Paryż i okolice, rok 1246. Czasy panowania Ludwika IX Świętego. Biedni i zamożni mieszczanie żyją, chorują, umierają, kochają, żenią się, wychowują dzieci, pracują i tracą czas. Choć inaczej się wysławiają, choć posługują się na co dzień innymi rzeczami, są w gruncie rzeczy niezwykle do nas podobni. Pragną szczęścia, szukają go w miłości i w miłostkach, w namiętnościach, w pracy i w zabawie. Żyją często problemami dla nas zrozumiałymi. Gubią się w sieci uczuć i emocji.
Obserwujemy z bliska życie zamożnej rodziny złotnika Szczepana Brunela i jego żony Matyldy. Nastąpił w nim przełom, gdy piętnastoletnia córka Florina wyszła za mąż za niewiele starszego truwera Filipa. Dla Matyldy, która jest bardzo związana ze swoimi dziećmi, to poważna zmiana, nakładająca się na problemy pojawiające się w jej małżeństwie. Dużo od niej starszy Szczepan nie spełnia oczekiwań ciągle jeszcze pełnej życia, spragnionej rozkoszy miłości fizycznej i namiętności żony. Także pozostałe dzieci, które są dla niej sensem życia i oparciem, zaczynają szykować się do opuszczenia domu, myślą o samodzielności. Kobietą targają emocje. Jest zafascynowana kuzynem Filipa, kuśnierzem Wilhelmem Dubourgiem. To przystojny mężczyzna, zwracający na siebie uwagę kobiet, interesujący, choć zarazem budzący niepokój gwałtownością, nutą nieokrzesania. Matylda zauważa, że zakochał się on we Florinie i nie bacząc na nic, pragnie być blisko młodej, szczęśliwej mężatki. Rozterki, niepewności, namiętności opanowują bohaterów i komplikują ich życie. Ulegają im, walczą z nimi, próbują okiełznać lub dają się ponieść fali emocji. Decyzje podejmowane pod wpływem chwilowych namiętności zmieniają życie, nierzadko niszcząc bezpowrotnie to, co latami z mozołem budowano. (...)

Pełną wersję recenzji czytaj na portalu granice.pl.

Średniowiecze, nazywane wiekami ciemnymi, gdzie kobiety nie miały żadnych praw i były właściwie całkowicie uzależnione od mężów, gdzie każdy przejaw indywidualności, odmienności, wyróżnienia się w społeczeństwie był odbierany jako zagrożenie, oznaka powiązań z diabłem, czarną magią i złem. Tak ta epoka przedstawiana była na przestrzeni stuleci i w zasadzie w dwudziestym pierwszym wieku niewiele się pod tym względem zmieniło. Dlatego warto sięgnąć po powieść Jeanne Bourin „Sekrety kobiet złotnika”, by zmienić swoje wyobrażenie o średniowieczu. (...)

Co jest takiego niezwykłego w powieści Bourin? Jej odmienność w opisywaniu średniowiecza. Autorka bowiem nie postrzega go jako wieków ciemnych, a w swojej książce kieruje się stricte opiniami historyków powziętymi na podstawie całego szeregu dokumentów, zapisków nawet ksiąg rachunkowych przedstawiających życie codziennie w tym okresie. Bo historia mówi coś zupełnie przeciwnego niż pokazują media i także książki, mianowicie średniowiecze będące często synonimem zacofania tak naprawdę było wiekiem nauki, przecież wtedy powstawały m.in. pierwsze uniwersytety, tak więc nie można go postrzegać tak jednoznacznie jako okresu głupoty i brudu. Autorka skupia się na romansach, zdradach, poświęceniach, czyli uczuciach tak ważnych w każdej epoce.

„Sekrety kobiet złotnika” Jeanne Bourin to świetna powieść, doskonale oddająca ducha czasów średniowiecza. Napisana prostym, przystępnym językiem, z wartką akcją, nieprzewidywalnymi jej zwrotami, zaskakującymi zakończeniami i tutaj muszę powiedzieć, że niektóre decyzje bohaterów mi się nie podobały. Książka, która wciąga czytelnika całą sobą, od której nie można oderwać wzroku ani umysłu i która zapewnia doskonała lekturę zarówno na deszczowe jak i upalne dni. Ponadto powieść rozbudza apetyt na więcej, a że jest to pierwsza część, wydana w 1979 roku, to mam nadzieję, że doczekamy się polskiego wydania kolejnego tomu „Le Jeu de la tentation”. Pokusiłabym się również o obejrzenie serialu zrealizowanego na podstawie obu części, ale to pewnie byłoby już za wiele szczęścia.

