, co teraz zrobić. Mogłabym wrócić do Tarcz i ukryć się w naszej kryjówce, ale stróże miasta mogli mnie szukać. Nie wolno mi było zaprowadzić ich do Jaxa, poza tym nie miałabym szans powrócić do Sekcji Czwartej, ponieważ stacje były zamknięte. Nierealne byłoby znalezienie taksówki, ponieważ w nocy systemy bezpieczeństwa działały dziesięć razy sprawniej.

Mogłabym się zatrzymać u koleżanki, ale poza Tarczami wszyscy moi znajomi byli ślepcami, zresztą z dziewczynami ze szkoły rzadko utrzymywałam kontakt. Gdybym powiedziała, że jestem ścigana przez tajną policję, ponieważ zabiłam kogoś swoim duchem, pomyślałyby, że zwariowałam. I z pewnością by na mnie doniosły.

Owinięta w stary szlafrok, boso, po cichu weszłam do kuchni i postawiłam garnek z mlekiem na kuchence. Zawsze tak robiłam, kiedy byłam w domu; nie powinnam niczego zmieniać. Ojciec zabrał mi mój ulubiony kubek, duży, z napisem CHWYTAJ ŻYCIE ZA POMOCĄ KAWY. Nigdy nie przepadałam za smakowym tlenem ani Floxy®, sajońskim odpowiednikiem alkoholu, a kawa była legalna, choć wciąż prowadzili badania, czy kofeina wyzwala jasnowidzenie. Ale hasło CHWYTAJ ŻYCIE ZA POMOCĄ SMAKOWEGO TLENU nie dawałoby takiej samej energii.

Przez to użycie ducha coś stało mi się w głowę, z trudem mogłam patrzeć. Kiedy nalałam mleko, wyjrzałam przez okno. Ojciec miał nienaganny gust w kwestii urządzania wnętrz, ponadto posiadał wystarczająco dużo pieniędzy i stać go było na mieszkanie w bezpiecznym miejscu, w ekskluzywnej posiadłości Barbican. Apartament był jasny i przestronny, na korytarzach unosiła się woń suchych kwiatów i pościeli. W każdym pokoju znajdowały się ogromne kwadratowe okna – największe w salonie, ogromny świetlik na zachodniej ścianie, tuż obok rozbudowanych drzwi balkonowych. Będąc dzieckiem, często oglądałam zachód słońca z tego okna. Na zewnątrz cytadela wirowała swoim życiem. Nad naszym mieszkaniem znajdowały się trzy brutalistyczne kolumny Barbican. Mieszkali tu pracownicy umysłowi Sajonu. Na szczycie Wieży Lauderdale wisiał wielki ekran transmisyjny I-5 – to tam w niedzielne wieczory wyświetlali publiczne wieszanie ludzi. W chwili obecnej widniał tam nieruchomy emblemat systemu Sajon – czerwony symbol przypominający kotwicę – i tylko jedno słowo: Sajon, czarne na śnieżnobiałym tle. I jeszcze to okropne hasło: NIE MA BEZPIECZNIEJSZEGO MIEJSCA.

Lepiej pasowałoby bardziej niebezpiecznego. Przynajmniej dla nas.

Powoli wypiłam mleko i popatrzyłam chwilę na ten symbol, życząc im w duchu wszystkiego najgorszego. Umyłam kubek, nalałam wody do szklanki i skierowałam się do sypialni. Musiałam zadzwonić do Jaxa.

Ojciec zagadnął mnie w korytarzu:

– Paige, zaczekaj.

Zatrzymałam się.

Był Irlandczykiem z burzą rudych włosów. Pracował w dziale badań naukowych Sajonu, a oprócz tego pisał wzory na swoim nośniku danych i rozwodził się nad biochemią kliniczną, jedną z jego dwóch specjalizacji naukowych. Byliśmy do siebie zupełnie niepodobni.

– Cześć – powiedziałam. – Przepraszam, że tak późno. Musiałam zostać po godzinach.

– Nic się nie stało. – Skinął na mnie, zapraszając tym samym do salonu. – Zrobię ci coś do jedzenia, wyglądasz mizernie.

– Nic mi nie jest. To tylko zmęczenie.

– Wiesz, czytałem dzisiaj o obwodach tlenowych. Straszny przypadek w IV-2. Źle opłacany personel, zanieczyszczony tlen, klienci z napadami drgawek, bardzo nieprzyjemne.

– Główne bary są w porządku, serio. Klienci oczekują dobrej jakości. – Obserwowałam, jak nakrywa do stołu. – Jak w pracy?

– Dobrze. – Spojrzał na mnie. – Paige, jeśli chodzi o twoją pracę w barze…

– Co z nią? – Zapytałam.

