Czarne morze

Ktoś podaje ci rękę na powitanie, a ty widzisz całą jego przeszłość, przyszłość, jego śmierć i czas, kiedy się to stało lub stanie. Dar czy przekleństwo?
Joanna, główna bohaterka "Czarnego morza" jest dzieckiem wyjątkowym, poprzez dotyk może zobaczyć przeszłość lub przyszłość. Nie potrafi kontrolować swojego daru i choć często rodzina przenosi się z miejsca na miejsce, wieść o niezwykłym dziecku szybko się rozchodzi, a w każdym miejscu są ludzie, którzy chcą wykorzystać jej dar do odnalezienia zaginionych bliskich, poznając ostatnie chwile z ich życia. Dziewczynkę wizje męczą, obarczają bagażem, który ciężko znieść. W końcu dostaje leki, a "dotyk" zostaje uśpiony. Joanna dorasta, zakłada własną rodzinę, jest szczęśliwa, choć miewa koszmary, których nie rozumie. Podczas rodzinnego spaceru po klifach, Joanna czuje, że coś się stało, wydarzyło coś złego, jednak mąż zbywa jej pytania. W drodze do domu mają wypadek, od tej pory Joanna nie może oddzielić jawy od snu, koszmary się nasilają, a ona powoli traci kontrolę nad swoim życiem. Czy bliscy są tymi, za kogo się podają? Gdzie jest jej córka i czy na klifie to ona ucierpiała?
"Czarne morze" jest niepokojące i to nie tylko za sprawą wizji Joanny, których uczestnikami się stajemy, ale i wszystkich późniejszych wydarzeń, tajemnic, niedopowiedzeń, zniknięć. Początkowo odczuwałam pewien chaos, bo skaczemy od przeszłości do teraźniejszości bez wyraźnej granicy, jednak retrospekcje poświęcone dzieciństwu Joanny i decyzji, dlaczego jej dar został wytłumiony, powodują gęsią skórkę. Niesamowicie mroczna atmosfera, aż gęsta od śmierci, jest niewątpliwym plusem tej powieści. Nawet jeżeli początkowo ciężko się do tej powieści przekonać, a takie opinie słyszałam, to mnie wciągnęła od początku do końca. Bardzo dobrze mi się ją czytało, a od chwili wypadku ciągle miałam w głowie co rusz nowe pytania i z niecierpliwością czekałam, aż wszystko się wyjaśni. Sięgając po nią, na pewno będziecie wiedzieli, kto miesza w życiu Joanny, ale czemu to robi to już co innego. No i ta końcówka! Ja serdecznie polecam!

Uwaga! Ta treść wdziera się podstępem i siłą w nasze mózgi, wypełnia i oplata, nie dając się wykorzenić. Tej książki się nie czyta, ją się czuje. Dogłębnie, niepokojąco i mrocznie.
Joanna, wracając z rodziną znad morza, ulega wypadkowi. Gdy budzi się w szpitalu jest otumaniona i skołowana. Dziury w jej pamięci ją przerażają. Dlaczego tak niewiele pamięta? A czy te urywki, które pojawiają się w jej głowie są rzeczywiście wspomnieniami, czy to wytwory jej wyobraźni?
Czuje, że się uspokoi gdy choć usłyszy głos córeczki. Ma jednak nieodparte wrażenie, że jej otoczenie robi wszystko by jej to uniemożliwić. Czy powinna obawiać się męża? Czy to jakiś spisek przeciwko niej, czy tylko jej urojenia?
Kobieta żyje na pograniczu jawy i snu, fantazji i rzeczywistości. Problem w tym, że już nie potrafi ich odróżnić. Czy winny temu jest uraz głowy, który odniosła w wypadku? A może komuś zależy, by nie myślała jasno?
Mimo dziur w pamięci i ogólnego skołowania jedno pytanie natrętnie do niej wraca. Co naprawdę zdarzyło się podczas spaceru na klifie? Czy uda jej się wydostać z labiryntu własnego umysłu i odkryć prawdę?
Wraz z bohaterką, zanurzamy się w pokręcony świat jej wspomnień i fantazji. Poznajemy jej trudne dzieciństwo i niezwykły dar, który okazuje się przekleństwem. Wielokrotnie dreszcz przebiegał mi po plecach, a niektóre sceny, jak choćby z babcią, tkwią w mojej głowie do dziś.
Uwielbiam takie klimaty, a Wy lubicie jak jest dziwnie, mrocznie i przerażająco? Niepokojąco, emocjonująco i pokrętnie? Ostrzegam, czytacie na własną odpowiedzialność i długo jej nie zapomnicie.