Pełna wersję recenzji czytaj na blogu stulecieliteratury.blogspot.com.

Trzynastowieczny Paryż uchwycony w „Sekretach kobiet złotnika” jest miejscem tętniącym życiem, przyciągającym do siebie kupców, studentów i trubadurów, na których pieśni czekał przychylny dwór. Z rozległymi ogrodami przy domach, w których hodowano własne kwiaty, zioła i warzywa. Z czystą Sekwaną, która oferowała zaciszne zatoczki i niewielkie piaszczyste plaże. Z działającymi łaźniami, w których zmywano powszechny w naszym przekonaniu średniowieczny brud. Ze szpitalami, w których otaczano najlepszą możliwą opieką chorych i ciężarne (oczywiście w zgodzie z ówczesną wiedzą medyczną). Z królem, do którego mogła się bezpośrednio udać na skargę zwykła mieszczka. Ku mojemu zdziwieniu był to też Paryż kobiet, które zajmowały się leczeniem chorych, układaniem poezji, projektowaniem wyrobów złotniczych, kopiowaniem ksiąg. Za to, że ten tak różnorodny i niekiedy zdumiewający obraz był prawdą, poręczyła Régine Pernoud, nieżyjąca już francuska mediewistka, autorka m.in. takich książek, jak „Kobieta w czasach wypraw krzyżowych”, „Kobieta w czasach katedr” czy „Inaczej o średniowieczu”. O tym, że nie był to świat idealny świadczy fabuła powieści, której najważniejszymi bohaterkami są kobiety, a jej podstawą - ich troski, sercowe rozterki, życiowe problemy.
Tytułowe kobiety złotnika pochodzą z zamożnej rodziny, ale nawet pozycja nie jest w stanie uchronić je przed wszystkimi zagrożeniami i pułapkami. Zwłaszcza, gdy niebezpieczeństwo czai się w nich samych, ich myślach i pragnieniach. Ciekawie jest obserwować, jak walczą z pokusami, z pragnieniami ciała niemożliwymi do urzeczywistnienia poza związkiem małżeńskim. Jak zmagają się z nimi nie ze względu na możliwość kary. Problem ten dotyka je, gdy są już dojrzałe, świadome swoich potrzeb jak Matylda, czy tak niedoświadczone jak córka Matyldy, Florina. Chociaż nie są to jedyne ciekawe kobiece postacie w tej powieści, losy matki i córki zostały zaakcentowane najmocniej, ich przebieg (zwłaszcza w przypadku Floriny) jest najdramatyczniejszy i najbardziej przyciąga uwagę. Czytając o ich perypetiach, zapominałam momentami o rzeczywistości. To, co im się przytrafiało, traktowałam tak, jakby dotykało osobiście mnie lub kogoś mi bliskiego. A przecież na początku nie spodziewałam się, że w ogóle wczuję się tego rodzaju historię. Nie przepadam za określeniem „literatura kobieca”, ale w tym wypadku nie sądzę, by „Sekrety kobiet złotnika” mogły tak samo poruszyć czytelnika-mężczyznę jak czytelniczkę.

Pełną wersję recenzji czytaj na blogu lowiskoksiazek.blogspot.com

Trzeba przyznać, że okres średniowiecza w ludzkiej świadomości nie ma dobrego pijaru. Przez stulecia utrwalił się pogląd, że to czas biedy i zacofania, ciemna plama w historii ludzkości, powszechnie kojarzona z czarną śmiercią, upadkiem kultury, ograniczeniem umysłowym i fanatyzmem religijnym.
Jak fałszywy i krzywdzący, a w najlepszym razie niepełny jest to obraz, przekonujemy się sięgając chociażby po publikacje francuskiej mediewistki Regine Pernoud specjalizującej się w tematyce dotyczącej znaczenia i roli kobiet w wiekach średnich, autorki biografii najsłynniejszych kobiet tej epoki. Aby zmienić swoje wyobrażenie o średniowieczu, warto też sięgnąć po powieść Jeanne Bourin, "Sekrety kobiet złotnika". (...)