Córka pracująca na najniższym szczeblu cytadeli – dla człowieka z jego pozycją nie mogłoby być chyba nic gorszego. Musiał czuć się zażenowany, kiedy jego koledzy pytali go o dzieci, przekonani, że wychował lekarza lub prawnika. Jakże musieli szeptać między sobą, gdy uświadamiali sobie, że pracuję w barze. Wymyśliłam to kłamstwo, aby go chronić. Mógłby nie poradzić sobie ze świadomością, że jestem odmieńcem, przestępcą.

No i morderczynią. Na samą myśl o tym dostawałam mdłości.

– Wiem, że nie powinienem tego mówić, ale uważam, że powinnaś ponownie rozważyć złożenie dokumentów na uczelni. Twoja praca nie ma przyszłości. Zarabiasz mało, nie masz tam żadnych perspektyw. Na uniwersytecie…

– Nie – odparłam głośniej, niż zamierzałam. – Lubię swoją pracę. To był mój wybór.

Wciąż pamiętałam, jak pani w szkole wręczała mi raport końcowy. „Przykro mi, że nie zdecydowałaś się ubiegać o przyjęcie na uniwersytet, Paige – powiedziała – ale może wyjdzie ci to na dobre. Opuściłaś zbyt wiele zajęć. Młode, wartościowe damy nie zachowują się w ten sposób”. Wręczyła mi cienką, oprawioną w skórę teczkę z moimi wynikami. „Tutaj masz zawodowe rekomendacje od twoich nauczycieli. Zauważyli, że posiadasz talent do nauk fizycznych, języka francuskiego i historii Sajonu”.

Nie obchodziło mnie to. Od zawsze nienawidziłam szkoły: mundurków, dogmatów. Rzuciłam ją w najlepszym okresie kształtowania się mojej osobowości.

– Mógłbym coś załatwić. – Ojciec nie odpuszczał. Tak bardzo pragnął mieć wykształconą córkę. – Mogłabyś spróbować ponownie.

– Nepotyzm w Sajonie nie istnieje – odparłam. – Powinieneś o tym wiedzieć.

– Ja nie miałem takiego wyboru, Paige. – Mięsień drgnął mu na policzku. – Nie miałem takich możliwości.

Nudziła mnie ta rozmowa. Nie chciało mi się myśleć o tym, co stracił mój ojciec.

– Nadal mieszkasz ze swoim chłopakiem? – Zapytał.

To kłamstwo z chłopakiem było błędem. Odkąd go wymyśliłam, ojciec nie przestawał o niego pytać.

– Zerwałam z nim – powiedziałam. – Nie było mi łatwo. Ale już jest lepiej. Suzette ma wolny pokój w swoim mieszkaniu, pamiętasz?

– Suzy ze szkoły?

– Tak.

Kiedy to mówiłam, ostry ból przeszył mi głowę. Nie mogłam czekać, aż ojciec przygotuje kolację. Musiałam zadzwonić do Jaxona, powiedzieć mu, co się stało. Teraz.

– Wiesz, tato, trochę boli mnie głowa – powiedziałam. – Nie obrazisz się, jeśli położę się wcześniej?

Podszedł do mnie i dotknął mej brody.

– Wciąż masz te bóle głowy. Jesteś przemęczona. – Kciukiem musnął moją twarz, cienie pod oczami. – Jest dobry dokument w telewizji, jeśli masz ochotę, zrobię ci miejsce na kanapie.

– Może jutro. – Delikatnie odepchnęłam jego dłoń. – Masz może jakieś środki przeciwbólowe?

Stał przez chwilę w milczeniu, w końcu skinął głową.

– W łazience. Zrobię nam jutro rano irlandzką jajecznicę, dobrze? Chciałbym, żebyś mi wszystko opowiedziała, seillean2.

Wpatrywałam się w niego. Nie zrobił mi śniadania, odkąd skończyłam dwanaście lat; ani nie nazwał mnie tak, odkąd opuściliśmy Irlandię. To było dziesięć lat temu – cała wieczność.

– Paige?

– Dobrze – odpowiedziałam. – Do zobaczenia rano.

Poszłam do swojego pokoju, ojciec nie powiedział już nic więcej. Zostawił uchylone drzwi, jak zawsze, kiedy byłam w domu. Nigdy nie wiedział, jak się przy mnie zachować.

W pokoju gościnnym było wyjątkowo ciepło. Moja stara sypialnia. Przeprowadziłam się do Tarcz, jak tylko skończyłam szkołę, ale ojciec nigdy nie wziął lokatora, nie potrzebował go. Oficjalnie nadal tu mieszkałam. Nie trzeba było niczego zmieniać w aktach, tak było łatwiej. Otworzyłam drzwi na balkon, który rozciągał się od mojego pokoju aż do kuchni. Raz było mi zimno, raz gorąco, a moje oczy były przemęczone, jakbym godzinami patrzyła w światło. Jedyne, co widziałam, to twarz swojej ofiary – i pustkę, obłęd Podstrażnika, którego zostawiłam przy życiu.