Powieść Jeanne Bourin cechuje niezwykła plastyczność, wyrafinowanie, a zarazem prostota stylu, lekkie pióro uwidaczniające się w dynamicznych, naturalnych dialogach i malowniczych, bogatych w szczegóły opisach życia codziennego i stanów emocjonalnych bohaterów. Wyjątkowo wiernie odtwarza wszelkie aspekty średniowiecznej rzeczywistości: obyczaje i tradycje, zabawy, zwyczaje i zajęcia mieszczańskie, dworskie i życia zakonnego, skupiając się na szczegółach dotyczących ówczesnej mody i diety, a nawet medycyny. Całość przykuwa uwagę nie tempem akcji, ale sugestywnością opisywanych realiów, wiarygodnością charakterologiczną postaci i obyczajową epoki, niespiesznie snującą się, ale pełną dramatycznych, życiowych zwrotów akcji fabułą. Otwarte zakończenie pozwala domyślać się kontynuacji, na co skrycie liczę, gdyż bardzo przywiązałam się do bohaterów wykreowanych przez Jeanne Bourin i ogromnie jestem ciekawa ich dalszych losów. W oczekiwaniu na drugą część "Sekretów kobiet złotnika" polecam Wam gorąco lekturę niniejszej powieści przekonana, że dacie się jej oczarować podobnie jak ja.

Pełną wersję recenzję czytaj na zwiedzamwszechswiat.blogspot.com

Bourin przedstawia wiele odmian miłości: romanse, uczucia niespełnione, złamane serca, więź matki z dziećmi. Matylda poślubiła Szczepana, mając czternaście lat. Podziwiała wówczas tego powszechnie szanowanego mężczyznę, teraz zaś coraz częściej zdarza się jej żałować pochopnej decyzji. Małżonków łączą dzieci i długie godziny spędzone nad obróbką złota. Bohaterka bowiem chętnie projektuje monstrancje albo biżuterię w sklepie na ulicy Quincampoix. Florina i Filip natomiast są świeżo po ślubie, świata poza sobą nie widzą. Nigdy się nie zmienimy, deklarują. (...)

Bourin pieczołowicie odtwarza życie codzienne mieszkańców trzynastowiecznego Paryża. Przedstawia strój Matyldy w najdrobniejszych szczegółach, nie zapominając o złoconych ciżemkach z kordobańskiej skóry czy haftowanym pasku, z którego zwisa sakiewka. Opisuje uczty zamożnych mieszczan (na ich stołach pojawiają się m.in. szczupaki z pieprzem, kremy, rzeżucha dla odświeżenia podniebienia) i obchody święta majowej miłości, kiedy to panny biorą udział w radosnych procesjach, samodzielnie wybrawszy towarzyszącego im kawalera (mężatki też mogą zatańczyć z partnerem innym niż mąż).

Pełną wersję recenzji czytaj na blogu kasjeusz.blogspot.com.

Jeanne Bourin za pośrednictwem książki Sekrety kobiet złotnika zabiera czytelników w magiczną podróż po XIII wiecznej Francji. Dlaczego magiczną? A no, dlatego że autorka skupiła się na ukazaniu Paryża w odsłonie rozkwitu średniowiecza. Bardzo często, gdy myśmy o tej epoce, skupiamy się na jej wczesnym charakterze. Tam rzeczywiście nie rzadko mieliśmy do czynienia z ciemnotą, zaślepieniem i wiarą w zabobony.  Jednak obok tego wszystkiego rozkwitała nauka, sztuka i filozofia. Skupmy się jednak na książce, bo to ona stała się podstawą do owych rozważań. Zacznę od tego, że czułam się wyjątkowo mogąc bez umiaru zaczytywać się prozie Bourin. To tak jakbym dostała przepustkę do innego świata, pozwolenie aby rzucić okiem… Niesamowite uczucie.

Pełną wersję recenzji czytaj na zapachyksiazki.blogspot.com.

Autorka stworzyła historię, obok której nie sposób przejść obojętnie. Średniowieczna powieść o miłości niespełnionej, takiej, która szarpie trzewia i odbiera sen, to główny motyw Sekretów kobiet złotnika. Piękna Matylda, kobieta w wieku trzydziestu pięciu lat, wydaje za mąż swą córkę, złotowłosą Florencję. Zarówno Florencja, jak i jej wybranek Filip, są dworskimi minstrelami, twórcami poezji miłosnej. Na ślubie pojawia dwudziestoośmioletni Wilhelm, sukiennik i dostawca skór na dwór króla Ludwika IX Świętego. Mężczyzna nie odrywa oczu od młodziutkiej panny młodej i nietrudno zgadnąć, że pragnie jej jak niczego na świecie. Tymczasem silny i męski Wilhelm rozbudza zmysły jej matki, Matyldy, która od lat żyje w przymusowym celibacie, ze względu na niemoc niemłodego jej męża...

Pełną wersję recenzji czytaj na zbrodniczesiostrzyczki.pl.

Jeanne Bourin wprowadza odbiorców do domu złotnika, prezentując jego młodą wciąż żonę oraz dorastające córki. Nie wszystkie spośród sześciorga dzieci przykuwać będą uwagę, autorka skupi się na tych postaciach, które burzliwie wkraczają w dorosłość. Pojawia się tu wiara w uszczęśliwiającą miłość na całe życie, ale także silne pożądanie, które zaprzecza zdrowemu rozsądkowi. Kobiety z domu złotnika nie są bezwolnymi ofiarami, doskonale zdają sobie sprawę z potęgi cielesności. Owszem, bywają rozdarte między powinnościami dobrych i wiernych żon, a powabami obcych mężczyzn, ale wychowanie ani kultura, religia ani strach przed opiniami innych nie powstrzymają ich przed realizacją najbardziej śmiałych planów. Bourin daje im szansę: bohaterki mogą wybrać, czy to stabilizację i tęsknoty, czy – miłosne przygody i emocjonalne rozterki.

Pełną wersję recenzji czytaj na tu-czytam.blogspot.com

Akcja powieści rozgrywa się w XIII-wiecznej Francji, kraju w którym rządził  Ludwik IX. Okres o tyle ciekawy, co pełen kontrastów, przesądów, ciemnoty. Takie zdanie o średniowieczu ma większość z nas. Stereotypy jakie znamy, zostają jednak obalone w opowieści Jeanne Bourin. Pisarka udowadnia nam, że wieki średnie to nie jak się powszechnie sądzi okres ciemnoty i zacofania. Za jej sprawą poznajemy świat ludzi mądrych, oświeconych, żądnych wiedzy.(...)

Ogromnym plusem powieści są jej bohaterowie. Co rzadko spotykane w tekstach dot. średniowiecza, mam wrażenie, iż stroną silniejsza są kobiety, które z reguły traktowane były jako marionetki, ozdoby. Bohaterki Bourin są różne, ale jedno je łączy - silny charakter i dążenie do realizacji własnych celów. Część z nich spełnia się nawet w pracy zawodowej, co w pewnych sferach było w okresie średniowiecza nie do pomyślenia.
"Sekrety kobiet złotnika", to wspaniała, pełna czaru, historycznych smaczków i pasji opowieść. Losy rodziny Brunelów nakreślone są z wielkim rozmachem, przy pomocy pięknego języka, który jest kolejnym atutem książki. Autorka zatroszczyła się o frapującą fabułę, piękny styl, ale i mnóstwo smaków i smaczków z okresu średniowiecza.Doskonała lektura nie tylko na wakacje. Jeżeli lubicie ciekawą, niebanalną prozę, dobrą powieść, frapujące sagi i historyczne klimaty, "Sekret kobiety złotnika" jest pozycją dla was.

Pełną wersję recenzji czytaj  na pasje-fascynacje-mola-ksiazkowego.blogspot.com

Osadzona w realiach średniowiecznego Paryża powieść Jeanne Bourin to historia, w której pierwsze skrzypce gra cielesność. Staje się to jasne od pierwszych niemal scen, gdy wraz z narratorem zaglądamy do pokoju, w którym Matylda Brunel, żona złotnika, dokonuje porannej toalety. Autorka nie szczędzi opisów jędrnego jak dojrzały owoc ciała bohaterki, które, jak się okazuje wkrótce, staje się dla niej źródłem udręki, niezaspokojone z powodu starczej niemocy męża.
Motyw ten wyznacza linię tematyczną, której opowieść trzymać się będzie do samego końca. Na przekór ideałom epoki, w której brudne i grzeszne ciało spychane było na margines uwagi przez świętego, Bogu podporządkowanego ducha, tutaj głównym tematem jest właśnie to co pierwotne i zwierzęce, tajone (lub wychodzące na jaw z wielkim hukiem) pragnienia rozbudzonych zmysłowo córek i żony mistrza Brunela.