Wszystko to wydarzyło się w sekundzie. Mój duch nie był jedynie zwiadowcą – był bronią. Jaxon tylko na to czekał.

Odszukałam telefon i zadzwoniłam do pokoju Jaxa w naszej kryjówce. Odebrał od razu.

– A jednak! Myślałem, że zostawiłaś mnie na weekend. Co się stało, skarbeńku? Zmieniłaś zdanie co do urlopu? Tak naprawdę go nie potrzebujesz, no nie? Tak myślałem. Zdecydowanie nie mogę stracić swojego wędrowca na dwa dni. Miej serce, skarbie. Wspaniale. Cieszę się, że się ze mną zgadzasz. A tak na marginesie, dorwałaś Jane Rochford? Przeleję ci kolejny tysiąc, jeśli potrzebujesz. Tylko mi nie mów, że ten pyszałkowaty drań Didion przejął Anne Naylor i…

– Zabiłam kogoś.

Zamilkł.

– Kogo? – Jego głos zabrzmiał dziwnie.

– Podstrażnika. Chcieli zatrzymać medium.

– Hmm, zabiłaś Podstrażnika.

– No tak.

Gwałtownie złapał powietrze.

– A co z drugim?

Wypchnęłam go do jego strefy hadal3.

– Chwila, zrobiłaś to swoim…?

Kiedy nie odpowiedziałam, zaczął się śmiać. Słyszałam, jak klepał ręką w biurko.

– W końcu. W końcu. Paige, ty mały cudotwórco, zrobiłaś to! Latami czekałem, aż wykorzystasz swój talent. Zakwitłaś jak boski kwiat, jesteś moim fascynującym, cudownym dzieckiem. – Wyobraziłam sobie, jak z namaszczeniem zapala cygaro. – A więc mój śniący wędrowiec w końcu wszedł w czyjś senny krajobraz. I zajęło ci to tylko trzy lata. Teraz powiedz, dałaś radę ocalić jasnowidza?

– Nie.

– Nie?

– Mieli ze sobą trzech poltergeistów.

– Daj spokój, żadne medium nie jest w stanie kontrolować poltergeistów.

– Temu się udało. Myślał, że jestem wyrocznią.

Zaśmiał się delikatnie.

– Amatorzy.

Spojrzałam przez okno na wieżę, gdzie pojawiła się nowa wiadomość: MOGĄ NASTĄPIĆ NIEOCZEKIWANE OPÓŹNIENIA POCIĄGÓW.

– Zamknęli metro – powiedziałam. – Próbują mnie znaleźć.

– Nie panikuj, Paige, to niestosowne.

– Lepiej wymyśl jakiś plan. Zamknęli całą sieć. Muszę się stąd wydostać.

– O to się nie martw. Nawet jeśli uda im się wydobyć wspomnienia Podstrażnika, to i tak z jego mózgu nic nie zostało. Jesteś pewna, że wypchnęłaś go aż do strefy hadal?

– Tak.

– W takim razie wydobycie jego wspomnień zajmie im przynajmniej dwanaście godzin. Dziwię się, że ten nieszczęśnik przeżył.

– Co masz na myśli?

– Chodzi mi o to, że nie powinnaś ruszać się z miejsca, inaczej trafisz na obławę. Jesteś bezpieczniejsza przy swoim sajońskim tatusiu niż tutaj.

– Przecież oni mają ten adres. Nie mogę po prostu siedzieć i czekać, aż mnie zatrzymają.

– Nie zatrzymają cię, skarbie. Wiem, co mówię, zostań w domu, odeśpij to wszystko, a przed południem wyślę Nicka z samochodem. Co ty na to?

– Nie podoba mi się to.

– Nie musi ci się to podobać. Po prostu się prześpij. Nie żebyś tego potrzebowała – dodał. – A tak przy okazji, mogłabyś coś dla mnie zrobić? Zahacz o ulicę Grub i weź dla mnie od Minty elegie Donne’a, dobrze? Nie mogę uwierzyć, że jego duch powrócił, to zupełnie…

Rzuciłam słuchawką.

Jax był draniem. Geniuszem, owszem, ale mimo to socjopatycznym, skąpym, nieczułym draniem, tak jak inni mim-lordowie. Tylko że gdzie indziej miałam pójść? Posiadając taki talent, byłabym narażona na niebezpieczeństwo. Jax był po prostu mniejszym złem.

Rozbawiła mnie ta myśl. Na jakim ja świecie żyłam, skoro Jaxon Hall był mniejszym złem?

Nie mogłam pójść spać. Musiałam się przygotować. W jednej z szuflad, ukryty pod stertą zapasowych ubrań, leżał pistolet kieszonkowy. Obok znajdowało się pierwsze wydanie jednej z broszur Jaxona, zatytułowane O wartościach odmienności. Wymieniał w niej wszystkie ważniejsze rodzaje jasnowidzów, jakie scharakteryzował na podstawie własnych badań i obserwacji. Na moim egzemplarzu było mnóstwo przypisów – nowych pomysłów oraz namiarów na jasnowidzów. Kiedy załadowałam pistolet, wyciągnęłam plecak spod łóżka. Oto mój awaryjny zestaw, który przechowywałam tu przez dwa lata, na wypadek gdybym musiała uciekać. Wepchnęłam broszurę do przedniej kieszeni. Nie mogłam pozwolić, by znaleźli ją w domu ojca.

Nie zdejmując ubrania, położyłam się na plecach z ręką na pistolecie. Gdzieś w oddali, w ciemności, zagrzmiało.

Musiałam zasnąć. Kiedy się ocknęłam, coś było nie tak.

Zaświaty były zbyt szerokie. W budynku, na klatce przebywali jasnowidze. I nie była to pani Heron, staruszka mieszkająca obok, która chodziła z balkonikiem i zawsze jeździła windą. To była policja.

Przyszli po mnie.

W końcu.

Zerwałam się na równe nogi, narzuciłam kurtkę na koszulę i trzęsącymi dłońmi założyłam buty i rękawiczki. Właśnie to trenowałam z Nickiem: błyskawiczną ucieczkę. Mogłabym spróbować dobiec do stacji, choć zapewne okazałoby się to ponad moje siły. Gdyby mi się udało, musiałabym znaleźć i zatrzymać taksówkę, aby dotrzeć do Sekcji Czwartej. Nielegalne taksówki brały każdego za kilka funtów, nieważne czy był to ścigany jasnowidz, czy nie.

Zarzuciłam plecak na ramię, wcisnęłam pistolet w kieszeń kurtki i otworzyłam drzwi balkonowe. Wiatr zamknął je, kiedy spałam. Deszcz smagał moje ubrania. Przeszłam przez balkon, wspięłam się na kuchenny parapet, chwyciłam krawędź dachu i za jednym silnym podciągnięciem znalazłam się na górze. Zanim dotarli do mieszkania, zaczęłam biec.

Nagle drzwi apartamentu wyleciały z hukiem. Chwilę później rozległ się wystrzał z broni palnej. Musiałam biec dalej, nie mogłam zawrócić. Oni nigdy nie zabijali ślepców bez powodu, a zwłaszcza pracowników Sajonu. To najprawdopodobniej był zwykły środek uspokajający, aby uciszyć ojca na czas mojego zatrzymania. Będą potrzebowali czegoś o wiele mocniejszego, aby mnie powalić.

Okolica była cicha i spokojna. Wyjrzałam zza skraju dachu, aby sprawdzić, co się dzieje na dole. Ani śladu strażnika, pewno znów był na obchodzie. Na parkingu stał radiowóz, furgonetka z przyciemnianymi szybami i błyszczącymi białymi reflektorami. Gdyby przyjrzeć się dokładniej, na tylnych drzwiach można by zauważyć symbol Sajonu.

Przekroczyłam wąską lukę i wspięłam się na gzyms. Niebezpiecznie śliski. Moje buty i rękawiczki miały dobrą przyczepność, ale musiałam bardzo uważać. Plecami przylgnęłam do ściany i powoli przesuwałam się w kierunku drabiny ewakuacyjnej. Deszcz okleił mi twarz włosami. Wspięłam się piętro wyżej, na balkon z kutego żelaza. Siłą otworzyłam małe okno i przemknęłam przez puste mieszkanie, w dół przez trzy piętra schodów, w kierunku drzwi wyjściowych z budynku. Musiałam wydostać się na ulicę, a potem zniknąć w ciemnej uliczce.

Czerwone światła. Samochód NDK stał na wprost drzwi, zagradzając mi drogę ucieczki. Zawróciłam i trzasnęłam drzwiami, zamek bezpieczeństwa aktywował się automatycznie. Roztrzęsionymi dłońmi wyciągnęłam z szafki toporek, rozbiłam okno na parterze i wydostałam się na mały dziedziniec, raniąc ręce o szybę. Znów znalazłam się cała w deszczu, więc zaczęłam szybko wdrapywać się po rynnach i parapetach, aż dotarłam na dach.

Serce mi zamarło, kiedy ich zobaczyłam. Na zewnątrz budynku roiło się od mężczyzn w czerwonych koszulach i czarnych kurtkach. Oślepili mnie, kierując w moją stronę kilka ostrych strumieni światła. Mój oddech przyspieszył. Nigdy wcześniej nie widziałam takich mundurów – czy oni w ogóle byli z Sajonu?