Pełną wersję recenzji czytaj na literackie-skarby.blogspot.com.

Romans historyczny kojarzył mi się do tej pory z historią bardziej lub mniej miłosną, której głównymi uczestnikami są postaci zapisane na kartach kronik. Jeśli nie były to postaci autentyczne, to przynajmniej były stylizowane na takie, które na tych kartach mogłyby wystąpić. To oczywiście duże uogólnienie. A bohaterowie i bohaterki Sekretów... wydają się być tacy zwyczajni.

No dobrze – może nie aż tak zwyczajni – bycie złotnikiem, zwłaszcza takim znanym w mieście (co dopiero w stolicy), wyznaczało już dość wysoki status. Jak łatwo się domyślić, ludzie zamożniejsi mają nieco inne tematy przy stole i inne troski, niż ci, będący niżej na społecznej drabinie. Trochę inaczej wygląda też wpadanie w tarapaty i wychodzenie z nich. Ale trzeba też przyznać, że nie tylko bohaterowie przyciągają uwagę czytelnika w przypadku Sekretów.... Uważny smakosz znajdzie między wierszami niemałą porcję informacji o średniowiecznym Paryżu.

Pełną wersję recenzji czytaj na przykominku.com

Francuska specjalistka od powieści średniowiecznej, Jeanne Bourin, zaprasza nas na podróż w czasie do XIII-wiecznego Paryża, gdzie odwiedzimy dom pewnego statecznego złotnika i zgłębimy setki uczuciowych rozterek dręczących otaczające go kobiety.

Bourin przepięknie opisuje zarówno swoich bohaterów, jak i sam średniowieczny Paryż, niejednokrotnie zasypując czytelnika mnóstwem sprytnie wychwyconych detali, dzięki czemu odnosimy wrażenie obcowania z rzeczywistymi ludźmi i światem będącym na wyciągnięcie ręki – zupełnie jakby nie dzieliły nas od niego setki lat. Sercowe dramaty kobiet złotnika – zresztą nie tylko tych dwóch najważniejszych wymienionych powyżej – także zostały przedstawione intrygująco, a do tego autorka zadbała o to, aby uczuciowe zawirowania dotykające zakochaną w Wilhemie Matyldę, zakochanego we Florinie Wilhelma i zakochaną w świeżo poślubionym małżonku Florinę naprawdę nas zaskakiwały.

Zaś co do bogato nakreślonego historycznego tła powieści: we wstępie pisarka otrzymuje pochwałę od nieżyjącej już, cenionej francuskiej historyk Régine Pernoud za to, że w przeciwieństwie do zdecydowanej większości prozaików udało jej się ukazać średniowiecze w sposób realistyczny, a więc bez silenia się na standardowe uwypuklanie jego mrocznych stron czy barbarzyńskich występków, jakie miały wówczas miejsce. I rzeczywiście: po lekturze „Sekretów kobiet złotnika” można odnieść wrażenie, że Paryż roku pańskiego 1246 nie był miejscem dzikszym niż choćby współczesna warszawska Praga.

Pełną wersję recenzji czytaj na dzikabanda.pl

Akcja powieści rozgrywa się we Francji lat 1246–1255, w czasach rządów Ludwika IX Świętego. Trudno tu odmówić autorce dbałości o realia epoki, które odmalowane zostały niezwykle plastycznie. Zadbała ona zresztą o przedmowę Régine Pernoud, znakomitej mediewistki, autorki wybitnych książek naukowych na temat tego okresu. Ta rekomendacja stanowi dla czytelnika mniej obeznanego z epoką mocną gwarancję, że – choć trudno zarysowane tło historyczne traktować jako podręcznik do średniowiecza – z pewnością dowie się przy okazji wiele o życiu w tamtych czasach. (...)

Książka jest niezwykle „kobieca” i to kobiety są jej głównymi bohaterkami, na pewno więc wśród czytelników książki przeważać będą Panie. Choć i Panom polecam lekką historyczną powieść obyczajową – wciągającą i znakomitą na ostatnie dni lata.

Pełną wersję recenzji czytaj na portalu histmag.org