– Zatrzymaj się.

Ten, który stał na ich czele, zbliżał się w moim kierunku. Na dłoniach miał rękawiczki, a w jednej ręce broń. Cofnęłam się, wyczuwając wyraźną aurę. Przywódca tych żołnierzy był wyjątkowo potężnym medium. W świetle latarek można było dostrzec jego wychudłą twarz, ostre kontury oczu i cienkie, szerokie usta.

– Nie uciekaj, Paige – krzyknął w moim kierunku. – Pokaż się nam.

Szybko zbadałam okolicę. Następny budynek to opuszczony biurowiec, odległość była dość spora, jakieś dwadzieścia stóp4, poniżej ruchliwa ulica. Nigdy nie skakałam tak daleko – ale chcąc uniknąć ataku medium i porzucenia mojego ciała, nie miałam wyjścia.

– Ani mi się śni – powiedziałam i znów zaczęłam biec.

Żołnierze podnieśli alarm. Zeskoczyłam na niższy ciąg dachu, a medium ruszyło w moim kierunku. Słyszałam uderzenia jego ciężkich butów o dach, tuż za mną. Był szkolony do takich pościgów – nie mogłam się zatrzymać, nawet na sekundę. Byłam szczupła i lekka, bez problemu przecisnęłabym się pomiędzy barierkami i pod ogrodzeniem, podobnie jak mój łowca. Wystrzeliłam przez ramię z pistoletu: uskoczył i nawet się nie zatrzymał. Jego śmiech uniósł się z wiatrem, więc nie potrafiłam ocenić, jak blisko się znajduje.

Schowałam pistolet do kieszeni kurtki. Nie było sensu strzelać, i tak bym go nie trafiła. Przygotowałam palce do złapania rynny. Miałam rozgrzane mięśnie, moje płuca rozprężało powietrze. Ostry ból w kostce ostrzegał mnie przed kontuzją, ale musiałam biec dalej. Walczyć albo uciekać. Uciekać albo zginąć.

Medium przeskoczyło gzyms, szybko i płynnie. W moich żyłach buzowała adrenalina, pędziłam jak szalona, a deszcz smagał mnie po oczach. Rozpędziłam się i przeskoczyłam elastyczne rury i przewody wentylacyjne. Gnałam, usiłując zwrócić mój szósty zmysł na medium. Jego umysł był silny, poruszał się tak samo szybko jak on. Nie potrafiłam go określić ani nawet go sobie wyobrazić. Nie byłam w stanie zrobić nic, aby go powstrzymać.

Kiedy przyspieszyłam, adrenalina zniwelowała ból w kostce. Przede mną ukazała się piętnastometrowa przepaść. Wzdłuż niej była rynna, a poniżej wyjście ewakuacyjne. Gdybym się tam dostała, mogłabym zniknąć w krętych uliczkach Sekcji Piątej. Mogłabym uciec. Tak, dałabym radę. Głos Nicka w mojej głowie poganiał mnie: „Kolana do klatki piersiowej, oczy skupione na celu”.

Teraz albo nigdy. Wybiłam się na palcach i skoczyłam nad przepaścią.

Moje ciało zderzyło się z ceglanym murem. Uderzenie rozcięło mi wargę, ale nie straciłam przytomności. Palcami wciąż trzymałam się rynny, stopami uderzałam o mur. Podciągnęłam się resztkami sił, czułam, jak rynna wbija mi się w dłoń. Z kieszeni kurtki wypadła mi moneta i poleciała w dół, na ciemną ulicę.

Moje zwycięstwo było krótkotrwałe. Kiedy poparzonymi i obolałymi rękami podciągałam się na skraj dachu, nagle poczułam rozrywający ból w kręgosłupie. O mały włos nie spadłam, ale jedną ręką zdołałam chwycić się dachu. Z trudem łapiąc powietrze, spojrzałam przez ramię. W dolnej części mojego kręgosłupa tkwiła długa cienka strzałka.

Flux.

Mieli flux.

Narkotyk zaczął krążyć mi w żyłach. W ułamku sekundy całe moje ciało zostało zainfekowane. Pomyślałam o dwóch rzeczach: po pierwsze, że Jax mnie zabije, po drugie, że to nie ma już przecież znaczenia – i tak umrę. Puściłam się dachu.

Pustka.

W zamknięciu

Trwało to wieczność. Nie pamiętałam, kiedy się zaczęło, ani nie wiedziałam, kiedy się skończy.

Pamiętałam ruch, gardłowy ryk. Przygnieciono mnie do twardej powierzchni. Wtedy poczułam igłę i wszechogarniający ból.

Rzeczywistość została wypaczona. Byłam blisko świecy, ale płomień rozrastał się do piekielnych rozmiarów. Uwięziono mnie w piekarniku. Pot kapał z mojej skóry jak wosk. Ja byłam ogniem. Paliłam się. Przypiekałam i smażyłam – i nagle było mi zimno, rozpaczliwie pragnęłam ciepła, czułam, że umieram. Nie było niczego pomiędzy. Tylko nieograniczony, niekończący się ból.

AUP Fluxion 14 był wspólnym wynalazkiem medycznych i wojskowych wydziałów Sajonu. Powodował porażający efekt zwany fantasmagorią, lub, jak zwykli go określać zgorzkniali jasnowidze, „zarazą mózgu”: to oślepiająca seria halucynacji, spowodowana zniekształceniem sennego krajobrazu. Zwalczałam jedno widzenie za drugim, krzycząc, kiedy ból był zbyt silny, aby znieść go w ciszy. Jeśli istnieje definicja piekła, to było to. To było piekło.

Włosy przykleiły mi się do mokrej od łez twarzy, kiedy wymuszałam wymioty, usiłując na próżno pozbyć się tej trucizny z mego ciała. Chciałam, żeby to wszystko się skończyło. Sen, utrata przytomności albo śmierć, coś musiało wyrwać mnie z tego koszmaru.

– No dobrze, skarbie. Nie chcemy, żebyś umarła. Jeszcze nie teraz. Już trzech dzisiaj straciliśmy. – Zimne palce dotknęły mego czoła. Skuliłam się i odsunęłam. Skoro nie chcieli, żebym umarła, to dlaczego mi to robili?

Zwiędłe kwiaty przemknęły mi przed oczami. Pokój zaczął wirować, aż straciłam orientację, gdzie jest dół, a gdzie góra. Zacisnęłam zęby na poduszce, aby powstrzymać krzyk. Poczułam krew i już wiedziałam, że ugryzłam coś jeszcze – wargę, język albo policzek.

Nie można było tak po prostu pozbyć się fluxu z organizmu. Bez względu na to, ile razy człowiek wymiotował czy oddawał mocz, trucizna wciąż krążyła w ciele. Płynęła we krwi i reprodukowała się w komórkach, dopóki nie podano antidotum. Próbowałam o nie błagać, ale nie byłam w stanie wydobyć ani słowa. Ból rozdzierał mnie minuta po minucie, byłam pewna, że umrę.

Wtedy usłyszałam głos kogoś innego.

– Wystarczy. Potrzebujemy jej żywej. Przynieś antidotum albo dopilnuję, że dostaniesz dwa razy tyle co ona.

Antidotum! Więc mogłam jeszcze żyć. Usiłowałam zobaczyć coś przez falujące przesłony mych wizji, ale widziałam jedynie świecę.

To trwało zbyt długo. Gdzie jest moje antidotum? Przestało to mieć już znaczenie. Chciałam zasnąć, zapaść w letarg.

– Puśćcie mnie – powiedziałam. – Wypuśćcie mnie stąd.

Zimny brzeg szklanki brzęknął o moje zęby. Piłam spragniona głębokimi łykami. Spojrzałam do góry, usiłując zobaczyć twarz swojego wybawcy.

– Proszę – powiedziałam.

Dwoje oczu spojrzało na mnie, płonął w nich ogień.

I w końcu mój koszmar się skończył. Zapadłam w głęboki, ciemny sen.

Obudziłam się, leżąc nieruchomo.

Wreszcie mogłam zobaczyć, gdzie jestem. Leżałam na brzuchu, na twardym materacu. Piekło mnie w gardle. Ból był tak ostry, że musiałam oprzytomnieć, żeby znaleźć chociaż odrobinę wody. Od razu zauważyłam, że jestem naga.

Przekręciłam się na bok, opierając ciężar ciała na łokciu i biodrze. W kącikach ust czułam zaschnięte wymiociny. Kiedy tylko udało mi się zebrać myśli, sięgnęłam do zaświatów. Gdzieś w tym więzieniu byli inni jasnowidze.

Po chwili moje oczy przyzwyczaiły się do mroku. Leżałam na łóżku w zimnych, wilgotnych prześcieradłach. Po mojej prawej stronie znajdowało się zakratowane okno, bez szyb. Zarówno ściany, jak i podłoga były z kamienia. Przenikliwy przeciąg oziębiał całe moje ciało, w wydychanym powietrzu można było zobaczyć małe kłęby ciepłej pary. Naciągnęłam prześcieradła na zmarznięte ramiona. Kto, u licha, zabrał mi ubranie?

W rogu zobaczyłam uchylone drzwi, przez szparę dochodziło światło. Spróbowałam podnieść się z łóżka; ledwo trzymałam się na nogach. Kiedy już byłam pewna, że dam radę stać o własnych siłach, ruszyłam boso w kierunku światła. Za drzwiami znajdowała się prowizoryczna łazienka, oświetlona jedną świecą. W środku był stary klozet i zardzewiały kran, umieszczony wysoko na ścianie i mocno przechylony. Kiedy odkręciłam najbliższy zawór, wytrysnęła lodowata woda. Usiłowałam przekręcić kurek w drugą stronę, ale temperatura wody podniosła się tylko odrobinę. Powoli zanurzyłam najpierw jedną, potem drugą nogę, usiłując wziąć prysznic. Nigdzie nie było ręczników, więc osuszyłam się prześcieradłami, trzymając jedno z nich zawinięte na sobie. Główne drzwi były zamknięte na klucz.

Ścierpła mi skóra. Nie miałam zielonego pojęcia, gdzie dokładnie się znajduję i dlaczego tu jestem, ani co zamierzają ze mną zrobić. Nikt nie wiedział, jaki był los zatrzymanych; żaden z nich nigdy nie powrócił.

Usiadłam na łóżku i wzięłam kilka głębokich wdechów. Byłam osłabiona fantasmagorią i nie potrzebowałam lustra, żeby przekonać się, że wyglądam jak trup.

Trzęsłam się cała, nie tylko z powodu zimna. Byłam naga i sama w ciemnym pokoju z kratami i bez szans na ucieczkę. Musieli przetransportować mnie do Wieży. Zabrali mi plecak, a co ważniejsze, broszurę. Skuliłam się w rogu łóżka, usiłując oszczędzać ciepło, serce waliło mi jak szalone. W gardle poczułam uwierający supeł.

Co z moim ojcem? Czy coś mu zrobili? Był cenny, tak – był dla nich wartościowy – ale czy darowaliby mu to, że udzielał schronienia jasnowidzowi? To była zdrada. Pocieszająca była jednak myśl, że mój ojciec był ważny dla Sajonu. Byłam niemal pewna, że go oszczędzili.

Na chwilę straciłam poczucie czasu. Musiałam się zdrzemnąć. Nagle drzwi się otworzyły i natychmiast się ocknęłam.

Wstawaj – powiedział kobiecy głos.

Postać, która weszła, trzymała zapaloną lampę naftową. Miała błyszczącą, ciemno-orzechową skórę, posturę budzącą respekt i była ode mnie znacznie wyższa. Jej kręcone, długie, czarne włosy były rozpuszczone, miała na sobie dopasowaną długą, czarną suknię, której rękawy niemalże zakrywały dłonie w rękawiczkach. Trudno było określić jej wiek – równie dobrze mogła mieć dwadzieścia pięć, co czterdzieści lat. Przyglądałam się jej, kurczowo trzymając prześcieradło.

Trzy rzeczy zwróciły moją uwagę. Po pierwsze, miała żółte oczy. Nie był to typowy żółty kolor, te oczy były prawdziwie żółte, prawie żółtozielone, i błyszczały.

Po drugie, jej aura. Była jasnowidzem, ale nigdy wcześniej nie spotkałam kogoś takiego. Nie byłam w stanie określić, dlaczego wydała mi się inna, ale czułam, że coś jest nie tak.

Trzecia rzecz, ta, która najbardziej mnie przerażała, to jej senny krajobraz. Dokładnie taki jak ten, który poczułam w I-4 i którego nie byliśmy w stanie zidentyfikować. Należący do obcego. Instynktownie chciałam ją zaatakować, ale dobrze wiedziałam, że nie dam rady. Nie w obecnym stanie.

– Czy to jest Wieża? – zapytałam ochrypłym głosem.

Zignorowała pytanie. Przybliżyła lampę do mojej twarzy, sprawdzając moje oczy. Zaczęłam się zastanawiać, czy to nadal była zaraza mózgu.

– Połknij je – powiedziała.

Spojrzałam na dwie pigułki leżące na wyciągniętej dłoni.

– Nie – odpowiedziałam.

Uderzyła mnie w twarz. Poczułam krew. Chciałam jej oddać, walczyć, ale byłam tak słaba, że nie mogłam podnieść ręki. Uderzenie rozcięło mi wargę, więc z trudem połknęłam pigułki.

– Ubieraj się – rozkazała. – Jeżeli jeszcze raz mi się sprzeciwisz, dopilnuję, żebyś nigdy stąd nie wyszła. Na pewno nie żywa.

Rzuciła we mnie ubrania.

– Podnieś je.

Nie chciałam, żeby mnie znów uderzyła. Tym razem bym upadła. Z zaciśniętą szczęką zrobiłam, co kazała.

– Załóż je.

Spojrzałam na ubrania, krew kapała mi z rozciętej wargi. Jedna kropla upadła na białą tunikę, którą trzymałam w rękach. Miała długie rękawy i kwadratowy dekolt. Dołączona do niej była czarna wstęga, a także czarne spodnie, skarpety i buty, komplet prostej bielizny i czarna kamizelka, na której była wyszyta biała kotwica. Symbol Sajonu. Ubrałam się powoli zesztywniałymi z zimna rękoma. Kiedy skończyłam, kobieta podeszła do drzwi.

– Pójdziesz za mną. Do nikogo się nie odzywaj.

Na zewnątrz panował jeszcze większy chłód, a przyniszczony dywan nie dawał żadnego ciepła. Kiedyś pewnie był czerwony, ale wyblakł i był poplamiony wymiocinami. Prowadziła mnie przez labirynt kamiennych korytarzy, obok małych zakratowanych okien i płonących świec. Ich światło było dla mnie zbyt wyraźne, zbyt ostre w porównaniu do chłodnych latarni Londynu.

Czy to może być zamek? Nie wiedziałam o żadnym zamku w promieniu tysiąca mil od Londynu, nie mieliśmy monarchy od czasów królowej Wiktorii. Jeśli nie Wieża, to może było to jedno ze starych więzień Kategorii D.

Spojrzałam na zewnątrz. Była noc, ale widziałam podwórko oświetlone kilkoma latarniami. Zastanawiałam się, jak długo znajdowałam się pod wpływem fluxu. Czy ta kobieta widziała, jak się męczyłam? Czy była pod rozkazami NDK, czy też to ona nimi dowodziła? A może pracowała dla Archonu, choć przecież nie zatrudniliby jasnowidza. Bo w to, że nim była, nie miałam podstaw wątpić.

Zatrzymała się przed drzwiami, zza których wypchnięto chłopca. Był wychudzony, miał szczurzą twarz i szopę jasnych włosów oraz wszystkie objawy zatrucia fluxem: szklane oczy, trupiobladą twarz i sine usta. Kobieta zmierzyła go wzrokiem.

– Imię?

– Carl – zachrypiał.

– Słucham?

– Carl. – Gołym okiem było widać, że przechodził katusze.

– A więc gratuluję przeżycia Fluxion 14, Carl. – Nie zabrzmiało to pochwalnie. – Mam nadzieję, że się wyspałeś.

Wymieniliśmy spojrzenia z Carlem. Wiedziałam, że wyglądam tak samo okropnie jak on.

Podążając korytarzami, zabraliśmy kilku innych pojmanych jasnowidzów. Ich aury były mocne i wyraźne. Spróbowałam określić, kim są. Wieszcz. Krótko ostrzyżona, ufarbowana na niebiesko kobieta – papilarniczka. Resztkarz. Dwie kolejne kobiety: jedna z ogoloną głową, wyrocznia, i szczupła brunetka z wąskimi ustami, najprawdopodobniej zaklinacz dusz. Wyglądała, jakby miała złamaną rękę. Żadne z nich nie mogło mieć więcej niż dwadzieścia lat ani mniej niż piętnaście. Wszyscy byli bladzi i umęczeni fluxem. Razem było nas dziesięcioro. Strażniczka w końcu do nas przemówiła.

– Nazywam się Pleione Sualocin i będę waszym przewodnikiem podczas waszego pierwszego dnia w Szeolu I. W dniu dzisiejszym wysłuchacie przemówienia. Istnieje tutaj kilka prostych zasad, których należy przestrzegać. Żadnemu z Refaitów nie wolno patrzeć prosto w oczy. Wasze spojrzenia mają być skierowane wyłącznie na podłogę, chyba że otrzymacie inne polecenie.

Papilarniczka podniosła rękę. Wzrok miała skierowany na swoje stopy.

– Refaitów? – zapytała.

– Wkrótce wszystkiego się dowiecie. – Zawiesiła głos. – Jeszcze jedna zasada: nie macie prawa głosu, dopóki jeden z Refaitów wam go nie udzieli. Czy wszystko jest jasne?

– Niezupełnie – odezwał się resztkarz, nie patrząc na podłogę. – Gdzie my jesteśmy?

– Niebawem się dowiecie.

– Jakim prawem nas tu przetrzymujecie? Nie byłem nawet chałturnikiem. Nie złamałem prawa. Udowodnijcie mi, że mam aurę! Natychmiast wrócę do miasta i nie będziecie…

Zamilkł. Dwie ciemne krople krwi zaczęły się sączyć z jego oczu. Mruknął tylko, zanim padł na ziemię. Papilarniczka krzyknęła.

Pleione sprawdziła, w jakim stanie jest resztkarz. Kiedy z powrotem spojrzała na nas, jej oczy płonęły niebieskim ogniem. Odwróciłam wzrok.

– Jeszcze jakieś pytania?

Papilarlniczka przytkała dłonią usta.

Zgromadzono nas wszystkich w małym pokoju. Podłoga i ściany były mokre, panowała ciemność. Pleione zamknęła drzwi i odeszła.